organiseren
Boliviaans verzet moet zich nog
'Of ik mijn glaasje hier drink
of in Maastricht maakt niet uit'
Ontslag illegalen moet
via arbeidsbureaus
Nederlandse schepelingen gevangen in Belgische Maas
'ANWB laat
ons stikken'
B en W van Winsum
vragen onderzoek
beveiliging spoorlijn
Normen voor de la
waaibestrijding
Vrouw verdacht
van oplichting
Normale procedure verplicht
ZATERDAG 2 AUGUSTUS 1980
TROUW/KWARTET
Van een medewerker
LA PAZ Twee weken na de staatsgreep
hoofdstad La Paz nog steeds een benauwende
gezicht lijkt alles normaal: winkelende mensen,
vrouwen die snoep verkopen. Het beeld van
Amerikaanse stad
ademt de Boliviaanse
sfeer uit. Op het eerste
volle bussen. Indianen-
een doorsnee Latijns-
DEN HAAG Nederland moet via de Europese politieke samenwerking bevorde
ren dat de „negen" de staatsgreep in Bolivia en de daaruit volgende repressieve
maatregelen krachtig veroordelen. Dat vindt het PvdA kamerlid Ter Beek, die
hierover schriftelijke vragen heeft gesteld. Hij vindt dat er druk moet worden
uitgeoefend op de Boliviaanse junta om politieke- en vakbondsleiders en andere
politieke gevangenen onmiddellijk vrij te krijgen. Als ze dat zouden willen, zouden
ze bovendien een vrijgeleide moeten krijgen om het land te verlaten, aldus Ter
Beek.
Op de hoeken van de straten staan echter
zwaar bewapende soldaten. De ingang van
de universiteit in het centrum van de stad is
afgesloten door een tank en een cordon
militairen. Ook het gebouw van de Bolivi
aanse arbeidersvakcentrale COB is door
het leger bezet. Uit de ramen op de verschil
lende verdiepingen steken de lopen van de
machinegeweren. Witte ambulances zonder
nummerplaten rijden door de straten van
La Paz Onverwachts stoppen zij en de
gewapende paramilitairen, die eruit sprin
gen. pikken burgers van de straat op of
dringen gebouwen binnen.
De avondklok, die om negen uur ingaat, is
nog steeds van kracht. Dan lopen er alleen
nog de zwaar gewapende soldaten door de
straten en af en toe rollen tanks voorbij. Zo
np en dan schotenwisselingen, waarbij ech
ter niet duidelijk wordt wie op wie of wat
schiet. Bolivia bevindt zich weer in de
macht van de militairen. Angst en onzeker
heid heersen onder de bevolking.
Met de staatsgreep zijn ook alle onafhanke
lijke informatiemedia gesloten. Er is slechts
één televisiekanaal en alleen de staatsradio
functioneert. Alle andere radiozenders zijn
gesloten of door het leger bezet. De kranten
herhalen braaf de verklaringen van de mili
tairen en slechts af en toe citeren zij uit
spraken van de katholieke bisschoppen, die
hun veronrusting over de staatsgreep en het
afbreken van het democratisch proces heb
ben uitgesproken.
Buitenlandse journalisten staan onder
strenge militaire controle. Verschillende
journalisten zijn gearresteerd of het land
uitgezet, omdat zij berichten doorgaven die'
de nieuwe machthebbers niet zinden. Gis
ternacht drongen paramilitairen het hotel
binnen, waar de buitenlandse correspon
denten verblijven, en eisten vertalingen van
de doorgeseinde berichten. „We komen van
het ministerie van binnenlandse zaken en
zullen niet toelaten dat in het buitenland
leugens over Bolivia verspreid worden." al
dus een van de paramilitairen. Een van de
aanwezige journalisten werd meegenomen,
maar in de loop van de nacht weer vrijgela
ten. De paramilitairen verzochten ons niets
over dit voorval te berichten.
De informatieblokkade heeft tot gevolg, dat
niemand precies weet wat zich op dit mo
ment in Bolivia afspeelt. De staatsradio
meldt, dat er een overeenkomst gesloten is
tussen het leger en de mijnwerkers, die uit
protest tegen de staatsgreep al twee weken
in staking zijn. Volgens de militairen wordt
er vanaf deze week in de mijnen weer ge
woon gewerkt. Een uit de mijndistricten
naar de hoofdstad gevluchte mijnwerker
verklaart echter: „Enige dagen na de staats
greep kwamen de paramilitairen naar onze
kampementen en beschoten onze huizen.
Daarna kwam het leger, dat de kampemen
ten omsingelde, maar niet binnenviel. Er
vonden onderhandelingen plaats over het
sluiten van de radiozenders van de mijnwer
kers, die opriepen tot verzet. Daar gingen
wij niet op in.
„De dag erna werd de radio gebombar
deerd We zijn met ons dynamiet de mijnen
ingevlucht, maar de staking ging door. Dat
was vier dagen geleden. Als de junta nu
verklaart, dat we weer aan het werk zijn, is
dat een leugen. Of misschien hebben de
kameraden ondertussen uit tactische over
wegingen besloten weer aan de slag te gaan.
Als we in de mijnschachten werken kunnen
we gemakkelijk dynamiet stelen. Ook kun
nen we dan weer contact opnemen met de
mensen in de andere mijnen. Dat contact is
nu door de omsingeling door het leger ver
broken. Misschien is het verzet gemakkelij
ker te organiseren als we weer gewoon wer
ken." Journalisten, die geprobeerd hebben
naar de mijngebieden te gaan zijn gearres
teerd en film en geluidsbanden zijn in be
slag genomen.
Volksverzet
De staatsgreep lijkt echter geslaagd. De
belangrijkste oppositieleiders zijn ver
moord of zitten gevangen. Het spontane
volkverzet van de eerste dagen na de staats
greep is door gebrek aan leiding ingestort.
Wie en hoeveel mensen er vermoord zijn,
gevangen zitten of politiek asiel gezocht
hebben in de ambassades, is niet bekend.
De geruchten spreken van duizend tot twee
duizend gevangenen in de hoofdstad.
De aartsbisschop van La Paz bevestigt dat
vele mensen gevangen gehouden worden in
het stadion Bolivar. Voor het stadion staan
twee tanks en militairen. Degenen, die pro
beren het stadion te naderen, worden met
de wapens in aanslag weggestuurd. Vanuit
een tegenover het stadion gelegen gebouw
kan men zien. dat er in het stadion door
mensen gesport wordt. De gevangenen
moeten in de gewelven zitten. Een ambassa
defunctionaris verklaart, dat het aantal
vluchtelingen, die politiek asiel gevraagd
hebben, in de honderden loopt. Het is niet
toegestaan met de vluchtelingen te
spreken.
Een in de hoofdstad ondergedoken meisje
vertelt: „Ik ben de dag na de staatsgreep
gearresteerd. Ze hebben me zes dagen ver
hoord in het ministerie van binnenlandse
zaken. Toen ze niets konden bewijzen heb
ben ze me vrijgelaten. De agenten hebben
me goed behandeld, maar 's nachts kon ik
van de etage beneden ons de schreeuwen
horen van mensen die gemarteld werden. Ik
was doodsbang dat ik daarheen gebracht
zou worden. Die mensen woden echter niet
vrijgelaten, zodat ze geen verklaringen kun
nen afgeven. De repressie vindt hier achter
gesloten deuren plaats. Toen ik uit de ge
vangenis kwam heb ik contact gezocht met
vrienden. Maar ze waren allemaal verdwe
nen. ondergedoken of gevangen. Ik heb
geprobeerd naar een ambassade te vluch
ten, maar die zat overvol."
Mitrailleursalvo
De oppositie in Bolivia is onthoofd. De
grootste klap is toegebracht op de dag van
de staatsgreep zelf. toen bijna de gezamen
lijke leiding van links verrast werd door
paramilitairen in het gebouw van de COB,
terwijl zij vergaderden over te nemen stap
pen tegen de staatsgreep. Een eveneens
ondergedoken ooggetuige zegt: „We hadden
net via de radio opgeroepen tot een nationa
le staking en de blokkade van alle wegen in
het land. toen we buiten schoten hoorden.
Terwijl de ruiten sneuvelden wierpen we
ons op de grond De paramilitairen drongen
het gebouw binnen. Sommigen met gemas
kerde gezichten. We moesten met de han
den in de nek de trap af naar buiten Op dat
moment herkende een van de paramilitai
ren Marcelo Quiroga, de president van de
socialistische partij. „Hier is Quiroga," riep
hij. „blijf staan". Quiroga draaide zich om
en op dat moment doorzeefde een van de
paramilitairen hem met een mitrailleursal
vo. We moesten over zijn lijk stappen om
buiten te komen. Daar slaagden we erin met
zijn vieren, een gebouw binnen te vluchten,
terwijl de militairen de toeschouwers onder
schot hielden."
In het gebouw van de COB werden ook
Juan Lechin, de belangrijkste vakbondslei
der van Bolivia, en Simon Reyes, een mijn
werkersleider en lid van het uitvoerend co
mité van de Boliviaanse communistische
partij, gearresteerd. Over hun lot is tot op
dit moment niets met zekerheid bekend.
De winnaar van de verkiezingen van de
29ste juni. Hernan Siles Suazo, slaagde er in
te ontsnappen. Vanuit de clandistiniteit
heeft hij opgeroepen door te gaan met het
verzet tegen de staatsgreep. In een pamflet,
dat in de hoofdstad van hand tot hand gaat.
heeft hij verklaard in het land te zullen
blijven om leiding te geven aan het verzet.
Concrete aanwijzingen hoe dat verzet geor
ganiseerd moet worden en of er gedacht
wordt aan gewapend verzet, geeft het pam
flet echter niet. De oppositie is in defensief
gedrongen.
Een lid van een oppositiepartij, die sinds de
staatsgreep iedere nacht van huis gewisseld
heeft, verklaart: „De repressie na de staats
greep heeft de oppositie uit elkaar geslagen.
Onze partij is ontmanteld. Op een fascisti
sche staatsgreep waren wij niet voorbereid
De eerste dagen heb ik geprobeerd mijn
familie in veiligheid te brengen De meeste
partijgenoten zijn onvindbaar. Ik heb ech
ter weer contact met de partijleiding en we
zijn begonnen het verzet te organiseren.
De aartsbisschop in La Paz is pessimistisch:
„De mensen zijn geïntimideerd en bang.
Door het gebrek aan informatie weten ze
niet waar ze aan toe zijn. Natuurlijk keuren
we de staatsgreep af. We hebben aange
drongen tegen het gebruik van de mensen
rechten. Ook hebben we geprotesteerd te
gen het gebruik van ambulances- voor de
onderdrukking gewapend verzet? Daartoe
kan de kerk nooit oproepen. We zijn tegen
geweld. Maar waarmee zouden de mensen
zich moeten verzetten? Ze hebben geen
wapens. Moeten ze soms stenen gooien naar
de tanks? En zelfs als je er dynamiet naar
gooit is het effect tegengesteld. De militai
ren zetten de mitrailleurs aan en dan vallen
er opnieuw honderden doden
door Haro Hielkema
te DINANT Het aanzien van
k de Belgen bij een paar hon-
derd Nederlandse watersport-
j liefhebbers is er niet groter op
geworden, sinds deze kolonie
met hun plezierboten op de
Maas bij Dinant opgesloten
t zit. Belgenmoppen hoeven in
dit gezelschap niet verzonnen
te worden: de manier waarop
de watersporters in de val zit
ten is voor hen al een giller
genoeg.
In een inham van de Maas bij het
dorpje Anseremme ten zuiden van
r' Dinant liggen 61 plezierjachten,
hoofdzakelijk van Nederlandse her-
komst. Een eindje verderop liggen er
nog enkele tientallen en verder zitten
ook tal van vrachtschepen en rond-
vaartboten vast, sinas het water de
Maas in de nacht van 19 op 20 juli als
gevolg van het noodweer bulten pro-
porties is gestegen. Vier stuwen raak-
s 'ten zo beschadigd door de woeste
waterstroom, die tientallen caravans
meesleurde, dat de scheepvaart lam
i is gelegd. De sluizen kunnen niet wor
den gebruikt en het waterpeil is in-
middels her en der zo laag dat er geen
I doorkomen aan is.
j Het zijn vooral de Nederlandse ple-
1 zierboten, die de dupe van de strem-
- ming zijn geworden. Zeker tweehon
derd schepen lagen In de buurt van
Dinant voor de wal, de meeste te diep
om naar het zuiden stroomop
waarts te varen en via Frankrijk en
de Moezel door Duitsland naar huis
terug te keren. Zeker 1100 km, twee
weken varen. In de kleine kom bij
Anseremme, die met de Maas in ver
binding staat, liggen verreweg de
meeste boten letterlijk in de val.
Niet iedereen schikt zich gemakkelijk
J in het lot, maar één grief wordt door
j allen gedeeld: de wijze waarop de
Belgische autoriteiten de stuwen en
sluizen van de wrakstukken en ka
potgeslagen caravans ontdoen, wordt
flink bekritiseerd Belachelijk, een
aanfluiting en schande zijn de reac
ties van de Nederlanders.
i Maar ook een aan de wal gekluisterde
Belg spreekt schande over het feit
dat het dagen heeft geduurd, voordat
zijn landgenoten eens in het geweer
I kwamen. Bovendien geschiedt de op-
ruimingsactie van de stuwen en slui
zen op z'n elf-en-dertigst. „Steun van
het leger zoals in Nederland hoef je
hier niet te verwachten. Dan moeten
er eerst honderd mensen verdronken
zijn," zegt hij. „Ze halen de stukken
los van de stuw, kijken er eens naar
en gooien ze dan er over heen. zodat
ze naar de volgende stuw drijven,"
zegt de heer Hermans uit IJmuiden,
een van de opstandigste pleziervaar-
ders.
Mopperkont
j Toch is er een opperbeste stemming
in de „Holland-baai". De mopperkon
ten laten zich het eerste (en hardste)
horen, als we bij Anseremme aanko
men. Furieus zijn sommigen op de
ANWB. maar anderen zeggen even
later dat de bond toch niets aan de
situatie kan veranderen. Het valt al
lemaal wel mee, is onze indruk. De
veertien dagen gevangenschap zijn
onder een stralende zon voorbijge
gaan. een mooier plekje (aan weers
kanten van de Maas richten de heu
vels van de Ardennen zich op en de
kleine baai is splinternieuw) is bijna
niet te bedenken en de meer dan
tweehonderd opvarenden zagen er
gisteren heel wat welvarender uit dan
twee weken geleden.
Mevrouw Van Limburg Stirum uit
Utrecht vond het noodweer van half
juli en de hoge waterstanden op de
Maas en de Lesse een heel vervelende
pers aanstellen om de zaken een beet
je in de gaten te houden. Maar de
ANWB hoort dat zelf te regelen. Deze
week kreeg een meisje van een van de
schepen een ongelukje met haar voet
en moest naar het ziekenhuis, dat
boven op een helling ligt. Er was geen
hulp van de ANWB om haar weg te
brengen. Nou, ik zeg mijn lidmaat
schap op, de ANWB is te zakelijk
geworden, het is geen organisatie
voor mensen meer," aldus de boze
Hermans.
Vice-consul Charles van Ginkel uit Luik (met de armen over elkaar) komt een kijkje nemen, maar nij
kan niet veel voor de watersportliefhebbers doen: de sluizen zullen vermoedelijk pas 11 augustus weer
gebruikt worden. (foto-s: Jan van Veen»
Vice-consul Charles van Ginkel. die
in Luik gestationeerd is en gisteren
op verzoek van de Nederlandse am
bassade in Brussel en het ministerie
van buitenlandse zaken in Den Haag,
een kijkje kwam nemen in Anserem
me, verwonderde zich over de grote
saamhorigheid onder de „gevangen"-
schepelingen. „Dat de stemming na
twee weken nog zo geweldig is. vind
ik te prijzen. Ik heb het wel eens
anders meegemaakt. Natuurlijk zal
er wel eens een vete zijn of wordt er
gemopperd, maar dat is misschien
ook wel het karakter van de Neder
lander. Als wij een tikje dwang voe
len, gaat dat tegen onze aard in. Wij
protesteren eerder, terwijl een Belg
zich sneller bij de situatie neerlegt,"
Dat staat in een aantal aanbevelin
gen die de commissie buitenlandse
werknemers van de Stichting van de
Arbeid heeft gedaan aan de leden van
de centrale werkgevers- en werkne
mersorganisaties.
De rechtsgeldigheid van de arbeids
overeenkomst met een buitenlandse
werknemer wordt niet aangetast door
de eventuele illegaliteit van zijn te
werkstelling. Daarom moeten bij be
ëindiging van zulke arbeidsovereen
komsten dezelfde regels in acht wor
den genomen als bij arbeidsovereen
komsten met andere werknemers.
Volgens een woordvoerder van de
commissie is er wat dat betreft in het
verleden nogal wat misgegaan, als
illegalen met onmiddellijke ingang
op straat werden gezet.
De Wet arbeid illegale werknemers,
die op 1 november 1979 is ingegaan,
maakt werkgevers die illegalen in
dienst hebben strafbaar. Volgens de
richtlijnen van de stichting kan de
werkgever zijn strafbaarstelling ont
lopen, als hij de illegale werknemer
onmiddellijk op non-actief stelt, met
behoud van loon. De werkgever moet
dan, gelijktijdig bij het arbeidsbu
reau een ontslagvergunning aanvra
gen. Als reden kan hij opgeven dat de
werknemer illegaal is.
Wordt de ontslagvergunning ver
leend, dan kan de arbeidsovereen-
aldus de vice-consul, die niet veel
meer kan doen voor de watertoeris
ten dan het verlenen van „kleine
diensten", zoals het tekenen van ver
klaringen voor de verzekering en
werkgevers.
Verlet vragen
Want maandag moet een aantal van
de gedupeerden weer aan het werk.
Sommigen hebben verlet gevraagd,
anderen laten vrouw en kinderen op
de boot achter en reizen morgen per
trein naar Nederland „Ik heb verlet
gevraagd aan mijn baas, maar dat
kost me wel drie weken loon," zegt
iemand. „Voordat er geschut kan
worden, duurt het nog wel even. Bo-
komst worden opgezegd. Daarbij
moet dan weer de van toepassing
zijnde opzegtermijn in acht worden
genomen In die termijn houdt de
werknemer het recht op loon en ande
re geldelijke aanspraken.
WINSUM Burgemeester en wet
houders van de Groningse gemeente
Winsum hebben staatssecretaris
Neelie Smit-Kroes (verkeer en water
staat) om een onderzoek gevraagd
naar het beveiligingssysteem op de
spoorlijn Groningen-Roodeschool.
In de brief zeggen B. en W. dat „een
beveiligingssysteem waarbij kenne
lijk geen afdoende controle bestaat
op eventueel menselijk falen, vol
strekt ontoereikend is". De verbin
ding Groningen-Roodeschool is de
enige route in Nederland waar het
treinverkeer wordt geregeld door
middel van radioverkeer tussen de
bestuurders van de treinen en een
centrale verkeersleiding. Doordat
vrijdag 25 juli de bestuurder van een
uit Roodeschool komende trein niet
wachtte op een rij-opdracht van de
verkeersleiding in Groningen ont
stond een ernstige botsing tussen
twee treinen.
vendien heb je minstens een week
nodig om thuis te komen." Er zijn al
een paar mensen vertrokken, die hun
boot onder de hoede van hun buren
hebben toevertrouwd.
Volgens Van Ginkel hopen de Belgen
de defecte sluizen op 11 augustus
weer normaal te kunnen gebruiken.
„Dan komen ineens 150 boten naar
een sluis voor twintig schepen va
ren." vertelt iemand. „Kom dan maar
terug met een kleurenfotorolletje,
want dan zie je bloed." Hermans
moppert nog wat na: „Elf augustus?
Ik geloof het nooit. Kom nóg maar
eens langs, maar neem dan de kerst
versiering mee, als je wilt"
DEN HAAG De Vereniging van
Nederlandse gemeenten heeft nor
men opgesteld ten aanzien van over
last door geluid. De gemeenteraden
krijgen deze normen, ofwel modelbe
palingen binnenkort voorgelegd. Aan
de hand hiervan Van worden opgetre
den tegen te grote herriemakers.
Naar de mening van de vereniging
kan in de toekomst overlast van la
waai objectief worden gemeten De
modelbepalingen, die nu zijn opge
steld vloeien voort uit de wet op de
geluidhinder, die afgelopen februari
van kracht is geworden.
De vereniging beveelt in haar bepa
lingen bijvoorbeeld aan achtergrond
muziek, die hier en daar in winkel
straten klinkt aan banden te leggen.
Daartoe zijn winkeliers verplicht be
paalde luidsprekers te gebruiken of
worden ze gedwongen voor een afwis
selend repertoire te zorgen. Verder
geven de modelbepalingen aan hoe
gemeentebesturen het crossen met'
brommers en auto's kunnen aanpak
ken en het doordringende geronk van
modelvliegtuigjes kunnen terugdrin
gen. Dat kan door deze recreatie al
leen op bepaalde terreinen toe te la
ten en verder aan te geven op welke
uren van de dag die terreinen kunnen
worden gebruikt.
EINDHOVEN (ANP) Een 39-jarige
vrouw uit Eindhoven wordt ervan
verdacht van januari 1979 tot en met
deze maand de gemeentelijke sociale
dienst in haar woonplaats te hebben
opgelicht voor ruim dertienduizend
gulden. Tegen de vrouw is proces
verbaal opgemaakt. De verdachte
kreeg een uitkering van de sociale
dienst en had verzuimd te vermelden
dat ze ook al een WAO-uitkering
kreeg.
Van onze sociaal-economische redactie
DEN HAAG „Voor het ontslag van illegale buitenlandse
werknemers moeten werkgevers een normale procedure via
het gewestelijk arbeidsbureau volgen. Tot die procedure is
afgewerkt houdt de illegale werknemer recht op loon en
andere financiële aanspraken.
Hij krijgt bijval van mensen, die zich
beklagen over het optreden van vloe
kende sluiswachters, over het feit dat
de Belgische rijkswacht boetes uit
deelt „als je niet direct zegt dat je
losse dieselolie aan boord hebt" of
over de hoge telefoonrekening van
wege telefoontjes naar de ANWB. „Ik
heb al voor honderd gulden gebeld,"
vertelt iemand, „totdat ik hoorde dat
de ANWB de gesprekken betaalde."
Een ander weet nu wel zeker dat hij
nooit meer met de boot naar België
gaat, „want het ene jaar heb je een
staking, het andere Jaar zit je vast en
nu kan je wéér geen kant op. Ik denk
dat bij die Belgen in deze streek ook
een soort haat meespeelt, niet zozeer
tegen Hollanders, maar tegen men
sen die Nederlands spreken."
'M'n glaasje'
De heer Hoefnagels uit Rotterdam zit
er niet mee: „Wat maakt het uit of ik
m'n glaasje hier drink of een eind
verderop in Maastricht of Frankrijk.
Het leventje gaat lekker door. Voor
de eigenaars van die caravans, die in
de Maas terecht gekomen zijn. is het
veel erger. Wij hebben het best hier.
Er is geschreven dat we elkaar in de
haren vliegen. Onzin, je zou toch gek
zijn met dit mooie weer." En me
vrouw Van Limburg Stirum: „Ik heb
me als Nederlandse geschaamd over
uitlatingen van sommige mensen
over de Belgen en de ANWB. Maar
het is toch overmacht, waardoor we
hier liggen!"
Tientallen caravans van campings langs de Maas werden tijdens het noodweer van twee weken
geleden door het water meegesleurd en voor de stuwen en sluizen gedeponeerd. Op de foto de stuw en
sluis in Dinant.
Ruim zestig plezierjachten (voornamelijk uit Nederland) liggen in
een inham van de Maas bij Anseremme aan de wal. Ze zijn
ingesloten, omdat de sluizen in de rivier tijdens het noodweer van
twee weken geleden onklaar geraakt waren.
ervaring. „Dat was heel erg. Wij lagen
als eerste schip aan de kade in Di
nant. toen het noodweer losbrak. Op
diverse campings verderop sleurde
het Maaswater caravans de rivier in.
Wij zagen de eerste caravan op ons
afkomen, we schrokken ons wild.
want hij kwam recht op onze boot af.
We konden er niet af, want het water
stond op de kant. Gelukkig ging de
caravan op zo'n vijfentwintig centi
meter van de boot voorbij. Via de
marifoon hebben we de boten die
achter ons lagen, gewaarschuwd. In
1929 moet het hier ook zo erg geweest
zijn, maar dat was in de winter."
Volgens de heer Van Leusden uit
Wassenaar kwam er elk half uur wel
een caravan voorbij drijven „en ik
denk wel driehonderd gasflessen. We
zagen de caravans nog dagen lang in
de bomen hangen." „Maar we zijn
intussen met dat zonnetje gelukkig al
weer bij gekomen," zegt mevrouw
Van Limburg Stirum, die haar hu
meur bepaald niet verloren heeft. „Ik
neem het de Belgen alleen kwalijk
dat zij zo traag zijn met het weghalen
van de troep. Een paar dagen lang
heeft een caravan onder de brug van
de Lesse vastgezeten die hadden ze
gemakkelijk weg kunnen halen met
een hijskraan, voordat ie losschoot en
verder de rivier afdreef."
Kritiek op ANWB
Maar de door de zon gebruinde schip
persvrouw heeft er geen enkele be
hoefte aan om naar de ANWB uit te
halen, zoals de heer Hermans wel
doet. De toeristenorganisatie heeft
het bij hem tenminste flink verbruid:
„Voor mensen op de wal doen ze van
alles, maar ons laten ze stikken. Ze
ker driehonderd gulden heb ik de
ANWB betaald, voordat we weggin
gen. Maar toen ik belde of de verzeke
ring Unie-garant aanspreekbaar was
voor de toestand hier, werd eerst de
hoorn er opgegooid en later werd ge
zegd dat men niets kon doen. We
zitten hier vanaf de 20ste. Deze week
pas kwam er eens iemand van de
ANWB kijken. Hij heeft niks gedaan:
de watervoorziening hadden we zelf
al geregeld (de brandweer van Dinant
levert ons water) en ook voor het
ophalen van het huisvuil hebben we
zelf gezorgd. Het enige dat de ANWB-
man deed, was drie man van de schip-