Uan bet oorlogsveld.
ZATERDAG 18 NOVEMBER 1911.
639
VAN HET TRIPOLITAA NSCHE OORLOGSVELD
Ita'liaansche maxims-mitrailleuse in. loopgraven, die rond de stad Tripoli zijn gegraven
tegen de onophoudelijke en moorddadige aanvallen der Turken.
Bij onze plaatjes „van het oorlogsveld" op deze
bladzijde behoort een verduidelijking.
Maar wordt er dan werkelijk zóó .gevochten,
vraagt de een of andere courantenlezer, die oil
het telkens herhaalde bericht „dat er 'niets ge
beurt" ten slotte de rubriek „oorlog" maar is
gaan overslaan?
De opinie V|an de geheele beschaafde wereld is
tegenover deze ietwat Sceptische opvatting van
den Italiaansch-Ty.rksohen oorlog, dat er niet al
leen „gevochten", maar zelfs ,ygemoord" wordt
Inderdaad: deze oorlog is een zeer buiten ge-
meene! Het aanvallende land (Italië) heeft van
de groote mogendheden formeel het verbod thuis
gekregen om den tegenstander daar aan te val
len, waar zij het zwakst en het "gevoeligst isin
eigen land. Italië mag, zoo hebben de mogend
heden besloten, .geen aanval doen op eigenlijk
Turkije, ook al is het met dat land in oorlogs
toestand. het moet zich bepalen tot de kolonie
Tripolis, die de mogendheden echter met de
meestbeminnelijke openhartigheid brutaalweg aan
den Piëmontschen roover hebben prijsgegeven.
Zoo beleven we nu het schouwspel, dat er een
oorlog, is waarin de /aanvaller zich uitput tegen
een betrekkelijk waardelooze kolonie met een fa
natieke eigen bevolking, die niets zoozeer op prijs
stelt als hare vrijheid, waaraan Turkije nooit in
ernst heeft geraakt, terwijl de aangevallene
mogendheid zich in rustige rust, veilig onder de
bescherming der groote Europeesche machten,
terugtrekt in kalme afwachting, totdat.de schatkist van den aanvaller zal zijn uitgeput of het geduld des volks dat nutteloos zijn
zonen ziet sneven, aan een
eimde is geko-men
Die zonen dies volks zitten
intusschen dag en nacht in
onherbergzame, voortdurend
aan vijandelijk vuur blootge
stelde schansen te loeren op
een vijand, die overal tegen
woordig is maar nooit zicht
baar, die nooit rust en op het
onverwachtst /aanvalt, die zich
thuis gevoelt en voor eigen
huis en volk en vrijheid strijdt,
maar op zijne wijze.
Die vijand stoort zich niet
aan „wetten van den oorlog",
zooals de mogendheden van
Europa die geliefden vast te
stellen: toen hij. zijn .minder
heid moest erkennen tegen
over de tienduizenden die op
zijn kust landden onder de be
scherming der groote vuur
monden van de oorlogssche
pen, boog hij zich nederig,
maar toen hij zijn kracht leer
de kennen en de zwakheid van
den overweldiger, toen stond
hij op en nam zijn geweer van
den wand, en schoot waar hij
raken kon op den indringer...
De Italianen noemden dat
„verraad" en een schrikkelij
ke wTjaakneming volgde. Doch
is die terminologie wel juist
WAT DE ITALIANEN TOT DEN ALGEMEENEN MOORD OP DE ARABIEREN BRACHT
de plotselinge opstand der Arabieren in Tripoli-zelf, waardoor het Italiaansche leger opeens van achteren
werd bestookt en waarbij honderden soldaten zijn gebleven, was oorzaak dat de Italianen hun bezinning ver
loren en in het woeste weg alles neerschoten wat hun voor het geweer kwam.
