Superindividualisten aan de slag
Geen klachten over jury
Sowjet-Unie en gelooffl)
Swingen
Eerste Olympische
goud voor Zimbabwe
Gemiste
sprinters
'Een marathon lopen is een overwinning op jezelf boeken'
Toch Olympische
postzegel in VS
Palestijnen in
volleybalbond
Boogschutters
klimmen op
mensen
in de
sport
Vrouwen winnen hockeytoernooi
VRIJDAG 1 AUGUSTUS 1980
SPORT
TROUW/KWARTET PH 15 RS 17
door Johan Woldendorp
MOSKOU De grammen zullen Cor Vriend en Qerard
Nijboer zeker niet in de weg staan, wanneer ze proberen om
van de marathon het beste te maken. Het is meer de verlam
mende warmte, die vanmiddag bij het laatste atletiekonder-
deel van de open Spartakiade weinig aanstekelijk kan wer
ken. De beide Nederlandse deelnemers zien het kwik liever
niet boven de vijftien graden stijgen. Een temperatuur, die
hoger dan twintig graden is, kan problemen opleveren.
Cor Vriend is met zijn 30 jaar en 21
marathons in de bagage al een door
gewinterde specialist. Gerard Nij
boer, 24, op school ogend als een
koorknaapje en derhalve in het ge
heel niet te porren voor sportwed-
strijdjes, is sinds de fenomenaal gelo
pen marathon van Amsterdam zelfs
uitgeroepen tot een kanshebber op
eremetaal. Met de onwaarschijnlijk
geachte tijd van 2.09,01 als hard gege
ven Is zijn ster razendsnel gestegen.
„Je kunt me geloven of niet, maar ik
kwam dit voorjaar echt niet naar
Amsterdam om te winnen. Ik hoorde
tot één kilometer voor het einde geen
tussentijden en heb daarom zo snel
mogelijk gelopen. Het moet aan de
vorm van de dag hebben gelegen, dat
ik op die tijd uit kwam."
Marathonlopen is een sport voor su
per-individualisten en hen, die na
tuurmensen worden genoemd. Nij
boer wijst op het menu altijd groen
ten van paardebloembladeren, vogel-
muur en brandnetelbladeren aan,
Vriend heeft geen enkele associatie
met de KNAU. Qua voorbereiding
voelt hij zich niet aangetrokken tot
trainingscoördinator Bob Boverman,
die wel uit het lange afstandswerk
voort komt. „Een marathon lopen is
een overwinning op jezelf boeken",
geeft Vriend iets van die gevoelens
weer. „Het is een zuiver persoonlijk
iets, waar ik weken op kan teren." En
Gerard Nijboer: „Ik ben het volledig
met Cor eens. Voor mij komt ook de
spanning er nog bij. Het idee bezig te
zijn met sport, is het plezierigste van
een marathon. Natuurlijk word Je ook
met nare dingen geconfronteerd. In
de voorbereidingsperiode kreeg ik
last van darmstoomissen. Dat heeft
mijn schema voor Moskou enigszins
in de war geschopt."
Een wat al te geijkte vraag aan sport
mensen is: „Wat gaat er in Je om?"
afgezien van de rode bloedlichaam
pjes en die ene kreet van oud-voetbal
ler Sjaak Swart, toen hij eens een
winnend doelpunt maakte („Ik moest
toch die kant op") lijkt zo'n opmer
king aan het adres van de kilometer
vreters tamelijk zinvol. Een mara
thon lopen is geen wekelijkse gebeur
tenis. Dagenlang wordt er naar het
explosieve moment toegeleefd. Nij
boer: „Tijdens het lopen treedt een
bewustzijnsvernauwing op. Een ge-
dachtengangvertraglng. Je bent echt
een poosje bezig om de doorgeseinde
tussentijden in verband te brengen
met de eindtijd, die Je kunt realise
ren." Vriend: „Ik denk niet aan speci
ale dingen. Je komt er trouwens ook
niet aan toe, omdat het denkproces
vertraagd wordt. Wanneer je het ge
voel hebt, dat het lekker gaat, raak je
na twintig kilometer wel het besef
van tijd kwijt."
„Het moeilijkste van de marathon is
de voorbereiding", voegt Nijboer er
kryptisch aan toe. „Het is bijvoor
beeld erg belangrijk, dat je voor de
wedstrijd tegen iemand aan kan pra
ten. Het liefst tegen een loper. Ik heb
Cor Vriend (1) en Gerard Nijboer op het Rode Plein. „Het idee bezig
te sijn met sport, is het plezierigste van de marathon."
bijvoorbeeld in Roelof Veld een goe- voldoen. Het is een kunst om uit te
de steun. Sinds Amsterdam komt er vinden, wat jouw goede manier van
voor mij het gegeven bij, dat ik aan voorbereiden is. Vroeger ging ik in de
een bepaalde hoge verwachting moet week voor een marathon een dag
tempo trainen. Nu is dat precies om
gekeerd. Ik doe het een dag rustig
aan. Zij het dat ik dan nog wel 32
kilometer loop. In het geval Moskou
komen er nog andere onzekerheden
aan te pas. Ik heb de indruk, dat de
nlet-Russen bewust slecht zijn ge
ïnformeerd over het parcours. In het
begin van de week kon ik geen platte
grond krijgen. Daarnaast is de hou
ding van het publiek van wezenlijk
belang. Stel, dat je ziet, dat mensen je
een zakje water voor houden en dat
plotseling terug trekken, omdat je
geen Rus bent. Dat is dodelijk voor
de concentratie. Daarom, ik zal blij
zijn als Moskou achter de rug is. Ik ga
dan voor mezelf wat baan werk doen.
Ik heb er echt behoefte aan om me
een beetje te ontspannen. Op de baan
maak ik niets klaar, niemand zal op
het idee komen om me daar op te
zoeken."
Verliep de voorbereiding van Gerard
Nijboer op de klassieke atletiekdlsci-
pline niet geheel naar wens, voor Cor
Vriend die zich in de marathon van
Parijs voor de Spelen kwalificeerde
geldt eigenlijk hetzelfde „Bij de trai
ning heb ik het kilometertotaal opge
voerd. Daarnaast was ik van plan een
aantal wedstrijden te lopen. Ik had
een goede tien kilometer gepland,
maar de mogelijkheden in Nederland
zijn schaars. Ik heb echt een paar
wedstrijden, waarin ik mijn ritme
vast zou kunnen houden gemist.
Door de regen kreeg ik ook nog last
van mijn achillespees. Ik kan profijt
trekken uit de 220 230 kilometer, die
ik de afgelopen tijd wekelijks heb
gelopen, en het gegeven, dat ik me
niet gek moet laten maken. In Parijs
werd ik na drie kilometer al gelost. Ik
hield evenwel mijn eigen tempo aan
en haalde geleidelijk de meesten weei
in. Ik finishte in 2.13. Had ik mijn
eigen race niet gelopen, dan was ik er
onderdoor gegaan. Voor vanmiddag
geldt hetzelfde. Ik probeer op mijn
manier met de top mee te gaan, maar
ik praat dan niet over de top. waarin
Gerard thuis hoort."
MOSKOU Ir Ad Paulen, de
Nederlandse voorzitter van de
Internationale Amateur Atle
tiek Federatie (IAAF) heeft
gisteren tijdens een perscon
ferentie in het Lenin-stadion
verklaard dat zijn organisatie
totaal geen klachten heeft
over het functioneren van het
Russische jury corps tijdens
de Olympische atletiekwed
strijden. De 76-jarige Neder
lander, die de Internationale
pers vloeiend in drie talen te
woord stond: „Wij weten dat
er vele geruchten gaan maar
tot nu hebben wij slechts
twee officiële protesten
gehad."
Paulen, geflankeerd door de Joegos
laaf Arthur Takacs en de Engelsman
John Holder, reageerde op de stroom
van geruchten die de laatste dagen
over het functioneren van de Russi
sche Jury de ronde doen. „Wij hebben
nog nooit zo weinig protesten gehad
als hier. De juryleden zijn een jaar
lang getraind en ik moet zeggen dat
ze volledig op hun taak berekend zijn.
Er gaan geruchten die wij zo kunnen
ontzenuwen. Het is bijvoorbeeld bela
chelijk te stellen dat Oosteuropeanen
bevoordeeld zouden zijn op bepaalde
loopnummers. Wij als technisch ge
delegeerden delen de series in en voor
de baanindeling wordt geloot."
Paulen ontkende eveneens dat het
Internationaal Olympisch Comité de
Ad Paulen (1.) houdt een oogje in het zeil bij het polsstokhoogsprin
gen.
IAAF opdracht zou hebben gegeven
de geruchten te onderzoeken. „Ik heb
al vijf dagen niets gehoord van het
IOC en ik weet dat Lord Killanln als
er iets aan de hand zou zijn onmiddel
lijk zou reageren."
Paulen moest echter wel het boete
kleed aantrekken toen een Zweedse
Journalist hem foto's toonde van on
regelmatigheden bij het polsstok
hoogspringen.
Daarop nam Paulen de suggestie
over een regel te maken dat atleten,
die bij een wedstrijd zijn uitgescha
keld, het terrein moeten verlaten.
Paulen verzekerde daarna nogmaals
alle vertrouwen te hebben in de des
kundigheid en integriteit van de Jury.
Waaraan hij nog toevoegde: „We heb
ben bovendien voor alle loopnum
mers een uitstekend video-systeem
en voor de technische onderdelen
kunnen bij beschikken over alle tele
visiebeelden die gemaakt worden."
WASHINGTON (AP) - Vanaf
maandag lijn in de Verenigde
Staten de speciale postzegels ter
gelegenheid van de Olympische
Spelen van Moskou weer te
koop. Half maart werd de uitgif
te van deze zegels gestaakt om
dat president Carter een boycot
van de Spelen wenste.
„Nu de Spelen zondag eindigen,
zorgen de zegels niet meer voor
de promotie van dat evene
ment," aldus William F. Bolger,
directeur-generaal van de Ame
rikaanse posterijen." In plaats
daarvan zullen deze produkten
dienen als een eerbetoon aan de
uitstekende mannen en vrou
wen van het Amerikaanse
Olympische team, die maanden
en jaren van training hebben
opgeofferd aan de afkeuringen
die hun land over de Russische
akties in Afghanistan heeft uit
gesproken."
MOSKOU (ANP) De Palestij
nen sijn als lid aangenomen van
de intenationale volleybalbond
met één stem (Israël) tegen. Dit
is tijdens het congres van de
FIVB besloten.
De Palestijnen sijn nu in zes
internationale bonden opgeno
men: worstelen, gewichtheffen,
basketbal, handbal, tafeltennis
en volleybal.
MOSKOU Tini Reniers is op de
tweede dag als een pijl omhoog gevlo
gen in het klassement van het hand-
boogschieten. Van de twintigste
plaats naar de twaalfde in de strijd
van de mannen. Tegelijkertijd bracht
hij zijn achterstand op de lijstaan
voerder, nog steeds de Hondaar Bela
Nady terug van 38 tot twintig punten.
De sprong in het klassement van Car
ry Floris was iets minder groot, van
de elfde naar de zevende plaats. Bij
de vrouwen lijkt de strijd al beslist.
Keto Losaberidza uit de Sowj et-Unie,
schoot van dertig meter 346 punten
uit de maximaal te behalen 360 en
overtrof daarmee de beste mannen
op dezelfde afstand met een punt. Zij
heeft daardoor zes punten voor
sprong op haar landgenote Natalia
Boetoezwa genomen en veertig op de
Finse Paivi Merlluoto, die derde
staat, Carry Floris staat er 71 achter,
tegen woensdag 47.
Reniers, die aan zijn voorlaatste gro
te wedstrijd bezig is, hij stopt (voorlo
pig) na de Europese kampioenschap
pen eind augustus in Compiègne,
maakte de afzet voor zijn sprong om
hoog in de ochtenduren. Op de vijftig
meter schoot hij het best van allen.
„Vijftig meter," vertelde hij, is mijn
favoriete afstand. Ik ben nu bijna toe
aan het scorebord waar steeds de
resultaten van de beste acht op
staan. Dat is voorlopig mijn doel en
het is niet onbereikbaar. Gewoonlijk
schiet ik de tweede dag (de ronde van
90-, 70-, 50- en 30 meter wordt van
daag en morgen herhaald) beter dan
de eerste. Bij het laatste grote toer
nooi, in Qenève, haalde ik in de twee
de ronde elf punten meer dan in de
eerste.
MOSKOU Sinds 27 juni 1978 zit
ten zeven leden van de Pinksterge
meente ondergedoken in de Ameri
kaanse ambassade in Moskou. Ze
vertegenwoordigen twee uit elkaar
gescheurde families en wachten,
wanhopig bijna, op emigratie naar
de Verenigde Staten. De situatie
oogt uitzichtloos. De Russische wet
staat alleen vertrek naar een ander
land toe, wanneer er in de betref
fende staat familie woont. Bij de
gezinnen Tajmykalow en Wastsjen-
ko is daarvan geen sprake. Dat is
echter nog niet het ergste. Veront
rustender is het, dat de Tajmyka-
lows en de Wastsjenko's in de ogen
van de Russische regering het land
ondermijnen. Ze hangen een ande
re godsdienst aan dan in de Sowjet-
Unie is toegestaan. De inquisitie
tiert er nog welig.
Het is al de zesde keer, dat de Penta
Costa's in het enige stukje Amerika
op Russische bodem vertoeven.
Tientallen verzoeken hebben se
aan regeringsleiders gestuurd om
begrip voor hun situatie te krijgen.
Partijleider Breznjew geeft tot op
heden geen gehoor. Amerikaanse
diplomaten kunnen evenmin veel
meer doen dan de groep onderdak
en voedsel geven. „Er zit geen schot
in de zaak", zegt een woordvoerder.
De beide families komen uit Tsjer-
nogorsk, vijfduizend kilometer van
Moskou in zuid-centraal Siberië ge
legen. Het ouderpaar Peter (52) en
Agoestina (51) Wastsjenko slaag
den er met dochters Lydia (29),
Ljoeba (27) en Lylia (23) in de am
bassade binnen te vluchten. Moe
der Maria Tajmykalow (60) en zoon
SERGEJ JERMOLAJEW
De twintig-jarige Sergej Jermola-
jew, lid van het Moskouse onofficië
le Regligieus-Filosofisch Seminari
um, werd op 14 Januari 1979 gearres
teerd. Hij zou in de metro „Weg met
de Communistische Partij" hebben
geroepen.
Jermolajew werd overgebracht
naar het Serbski Instituut voor Fo
rensische Psychiatrie in Moskou,
waar hij psychiatrisch onderzocht
werd. Het besluit van de psychiatri
sche commissie van het Serbski In
stituut werd niet bekend gemaakt.
Eerder had het Serbski Instituut
twijfels over Jermolajew's geestes
gesteldheid geuit. Jermolajew werd
waarschijnlijk toch toerekenings
vatbaar verklaard, want op 24 sep
tember 1979 werd hij tot vier jaar
werkkamp veroordeeld.
Timofei (18) gingen dezelfde weg.
loan Wastsjenko werd vlak voor
het zandkleurige ambassadege
bouw, gelegen aan de Ulitsa Tajai-
kouskogo, gearresteerd. Oudste
zoon Sascha weigerde dienst en
wordt nu in een werkkamp afge
knepen. In een popperig huisje in
Tajernogorsk wachten tien achter-
blljvenden op hereniging in de Ver
enigde Staten.
De problemen, waarmee niet door
de Sowjetlelders beminde gelovi
gen kampen laten zich het best
illustreren door het historische
overzicht, dat Timorel begin dit
jaar heeft geschreven: „In mijn ge
boortejaar 1962 was er al sprake
van een strenge repressie tegen on
ze geloofsgemeenschap. Niet alleen
plaatselijke autoriteiten, maar ook
KGB-agenten verstoorden onze
diensten met traangas. En sloten
gelovigen op in gevangenissen en
werkkampen. Op zekere dag na
men mijn ouders mij mee naar een
dienst. De plaatselijke chef van de
KGB, Ikonikow, sleepte mijn va
der naar buiten en begon hem te
slaan. Mijn moeder, die mij droeg,
vroeg Ikonikow welke Russische
wet voorschrijft, dat een onschul
dige man zo maar geslagen kan
worden. Daarop sloeg hij mijn
moeder zo hard, dat se begon te
huilen."
Eind 1962 werden 21 mensen ge
vangen genomen en verwijderd
van de kerk. Om die reden reisden
32 Penta Costa's naar de Ameri
kaanse ambassade in Moskou om
aan de ambassadeur hulp te vra
gen. Van het presidium bood Kus-
nitsow aan te onderhandelen. Hij
verzekerde hem, dat de groep niet
strafrechtelijk zou worden ver-
folgd en dat iedere man, die om
godsdienstige redenen niet in het
leger wilde, vervangende dienst
plicht kon vervullen. Omdat de fa
milie niet wilde leven in een land,
waar geen godsdienstvrijheid
heerst, wilden ze emigreren naar
een land waar dat wel mogelijk is.
De Verenigde Staten in dit geval,
omdat de Penta Costa-beweging
daar is ontstaan.
„1969: De politie arresteerde mijn
ouders en liet de kinderen bij mijn
70 jaar oude, zieke oma achter.
Mijn moeder werd 34 dagen in een
cel zonder frisse lucht opgesloten.
In die periode werd se gemarteld
en geïntimideerd. Op zekere dag
vertelde een goed geklede heer
haar, dat se in een psychiatrisch
ziekenhuis zou worden opgenomen.
Ze zei tegen hen: „Ben ik ziek, ben
ik gek? Ik moet voor vijf kinderen
zorgen." Sinds mijn ouders in het
kamp zaten, kon niemand meer op
de boerderij werken, het was erg
moeilijk om voor onze enige koe te
zorgen. Met de hand verzamelden
we stro voor het dier. Brood kon
den we kopen dankzij de melk, die
we verkochten. We konden zelfs
geld sparen om vader en moeder op
te zoeken en eten te geven."
„Tante Anna, die een jaar in een
kamp werd opgesloten omdat se
wilde emigreren, werd zonder geld
vrij gelaten. Haar was verteld, dat
ze onmiddellijk sou worden gear
resteerd indien ze zonder kaartje
de treinreis naar huis zou aanvaar
den. Ze moest vier kilometer door
een sneeuwstorm lopen om het sta
tion te bereiken. Gelukkig slaagde
ze er in geld voor een kaartje te
lenen. Sindsdien heeft ze nog twee
keer In een kamp vast gezeten. Nie
mand bekommert zich om haar,
howel ze bijna veertien jaar in een
ondergrondse mijn heeft geploe
terd. Maar de staat geeft haar geen
Johan Woldendorp
pensioen. Mijn vader heeft twee
keer gevangen gezeten en kan sinds
die tijd geen baan krijgen."
In juni 1978 besloten de families
Tsjmykalow en Wastsjenko naar de
Amerikaanse ambassade te vluch
ten. De politie trof voorbereidin
gen om een aantal Penta Costa's
voor de rechtbank te slepen. „Eind
1977 werd een begin gemaakt met
een wijdverbreide repressie tegen
niet geregistreerde gelovigen in
Tsjernogorsk", vertelt Timofei.
„De leider van onze niet geregis
treerde kerk werd in minder dan
een jaar drie keer gearresteerd."
(Dit is het eerste deel van een twee
delig verhaal over de Penta
Costa's).
Wat heb ik ze gemist: die lange rij
van ebony gekleurde atleten uit
de USA. Die lange, gespierde, ar
rogant kijkende stukken explosie,
behangen met gouden en shuka-
shell kettingen, met hoeden en
petten van fantastische snit, met
grote stereo-apparaten waaruit
stampende Detroitmuziek klinkt
en met geweldige snelheid.
Neem nou de 100 meter In de
jaren zestig waren ze er al. Bob
Hayes, dat gespierde stuk beton,
met kabels over zijn gehele lijf
Dave Sime en Frank Budd, Paul
Drayton en Henry Carr; leden van
de eerste lichting en later Charley
Grene, John Carlos, Jim Hines. de
lange en woest uitziende Tommie
Smith (herinner toch Mexico) en
de leider van hen allen: Mei Pen-
der, de geletterde, de denker, de
prater
De sprinttoemooien waarin deze
mannen optraden waren van
fabelachtige klasse. Met veel, mis
schien wel te veel valse starts, in
ieder geval met kleur. Dat was in
een tijd dat naast de flowerpower,
de hasj en de hippies een soort van
Califomische sprinterscultuur op
leefde.
De universiteit van San José waar
Smith en Carlos trainden, kreeg in
die tijd extra toeloop van zwarte
studenten. San José zelf werd
„8peed City", en kunststofbanen
werden op iedere hoek van de
straat aangelegd. In California
werden achter elkaar grote sprint-
wedstrijden georganiseerd, som
mige kregen zelfs de naam mee
van de wedstrijden van de World
Fastest Hum an beings
De races tussen die heren waren
ontmoetingen waar kracht en
kleur vanaf straalden. De onder
linge rivaliteit, de mannen die el
kaar tot in alles testen, psycholo
gisch oorlog voerden, dan snel tien
seconden elkaar volledig afslach
ten en vervolgens weer samenklit-
ten. Met hun gewoonten. Het hand
slapping, het speciale jive-paaltje,
het vele lachen, de swingende be
wegingen. In Moskou was dat niet
te zien.
Maar wie had Amerika dan wel
moeten sturen? Steve Williams
misschien, de atleet die jarenlang
kaartjes uitdeelde met daarop de
tekst: Steve Williams, world wide
sprinting. Williams is een rustige
man, in zichzelf gekeerd, met een
diepe studie van het sprinten dat
hij bijna tot een cultuur verheven
heeft Williams heeft ooit gezegd
„Mijn sprinten is een poging men
selijke perfectie na te streven."
Tijden van 10.07 over de 100 meter
en 20.16 over de 200 meter en zijn
titel tijdens de wereldspelen van
1977 zijn een bewijs van klasse en
tevens dat hij dicht tegen dat per
fecte aanligt. Wie meer? Clancy
Edwards. Zijn tijden zijn 10.07 en
20.03. Van Edwards werd eens ge
zegd: „Hij start niet snel, hij
wacht het schot maar af en gaat
pas weg als hij de kruitdamp van
het startpistool kan ruiken." Ed
wards is een bescheiden levend
mens, de man die stil en rustig
leeft en slecht start.
Of moet het Harvey Glance zijn
Gouden medaille-winnaar van de
4x100 meter estafetteploeg van
Montreal 1976. Glance, met tijden
van 10.11 en 20.39 is de kleinste
van het spul. Weegt even boven de
70 kilo. maar kan een gewicht van
147 kilogram tillen. Zijn coach,
Mel Rosen van Auburn Universi
ty, zegt van hem: „Hij is de meest
regelmatige sprinter van alle
maal." En Glance merkt zelf op:
„Die anderen hebben allemaal
langere benen, als ik tegen ze loop
leg ik maar even mijn arm om ze
heen Dat compenseert, ze ken
nen mijn kracht."
Dan is er nog Steve Riddick, de
man van het lange staren, van de
blik in het oneindige voor de start
van een race. Negenentwintig jaar
oud, met tijden van 10,05 en 20,31.
Riddick heeft een soort filosofi
sche kijk op het sprintgebeuren en
zegt: „8printen is als het schilde
ren van mooie schilderijen. Soms
zit er een meesterwerk tussen."
Met zijn zestien overwinningen in
zeventien grote wedstrijden in
1979 heeft Riddick in ieder geval
genoeg schilderijen vervaardigd
om de leukervleugel van het Ste
delijk Museum te vullen
En wat te zeggen van de meest
gespierde van het stelletje: Hous
ton McTear. Lid van de Moham
med Ali Atletiekclub, met beste
tijden van 10,13 en 20,19. McTear
is zo sterk gespierd dat hij moei
lijk loopt, een wat te wijde pas
moet hanteren om niet constant
botsingen van zijn gigantische dij
en te krijgen. McTear is tevens de
beste starter van het clubje, een
voor hem prettige aangelegenheid
door Mart Smeets
waardoor hij vrijwel alle indoor-
ontmoetingen in de wintermaan
den weet te winnen.
Een mooi groepje, excentriek uit
ziende heren dus dat vrolijk ge
kleed wedstrijden in Amerika af
werkt en dat doet in shirts met
opschriften als Texas A M, Phi-
la Pioneer en World. En dus niet
met USA erop, iets wat eigenlijk
wel zou moeten. Want sprinttoer-
nooien horen vol te zitten met
deze USA-jongens. En dienen met
voorbereidingen en al live over de
hele wereld op de televisiebuizen
uitgestraald te worden.
Het pure zwarte geweld, dat zo
fotogeniek is en, als je een beetje
van de ins en outs van Amerika
weet, zo fantastisch is om lang
naar te kijken. Die mannen die
elkaar beschimpen, met lange vin
gers op elkaar wijzen en de meest
verschrikkelijke dingen tegen el
kaar zeggen (Hasley Crawford uit
Trinidad zei vlak voor de wed
strijd even tegen McTear: „Als je
vandaag van me wint loop ik van
avond nog naar Trinidad terug
Crawford maakte twee valse
starts, werd uitgeschakeld en na
de race bleef McTear hem gedu
rende vijf minuten onbewogen
aankijken.
Maar die kerels waren er dus niet.
De sprintafstanden misten zo
doende kleur, met alle respect
voor de wat opgeblazen Schot
Weils (vijf jaar geleden nog een
smal kereltje, nu een op Jeromme-
ke gelijkende atleet) en de pezige
en o, zo arrogante Italiaan Menea.
Sprinten is, tenminste in mijn
ogen. zwart geweld, lange benen,
spierbundels tot en met, gouden
sieraden en maffe petjes Sprinten
wordt gedragen door vedetten. En
die kwamen op welke Olympische
Spelen dan ook uit Amerika.
Sprinten is Soul. Swingend, ge
spierd en snel en niet wit, zoals het
hier in Moskou was
MOSKOU (ANP) - Het eerste hoc-
keygoud voor vrouwen van de Olym
pische Spelen is terecht gekomen bij
een land. dat daarmee ook zijn eerste
gouden plak. ooit op de Spelen ge
wonnen, behaalde. Het veruit onbe
kendste en meest onderschatte hoc-
keyelftal uit de Afrikaanse binnen
landen (overigens met alleen blanken
in de ploeg) won gisteren de wedstrijd
tegen Oostenrijk, de laatste in de
halve competitie die de vrouwen
moesten afwerken om tot de medail
leverdeling van het Olympische toer
nooi te komen, met 4-1 en verzekerde
zich daarmee van het goud
India noch de SowjetrUnie, die om de
bronzen plak strijden, slaagden er in
de vrouwen uit Zimbabwe te ver
slaan. Nog nooit had de ploeg, voor
dat ze naar Moskou kwam. een inter
land gespeeld buiten het eigen land.
Twee overwinningen van Zuid-Afri-
ka, in vroeger jaren zeer succesvol in
het internationale hockey, duidden
twee jaar geleden aan dat de Zimbab-
wese vrouwen nog veel moesten le
ren. Dat dat gebeurde, bleek in een
duel tegen Zambia in het afgelopen
jaar, waarin Zimbabwe met 11-0 won
Kunstgras waarop in Moskou werd
gespeeld, was hen helemaal onbe
kend. Een ploeg derhalve, die vrijwel
kansloos aan het Olympische toer
nooi begon
De eerst wedstrijd, tegen Polen, le
verde meteen een overwinning op 4-
0. Met die cijfers nam de ploeg met
een bezit van de eerste plaats. Door
een gelijkspel (2-2) tegen Tsjechoslo-
wakije moest die positie worden afge
staan aan India. Tot dan toe kwam de
Sowjet-Unie er niet aan te pas. Ook
op de derde speeldag niet. Toen im
mers verloor het gastland met 0-2 van
Zimbabwe. De Sowjet-Unie, die als
enige was overgebleven van de origi
nele bezetting van het toernooi en
door onder meer een zege van 3-2 op
wereldkampioene Nederland tijdens
een tweeploegstoemooitje in januari
als favoriet gold. zag zich door die
nederlaag praktisch uitgeschakeld
voor het goud. Zimbabwe daarente
gen was in de „winning mood" en
ging door op het met succes ingesla
gen pad door in de vierde partij de
andere mogelijke gouddelver India
op een 1-1 gelijkspel te houden. Dat
resulteerde in de grootste kans op de
eindzege Dan moest wel donderdag
van Oostenrijk worden gewonnen.
Zimbabwe was gewoon beter dan
Oostenrijk en won met de uiteinde
lijk toch veelzeggende cijfers 4-1
Welke waarde aan deze medaille
wordt toegekend hangt af van wie dat
oordeel geeft. In de ogen van Zimbab
we heeft de plak wel degelijk waarde
