Irak flirt met de atoombom
Stromingen in textiel:
veelheid aan zienswijzen
De dubbele bodem van de Britse defensiepolitiek
'Dieren in de klas
houden verfoeilijk'
Dreigende geluiden uit Israël
Arts tegen huisdieren op school
Tilburgs museum werkt aan plan voor komende jaren
MAANDAG 21 JULI 1980
door James Dorsey
JERUZALEM Zelden praten Iraakse leiders publiekelijk over hun nucleaire plannen. Maar
tijdens een bijeenkomst van de Arabische Liga in 1977, liet Nairn Haddad, vooraanstaand lid
van de regerende Revolutionaire Raad van Irak, geen twijfel bestaan over de belangstelling
van zijn land voor kernwapens. „Wij Arabieren moeten een atoombom hebben. De Arabische
staten dienen in het bezit te zijn van alles wat nodig is voor hun verdediging", aldus de Iraakse
leider.
macht te worden. Men hecht weinig
waarde aan de „schijnbare matiging'"
van de Iraakse houding inzake het
conflict in het Midden-Oosten. Men
wijst erop dat de versterking van de
Arabische natie in eerste instantie
dient om de verwezenlijking van de
Arabische nationalistische doelstel
lingen te vergemakkelijken. Eén van
de doelstellingen is volgens Iraakse
woordvoerders de vernietiging van de
„zionistische entiteit".
De Israëlische staatssecretaris van
defensie. Nlordechai Zippori. gaf ver
leden week even ondubbelzinnig te
kennen, dat Israël de Franse over
dracht van nucleaire technologie en
verrijkt uranium aan Irak niet zal
dulden. Zouden de Israëlische diplo
matieke inspanningen om de Frans-
Iraakse transactie te voorkomen fa
len. dan zou Israël gedwongen zijn
„zijn volgende stap te overwegen".
Vrijwel iedereen in Jeruzalem houdt
rekening met de mogelijkheid van
een actief Israëlisch ingrijpen.
Met slimme trucs ontwikkelde Irak al
zes jaar geleden zijn kernenergie-pro
gramma. In onderhandelingen met
diverse landen stelde Irak aanvanke
lijk maximale eisen die> grote be
zorgdheid wekten over Iraks werkelij
ke bedoelingen Maar tijdens deze
onderhandelingen bleek Irak bereid
akkoorden te tekenen over de toepas
sing van kerntechnologie, die niet bij
voorbaat militair van aard hoefde te
zijn. Op deze manier sloot Irak ver
schillende overeenkomsten, die de
basis vormen voor het huidige nucle
aire programma:
Frankrijk levert een 70 megawatt
reactor die in de buurt van Bagdad
gebouwd en volgend jaar afgeleverd
moet worden. Irak ontvangt van
Frankrijk bovendien zes ladingen
van elk twaalf kilogram tot 93 pro
cent verrijkt uranium, de voor de
reactor nodige brandstof. Deze hoe
veelheden zijn voldoende om atoom
wapens te maken. Tenslotte belooft
Frankrijk 600 Iraakse technici en we
tenschappers op te leiden en Irak een
tweede onderzoeksreactor te leveren.
Plutonium
Van Italië krijgt Irak vier onder-
zoeklaboratoria Het belangrijkste is
een radiotechnisch laboratorium dat
eind dit jaar gereed moet zijn. Dit
laboratorium zal zo uitgerust zijn dat
er plutonium uit bestraalde brand
stofelementen afgezonderd kan wor
den. Plutonium is een grondstof
waarmee kernwapens gebouwd kun
nen worden.
brieven uitgewisseld waarin Irak be-
looft het agentschap „zo groeg moge- BGldrtQGfl
lijk" in te lichten over uraniumleve
ranties van meer dan een kilogram,
die aan controle onderworpen dienen
te worden.
Brazilië zal Irak helpen zijn afhan
kelijkheid van het Westen te verklei
nen. Door uraniumerts te leveren.
Irak te helpen bij het zoeken naar
uranium in eigen land en door Iraak
se technici op te leiden.
Iraks macht 'als een van "s werelds
grootste olie-exporteurs, maakte de
afsluiting van de verschillende kern
akkoorden makkelijker. Olie was vol
doende reden voor landen als Italië
en Frankrijk er vanaf te zien dat Irak
een akkoord tekent waarin het zich
verplicht zich aan de controle van het
internationale energie-agentschap in
Wenen te onderwerpen In plaats
daarvan hebben Irak en Frankrijk
Irak heeft het verdrag ter voorko
ming van de verspreiding van kern
wapens geratificeerd. „De Irakezen
kunnen tot nu toe met goed geweten
stellen dat zij niets gedaan hebben
dat in strijd ïs met hun int mationale
verplichtingen", zo zegt een westerse
diplomaat die de ontwikkelingen in
Irak op de voet volgt. „Maar", voegt
hij hieraan toe, „in het midden van de
jaren tachtig zullen Irakezen in staat
zijn hun internationale verplichtin
gen te annuleren en met de bouw van
atoombommen te beginnen."
Israëlische natuurkundigen waar
schuwen dat Irak het van Frankrijk
verkregen uranium voor de bouw van
kernwapens kan gebruiken. In een
vraaggesprek verleden week stelde
Joeval Ne'eman, één van Israëls
meest vooraanstaande fysici en leider
van de extreem nationalistische Te-
hija-partij, dat de Franse kernreactor
slechts in naam een onderzoeksreac
tor is. „Het is voor iedereen duidelijk
dat er in Irak geen fundament be
staat voor kernonderzoek", meent
Ne'eman.
UTRECHT (ANP) De steeds meer in zwang komende
gewoonte om op kleuter- en lagere scholen dieren in de klas te
houden, zoals cavia's, marmotten en hamsters, is „verfoei
lijk". Dit zegt dr. R Th. R. Wentges in het Nederlands
tijdschrift voor geneeskunde.
Wentges, verbonden aan de kliniek
keel-, neus- en oorheelkunde van het
Radboudziekenhuis in Nijmegen, be
handelt in het tijdschrift een geval
van „erfelijke" allergie. Voordat een
patiënt echt last krijgt van een „ato
pische constitutie" zoals de medi
sche vakterm luidt, moet hij of zij
min of meer langdurig in contact zijn
geweest met de stof (vaak afkomstig
van een dier) die de overgevoelig
heidsreacties veroorzaakt.
erfelijk voorkomen, geen huisdieren
houden. Want als gezinsleden door
het contact met het dier eenmaal
overgevoelig zijn geworden, veroor
zaakt dat veel narigheid. Niet alleen
omdat het dier moet worden „wegge
daan", maar ook omdat ze vanaf dat
moment direct klachten krijgen zo
dra ze ergens komen waar het soort
dier aanwezig is waarvoor zij aller
gisch zijn.
Goudvis mag
Aanleg
Alle huisdieren, aldus Wentges, vanaf
hond en kat via cavia en hamster tot
en met het onschuldige kanariepietje
(de goudvis uitgezonderd), kunnen
het overgevoelig worden veroorza
ken Om dat te voorkomen, moeten
gezinnen waarin bijvoorbeeld ex-
zeem. hooikoorts, bronchitis of astma
Wentges is tegen dieren in de klas.
omdat ervan uitgaande dat onge
veer tien procent van de bevolking
wat dit betreft erfelijke „aanleg"
heeft te verwachten valt dat dan
enkele leerlingen overgevoelig ge
maakt zullen worden. Als erger voor
komen beter is dan genezen voor
zover dat al kan dan is het hier, zo
stelt Wentges.
Keuze
De Israëlische fysicus legt uit dat de
Franse leverantie van verrijkt urani
um Irak de keuze laat hoe het kern
wapens zal bouwen. De 72 kilogram
verrijkt uranium zijn voldoende om
onmiddellijk acht atoombommen te
bouwen. „Kiest Irak voor deze moge
lijkheid dan hebben zij de Franse
reactor niet nodig. Niet uitgesloten
mag worden dat de reactor aange
schaft werd om de onmiddellijke
bouw van kernwapens te camoeufle-
ren. De bouw van dergelijke atoom
bommen is niet zo ingewikkeld. Het
verrijkte uranium kan echter ook
worden gebruikt voor de produktie
van plutonium in de reactor. Op deze
manier zou Irak over enkele jaren
jaarlijks drie tot vier atoombommen
kunnen maken.
Politieke waarnemers geloven dat
Irak voor de produktie van plutoni
um in plaats van de onmiddellijke
bouw van kernwapens zal kiezen om-
dat dit meer past in de Iraakse strate
gie op lange termijn. In de Jordaane
hoofdstad Amman stelde de Iraakse
minister van buitenlandse zaken
Sa'adoen Hammadi eerder deze
maand dat „het niet logisch is te
denken dat het conflict met Israël op
korte termijn door de verspreiding
van wapens opgelost kan worden. De
enige manier om Israël aan te pakken
is met geweld. Maar daarvoor is de
tijd nog niet rijp."
Volgens de Iraakse ideologie moeten
de Verenigde Arabische Staten naast
de Verenigde Staten, de Sowjet-Unie,
Europa, Japan en China een wereld
macht worden. Pas dan dient Israël
aangepakt te worden. De Irakiërs
denken in termen van 10 tot 15 jaar.
Israël
Israël staat versteld van het feit dat
het Westen Irak helpt een atoom-
Israël heeft ook weinig begrip voor de
huidige gemeenschappelijke belan
gen van Irak, Saoedi-Arabië. Egypte
en de Verenigde Staten. Deze belan
gen zouden zijn:
In bedwang houden van het be
wind van ayatollah Khomeini in Iran
Sinds de val van de sjah is Irak mili
tair het sterkste land in de Perzische
Golf Irak vreest een verspreiding van
de Iraanse islamitische revolutie naar
eigen land.
Bevordering van de stabiliteit in
de Perzische Golf. Stabiliteit is een
voorwaarde voor het succes van de
Iraakse strategie op lange termijn. In
Bagdad ziet men Irak als de toekom
stige leider van de Arabische wereld.
Dit mag door omwentelingen niet in
gevaar worden gebracht.
Het voorkomen van de uitbreiding
van de Sowjet-invloed in de Perzische
Golf. Al enkele jaren wordt president
Saddam Hoessein vervolgd door de
vrees voor een communistische
staatsgreep tegen zijn bewind. Sinds
ruim twee jaar zijn de betrekkingen
tussen Bagdad en Moskou verkoeld,
en worden communisten in Irak ver
volgd.
In de pogingen de Arabische staten
politiek op een lijn te brengen heeft
Irak niet alleen de betrekkingen aan
gehaald met „reactionaire" Arabi
sche staten zoals Jordanië, Saoedi-
Arabië, Koeweit en de Emiraten,
maar heeft het zich ook fel uitgespro
ken tegen de aanwezigheid van de
grote mogendheden in de Perzische
Golf
Israël is teleurgesteld over het zwak
ke Amerikaanse protest tegen de
Frans-Iraakse samenwerking op het
gebied van de kem-technologie. In
Israël wijst men erop dat de Ameri
kaanse waarschuwing aan Italië in
maart dit jaar weinig heeft uitge
haald. In het Iraaks-Italiaans ak
koord zijn geen afspraken gemaakt
over controle door het internationale
energieagentschap. Irak weigerde
ook brieven met Italië uit te wisselen
zoals dat met Frankrijk gebeurde.
Tegenslag
Het Iraakse kernenergieprogramma
heeft in het afgelopen jaar twee keer
met onverwachte tegenslagen te
kampen gehad. In april van vorig jaar
vernietigden saboteurs onderdelen
van een 70 megawatt reactor, vlak
voordat deze vanuit Frankrijk naar
Bagdad verscheept zou worden. De
Fransen hebben beloofd een vervan
ging te leveren. Geruchten willen dat
de sabotage het werk was van de
Israëlische geheime dienst.
Verleden maand werd Jihja Al Mes-
jad, een Egyptische kernfysicus die
een sleutelrol speelde in het Iraakse
kernenergieprogramma, in zijn hotel
kamer in Parijs vermoord. Deze
moord kan de Iraakse plannen aan
zienlijk vertragen. Het zal immers
niet meevallen een Arabische kernfy
sicus van het zelfde kaliber als Mes-
jad te vinden." Vertraging van de
Iraakse plannen geeft Israël de tijd
na te denken over het gevaar van een
met atoomwapens bewapende tegen
stander. Het werkelijke probleem is
daarmee nog niet opgelost
Miep Spée: Checks and pleat, 1979, gecombineerde technieken
door Stans Lutz
TILBURG Het Nederlands Textielmuseum is sinds 1956 de
plaats, waar vooral aandacht wordt besteed aan de technisch
ambachtelijke kanten van textiel. Al het wetenswaardige op
het gebied van spinnen, verven, knopen, breien en weven is er
te zien en de bibliotheek, die gevestigd is aan de overkant van
het museum heeft een uitgebreide documentatie.
Behalve het tentoonstellen van de
vaste collectie weeltoestellen, brei
machines en textilia en het houden
van demonstraties, worden zes keer
per jaar speciale tentoonstellingen
ingericht rond een textiel-thema of
met werk van kunstenaars, die de
traditionele technieken beoefenen als
weven, knopen en borduren. Aan de
hedendaagse textielkunst werd tot
nu toe slechts een enkele maal aan
dacht besteed, onder andere door een
éénmans tentoonstelling van Miep
Spee. Maar daar gaat nu verandering
in komen.
Onder de titel „Textiel nu" ligt er een
plan klaar om vanaf september 1980
die textielkunst, die zich vooral be
zighoudt met onderzoek naar „toe
passingsmogelijkheden van de veel
zijdige eigenschappen van het mate
riaal textiel", een vaste plaats te ge
ven in het tentoonstellingspakket.
Een logische ledachte van een mu
seum dat landelijk een vaste plaats
wil gaan veroveren als „het centrum
waar alles op het gebied van textiel te
vinden is".
De tentoonstelling „Stromingen van
nu", waarbij men geconfronteerd
wordt met het werk van kunstenaars,
die „ieder het begrip textiel op een
eigen wijze interpreteren", is een eer
ste aanzet om het publiek vast kennis
te laten maken met de nieuwe opzet.
Het werk van de zeven vertegenwoor
digde kunstenaars laat dan ook een
veelheid aan technieken en persoon
lijke visies zien.
Gerda Edens, die zich vooral laat
inspireren door landelijke structuren,
haar nieuwste werk. Een groot aantal
blauwgestreepte boerenkussentjes
overtrokken met openpuilende witte
sloopjes, die zo van een miniatuur
bedstee geplukt lijken te zijn, liggen
keurig opgestapeld in platte transpa
rante perspexkasten. Door de manier
van stapelen ontstaan verschillende
patronen van kleurlijnen. Het materi
aal textiel wordt hier niet functioneel
gebruikt, maar puur als techniek. De
werken heten dan ook gewoon: 60
kussentjes blauw horizontaal, 60 kus
sentjes blauw verticaal etc. Zo doet
zij hetzelfde met katoenen croissant-
jes en katoenen postpakketjes.
Eenzelfde toepassing laat het werk
van de Belgische Edith Driessche
zien. Bij haar zijn nog elementen van
sterke verbondenheid met de tradi
tionele textielkunst te vinden. Niet
alleen door de symbolische titels als
„Scheppingsdrang" of „Wegwerp-
mens", maar ook door restvormen
van een traditionele techniek als ma-
cramé De sterk religieuze en sociale
betrokkenheid wordt „vertaald" in
het stikschrijven en met galon bestik
ken van gebreide en geweven pagi
na's. Ovengens lijkt Edith Driessche
deze periode inmiddels afgesloten te
hebben met het laatste doek: een fors
abstract, bestaande uit een diagonale
twee-deling van wit linnen canvas en
zwart kunstleer, waarop de pakkist-
letters het woord „CLOSED" gedrukt
staat.
Plooien en vouwen
Heel anders en puur vanuit de speci
fieke eigenschappen van textiel: het
plooien en vouwen, is het werk van
Miep Spée. Van een afstand doet haar
werk Har Sanders-achtig aan, maar
waar hij geplooid textiel gebruikt als
stillevens voor zijn zeefdrukken en
schilderijen, daar neemt Miep 8p
de stof zelf als basis. Strepen eni
ten, hier en daar vervormd door i
wen, brengt zij als druksel aan op
'vlakke lap door middel van de ba
techniek (een Aziatische manier
stof te bedrukken). Heeft ze de
bedrukt dan brengt ze alsnog vou
aan, die je pas ziet als je dichte
komt. Het zelfde verrassende ef
bereikt ze met onregelmatige w
plekken. Het lijkt of er met witte
over de bedrukte stof heen is gesd
derd, maar dichterbij gekomen zl
dat het juist delen zijn die gel
onbedrukt zijn gebleven.
Niet textiel van materiaal, maar n
textiel als onderwerp, is het werk vi
Marie Reehorst (tekeningen en sdi
derijen), Jolanda Prinsen en Fred
der Wal (zeefdrukken) en Alexani
Segboer (litho en zeefdrukken).
Marie Reehorst tekent en schilA
Afrikaanse textielmotieven.
mooist zijn „Twee Bubu's"
„Boombastkleedje". De sfeer van
de schilderijen, die nog in hun opa
fase lijken te verkeren, heeft iets w
ligs, als een met natuurkleun
geverfde lap. De vormen van de afg
beelde voorwerpen hebben
krachtig silhouet. Bij de uitgewerkt
re schilderijen verdwijnen zowel
wolligheid als de vormvastheid,
dat de contrastrijke decoratiemojj
ven teveel een eigen leven gu
leiden.
Herhaling
door Herman Amelink
Sedert de publikatie van het Britse defensie witboek 1980-1981 begin april
van dit jaar, was er in Groot-Brittannië een stevige discussie aan de gang
over dé kernwapens waarover dit land beschikt. Vorige week kwam deze
discussie in een geheel nieuwe fase door de bekendmaking van het besluit
van de Britse regering om de Amerikaanse Trident-raket aan te schaffen.
Voorlopig lijkt het laatste woord over deze beslissing nog-niet gesproken.
Sedert 1967 beschikt Groot-Brittannië over
vier kernonderzeeërs die elk uitgerust zijn
met zestien Polaris kernraketten. Met deze
raketten kan de Britse vloot zeker tien Russi
sche steden treffen in geval var. ren nucleaire
aanval door de Sowjet-Unie. Het probleem
van deze Britse wapens is, dat ze zo langza
merhand beginnen te verouderen. In de loop
der jaren zijn veel preciezer kernwapens uit
gevonden. wapens ook die veel moeilijker
door anti-raketraketten zijn tegen te houden.
Het witboek maakte melding van een plan
om ruim vier miljard gulden uit te trekken
voor aanpassingen aan de Polaris, waardoor
het wapen in ieder geval nog tien jaar te
handhaven is.
Vervanging
Veel meer dan een interim-maatregel was dit
plan niet en de Britse regering liet al door
schemeren dat ze voor de middellange ter
mijn dacht over een vervanging van de Pola
ris door een moderner wapen. Vorige week
maakte de Britse minister van defensie Fran
cis Pym, bekend dat het nieuwe wapen de
Amerikaanse Trident zal worden. De nieuwè
raket heeft een aanzienlijk grotere reikwijdte
dan de oude Polaris (7400 in plaats van 4000
kilometer), maar wordt ook afgevuurd door
onderzeeboten. Een voordeel daarvan is dat
de Britse onderzeeërs in geval van nood een
veel groter deel van de internationale wate
ren ter beschikking hebben om zich te verber
gen voor de Russische vloot, waardoor de
kwetsbaarheid van het Britse kempotentieel
aanzienlijk verkleind zal worden. De Trident
is zowel vanuit de Indische Oceaan als vanuit
de kustwateren van Canada met een grote
mate van betrouwbaarheid op doelen in de
Sowjet-Unie af te vuren.
Het grote discussiepunt is momenteel of
Groot-Brittannië (afgezien van overwegingen
van nationale trots) wel behoefte heeft aan
deze wapens, waarvan de produktie welis
waar voor een belangrijk deel in het land zelf
zal plaatsvinden en een groot aantal mensen
werk geeft, maar die toch een enorm beslag
leggen op de overheidsuitgaven. Voorlopig
houdt men het erop dat de aanschaf de
Britten in ongeveer tien Jaar 23 miljard gul
den gaat kosten.
De discussie over de behoefte aan dit wapen
heeft een wat schimmig karakter. Aan de ene
kant stelt de Britse regering uitdrukkelijk
dat de Trident geheel zal worden opgenomen
in het NAVO-apparaat. Londen zou niet van
plan zijn om buiten de Amerikanen om van
dit wapen gebruik te maken. Het feit dat de
Britten juist besloten hebben om de Ameri
kaanse Trident te kopen, wordt in dat ver
band ook uitgelegd als een blijk van de
Atlantische gezindheid van de huidige rege
ring.
Marginaal
Daartegenover staat dat de aanschaf van vier
onderzeeërs met elk zestien Trident-raketten
op het totaal van de Atlantische afschrikking
weinig meer is dan een stofje aan de weeg
schaal. Als de Britten dan toch niet van plan
zijn buiten de Amerikanen om van dit wapen
gebruik te maken, waarom dan zelf zo'n pe
perduur systeem aangeschaft? Zou het niet
veel effectlever zijn om de atoomarsenalen
geheel in handen van de Amerikanen te
.laten?
Een mogelijke verklaring voor de aanschaf
van het wapen is, dat de Britten in geval van
nood kennelijk toch over een eigen atoom
zwaard willen kunnen beschikken. Dat wijst
erop dat zij de bestaande Amerikaanse nucle
aire garantie, de atoomparaplu, niet geheel
vertrouwen. Al geruime tijd heerst in Europa
de vrees dat de Verenigde Staten hun kern
wapens in de silo's zullen laten als de Russen
met hun conventionele overwicht erin zou
den slagen Europa onder de voet te lopen.
Willen de Britten met de aanschaf van de
Trident voor dergelijke extreme omstandig-
Atlantische bondgenoten op het terrein van
het defensiebeleid er nog niet direct met de
pet naar gooien. Nog afgezien van de aantrek
kelijke gedachte dat de Britten hiermee een
deel van de ontwikkelingskosten van de Tri
dent voor hun rekening nemen, kan ook de
aard van de Brits-Amerikaanse overeen
komst uitgelegd worden als blijk van Atlanti
sche solidariteit. Het akkoord is immers op
gezet volgens de in 1962 door president Ken
nedy en premier MacMillan voor de aanschaf
van de Polaris ontwikkelde regeling. En het
was mede dit akkoord dat de Franse presi
dent De Gaulle ertoe bracht Groot-Brittan
nië een jaar later buiten de Europese Econo
mische Gemeenschap te houden, aangezien
de Britten zich de vazallen van de Verenigde
Staten hadden betoond.
Toch bestaat de theoretische mogelijkheid
dat er ook bij de Amerikanen nog een adder
tje onder het gras schuilt. Door van ganser
harte in te stemmen met de verkoop van de
Trident, schuift de regering in Washington
toch een deel van de verantwoordelijkheid
voor de nucleaire bescherming van West-
Europa impliciet van zich af. Wie de Ameri
kanen ervan verdenkt dat zij in geval van een
Russische overval op West-Europa de kern
wapens ongebruikt zullen laten, heeft in de
levering van de Trident aan de Britten nog
een extra argument voor zijn wantrouwen.
De Amerikanen hebben momenteel één
onderaeeër in bedrijf die uitgerust is met
Trident-raketten. Het is de Francis
Scott Key die hier voor de kust van
Florida een proef neemt met de lance
ring van de raket.
heden toch iets achter de hand houden? Met
de nieuwe raketten zou de Britse vloot er met
een vrij grote mate van trefzekerheid dan
toch in kunnen slagen een flink aantal Russi
sche steden van de aardbodem weg te vagen.
De achterliggende gedachte is dat de vrees
daarvoor de Russen zal weerhouden van
avonturen in Europa.
Atlantisch
Voor de Amerikaanse regering vormt het
Britse besluit een bewijs van het feit dat de
Goedkoper
Behalve de vraag naar het waarom van een
onafhankelijk nucleair wapen, stellen veel
Britten zich momenteel ook de vraag of het
verdedigen van het land nu werkelijk zoveel
moet kosten en of het daarvoor uitgetrokken
geld dan niet wat effectlever besteed kan
worden. Defensiedeskundigen zijn bang dat
de aanschaf van de Trident op den duur zo'n
groot deel van de begroting zal gaan opslok
ken dat andere defensietaken dan in gevaar
zullen komen.
De Britse regering spreekt dit echter nadruk
kelijk tegen en meent dat de kosten van de
Trident de komende vijftien jaar gemiddeld
de vijf procent van de totale kosten van de
aanschaf van militair materieel niet te boven
zullen gaan. Als om de argumenten dat de
conventionele bewapening er bij in zal gaan
schieten te ontzenuwen, maakte Londen vori
ge week ook bekend dat de komende jaren
zes miljard gulden wordt uitgetrokken voor
de aanschaf van 240 Challenger-tanks en
voor de produktie van 1900 pantservoertui
gen voor het Britse leger.
De Britse regering is al helemaal niet inge
gaan op de door het Instituut voor Strategi
sche Studies uitgewerkte suggestie om in
plaats van de Trident een groter aantal, goed
kopere kruisraketten aan te schaffen. Minis
ter Pym verklaarde daar weinig in te zien,
omdat de kruisraketten, dit in tegenstelling
tot de intercontinentale raketten (tot welke
generatie de Trident gerekend kan worden)
minder snel gaan dan het geluid en daarom
op den duur waarschijnlijk wel te onder
scheppen zijn. De Britse regering zou dan tot
de aanschaf van zo'n groot aantal kruisraket
ten moeten overgaan en deze in geval van
nood ook tegelijk moeten lanceren om een
zelfde effect als met de Trident te bereiken,
dat het laatste systeem toch betrouwbaarder
ls.
Daarbij komt dat de te land gestationeerde
kruisraketten kwetsbaar zijn voor een aan
val, terwijl men ook tot de bouw van dure
onderzeeërs zou moeten overgaan als men de
kruisraketten vanuit zee zou willen lanceren.
Bovendien is de reikwijdte van de kruisraket
geringer en zou het Britse leger zich weer
vertrouwd moeten maken met een totaal
andere technische ontwikkeling.
Het belangrijkste argument om niet tot de
aanschaf van de kruisraket over te gaan
(behalve dan die raketten die in het kader
van de NAVO-afspraak van december vorig
jaar onder toezicht van de VS op Brits grond
gebied zullen worden geplaatst) lijkt echter
te zijn gelegen in de grote afhankelijkheid die
dit gaat betekenen voor de Britse defensie.
De kruisraketten zullen namelijk moeten
worden gestuurd door Amerikaanse satellie
ten, die met computers de precieze vluchtge-
gevens snel kunnen verwerken en de aanvlie
gende raket koerswijzigingen kunnen op
geven.
Voor de aanschaf van de Trident is men in
eerste instantie ook wel afhankelijk van de
Amerikaanse technologie, maar als het nieu
we systeem eenmaal in bedrijf is, kan men er
in betrekkelijke vrijheid over beschikken.
Ook dat geeft aan dat de keus voor de Tri
dent nu .niet direct een bewijs van grote
Atlantische solidariteit van de Britse rege
ring hoeft te zijn.
Heel evenwichtig en beheerst t
vorm is de vier-delige zeefdruk*
van Jolande Prinsen. Zij onderzo
textiele structuren, die zij toepas! i
allerlei materialen. Vooral de hertt
ling" is voor haar belangrijk. Op 4
getoonde zeefdrukken laat zij als he
ware vier bevroren camera-insteDli
gen zien van een sterk vereenvoudl
de platbinding (de simpelste wed
soort).
De zeefdrukken en litho van Alexu
der Segboer vertonen een vormsjK
van geplooide blokpatronen in kk
dingstukken. Van Fred van der Wi
hangt er één zeefdruk onder de tlti
Overhemdlepel. Een wat misplaat
toevoeging aan deze tentoonstellii
temeer daar de druk deel uitmaa
van een serie en op deze manier
uit zijn verband wordt gerukt.
Zoals gezegd is in deze eerste aan»
Textiel nu een veelheid aan techax
ken en zienswijzen vertegenwoa
digd, maar het is in ieder geval duiA
lijk dat het publiek van het Neda
lands Textielmuseum de komende Ji
ren veel nieuws te wachten staat
Stromingen in textiel is nog te ita
tot en met 3 augustus in het
lands Textielmuseum, Gasthuisrin
23 in Tilburg. Geopend op m;
tot en met vrijdag van 10-17 uur, 4
zaterdag en zondag van 14-17 uur o
bovendien op maandagavond van 1)
22 uur.
Speciaal vandaag
Olympische Spelen. Samen
vatting van de vandaag gehou
den wedstrijden turnen,
zwemmen en schoonspringen.
Ned. 1, 18.00 uur
Bootvluchtelingen? O, ja,
dat is waar ook. In de tweede
helft van 1977 arriveerden in
ons land de eerste Vietnamese
bootvluchtelingen. Het team
van het inmiddels opgeheven
programma Een groot uur U
registreerde de lotgevallen
van een groepje dat in maart
1979 opgevangen werd in
Steenwijkerwold.
Ned. 1, 20.40 uur
9 Olympische Spelen. Samen
vatting van de vandaag gehou
den wedstrijden in het zwem
men en gewichtheffen.
Ned. 1. 22.30 uur
Een kopje thee met de vij
and. Programma van Henk
Hovinga over de Indonesische
generaal A. H Nasution, op
richter en lang opperbevelheb
ber van de Indonesische strijd
krachten in de jaren zestig-
Nasution is nu ambteloos
staatsburger.
Hilversum 2, 14.50 uur
