sehe veer een aardig groentenmarktje gehad en er is nog al veel debiet op
die schuitjes. Nu men dat verboden heeft, heeft mij dat zeer gegriefd.
De heer Hubrecht. Ik geloof toch dat die bepaling eene nuttige zijde
heeft. Yooral waar de straten niet breed zijn en bij het oprijden der brug
genkan .het staan van kruiwagens of andere uitstallingen zeer hinderlijk zijn.
Het artikel wordt goedgekeurd met 9 tegen 6 stemmen.
Tegen: de heeren Wttewaall, van Heukelom, du Rieu, Buys, Goudsmit
en de Voorzitter.
De heer Goudsmit. Ik moet nog even terugkomen op art. 56. Wij
moeten de verordening ten minste zoo maken dat er geen strijd bestaat
tusschen de bepalingen onderling. Maar nu wordt in art. 56 verboden het
uitstallen van goederen in het algemeenen hier wordt wederom het uitstal
len toegelatenwaar geene markt is. In het eene artikel wordt dus verbo
den wat in het ander is toegelaten. Er is dus een flagrante strijd.
De Voorzitter. Is er wel tusschen die bepalingen strijd P
De heer Goudsmit. Tenzij gij het weet op te lossenmijnheer de Voor
zitter.
De Voorzitter. Hier wordt de toestemming van Burgemeester en Wet
houders gevorderd.
De heer Goudsmit. Die wordt in beiden gevorderd.
De heer van Outeren. Art. 56 behoort tot het vierde hoofdstuk, heb
bende tot opschrift: «-Van gebruik van gemeentegrond", terwijl hier bepa
lingen voorkomen betreffende neringen en bedrijven.
De heer Goudsmit. De zaak is mij ook na dit antwoord nog niet dui
delijk. De uitstalling is volgens art. 56 strafbaar, en wij hebben dus met
het opschrift niets te maken.
De heer van Outeren. Er staat: «ten verkoop worden uitgestald."
De heer Goudsmit. Door het gebruiken tot uitstallen (art. 56) wordt
niet te min uitgestald. Het blijft uitstallen.
De heer van Outeren. Het een geldt den particulier, het ander den
neringdoenden stand.
De heer Goudsmit. Ik kan het verschil niet inzien.
De Voorzitter. Hebt gij een bepaald voorstel?
De heer Goudsmit. Ik heb geen voorstel, daar ik tegen het geheele
artikel ben.
De Voorzitter. Gij kunt op het aangenomen artikel niet meer terug
komen zonder toestemming der vergadering.
De heer Goudsmit. Ik heb er vrede mede; maar ik wilde de bepalin
gen ten minste laten harmonieeren.
Art. 161 luidt aldus:
^Verkoop of uitstalling ten verkoop van alle door vervalschingof uit
anderen hoofde, voor de gezondheid schadelijke levensmiddelen is, op eene
boete van één tot vijfentwintig gulden en gevangenisstraf van één tot drie
dagen, te zamen of afzonderlijk, verboden, onverminderd het bepaalde bij
de wet van 19 Mei 1829 (Staatsblad n°. 35) en bij de artt. 318 en 475,
6° Wetboek van Strafregt.
De ambtenaren van policie zijn bevoegd dergelijke levensmiddelen in be
slag te nemen. Ondeugdelijk bevondenworden zij door den regter ver
beurd verklaard en wordt hunne vernietiging bevolen."
De heer Buy3. Art. 161 bedreigt straf tegen het uitstallen en verkoopen
van vervalschte en daardoor voor de gezondheid schadelijke levensmiddelen
voor zoover de algemeene wet van 19 Mei 1829 daarin niet reeds voorzien
heeft. Maar mij dunkt die wet heeft juist in datgene voorzienwat men
hier nader regelen wil; getuige art. 4, waarbij de strafbepaling van art. 318
Code Péoal toepasselijk wordt verklaard: op een iegelijk, die tot verkoop
of ter uitdeeling bestemde brood-eet- of drinkwaren of derzelver bestand-
deelen met voor de gezondheid schadelijke stoffen vermengd zal hebben of
die waren, met voorkennis van zoodanige vermenging, verkocht of vertierd
of uitgedeeld zal hebben, of gepoogd zal hebben dezelve te verkoopen of
te vertieren." Mij dunkt ons artikel doet niet anders dan herhalen wat de
wet bepaalt, en juist daarop kan het veilig worden gemist.
De heer van Outeren. Ik zal dit argument niet betwisten. Maar ik
geloof toch dat het bij eene policie-verordening goed te achten isdat het
publiekhet mindere publiek vooralop de hoogte is van hetgeen verbo
den is. Wel wordt een iegelijk verondersteld de wetten te kennen
maar beter dan die veronderstelling is hetdat bet publiek gemakkelijk
omtrent onderwerpen als deze, wete wat verboden is. Men kan ter naau-
wernood van het publiek de wetenschap vergen, wat in de wet van 1829
is voorgeschreven.
De beer Cock. Ook ik heb mij afgevraagdof in de stof, waarover dit
art. handelt, niet genoegzaam was voorzien door de wet van 1829 en door
de artikels van het Wetboek van Strafregt. Daar moest, dacht mij eene
reden voor zijn, anders was deze bepaling te kennelijk overbodig. Ik heb
dan ook de volgende gissing gewaagd: de wet van 1829, en dit is zeker,
en waarschijnlijk ook art. 318 Strafregt verbieden alleen vervalsching, die
plaats heeft door middel van vermenging met schadelijke stoffen. En
ofschoon ik niet genoeg chemicus ben om de zaak grondig te beoordeelen
meende ik tochdat vervalsching ook wel op deze of gene andere wijze
kon plaats hebben. Van die stelling uitgaande waagde ik de veronderstel
ling dat het de bedoeling der Commissie was die andere vervalschingen
door dit artikel onzer policie-verordening te verbieden.
De heer Buys. Ik kan die quaestiedoor den heer Cock geopperd niet
beoordeelen. Bestaat er vervalsching ook zonder vermenging, dan erken ik
gaarne dat ons artikel meer zegt dan de wet en dus behouden moet wor
den. In dat geval neem ik dan ook gaarne mijne opmerking terug, maar
in geen geval kan ik vrede hebben met de verklaring van den heer van
Outeren. Het artikel alleen daarom te behouden omdat het herinnert aan
de wet, gaat niet aan. De policie verordening kan niet zijn een middel om
de algemeene wetten van het rijk nader te publiceeren en af te kondigen;
want inderdaad waar zouden wij, dit stelsel aannemende, beginnen en waar
eindigen? Het blijft daarenboven de vraag, of onze policie-verordening zich
in zooveel grooter publiciteit zal kunnen verheugen dan de wet van 1829.
De heer Cock. Wat ik zeide, was maar eene gissing. Nu ik echter
verneem dat d.e bedoeling, die men met dit artikel heeft, volstrekt niet
overeenkomstig mijne gissing is, ben ik omtrent het behoud der geheele
bepaling vrij onverschillig.
De Voorzitter. De bepaling van art. 161 is hoogst moeijelijk. Er
kunnen een aantal vervalschingen zijnzonder nog schadelijk voor de ge
zondheid te wezen. Men kan b. v. in brood een inmengsel doen, dat vol
strekt niet nadeelig is. Men kan het zelfs met iets mengenwat voor den
een schadelijk is, maar voor den ander niet. Wie zal nu bij vervalschin
gen verklaren, dat zij schadelijk zijn? Het geldt daarbij een onderzoek,
dat zelfs voor deskundigen uiterst moeijelijk is. Maar heeft de hebr Buys
daaromtrent een voorstel?
De heer Buys. Ik heb geen voorstel, mijnheer de Voorzitter, maar zal
eenvoudig tegen het artikel stemmen.
Het artikel wordt verworpen met 10 tegen 5 stemmen.
Voor hebben gestemd: de heeren Meerburg, Wttewaall, van Outeren, de
Moen en Hoog.
Art. 162 luidt aldus:
»Geen vee, ten verbruike bestemd, mag geslagt worden dan in gebou
wen, volgens art. 3 van het Koninklijk besluit van 31 Januarij 1824
(Staatsblad n°. 19), door Burgemeester en Wethouders toegelaten. Deze
bepaling geldt niet voor particulierendie ten eigen verbruike slagten."
De heer Buys. Ik heb hier ongeveer dezelfde bedenking als tegen het
vorig artikel. Het slagten van vee in gebouwen, niet door Burgemeester
en Wethouders goedgekeurd, is niet gedeeltelijk, maar geheel verboden bij
het Koninklijk Besluit van 31 Januarij 1824.
De heer Cock. Ik had ook dit bezwaar, maar bij nadere overdenking
ben ik daarvan teruggekomen. Deze bepaling kan haar nut hebben. Het
Koninklijk besluit van 1824 verbiedt niet liet slagten, maar het daarstel-
len van nieuwe" en het veranderen van bestaande" slagtbuizen en derge
lijke inrigtingen. Hier geldt dus hetzelfde als bij de bergplaatsen van pe
troleum. Het zoude toch kunnen gebeuren dat er slagthuizen bestonden
die opgerigt waren buiten de bepalingen van het besluit van 1824, hetzij
zij bij voorbeeld vóór het jaar 1824 waren opgerigt, hetzij dat zij met ont
duiking van dat besluit aanwezig waren. Zonder ons art. 162 zoude dan in
die slagthuizen het slagten geheel vrij zijn. Ik beschouw deze bepaling dus
als een veiligheidsmaatregel. En nu nog eene geheel andere vraag. Het
Koninklijk besluit eischt de toestemming van het gemeentebestuur en hier
staat alleen: "Burgemeester en Wethouders." Ik meende dat het bestuur
volgens de gemeentewet bestond uit Burgemeester, Wethouders en den Raad.
De heer Goudsmit. De heer Cock vergist zich. Volgens de gemeente
wet zijn, wanneer ter uitvoering van algemeene maatregelen van inwendig
bestuur door het gemeentebestuur moet worden medewerkt, daarmede belast
de Burgemeester en Wethouders (art. 126).
De heer Cock. Ik dank u voor die inlichting. Het was maar eene vraag.
De heer van Outeren. Ik heb nu niet voor mij het Koninklijk besluit
van 31 Januarij 1824. De heer Buys zegt, dat volgens dat besluit geen
vee mag geslagt worden dan in gebouwen door Burgemeester en Wethou
ders toegelaten. De bepaling van art. 162 1® al. schijnt dus overbodig,
wat de slagters betreft. Maar dan zal er toch nog eene andere noodig zijn,
die voorkomt in de laatste alinea van dit artikel, namelijk wat de particu
lieren aangaat, die voor eigen gebruik slagten. Nu zie ik niet best kans
eene uitzondering te formuleeren wanneer de regel niet voorafgaat.
De Voorzitter. Ik zal het artikel in omvraag brengen.
De heer Buys. Ik verlang geene stemming, mijnheer de Voorzitter.
De heer Cock. Ik ook niet.
De heer Goudsmit. Zou het niet beter zijn, in plaats van: ten eigen
gebruike", te lezen: //voor eigen gebruik"?
Met die wijziging wordt het artikel goedgekeurd.
Artt. 163 en 164 worden goedgekeurd.
Art. 165 luidt aldus:
"Overtreding van eenige bepaling der drie voorgaande artikelen wordt
gestraft met geldboete van twee tot tien gulden."
De heer Buys. Overtreding van art. 162 zal, zoo niet altijd, dan toch
zeker in den regel zijn eene overtreding van het Koninkl. besluit van 31
Januarij 1824. Tegen die overtreding nu kan de Raad geen boete bedrei
genomdat de straffen, uit niet-naleving van koninklijke besluiten voort
vloeiende, reeds bij de wet van 1818 zijn vastgesteld. Men zal hier dus
moeten invoegen de woorden "onverminderd de bepalingen van de wet van
6 Maart 1818 (Staatsblad n°. 12)."
De heer Goudsmit. Ik zou liever willen lezen//overtreding van de twee
voorgaande artikelen." Want het spreekt van zelf, dat de regter moet uit
spreken de straffenbij de wet bedreigd tegen algemeene maatregelen van
inwendig bestuur.
De heer van Outeren. Het zou daarentegen oppervlakkig den schijn
hebben alsof tegen de overtreding van art. 162 geene straf bepaald was.
De heer Cock. Ik ben tegen beide wijzigingen zoowel tegen die van den
heer Buys als tegen die van den heer Goudsmit, om de eenvoudige reden
dat art. 162 handelt over het »slagten" en het besluit van 1824, zoo als
ik reeds meen gezegd te hebben, over het //oprigten" en "veranderen" van
slagterijen. De overtreder van art. 162 valt dus nimmer in het koninklijk
besluit van 1824. Overigens zoude de eerste wijziging het minst schaden,
daar zij de gewone veiligheidsformule bevat.
Het voorstel van den heer Buys wordt aangenomen met 12 tegen 3
stemmen.
Tegende heeren WttewaallCock en du Rieu.
De heer van Heukelom. Ik heb het woord gevraagd om mij te verkla
ren tegen de gansche paragraaf 2: van de keuring. Alle keuringen zijn afge
schaft. En nu vat ik niet regt, waarom deze zouden moeten behouden blijven.
Het is van algemeene notorieteit, dat jaren lang vleesch gegeten wordt van
zieke beesten. Ik geloof niet, dat de algemeene gezondheidstoestand in
Leyden is achteruitgegaan. Dus die keuringen beteekenen niets; en ik ge
loof, dat het beter is ziek dan geen vleesch te eten.
