Oudheid op reis door de jaren tachtig Een tentoonstelling bij een vervelende catalogus Transuw gids voor een goede bungalowvakantie. Rouw past Electra moderne tv-tragedie Euro-zender tegen commerciële televisie Krampachtig musiceren opent jazzmaand) Klassieke kunst uit Leiden Herman de Vries in Groninger Museum: een desillusie Evenwicht Nieuwe boeken Vakantiereizen VRIJDAG 3 OKTOBER 1980 KUNST/RADIO/TELEVISIE TROUW/KWARTET 4 door G. Kruis LEIDEN De Dienst Verspreide Rijkscollecties te s Gravenhage. eigenlijk é'en veel te dorre aandui ding voor een instelling die vaak bijzonder interressante dingen or ganiseert. Zoals ook nu weer. sa men met het Rijksmuseum van Oudheden, de tentoonstelling Oudheid op reis", die na Leiden in verschillende plaatsen van ons land te zien zal zijn. Een dergelijke manifestatie ..Egypte, do- denkunst als levenskunst" trok in de jaren zeventig overal veel enthousiaste bezoe kers. Dit keer is de begeleiding wat serieu zer: een catalogus waarin alle geëxposeerde voorwerpen zijn afgebeeld, met 'n goede, want. werkelijk verduidelijkende tekst (van Aristides Stamatiou). zonder vakjargon, maar ook niet overdreven populair of irri tant belérend. Dat „oudheid" op de affiches, dat doet het brood en spelen, drinkgelagen en grote overwinningsfeesten in het Colosseum; met lauwertakken omkranste veldheren, die door juichende menigten werden ingehaald, dat is het beeld dat velen voor de geest komt als het oude Rome ter sprake ge bracht wordt. Een dergelijk beeld, wat meer bezadigd en verlicht door wijsgeren, dich ters en grote kunstenaars, vertoont zich op het scherm der verbeelding als het om het Hals-amphora uit Groot-Griekenland, Campaans zwartfigurig. eind 6e eeuw v. Chr. klassieke Griekenland gaat. 'n Beeld dat nog steeds sterk beïnvloed wordt door film producenten en bestsellerschrijvers. Hier zie je een stukje Oudheid van de archa ïsche tijd (720-480) tot aan het late Hellenis me (323-27) weerspiegeld op vazen, water en wijnkannen of drinkschalen. De voorstellingen daarop immers zijn naast de antieke schriftelijke overlevering wel de belangrijkste bron van kennis over het ge wone dagelijkse leven van toen. Die kleine terra-cotta beeldjes, nu gekoes terd als kostbare kleinoden, werden meer malen in serie geproduceerd, eerst als graf giften. maar later ook als versiering voor het interieur. Minachting Misschien werden ze zelf door „insiders" eerst nog als een soort kitsch beschouwd: de filosoof Isocrates (4e eeuw v. Chr.) laat zich in een van zijn geschriften minachtend over de maken van deze beeldjes uit. Nu was in de meeste gevallen de persoonlijke artistieke inbreng van de terra-cottawer- kers (zo kun je ze 't best noemen) uiterst gering. Sinds de 6e eeuw voor Christus werden deze beeldjes vooral via een vorm vervaardigd. Die vorm maakten ze meestal niet zelf, daar tekenden (óók beroemde) beeldhouwers voor. Zelfs Lysippos. die on der andere de meest bekende en beste por tretten van Alexander de Grote maakte, hield zich ermee bezig. Hoewel een tentoonstelling als deze uiter aard 't moet allemaal vervoerbaar blijven hoofdzakelijk bestaat uit kleinere voor werpen; wat de Griekse kunst betreft moet je 't daar toch ook hoofdzakelijk van heb ben. Athene en andere cultuurcentra uit die tijd zijn met recht „klassieke" voorbeelden van de manier hoe verschillende culturen elkaar kunnen vernietigen. Zomaar een paar voorbeelden. De Turkse bezetters van Athene hadden marmer nodig voor hun kalkovens en niet alleen hele tempelmuren maar ook de meeste beeld houwwerken verdwenen daarin. Bronzen Fragment van een reliëf met een vrou- wekop. Oostgrieks Laat-hellenisti- sche tijd. voorwerpen werden gesmolten en van ande re tempels maakten ze steengroeven. Hier en daar overleefde een tempel het; de (latere) christenen waren wel genegen die als kerken te gebruiken, maar smeten alle heidense troep die daar nog te vinden was 'de oven in of de afvalhoop op. De reliëfs gebruikten ze als bouwmateriaal of als straatstenen Er zijn ook nog voorbeelden van Cyprische kunst en daaronder bevin den zich de oude stukken van deze tentoon stelling (6e eeuw v. Chr.) en dan gaat het via de Etruskische kunst (aardewerk, terra cot- ta beelden, askisten en kleine bronzen naar de Romeinen (sculpturen en een prachtig stuk mozaiek). Om nog even terug te komen op dat eerder geschetste beeld over het oude Rome. Eens de grootste macht ter wereld met 'n enorme culturele expansie. Er was zelfs al een Museum van Griekse mees terwerken (weliswaar hoofdzakelijk be staande uit gestolen stukken), de Porticus Octaviae (ons eerste echte museum. Teylers in Haarlem dateert van 1798!), maar er was ook woningnood. Niet alleen maar luisterrijke paleizen en villa's, maar ook „insulae", die niet be woond werden door één gezin, maar door een groot aantal families. Dat waren volge propte huurflats van drie tot zes verdiepin gen. waarmee ze ook toen al aan het nijpend woninggebrek tegemoet trachtten te ko men. Dat is allemaal zo'n tweeduizend jaar geleden De meeste bezoekers van dit soort tentoon stellingen zullen zich waarschijnlijk echt niet zo druk maken om de kunsthistorische of de archeologische achtergronden, het preciese hoe of wat. Dat maakt ook niet zoveel uit: er is veel verwondering en be wondering, je merkt dat de kijkers hier toch iets ondergaan van een confrontatie met het eeuwige, eigenlijk volkomen onveran derlijke menselijke. Zomaar wat opmerkingen over een ten toonstelling, die in klein bestek toch heel Bronzen lamp uit Pompeii, le eeuw n. Chr. veel moois te bieden heeft. Tot 20 oktobe in het Rijksmuseum van Oudbeden. Ra penburg 28, Leiden. Daarna staat een vei dere rondreis door Nederland op het pre gramma. Maandag t/m zaterdag van 10-1' uur, zondag van 13-17 uur. Toegangsprlj 2,- voor volwassenen, 1,- voor kinderei en 65 -ers. Woensdag is de toegang grath door Dirkje Houtman HILVERSUM Tussen twee pilaren van een Amerikaans landhuis staat een frêle figuur in het zwart haar bezoek op te wachten dat zich per koets een weg baant door de weel derige tuin 4 Het is allerminst een vreugdevolle opwachting te oordelen naar de loodzware blik van het meisje. Deze ope- Van onze radio- en tv-redactie HILVERSUM Tijdens besprekin gen van EBU (Europese omroep uniej-afgevaardigden in het Franse Cannes, heeft Carel Enkelaar zijn plan' tegen de commerciële televisie via satellieten gelanceerd. Enkelaar. programmaleider van de NOS-televi- sie, meent dat de Eurovisie-landen hun krachten moeten bundelen in een speciale Euro-zender die het bes te televisieprogramma moet gaan verzorgen. De commerciële satellietzenders (Luxemburg en Amerika hebben er mee geschermd) zouden over een Speciaal vandaag ningsbeelden van „Rouw past Electra" moeten de dreigende atmosfeer waaronder dit dra ma gebukt gaat suggereren. paar jaar een grote concurrent kun nen worden voor de bestaande om roepsystemen in Europa. Een werk groep van de EBU bedenkt nu tegen zetten die het bestaansrecht van het huidige systeem moeten waarborgen. Het plan van Enkelaar komt ruwweg neer op gezamenlijke financiering van een zender die voorlopig een paar keer per week, maar al ras elke dag en als het aan sommige deelnemers ligt non stop, programma's van hoge kwaliteit gaat uitzenden. Voor de fi nanciering wordt gedacht aan een bijdrage van één procent van de pro grammakosten in eigen land. Het plan is met de omroepen in Neder land nog niet besproken, maar gezien de belangstelling van enkele omroe pen om zelf nieuwe initiatieven in de richting van commerciële televisie te ontwikkelen, lijkt het niet mogelijk die bijdrage bij de omroepen zelf te gaan halen. Een mogelijkheid waar dan aan wordt gedacht is de bijdrage te ver krijgen uit de verhoogde STER-gel- den. Waarmee de concurrentie van de commerciële zenders voor een deel uit de commercie zelf zou worden gehaald Het plan voor Euro-televisie betekent in eder geval wel dat opnieuw wordt gezocht in de richting van grensover schrijdende televisie. Een vorm van concurrentie tegen de eigen omroe pen, die deze week in het Europese parlement heeft geleid tot de opstel ling van een motie, waarin wordt ge vraagd die grensoverschrijdende maatregelen tegen te gaan als die het eigen aanbod benadelen. De indieners van de motie maken allen deel uit van de sociaal-democra tische fractie. Zij willen dat de Euro pese Gemeenschap een reglement op stelt voor radio en televisie. Daarin zou moeten staan: „dat de nieuwe media bijdragen aan een vergroting van de actieve deelneming van de burger aan het informatieproces en er ook voor zorgen dat diens beoorde lingsvermogen en mogelijkheden tot maatschappelijke ontplooiing toene men". Die bijdrage kan van de com merciële zender nauwelijks worden verwacht. gezonden. Nieuw daarbij is dat de serie voor bezitters van een Teletekst tv-toestel wordt ondertiteld op tele tekstpagina 199. Vooral doven en slechthorenden kunnen daarvan pro fiteren. Rouw past Electra speelt aan het einde van de vorige eeuw tegen de achtergrond van de Amerikaanse burgeroorlog. Generaal Ezra Mannon komt ongeschonden terug uit de strijd tot grote spijt van. zijn vrouw, die hem tijdens zijn afwezigheid heeft bedrogen met zeekapitein Adam Brand. Om hun vurige liefde te kun nen uitbouwen vermoorden zij de ge neraal. Bij dit alles hebben ze echter geen rekening gehouden met dochter Lavinia. die haar vader zeer bemint. Ondergang O'Neill is voor zijn stuk te rade ge gaan bij de Griekse tragedieschrijver Aeschylos die voor zijn Oresteia-trilo- gie het geslacht van Agamemnon op een soortgelijke manier laat onder gaan. De doem van de goden heeft nu plaatsgemaakt voor Freudiaanse in vloeden. De rol van Electra. de tragische hel din uit de Oresteia die op last van de goden haar vader wreekt, is in - O'Neill's versie overgenomen door ■Lavinia. Zelfzucht en een obsessione le behoefte aan genegenheid lijken alle kwade krachten wakker te ma ken die een keten van doem en ver derf achterlaat. Voor O'Neill kon die liefde pas echt tot rust. komen in de dood. In „Rouw past Electra" zijn meest geliefde stuk, is O'Neill's pessimisme tot volle wasdom gekomen. De on baatzuchtige liefde waarvan hij op jongere leeftijd nog alle heil ver wachtte tref je niet meer aan in dit stuk. Het is een noodlotsdrama dat in de regie van John van de Rest een vreemde geladenheid meekrijgt. De vele gepassioneerde spelmomenten worden geïntensiveerd door de direc te cameravoering met zijn veel close- ups die het hartstochtelijk lijden van de Mannons onomwonden laten zien Van de Rest heeft gestreefd naar een evenwicht tussen toneel- en tv-spel. Dat wil zeggen een middenweg tus sen het grootse toneelgebaar en de ingehouden speelwijze voor de tv. Daar is hij in zekere zin in geslaagd. Toch gaat hij met name in het eerste deel te weinig subtiel te werk. Onmid dellijk wordt in de uitwerking van de rollen „goed" en „kwaad" duidelijk gemaakt. De houding van Lavinia (Josine van Dalsum) is onmiddellijk zichtbaar. Zwaar op de hand. afge tobd en weerbarstig wacht ze op haar moeder, (Sigrid Koetse) een wereldse vrouw, die voor haar ingetogen doch ter niets goed in zich kan hebben. Omdat de mens nu eenmaal geneigd is tot het kwaad, is haar moeder me liever, dan de in zuiverheid uitblin kende dochter. Josine van Dalsum speelt haar daarbij te eenduidig. De ondubbelzinnigheid waarmee ze con frontaties met haar mede- en tegen standers voorbereid en aangaat maakt haar houding nogal voorspel baar. En dat kan ook gezegd worden van de manier waarop zij door de camera betrapt wordt met geloken ogen die ze treurig opslaat of vanaf haar rug gefilmd terwijl ze zich lang zaam naar de camera draait. John van de Rest heeft de bewondering voor zijn vrouw nooit onder stoelen of banken gestoken. En dat blijkt ook weer uit deze serie, waarin zij de Iievelingsrol van vele actrices mag vervullen. Dat neemt niet weg dat het een prima initiatief is dit schitteren de stuk van O'Neill, de grondlegger van het hedendaagse Amerikaanse drama, bij «en groot televisiepubliek bekend te maken. door Frits Lagerwerff AMSTERDAM De opening van de Oktober Jazzmaand gaat in het BIM-Huis gewoon tegetrouw met enig ceremo nieel en uitstekende muziek gepaard. Geheel in stijl voerden Henk Bemlef. namens de Stichting Jazz en Ge ïmproviseerde Muziek, en Rob Leu- rentop. namens de Belgische Werk groep Improviserende Musici dan ook het woord, spitsvondig inspelend op subsidieperikelen en falend mu ziekbeleid in Nederland en België Zoals gepland maakte intussen ook Belgische improvisatoren hun op wachting, ten overstaan van een in pseudo-feeststemming verkerend pu bliek door Peter Karstkarel GRONINGEN Toen de voorbereidingen tot een over zichtstentoonstelling van Herman de Vries in het Gro ninger Museum aardig vor derden, verklaarde de kunste naar zich te verheugen op zijn eerste groepstentoonstelling. Op de tentoonstelling worden de ten densen en stromingen waarin Her man de Vries heeft geparticipeerd keurig in aparte ruimten onderschei den: de informele tekeningen, schil derijen en reliëfs, concrete poëzie, in ventarisaties van de natuur en beeld vertellingen van reizen en andere ge beurtenissen. filosofische spelen, con ceptuele sporen en boeken als kunst werken. Het is een erg aardige ten toonstelling die meer dan vijfentwin tig jaar (1954-1980) kunstenaarschap samenvat. In de catalogus, een flink boekwerk van over de tweehonderd bladzijden, staat te lezen dat de bedoeling van de publicatie en de bijbehorende ten toonstelling is: ..een zo representatief mogelijk beeld te geven van de ver schillende facetten van zijn werk zon der volledig te kunnen zijn bijvoor beeld in de vorm van een oeuvrekata- logus." Als je met genoegen naar het tentoongestelde hebt gekeken begin je monter aan de catalogus. Eerst blader je wat en dan begin je te lezen in de tekst zonder kapitalen en op kringlooppapier. Ik ben een bladzijde of twintig gekomen, had het grootste deel van de tekst daarmee doorgeno men, maar toen was het laatste restje goeie wil echt op. Dat lag niet aan het magere machineschrift zonder kapi talen, alhoewel ik meen dat je zo'n lap beschouwende tekst niet op die wijze zou mogen presenteren. In de teksten van Herman de Vries zelf is deze formele vrijheid misschien nog wel effectief. De verantwoording van museumdi recteur Frans Haks is nog vrij nuch ter, al neemt hij al bij voorbaat een verdedigende stelling in. „Daartegen over staat dat boze tongen beweren dat hij modieuze vernieuwingen volgt." De inleiding van Urs en Rös Graf staat zo bol van artistiek hel dendom dat deze als een totaal onge loofwaardige en zwakke defensie overkomt. Het Groninger Museum doet er goed aan verzorgde en van aandachtige inleidingen voorziene catalogi uit te geven. Een tentoonstelling is tijdelijk en de tijdelijkheid valt enigszins te overwinnen met neerslagen van de gebeurtenissen. Bij Herman de Vries, blijkt uit de verantwoording, gaat het zelfs om de neerslag, de tentoonstel ling hoort er bij. De tentoonstelling heeft me plezier gedaan, de publica- Dat was een opzienbarende confron tatie: aan de ene kant bevonden zich de fans, van kruin tot tenen verzot op Nederlandse helden en naar verhou ding donkergetinte coryfeeën. Op de Bühne zaten of stonden zuiderburen wier muziek geenszins naar de smaak van het publiek getransponeerd leek te zijn Het feit, dat er voor tegenstrij dige gedachten gevoelens weinig ruimte was, resulteerde in een half volle concertzaal en krampachtig musiceren. Jammer. André Goudbeek's saxofoonkwartet opende met een hernieuwde homma ge aan de vermaarde Belgische saxo foonconstructeur Adolphe Sax Het vorige concert was een eclatant suc ces. vooral na het mateloos preten tieuze vertoon van het Newyorkse viertal dat zich als The World Sax Saxophone Quartet laat afficheren. Wat eerder opviel was de muzikale Herman de Vries: Objecten van de Random Observations, gemaakt tus sen 1960-*62. tie verveelde me en irriteerde me op vele plaatsen, omdat de door de inlei ders steeds weer opgepompte „vrij heid" die ik bij het werk. de kunste naarsresultaten wel ervoer, om zeep werd gebracht door allerlei oncontro leerbare stelligheden en belachelijk overspannen formuleringen: „In de verdere ontwikkeling van zijn werk begint zich steeds duidelijker een tendens af te tekenen die in een soort hartstochtelijke liefde voor wijsheid uitmondt." en „Deze inter pretatie van het beeldvlak (de niet- hiërarchische aanpak), zoals hij die bij Pollock ervaart, beantwoordt al in ruime mate aan zijn eigen centrale verlangen naar een meer objectieve en democratische beeldvorming" schrijven Urs en Rös Graf. Toelichting Herman de Vries kan er zelf ook wat mee. Het opmerkelijke concept van het boek „Wit-White", waarin naast titel, auteur en uitgever nog een blad bedrukt is en wel met: „Met een inlei ding van J. C. van Schagen" de andere pagina's zijn zoals de titel aangeeft onbedrukt gebleven heeft hij weer ontkracht door een opgebla zen toelichting: „Van dit universele boek waarin alle tegenstellingen zijn weggevallen en dat voor ieder even acceptabel van inhoud kan zijn, waarbij alle problematiek overwon nen is en niets van de werkelijkheid is geïsoleerd ten koste of ten behoeve van een aspect, valt te zeggen dat het een positieve bijdrage is tot een syn these van alles." Zo schreeuwt Herman de Vries zijn onbesmette boek op een geestloze verbeeldingskracht, de typisch Euro pese componeertrant, en het gedre ven solowerk dat met de ensembles een naadloze eenheid vormde. Nu klonk het geheel minder geïnspi reerd, minder puntig en flexibel ook en betekende de vervanging van bari tonsaxofonist Leo Coomans een ver zwakking. Coomans, die blijkbaar van minder sterke structuren en een minder gebonden solo-expressie ge porteerd is, maakte wel deel uit van een wisselende groep musici die ge heel vrij improviseerde en die van het publiek geen enkele kans kreeg Trombonist Kris Vinck en de Engelse slagwerker Terry Day waren subtiele hoofdrolspelers in veranderende klanksamenstellingen met een wel degelijk emotionele inhoud De ver vormde. onorthodoxe inbreng van ondermeer Leurentop, op altsaxo- manier vol. Een cliche wordt als ee duidelijke uitspraak geciteerd: „Zt lang de algemene maatschappelijk integratie een oud en democratiscl ideaal geen feit geworden is. zolani zal ook de integratie van kunstet onderling en in het dagelijks levet slechts Incidenteel kunnen plaatt hebben." In de catalogus worden opj vergelijkbare wijze de informele wer ken van een in taal omgezette vont voorzien, de monochrome schilderij en barok gekleurd, de witte voorwet pen met filosofische en kunsthistor sche slogans beklat!, de „random ob servations". werken dfe gebaseerd zijn op programma's vdn het toeval ontdaan van elke ven-asslng, de con crete poëzie verlept tot anekdote. El ke lust wordt Je ontnomen om Je nog te verdiepen in de sporen die Herman de Vries van zijn reizen en anderr gebeurtenissen verzamelde, want dar. gaat het pas echt op narcisme lijken De objectieve vrijheden die het werk zeker wel in zich bergt zijn door de toelichting verworden tot een klein burgerlijk heroïsme. De enige aan trekkelijke zin in het boek staat op rekening van de kunstenaar zelf: „D verheug me op m'n eerste groepsten toonstelling." Na de voortreffelijke tentoonstelling van R. W. van de Win! (een klein jaar geleden in het Gronin ger Museum), eveneens een zich voor al in het buitenland manifesterende Nederlandse kunstenaar, is de pre sentatie van De Vries een desillusie Tot 12 oktober is de representatieve overzichtstentoonstelling van Her man de Vries In het Groninger Mu seum (dinsdags-zaterdags van 10-1" uur, zondags van 13-17 uur) te bei or ken. Tegelijkertijd is er in de exposi tiekelder van het Kunsthistorisch Instituut te Groningen een boeken kast vol publikaties van de kunstr naar te raadplegen. In Galerie Maga zijn te Groningen is de serie „varen ferns" en bij Galerie Swart in Am sterdam het „Earth museum vol I"fe bezoeken. Van uitgeverij Hollandia en Baan zijn de volgende boeken: Iederee kan compost maken, geschrevet door R Bern (80 blz. - 16,50). Vijl tien bijzondere fruitsoorten, door H van Cuijlenborg (108 blz - 23.90) Van dezelfde schrijver is De genee» kracht van ons dagelijks voedsel (9) blz - 23.90) S Bidwell schreef W.O. Ill, dossil derde wereldoorlog. Uitg. Rostruffi Haarlem. 246 blz - 29,50 I Samenspelen en hegrijpen, inzicht ii onderlinge relaties door 42 spelb* schrijvingen voor 6-14 jarigen door B J. Cratty. Uitg. Intro, Nijkerk. 136 bt - 24,50. foon, en van Mare Den Haene, op gitaar had daarentegen veel weg var: het gekraak, geruis en timbrisch na velstaren, dat als achtergrondmuzie» bij spannende radiohoorspelen enip bekentenis heeft gekregen Spontane improvisatie kan heel spannend zijn maar het klinkend resultaat blijf toch maatgevend. Tot slot schakelde een vreemdsoortü punkgroepje ln, met gedateerde pop muziek voor gehoorgestoorden, be doeld om ons af te helpen van de z( veelvuldig gesignaleerde hokjef geest. Mijns inziens is dit dichtgeslib de geluid, ondersteund door stomp zinnig ingedubde ritmen, alleen maa een excuus om te ontkomen aan eni ge vorm van artistiek besef. Free jaï was ook een soort punk. maar wtf hier gemaakt werd was niets andef dan een kolossaal misverstand In „De beslagen spiegel", pro blemen anno 1929. Dirk Schui temaker, gereformeerd, hoofd van een school met den bijbel en ook nog anti-militarist, moet zich verantwoorden. De jonge en bovendien in een Am sterdamse arbeiderswijk werkzame, dominee Jan Don kers, is zijn verdediger. Dat lijkt verdraaid veel op Fedde Schurer en dominee J. J. Bus- kes in het Lemmer van 1929. Dus: veel kans lijkt het duo niet te hebben. Ned. 1 23.00 Televizier Magazine, twaalfde jaargang, nummer één, over het gesprek tussen werkge vers, werknemers en overheid, Cubaanse vluchtelingen in de Verenigde Staten en de oorlog tussen Iran en Irak. Het licha melijk welzijn wordt aange raakt in een reportage over een onderzoek naar longkan ker door de universiteit van Nijmegen. Ned. 2 22.25 De afgelopen week op de kor rel in „Op de valreep" van Aad van den Heuvel en Maartje van Weegen. Hilv. 1 I 15.00 ADVERTENTIE Een week u.a. f 215.-. een lans weekend u.a. f130.- en een midweek u.a. flOO.- per bungalow. Buiten het hoogseizoen kunt u in alle rust genieten van een heerlijke vakantie in een komfortabele bungalow in de mooiste natuurgebieden van ons land. Er is keuz;e uit 19 verschillende bungalowparken. U reist per trein of per auto. Deze en vele andere reizen in eigen land zijn uitvoerig be- schreven in de kleurrijke nieuwe Trans gids: „Vakantiereizen in herfst (jftltóf*) winter en lente 80/81". Haal 'm even bij het NS-station, de Rabobank 0f |,w reisbureau. Of bel: 030 - 62.78.44. Trans: het aktieve reisbureau ran de Nederlandse Spoorwegen. O'Neill mede dank zij Teletekst voor groot publiek John van de Rest heeft dit stuk uit 1933 van de Amerikaan Eugene O'Neill bewerkt en geregisseerd met in de hoofdrollen Josine van Dalsum Sigrid Koetse en Willem Nijholt. Het bestaat uit drie delen die achtereen volgens zaterdag-, zondag- en maan- Willem Nijholt als Orin Mannon, de broer van Electra. en Sigrid Koetse, als dagavond door de KRO worden uit- hun moeder Christine Mannon.

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Nieuwe Leidsche Courant | 1980 | | pagina 4