Zand naar het strand dragen
Tekening van een lezer
5
kies uit beste liefste geachte
Trouw Commentaar
Ameland krijgt over zes kilometer nieuw duin
HIMSTEKIB
S0G1AIB
An
éRAmKBN
mKLooMwamt
Visumplicht (1)
Visumplicht (2)
Opnieuw overleg over leegstandswet
keukenwerk
te klein
ken
DINSDAG 2 SEPTEMBER 1980
s
BINNENLAND
TROUW/KWARTET
5
Het is onmiskenbaar, dat, gemeten
aan de maatstaf van het nationaal
zelfrespect, ook de instelling van
een visumplicht voor Surinamers
een morele nederlaag betekent; een
nederlaag die na de toelichting van
de minister-president juist na de
toelichting van de minister-presi
dent niet gemakkelijker te ver
werken is geworden.
Het heeft de aantrekkelijkheid van
de openhartigheid om te verwijzen
aainaar de mogelijkheid van raciale
spanningen, zoals Van Agt deed,
maar tegelijk speel je dan ook in op
alle latente (en misschien wel in
grote hoeveelheden aanwezige)
vreemdelingenhaat. Je succes is dan
bij voorbaat verzekerd en dus goed
koop.
Tegelijk moet ontkend worden,
hoeveel hypocrisie er aanwezig is in
beschouwingen, die, op zoek naar
een vijgeblad, zeggen dat eigenlijk
de Surinaamse regering van Chin A
Sen het initiatief voor een dergelij
ke maatregel had moeten nemen
(alsof de Surinaamse regering dan
niet de toevlucht had moeten ne
men tot maatregelen, die wij zo
gretig laken als zij door Oosteuro-
pese regeringen worden genomen).
Het is ook best mogelijk heel nuch
tere, met cijfers gelardeerde verha
len te houden over de leegloop van
dit toch al zo dun bevolkte, geïso
leerd liggende land En wie het heel
mooi wil maken en over een goed
geheugen beschikt, kan herinnerin
gen ophalen aan een vroegere Suri
naamse bewindsman, die in een
enthousiaste bui bij een rondreis
door de Bijlmermeer zijn landgeno-
Het is voor de hand liggend op dit
ogenblik in de discussie te verwij
zen naar de overeenkomst voor
ontwikkelingssamenwerking die
Nederland in 1975 bij de toeken
ning van Surinames onafhankelijk
heid met dat land heeft gesloten.
Dat is juist. Welke gebreken in deze
overeenkomst na vijf jaar ook aan
de oppervlakte zijn gekomen, even
zeer moet erkend worden, dat hier
/och zo'n beetje de gevoelens van
genoegdoening en verbondenheid
gestalte hebben gekregen.
Even nuchter is het echter, te erken
nen, dat de overgrote meerderheid
van de Surinaamse bevolking in de
eigen, persoonlijke omstandighe
den weinig genoegdoening van dit
je» geld heeft gekregen. Er wordt wel
dikwijls gesproken over de opbouw
van een in de praktijk enigszins
L werkend sociaal verzekeringssys-
A.teem. Daar is evenwel niet zoveel
■j.'van terecht gekomen, o.a. omdat
K Nederland en de vroegere Suri-
J-naamse machthebbers op de lange
termijn mikten en oordeelden dat
Surihame eerst een dergelijk sys-
sa teem zelf moest verdienen In be
ginsel mochten de Nederlandse ont
wikkelingsgelden slechts heel
mondjesmaat worden aangewend
in de sociale sfeer.
ten toeriep: „U hoort hier niet!",
maar het er verder mooi bij liet
zitten.
Bij elke beschouwing moet voorop
staan de erkenning, dat de Surina
mers de Nederlanders met de mond
vol tanden laten staan, als zij, in
antwoord op de vraag: „Waarom
zijn jullie hier?" eenvoudig ant
woorden: „Omdat jullie daar ge
weest zijn." Als wij in onze geschie
denis zoeken naar een legitimatie
voor ons koloniaal verleden ^dan
kunnen wij het anderen niet verwij
ten, als zij dezelfde argumenten
gebruiken tegen ons. Suriname is
het produkt van ons werk. Wij
hebben de grondslagen gelegd voor
het land zoals het nu is en wij
hebben al die mensen daar in een
lange reeks van jaren geprobeerd
tot Nederlanders te maken, hen met
onze cultuur te stempelen en hun de
Nederlandse normen en samenle
ving als ideaal voor te houden.
Wie zich werkelijk in de zaak inleeft
en rondkijkt hetzij naar de Suri
namers hier, hetzij in Suriname zelf
kan alleen maar een groot gevoel
van mededogen krijgen met al die
ontheemde mensen in dit kleine,
koude en natte land en met dat land
daar aan de andere kant van de
oceaan, dat kennelijk niet in staat is
zijn mensen vast te houden en te
motiveren.
De zo gretig door Surinamers ge
hanteerde verhalen „tot het merg
hebben de Nederlanders het land
economisch uitgezogen" zijn mis
leidend én niet vrij van demagogie.
Maar Nederland mag en kan de
eerstkomende decennia niet de mo
rele verantwoordelijkheid voor de
daar door ons gevormde en gestem
pelde cultuur en mensen ontlopen.
van onze parlementsredactle
DEN HAAG De regering en PvdA-
Tweede Kamerleden zijn opnieuw In
gesprek over samenvoegen van de
twee ontwerpen van leegstandswet,
die bij de Tweede Kamer zijn inge
diend. Een poging daartoe dit voor
jaar leidde niet tot overeenstemming.
De opvattingen over het bestrijden
Er is aanleiding na vijf jaar erva
ring met de ontwikkelingssamen
werking met Suriname (en zeker
ook na de zeer versnelde ontwikke
lingen van het afgelopen halfjaar)
deze uitgangspunten opnieuw te
overwegen. Minister De Koning
heeft bij zijn laatste bezoek aan
Suriname,* toen hij en president
Chin A Sen „met bebloede koppen
tegenover elkaar stonden", al gezin
speeld op een versneld noodpro-
gramma om de economische stil
stand in Suriname te doorbreken.
Het komt ons voor, dat in zo een
noodprogramma ook de noodzaak
van de versnelde opbouw van een
sociaal systeem voor Suriname
moet worden opgenomen, ook al
kan dat dan niet meteen uit de zelf
in Suriname verdiende middelen
worden betaald.
Trouwens: ook de erkenning, dat
wij na afloop van het ontwikke
lingsverdrag Suriname niet kunnen
en willen laten stikken, mag nu wel
eens worden uitgesproken, zeker op
het ogenblik dat wij de deur van
ons land met een smak dichtgooien
voor mensen die vijf jaar geleden
nog de Nederlandse nationaliteit
met ons deelden.
door Jan Sloothaak
AMELAND Rijkswater
staat gaat eens een nieuwe
variant proberen op het ge
zegde: water naar de zee dra
gen. Deze keer wordt zand
naar het strand gedragen. Het
lijkt een beetje onbegonnen
werk. Als storm en zee kwaad
willen, maken ze korte metten
met dat zand. In de kortste
keren zal het weer zijn weg
geslagen. Zit het een beetje
mee dan kan Ameland echter
weer een poosje vooruit.
De zee knaagt al eeuwen aan het
waddeneiland. Daar wat aan te doen
is makkelijker gezegd dan gedaan.
Toch gaat Rijkswaterstaat het probe
ren. Hoe, dat vertellen de heren E. P.
Kooiker, M. Tangerman en H. de
Jongh, hoofden van respectievelijk
het bureau onderzoek, de dlenstkring
Harllngen en de afdeling nieuwe wer
ken en Lauwerszeewerken.
Simpel gezegd komt het er op neer
dat Rijkswaterstaat een afstand van
zes kllomter van nieuwe duin gaat
voorzien. In de vaktaal heet dat een
^and-suppletie" op het strand. Om
het plan te laten slagen wordt de
bedreigende zee zelf te hulp geroe
pen. Het is namelijk de bedoeling dat
de vereende krachten van storm en
water de nieuwe duinenrij te lijf gaan.
In de loop van de tijd wordt het nieuw
opgeworpen zand dan mooi egaal ver
spreid over het strand, dat daardoor
wordt opgehoogd. Om met de heer
Tangerman te spreken: „De energie
om het zand direct al over het strand
te spreiden, kunnen we ons besparen.
Wij gebruiken al onze energie om het
zand op te spulten aan de voet van de
bestaande duinen. De zee en stormen
leveren dan wel de energie om dat
zand te verspreiden en er het strand
mee op te hogen."
Ameland ls in een eeuwig gevecht
met de zee verwikkeld. Hele dorpjes
zijn ooit door de zee verzwolgen. De
strijd gaat nog immer door. Het wad
deneiland ls vele eeuwen geleden een
drie-eilanden-rijk geweest. Drie klei
ne eilandjes, gescheiden door laagge
legen zandplaatgebleden. „Om
streeks 1600 is er nog eens een schip
tussen twee van die eilandjes door
geslagen", weet de heer Kooiker te
vertellen. Bij hoog water stonden die
zandplaten altijd blank. Allengs
groeide er echter één eiland uit. Maar
ook dat ls niet rotsvast verankerd. De
zee probeert het aan alle kanten te
belagen.
Eén van de bedreigde punten is ech
ter steeds weer het gebied van het
Zwanewater. Daar was vroeger één
van die laaggelegen zandplaatgeble
den tussen de afzonderlijke eilandjes.
Ook dit zwakke punt waar de
Noordzee steeds weer doorheen pro
beert te breken komt straks achter
de beschermende ^and-suppletie" te
hggen.
en deels over land naar het be
dreigde punt gezogen. BIJ kilometer-
raai 10 begint dan het opspuiten. Dat
eindigt bij raai 16. Het moet allemaal
nog dit Jaar gereed zijn. Daarna
wordt direct begonnen met beplan
ting van de top van het kunstmatige
duin. Doel hiervan ls om het opgespo
ten zand zoveel mogelijk vast te na
gelen. Desondanks wordt er vanuit
gegaan dat de zee direct al een stuk
wegslaat waardoor een natuurlijke
glooiing ontstaat. Het losgeslagen
zand dan over het strand tot ln de zee
worden verspreid.
Het benodigde zand zal uit de zee
worden gewonnen, in een deel van de GGkrOfYiPGfl
zandplaat Bomrlf ten noordwesten
van Ameland. Vandaar wordt het vla
bulsleldingen gedeeltelijk over zee
„Wel heb Je kans dat de mensen dan
zullen zeggen: och, wat zonde. Nu
School I 290000
Dit kaartje geeft aan waar de Noordseeknst van Ameland met een
kunstmatig duin wordt versterkt
Tekeningen, bij voorkeur in liggend for
maat, sturen aan Trouw, jury politieke
prent, postbus 859, 1000 AW Amster
dam. Naam en adres aan de achterzijde
vermelden. Voor geplaatste prenten is er
een boekenbon.
van de leegstand ln een wet bleken te
ver uiteen te lopen.
De betrokken Kamerleden Salomons
en Patljn van de PvdA en woordvoer
ders van de ministeries van Justitie
en volkshuisvesting willen niets losla
ten over de Inhoud van de bespre
kingen.
hebben ze een nieuw duin gemaakt
en dat wordt meteen al weer wegges
lagen. Alle werk voor niets", meent de
heer De Jongh. Rijkswaterstaat weet
dan dus beter. Overigens zullen de
badgasten volgend Jaar waarschijn
lijk al weinig méér merken dan dat
het strand Ietwat gekrompen is De
totale hoeveelheid zand die voor het
nieuwe „duin" nodig ls, bedraagt
ruim twee miljoen kubieke meter.
Het stuk strand wordt over een
breedte van zestig tot tachtig meter
opgespoten tot een gemiddelde hoog
te van zeven meter. Een forse reep
zand dus die vlak voor de bestaande
duinen wordt opgeworpen.
Rijkswaterstaat verwacht overigens
niet dat de zee op deze manier een
halt kan worden toegeroepen. Sinds
1880 ls het strand op de bedreigde
plek 250 meter achterultgeslagen.
Dat ging met pieken en dalen en
soms zelfs Jaren dat er iets werd ge
wonnen. Gemiddeld verloor Ameland
echter jaarlijks twee-en-een-halve
meter. De eilanders maakten zich
daar al lange tijd ongerust over en
drongen aan op de maatregelen die
Rijkswaterstaat nu neemt, zij het na
enige aarzeling en veel studie.
De zaak wordt nu aangepakt, maar
het ls eigenlijk niet meer dan een
proef. Soortgelijke operaties zijn
sinds de Jaren zestig ook elders wel
uitgevoerd (bijvoorbeeld Goeree,
Scheveningen, Texel) maar de resul
taten déér hoeven niet te gelden voor
Ameland. Hier heeft men te kampen
met een specifieke combinatie van
weer, wind en stromingen. „De ver
wachting ls dat de natuur gewoon
doorgaat en dat het zand dat we nu
opwerpen al in een Jaar of tien weer
weggeslagen ls. Eigenlijk ls het niet
meer dan uitstel van executie",
meent de heer Kooiker.
Pech
Er ls eigenlijk niet vooraf te zeggen
wanneer de proef geslaagd ls. Als alle
pech van de wereld tegen zit, kan het
gebeuren dat extra hevige stormen
en hoge zeeén al het zand ln één Jaar
weer wegslaan. Is de proef dan mis
lukt? .Moeilijk te zeggen. Je moet Je
dan ook afvragen wat er gebeurd zou
zijn als we dat zand niet hadden
opgespoten. Misschien was de zee
dan wel tot diep ln het eiland doorge
drongen" Als het mee zit, kan de
nieuwe duinenrij het een hele reeks
van Jaren uithouden en Je weet maar
nooit of de elementen niet eens een
keer nemen en Ameland weer een
groeiperiode gunnen. „Waar het ln
feite om gaat ia", aldus de drie hoof
den, „dat Je deze oplossing moet af
wegen tegen andere mogelijkheden".
Zo'n mogelijkheid is bijvoorbeeld het
aanleggen van strandhoofden. De er
varing leert echter dat de invloed die
hiervan op de stromingen uitgaat
steeds weer nieuwe strandhoofden
nodig maakt Rijkswaterstaat gaat
nu jaarlijks meten hoe het met het
kunstmatige duin gaat Vervolgens
hoopt men een rekensommetje te
kunnen maken over de kosten ln ver
gelijking met alternatieve oplossin
gen. Het kan best eens voordeliger
zijn steeds weer „zand-suppleties"
aan te brengen, want andere oplos
singen komen ook al gauw op bedra
gen tot honderd miljoen gulden plus
de Jaarlijkse onderhoudskosten. Een
voordeel van de zandopspuiting ls
dat dit een flexibel systeem inhoudt,
waarbij aangroei van het eiland ln
Rechts is de oorspronkelijke dui
nenrij getekend. Om verder aan
vreten daarvan door de zee te
voorkomen werpt Rijkswater
staat aan de voet ervan een grote
zandhoop op (gearceerde gedeel
te). Na verloop van tijd zal de zee
ook dit kunstmatige duin aan
tasten. Daardoor ontstaat een
natuurlijke glooiing en het los
gewerkte zand zal zich over het
strand verspreiden (zie stippel
lijn).
principe mogelijk blijft. Een „harde"
oplossing betekent dat je ook die
flexibiliteit kwijt raakt.
Belangen
Door de operatie worden in ieder ge
val voorlopig milieu- en recreatieve
belangen gediend. In tegenstelling
tot het beruchte einde van hotels
zoals dat van Scheltema, dat door de
zee werd ondermijnd wordt nu
bijvoorbeeld de camping „Duinoord"
niet aangetast. Zonder de maatregel
zou dit hoogstwaarschijnlijk binnen
kort wel gebeuren.
Overigens is het project maar een
onderdeel van de totale bescherming
van Ameland. In de Duinenrij zijn in
het verleden zogeheten dulnregels
opgeworpen. In de negentiende eeuw
werd met door paarden getrokken
werktuigen een soort primitieve
sneeuwschuivers op die manier een
zeewering opgeworpen als laatste be
scherming voor één van de bewoonde
delen van het eiland. Het ls de bedoe
ling dat die stuif duinen weer wat wor
den opgehoogd en dat ertussen ver
bindingen worden gemaakt, zodat
ook Ameland kan bogen op een be
scherming op Delta-hoogte.
Vooral bij het natuurgebied Zwane
water is echter voorzichtigheid gebo
den. Voorkomen moet worden dat het
tere milieu daar geweld wordt aange
daan. Er is overleg met de Stichting
Natuur en Milieu. Staatsbosbeheer
en de gemeente. In feite gaat het
volgens Rijkswaterstaat niet om zo'n
grote operatie. Er is zo'n honderddui
zend kubieke meter zand nodig. Dat
mag wegens het zoutgehalte echter
niet uit zee worden gewonnen. Het is
de bedoeling het af te schrapen uit de
Zwanewaterdulnen. Volgens de heer
Kooiker wordt de natuur daardoor ln
feite een handje geholpen. De zoetwa
terbei onder dit natuurgebied is door
het oprukken van de zee kleiner ge
worden en daardoor ls de moerassig
heid afgenomen. De grondwater
stand is als het ware gedaald en door
zand af te schrapen wordt die ontwik
keling eigenlijk gevolgd en kan de
moerastoestand worden hersteld. El
ders moet rekening worden gehouden
met recreatiebelangen. De besprekin
gen zijn nog niet afgerond.
Inmiddels is Rijkswaterstaat aan de
Wadkant al begonnen met het op
Deltahoogte brengen van de dijk. In
de loop van de Jaren is de Westkant
van het eiland al beschermd met
z inks tukken en zandsuppletles als
bescherming tegen de stroming van
het Borndlep.
I
Brieven schrijven is niet ieders
sterkste kant. Er zijn mensen die
niets liever doen dan naar Jan en
Alleman, inclusief de kranten,
links en rechts brieven schrijven.
Die beheersen de kunst tot in de
puntjes en hebben er zelfs een
complete hobby van gemaakt. Er
zijn er ook die als een berg opzien
tegen het schrijven van een dood
gewone familiebrief en er alleen
toe komen als het echt niet an
ders kan, en er zijn er die er nooit
iets van terecht brengen.
Die eerste groep heeft er niets en
niemand bij nodig, maar voor de
tweede en derde moet de voorge
drukte „brief" van de Amster
damse woon/werkgroep Nada een
uitkomst zijn een groep die nu
onder deze naam, maar verder
onder allerlei andere namen ope
reert. „Nada" is overigens
Spaans voor .Mets", een kwalifi
catie die de voorgekauwde brief
wel van veel mensen zal krijgen,
maar ongetwijfeld zullen ande
ren juichen over dit speelse initi
atief. Of er ooit iemand echt ge
bruik van zal maken is een twee
de. maar intussen zijn de bloc
notes vol met allemaal dezelfde
brief-formulieren wel al te koop.
in elk geval in Amsterdam
De „brieven" bestaan uit 33 zin
netjes, waarvan sommige weer
onderverdeeld zijn. Je kunt een
voudig het zinnetje van je keuze
aankruisen en zo een „brief
schrijven". De eerste zin luidt bij
voorbeeld: Mijne Heren/Beste/
Liefste/Geachte/Heer/Me
vrouw L.S. Doorhalen wat
niet verlangd wordt dus, en ge
schikt voor zakenrelatie, kennis,
geliefde of wie dan ook. Voor een
zakelijke brief zijn zinnetjes
bruikbaar als „Bijgaand(e) for
mulieren) retour, met dank voor
inzage", „Ik heb gisteren mijn
lidmaatschap van de opge
zegd", of ..n.a.v. uw advertentie
d.d.d.solliciteer ik naar de
functie van Je kunt er ook
een wenskaart van maken door
„gelukkig nieuwjaar, zalig kers
tfeest, van harte gefeliciteerd of
groeten uit Amsterdam/Parijs/
New York" aan te kruisen.
Het brief-formulier is ook voor
andere doeleinden bruikbaar, al
wil ons zo gauw geen passend
doel te binnen schieten bij de
volgende formulierzinnetjes: de
loodgieter heeft een wachtlijst
van 1 jaar/2 jaar/3 jaar; heeft jul
lie wijk al een schuilkelder; je
kunt nu al avocado's in blik
kopen.
Laten we eens een briefje probe
ren te schrijven door een stuk os
wat zinnetjes aan te strepen. Als
je er de volgende negen uitpikt,
krijg Je deze volgorde: „Beste
Piet (zinnetje 1) - Hoe is het met
Je opa? (3) Beterschap! (11) Mijn
gezoridheid gaat wel (13). Goed
brood is ook hier niet meer te
krijgen (17). De aardappeloogst is
weer besmet (20). Zalig kerstfeest
(25). Kom volgend Jaar eens langs
(26). Kusjes (32), Ans." De naam
dient dan onderaan (één letter
per vakje) te worden ingevuld,
net zoals het adres, de datum,
postcode, bankrekening, giro en
telefoonnummer van de afzender
boven de brief ln vakjes moeten
worden gezet.
Of een ludieke brief van een vro
lijke kraker aan de politie: „Bes
te oom agent (1) - We zijn vanaf
heden weer thuis in ons kraak
pand (16). De verbouwing schiet
al aardig op (23). Kom «ze week
eens land (26). Gaarne wil ik e,e.a.
mondeling toelichten (30). Tot
gauw (32)".
Er is maar één probleem: als je
iemand echt wil inlichten over
thuis, over de vakantie, als je een
schriftelijke klacht wilt indienen,
als je tegen de huurverhoging
wilt protesteren, of gewoon je
tante over de kater van ome Wil
lem wilt schrijven, dan heb je
niks aan het brief-formulier. In
dat geval moet je een ouderwetse
brief schrijven, helemaal zelf op
eigen kracht.
M* MM MT krifcan
inW"»—Uw ni*i«fcnw 1 mrit
t> Htf I Ife Mat i» I Ik mm 'n I Ik
Een stukje van een formulier
met een voorgekauwde „brief",
die je kunt schrijven door een
stak of wat zinnen aan te krat
sen. Van een brief schrijven kun
je dus in feite niet meer spreken,
hoogstens van een brief aan
kruisen.
Zeker ook altijd gedacht dat
mannen tegenwoordig zo graag
achter het fornuis staan? Vergeet
het maar: meer dan de helft van
alle getrouwde of samenwonende
mannen heeft van zijn leven nog
geen kattehapje klaargemaakt.
Iets meer dan een kwart kookt
alleen uit bittere noodzaak, als
hun vrouw er niet ls dus, en maar
vier procent zorgt altijd voor het
eten. Dat heeft de Vegin (vereni
ging van gasbedrijven) laten uit
zoeken. Nu is het natuurlijk nog
steeds zo en daar heeft het
onderzoek blijkbaar geen reke
ning mee gehouden dat on
danks deelbanen en andere ver
worvenheden het meestal nog de
man ls die buitenshuis werkt en
dat de bijbehorende vrouw, ook
als ze een deel van de dag bui
tenshuls werkt, vaak vroeger
thuis ls dan hij om voor het eten
te zorgen. Eigenlijk een heel logi
sche uitkomst van het onderzoek
dus, behalve dan die mannen die
nooit een pan aanraken; je zou
her voor de lol toch wel eens één
keer in Je leven proberen.
Een gelukkige bijkomstigheid is
dat staat wel in het Vegin-
rapport dat vrouwen meestal
bepaald niet gebukt gaan onder
hun keukentaak, want het over
grote deel van hen blijkt het
dankbaar en afwisselend werk te
vinden. Omdat het een onder
zoek naar de kookgewoonten
was, hebben de ondervragers ook
gekeken naar wat er ln die keu
ken eigenlijk gekookt wordt. Het
blijkt dat er vaker buitenlandse
gerechten op tafel komen, want
wel 64 procent waagt zich wel
eens aan het klaarmaken van uit
heemse hapjes. En dat allemaal
op gasfornuizen en -stellen waar
van het maar bedroevend gesteld
ls met het onderhoud; 85 procent
laat er nooit Iets aan doen.
„Drie unieke seminars om uw
kennis te verrijken". Zo prijst een
organisatie ln het reclameweek
blad Adformatie zijn bijeenkom
sten aan waarop Je ln zeven da
gen voor een kleine drieduizend
gulden van alles kunt leren over
audlo-visuele middelen, druk
werk en fotografie. Ze kennen
daar ook „D-Days". informatie
dagen waarop één onderwerp be
handeld wordt en waar je dus ook
Je kennis behoort te kunnen ver
rijken. In januari wordt dit on
derwerp behandeld: „Hoe haal ik
meer uit mijn reclame-bureau en
hoe ken ik daar zelf (als odracht-
kever) een gunstige Invloed op
v uitoefenen?" Dat „ken" ls letter
lijk overgenomen uit de adver
tentie. Kan natuurlijk een zet
fout zijn, maar het staat erg slor
dig. Als het om het verrijken van
andermans kennis gaat. moeten
ze daar toch echt beter op zulke
fouten letten. Door de tekst goed
na te lezen bijvoorbeeld. Als dat
zou kennen!
Hoewel 95 procent van de baby's
van haar gewicht al gauw na de
geboorte sterft, hebben artsen
van het ziekenhuis In Baltimore
(in de Amerikaanse staat Mary
land) toch een poging gedaan om
het leven van de kleine Devon
Somerville te redden. De baby,
een zevenmaands kindje, woog
maar 397 gram en was nog geen
dertig centimeter groot. Dat De
von ondanks alle goede zorgen
toch stierf kwam vooral, ver
klaarden de artsen, doordat het
bij een baby van zo'n geringe
omvang vrijwel onmogelijk is om
kunstmatige voeding en bloed
transfusies toe te dienen.
Loxton Ze kwamen uit de
Verenigde Staten, Canada. Au
stralië en Zuid-Afrlka naar het
plaatsje Loxton ln het Engelse
Somerset. Driehonderd mensen
ongeveer die allemaal zelf ook
Loxton heten en er van overtuigd
zijn dat hun voorvaderen zonder
uitzondering uit het Engelse Lox
ton afkomstig zijn. Al tijdens de
ze reünie is een volgende opgezet
door ene Loxton uit Australië.
Binnen vijf jaar moeten de Lox-
tons uit alle hoeken en gaten van
de wereld daar bij elkaar komen,
weer naar Loxton, want zo heeft
die Australiër zijn eigen onderko
men ook genoemd.