Terpstra (CNV) niet bang voor
arbeidsplicht gehuwde vrouw
Tekening van een lezer
Te veel kaderleden
gaan naar Nederland'
onder je bed raast 't verkeer
Een record protest (1)
Een record protest (2)
Nieuwe vrijgemaakte hoogleraar in Kampen
Nederlandse Antillen ongerust
geen dragers boodschap
lichtgelovig
beter?
pe massale demonstratie tegen de
plannen van minister Pais om een
kwart miljard gulden aan bezuini
gingen eenzijdig in rekening te
brengen bij de onderwijsgevenden,
illustreert nog eens hoe hachelijk
dit soort ondernemingen is. Want
hoe vernuftig de verdediging van
zo'n beleid ook is, het stuit af op
eenvoudige en moeilijk te weerleg
gen redeneringen als: waarom zou
den uitgerekend wij een extra prijs
voor de bezuinigingen moeten beta-
len? Waarom blijft het politie-,
waarom ook blijft het defensieper
soneel buiten schot?.
En uit een oogpunt van rechtsge
lijkheid hebben de protesterenden
het grootste gelijk van de wereld.
Onderwijs, zo goed als trouwens
defensie is een zaak van ons alle
maal. Het is daarom primair een
zaak van de gemeenschap, in dit
geval het parlement en de regering
om uit te maken hoeveel geld daar
voor wordt uitgetrokken. Het ge
volg is ook dat diezelfde gemeen
schap dan ook de rekening van het
onderwijs dient te voldoen. Wat
dat betreft zijn alle groepen in de
samenleving gelijk, of zij nu kleu
terjuffrouw heten of admiraal bij
de vloot.
In tijden van bezuiniging behoort
daarom de belangrijkste vraag' te
zijn: wat zijn de diverse overheid
sactiviteiten ons waard, waar kun
nen we als overheid een stapje terug
doen? Het gekke is nu, dat het
kabinet die afweging nooit echt
serieus heeft gemaakt. De minis
tersploeg heeft minister Pais duide
lijk gemaakt dat ook hij zijn aan
deel maar moet leveren in de bezui
nigingen. En op zijn verweer, dat in
dat geval hij gedwongen zou zijn
om hetzij de kwaliteit van het on
derwijs aan te tasten (wat een sterk
negatief effect op de werkgelegen
heid heeft) dan wel de salarissen
van de onderwijsgevenden, luidde
het antwoord eigenlijk: je ziet
maar. We vinden alles goed, als je
maar bezuinigt!
Pais heeft gekozen voor het laat
ste. Maar de reactie was voorspel
baar. Zowel het parlement als de
onderwijsgevenden voelden er bit
ter weinig voor een bijdrage te
leveren aan een bevordering van de
willekeur, de rechtsongelijkheid en
het tegen elkaar uitspelen van groe
pen in de samenleving. En daarmee
kreeg Pais het naoorlogse record
qua omvang van een onderwijsde-
monstratie op zijn naam en is
straks het parlement gedwongen
het huiswerk van het kabinet over
te doen. Een weinig fraaie verto
ning.
Het is begrijpelijk dat het
onderwijsprotest tegelijkertijd ge
voelens oproept van licht onbeha
gen. Zo van: zie hen nu eens protes
teren. Dat doen ze ook alleen maar
omdat het kabinet aan hun centen
komt. En leveren ook zij daarmee
niet het treffende bewijs van het
„na ons de zondvloed"?
Inderdaad, behalve de noodzaak
van bezuiniging speelt er in het
onderwijs ook nog eens het pro
bleem van de aanzienlijke terug
loop van het aantal leerlingen. De
gezinsverkleining had tot gevolg
dat het onderwijsaanbod de vraag
verre overtreft. Pais heeft in dit
verband het onderwijs wel vergele
ken met de arbeidsmarkt. Als daar
het aanbod groeit daalt de prijs,
dat is het loon.
Een ander argument is wel dat de
onderwijswereld destijds royaal
zou hebben geprofiteerd van het
toenmalige tekort aan onderwijs
krachten. In dit verband wordt wel
gewezen op de Toxopeusronde.
waarmee in het bijzonder leer
krachten aan de middelbare schooi
en docenten aan de universiteiten
hun voordeel hebben gedaan. En
dan tenslotte is er nog het argument
of het inderdaad wel zo gek is, dat
ARNHEM De generale synode
van de gereformeerde kerken vrij
gemaakt, die in Arnhem bijeen
kwam heefttirs. H. M. Ohmann,
hoogleraar aan het Theological
College of the Canadian Reformed
Church in Hamilton, Ontario, Ca
nada, benoemd tot hoogleraar aan
de theologische hogeschool van de
gereformeerde kerken vrijgemaakt
te Kampen.
Drs. Ohmann, die benoemd is in de
vacature van prof. drs. H. J. Schil
der die met emeritaat gaat, heeft
de benoeming in beraad gehouden.
Dra. Ohmann die 5 maart 1928 te
Staphorst werd geboren, is voor hij
in 1971 hoogleraar in Hamilton
Korter werken. Tien jaar geleden schetsten
futurologen een toekomstbeeld van korte
werktijden en veel vrije tijd. Dat was in het
tijdperk van de onbekommerde economische
groei. De „economie van het-kan-niet-op" is
inmiddels aan het omslaan in de „economie
van het genoeg". Het korter werken blijft
evenwel de vooruitdenkende geesten be
heersen.
Sommigen zien in flinke verkorting van de
werktijden een soort Haarlemmer olie tegen
de werkloosheid. Anderen propageren de vijf-
urige werkdag omdat dit de beste condities
schept voor de emancipatie van de vrouw. De
Partij van de Arbeid heeft om beide redenen
vorig jaar al de vijfurendag als voorlopig
einddoel in haar politieke streven opgeno
men. De Raad van Kerken kwam twee maan
den geleden, ranuit een eigen invalshoek, in
een brochure over arbeid en inkomen tot min
of meer dezelfde conclusie, namelijk dat maar
eens goed over een overgang naar een vijfuri-
ge werkdag moet worden nagedacht.
Op papier is de vijfurendag inderdaad een
wondermiddel. Een eenvoudige rekensom
leert, dat wanneer in Nederland alle beschik
bare mannen en vrouwen vijf uren per dag;
buitenshuis zouden werken, nagenoeg dezelf
de hoeveelheid werk wordt verzet als bij de
huidige werkverdeling. Alle werklozen en al
le (al dan niet gehuwde) vrouwen zijn dan aan
een baan geholpen. Economisch kan dan de
vrouw even zelfstandig worden als de man, en
huishoudelijke taken kunnen evenredig wor
den verdeeld.
Er zijn echter wel een paar problemen:
1) Bij een vijfurendag zal iedereen moeten
meedoen aan het werk buitenshuis, anders
blijft er werk liggen of moeten anderen alsnog
langer dan vijf uren werken. De vijfurendag
houdt dus ook voor gehuwde vrouwen een
arbeidsplicht in. (Wie kan maar niet wil wer
ken, heeft geen recht op loon of loonvervan
gende sociale uitkering). Zal een dergelijke
arbeidsplicht ook voor gehuwde vrouwen
worden geaccepteerd?
2) Als in een gezin met jonge kinderen man en
vrouw elk vijf uren, maar dan achter elkaar,
werken, wordt de arbeidsdag tien uur (plus
reistijden) lang en is men minder samen thuis.
De arbeidsdag begint voor het gezin vroeger
en de vrije avond begint later. Is dat maat
schappelijk gewenst?
3) Vergeleken met nu zouden veel mannen
enige uren minder werken en veel vrouwen
enige uren meer. Het werk dat de mannen
laten liggen, kan echter niet zomaar door de
vrouwen worden overgenomen, vanwege de
verschillen in beroep, opleiding en ervaring.
Hoe, en hoe snel, kunnen deze fabelachtige
aanpassingsproblemen op de arbeidsmarkt
worden opgelost?
4) In het traditionele gezin werkt de man acht
uren. Bij de vijfurendag werken beide part
ners samen tien uren. Het gezinsinkomen kan
dan hoger uitkomen. De alleenstaande die van
acht naar vijf werkuren gaat, zou het inkomen
echter fors zien dalen. Hoe moet dat worden
opgelost?
In onderstaand vraaggesprek laat drs. Gerrit
Terpstra hierover zijn licht schijnen. Terpstra
is hoofdbestuurslid van het CNV, lid van de
Emancipatiekommissie (straks „Emancipa-
tieraad") en lid van de Sectie voor sociale
vragen van de Raad van Kerken).
onderwijzers in de gelegenheid
worden gesteld door middel van
een salarisoffer de werkgelegenheid
in hun sector enigermate in stand te
houden. Jonge onderwijskrachten
zouden er toch mooi mee geholpen
zijn.
Al deze argumenten zijn op zijn
minst de moeite van het overwegen
waard. Tot op zekere hoogte zijn
vanuit de onderwijswereld ook wel
suggesties gedaan in die richting.
Het is misschien best mogelijk dat
leraren te veel verdienen, of dat ze
best eens wat kunnen doen om
arbeidsplaatsen te scheppen. Op
grond van deze overwegingen heeft
het kabinet echter zijn voorstel niet
gebaseerd. Daarin overheerst te
zeer de rechtsongelijkheid, zodat
allen al uit dien hoofde een basis
voor zinnig overleg ontbreekt. Het
is daarom ook niet verbazingwek
kend dat zowel onderwijsgevenden
als het parlement het plan afwijzen.
Het resultaat is echter dat aldus
langs een omweg de kwaliteit van
het onderwijs toch aangetast gaat
worden. Het aardige van het plan
van Pais is dat daarvan dan ieder
een. behalve hijzelf de schuld
krijgt.
door Johan van Workum
UTRECHT Praten over
emancipatie en de vijfurige
werkdag is wat hachelijk.
Niet dat het onderwerp tech
nisch zo ingewikkeld ligt. Die
problemen zijn oplosbaar.
Veel moeilijker ligt dat met
de principiële kanten.
Aan de ene kant ls daar het streven
naar emancipatie, aan de andere
kant de wens om de lasten financi
eel en de last van de werkloosheid
naar draagkracht te verdelen. Wie het
ene principe aanhangt maar het an
der vergeet, raakt al gauw verzeild in
verhitte discussies.
Dat overkwam bijvoorbeeld enkele
Jaren geleden een schoolbestuur in
Friesland dat het aantal leerkrachten
moest Inkrimpen, en daarbij nlet-
kostwinnende gehuwde vrouwen het
eerst in aanmerking liet komen. Het
klopt met het draagkrachtbeginsel,
maar het ls strijdig met het beginsel
van gelijke rechten op arbeid, dus ls
het fout.
Eenzelfde fout maken sommigen
wanneer zij zich met het emancipa
tie-argument verzetten tegen beper
king van de teruggave van premies
AOW die zijn ingehouden op het loon
van de werkende gehuwde vrouw.
Hier wordt weer voorbij gegaan aan
de grotere draagkracht van huishou
dens met twee verdienende partners
(dubbele inkomens), dus is het óók
fout.
CNV-bestuurder Terpstra: „Die dis
cussie over één arbeidsplaats per ge-'
zin, dat is helemaal fout. Het gelijke
recht van de vrouw op arbeid, op
scholing, op promotie, op meebou
wen aan de samenleving, dat ls voor
ons als CNV onbetwist. Als Je maxi
maal één arbeidsplaats per gezin zou
toestaan, zou in de meeste gevallen
de vrouw stoppen met werken, omdat
die nu eenmaal meestal minder ver
dient dan de man. Veel mensen die
die stelling aanhangen, hebben ook
geen oog voor de knelpunten op de
arbeidsmarkt. Vrouwen die gaan wer
ken richten zich nog vooral op de
gezondheidszorg, het onderwijs, de
detailhandel. Je zou daar grote tekor
ten aan personeel veroorzaken.
Draagkracht
lastingheffing en bij het recht op soci
ale uitkeringen is goed. Het moet ook
van de EG. Maar dat wil niet zeggen
dat Je dan daarnaast geen rekening
meer zou mogen houden met draag
kracht. Individualisering werkt deni
vellerend op de inkomens. Als dat
financiële voordeel uit oogpunt van
draagkracht extra wordt belast, moet
je dat niet zonder meer verbieden
vanwege de emancipatie. Net alsof
vrouwen alleen maar zouden willen
werken voor het geld, en alle mannen
zeker voor hun plezier?"
Vanuit deze gedachte over draag
kracht ziet Terpstra wel wat moge
lijkheden om de inkomenseffecten
bij een algemene overgang op de vijf
urendag op te vangen. Bij een samen
levingsverband met twee inkomens
zouden die inkomens in samenhang
belast moeten worden. Problemen
voorziet Terpstra echter voor de al
leenstaande die vijf in plaats van
acht uren per dag gaat werken. „Zal
het mogelijk zijn via de belastingen
te bereiken dat een minimumloner
die vijf uren gaat werken, netto het
zelfde redelijke inkomen behoudt? Ik
denk dat Je via de belastingen wel
wét kunt bereiken, maar voor de al
leenstaanden niet genoeg."
„Het ls nu langzamerhand normaal
geworden dat ook vrouwen buitens
huis werken. Maar dan moet het nu
ook mogelijk zijn te discussiëren over
de draagkracht. Twee mensen die sa
men één huishouden vormen ook
als het gaat om twee broers of zusters 4Arb6ldSpliCnt
doen een aantal uitgaven samen,
bijvoorbeeld voor de woning. Hoe ho
ger de twee inkomens, hoe groter het
voordeel. Individualisering bij de be
veel minder zwaart tilt Terpstra aan
de arbeidsplicht voor de gehuwde
vrouw, die aan een algemene over-
Tekeningen, bij voorkeur in liggend for
maat, sturen aan Trouw, jury politieke
prent, postbus 859, 1000 AW Amster
dam. Naam en adres aan de achterzijde
vermelden. Voor geplaatste prenten is er
een boekenbon.
werd, predikant geweest iri Zuid-
broek, Hoek en Dokkum. Hij is
benoemd tot hoogleraar in de oud
testamentische vakken.
In zijn openlngswoordt wees ds. T.
J. Keegstra, die de synode namens
de plaatselijke kerk van Arnhem
opende, dat het gedwongen isole
ment waarin de eigen theologische
hogeschool verkeert, verbijsterend
en benauwend is. De bljbelkriti-
sche theologie heeft de andere ka
theders in Nederland veroverd of is
bezig die te veroveren en de gevol
gen daarvan zijn te zien. Van de
katheders gaat die theologie naar
de kansels. Daarom ls de opdracht
van de synode om een hoogleraar
te benoemen zo verantwoordelijk.
gang naar de vijfurendag vast zit De
Emancipatiecommissie is bezig aan
een advies aan de regering over
emancipatie en arbeid, en daarbij
gaan de gedachte ook in de richting
van accepteren van die arbeidsplicht.
„In een bepaalde situatie hebben we
nu ook al de arbeidsplicht voor de
gehuwde vrouw geaccepteerd, name
lijk in de bijstand. Daar is het zo dat
een werkloze man die geen werk kan
krijgen, de RWW (werkloosheidsuit
kering) kan verliezen wanneer zijn
vrouw wél werk kan krijgen maar
thuis wil blijven, bij voorbeeld omdat
er kinderen zijn."
In de brochure van de Raad van
Kerken wordt de arbeidsplicht ook
geaccepteerd, en wordt verder nog
gepleit voor een vorm van sociale
dienstplicht voor corvee-werkzaam
heden in de samenleving. Dit punt
kreeg nogal kritiek van minister Al-
beda (sociale zaken), die deze oplos
singen veel te dwangmatig vindt en
veel meer keuzevrijheid op de ar
beidsmarkt wil houden.
Terpstra: „Die kritiek van Albeda is
een beetje gammel. Kijk bij voor
beeld naar de RWW. Het gaat niet om
een juridische arbeidsplicht, waarbij
de vrouwen van straat worden gepikt
en aan het werk gezet. Het gaat
enorm dat Je zonder bereidheid tot
werken geen recht op inkomen of
sociale uitkeringen en ziekenfonds
hebt"
Langzaam invoeren
„In het CNV-standpunt is het gelijke
recht op arbeid van mannen en vrou
wen erkend. Wij leggen ook het ver
band naar de arbeidsplicht die daar
aan vast zit Maar we willen niet dat
die plicht door de overheid wordt
.opgelegd aan vrouwen die tot nu toe
al hun tijd in huls en gezin hebben
gestopt Een groot deel van de bevol
king zou dat thans nog onrechtvaar
dig vinden.
Drs. G. H. Terpstra
Je zou onderscheid moeten maken
tussen de generaties. De arbeids
plicht zou Je dan kunnen invoeren
voor de Jongere generatie, en dan
groei Je met het oplopen van de leef
tijd erin. Ik voorzie een ontwikkeling
dat het normaal gevonden zal worden
dat men werkt en ook alleen dan
recht heeft op inkomen en sociale
zekerheid."
Terpstra is overigens niet zonder be
denkingen tegen een dergelijke gelei
delijke invoering van een arbeids
plicht voor vrouwen. „Zoiets is mak
kelijk te realiseren voor de betaalde
arbeid, maar niet voor huishoudelijke
arbeid. Landen als de DDR, Rusland,
Tsjechoslowakije hebben al wel een
arbeidsplicht voor vrouwen voor be
taalde arbeid, maar niet voor mannen
voor huishoudelijke arbeid."
Vanwege de aanpassingproblemen
op de arbeidsmarkt zal de overgang
naar een vijfurendag in elk geval ge
leidelijk moeten geschieden, meent
Terpstra. „Zelf zie ik deeltijdarbeid
op grote schaal als een overgangsfa
se. Daarbij gaat het doorgaans om
banen van vier uren per dag. Nu al is
daar veel meer vraag naar dan dat er
banen worden aangeboden. Het CNV
pleit er dan ook voor in het arbeids
voorwaardenbeleid, dat er veel meer
deeltijdbanen komen."
DEN HAAG (ANP) De Ne
derlandse Antillen maken
zich zorgen om het toenemen
de vertrek van geschoold per
soneel naar Nederland. Minis
ter Albeda van sociale zaken
bekijkt met zijn Antilliaanse
collega of het mogelijk ls deze
kaderleden te bewegen naar
de eilanden terug te keren.
Dit verklaarde de gevolmachtigde
minister van de Antillen in Den Haag,
R. A. Casseres. Hij zei dat er nu
ongeveer dertigduizend Antillianen
in Nederland wonen, van wie er bijna
twintigduizend hier een baan hebben.
Waarom de belangstelling voor ver
huizing naar Nederland toeneemt,
kon hij niet zeggen.
In het verleden zijn onderzoeken ge
daan naar de motieven die Antillia
nen hadden om naar Nederland te
komen. Deze waren beslist niet de
onzekerheden rond een mogelijk ko
mende onafhankelijkheid, aldus het
onderzoek. In het verleden hebben de
Antillianen over het algemeen snel
werk gevonden en hebben zij geen
„run op de sociale diensten veroor
zaakt", aldus minister Cessares.
De terugkeer van Antillianen naar
hun eigen land zou volgens hem kun
nen worden bevorderd door een goe
de voorlichting en door het doorbre
ken in de Antillen van de „salaris-
drempels" voor zijn landgenoten.
Ook zou voor hen de slechte woonsi
tuatie in de Antillen een reden kun
nen zijn om in Nederland te blijven.
Men hoopt de terugkeer te kunnen
bevorderen en denkt daarbij aan re
gelingen, die nu voor Nederlanders
gelden als zij worden uitgezonden.
Het ontvangende land betaalt het
salaris en op grond van de ontwikke
lingssamenwerking zorgt de Neder
landse regering voor een aanvulling.
Dit zou ook voor terugkerende Antil
lianen mogelijk moeten zijn, meende
de minister.
Een paar honderd wonen er al.
Hoog en droog, maar misschien
niet zo rustig. Waarschijnlijk rin
kelen de kopjes af en toe in de
kast, wiebelt een schilderij van
tijd tot tijd aan de muur, of voel
Je de grond onder Je voeten tril
len. Want onder de flats raast dag
en nacht het verkeer, inclusief
duizenden zware vrachtwagens.
Die paar honderd bewoners
dat vorden er 2500, als alle 1215
flats bezet zijn wonen bovenop
een verkeerstunnel.
Het gaat om een bouwexperi-
ment in West-Berlijn, waar ze
met de woningbouw geen kant
meer uit kunnen, omringd als ze
zijn door de zo langzamerhand
zelfs voor West-Duitsland vreem
de, in elk geval vervreemde mo
gendheid Oost-Duitsland. En
dan kun Je de ene woontoren
naast de andere zetten, Je moet er
ook nog een beetje prettig kun
nen leven. Zo redenerend, be
dachten architecten voor de wijk
Wilmersdorf een terrasvormig,
vijftien verdiepingen hoog
„woongebergte", dat in feite de
zelfde ruimte inneemt als de au
toweg daaronder. Het probeersel
is zestig meter breed en steekt
zesenveertig meter boven de tun
nel uit.
Zes Jaar is er over gepraat en
onderhandeld voor in november
1976 de eerste steen voor het bij
zondere bouwwerk gelegd kon
worden. Eerst kwam een aanne
mer met het plan boven de auto
weg te bouwen. Volgens zijn bere
kening kon hij op die manier 2200
flats bouwen, waarvan de huur
op zo'n twaalf gulden per vler
kante meter zou komen. Kreeg
de bouwer toestemming, dan zou
hij als tegenprestatie de kosten
voor de tunnel boven de ver
keersweg (dertig miljoen, schatte
hij) voor zijn rekening nemen.
Dat leek het Berlljnse bestuur
wel wat. Maar al in 1974 bleek de
oorspronkelijke kostenbereke
ning er aardig naast te zitten: de
kosten voor de tunnel bleken ver
dubbeld en de woningbouw
kwam stukken hoger uit, zodat
Berlijn besloot de zestig miljoen
voor de tuimel maar voor eigen
rekening te nemen.
Dat het gebouw nu klaar is, bete
kent allerminst dat de kritiek is
geluwd. Zo ls lang niet ledereen
er van overtuigd dat het complex
echt zo stevig op zijn pilaren
staat als wordt voorgesteld en of
daar door het dreunen van het
verkeer geen ongelukken mee
kunnen gebeuren. En of de aan
gebrachte voorzieningen genoeg
lawaai en benzinedamp tegen
houden moet ook nog maar afge
wacht worden.
In een stad als West-Berlijn, waar
de woningnood zo mogelijk nog
hoger gestegen is dan de woonto
rens, ben je natuurlijk al gauw
blij met alles wat maar even de
naam huis verdient.
Zodoende
vliegen de mensen op het „ge
bergte" af, waar ze een hypermo
derne vuilafzulger vinden, logeer-
flats voor gasten, allerlei speel-
en gemeenschappelijke ruimten,
en in hun eigen appartementen
geluldwerende vouwwanden om
de beschikbare ruimte zo goed
mogelijk te benutten. Daar beta
len ze dan ook dik voor. De bouw
kosten (totaal 420 miljoen mark)
komen op 2000 mark de vierkan
te meter.
Uitgaande van deze be
dragen wordt een huur van 27
mark per vierkante meter bere
kend.
Wie dus tachtig vlerkante
meter huurt, betaalt er 2160 mark
per maand voor, wat in guldens
nog iets meer is. Ook over die
hoge huren is het laatste kriti
sche woord nog niet gesproken,
al komt dat niet van de huurders
die tot nog toe zielstevreden lij
ken te zijn.
Ook in Parijs proberen se de Er is nu gekozen voor een wat
nieuwbouw een beetje vrolijker afwisselender vorm, met hier en
aanzien te geven. De woontorens daar *bloemenbalkons', wat de
zijn er inmiddels in de volks- gebouwen althans aan de buiten-
mond gedegradeerd tot 'legbat- kant heel wat aantrekkelijker
terijen'en die wil niemand meer. maakt.
Een stuk of wat ondernemers in
Manama, hoofdstad van het
oliestaatje Bahrein, hebben hun
bedenkingen tegen tabak omge
zet in daden: wie zijn waren bij
een van hen koopt, krijgt tien
procent korting als hij kan bewij
zen zelf ook een nlet-roker te zijn.
De campagne ls een enorm suc
ces, verzekert de antl-tabakver-
eniglng Bahrein, maar de doorge
winterde rokers lachen er maar
om. Met enig leedvermaak weten
ze te vertellen, dat de handelaars
wel erg lichtgelovig zijn: volgens
hen halen heel wat van de zoge
naamde niet-rokende klanten
gauw eerst het nicotinegeel van
hun vingers voor ze zo'n winkel
binnenstappen.
De zevenendertig patiënten van
een psychiatrisch ziekenhuis in
Epsom, even buiten Londen, had
den geen trek meer in hun och
tendboterhammetje toen ze in de
eetzaal een overleden medepa
tiënt ontwaarden. Het lichaam
was gewikkeld in een laken en lag
half achter een scherm. De zie
kenhuisdirectie beloofde onmid
dellijk een onderzoek in te stel
len, maar eigenlijk wisten ze toen
al hoe de vork in de steel zat Er
zijn namelijk al een tijdje moei
lijkheden met de dragers, de
mannen die zieke en overleden
patiënten moeten vervoeren. Er
zijn er veel te weinig die nacht
dienst (willen) doen met het ge
volg dat verpleegsters *s nachts
in moeten springen als alle dra
gers thuis zitten.
De zusters mo
gen niet in het mortuarium ko
men, omdat dat het specifieke
werkterrein van de dragers is en
men vreest met de vakbond in
conflict te komen. De nacht vóór
de ontdekking van het lichaam in
de eetkamer was er geen enkele
drager aanwezig, toen de patiënt
overleden was.
In dat geval horen
de verpleegsters ht lichaam in
een ongebruikte ruimte, bij voor
beeld de badkamer, te leggen,
maar natuurlijk niet in de eet
zaal, aldus een functionaris van
het ziekenhuis.
Als Je mar geld op tafel wilt leg
gen, kan er een hoop. Zo meende
een Brit een boodschap te heb
ben voor het volk en toen hij er
bijna vijftig gulden voor wilde
neertellen kon hij die boodschap
wel in de advertentiekolommen
van de Times kwijt De adverten
tie luidde: „Er is iets met de tijd
gebeurd. Ik ben er zeker van dat
er honderdtwintig minuten in
een uur gaan".
„We gaan er in het Westen altijd
van uit dat we zoveel beter zijn
dan de Russen, maar laten we
ons daar dan ook naar ge
dragen."
(Arjo Kraak in Zlpltaja, krant
van de School voor de Journalis
tiek.)
Schat Bij de verbouwing
van een oud huls van een wijn
boer in Poujol-sur-Orb bij Be-
ziers in Zuid-Frankrijk zijn gou
den munten gevonden die naar
schatting wel een half miljoen
gulden waard zijn. Vermoedelijk
is de schat in het midden van de
vorige eeuw achter een muur ver
stopt
