'Er is zoveel waar ik nog
niet aan toe ben gekomen'
Reacties
Tekstverwerking
Engelien Reitsma (91) schildert en tekent stug door
MAANDAG 9 JUNI 1980
VARIA
TROUW/KWARTET
door Fred Lammers
DOORN-LOCHEM
Zelf zegt ze een beetje
spottend, het gevoel
te hebben met een
potlood In de hand te
zijn geboren, omdat
het tekenen en alles
wat daarmee is ver
want haar zolang ze
kan heugen heeft ge
boeid. Dat „lang" gaat
inderdaad terug tot
een grijs verleden.
Engelien Reitsma-Valenca
is nu 91 en nog steeds actief
met kunst bezig. Alles
draait daar eigenlijk nog
om in haar flatje in Park
Boswijk in Doorn. Centraal
in haar leefruimte staat een
antieke schildersezel, er op
een portret in wording van
een van haar kleindochters.
Terzijde, tegen een kast
staat een stilleven, dat En
gelien onlangs voltooide.
„Het is ontstaan toen ik hier
beneden in de winkel was
om druiven te kopen. De
man die me hielp nam een
grote tros in zijn hand, boog
zich voor me heen om die te
wegen en ineens zag ik
hetdie hand met daarin
die druiven. Thuisgekomen
ben ik meteen gaan schilde
ren. Het grappige is dat
mensen die tegelijk met mij
in de winkel waren de situa
tie ogenblikkelijk herken
nen als ze het schilderij hier
zien."
Engelien Reitsma werkt
nog heel regelmatig. „Mijn
ogen houden zich gelukkig
goed en ik kan ook nog
steeds portretten tekenen.
Onlangs heb ik nog een
dubbelportret gemaakt van
mijn huisarts en zijn vrouw
en op speciaal verzoek een
miniatuurtje van een buur
vrouw. Sinds ongeveer 1700
is haar hele familie op mi
niaturen afgebeeld. Met
haar was dat nooit gebeurd.
Dat wilde ze alsnog goed
maken. Ze kwam vragen of
ik het wilde proberen en het
is me gelukt al valt dat pie
tepeuterige op mijn leeftijd
niet mee."
Vroeger heeft Engelien op
dat terrein het nodige ge
daan. De postzegels die zij
een reeks van jaren heeft
gegraveerd getuigen ervan.
Dat begon in 1927 met ze
gels van koning Willem de
Derde, koningin Wilhelmina
en prins Hendrik, waarvan
de toeslag bestemd was
voor het Rode Kruis. Prins
Hendrik poseerde er zelfs
voor.
Engelien Reitsma
Wilhelmina zonder lelietjes
Potgieter
Engelien had er desondanks
succes mee. De PTT klopte
telkens weer bij haar aan
als er bijzondere zegels
moesten komen. Liever
beeldde Engelien Reitsma
echter mensen naar het le
ven uit op de manier die
haar sterk aansprak: de ko
pergravure. Henriëtte Ro
land Holst, Eduard Verka
de, Ina Boudier-Bakker en
een paar jaar na de oorlog
koningin Wilhelmina maak
ten deel uit van de stoet
mensen die in de loop van
haar lange leven voor haar
poseerden.
„Wilhelmina moest ik teke
nen in opdracht van de
rijksuniversiteit van Lei
den. Het moest een portret
worden waarop de koningin
het symbool was van de her
opende universiteit. Wilhel
mina had daar zelf zo haar
gedachten over. Zo was een
van haar wensen dat op de
achtergrond de uitspanning
te zien zou zijn waar zij
soms aanlegde als ze in de
omgeving van Leiden ging
wandelen. Zelf had ik ook
wensen maar die werden
niet allemaal ingewilligd.
Zo vroeg ik tevergeefs of
Wilhelmina voor me wilde
poseren in een japon met
lelietjes van dalen die ik in
haar garderobe had gezien.
Daar voelde ze niet voor. De
koningin koos een zwarte
japon uit, een afschuwelijk
saai ding, waar nauwelijks
iets van was te maken.
In de daaropvolgende jaren
graveerde Engelien een
reeks postzegels van histori
sche figuren zoals Tessel-
schade, Boerhaave, Thijs
Maris, Potgieter, Aagje De
ken, Talma en de zeehelden
De Ruyter, Tromp en Piet
Hein. „Het was moeilijk
werk, omdat het allemaal
mensen waren uit het verle
den. Ze konden niet voor me
poseren. Ik moest ze uit
beelden aan de hand van
bestaande portretten en
daar dan wat omheen fanta
seren."
Bontje
Om het wat op te fleuren
heb ik het aangekleed met
een bontje, eveneens uit de
garderobe van Wilhelmina.
Maar dat viel in Leiden niet
in de smaak. Dat bontje
moest weg kwamen ze mij
vertellen. Later stuurden ze
weer een professor naar me
toe die zei dat de achter
grond anders moest wor
den. Als ik een man was
geweest zou ik waarschijn
lijk nee hebben gezegd,
maar ik durfde niet tegen
die Leidse professoren op.
Ik heb met hun verlangens
rekening gehouden maar
die gravure heb ik er naar
mijn gevoel mee bedorven.
Ik heb hem nooit meer wil
len zien. Gelukkig heb ik
nog een afdruk van de oor
spronkelijke gravure en
daar troost ik me dan maar
mee.
Wilhelmina was overigens
heel vriendelijk. „Wilt u dat
ik stilzit of moet ik praten?"
vroeg ze bij de eerste zitting
in het paleis op de Dam.
„Majesteit, ik heb graag dat
u praat, dat zorgt er voor
dat uw gezicht levendig
blijft", heb ik geantwoord.
En ze vertelde over haar
verblijf in Engeland en over
haar kleinkinderen. Ze vond
het fijn als die bij haar op
bezoek kwamen. „Maar ze
zijn ook wel erg druk," voeg
de ze er aan toe.
In totaal heeft ze ruim drie
uur voor me geposeerd, de
tweede keer op Soestdijk.
Dat ging dan wel met een
rustpauze er tussen door.
Anders werd het haar te
veel. Het was vlak voor haar
aftreden. Een voorstudie
van het portret, en dat ver
zoet de bittere herinnering
aan de afloop wel enigszins,
is door prinses Juliana aan
gekocht.
Naast al die bekende en
minder bekende personen
en niet te vergeten kinderen
(„niet gemakkelijk omdat
ze nooit stilzitten, maar aan
de andere kant erg fijn om
te doen omdat een kind nog
zo onbedorven en vaak zo
hulpeloos is") heeft Enge
lien ook veel dieren gete
kend en geschilderd. Artis
was daarvoor haar werkter
rein. Vooral apen boeiden
haar. Als ik haar mappen
vol werkstukken, die op di
verse plaatsen in de kamer
staan, doorblader, komen
die dieren regelmatig terug.
Er is ook het nodige van te
zien in galerij ,,'t Bagijntje"
op de Markt in Lochem.
waar tot en met zondag 15
juni dagelijks van tien tot
half zes (niet op woensdag
middag) een overzichtsten
toonstelling van haar werk
wordt gehouden. Engelien
exposeert weinig, omdat ze
de tijd die de voorbereiding
van een tentoonstelling in
beslag neemt liever ge
bruikt om te tekenen. „Ze
hebben me nu overgehaald
het te doen, eigenlijk is het
mijn oudste zoon geweest,
die me zover heeft gebracht.
Och, het is ook wel leuk. Je
moet het wel eens doen, an
ders denken de mensen dat
je dood bent."
Doorbraak
Dat laatste denken ze vaak
en dat is best te begrijpen
van iemand die in 1904 al
werkstukken maakte en in
1913 de Prix de Rome kreeg
voor graveren. Dat was voor
Engelien de doorbraak.
Tien Jaar diamantkloven in
het bedrijf van haar vader
gingen daaraan vooraf. „Ik
heb van vader precisie ge
leerd maar tien jaar was wel
erg lang, vooral als je maar
één wens hebttekenen.
Niet dat vader niet voor
kunst voelde. Hij was erg
muzikaal en op regenachti
ge zondagmiddagen nam
hij me vaak mee naar het
Rijksmuseum. Niet naar de
Rembrandts, dat was te
moeilijk voor kinderen,
vond vader. Hij stuurde mij
naar de kleine zaaltjes en
als ik dan na korte tijd weer
bij hem terug kwam was
zijn reactie van: heb je het
nu al gezien? Hij stuurde
me terug en vertelde dat het
er bij schilderijen op aan
komt op details te letten.
Dat was heel verstandig van
hem. Hij heeft me geleerd
wat concentreren inhoudt.
Op een dag zag ik een schil
derij van Aert van der Neer.
Het was een winterland
schap met schaatsenrijders.
August Allebé
Het maakte zo'n indruk op
me, dat het vanaf dat mo-
(foto: Henk Tukker)
ment voor mij een zeker
heid was, dat ik ook zo wilde
leren schilderen."
Dat ogenblik lag toen nog in
een ver verschiet, al kreeg
Engelien tussen het dia
mantkloven door wel teken
les. Toen ze zeventien was
mocht ze zelfs naar de
Rijksacademie voor Beel
dende Kunsten, waar ze les
kreeg van de bekende Au
gust Allebé en professor
Nico van der Waay („Een
aardige man, alleen jammer
dat hij hoofdzakelijk wees
meisjes en boerinnetjes te
kende.") August Allebé
maakte ze op de academie
maar een half jaar mee. „La
ter kwam ik hem nog wel
eens in Artis tegen, want hij
werkte daar ook graag.
Op een keer zei hij tegen
me, dat ik de oppasser in
zijn blauwe kiel eens moest
schilderen als hij de pape
gaaien van het nacht- naar
het dagverblijf bracht. Ik
heb het nooit gedaan. Ik
kon er maar niet toe komen.
Als mensen tegen me zei
den: je moet iets doen kreeg
ik er al een zekere tegenzin
in en er was zoveel anders te
doen. Er is zoveel uit te beel
den. Ik heb altijd tien
ideeën, waarvan er maar
één wordt uitgevoerd."
Als ik Engelien vraag of dat
nog steeds zo is, veert ze op.
„O ja, er is zoveel waar ik
nog niet aan toe ben geko
men. Ik denk dat ik over
veertig jaar hetzelfde zou
zeggen. Dat schilderen blijft
me bezig houden. Neem nu
dat portret van mijn klein
dochter Clarisse. Telkens
denk ik dat het klaar is,
maar als ik er dan de vol
gende dag langs loop ont
dek ik toch weer iets dat er
nog aan mankeert. Als ik er
nu zo naar kijk zie ik ook
weer wat: haar ogen zijn
toch wat lichter. Zo blijft er
ook die twijfel. Als ik terug
blik vraag ik me wel eens af
of ik in mijn portretten wel
echt het leven heb ge
vangen."
door Mink van Rijsdijk
Het dorp had maar één hotelletje, zodoende was
het geen probleem waar ik mijn intrek zou nemen.
Maar al waren er wel meer mogelijkheden ge
weest, dan zou ik toch „Aan de waterkant"
hebben gekozen. Het was een nogal donker eta
blissement, maar kraakschoon en de bloemetjes op
de tap leken net vers geplukt. Het was ook de stilte
van het bedrijf dat me aanstond. Tussen de middag
aten een paar verdwaalde handelsreizigers er een
uitsmijter en 's avonds kwamen de mannen uit het
dorp om zonder veel bombarie een kaartje te
leggen. Vrouwen kwamen er niet, maar mijn
aanwezigheid scheen niemand te storen. De naam
„Aan de waterkant" was toepasselijker dan origi
neel. Een smalle kade scheidde hotel en water.
Twee keer per dag reed een bus van en naar de stad
langs, steevast een koppel scharrelende eenden uit
elkaar jagend. Als de schooi aan of uit ging fietsten
er even wat kinderen en zo tussen de bedrijven
door werd het dorpsbeeld bepaald door vrouwen
die naar de bakker gingen. Een rustig dorp dus, op
de kade was dan ook stellig in geen jaren iets
gebeurd. Het enige vertier kwam van het water,
waar pramen en een enkel binnenschip voorbij
voeren.
De eerste dag dat ik in het dorp was, had ik met
verbazing gekeken naar een sleepbootje dat een
lange, logge praam met de precisie van centimeters
aan de kade wist af te meren. Bewonderenswaardi
ge stuurmanskunst, waar de schipper, later op de
wal, geen woord over vuil maakte. Je kon varen of
je kon het niet.
De dag daarna zag ik hem al ver over het water
aankomen en omdat ik zijn manoeuvres graag van
dichtbij wilde zien, wachtte ik hem op langs de
kant. Helaas alles liep volstrekt uit de hand. De
schipper stond weliswaar na een paar minuten op
de kade, maar zijn praam lag vreemd ontheemd
tegen een melksteiger aan de overkant. Zijn diag
nose was glashelder: hem trof geen enkele blaam,
maar er lag iets onder water, dat afmeren onmoge
lijk maakte. Ineens waren er tientallen mensen op
de been, in mompelende afwachting. Er kwam eer
takelwagen. En jawel, de schipper had gelijk e
lag een auto in de vaart. Gisteren nog niet, nu wdi
Alle mensen wat een verrukkelijke sensatie. H?
zou die oude rode kar van de jongens van de koste
wel zijn, waar ze maandenlang tevergeefs aai
hadden gesleuteld. Er werd getakeld. Geen rooi
maar een blauw spatbord werd zichtbaar.
Op dat moment onstond op de wal een spontant
splitsing der geesten. Een groep werd nerveus er
bezorgd, vreesde een ernstig ongeluk. Andere?
raakten opgewonden en gokten ja waarop
eigenlijk? „Moet de politie niet gewaarschuw
worden?" vroeg iemand, maar niemand kwan
daarvoor in actie. Het schouwspel was te span
nend. Langzaam, tergend langzaam kwam he
achterstuk van de auto omhoog dat was leeg
Gelukkig geen passagiers achterin, was de opg?.
luchte zucht van de verontrusten. De anderen
zwegen, ze konden moeilijk openlijk hun spiji
betuigen, maar hun teleurstelling was onmisken
baar. Ze schoven dichter naar de waterkant, iede-
reen wilde de eerste zijn om het ergst denkbar?
waar te nemen. Misdaad? Ongeluk? Drank? Theo
retisch konden er nog twee slachtoffers zijn. Dt
opgewonden spanning steeg, de kloof tussen dt
partijen werd steeds duidelijker. De ongerustet
werden nerveuzer, de op sensatie-beiusten maai
ten zelfs al macabere grappen. De plaats naast hr
stuur kwam boven de oppervlakte, veiligheidsgor-
dels slingerden heen en weer. De stoel was leeg
De onrustige verwachting die volgde hing als ee
vacuum verpakte stilte op de wallekant. Wie, u
welke toestand, zou er achter het stuur nu bom
komen?
Wat voor sommigen een verrassende opluchtin;
werd, was voor anderen een ontgoochelende anti
climax. De auto bleek zomaar een wrak te zijn, tt
water gelaten als een blikken, waardeloze vonde
ling.
Na een kwartier was de kade weer stil en leeg alsof
er niets was gebeurd. Alleen de zo tegenstrijdig?
menselijke reacties lagen nog als voer voor psycho
logen op de keien. De eenden zagen er geen brood
in.
ADVERTENTIE
Ofwel: van eenvoudig typewerk op de portable
tot apparatuur met elektronisch geheugen.
- Verseveldt heeft voor vrijwel ieder kantoor, klein-middenbedrijf
of grote industrie passende tekstverwerkende apparatuur.
Op de praktijk afgestemd. Een groot gedeelte hand-typewerk blijft
Maar dan wel graag op 'stille' schrijfmachines, met 'n ideaal toetsenbord.
Voor 'n fijne werksfeer en vlekkeloze korrespondentie.
Standaard-teksten vragen om automatisering.
Daar is Verseveldt helemaal op ingespeeld. Vraag maar.
Herengracht 52a, 2511 EJ Den Haag.
Tel. 070-469214
Vraag: Kunt u mij ook vertellen wel
ke Nederlandse onderscheidingen de
vorstelijke personen droegen bij de
inhuldiging op 30 april?
Antwoord: De regerend koningin is
grootmeester van alle ridderorden.
Koningin Beatrix kon dus kiezen wel
ke onderscheiding zij op de dag van
de inhuldiging wilde dragen. Zij koos
voor de hoogste orde, en droeg de
versierselen die horen bij het groot
meesterschap van de Militaire Wil
lemsorde. Prinses Juliana, prins
Claus, de prinsessen Irene, Margriet
en Christina droegen de versierselen
van grootkruis van de orde van de
Nederlandse Leeuw, evenals prins
Bernhard, die echter ook nog de ver
sierselen van commandeur van de
Militaire Willemsorde droég. De zwa
gers van de koningin, Karei Hugo de
Bourbon-Parma en mr. Pieter van
Vollenhoven, droegen evenals prins
Aschwin, de broer van prins Ber
nhard, het grootkuis van de Huisorde
van Oranje. Jorge Guillermo droeg
het grootkruis van de Kroonorde, een
onderdeel van de Huisorde van Oran
je, die alleen aan buitenlanders wordt
uitgereikt. Deze orde werd pas in 1971
ingesteld, vandaar dat Karei Hugo en
prins Aschwin nog de Huisorde van
Oranje kregen. De rangorde van de
ridderorden is als volgt: Militaire Wil
lemsorde. orde van de Nederlandse
Leeuw, orde van Oranje-Nassau,
Huisorde van Oranje.
Vraag: Is het waar dat men om overal
te kunnen vissen verplicht is lid te
worden van een hengelclub? Is een
bijdragebewijs dat bij het postkan
toor verstrekt wordt niet voldoende?
Wannee heeft men een vlsakte nodig?
Antwoord: Voor het mogen vissen
met één gewone hengel in openbaar
water veelal zijn dit de grote kana
len en rivieren kunt u volstaan met
een bijdragebewijs, verkrijgbaar bij
postkantoren, kosten 5,50. Nu zijn
er behalve gewone hengels ook speci
ale hengels. Het verschil tussen die
hengels wordt bepaald door de aas
soort. Voor de gewone hengel wordt
brood, kaas, wormen, insecten, insec
tenlarven of nabootsingen hiervan
(niet groter dan 2'/> cm) gebruikt; ook
wel mosselen en garnalen, peulvruch
ten, fruit enz. Bij een speciale hengel
gebruikt men ander aas, zoais stukjes
vis, kleine levende of dode visjes of
kunstaas groter dan 2l/« cm. Gebruikt
u zo'n speciale hengel, of twee gewo
ne hengels, dan hebt u niet alleen een
kleine visakte nodig (eveneens ver
krijgbaar bij postkantoren, voor
11,50) maar ook een vergunning van
een hengelsportvereniging. Wie lid
wordt van zo'n vereniging krijgt auto
matisch een vergunning. Er zijn ne
genhonderd hengelsportverenigingen
in Nederland, die zijn aangesloten bij
de NWS (Nederlandse vereniging
van sportvissersfederaties). De NWS
geeft voor verenigingsleden de z.g.
Grote Vergunning uit, die recht geeft
op het vissen in bijna tachtig procent
van het Nederlandse viswater.
Samenvattend: vissen met één gewo
ne hengel in openbaar water: alleen
bijdragebewijs d ƒ5,50. Vissen met
één gewone hengel in niet openbaar
water: bijdragebewijs plus vergun
ning. Vissen met meer dan één gewo
ne hengel (maximaal twee) of een
speciale hengel: altijd visakte en ver
gunning nodig, ongeacht het type wa
ter, dus ook bij het vissen in open
baar water. Sportvissers die jonger
zijn dan vijftien Jaar hebben voor het
vissen met een gewone hengel in
openbaar water geen viskaart nodig.
Voor het vissen in niet openbaar wa
ter is ook voor hen een vergunning
vereist.
Aanvulling. Voor het financieel
adopteren van kinderen uit de derde
wereld kunt u zich behalve bij Foster
Parents Plan ook opgeven bij Stich
ting Redt een Kind. secr. Dr.Guépin-
laan 23 Ommeren, tel. 03443-2079 (bij
geen gehoor 03449-1659) en Stichting
Reformatorische Hulpactie Woord en
Daad, p.a. J. Slot, Rembrandtlaan 10
te Doorn. tel. 03430-4103.
Vraag: Ik woon in een gebied waar
het water erg hard en kalkhoudend is.
Dit is voor de planten niet zo best. Ik
probeer wel regenwater op te vangen
maar dat is lang niet voldoende. Is er
een middel om het water te ont-
kalken?
Antwoord: U kunt van leidingwater
heel gemakkelijk goed gietwater ma
ken. In een ammer water hangt u een
linnen of katoenen zakje gevuld met
turfmolm. Na verloop van een paar
dagen is de kalk in de turfmolm ge
trokken en u heeft dan zacht gietwa
ter. Het is wel even wat werk, maar
uw planten zullen u zeker dankbaar
zijn voor dit beetje extra moeite.
Vraag: Ik heb een prachtige plaat
waaronder staat: Die Junge Mutter,
Gerard Dou. Is dit een niemendalle
tje of heeft het enige waarde?
Antwoord: De plaat die u in uw bezit
hebt is een Duitse reproduktie van
een beroemd schilderij van Gerard
Dou. De jonge moeder, ook wel De
kleermaakster genoemd, werd door
hem geschilderd in 1658. Het is een
bijzonder mooi schilderij en wanneer
u eens in Den Haag bent, moet u
beslist eens gaan kijken naar het ori
gineel, dat in het Mauritshuis hangt.
Wat de waarde betreft: reprodukties
hebben nooit een grote geldelijke
waarde. Maar de plaat doet u iets u
geniet er elke dag weer van. En is dat
niet heel veel waard?
Vraag: Laatst kocht ik kamille om te
stomen, en daar stond op: Niet om in
te nemen. Vroeger kregen we thuis
dikwijls kamillethee als we koortsig
waren. Is dit andere kamille? Het is
toch een natuurprodukt?
Antwoord: Er zijn kamillesoorten
waaraan een olie wordt toegevoegd
die de darmen niet verdragen. Een
heel goede kamille is de Egyptische
(verkrijgbaar in reformhuizen). Deze
heeft een veel sterkere werking dan
de kamille die uit de Balkanlanden
komt. De Egyptische kamille ls be
halve voor stomen ook geschikt voor
inwendig gebruik (thee). Het is tevens
een heel goed middel om te spoelen
wanneer men last heeft van blaartjes
in de mond. De Nederlandse kamille,
die veel lekkerder van smaak schijnt
te zijn, is van veel minder betekenis
als geneeskrachtig middel aldus
onze kruidendeskundige.
Vraag: Enige Jaren geleden versche
nen in Trouw recepten om te verma
geren. Deze recepten zijn later in
boekvorm verschenen. Wie is de uit
gever?
Antwoord: De recepten van Willem
Schrama zijn gebundeld in een boek
je getiteld: 3 weken verstandig ver
mageren. Dit werd door Trouw uitge
geven. Later ging het over naar Unie
boek. U kunt het in de boekhandel
bestellen in een wat luxere uitvoe
ring. maar u kunt ook nog steeds
terecht bij Trouw voor de aanschul
van het boekje. Het is te bestellen
door middel van een giro-overschrij
ving (gironummer 93311) met vermeil-
ding van'titel en schrijver. De prijs .is
1
Vraag: Kun je oude, vervallen ver
klaarde spaarbankboekjes dire ct
weggooien en hoe lang moet je ou
(betaalde) rekeningen bewaren?
Antwoord: Vervallen verklaai
spaarbankboekjes kunt u direct v
nietigen. Oude rekeningen moeten
ieder geval bewaard worden gedufl
de de tijd dat er garantie gegeven
op het gekochte artikel. Na afla
van tijd kunt u ze rustig wegdoi
Het is wel verstandig rekeningen
grote aankopen te bewaren. Bij en
tuele brand of inbraak is het hand
de rekeningen aan de verzekering
kunnen overleggen.
CnrsBssen: Een lezeres heeft een ai
tal cursussen van het „Christelijk i
stituut voor zelfontwikkeling" te A
.sterdam, die zij tegen vergoeding*
portokosten ter beschikking wil «I1
len. Het gaat om de volgende cuffli
sen: Beginselen van de leer der p?
soonlijkheid: Lessen der ontwtkl
ling van geest, hersenen en geheufl
Geconcentreerd arbeiden; Cursus j
opleiding tot meesterlijk werken, i
gisch denken en praktisch mensfi
in de maatschappij. De boekjes t
nog nooit gebruikt. Wie belangd
ling heeft kan mij schrijven.
Hemelvaartsdag. Lieve mensen
hebt allemaal gelijk. Ik heb mei
woon verrekend. Ik rekende veef
dagen na Pasen, maar de Paas®
telt zelf ook mee, zodat ik voor i
drie de data een dag te Iaat uitkwi»
Ach, het zal hem toch wel zitten in<
eeuwige onvoldoende voor rekel*
op school. Hartelijk dank voor al'
aardige reacties. De juiste data dl
193114 mei; 1932 5 mei en 1933 25 W
