Oudheid op reis door de jaren tachtig
Een tentoonstelling bij een
vervelende catalogus
Transuw gids voor
een goede bungalowvakantie.
Rouw past Electra
moderne tv-tragedie
Euro-zender tegen
commerciële televisie
Krampachtig musiceren opent jazzmaand)
Klassieke kunst uit Leiden
Herman de Vries in Groninger Museum: een desillusie
Evenwicht
Nieuwe boeken
Vakantiereizen
VRIJDAG 3 OKTOBER 1980
KUNST/RADIO/TELEVISIE
TROUW/KWARTET
4
door G. Kruis
LEIDEN De Dienst Verspreide
Rijkscollecties te s Gravenhage.
eigenlijk é'en veel te dorre aandui
ding voor een instelling die vaak
bijzonder interressante dingen or
ganiseert. Zoals ook nu weer. sa
men met het Rijksmuseum van
Oudheden, de tentoonstelling
Oudheid op reis", die na Leiden in
verschillende plaatsen van ons
land te zien zal zijn.
Een dergelijke manifestatie ..Egypte, do-
denkunst als levenskunst" trok in de jaren
zeventig overal veel enthousiaste bezoe
kers. Dit keer is de begeleiding wat serieu
zer: een catalogus waarin alle geëxposeerde
voorwerpen zijn afgebeeld, met 'n goede,
want. werkelijk verduidelijkende tekst (van
Aristides Stamatiou). zonder vakjargon,
maar ook niet overdreven populair of irri
tant belérend.
Dat „oudheid" op de affiches, dat doet het
brood en spelen, drinkgelagen en grote
overwinningsfeesten in het Colosseum; met
lauwertakken omkranste veldheren, die
door juichende menigten werden ingehaald,
dat is het beeld dat velen voor de geest
komt als het oude Rome ter sprake ge
bracht wordt. Een dergelijk beeld, wat meer
bezadigd en verlicht door wijsgeren, dich
ters en grote kunstenaars, vertoont zich op
het scherm der verbeelding als het om het
Hals-amphora uit Groot-Griekenland,
Campaans zwartfigurig. eind 6e eeuw
v. Chr.
klassieke Griekenland gaat. 'n Beeld dat
nog steeds sterk beïnvloed wordt door film
producenten en bestsellerschrijvers. Hier
zie je een stukje Oudheid van de archa
ïsche tijd (720-480) tot aan het late Hellenis
me (323-27) weerspiegeld op vazen, water
en wijnkannen of drinkschalen.
De voorstellingen daarop immers zijn naast
de antieke schriftelijke overlevering wel de
belangrijkste bron van kennis over het ge
wone dagelijkse leven van toen.
Die kleine terra-cotta beeldjes, nu gekoes
terd als kostbare kleinoden, werden meer
malen in serie geproduceerd, eerst als graf
giften. maar later ook als versiering voor
het interieur.
Minachting
Misschien werden ze zelf door „insiders"
eerst nog als een soort kitsch beschouwd:
de filosoof Isocrates (4e eeuw v. Chr.) laat
zich in een van zijn geschriften minachtend
over de maken van deze beeldjes uit. Nu
was in de meeste gevallen de persoonlijke
artistieke inbreng van de terra-cottawer-
kers (zo kun je ze 't best noemen) uiterst
gering. Sinds de 6e eeuw voor Christus
werden deze beeldjes vooral via een vorm
vervaardigd. Die vorm maakten ze meestal
niet zelf, daar tekenden (óók beroemde)
beeldhouwers voor. Zelfs Lysippos. die on
der andere de meest bekende en beste por
tretten van Alexander de Grote maakte,
hield zich ermee bezig.
Hoewel een tentoonstelling als deze uiter
aard 't moet allemaal vervoerbaar blijven
hoofdzakelijk bestaat uit kleinere voor
werpen; wat de Griekse kunst betreft moet
je 't daar toch ook hoofdzakelijk van heb
ben. Athene en andere cultuurcentra uit die
tijd zijn met recht „klassieke" voorbeelden
van de manier hoe verschillende culturen
elkaar kunnen vernietigen.
Zomaar een paar voorbeelden. De Turkse
bezetters van Athene hadden marmer nodig
voor hun kalkovens en niet alleen hele
tempelmuren maar ook de meeste beeld
houwwerken verdwenen daarin. Bronzen
Fragment van een reliëf met een vrou-
wekop. Oostgrieks Laat-hellenisti-
sche tijd.
voorwerpen werden gesmolten en van ande
re tempels maakten ze steengroeven.
Hier en daar overleefde een tempel het; de
(latere) christenen waren wel genegen die
als kerken te gebruiken, maar smeten alle
heidense troep die daar nog te vinden was
'de oven in of de afvalhoop op. De reliëfs
gebruikten ze als bouwmateriaal of als
straatstenen Er zijn ook nog voorbeelden
van Cyprische kunst en daaronder bevin
den zich de oude stukken van deze tentoon
stelling (6e eeuw v. Chr.) en dan gaat het via
de Etruskische kunst (aardewerk, terra cot-
ta beelden, askisten en kleine bronzen naar
de Romeinen (sculpturen en een prachtig
stuk mozaiek). Om nog even terug te komen
op dat eerder geschetste beeld over het
oude Rome. Eens de grootste macht ter
wereld met 'n enorme culturele expansie. Er
was zelfs al een Museum van Griekse mees
terwerken (weliswaar hoofdzakelijk be
staande uit gestolen stukken), de Porticus
Octaviae (ons eerste echte museum. Teylers
in Haarlem dateert van 1798!), maar er was
ook woningnood.
Niet alleen maar luisterrijke paleizen en
villa's, maar ook „insulae", die niet be
woond werden door één gezin, maar door
een groot aantal families. Dat waren volge
propte huurflats van drie tot zes verdiepin
gen. waarmee ze ook toen al aan het nijpend
woninggebrek tegemoet trachtten te ko
men. Dat is allemaal zo'n tweeduizend jaar
geleden
De meeste bezoekers van dit soort tentoon
stellingen zullen zich waarschijnlijk echt
niet zo druk maken om de kunsthistorische
of de archeologische achtergronden, het
preciese hoe of wat. Dat maakt ook niet
zoveel uit: er is veel verwondering en be
wondering, je merkt dat de kijkers hier toch
iets ondergaan van een confrontatie met
het eeuwige, eigenlijk volkomen onveran
derlijke menselijke.
Zomaar wat opmerkingen over een ten
toonstelling, die in klein bestek toch heel
Bronzen lamp uit Pompeii, le eeuw
n. Chr.
veel moois te bieden heeft. Tot 20 oktobe
in het Rijksmuseum van Oudbeden. Ra
penburg 28, Leiden. Daarna staat een vei
dere rondreis door Nederland op het pre
gramma. Maandag t/m zaterdag van 10-1'
uur, zondag van 13-17 uur. Toegangsprlj
2,- voor volwassenen, 1,- voor kinderei
en 65 -ers. Woensdag is de toegang grath
door Dirkje Houtman
HILVERSUM Tussen twee
pilaren van een Amerikaans
landhuis staat een frêle figuur
in het zwart haar bezoek op te
wachten dat zich per koets
een weg baant door de weel
derige tuin
4 Het is allerminst
een vreugdevolle opwachting
te oordelen naar de loodzware
blik van het meisje. Deze ope-
Van onze radio- en tv-redactie
HILVERSUM Tijdens besprekin
gen van EBU (Europese omroep
uniej-afgevaardigden in het Franse
Cannes, heeft Carel Enkelaar zijn
plan' tegen de commerciële televisie
via satellieten gelanceerd. Enkelaar.
programmaleider van de NOS-televi-
sie, meent dat de Eurovisie-landen
hun krachten moeten bundelen in
een speciale Euro-zender die het bes
te televisieprogramma moet gaan
verzorgen.
De commerciële satellietzenders
(Luxemburg en Amerika hebben er
mee geschermd) zouden over een
Speciaal vandaag
ningsbeelden van „Rouw past
Electra" moeten de dreigende
atmosfeer waaronder dit dra
ma gebukt gaat suggereren.
paar jaar een grote concurrent kun
nen worden voor de bestaande om
roepsystemen in Europa. Een werk
groep van de EBU bedenkt nu tegen
zetten die het bestaansrecht van het
huidige systeem moeten waarborgen.
Het plan van Enkelaar komt ruwweg
neer op gezamenlijke financiering
van een zender die voorlopig een paar
keer per week, maar al ras elke dag en
als het aan sommige deelnemers ligt
non stop, programma's van hoge
kwaliteit gaat uitzenden. Voor de fi
nanciering wordt gedacht aan een
bijdrage van één procent van de pro
grammakosten in eigen land. Het
plan is met de omroepen in Neder
land nog niet besproken, maar gezien
de belangstelling van enkele omroe
pen om zelf nieuwe initiatieven in de
richting van commerciële televisie te
ontwikkelen, lijkt het niet mogelijk
die bijdrage bij de omroepen zelf te
gaan halen.
Een mogelijkheid waar dan aan
wordt gedacht is de bijdrage te ver
krijgen uit de verhoogde STER-gel-
den. Waarmee de concurrentie van de
commerciële zenders voor een deel
uit de commercie zelf zou worden
gehaald
Het plan voor Euro-televisie betekent
in eder geval wel dat opnieuw wordt
gezocht in de richting van grensover
schrijdende televisie. Een vorm van
concurrentie tegen de eigen omroe
pen, die deze week in het Europese
parlement heeft geleid tot de opstel
ling van een motie, waarin wordt ge
vraagd die grensoverschrijdende
maatregelen tegen te gaan als die het
eigen aanbod benadelen.
De indieners van de motie maken
allen deel uit van de sociaal-democra
tische fractie. Zij willen dat de Euro
pese Gemeenschap een reglement op
stelt voor radio en televisie. Daarin
zou moeten staan: „dat de nieuwe
media bijdragen aan een vergroting
van de actieve deelneming van de
burger aan het informatieproces en er
ook voor zorgen dat diens beoorde
lingsvermogen en mogelijkheden tot
maatschappelijke ontplooiing toene
men". Die bijdrage kan van de com
merciële zender nauwelijks worden
verwacht.
gezonden. Nieuw daarbij is dat de
serie voor bezitters van een Teletekst
tv-toestel wordt ondertiteld op tele
tekstpagina 199. Vooral doven en
slechthorenden kunnen daarvan pro
fiteren.
Rouw past Electra speelt aan het
einde van de vorige eeuw tegen de
achtergrond van de Amerikaanse
burgeroorlog. Generaal Ezra Mannon
komt ongeschonden terug uit de
strijd tot grote spijt van. zijn vrouw,
die hem tijdens zijn afwezigheid heeft
bedrogen met zeekapitein Adam
Brand. Om hun vurige liefde te kun
nen uitbouwen vermoorden zij de ge
neraal. Bij dit alles hebben ze echter
geen rekening gehouden met dochter
Lavinia. die haar vader zeer bemint.
Ondergang
O'Neill is voor zijn stuk te rade ge
gaan bij de Griekse tragedieschrijver
Aeschylos die voor zijn Oresteia-trilo-
gie het geslacht van Agamemnon op
een soortgelijke manier laat onder
gaan. De doem van de goden heeft nu
plaatsgemaakt voor Freudiaanse in
vloeden.
De rol van Electra. de tragische hel
din uit de Oresteia die op last van de
goden haar vader wreekt, is in -
O'Neill's versie overgenomen door
■Lavinia. Zelfzucht en een obsessione
le behoefte aan genegenheid lijken
alle kwade krachten wakker te ma
ken die een keten van doem en ver
derf achterlaat. Voor O'Neill kon die
liefde pas echt tot rust. komen in de
dood.
In „Rouw past Electra" zijn meest
geliefde stuk, is O'Neill's pessimisme
tot volle wasdom gekomen. De on
baatzuchtige liefde waarvan hij op
jongere leeftijd nog alle heil ver
wachtte tref je niet meer aan in dit
stuk. Het is een noodlotsdrama dat in
de regie van John van de Rest een
vreemde geladenheid meekrijgt. De
vele gepassioneerde spelmomenten
worden geïntensiveerd door de direc
te cameravoering met zijn veel close-
ups die het hartstochtelijk lijden van
de Mannons onomwonden laten zien
Van de Rest heeft gestreefd naar een
evenwicht tussen toneel- en tv-spel.
Dat wil zeggen een middenweg tus
sen het grootse toneelgebaar en de
ingehouden speelwijze voor de tv.
Daar is hij in zekere zin in geslaagd.
Toch gaat hij met name in het eerste
deel te weinig subtiel te werk. Onmid
dellijk wordt in de uitwerking van de
rollen „goed" en „kwaad" duidelijk
gemaakt. De houding van Lavinia
(Josine van Dalsum) is onmiddellijk
zichtbaar. Zwaar op de hand. afge
tobd en weerbarstig wacht ze op haar
moeder, (Sigrid Koetse) een wereldse
vrouw, die voor haar ingetogen doch
ter niets goed in zich kan hebben.
Omdat de mens nu eenmaal geneigd
is tot het kwaad, is haar moeder me
liever, dan de in zuiverheid uitblin
kende dochter. Josine van Dalsum
speelt haar daarbij te eenduidig. De
ondubbelzinnigheid waarmee ze con
frontaties met haar mede- en tegen
standers voorbereid en aangaat
maakt haar houding nogal voorspel
baar. En dat kan ook gezegd worden
van de manier waarop zij door de
camera betrapt wordt met geloken
ogen die ze treurig opslaat of vanaf
haar rug gefilmd terwijl ze zich lang
zaam naar de camera draait. John
van de Rest heeft de bewondering
voor zijn vrouw nooit onder stoelen of
banken gestoken. En dat blijkt ook
weer uit deze serie, waarin zij de
Iievelingsrol van vele actrices mag
vervullen. Dat neemt niet weg dat het
een prima initiatief is dit schitteren
de stuk van O'Neill, de grondlegger
van het hedendaagse Amerikaanse
drama, bij «en groot televisiepubliek
bekend te maken.
door Frits Lagerwerff
AMSTERDAM De opening
van de Oktober Jazzmaand
gaat in het BIM-Huis gewoon
tegetrouw met enig ceremo
nieel en uitstekende muziek
gepaard.
Geheel in stijl voerden Henk Bemlef.
namens de Stichting Jazz en Ge
ïmproviseerde Muziek, en Rob Leu-
rentop. namens de Belgische Werk
groep Improviserende Musici dan
ook het woord, spitsvondig inspelend
op subsidieperikelen en falend mu
ziekbeleid in Nederland en België
Zoals gepland maakte intussen ook
Belgische improvisatoren hun op
wachting, ten overstaan van een in
pseudo-feeststemming verkerend pu
bliek
door Peter Karstkarel
GRONINGEN Toen de
voorbereidingen tot een over
zichtstentoonstelling van
Herman de Vries in het Gro
ninger Museum aardig vor
derden, verklaarde de kunste
naar zich te verheugen op zijn
eerste groepstentoonstelling.
Op de tentoonstelling worden de ten
densen en stromingen waarin Her
man de Vries heeft geparticipeerd
keurig in aparte ruimten onderschei
den: de informele tekeningen, schil
derijen en reliëfs, concrete poëzie, in
ventarisaties van de natuur en beeld
vertellingen van reizen en andere ge
beurtenissen. filosofische spelen, con
ceptuele sporen en boeken als kunst
werken. Het is een erg aardige ten
toonstelling die meer dan vijfentwin
tig jaar (1954-1980) kunstenaarschap
samenvat.
In de catalogus, een flink boekwerk
van over de tweehonderd bladzijden,
staat te lezen dat de bedoeling van de
publicatie en de bijbehorende ten
toonstelling is: ..een zo representatief
mogelijk beeld te geven van de ver
schillende facetten van zijn werk zon
der volledig te kunnen zijn bijvoor
beeld in de vorm van een oeuvrekata-
logus." Als je met genoegen naar het
tentoongestelde hebt gekeken begin
je monter aan de catalogus. Eerst
blader je wat en dan begin je te lezen
in de tekst zonder kapitalen en op
kringlooppapier. Ik ben een bladzijde
of twintig gekomen, had het grootste
deel van de tekst daarmee doorgeno
men, maar toen was het laatste restje
goeie wil echt op. Dat lag niet aan het
magere machineschrift zonder kapi
talen, alhoewel ik meen dat je zo'n
lap beschouwende tekst niet op die
wijze zou mogen presenteren. In de
teksten van Herman de Vries zelf is
deze formele vrijheid misschien nog
wel effectief.
De verantwoording van museumdi
recteur Frans Haks is nog vrij nuch
ter, al neemt hij al bij voorbaat een
verdedigende stelling in. „Daartegen
over staat dat boze tongen beweren
dat hij modieuze vernieuwingen
volgt." De inleiding van Urs en Rös
Graf staat zo bol van artistiek hel
dendom dat deze als een totaal onge
loofwaardige en zwakke defensie
overkomt.
Het Groninger Museum doet er goed
aan verzorgde en van aandachtige
inleidingen voorziene catalogi uit te
geven. Een tentoonstelling is tijdelijk
en de tijdelijkheid valt enigszins te
overwinnen met neerslagen van de
gebeurtenissen. Bij Herman de Vries,
blijkt uit de verantwoording, gaat het
zelfs om de neerslag, de tentoonstel
ling hoort er bij. De tentoonstelling
heeft me plezier gedaan, de publica-
Dat was een opzienbarende confron
tatie: aan de ene kant bevonden zich
de fans, van kruin tot tenen verzot op
Nederlandse helden en naar verhou
ding donkergetinte coryfeeën. Op de
Bühne zaten of stonden zuiderburen
wier muziek geenszins naar de smaak
van het publiek getransponeerd leek
te zijn Het feit, dat er voor tegenstrij
dige gedachten gevoelens weinig
ruimte was, resulteerde in een half
volle concertzaal en krampachtig
musiceren. Jammer.
André Goudbeek's saxofoonkwartet
opende met een hernieuwde homma
ge aan de vermaarde Belgische saxo
foonconstructeur Adolphe Sax Het
vorige concert was een eclatant suc
ces. vooral na het mateloos preten
tieuze vertoon van het Newyorkse
viertal dat zich als The World Sax
Saxophone Quartet laat afficheren.
Wat eerder opviel was de muzikale
Herman de Vries: Objecten van de
Random Observations, gemaakt tus
sen 1960-*62.
tie verveelde me en irriteerde me op
vele plaatsen, omdat de door de inlei
ders steeds weer opgepompte „vrij
heid" die ik bij het werk. de kunste
naarsresultaten wel ervoer, om zeep
werd gebracht door allerlei oncontro
leerbare stelligheden en belachelijk
overspannen formuleringen:
„In de verdere ontwikkeling van zijn
werk begint zich steeds duidelijker
een tendens af te tekenen die in een
soort hartstochtelijke liefde voor
wijsheid uitmondt." en „Deze inter
pretatie van het beeldvlak (de niet-
hiërarchische aanpak), zoals hij die
bij Pollock ervaart, beantwoordt al in
ruime mate aan zijn eigen centrale
verlangen naar een meer objectieve
en democratische beeldvorming"
schrijven Urs en Rös Graf.
Toelichting
Herman de Vries kan er zelf ook wat
mee. Het opmerkelijke concept van
het boek „Wit-White", waarin naast
titel, auteur en uitgever nog een blad
bedrukt is en wel met: „Met een inlei
ding van J. C. van Schagen" de
andere pagina's zijn zoals de titel
aangeeft onbedrukt gebleven heeft
hij weer ontkracht door een opgebla
zen toelichting: „Van dit universele
boek waarin alle tegenstellingen zijn
weggevallen en dat voor ieder even
acceptabel van inhoud kan zijn,
waarbij alle problematiek overwon
nen is en niets van de werkelijkheid is
geïsoleerd ten koste of ten behoeve
van een aspect, valt te zeggen dat het
een positieve bijdrage is tot een syn
these van alles."
Zo schreeuwt Herman de Vries zijn
onbesmette boek op een geestloze
verbeeldingskracht, de typisch Euro
pese componeertrant, en het gedre
ven solowerk dat met de ensembles
een naadloze eenheid vormde.
Nu klonk het geheel minder geïnspi
reerd, minder puntig en flexibel ook
en betekende de vervanging van bari
tonsaxofonist Leo Coomans een ver
zwakking. Coomans, die blijkbaar
van minder sterke structuren en een
minder gebonden solo-expressie ge
porteerd is, maakte wel deel uit van
een wisselende groep musici die ge
heel vrij improviseerde en die van het
publiek geen enkele kans kreeg
Trombonist Kris Vinck en de Engelse
slagwerker Terry Day waren subtiele
hoofdrolspelers in veranderende
klanksamenstellingen met een wel
degelijk emotionele inhoud De ver
vormde. onorthodoxe inbreng van
ondermeer Leurentop, op altsaxo-
manier vol. Een cliche wordt als ee
duidelijke uitspraak geciteerd: „Zt
lang de algemene maatschappelijk
integratie een oud en democratiscl
ideaal geen feit geworden is. zolani
zal ook de integratie van kunstet
onderling en in het dagelijks levet
slechts Incidenteel kunnen plaatt
hebben." In de catalogus worden opj
vergelijkbare wijze de informele wer
ken van een in taal omgezette vont
voorzien, de monochrome schilderij
en barok gekleurd, de witte voorwet
pen met filosofische en kunsthistor
sche slogans beklat!, de „random ob
servations". werken dfe gebaseerd
zijn op programma's vdn het toeval
ontdaan van elke ven-asslng, de con
crete poëzie verlept tot anekdote. El
ke lust wordt Je ontnomen om Je nog
te verdiepen in de sporen die Herman
de Vries van zijn reizen en anderr
gebeurtenissen verzamelde, want dar.
gaat het pas echt op narcisme lijken
De objectieve vrijheden die het werk
zeker wel in zich bergt zijn door de
toelichting verworden tot een klein
burgerlijk heroïsme. De enige aan
trekkelijke zin in het boek staat op
rekening van de kunstenaar zelf: „D
verheug me op m'n eerste groepsten
toonstelling." Na de voortreffelijke
tentoonstelling van R. W. van de Win!
(een klein jaar geleden in het Gronin
ger Museum), eveneens een zich voor
al in het buitenland manifesterende
Nederlandse kunstenaar, is de pre
sentatie van De Vries een desillusie
Tot 12 oktober is de representatieve
overzichtstentoonstelling van Her
man de Vries In het Groninger Mu
seum (dinsdags-zaterdags van 10-1"
uur, zondags van 13-17 uur) te bei or
ken. Tegelijkertijd is er in de exposi
tiekelder van het Kunsthistorisch
Instituut te Groningen een boeken
kast vol publikaties van de kunstr
naar te raadplegen. In Galerie Maga
zijn te Groningen is de serie „varen
ferns" en bij Galerie Swart in Am
sterdam het „Earth museum vol I"fe
bezoeken.
Van uitgeverij Hollandia en Baan
zijn de volgende boeken: Iederee
kan compost maken, geschrevet
door R Bern (80 blz. - 16,50). Vijl
tien bijzondere fruitsoorten, door H
van Cuijlenborg (108 blz - 23.90)
Van dezelfde schrijver is De genee»
kracht van ons dagelijks voedsel (9)
blz - 23.90)
S Bidwell schreef W.O. Ill, dossil
derde wereldoorlog. Uitg. Rostruffi
Haarlem. 246 blz - 29,50 I
Samenspelen en hegrijpen, inzicht ii
onderlinge relaties door 42 spelb*
schrijvingen voor 6-14 jarigen door B
J. Cratty. Uitg. Intro, Nijkerk. 136 bt
- 24,50.
foon, en van Mare Den Haene, op
gitaar had daarentegen veel weg var:
het gekraak, geruis en timbrisch na
velstaren, dat als achtergrondmuzie»
bij spannende radiohoorspelen enip
bekentenis heeft gekregen Spontane
improvisatie kan heel spannend zijn
maar het klinkend resultaat blijf
toch maatgevend.
Tot slot schakelde een vreemdsoortü
punkgroepje ln, met gedateerde pop
muziek voor gehoorgestoorden, be
doeld om ons af te helpen van de z(
veelvuldig gesignaleerde hokjef
geest. Mijns inziens is dit dichtgeslib
de geluid, ondersteund door stomp
zinnig ingedubde ritmen, alleen maa
een excuus om te ontkomen aan eni
ge vorm van artistiek besef. Free jaï
was ook een soort punk. maar wtf
hier gemaakt werd was niets andef
dan een kolossaal misverstand
In „De beslagen spiegel", pro
blemen anno 1929. Dirk Schui
temaker, gereformeerd, hoofd
van een school met den bijbel
en ook nog anti-militarist,
moet zich verantwoorden. De
jonge en bovendien in een Am
sterdamse arbeiderswijk
werkzame, dominee Jan Don
kers, is zijn verdediger. Dat
lijkt verdraaid veel op Fedde
Schurer en dominee J. J. Bus-
kes in het Lemmer van 1929.
Dus: veel kans lijkt het duo
niet te hebben.
Ned. 1 23.00
Televizier Magazine, twaalfde
jaargang, nummer één, over
het gesprek tussen werkge
vers, werknemers en overheid,
Cubaanse vluchtelingen in de
Verenigde Staten en de oorlog
tussen Iran en Irak. Het licha
melijk welzijn wordt aange
raakt in een reportage over
een onderzoek naar longkan
ker door de universiteit van
Nijmegen.
Ned. 2 22.25
De afgelopen week op de kor
rel in „Op de valreep" van Aad
van den Heuvel en Maartje
van Weegen.
Hilv. 1 I 15.00
ADVERTENTIE
Een week u.a. f 215.-. een lans weekend u.a. f130.- en een midweek u.a. flOO.- per bungalow.
Buiten het hoogseizoen kunt u in alle rust genieten van een heerlijke vakantie in een
komfortabele bungalow in de mooiste natuurgebieden van ons land. Er is keuz;e uit 19 verschillende
bungalowparken. U reist per trein of per auto.
Deze en vele andere reizen in eigen land zijn uitvoerig be-
schreven in de kleurrijke nieuwe Trans gids: „Vakantiereizen in herfst
(jftltóf*) winter en lente 80/81". Haal 'm even bij het NS-station, de Rabobank
0f |,w reisbureau. Of bel: 030 - 62.78.44.
Trans: het aktieve reisbureau ran de Nederlandse Spoorwegen.
O'Neill mede dank zij Teletekst voor groot publiek
John van de Rest heeft dit stuk uit
1933 van de Amerikaan Eugene
O'Neill bewerkt en geregisseerd met
in de hoofdrollen Josine van Dalsum
Sigrid Koetse en Willem Nijholt. Het
bestaat uit drie delen die achtereen
volgens zaterdag-, zondag- en maan- Willem Nijholt als Orin Mannon, de broer van Electra. en Sigrid Koetse, als
dagavond door de KRO worden uit- hun moeder Christine Mannon.