68
WOENSDAG 14 JULI 1897.
De Voorzitter. Verlangt nog iemand het woord?
De heer Cock. M. d. V.! Het is heden hoogstwaarschijnlijk
de laatste maaldat ik als lid van den Gemeenteraad de eer
heb deze Vergadering bij te wonen, nu ik den kiezers ver
zocht heb bij mijne aanstaande periodieke aftreding mijn man
daat niet te verlengen. Wel zijn er tusschen nu en September
nog eenige raadsvergaderingen te wachten, doch even als vorige
jaren, zal ik mij ook dit jaar voor eenige weken tot bevor
dering van gezondheid naar Ems moeten begeven. Daardoor
zal het mij waarschijnlijk onmogelijk zijn om in September
nog afscheid van den Raad te nemen, en ik wensch dit te
doen liever te vroeg dan te laat.
Ik heb dus het woord gevraagd om van u allen, mijne
lieeren, afscheid te nemen.
Ik kan U de verzekering geven, dat ik niet zonder ernstig
wikken en wegen tot het besluit ben gekomen, mijn mandaat
neder te leggen; de strijd, dien mij dit besluit gekost heeft,
is moeilijker geweest dan ik mij zelf voorstelde. Is toch reeds
op zich zelf net doel, dat wij allen beoogen: de bevordering
van den bloei en den voorspoed van Leiden een schoon doel,
waarvan men slechts zeer noode zijne medewerking onttrekt,
voor mij, die bijna het derde van eene eeuw aan de verwezen
lijking van dit doel heb mogen medewerken, valt het scheiden
dubbel moeielijk. Toch heb ik bij mijn besluit meenen te
moeten volhardenomdat ik ten volle overtuigd ben van de
juistheid van het Hollandsché spreekwoorder is een tijd van
komen, er is een tijd van gaan.
Toen ik in 1866 als jongste lid van den Raad zitting nam,
heb ik dan ook reeds tot mij zelf gezegdwanneer gij het
vertrouwen der kiezers mocht blijven genieten, denk er dan
aan om op tijd weg te gaan en niet af te wachten tot ver
zwakking van lichamelijke of geestelijke krachten dit nood
zakelijk maakt. Al moge het nu eenigszins aanmatigend
schijnentoch waag ik te zeggen overtuigd te zijn, dat althans
op dit oogenblik mijne intellectueele krachten nog even goed
zijn als 31 jaren geleden; doch wanneer men aan den vóór
avond staat van zijn 70ste jaar, en weder voor een tijdperk
van 6 jaren zal moeten zitting nemendan behoort er, mijns
inziens, groote vrijmoedigheid toe, ja schijnt het mijeenigs-
zins vermetel toe zoo'n onbeperkt vertrouwen in eigen krachten
te stellen en zich weder voor een zoo Jangen tijd beschikbaar
te stellen.
Men zou mij kunnen tegenwerpen: gij kunt altijd nog
heengaanwanneer gij gevoelt dat uwe krachten te kort gaan
schietenmaar ik heb wel eens opgemerktdat oude menschen
zich dikwijls van hunne krachten, zoowel lichamelijke als
intellectueele, meer voorstellen dan werkelijk het geval is.
Er komt nog bij, dat, wilde ik met scheiden wachten,totdat
ik merkte, dat mijne intellectueele krachten aan het afnemen
warenjuist dat afnemen mij zoude kunnen verhinderen dit
op te merken en te constateeren. Ziedaar de reden van het
besluit, dat ik niet zonder strijd en zonder eenige ontroering
heb genomen. Allerminst heeft tot dat besluit geleid gebrek
aan belangstelling in onze goede Gemeente Leiden, waar ik
geboren ben en mijn geheele leven heb doorgebracht. Evenmin
is daarop van invloed geweest eene, bij het klimmen der
jaren licht voorkomende, gemakzucht, want, alhoewel de Raad
mij de eer bewezen heeft van mij jaren lang in talrijke en
zeer gewichtige commission als lid te benoemen, de werk
zaamheden daaraan en aan het lidmaatschap van den Raad
verbonden zijn mij nimmer gebleken van zoodanigen drukken
aard te zijn, dat daarbij zelf maar sprake kon zijn van
eenigen invloed op altoos mogelijke gemakzucht. Allerminst
ook heeft tot dit mijn besluit geleid ontevredenheid over of
minder ingenomenheid met de verhouding, die tusschen de
heeren van den Raad en mij bestaat.
Dankbaar erken ik dat zooals de Raad van Leiden nu is
samengesteld, er weinig vergaderingen zijn, waarin ik met
zulk genoegen aan gewichtige discussiën heb deelgenomen.
Ik heb van U allen nooit iets anders ondervonden dan achting,
voorkomendheid, welwillendheid en, waar het noodig was,
toegevendheid voor mijne tekortkomingen. Ik zeg U allen
daarvoor mijn welgemeenden dank, aan U, mijnheer de Voor
zitter, aan IJ, leden van het Dagelijksch Bestuur, aan U, mijn
heer de Secretaris, en aan U, mijne hooggeachte medeleden
van den Raad. Men heeft mij steeds behandeld als vriend,
en ik stel er hoogen prijs op, dat die vriendschap ook na
mijn vertrek uit den Raad zal blijven bestaan. De mijne
bied ik U bij voortduring gaarne aan.
En hiermede zou ik kunnen eindigen, ware het niet dat
ik er nog een wensch had bij te voegen, den wensch nl.
dat het aan het ons allen zoo dierbare Leiden moge beschoren
zijn onder het bestuur van dezen zoo ijverigen Raad, onder
leiding van den tegenwoordigen zoo bij uitstek bekwamen
Burgemeester en onder medewerking van dit zoo werkzaam
Dagelijksch Bestuur toe te nemen in bloei, welvaart en voor
spoed. Mét dezen wensch op de lippen doch uit het innigste
van mijn hart gesproken wensch ik geacht te worden
voor de laatste maal in deze vergadering het woord te hebben
gevoerd. (Applaus).
De Voorzitter. Mijnheer C'ock Zooals U gezegd hebt, is het
heden hoogstwaarschijnlijk de laatste maal dat gij als raadslid
hier aanwezig zijt en gij hebt daarin aanleiding gevonden,
een woord van afscheid te willen riehten tot ons allen. Wan
neer ik daarop een enkel woord mag antwoorden, dan wil ik
dadelijk mijn groot leedgevoel uitspreken, niet alleen van mij
maar zeker ook van al de leden van den Raad, dat bij ons
ontstond, toen de tijding werd vernomen, dat gij U niet meer
herkiesbaar steldet als lid van deze Vergadering.
Wij zien U noode heengaan; ruim 31 jaren waart gij hier
trouw op uw post en als raadslid hebt gij gedurende al die
jaren aan de gemeente groote en gewichtige diensten bewezejj.
Tallooze malen waart gij lid van de belangrijkste commission
in en buiten den Raad, en al werken die commissiën niet alle
naar buiten, ieder die de eer had met U in eene commissie
te zitten, weet, wat gij door uwe groote toewijding aan de
gemeentebelangen en uw scherpzinnig verstand daarin hebt
gepresteerd. Wij zullen U noode hier missen, want gij waart
een figmir in den Raad.
Ontvang daarom den hartelijken dank ik meen te kunnen
spreken uit naam van de geheele gemeente en zeker namens
al de leden dezer Vergadering voor de vele gewichtige
I diensten zoovele jaren aan deze gemeente bewezen.
Ik weet het, ook al zult gij opgehouden hebben lid van den
Raad te zijn, uw hart zal toch altijd warm blijven kloppen
voor de gemeente die U zoo lief is.
Ontvang onzerzijds de verzekeriug, dat wij U nimmer zullen
vergeten, dat uw lidmaatschap van den Raad altijd bij ons in
hoogst aangename en dankbare herinnering zal blijven.
Nu nog een persoonlijk woord van mij tot U.
Het is bijna 25 jaren geleden dat ik U leerde kennen. In
tal van commissiën in en buiten den Raad was ik onder en
naast U werkzaam in het belang der gemeente. Door uw
scherp oordeel, door uw scherpen en helderen blik op zaken,
heb ik veel, zeer veel van U geleerd, maar bovenal waardeerde
ik steeds den hartelijken toon, steeds door U tegenover mij,
den jongere, aangenomen, ook bij het grootste verschil van
meening. Daarvoor betuig ik U persoonlijk mijn hartelijken
dank en ik voeg er dezen wensch bij, dat wanneer ik in het
vervolg uw raad mocht komen inroepen, gij mij dien zult
willen geven, evenals gij tot dusverre met de grootste wel
willendheid en vriendschap hebt gedaan.
Moge het U, mijnheer Cock, nog vele jaren in alle opzichten
goed gaan; moogt gij nog vele jaren getuige zijn van den
toenemenden bloei van de gemeente Leiden! (Applaus).
Niemand verder het woord verlangende, wordt de openbare
vergadering gesloten en veranderd in eene met gesloten deuren.
Te Leidenter Boekdrukkerij van J. ,T. Groen Zoon.
