Hg Aat en Mac dertien maanden klankbord voor Unifiltroepen Aandoenlijke sfeer Haagse Beat Nach Flowers irritant gedateerd 'Dat verblijf in Libanon laat niemand onberoerd' Lindsay Kemp Company Fleetwood Mac onverschillig MAANDAG 16 JUNI 1980 KUNST/VARIA TROUW/KWARTET door Fred Lammers UTRECHT Na der tien maanden leiding te hebben gegeven aan het „Holland- huis", in Tel Aviv, een gezamenlijke activi teit van protestanten en rooms-katholieken voor de militairen van het Nederlandse Uni- fil-detachement in Li banon, zijn Mac en Aat van der Pijl vorige week in ons land te ruggekeerd. In de loop der Jaren zijn „papa en mama Pijl", zoals ze in militaire kringen vaak worden aangesproken, zo'n beetje het vliegend equipe van de Koninklijke Neder landse Militaire Bond Pro Rege geworden. Ergens vastroesten als PMT-tehuis- leiders is er voor hen niet bij. Nadat zij op diverse plaatsen in Duitsland (See- dorf, Erie, Blomberg en Borgholzhausen) en daarna in Steen wijk op post ge weest waren, lag het min of meer voor de hand dat Juist zij naar Israël gingen toen Pro Rege daar samen met de Centrale Katholieke Mi litaire Tehuizen een ont moetingscentrum voor Uni- fil ging opzetten, (overigens was het voor het eerst dat men de samenwerking zo ver doorvoerde). „We hebben er zelf om ge vraagd, omdat we, toen Ne derland militairen naar Li banon ging sturen, wel ver wachtten dat er dan in de buurt een militair tehuis zou komen", vertelt me vrouw Van der Pijl. De solli citatie lag dus zogezegd al op tafel toen het hoofdbe stuur nog plannen moest maken. Het ging zoals de Van der Pijl's hadden ge dacht. In mei 1979 stapten Mac en Aat in het vliegtuig met als voornaamste baga ge een kleurentelevisie, een video en een koffiezetappa raat. „We dachten als we dat maar vast hebben is de basis voor het tehuis er. Het pakte anders uit. In Israël zijn dergelijke zaken zo'n grote luxe en daarom zo kostbaar dat de douane al les blokkeerde, en dat ter wijl wij hadden verwacht dat we bij wijze van spreken de stekker maar in het stop contact hoefden steken in de ruimte die was gehuurd in het grote Laromme-hotel, even buiten het centrum van de stad. Wat kale ban ken en tafels was het enige dat we er aantroffen. Verder was er niets. We hebben el kaar wel even aangekeken toen we dat zagen", bekent Aat van der Pijl, evenals haar man nu midden in de vijftig. De uitdaging was er echter des te groter om. Na een dag of tien keerde het tij. De douane gaf de meegebrach te inventaris vrij en toen de koffie eenmaal bruin was kwam de rest in het „Hol land-huis" ook voor elkaar. Snel contact Het werk in deze periode is volgens Mac en 'Aat niet met het werk in andere PMT's te vergelijken. Ter wijl je normaal maanden nodig hebt om je vaste be zoekers een beetje te leren Aat en Mac van der Pijl .praten tot diep in de nacht kennen is dat contact in Tel Aviv binnen een paar dagen gelegd. De Unifll-militairen die hun verlof in Israël door brengen (ongeveer twintig procent van het totaal doet dat, de rest gaat op verlof naar Nederland), willen hun tijd goed gebruiken en dat doen ze vooral door veel te praten. „Elke veertien dagen komt er een nieuwe groep verlof gangers. Wij gingen altijd mee om ze te halen, bij de grens met Libanon, tweeën eenhalf uur rijden hier van daan. Het afgelopen jaar hebben we die tocht zo'n vijftig keer gemaakt: dege nen van wie het verlof erop zat terugbrengen en de nieuwkomers halen. Op weg naar Tel Aviv, want dat is voor allen de eerste aanleg plaats, konden wij ze vast van alles vertellen over Is raël. Veel Unifil-militairen gaan daar wat rondreizen tijdens hun verlof. Zo kwa men we al heel snel met iedere militair in contact. Velen zochten ons later op. Ze beschouwden ons als iets van thuis", vertelt mevrouw Van der Pijl. Mac voegt er aan toe: „Je moet je dat „Holland-huis" niet voorstellen als een PMT hier in Nederland, waar je van alles en nog wat kunt drinken en eten en al lerlei vormen van ontspan ning mogelijk zijn. In Tel Aviv gaat het allemaal ui terst eenvoudig toe. Het is zo'n beetje als het honderd jaar geleden in Nederland toeging, toen burgers mili tairen in de huiskamer op vingen. Dat vind je nu in Israël. Kopje koffie Praten bij een kopje koffie is er het belangrijkste. En er wordt wat afgepraat, vaak tot diep in de nacht. Ze ko men bij je met allerlei zaken die ze maandenlang hebben opgekropt. Je krijgt verha len te horen, waarover ze niet naar huis schrijven. Naar Nederland gaan brie ven waarin ze vertellen, dat het mooi weer is en dat ze zo lekker in de zon hebben gelegen. Ze welden daarin niet uit over de beschietin gen die ze hebben meege maakt of over andere nare dingen". „In het „Holland-huls" ko men echter de verhalen over hoe zij zich hebben gevoeld tijdens die beschieting en wat ze hebben gedacht. Daar praten ze in kleine groepjes over, maar ook vaak onder vier ogen. Je moet in Tel Aviv 24 uur per dag klaar staan. Wanneer jongens willen praten moet je beschikbaar zijn. Soms gebeurde dat bij ons in de slaapkamer, omdat het nu eenmaal woekeren met de ruimte is. Op den duur gin gen we onze slaapkamer zelfs de probleemkamer noemen." Het is de ervaring van Mac en Aat dat men zich in Ne derland nauwelijks een voorstelling kan- maken hoe de situatie in Libanon is. Daarover zegt Mac van der Pijl: „Ze denken hier dat het Unifil-detachement voortdurend wordt belaagd en dat is toch echt niet zo. Natuurlijk, er zijn af en toe bomaanslagen. In Tel Aviv hebben we er ook een paar meegemaakt, maar bo maanslagen heb je tegen woordig net zo goed in Lon den. Over de hele wereld is het onveilig. Maar als er iets in Israël gebeurt, wordt het breed uitgemeten. Onze mi litairen daar hebben ook niet te maken met een gere geld leger van de PLO. Er zijn allerlei groepen die el kaar bevechten, allemaal onder de vlag van de PLO. Je hebt er soldaten bij van twaalf, dertien jaar, kinde ren nog, in vodden gekleed, met afgetrapte schoenen aan. maar die delen dan soms wel de lakens uit, heb ben de macht over een vita le grensovergang, kunnen bij wijze van plagerij de doorgang verbieden en daar heb je je dan maar bij neer te leggen. Dat vraagt een enorme zelfbeheersing." Onrecht De problemen waarmee het Unifil-detachement heeft te kampen zijn niet het ver van huis zitten en de onze kerheid wat er gaat gebeu ren". Een van de grootste moeilijkheden is dat onze soldaten in Libanon zoveel onrecht zien, zoveel mens onterende dingen waar ze niets tegen mogen doen, omdat zij een vredesmacht zijn. Ze worden heel sterk geconfronteerd met het ver schil tussen de oosterse en de westerse wereld. Met de rol die de vrouw er speelt hebben velen het moeilijk. We hebben zelf meege maakt dat een vader wei gerde een meisjes genees kundige hulp te laten ge ven, hoewel dat een zaak van leven of dood was. Het ging immers maar om een meisje en die is in Libanon niet in tel. De armoedige omstandigheden, waarin de mensen daar moeten leven roept bij velen vragen op. Dat verblijf in Libanon laat niemand onberoerd, of hij het nu direct wil toegeven of niet. Het is heel gewoon daar een boer te zien ploe gen met een houten ploeg, door een os en een ezel ge trokken. Zo zwoegen de mensen om iets uit de grond te halen in een land dat geen bodemschatten rijk is. Jongens die een klein beetje gevoel hebben, worden daar stil van en gaan nadenken over de overdreven wel vaartsstaat die Europa is geworden en hoe de mensen daar in 2000 Jaar eigenlijk nauwelijks iets zijn opge schoten." Over religie wordt ook veel gepraat. „Je zit daar mid den in het land van de bij bel. Daar kun je niet om heen. Het begint vaak met simpele gesprekken over de Klaagmuur en wat men daar doet en waarom veel joodse mannen hun bakke baarden niet scheren en vandaar kom je op diepere zaken terecht. Dat geeft het werk daar grote inhoud", zegt Mac van der Pijl. Geen telefoon In Israël zijn er andere za ken cUe de aandacht vragen, zoals het geven van infor maties aan familie van mili tairen in Nederland die zich ongerust maken als ze een (foto: Henk Tukker) poos niets horen en om gekeerd geldt dat ook voor de militairen als er weer eens een postzak is zoekge raakt. Van Nederland uit is geen telefooncontact met Libanon mogelijk. Het „Holland-huis" in Tel Aviv is dan een goede tussen schakel. „Ik heb het als een belangrijk deel van mijn taak gezien zonnestraaltjes te brengen van Libanon naar Holland en van Hol land naar Libanon", zegt Aat van der Pijl. Als ik haar vraag wat die dertien maanden Tel Aviv en de bezoeken die zij en haar man in Libanon heb ben afgelegd (eigenlijk te gen de zin van Pro Rege, die het te gevaarlijk vond) haar hebben gedaan, is het ant woord van mevrouw van der Pijl, dat ze daar niet lang over hoeft na te denken. „Het heeft mijn bezig-zijn in het algemeen meer inhoud gegeven, maar bevrediging ook. Mijn man en ik hebben duidelijk gevoeld dat we iets voor die Jongens, die helemaal op elkaar zijn aan gewezen, omdat ze de bui tenwereld niet kunnen ver trouwen, hebben mogen zijn, voor Oerrit, Henk, Frank, Leen, Tonny en Arie en al die militairen met wie we zo diepgaand hebben ge praat en daarna in tal van gevallen gecorrespon deerd. Stapels brieven hebben we gekregen en ge schreven. Als ik nu terug blik zijn het vooral kleine dingen die diepe indruk op me hebben gemaakt: die soldaat die binnenstapte toen ik stond te strijken en zei: „He, het ruikt hier net zo als bij mijn moeder thuis" of die jongen, die, na dat we tot diep in de nacht hadden zitten praten, de volgende ochtend met een bos bloemen aankwam en die in mijn hand duwde met de woorden „bedankt". Na een welverdiende vakan tie beginnen de Van der Pijl's in augustus aan een nieuwe fase: het leiden van het PMT in Assen, de stad van het Unifil-detachement. Dat zal"als het aan hen ligt niet hun laatste post zijn. „O nee', alsjeblieft niet", zegt Mac van der Pijl. ROTTERDAM Met zijn ko ketterende kijkers spiedt Lindsay Kemp aan het slot van zijn voorstelling „Flo wers" de zaal in. Onder de niet aflatende Pink Floyd- muziek dwingt hij zijn pu bliek bijna tot een ovatie. Een schaamteloze zelfgenoegyaam heid. kenmerkend voor de reeks bi zarre figuren die de wereld van dit toch wel gedateerde theaterspekta kel bevolken. „Fowers", geïnspireerd op Notre Da mes de Fleures van Jean Oenet, prijkt al twaalf Jaar op het repertoire van de Lindsay Kemp Company en het succes is nog steeds niet afgesle ten blijkens de uitnodiging van het Holland Festival om deze voorstel ling naar Nederland te halen. Tot en met 18 Juni is Flowers nog te zien in het Rotterdamse Luxortheater. Het kan beschouwd worden als een blauwdruk van wat er in de jaren zestig op het toneel plaatsvond. The ater als ritueel waarbij de spelers vanuit de eigen emotie met puur fy sieke middelen gezameanlijk een door Dirkje Houtman en moordenaars, die hun geku. omgeving in alle hevigheid leve blazen. Soms zijn het verstilde prentenf onder aanvoering van aanzwelt muziek ongegeneerd gaan leve uitgroeien tot situaties waarin n euze patronen in decadente i verstrikt raken. Het is een int.... leefde niet gekende werkelijy waar haat en jaloezie heerst op fa f van ongeremde hartstochten, bo n0 met de valse sluier van de pathetj Als geheel een bizarre voorsteUjfci die voornamelijk als curiositeit een recent theaterverleden schouwd kan worden. „boodschap" uitdrukten. In combi natie met het boek van Oenet roept dit een morsige wereld op die is opge- bouw uit een gevangenis, een kerk hof, een café, een slaapkamer, bor deel en theater. Hier komt de zelfkant tot leven in de gedaantes van travestieten, hoeren Onlangs was deze groep, die dajiw mime en beweging als voornaa® uitingsvorm gebruikt, nog in Nej land met zijn recente produktie Sj 82 mé, acht jaar geleden trad Kemp tijdens een mime-festival in Shaffy o< Wat deze groep nu weer doet inl Holland Festival blijft vaag omtia; 11 voorstelling van Flowers vooral n; het einde toe door een langdurig i gesponnen soleren van Linds Kemp zelf een irritant gedateerdex; druk achterliet. Stan Rijven ROTTERDAM/DEN HAAG Vrijdag de dertiende lever de een ongelukkig contrast op tussen een uiterst zwak con cert van de sterren-statusfor- matle Fleetwood Mac en de ongecompliceerde beatmu- ziek die tijdens de Haagse Beat Nach nog eenmaal tot leven werd gebracht. Fleetwood Mac was ln de Jaren zestig een blanke bluesgroep uit de .school" van John Mayall, die na het vertrek van Peter Green en enkele personeelsmutaties zijn huidige vorm kreeg. Mick Fleetwood (drums), John (bas) en Christine McVie (toetsen/ zang) vestigden zich in de Verenigde Staten. Daar gingen zij een fusie aan met het duo Stevle Nicks (zang) en Lindsey Buckingham (gitaar/zang). De Fleetwood Mac-nleuwe stijl bleek een succesformule te zijn die melodi euze popmuziek wist te brengen waarin subtiel zangwerk en de bon kende tandem van bas en drums mooi contrasteerden. De ln 1977 verschenen tweede elpee Rumours zou een standaard album worden waarvan er ln Amerika alleen al ruim vijftien miljoen verkochten. Inmiddels verscheen het dubbelal- bum Tusk dat op de vorige voorbor- duurde. Deze staat van dienst bleek ln Ahoy slechts een sterrenstatus te hebben opgeleverd en je kan je afvra gen wat de reden was van deze toer- nee. Onverschillig was het optreden, hard qua volume en zwak qua uitvoe ring de muziek. De onderlinge spanningen waren goed voelbaar en het waren vooral de Juliette Oreco-achtlge aspiraties van Stevle Nicks die er een genante aan gelegenheid van maakte. Haar onvas te stem gleed In Dreams en Sarah gevaarlijk af naar vals, terwijl in de verdere selectie van hun drie platen de subtiliteit en gedrevenheid ver te zoeken was. Buckingham was de eni ge die ln zang en gitaarspel liet mer ken dat hij de zaak serieus nam, hoewel in Oh Well en Not that Funny pijnlijk bleek hoe zwak zijn gitaar- techniek in feite is. Desondanks was de uitverkochte zaal enthousiast, een onbegrijpelijke zaak bij dit concert van Fleetwood Mac. Zoekende blikken In de Haagse Houtrusthallen was een totaal andere sfeer aanwezig, een reü nie van Hagenezen die met zoekende blikken naar bekenden zochten en nog eenmaal de sfeer van toen wilden proeven. De hal stond stijf van de sateh- en rookwalm zodat er met het gedrang voor de twee podia meer sprake was van een Haagse Heat Nach. Vanaf half negen tot half zes 's ochtends mochten zeventien in n haast geformeerde beatgroepen ti overstaan van zevenduizend fans ij verleden laten herleven. Een aandoenlijk gezicht in feite, d welvarend uitziende dertigers dit; dens het spelen opeens weer vijft jaar jonger werden. Ondanks defc te repetitieperiode viel er toch| voldoende te genieten. De Shot ren de eersten die voor een t magische sfeer zouden zorgen, to Shocking Blue en The Incrowd (if free) even herkenbaar waren als De rillingen gingen pas echt do< zaal tijdens de Golden Haigs. De eerste zanger van de Golden I rings (met een s) Frans Krassenl maakte met That day en Plea! zoveel los, exact de zelfde stem, hij met zijn band voor het hoe* punt zorgde. Ontroerend Q 65 was voltallig present maar agressiviteit van toen was verch nen, desondanks was het heel onto rend om zanger Willem Bieler lai zaam weer in zijn rol te zien groei en buiten zichzelf te zien gaan tijde Bring it on home. L Hans Vermeulen was de enige die mi zijn Sandy Coast te serieus wilde k ten weten dat hij nog in de pop» ziek zat. Voor het overige ging het* de sfeer en het plezier en die waiT ruimschoots aanwezig De Golden Haigs, met van links naar rechts Frans Krassen burg, Peter de Ronde en Robbie van der Zwan, wast van de bands op de Haagse Beat Nach. fou l» van a Onder redactie van Heieen van Batenburg Vragen uitsluitend in de envelop en dus niet per briefkaart sturen aan postbus 93313, 2509 AH Den Haag. Per vraag een gulden m postzegels bijvoegen, het liefst in waarden van 60 en 40 cent. Beslist niet aan de buitenkant opplakken. Geheimhouding is verzekerd. Vraag: Kunt u mij ook zeggen wie de dichter is van het vers „Een mens lijdt dikwijls 't meest door 't lijden dat hij vreest" enz.? Antwoord: Sommige vragen lijken op het eerste gezicht eenvoudig op te lossen. Een vers dat zo bekend is, dat wanneer je de eerste regel opzegt iedereen het kan aanvullen, daarvan moet het toch niet moeilijk zijn de dichter te vinden, zo meende ik in mijn argeloosheid. Ik dacht het in de iekedichtjes van De Genestet te zul len vinden, zocht bij Laurillard, Beets en VondeL Zonder succes. Bij het grasduinen in het Letterkundig Woordenboek van K. ter Laan vond ik tot mijn vreugde bij de biografie van Jacob Revius: „Het meest be kend is wel gebleven zijn puntdicht De mens lijdt dikwijls 't meest Dat is voor elkaar, dacht Ik triomfan telijk, maar toen lk het in de werken van Revius nergens terug kon vinden, bekroop mij een gevoel van twijfel, dat spoedig bevestigd werd, toen vrienden mij de volgende dag opbel den (lk heb ledereen met mijn vraag lastig gevallen) en me vertelden: de journalist Nico Scheepmaker heeft er enige tijd geleden een van zijn dage lijkse columns in een aantal andere dagbladen aan gewijd. Op zoek naar het betreffende stukje, dat ik vond in zijn bundel Trijfels. Hieruit bleek dat Nico Scheepmaker de vraag naar de auteur had voorgelegd aan de lezers. Resultaat: vijfentwintig namen van dichters. Genoemd werden o.a. Lau rillard (elf maal), Gezelle (tien maal), Beets (zes keer), Nellie ten Have (zes keer), mijn Revius (vier maal), Alica Nahon (vier keer), enz. enz. De ge noemde namen berusten niet uitslui tend op vermoedens, want vijftien namen stonden volgens de inzenders bij het door hen bewaarde of gevon den gedicht vermeld. U begrijpt: ver schillende namen. De dichter blijft dus vooralsnog onbekend. Het tweede couplet van het vers is wat minder bekend, maar wanneer u het leest herinnert u het zich vast weer. Het complete vers luidt als volgt: De mens lijdt dikwijls 't meest Door 't lijden dat hij vreest Maar dat nooit op komt dagen Dies heeft hij meer te dragen Dan God te dragen geeft. Het leed dat is drukt niet zo zwaar Als vrees voor allerlei gevaar En komt het toch in huis. Dan helpt God altijd weer En geeft Hij kracht naar kruis. Vraag: Ik heb veel last van hoofdpijn. Nu vertelde Iemand mij dat dit kon komen door de wanden van spaan plaat die ik in mijn slaapkamer heb. Is daar iets van waar? Antwoord: Dat is geen sprookje. Bij een temperatuur van om en nabij de vijftien graden komen bij spaanplaat gassen vrij die bij sommige mensen hoofdpijn, vermoeidheid, misselijk heid en ook wel eens benauwheld veroorzaken. De spaanplaat moet be handeld worden met een damp afdek kende stof. Hiervoor kimt u dus geen muurverf op waterbasis gebruiken. Geschikt voor behandeling zijn beits, botenlak of ook granol. De laag twee maal aanbrengen. Het verdient aan beveling ook de binnenkant van kast deuren wanneer ze van spaanplaat zijn een beschermlaag te heven. Te genwoordig is er ook spaanplaat ln de handel die reeds een beschermlaag heeft Vraap Ik heb een paar nachtkastjes met marmeren blad. Dat marmer beeft een gelige tint gekregen. Is het mogelijk het weer wit te krijgen? Antwoord: Probeert u het eens zo: Bij de drogist koopt u een half pro cents oplossing van kallumperman- ganaat en een oplossing van natrlum- bisulfiet Eerst maakt u het marmer schoon met sodawater en dan smeert u het ln met de kallumpermanga- naat-oplossing. U moet niet schrik ken als het marmer dan paars wordt: die kleur blijft er echt niet op zitten Als het marmer nog vochtig is maakt u het nat met ammonia en direct daarna doet u er de natriumbisulfiet- oplossing op. Het marmer zal dan aardig opknappen. Is het erg geel dan moet u de behandeling herhalen. Vraag: Ik ga deze zomer met vakan tie naar Engeland. Nu hoorde ik dat er zulke beroemde tuinen zijn. Kan men die vrij bezoeken? Waar liggen deze tuinen? Zijn ze over heel Enge land verspreid? Antwoord: Wanneer u naar Zuid- west-Engeland gaat, kunt u ln plaats van rechtstreeks naar uw vakantie bestemming te gaan een nieuw ont worpen route volgen door enige van de mooiste landschappen van Kent en Sussex, die u zal leiden langs enke le van de beroemdste tuinen in dat gebied. De route kan beginnen in Canterbury of Ashford, beide gemak kelijk via de Kanaalhavens te berei ken. Om een paar van deze tuinen die zo uitbundig geprezen worden te noe men: Chilham Castle Garden, de his torische tuinen als die van Penshurst Place en Hever Castle, de rododen drons, azalea's en camella's van Bor- de Hill Garden enz. Een gratis vouw blad van de route is te krijgen bij de Tourist Information Centre in de Ka naalhavens. Ook kunt u daar grote borden zien waarop de route staat uitgestippeld. Nadere inlichtingen bij The South East England Tourist Board, Tunbridge Wells, Cheviot House, 4-6 Monson Road. Ook bestaat de mogelijkheid particu liere tuinen te bezoeken tegen een geringe toegangsprijs. Deze zijn over heel Engeland en Wales verspreid. Er wordt veel propaganda voor ge maakt. Er is ook een boek over ver schenen; hierin worden alle gegevens verstrekt over bereikbaarheid, open stelling, welke tuinen men het beste ln de lente kan bezoeken en welke In de vroege of late zomer op z'n mooist zijn. Dit boek is ln de grote Engelse boekhandels te koop, maar kan ook per post besteld worden. Engelse ti tel: Gardens open to the public in England and Wales. Per post te be stellen bij The National Gardens Scheme, 57 Lower Belgrave Street, London SW1W OLR. Vraatf: Ik heb twee Amerikaanse munten, een uit 1910, waarop aan de ene kant een vrouwenhoofd, kijkend naar links, op de andere kant een met een lauwerkrans eromheen. I tweede munt is een dollar met t mannenhoofd kijkend naar rechts op de andere zijde een grote vo| met uitgespreide vleugels; jaail 1914. Zijn deze munten nog i« waard? Antwoord: De eerste munt is vijcentsstuk. Het vrouwenhoofd het Amerikaanse vrijheidsbeti Deze muntjes werden geslagen t 1883 tot 1913. De cataloguswaarde afhankelijk van de kwaliteit zes t elf gulden. Bij het dollarstuk kan niet uitmaken of het hier gaat omt kwart of om een halve dollar. Ditisi de foto's niet te zien. Beide muntt werden geslagen van 1892 tot 191 Wat u aanzag voor een mannenhoc is toch weer hetzelfde vrijheidsbee nu naar rechts kijkend. Ze ziet eri deze munten inderdaad wel wat nu neüjk uit. Het omkranste vrouw hoofd is omgeven door dertien rt ren. die oorspronkelijk dertien stat symboliseren. Da cataloguswaal van de kwart dollar is veertien l negentien gulden. Van de halve d lar, die er op de foto precies eew uitziet, is dit 30,50 tot 44. Op I eendollarstuk kijkt het vrijheil beeld, dat er op deze munt weer a vrouwelijk uitziet naar links, hetgf niet klopt met uw beschrijving.

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Nieuwe Leidsche Courant | 1980 | | pagina 6