Gereformeerde historie op tv
KRO-wil meer zendtijd
Isaac Israëls schildercf
kroniek van het leven1
Angsten vertekenen
de werkelijkheid
Tryater verkracht
een dankbare gast
Saxofonist Tchicai maakt faam geenszins waar
IKON pakt met 'De beslagen spiegel' uitdaging niet echt aan
NCRV brengt 'De goede moordenaar'
Twee nieuwe eenacters
Exposities bij twee Haagse kunsthandels
Nieuwe boekt
VRIJDAG 26 SEPTEMBER 1980
KUNST/RADIO/TELEVISIE
door Riet Diemer
HILVERSUM De IKON-televisie wil meer drama brengen en begint daar vanavond al mee
met „De beslagen spiegel" (om vijf voor elf op Nederland 1). Onderwerp van deze serie van vier
afleveringen is de geschiedenis van het gereformeerde volksdeel in de afgelopen honderd jaar.
Aangezien de Vrije Universiteit en de Anti-revolutionaire Partij zo lang bestaan is voor het
tijdperk van een eeuw gekozen.
Kerkvolk in „De beslagen spiegel" met onder anderen Cor van Rijn,
wijlen Johan te Slaa, Nelly Frijda, Bram Driebergen, Hans Corne-
lissen. Peter Broeckaert.
De VU is naar de IKON gestapt met
het verzoek er eens iets aan te doen.
Het resultaat is nu een greep uit de
geschiedenis van gewone gerefor
meerde mensen
Een moeilijke opdracht die waar
schijnlijk niet tot ieders verbeelding
zal spreken, want het gereformeer-
dendom heeft zich het grootste deel
van de afgelopen eeuw met de uit
spraak „zondig" afzijdig gehouden
van de Bühne. Maar deze toenadering
is des te meer een uitdaging.
Kinderlijk
Het is daarom jammer, dat de hand-
Van onze radio- en tv-redactie
HILVERSUM Uitbreiding
van zendtijd voor televisie is
dringend noodzakelijk voor
een evenwichtige opbouw tus
sen inspannende en ontspan
nende programma's. Daarom
is de KRO evenals de meeste
omroepen voorstander van
uitbreiding van televisiezend
tijd. Dit deelde tele visiedirec
teur van de KRO, Richard
Schoonhoven, gisteren mee
bij de presentatie van de win-
terprogramma's.
De uitspraak van de minister van
CRM ten aanzien van satellieten dat
kwaliteit altijd wint trok hij in twij
fel. Bij de KRO heeft men er lang
moeite mee „inspannende" program
ma's zo in het uitzendschema in te
bouwen dat toch nog een breed pu
bliek wordt bereikt. Als gevolg van de
nieuwgekomen omroepen heeft de
KRO de laatste tien jaar twee
uitzendavonden per maand moeten
inleveren en daarmee een deel van de
mogelijkheden voor evenwichtige op
bouw tussen inspannende en ont
spannende programma's. „Kijkcij
fers tonen aan hoe fnuikend het ont
breken van evenwicht is voor infor
matieve programma's." aldus
Schoonhoven
Sportprogramma
Nieuw in het KRO-schema is een
informatief sportprogramma in sa
menwerking met de staf van de NOS-
sport, dat beurtelings wordt gepre
senteerd door Aad van den Heuvel en
Henk Lichtenveldt van Radio Oost.
Het wordt elke zaterdagavond, de
vaste KRO-avond in het nieuwe sei
zoen, uitgezonden. Berend Boude-
wijn komt terug, maar zijn BB-show
zal een serieuzer karakter hebben
dan vroeger. Het zal een programma
worden ten bate van een goed doel,
bij voorbeeld een project in de derde
wereld.
Verder zal deze omroep extra aan
dacht schenken aan de jongeren: hun
kijk op de maatschappij en hun eigen
situatie, hun wensen en hun toe
komstverwachting. Het thema wordt
in twee series uitgewerkt: zes pro
gramma's over de verhouding tussen
ouders en kinderen en zes afleverin
gen over 20 tot 25-jarigen. Verder
maakte Ad Zonneveld een drieluik
„les geven en nemen", over omgaan
met elkaar op de middelbare school.
De dramaprodukties van de KRO
zijn op 4, 5 en 6 oktober „Rouw past
Electra" en in maart Mata Hari. Re
gisseur is John van de Rest. Cabaret-
programma's rondom Peter Faber,
Don Quishocking, Jacques Brei en
Herman van Veen worden eveneens
door de KRO uitgezonden.
Radio
KRO-radio gaat beginnen met een
schaakrubriek op de zondagavond:
Man en paard geheten. Samenstellers
zijn schaker Hans Böhm en Jos Tim
mer. Er wordt een wedstrijd gespeeld
tussen grootmeester Jan Timman en
een jeugdschaker tot achttien jaar.
Verder wordt aandacht besteed aan
actualiteiten.
Nieuw is ook Dierbaar op zondag
avond. Dat gaat over de relatie tus
sen dieren en mensen. Vaste onder
werpen zijn: een spreekbeurt van kin
deren. gesprekken met een dierenarts
en een dierenoppasser.
Op 7 oktober wordt begonnen met
„God, hoe heet je ook alweer?", een
wekelijkse catechese-serie op dins
dagmiddag. Het zijn zeventien uit
zendingen over geloofsvragen waar
veel mensen mee zitten.
schoen niet steviger is opgepakt. De
eerste aflevering van „De beslagen
spiegel", getiteld „Twee broden", viel
bij voorvertoning niet mee. Hoe goed
de bedoeling ook is, het resultaat is
wat kinderlijk. Er wordt houterig ge
speeld. als de acteurs al niet op hol
slaan, blijkbaar onbeteugeld door des
regisseurs hand. De dialogen zijn te
uitleggerig en te prekerig. Niet zo
overtuigend allemaal
Om de kosten te drukken is, naast
echte acteurs, gebruik gemaakt van
amateurs, maar dat vereist van een
regisseur de nodige ervaring. Vraag
aan directeur televisie Wim Koole
van de IKON: waarom is niet gekozen
voor een wat oudere, ervaren regis
seur?
Het antwoord luidde dat het het eer
ste grote dramawerk van deze regis
seur is en dat juist is gekozen voor
iemand van de jonge generatie om
zodoende ook diens generatie te be
reiken. Dat geldt zowel voor regisseur
Eric Oosthoek (32) als voor de schrij
vers van de scripten, Hugo Heinen en
Carel Donck.
De IKON motiveert het produceren
van drama met het argument dat er
De NCRV brengt vanavond de film „De goede moordenaar" op het scherm,
die zij in samenwerking heeft gemaakt met de BRT. Het verhaal is van
Marnix Gijsen en gaat over een jonge diplomaat die naar Amerika wordt
gestuurd. Hij ontdekt dat een vroegere bewoner uit zijn geboortestad tot
levenslang is veroordeeld. Op de foto: Jan Vermast (Luk de Koninck)
bezoekt „moordenaar" Hyppoliet Verstraeten (Kees Brusse).
door Frits Lagerwerf!
AMSTERDAM De verrassende charme van ad hoe ensem
bles in de geïmproviseerde muziek is dat ze vaak spannend en
spontaan kunnen uitpakken. Misha Melgelberg en Willem van
Manen werkten onlangs in het BIM-Huis aan een eenmalig im
promptu dat de toen aanwezigen stellig heugen zal. In schrij
nende discrepantie daarmee was eergisteren het optreden van
John Tchicai-Nedly Elstak-Harry Miller: op papier een inte
ressante confrontatie, maar in werkelijkheid net een samen
komst van mensen die elkaar op straat hadden ontmoet
Hoewel Tchicai in Nederland vooral
bekendheid geniet door eerdere con
certen met Mengelberg en de Haagse
componist Gilius van Bergeyk is zijn
grotere internationale faam vooral
gebaseerd op zijn New-Yorkse perio
de in de jaren '60. Hij vestigde zich
Speciaal morgen
waren. Vooral dit laatste ensemble
was stilistisch af. mede door het revo
lutionaire spel van Rudd en de com
positie van Tchicai.
Een verhuizing naar Kopenhagen
Tchicai is in het vroegere Kongo ge
boren maar heeft de Deense nationa
liteit betekende dat enigszins af
stand genomen werd van de hecti
sche Amerikaanse jazzwereld en dat
er Europese groepen werden gevormd
waarvan hij het compositorisch mid
delpunt vormde. Dit is met wisselend
succes gepaard gegaan
Vorig jaar speelde Tchicai met een
toen als altsaxofonist naast Ornette^ aantal Deense musici op het festival
Coleman aan de top van de Ameri
kaanse avant-garde. Aanvankelijk
leidde hij het New-York Contempora
ry Five, waarin ondermeer Archie
Shepp en Don Cherry zaten, later had
hij met trombonist Roswell Rudd het
New-York Art Quartet, waarvan Le
wis Worell en Milford Graves respec-
van de Italiaanse stad Imola prachti
ge. deels geïmproviseerde muziek.
Vele liefhebbers dachten toen dat hij
met dit „kneudevleut ensemble" wel
meer op toernee zou gaan, maar daar
is het nog niet van gekomen. Wel
speelde hij daarna bleke duetten met
de Belgische saxofonist André Goud-
tievelijk contrabissist en slagwerker, beek en stuitte hij op cellist Tristan
Honsinger, contrabassist Maarten
van Regteren Altena en sopraansaxo
fonist Steve Lacy, zijn „ideale" musi
ci als men een interview in het Franse
Jazz Magazine mag geloven. Inmid
dels is dit ideale kwartet nog niet
bijeen en spendeert Tchicai tijd aan
geschnabbel met vreemde combina
ties, zoals met Elstak, die op trompet
met duidelijke embouchure-proble
men worstelde en de noten vretende
bassist Harry Miller, die zijn nauwe
lijks gemotiveerde confraters niet tot
aardige muzikale gedachten kon
brengen. Dat het betere concertmo
ment aanbrak met Monk's Round
Midnight met Elstak op piano
spreekt in dit opzicht boekdelen. Die
fraaie classic kwam er voorbeeldig
uit, Tchicai had hier op altsax ten
minste een zingende stijl en een beke
ken frasering. Maar in eigen werk en
stukken van Elstak ontbeerde hij de
nodige inspiratie en maakte hij, om
in recensenten termen te blijven, zijn
faam geenszins waar.
Open huis '80 bijna drie
weken geleden zaterdag 6
september ontving de
NCRV in en om de studio's
iedereen die maar belangstel
ling daarvoor had. Het liep
storm en de studio's puilden
uit. Vanavond alsnog een tv-
verslag
Ned. 2/18.59
Tien jaar Toppop in een
jubileumuitzending blikt de
AVRO terug op het hitgebeu-
ren. De eveneens jublierende
Ad Visser presenteert een col
lage van de succesnummers.
De vraag of daaruit blijkt dat
de kwaliteit steeds meer
plaats heeft gemaakt voor
commercieel geweld blijft on
beantwoord.
Ned. 1/18.59
Mijn vriend de moordenaar
de BRT maakte een copro-
duktie met de vanavond uit
zendende NCRV een televisie
film naar het gelijknamige
verhaal van Marnix Gijsen. In
de hoofdrollen Luk de Konink,
Kees Brusse en Liesbeth
Struppert
Ned. 2/20.27
Europees concertpodium
uit deze serie die de NOS met
omroepen uit andere landen
organiseert een concert dat in
het kader van het Festival van
Vlaanderen. Uitgevoerd
wordt: ein Deutsches requiem.
Uitvoerenden: het Concertge
bouworkest, o.l.v. Michael Til-
son Thomas, m.m.v. het Groot
Omroepkoor, Arleen Auger so
praan en José van Dan bas.
Hilv. 2/20.00
door André Rutten
UTRECHT De twee nieuwe
eenacters van Don Dekker,
waarvan de toneelgroep Cen
trum woensdagavond in De
Blauwe Zaal de première gaf,
hebben dezelfde signatuur als
de twee, waarmede hij in 1977
debuteerde, maar signaleren
een verdergaande afstand
tussen de werkelijkheid en de
manier waarop mensen die
beleven.
In 1977 zag je in „Tussen de middag"
de directeur van een onderneming in
een duur restaurant, waar hij zichzelf
zeer op zijn gemak voelde, een lunch
aanbieden aan een eenvoudige werk
nemer, die verschrikkelijk zijn best
deed om deze viering van zijn jubi
leum leuk te vinden. En in „Later op
de avond" een bejaard echtpaar, dat
een reeks trieste voorvallen uit hun
leven ophaalde om zichzelf en elkaar
te bewijzen, wat een heerlijk leven zij
gehad hadden
In 1980 zie je in „Het Komplot een
beeldhouwer, die een bokser in huis
genoemen heeft om zich beschermd
te voelen tegen allerlei voorvalletjes,
waardoor hij zich bedreigd voelt en
waarachter hij een komplot ver
moedt. En in „Zelfbevriezing" een
keurig geklede, precieze oudere heer
(ongeveer 58 jaar. zegt de schrijver)
die er van overtuigd is dat hij tot in
zijn denken toe bespied wordt, en
zich daar tegen wapent door alle
spontane reacties in zijn denken en
voelen te bevriezen.
In beide gevallen zit je te kijken en te
luisteren naar mensen die gek gewor
den zijn, of, beter gezegd, naar men
sen die zich zó op zichzelf terugge
trokken hebben, dat zij de werkelijk
heid niet meer aankunnen. Of mis
schien is de volgorde omgekeerd: om
dat zij de werkelijkheid niet aankun
nen vluchten zij in een verbeelding
van die beangstigende werkelijkheid,
die daardoor steeds beangstigender
wordt.
Verontrustend
In „Het Komplot" zie je Jacques
Commandeur, die <e beeldhouwer
speelt, tamelijk in zichzelf gekeerd
bezig met velerlei herinneringen aan
hem verontrustende voorvalletjes,
veranderingen in zijn werk. 's nachts
aangebracht bij voorbeeld, die hem
doen veronderstellen dat er mensen
binnen geweest zijn. Krakers mis
schien? Hij vertelt die voorvalletjes
tamelijk onsamenhangend, zodat je
nooit precies weet wat er gebeurd is.
maar wel gaat vermoeden, dat hij
zich ook wat vreemd gedragen heeft
Dat op zichzelf geconcentreerd zijn
Onno Molenkamp in Zelfbevriezing
van Don Dekker bij Centrum
Foto Kor» van Beaoekom
wordt in de regie van Antoine Uitde-
haag geaccentueerd: de beeldhouwer
is veeial van zijn omgeving geïsoleerd
door de lichtspot, waarin hij zit. Zij
huisgenoot de bokser (Ben Hulsman),
die tamelijk goedmoedig met hem
meepraat maar hem ook wat treitert,
wordt uit het duister ook in een licht
spot uitgelicht als de beeldhouwer
zich van zijn aanwezigheid bewust is.
In „Zelfbevriezing" is Onno Molen
kamp, die ook in beide eenakters uit
1977 uitstekend was, opnieuw bijzon
der goed op dreef. De waardige ernst,
waarmee hij zijn bizarre denkbeelden
correct formuleert, soms plotseling
overvallen door een duizelig maken
de hoofdpijn, leidt herhaaldelijk tot
zeer humoristische effecten, waar
achter de dreiging die hij voelt daar
na een beklemmend verbeelde reali
teit wordt.
De twee eenakters, die samen vijf
kwartier duren, leveren wel verwar
rende ervaringen op. vermoedelijk
blijven zij net zo in je herinneringen
gegrift als beide vroegere Don Dek
ker etst in je verbeelding, in nauwe
samenwerking met regisseur en spe
lers.
ook voor mensen van nu iets te leren
valt uit de geschiedenis en actuali
teit. Elke aflevering draait om een
historisch conflict dat kenmerkend is
voor de protestantse geloofsovertui
ging. De vraag wordt gesteld of dat
ook vandaag nog actueel is.
Geweten
Voor „De beslagen spiegel" is geko
zen voor een staking in 1894, een
pacifistische onderwijzer in 1929, een
boer die gevangen is genomen omdat
hij joden heeft verborgen in 1944 en
de spanningen die een CDA-politicus
in 1980 ondergaat. Telkens staat de
rol die het geweten speelt centraal.
„De twee broden", dat vanavond
wordt uitgezonden gaat over een wil
de staking die uitbreekt bij een maal
derij als een stoommachine wordt
aangeschaft waardoor een deel van
het personeel moet worden ontsla
gen. Bakker Van Capelle, wiens bak
kerij van de meelfabrikant is ge
pacht, komt in gewetensnood als hij
de stakers geen brood meer mag leve
ren. Cor van Rijn speelt Van Capelle.
De overleden acteur Johan te Slaa is
te zien in zijn laatste tv-rol.
Bij kunsthandel Ivo Bouwman te zien, deze Mannequins bi
uit 1917, afkomstig uit een privé-verzameling.
pl
t
door G. Kruis
DEN HAAG Toevallig, helemaal onafhankelijk van elkaar en bijna tegehjkerti
exposities van het werk van Isaac Israëls. Haarlem toonde tot 15 september het eigei
aan schilderijen, tekeningen en aquarellen en twee kunsthandels. Ivo Bouwman ei
Scherpel brengen de komende maand in Den Haag een royaal overzicht van zijn werk
een of andere manier merk je, dat het exposities zijn die in de eerste plaats i 'c
persoonlijke bewondering zijn voortgekomen. De tentoonstelling bij Bouwman besta S
een groot deel uit bruiklenen van musea en particulieren en het heeft ook Scherpe
gekost voor hij een dergelijke representatieve collectie bijeen kon krijgen
Et
Isaac Israels: hij wordt nu aangekon
digd als „een der belangrijkste Hol
landse impressionisten" en „Een
schilder die bovendien kan wedijve
ren met vele beroemde buitenlandse
Charles Wentinck, een van die vroege
bewonderaars, schreef eens over „dit
weergaloos talent, dat al in 1881 op
de leeftijd van zestien jaar een peil
bereikt had, waarmee de meesten
een wat grof taalgebruik ia:
de Isaac als een „krankzinn
produktie was enorm.
tijdgenoten". Toch kan ik me de tijdvoor een leven lang genoegen moeten
tai
nog heugen, dat hij „officieel heront
dekt" werd. Toen het Stedelijk Mu
seum Amsterdam in 1958-1959 de eer
ste overzichtstentoonstelling sinds
Israels' dood in 1934 presenteerde
er waren tussendoor wel een paar
kleinere exposities gehouden was
het, aldus het Ten Geleide in de cata
logus, eigenlijk maar een terloops ge
maakte opmerking, „ik wist niet dat
het zo mooi was", waaruit de tentoon
stelling voortkwam. En de doelstel
ling was, na te gaan of de „vrijwel
algemeen gehuldigde opvatting" over
Isaac, samengevat: „een uiterst be
gaafd, maar gemakzuchtig en opper
vlakkig schilder" wel juist was. Er
werd zelfs gesproken over „eerher
stel".
Dat eerherstel kwam snel. Op de ten
toonstelling ter gelegenheid van
Isaac Israels" honderdste geboorte
dag in 1965 ging het erom „nieuwe
indrukken te geven van de grote veel
zijdigheid van deze begaafde kunste
naars". Toen, weer negen jaar later,
de grote expositie „143 maal Isaac
Israëls" (er waren er overigens
144in Het Slot in Zeist werd
gehouden werd die, zeer terecht, „met
enige trots" aangekondigd. Want in
feite had het allemaal niets te maken
met eerherstel. De omstandigheden
dat een bepaalde museum-functiona
ris er plotseling achterkomt dat het
werk van Isaac Israëls eigenlijk veel
beter was dan hij ooit gedacht had,
sluit immers helemaal niet uit, dat
vele liefhebbers zijn oeuvre door de
jaren heen als groot en subliem erva
ren hebben.
nemen Op achttienjarige leeftijd
schilderde hij het grote doek „Trans
port kolonialen" dat twee jaar later,
in 1885 op de Parijse Salon een eer
volle vermelding kreeg. Manet was op
deze Salon vertegenwoordigd met
zijn „Bar des Folies Bergères". Dat'
schilderij was niet afgebeeld in de
catalogus, een voorstudie van de
„Kolonialen" wèl
Dit terzijde. Want op deze tentoon
stellingen zijn geen voorbeelden te
vinden van die vroegste periode, die
beginnen met werken uit de tijd dat
Isaac gevonden had, wat hij zocht.
Hij onttrok zich bewust. waar
schijnlijk vanwege te vaak geplaatste
opmerkingen als „Isaac, je weet wel.
de zoon van Jozef" aan de (sterke)
invloedssfeer van zijn vader, hoewel
hij voor diens werk een grote bewon
dering had.
Zijn manier van werken werd zelfs
bijna egengesteld: een helder, pittig,
bijna doorzichtig coloriet, waaraan
hij in de loop van de jaren steeds
meer waarde toekende, dat steeds
glanzender, meer doorgloeid van licht
werd. Al stijgt de ster van zijn roem
snel en zijn de kritieken over het
algemeen zeer lovend, niet iedereen is
uiteraard enthousiast. Zijn moeder.
Aleida Schaap: „Hij hoeft zich niet
aan te stellen als een krankzinnige
die visioenen schildert!"
Knuttel had het eens over het „visio
naire begrijpen van den grooten kun
stenaar" (in 't algemeen) en zo gezien,
zit er wel wat in de uitspraak van
moeder Aleida. Bovendien het is
door Pieter Terpstra
LEEUWARDEN Een popgroep, een messenwerper en „wie
van de drie", in een gemoedelijk blijspel uit de dertiger jaren,
dat is even wennen. En men went eerlijk gezegd niet aan de
wijze waarop de Friestalige toneelgroep Tryater het een
kleine halve eeuw geleden geschreven stuk „In tankbare gast"
(„Een dankbare gast") van Y. C. Schuitmaker heeft verkracht.
In het grote en verdienstelijke oeuvre
van deze toneelschrijver is deze goed
kope klucht weliswaar een diepte
punt, maar ik heb niet de indruk dat
bewerker Bonne Stienstra en regis
seur Joop Wittermans het bespotte
lijk hebben willen maken. Integen
deel. Ze plaatsen de handelingen te
gen de achtergrond van een echte
dorpsavond die door een jublilerende
zeilclub wordt verzorgd en bij de pre
mière in de Harmonie te Leeuwarden
was de zaal daarbij aangepast.
Voor de pauze volgde men dan ook
nog zo'n beetje het oorspronkelijke
verhaal over twee ongetrouwde Zus
ters, die een vermeende neef als gast
krijgen en naijverig worden in het
winnen van zijn genegenheid. Er zijn
ook enkele leuke „types" zoals die
destijds Schuitmaker zijn befaamd
heid hebben bezorgd, maar er stap
pen voor de pauze inmiddels ook al
enkele vreemde vogels in rond.
Het kan niet ontkend worden dat een
paar aardige toneelgrapjes op de
lachspieren werkten, maar het is naar
onze tijd gerekend niet het soort hu
mor dat ver boven die van Schuitma
ker uitsteekt. Het kakelbonte derde
bedrijf doet de intrige met veel spek
takel uit de doeken en daarmee is het
dan afgelopen
Spelers en speelsters hebben hun
best gedaan en ze leken nog wel ple
zier in de herrie te hebben. Het goed
lachse publiek ook, maar het enthou
siasme straalde er niet af. Begrijpe
lijk Tryater heeft deze keer een
vreemde keus gedaan
Waarheidszin
Hij noteerde alles wat zich i
voordeed, beweeglijk en m
waarheidszin. Zijn oeuvre is
niek van het leven, zoals hij
al tegenkwam. Op straat,
ken van Amsterdam, Londe
rijs, op het strand, in cafés
ters; mannequins maar ook n
jes, amazones en bloemem "J
stertjes, booien (dienstmeis
balletdanseresjes. waspitte -
brieksmeisjes uit de Jordaar.
vaanse vorsten, prachtige naaDp
veel (ook op deze expositie:
gevoelige portretten
De schilderijen, aquarellen
ningen, die hier getoond wore
een afspiegeling van een ku
spontaan, fel-levend en waara
een kunst, waarvan je je m
mogelijkheid kunt voorstellen
mand die ooit als „oopervlal
gemakzuchtig" gezien kan I
Dit is iets heel anders dan op]
kigheid, deze in brede toets
kere lijnen onmiddellijk weer]
uitdrukking van een onderg
tie. Goed, Isaac Israëls volgdi
maal de ogen meer dan de g
de idee, maar met gemakzucl
dat niets, maar dan ook met:ac
staan. Wèl met een door een k
doorzettingsvermogen en een
werkdrift verkregen ervaring,
na ongelooflijke, maar bijna":
misbruikte virtuositeit. Fijn
eens zoveel werken van Isaac
te kunnen zien!
En dat kan dus tot 13 oktober
Kunsthandel Ivo Bouwman,
Voorhout 16, Den Haag, dinsd
zondag van 13-17 uur. De Kui
del G. J. Scherpel toont de co
die eerst in Pulchri Studio
was, tot 20 oktober in zijn
galerie (ook) aan het Lange
hout 25 E. Van dinsdag t/m za
van 11-17 uur, zondag van 13-
Van G. Bambach en W. Oudsli
het Handboek tuinieren verst
bij uitgeverij Zomer en Keu®
Ede. In dit 853 pagina's tellend
staan 102 kleurenfoto's en 950
in zwart-wit De prijs is 64,51!
Van uitgeverij Van Oorschot i
sterdam zijn: Rembrandt en
gels van de kunst (in 1964 als
tatie gedrukt) van J. A. Emme
blz. - 59,90). Van dezelfde sc
Gedichten en aforismen (36!
49.90). Botshol, gedichten
Herzberg (50 blz - 12,50).
Dag en nacht feest, herinnd
aan Parijs in 1960 door E. Hemi
voltooid. Uitg. Loeb. Amsterda
blz. - 28.50
Bij uitgeverij Becht te Amst
verscheen de 25ste druk van
idyllen door Top Naeff 22
15.75
Latijns-Amerika politiek, doorj
d Putten. Uitg. Van Gennep.
dam 195 blz - 18.90
j°r I
