Ducky" werd uitgebroed
door twee goedige riMiirt
Bestuur Alkeburcht
treedt spoedig af
'omerslotfeest in Our House
Archeologische vondsten
in Hazerswoude
:gio
SASSENHEIMS WONDERKUIKEN" HEEFT
NOG EEN HEKEL AAN WA TER
lieuwbouw
ijardin
Veranderde functies
Dverbodige school
OUDERWETSE
MEUBELMAKERIJ.
LEIDSE COURANT
VRIJDAG 3 JULI 1981 PAGINA 5
Op mijn omwegen door stad en land kom
ik graag mensen tegen. Elke morgen tussen
tien en elf uur kunt u mij telefonisch vertel
len wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Het nummer van mijn geduldi
ge telefoon is 071-122244; u kunt dan naar
toestel 18 vragen.
Niet zozeer een speling der
natuur als wel een speling
van het lot: „Ducky".
„Ducky" (ofschoon zijn
menselijke pleegouders zijn
naam als Tukkie uitspreken)
is een allerschattigst eende
kuikentje, dat zowat 28
dagen na Hemelvaartsdag
uit z'n dop kroop en nu,
volslagen eigenwijs, de
lieveling is van de familie
De Goey die reilt en zeilt
aan de Verzetshove binnen
Sassenheim. De prenatale
geschiedenis van Ducky
begon ongeveer zó:
Mevrouw De Goey, die net
wat zat weg te dromen, werd
opgeschrikt door een uitroep
van haar man, meneer De
Goey. Hij riep haar
voornaam die ik niet ken
en voegde daaraan toe:
„d'r leit een ei aan de
overkant!, ga dat eens
pakken". Nu had mevrouw
De Goey al wat eerder een
moedereend zien passeren,
met achter haar aan
verschillende generaties
kindereenden, van
uiteenlopende leeftijden dus.
Daarom werd meteen aan
een eende-ei gedacht. En ja,
het was een eende-ei,
verlaten en wel midden
tussen de rozenstruiken die
Verzetshove zo opvrolijken
als ze eenmaal bloeien.
De De Goey's zijn van
huisuit echte
dierenliefhebbers; zo is
meneer De Goey,
bijvoorbeeld, al sinds z'n
dertiende jaar een fervente
duivenhouder die dagelijks
bij zijn koerend volkje, in
het hok achter in de tuin, te
vinden is. Men dacht er niet
aan, het ei te consumeren,
maar meneer De Goey
opperde het idee: laten we
eens proberen het ei te laten
uitbroeien, door één van
onze duivinnen. Daar waren
enkele duivinnen in een
broedse periode. Ze
ontvingen de blijde
boodschap, en de eerste kon
meteen aan de slag. Bij het
weten van meneer De Goey
was het nog niet eerder
voorgekomen, dat een
duivin een eende-ei had
uitgebroed. „Nou", dacht hij,
„het zal het dier de kop niet
kosten als het niet lukt", en
meneer De Goey schoof het
gevonden ei onder de
aanstaande duivenmoeder.
Hoewel het eende-ei een
stuk groter was dan haar
eigen eitjes, liet de duivin
zich het experiment
welgevallen en deed
kraalogend wat van haar
werd verwacht. Het ging
allemaal best, 18 dagen lang.
Maar toen kwamen de
duive-eitjes uit: een nest vol
kleine duifjes. Maar een
eende-ei vergt nu eenmaal
een broedtijd van 28 dagen.
Moeder duif vond het
welletjes en stapte op. Goede
raad was niet duur: er moest
gewoon een andere broedse
duivin geraadpleegd worden
om de resterende negen
dagen het eende-ei onder
haar hoede te willen nemen.
Tot groot genoegen van
meneer, mevrouw en de
kinderen De Goey,
accepteerde ook exemplaar
nummer twee de
ondergeschoven taak. Ze
bleef zitten waar ze zat en
verroerde zich nauwelijks.
Inmiddels had meneer De
Goey al eens het ei tegen het
licht gehouden en hij
ontdekte toen een zwart
vlekje: het ei was bevrucht.
De spanning steeg.
Op een morgen, vroeg, zag
mevrouw De Goey (haar
man had de kraamkamer al
terdege beveiligd en
beschermd, zodat een
Ducky heeft de lippen van zijn voedstermoeder weer gevonden, en de duiven blijven er koud onder.
eventueel kuiken geen fatale
smak zou kunnen maken
naar beneden) een lege dop
op de grond liggen. Het
verwonderde haar niets,
want al eerder had ze
geconstateerd, bij een
tussentijdse controle, dat het
ei van binnenuit was
aangetikt. De broedende
duivin deed alsof haar neus
bloedde en bleef stevig op
haar nakomelingschap
zitten. Mevrouw De Goey,
evenwel, verwijderde het
natte eende-kuiken en riep
hoera. Het was zowaar
gelukt
En nu de nazorg. Vader De
Goey (want zo voelde hij
zich alweer een beetje)
richtte als de gesmeerde
bliksem in de woonkamer
een couveuse in, met een
lekker warme lamp.
Tevoren had de huisvader,
die ook van postnatale
markten thuis is, al onder de
duivin met een thermometer
de warmte gemeten: 35
graden Celsius. Deze
temperatuur werd in de
getimmerde kraamkamer
ook bereikt. Verplegend
personeel eronfheen. Er
werd niet gedoopt, maar het
scharminkel kreeg direct de
al eerder bedachte naam
„Ducky" (of Tukkie,
meende ik abusievelijk).
Van meet af aan was Ducky
springlevend en goede
maatjes met zijn
voedstermoeder, mevrouw
De Goey, die het
verfomfaaide kuiken
achterna moest lopen als het
even de couveuse had
verlaten voor een
rondwaggeltje door de
woonkamer.
De eerste dagen had de
voedstermoeder niet alleen
de handen vol aan het
duckse wezentje, maar ook
de mond. Tussen de lippen
natgemaakt paneermeel, en
dat piepende gevalletje met
z'n snaveltje maar plukken
en rukken. Ducky is nu
ruim een week oud, maar hij
baalt nog steeds van droog
brood. Dat moet dus
bevochtigd worden.
Mevrouw De Goey: 's
morgens vroeg moet ik hem
eerst een tijdje flink
knuffelen, want daar staat
Ducky op. Dan piept ie het
uit". Bij wijze van
demonstratie beet Ducky
zijn verzorgster uit louter
dierenliefde behoorlijk in de
hals en in de lippen.
Plekken die al behoorlijk
rood begonnen te worden. In
haar goeiigheid laat
mevrouw De Goey zich dat
welgevallen, en als het een
beetje te veel van het goede
wordt, worden er gedroogde
vruchtjes en insecten
geserveerd. Er zijn al
mensen die het hebben over
„Ducky en z'n stiefmoeke".
Helemaal te dol.
De kat des huizes is bijna
gewend aan de
aanwezigheid der
concurrentie: ze beziet
Ducky nog met enige
reserve en wordt verder
verwijderd als het kuiken
z'n speelkwartiertje in de
kamer heeft. Niet ver van
het duivenhok heeft de
mini-eend z'n eigen
zwembad, pardon bak. De
kinderen hebben kroos en
watervlooien gefourageerd
om het Ducky zo gezellig en
aangenaam mogelijk te
maken. Maar het kreng is in
dit opzicht ondankbaar en
heeft een hartgrondige
hekel aan zwemmen. De
voedstermoeder zette hem
gisteren in z'n vijvertje,
maar als een opgewonden
speelgoeddier ging het roetsj
roetsj roetsj de bak weer uit.
Daarna was het een klein
opscheppertje, dat zich wilde
droogfladderen met vlerkjes
die nog niet eens op
vleugeltjes leken. En effe
pikken tussen de veertjes.
Nu al een teenager die sier
wil maken.
Als Ducky de volwassenheid
is genaderd krijgt hij (of zij;
de diagnose is nog niet
gesteld) vanwege het
Vogeltrekstation in Arnhem
dat het op prijs stelt als
Ducky herkenbaar blijft
voor het geval dat hij of zij
in de omgeving wordt
gesignaleerd een gele ring
op een poot. Daarna wordt
deze uitzonderlijke eend, die
een paar duivinnen tot zijn
allernaaste betrekkingen
mag rekenen, naar het park
Rusthof gebracht om daar
(eenmaal gewend) tussen de
in groten getale aanwezige
soortgenoten zijn aardse
dagen snaterend, waggelend
en slapend (Ducky doet dan
toch een tukkie) door te
brengen. En zwemmen doet-
ie dan ook; dat komt best in
orde.
et technisch Handelsbu-
sau SJardin B.V. verhuist
de Middelstegracht
•aar het Industrieterrein In
|e Merenwijk. Het nieuwe
lebouw voor deze groot-
{andel In sanitair en c.v.,
aarvoor de eerste paal
imlddels is geslagen, om-
at ruim 3600 vlerkante
«ter vloeroppervlakte
laarvan 750 vierkante me-
sr voor de verhuur is be-
lemd. De stichtingskosten
edragen 3.8 miljoen gul-
en en de oplevering zal
aar verwachting in het
corjaar van 1982 kunnen
ilaatsvinden.
JELOFARENDSVEEN
Ter afsluiting van een
geslaagd seizoen bij
Veen se jongerencen-
„Out House", wordt
ide zaterdag 4 juli
zomerslotfeest gehou-
Het geheel speelt zich
op het plein vóór „Our
use". Als attrakties zul-
optreden de „Rex Rea-
i Blues Band" en de
Sig Bamboo Party Time
lypso Band". De eerstge-
band heeft reeds
rioemde
haar sporen verdiend bij
„Our House" door een op
treden tijdens het tienjarig
bestaan.
Rex Reason is een uit Ameri
ka afkomstige blueszanger,
die zich bewezen heeft op
ontelbare podia, hij speelde,
samen met beroemde men
sen zoals Piet-Jan Visser van
„Livin Blues", André de
Werdt van „Live Stock" en
„Trail", en Barry Webb uit
Schotland, die speelde in
„OPMC" en „Live Stock".
Óp het repertoire van Rex
Reason's Blues Band staat
zuivere blues, zowel country-
als city blues. De band heeft
een felle aanpak: sterke zang
en geïnspireerde soli. De
groep speelt sinds kort met
een drummer, dus het geluid
is krachtiger en swingender
dan ooit tevoren. De „Big
Bamboo Party Time Calypso
Band" is een uit Amsterdam
afkomstige band, die met
haar zwoele Zuidamerikaan-
se calypsoklanken garant
staat voor een swingende zo
meravond.
Het zomerslotfeest wordt te
vens omlijst door een gewel
dige barbeque, sfeervolle
palmbomen en vele andere
tropische verrassingen.
Kaarten voor dit festijn zijn
in de voorverkoop verkrijg
baar in „Our House" of tele
fonisch te reserveren onder
nummer: 01713-2260 of 3147.
UJNSATERWOUDE De eind van dit schooljaar opgehe-
en kleuterschool „Kleuterweide" zal in het nieuwe jaar on
er meer gebruikt worden als vergaderruimte. Hiermee
ceft men een vierde functie voor het gebouw gevonden. De
chool aan de Herenweg zal bovendien gebruikt worden
ar de Woubrugse artsen Nooter en Vreijling, de peuter-
elzaal en een pedicure.
|De watersportvereniging en RTC hebben reeds te kennen gege
ten van de vergaderruimte gebruik te willen maken. De nieuwe
'bestemmingen van het gebouw leveren de gemeente een jaar
lijks inkomen van zo'n 7000 gulden op. De school moet worden
fesloten door het teruggelopen leerlingen aantal. Het laatste jaar
bezochten nog slechts zes leerlingen het tien jaar oude schooltje,
Je weinig om de school te doen voortbestaan.
In Aalsmeer ontdekten wij nog een
„ouderwetse meubelmakerij", waar
ervaren meubelmakers nog geheel
met de hand massief eiken meubels
maken. O.a. kasten, kisten, tv-kas-
ten, tafels, etc. De methoden van
werken is geheel conform de 17-
eeuwse wijze. Alle onderdelen wor
den gelijmd en met duvels In elkaar
gezet.
Ook de afwerking o.a. schuren en
bijtsen wordt nog met de hand ge
daan. Men werkt volgens de op
dracht van de cliënt en elk model en
maat is te maken.
Deze prachtmeubels kunt u bekijken
in de Oudhollandse showroom von
Antiekboetiek Hoogendoorn, Zijd
straat 65, Aalsmeer. Alle dagen met
uitzondering van woensdagmiddag
kunt u hier terecht. Het loont zeker
de moeite om hier eens op uw ge
mak rond te neuzen en de prijzen
zijn, gezien de werkwijze, zeker laag
te noemen Dit door rechtstreekse
verkoop: werkplaats-klant.
ROELOFARENDSVEEN Het huidi
ge Alkeburchtbestuur treedt zeer bin
nenkort af, maar zal voordien een
werkgroep formeren. Deze werkgroep
moet een oplossing vinden voor de fi
nanciële problemen en dient tevens een
haalbare beleidslijn voor de komende
jaren uit te zetten. Dit maakte Loek
Koek, voorzitter van het Alkeburchtbe
stuur, gisteravond bekend tijdens een
vergadering met alle belanghebbenden.
Aan de aanwezigen werd een beleids
nota voor 1981 overhandigd. Deze nota
werd „slechts een eerste aanzet van het
nog zittende stichtingsbestuur" ge
noemd.
Drs. Nugteren, die als financieel deskun
dige namens de gemeente, toegevoegd lid
van het Alkeburchtbestuur is, maakte de
samenstelling van de binnen 14 dagen te
vormen werkgroep bekend. De werk
groep zal bestaan uit: 1. iemand van het
culturele verenigingsleven, 2. iemand van
het bibliotheekbestuur, 3. iemand van het
gemeentebestuur, 4. een financieel des
kundige, 5. iemand van het huidige Alke
burchtbestuur en 6. een onafhankelijke
„wijze" man/vrouw.
Gezien de „breedte" en de deskundigheid
van de werkgroep moet deze er uiteinde
lijk alle betrokkenen van kunnen overtui
gen dat „De Alkeburcht" als gebouw be
houden moet blijven voor het culturele
verenigingsleven in Alkemade-Oost.
Herman Klein, voorzitter van S. J. A.,
ging in op de financiële problemen. Hii
stelde dat het Alkeburchtbestuur altijd
kortingen heeft gegeven op de zaalhuur
bij gebruik door verenigingen. Die kor
ting bedroeg 20% op de kleine vergader
zaaltjes en 45% op de grote zalen. „Dat
hadden ze nooit moeten doen; de gemeen
te Alkemade had in de vorm van subsi
dies het jaarlijkse exploitatietekort van
f 10.000.- (in 1980: 20.000.-) moeten dek
ken. De gemeente betaalt ook volop indi
recte subsidies aan alles wat met sport te
maken heeft". Ter vergelijking noemde
hij: „Ieder voetbalveld kost de gemeente
jaarlijks ruim 30.000.-, het gebouw van
Ranonkel ruim 15.000.- en van „Our
House" ruim f 10.000.-". Zijn conclusie:
„De Alkeburcht is altijd nog goedkoper
dan één voetbalveld". Het dorpshuis heeft
vanaf het allereerste begin in 1968 verlies
geleden, in totaal nu al 90.000.-. Daarbij
had het bestuur nog 20.000.- a 30.000.-
moeten reserveren voor noodzakelijk on
derhoud (dak plus verwarming). Van de
huidige financiële problemen, die makke
lijk voorkomen hadden kunnen worden
bij een juist gemeentelijk subsidiebeleid,
zijn de verenigingen nu de dupe. Zestien
verenigingen of groeperingen waaronder
de bibliotheek en de Streekmuziekschool
zijn volledig afhankelijk voor al hun akti-
viteiten van „De Alkeburcht" en een even
groot aantal maakt regelmatig gebruik
van het gebouw", aldus Herman Klein,
voorzitter van S.J.A.
Desgevraagd vertelde Loek Koek, sinds 1
januari 1981 voorzitter van het Stichtings
bestuur van „De Alkeburcht" dat hij twëe
jaar geleden in het bestuur was gaan zit
ten omdat hij vond dat het dorpshuis geen
dorpshuis meer was. „Er werd zoveel ge
kankerd op „De Alkeburcht". Jarenlang
is er geprobeerd om bestuursleden te krij
gen, hetgeen haast niet lukte. Ik ben uit
eindelijk voorzitter geworden omdat het
werk gedaan moest worden en er geen te
genkandidaten te vinden waren", zegt hij.
Het verschil in opvatting van de S.J.A. en
het dorpshuisbestuur is volgens de heer
Koek dat de S.J.A. veel ideologischer te
werk gaat, met andere woorden: zij willen
de problemen met subsidies oplossen. Wij
zijn praktischer. Wij zeggen: Als de ge
meente geen financiële middelen wil of
kan vrijmaken, dan moet er meer samen
werking komen met élle culturele vereni
gingen of stichtingen. Hierbij neemt de bi
bliotheek met haar 4000 leden een grote
plaats in". Loek Koek zegt voorts: „We
zitten in een dwangpositie, waarin het Al-
kemadese gemeentebestuur ons gema
noeuvreerd heeft. Nu kunnen we de kop
in de wind gooien, maar we hebben beslo
ten verder constructief te werk te gaan.
Al twee jaar geleden zijn we begonnen
met het „bewerken" van het gemeentebe
stuur. We stelden, toen al, samenwerking
met de bibliotheek voor. We vroegen om
financiële middelen om het gebouw voor
invaliden toegankelijk te maken en voor
verbeteringen aan de toneelzaal. De ge
meente reageerde telkens niet, nauwelijks
of laat met nietszeggende brieven en be
loftes. Nu zitten we met de gebakken pe
ren", besluit hij.
Hazerswoude Scherven
van Romeins en inheems
aardewerk uit de periode
van de eerste tot en met de
derde eeuw na Christus
zijn in Hazerswoude aan
de oppervlakte gekomen.
De in de Vau Beethoven-
laan wonende leraar Ne
derlands, G. Jansen, deed
een week of twee geleden
deze vondsten in de wijk
Zonneveld. Hier stuitte hij
tussen de daar in aanbouw
zijnde woningen op de
overblijfselen van het ke
ramiek van weleer. Jansen,
leerkracht aan de plaatse
lijke protestants-christelij
ke mavo Ds. Dirk Arie van
de Bosch, heeft als hobby
archeologie.
Cees Kroon, conservator van
de oudheidkamer, heeft zeer
onlangs eveneens ter plaatse
een onderzoekje ingesteld.
Hij: „Ik heb daar, vlak bij de
sportvelden van de sportver
eniging Bernardus, ook heel
wat scherven aangetroffen.
Ik heb een paar plastic zak
ken vol". Volgens Kroon is
hierdoor wéér eens bewezen
dat hier in de Romeinse tijd
al een nederzetting moet zijn
geweest. Maar geen gróte ne
derzetting, aldus de amateur-
geschiedvorser, want hij staat
niet vermeld op de Peutinger
Kaart. Kroon heeft de vond
sten gemeld bij de rijksdienst
van oudheidkundig bodem
onderzoek, van de zijde
waarvan de belofte is gedaan
dat men ter plaatse een on
derzoek wil komen instellen.
Volgens de ex-bewoonster
van de intussen onder slo
pershamers gevallen boerde
rij „Zonneveld", mevrouw
Van Leeuwen, zijn in het
verleden op het weiland,
waar nu de scherven zijn
aangetroffen, al eerder zaken
uit het verre verleden gevon
den. Cees Kroon: „Dat is niet
uitgesloten, maar het is mij
niet bekend". Hij verduide
lijkt nog eens: „De mensen
vieren nu dus „Hazerswoude
700". Dit betekent: de naam
Hazerswoude is zeven eeu
wen bekend. Want we weten
natuurlijk al lang dat hier
vele eeuwen langer mensen
hebben gewoond". De Ro
meinen hebben immers te
véél sporen nagelaten om
hier nog aan te twijfelen.
