Onaardig zijn op kousevoeten
Trouw
Commentaar
POLITIEK
Ihi
'strippenkaart' slaat aan
Crta trnotiie 4 enfianfivie
Eer is teer
elgië
Gewapende overval
op uitzendbureau
stuur 'n brief
vrij
zeilrace
5 j?ftT£RDAG 17 MEI 1980
BINNENLAND
TROUW/KWARTET
Een sfeer van achterklap en
jjel,/waardoor in feite iedereen
hei ogenblik vogelvrij is" Zo
ischreef ons commentaar van vo-
week woensdag de sfeer in Suri-
anle. waar op het ogenblik met
rwaarlozing van alle procedure-
gels heel wat mensen van hun
ijheid beroofd zijn en geroepen
n hun onschuld te bewijzen, ter-
jl toch de normale regel is dat
nklagers schuld moeten aan-
:t alleen de inwoners van Surina-
zjjn het slachtoffer van deze
illekeur. De Surinaamse macht-
■bbers proberen ook mensen bui-
ZÜ' n hun land in deskrediet te bren-
n op precies dezelfde wijze: on-
jjpbare achterklep en roddel,
aar tegen nauwelijks iets te doen
Oud-minister Pronk heeft deze
eek ondervonden hoe dat werkt,
jn naam wordt in Suriname in
band gebracht met corruptie
iau ct
jt over enkele maanden verspreid
istprogramma viert België dit
ir zijn honderdvijftigjarig be-
aan. Aanleiding voor ons om in
krant van vandaag eens extra
ndacht te besteden aan enkele
petten van het leven van onze
jderburen.
Et weinig mensen in Europa heb-
n wij Nederlanders zó veel ge-
ekl :en als met de Belgen, en uiter-
rd vooral met de Vlamingen on-
hen. Dit geldt niet slechts het
itstaan van de twee buurtstaten,
aar evenzeer de culturele be
lichting over en weer (dat er van
irichtingsverkeer geen sprake is
j~ wijzen bij voorbeeld de Vlaamse
f irijvers), de economische ver-
Echting, de vervaging van de
;ns zeker voor de bewoners van
grensgebieden, de samenwerking
de Benelux, het samen klein zijn
het verenigde Europa dat steeds
ir weer op het Europa van de
lie twee of drie wil gaan lijken,
tera.
[aar onze kennis van de zuiderbu-
lietreft vaak niet meer dan hun
woontes en de kwaliteit van de
Jen die ons in staat moeten stel-
6 liefst zonder enig contact met
fcië zo snel mogelijk zuidelijker
jgen landen te bereiken. Onze
[nnis, kortom, beperkt zich door-
tot vooroordelen. En er is
iïnig reden om aan te nemen dat
|leren dan wij zelf ons die voor-
fdelen hebben geschonken.
Manks vele overeenkomsten
sen Nederland en België is er
In gigantisch verschil: de tweeta-
Jieid. Formeel mag Nederland in
let Fries ook een officiële tweede
laai bezitten, tot wezenlijke pro-
heeft dit tot dusver niet
[leid en de kans dat dit ooit zal
beuren lijkt klein. België echter
fopt het reële gevaar op de taal-
Jestie uiteen te vallen, waarbij
i federatie van Vlaanderen en
illonië met een groot Brussel als
traal hart nog de schoonste
ssing zou zijn.
dat wil zeggen: er worden woorden
gebruikt, waarmee bij nauwkeurige
beschouwing in feite echter niets
gezegd wordt. Ondertussen is dan
wel alles gesuggereerd. De hele
voorstelling van zaken door de Su-
rinamers komt er, in één zin samen
gevat, op neer: bij de aanleg van de
spoorlijn in West-Suriname is spra
ke geweest van corruptie en Pronk
was als minister bij de aanleg van
de spoorlijn betrokken.
Dat laatste is waar, maar door
botweg en zonder titel of jota van
bewijs te suggereren dat er dan ook
een verband bestaat tussen het op
treden van een Nederlandse minis
ter en de in Suriname geconstateer
de corruptie dat is boosaardig en
demagogisch. Ook voor Pronk
moet gelden dat ieder voor on
schuldig gehouden dient te worden,
totdat het tegendeel bewezen is.
Want eer is teer.
Keer op keer vallen regeringen in
Brussel op deze kwestie. Ook de
zeer brede coalitie waaruit premier
Wilfried Martens dezer dagen zijn
regering vormt, zal waarschijnlijk
vastlopen zodra de „gewestvor
ming" gestalte moet worden gege
ven. Wie in Brussel lang de macht
wil houden, moet óf een duivels
kunstenaar zijn óf een groot tacti
cus die erin slaagt de taalstrijd
buiten de politiek te houden. Maar
de taaifanatici in Brussels voorste
den, in de Voerstreek of elders zijn
er niet op uit wie dan ook die rust
te gunnen.
Waarschijnlijk heeft hoofdredac
teur Manu Ruys van het Belgische
dagblad De Standaard gelijk als
hij, elders in deze krant, consta
teert dat de ideologie in de Belgi
sche politiek een ondergeschikte
rol speelt. De partijen hebben
vóór alles de taak in Brussel de
belangen van hun „cliënten" te
vertegenwoordigen. En aangezien
slechts de communistische partij in
België geen Vlaamse en Waalse
variant kent, is er verder geen
enkele partij die alle Belgen onge
acht hun taal onder haar cliëntele
'kan aantreffen. De partijen heb
ben met andere woorden ten allen
tijde de Vlaamse óf de Waalse
belangen te behartigen. Gezien de
numerieke ongelijkheid van Vla
mingen en Belgen zal het moeilijk,
zo niet menselijk onmogelijk wor
den een regeling te treffen die voor
beide partijen echt aanvaardbaar
In het beeld van de „cliëntenpar
tij" zit echter tevens weer zo'n
vooroordeelbevestigende klank;
bij ons, in Nederland, staan de
partijen maar voor een ideologie.
Is het echt zo? Denken onze politi
ci inderdaad voortdurend aan het
door hen zoveel aangehaalde
landsbelang? Of hebben wij ge
woon voor op de Belgen dat wij
niet een ideologisch zó moeilijk en
gevaarlijk probleem hebben als de
taalstrijd? Wij houden het voorlo
pig op het laatste.
DEN HAAG De kersverse
minister van financiën Van
der Stee lijkt deze week op
het eerste gezicht aardig dui
delijk te hebben gemaakt
waarom eerder zijn voorgan
ger Andriessen huilend van
ellende het bijltje erbij heeft
neergelegd. In plaats van ech
te duidelijke bezuinigingen
op de overheidsuitgaven pro
duceerde hij een armoede-do-
cument, dat zijn voornaamste
kracht ontleent aan de hoe
veelheid lucht die er nu een
maal in het totaal van de
rijksbegroting zit: uitstel van
betalingen, inkrimping van
iets te royale overheidsfond-
sen en een geringere aanpas
sing van de overheidsbeste
dingen aan de prijsstijging.
Met dit document lijkt Van der Stee
inderdaad zo ongeveer alles te logen
straffen wat Andriessen ooit als illu
sie heeft gekoesterd, namelijk het Ne
derlandse volk op een eerlijke en
open manier aan het verstand te mo
gen brengen dat het roer inderdaad
om moet met forse bezuinigingen op
de overheidsuitgaven en een al even
onvermijdelijke broekriem voor de
lonen. Toen al vond het kabinet dat
Andriessen te hard van stapel üep,
overigens en dat was misschien
nog wel het gekste van de situatie
zonder de minister in het ongelijk te
stellen. Integendeel iedereen haastte
zich om het gelijk van Andriessen te
onderstrepen; de lonen zouden fors
aangepakt worden en er zou dit jaar
nog voor drie miljard gulden extra
worden bezuinigd.
Het grote uitstel
De nota van Van der Stee nu lijkt
Andriessen achteraf alsnog in het ge
lijk te stellen. Want hoe hard zijn
eigenlijk de drie miljard aan bezuini
gingen? Een vluchtige kennisneming
door Willem Breedveld
van het stuk laat vooralsnog geen
andere conclusie toe, dan dat veel
bezuinigingsdrift moet worden gezien
tegen de achtergrond van het grote
uitstel. Het is werkelijk verbluffend
met welk een veelzijdigheid de minis
ter onze taalschat op dit punt heeft
verrijkt.
Zo heet het inzake het uitstel in de
defensiebegroting dat over „de struc
turele verwerking daarvan, al of niet
geheel of gedeeltelijk mede ten laste
van de defensiebegroting, bij de vast
stelling van de begroting 1981 nadere
beslissingen zullen worden geno
men." Moet minister Scholten nu wel
of niet inleveren? Of zoals men dit
gebeuren in defensiekringen pleegt te
omschrijven: mag de minister minder
uitgeven of niet? Wie het weet mag
het zeggen.
Bij onderwijs heeft de bezuiniging
weer een ander naampje. Wat gepuz-
zel leverde het volgende stijlbloemp
je op: „de ombuiging is gevonden
door de tijdstippen waarop het de
partement bepaalde betalingen aan
onderwijsinstellingen verricht zoda
nig te verschuiven, dat enerzijds voor
het rijk een eenmalige verlaging van
de uitgaven ontstaat en dat ander
zijds de instellingen toch op tijd aan
hun verplichtingen kunnen voldoen."
Een aardige is ook de voorgenomen
ombuiging op de wetenschapsbeoefe
ning: „Naast een beperking van de
prijsstelling is voor 1980, mede op
pragmatische gronden, proportioneel
bezuinigd." Het zal wel waar wezen,
maar hoe of wat is niet duidelijk. Het
eenzelfde vaagheid blijkt ook de ci
viele verdediging voor de ombuigin
gen te hebben getekend. Zo zullen
„een aantal uitgaven in deze homoge
ne groep in beperktere mate worden
aangepast aan de gestegen prijzen."
De ernst van de situatie wordt pas
Minister van der Stee
enigermate voelbaar op het departe
ment van financiën zelve. Aankopen
van magazijngoederen zuilendoor het
Rijksinkoopbureau worden vermin
derd.
HHHMHi
Tekeningen, bij voorkeur in liggend for
maat, sturen aan Trouw, jury politieke
prent, postbus 859, 1000 AW Amster
dam. Naam en adres aan de achterzijde
vermelden. Voor geplaatste prenten is er
een boekenbon
Maar dezelfde tweeslachtigheid die
het aftreden van minister Andriessen
omringde, blijkt echter ook nu weer
volop aanwezig te zijn. Want een be
langrijk deel van wat op eerste ge
zicht allemaal lucht lijkt, kunnen wel
degelijk harde bezuinigingen worden.
Alleen niemand, het kabinet voorop,
zal in de verste verte ook maar kun
nen vertellen wat we ons daarbij con
creet moeten voorstellen.
De afspraak bijvoorbeeld om over
heidsbestedingen in geringere mate
aan de prijsstijging aan te passen is
wel degelijk hard. De minister van
financiën heeft via afspraken over de
kasplafonds de vinger aan de trekker
en hij is gemachtigd om bij de ge
ringste overschrijding meteen in te
grijpen. Maar hoe gaat het uitpak
ken? Welke overheidsbestedingen
worden er door getroffen en hoeveel
werkgelegenheid is daarmee ge
moeid? Niemand die het kan voor
spellen.
Hooguit kan men vermoeden, dat om
maar iets te noemen uiteindelijk het
woningbouwprogramma erdoor zal
worden getroffen, dat CRM op voor
alsnog oncontroleerbare wijze de
stofkam gaat hanteren, dat er wel
licht minder aan ontwikkelingshulp
zal kunnen worden gedaan, dat het
abreidsplaatsenplan min of meer op
de tocht is komen te staan. Het zijn
voorlopig nadrukkelijk vermoedens.
Het kabinet heeft alleen de marsrou
te aangegeven. Maar wat ons onder
weg te wachten staat is niet duidelijk.
Het kabinet is bezig onaardig te zijn
op kousevoeten.
Open en eerlijk
Het is naar we achteraf kunnen vast
stellen waarschijnlijk dit verschil in
stijl waar uiteindelijk Andriessen op
is afgeknapt. De voormalige minister
van financiën heeft het probleem
open en eerlijk aan den volke willen
voorleggen. Het kabinet heeft echter
gekozen voor de verhullende weg. De
wil tot overleven zal aan deze keus
niet vreemd zijn geweest. Het geo
pende vizier zou een confrontatie
hebben betekend met het maat
schappelijke draagvlak. Het kabinet
is die confrontatie uit de weg gegaan.
Onder normale omstandigheden zou
in zulke situaties het parlement in de
bres springen al was het alleen al
omdat zoveel onduidelijkheid aan de
kiezer niet meer is uit te leggen. De
oppositie lijkt echter tot machteloos
heid te zijn gedoemd, doordat het
kabinet bij iedere aanval geduldig uit
kan leggen dat het gewraakte niet
waar is, en omgekeerd zijn de rege
ringsfracties niet bij machte het kabi
net tot duidelijke keuzes te dwingen.
De fractievoorzitter van de grootste
regeringsfractie, Lubbers, geeft er de
voorkeur aan politieke spanningen te
vermijden. Zijn stelregel luidt, dat
conflicten zich uitsluitend in het ka
binet mogen voordoen en niet in de
relatie kabinet-parlement.
Op reces
De uitkomst van deze stelregel is dat
menig parlementariër zo langzamer
hand het gevoelen besluipt het parle
ment maar beter meteen op reces te
sturen. De spanning is eruit, ook als
het kabinet beslissingen neemt die
indruisen tegen het gevoelen van een
meerderheid van de Tweede Kamer.
Zo was de Kamer het niet eens met de
wijze waarop minister Van Aardenne
de grote scheepsbouw liquideerde.
Het parlement was het al evenmin
eens met het regularisatiebeleid van
de buitenlandse werknemers. Het
protesteerde tegen de wijze waarop
minister Tuynman een belangrijke
order in het buitenland plaatste en
het berustte voorlopig in de uit
spraak, dat het woningbouwpro
gramma dit jaar op geen stukken na
gehaald zal worden. En het stelde
zich ook tevreden met het EG-stand-
punt dat aan de ontwikkeling van
kernenergie de grootste prioriteit
moet worden toegekend.
Het was eveneens stil in het parle
ment toen Albeda een slag om de arm
hield bij de vraag of de koopkracht
van de minimumloners dit jaar ge
handhaafd zou blijven of niet.
Machteloosheid
De directe oorzaak van dit alles is
waarschijnlijk dat onzekerheid over
heerst over de vraag hoe de proble
men van vandaag moeten worden
aangepakt. Het uitstel lijkt daarmee
nog de meeste zekerheid te bieden.
Een overheid die echter afwacht, die
laat gebeuren, roept gevoelens van
machteloosheid op. En om de aan
dacht daarvan af te leiden is door de
eeuwen heen de beste methode ge
weest de aandacht op bijzaken te
richten.
Wellicht is dat de diepere achter
grond voor het fenomeen dat zowel
Wiegel als Van Agt voortijdig met de
verkiezingscampagne is gestart. De
uitkomst daarvan is echter een voor
spelbare krachtmeting tussen Van
Agt en Den Uyl, links tegen rechts
alsof dan de echte problemen zouden
worden opgelost zonder moeilijke
keuzes te behoeven maken.
UTRECHT (ANP) Bij een gewa
pende roofoverval op het Utrechtse
uitzendbureau Via Interim aan de
Zakkendragerssteeg zijn gistermid
dag enkele duizenden guldens buitge
maakt.
Omstreeks een uur kwamen twee
mannen van naar schatting twintig
jaar het kantoor binnen. Een van hen
meldde zich bij de balie en zei zijn
geld te komen halen. De vrouw achter
de balie ontdekte echter dat hij niet
stond ingeschreven bij het uitzend
bureau en dat hij derhalve geen recht
had op uitbetaling.
Om de zaak uit te praten nam ze de
man mee naar een aangrezend ver
trek.
De „Nationale Strippenkaart"
voor het openbaar vervoer is nu
ruim een week in gebruik. Met
onder andere 2,6 miljoen folders
en advertenties in dagbladen is
deze nieuwe kaart aan het pu
bliek bekend gemaakt. Voortaan
kan men met dezelfde kaart met
elke bus en tram in Nederland
reizen, van Roodeschool tot Cad-
zand en Van Den Helder tot
Vaals.
De methode is simpel: voor vijf
gulden kan men bij postkantoren
en de bekende wederverkopers
een kaart kopen met daarop vijf
tien strips. Elke strip staat voor
één zone (een afstand van gemid
deld 4,5 kilometer), voor elke reis
moet men zoveel strips ongeldig
maken als het aantal te reizen
zones, vermeerderd met een ba
siszone. Als de reiziger dus vijf
zones wil reizen, dan moet hij zes
strips ongeldig maken. In dit
voorbeeld komt de prijs dan op
zes keer 33'/j cent, is twee gulden.
Voorbij zijn de smoezelige pa
piertjes, voorbij is het opnieuw
moeten kopen van zo'n papiertje
als men het gebied van een ande
re busmaatschappij penetreert,
voorbij zijn ook de lange wacht
tijden bij de haltes, doordat
iedereen zo nodig bij de chauf
feur voor een kaartje van een
paar piek met een briefje van
honderd moest betalen. Althans,
dat was de bedoeling van deze
kaart, maar wat is de werkelijk
heid?
Volgens een woordvoerder van de
Koninklijke Nederlandse Vereni
ging van Transport Ondernemin
gen zijn de eerste ervaringen po
sitief. Vooral uit Rotterdam zijn
de berichten gunstig, maar daar
is de strippenkaart dan ook nu al
een vervanging van andere in
omloop zijnde kaarten. Met
name de jonge reizigers blijken
veel waardering voor het nieuwe
systeem te hebben: ze vinden het
gemakkelijk en praktisch. De ou
dere reizigers daarentegen staan
nog wat schichtig tegenover het
fenomeen. In Rotterdam is geble
ken, dat deze groep veel oude
kaarten „gehamsterd" heeft,
waarschijnlijk om een periode
van gewenning te kunnen over
bruggen.
Ook uit de rest van het land
komen positieve signalen. De
kaart wordt goed verkocht, er
zijn geen noemenswaardige kin
derziektes opgetreden. Het sys
teem wordt goed begrepen, al
leen het bijtellen van de basis
zone schept hier en daar proble
men. Ook de chauffeurs hebben
geen moeite met de nieuwe kaart.
Met ingang van 1 oktober wordt
een nieuwe stap gezet om tot
harmonisatie van de kaartver
koop te komen. Dan zal het op
bussen en trams niet meer moge
lijk zijn zogeheten bedrijfseigen
kaarten te kopen. De chauffeur
zal dan alleen nog zes-strippen
kaarten en dagkaarten kunnen
verkopen. De abonnementen blij
ven in de voorverkoop gewoon
verkrijgbaar. Een argeloze bui
tenlander, hier op bezoek, zal dan
bij de chauffeur vergeefs om een
enkel kaartje vragen, maar, zo
wordt gezegd, de praktijk is nu al
zo, dat de buitenlanders vaak een
dagkaart kopen en anders met
een zes-strippenkaart ook wel uit
de voeten kunnen: het zal im
mers in de praktijk niet bij één
reis met het openbaar vervoer
blijven.
Nog een nieuwtje van het abon
nementen-front: op 1 oktober
komt er voor de forens een zoge
heten ster-abonnement. Dit
abonnement kent ook een sys
teem van zones. Bij een abonne
ment van vier zones mag de reizi
ger vanuit de plaats waar hij dat
abonnement koopt vier zones rei
zen in elke richting en dat heeft
een leuk neveneffect. Voorbeeld:
een forens moet elke dag per bus
zeven zones reizen, hij kiest een
punt in het midden, koopt daar
een vier-zone-abonnement (dat
vanuit dat punt geldig is voor
vier zones in elke richting), maar
kan daar toch de voor hem beno
digde zeven zones mee reizen.
Het lijkt allemaal nogal ingewik
keld, maar het ministerie van
verkeer en waterstaat zal vóór 1
oktober een uitvoerige publici
teitscampagne gaan voeren om
de invoering van dit nieuwe
abonnement te vergemakke
lijken.
Agenten van de Argentijnse ge
heime dienst hebben in augustus
vorig jaar vier jonge mensen ont
voerd: José Luis Hassan (24), zijn
vrouw Josefina Villaflor de Has
san (28), Pablo Armando Lepisco-
po (24) en de onderwijzer Fernan
do Brodsky. Ze zitten wellicht
nog in de gevangenis, hoewel de
autoriteiten nooit hebben beves-
tid dat ze gearresteerd zijn. Vol
gens Amnesty International ho
ren ze tot een groep van ongeveer
dertig mensen die in die maand
werden ontvoerd. Enkelen van
hen zijn vrijgelaten, de gevan
genneming van anderen is offici
eel bevestigd. In maart publiceer
de Amnesty het relaas van twee
ooggetuigen uit geheime kampen
in Argentinië. Hierin is sprake
van stelselmatige foltering van
mensen die uit hun huizen wor
den gehaald of op straat opge
pakt. Volgens de ooggetuigen
zijn de meeste slachtoffers in dat
kamp uiteindelijk gedood. Am
nesty heeft redenen om aan te
nemen dat de vier genoemden in
elk geval verscheidene maanden
na hun ontvoering nog in leven
waren. Het echtpaar Hassan
werd door gewapende mannen
uit hun huis in Villa Domenica
gehaald; hun tweejarig dochter
tje, ook ontvoerd, is later naar de
grootouders gestuurd. Hassan
zou lid van een radicale vakbond
geweest zijn, de laatste vijf jaar
echter niet politiek actief. Pablo
Lepiscopo, student in de medicij
nen, werd twee dagen na de Has
sans door gewapende mannen
ontvoerd, toen hij per auto van
zijn ouders in Buenos Aires op
weg was naar huis. Gelijk met
hem werd Betina Ehrenhaus (een
Duitse) opgepakt, maar na twee
dagen weer vrijgelaten. Verzoe
ken om Pablo Lepiscopo voor de
rechter te brengen en de reden
van zijn arrestatie te vernemen
zijn ingediend, maar niemand
heeft iets willen loslaten over zijn
verblijfplaats. De onderwijzer en
student in de psychologie Fer
nando Brodsky werd uit zijn huis
in Villa Martelli (in de provincie
Buenos Aires) ontvoerd.
In beleefde termen (en in het
Spaans of Engels) gesteld brie
ven, waarin wordt aangedrongen
op onmiddellijke opheldering
over het lot van deze vier mensen
en op garanties voor hun licha
melijke veiligheid, kunnen ge
richt worden aan: Exmo. Sr. Pre
sidente, General Jorge Rafael Vi-
deal Casa Rosada, Balcarce 50
Buenos Aires C.F., Argentina.
Gerard Dijkstra en zijn beman
ning hebben het niet gehaald:
slechts achttien uur scheidden
hen van het legendarische record
van de klipper Kelso, die in 1860
63 dagen deed over het traject
Anjer (eiland Java) Nauw van
Calais. Gerard Dijkstra, deelne
mer aan de Specerijenrace,
kwam gisterochtend met zijn Ne
derlandse kits over de finish ter
hoogte van het lichtschip
Goeree.
Deze week is in Engeland een 22-
jarig meisje uit de gevangenis
ontslagen. Op zichzelf geen op
merkelijk feit, maar dat wordt
wel anders als daaraan wordt toe
gevoegd, dat dit meisje bijna
twaalf jaar in de gevangenis
heeft gezeten. Met andere woor
den, zij was elf jaar toen zij aan
haar lange gevangenschap
begon.
Op 17 december 1968 werd Mary
Bell wegens doodslag op twee
jongetjes van vier en drie jaar tot
levenslang veroordeeld. Zij be
kende dat zij een jongetje „per
ongeluk had gedood," maar ont
kende schuldig te zijn aan de
dood van het andere jongetje.
Haar vriendin die ook terecht
stond, werd vrijgesproken.
De rechtszaak maakte in Enge
land veel emoties los, vooral door
de gruwelijkheden die bekend
werden. Maar een ander gevolg
was, dat er een discussie op gang
kwam, of men een elfjarig meisje
in een proces kon behandelen als
een volwassene. Volgens de En
gelse wet in 1968 konden kinde
ren vanaf tien jaar vervolgd wor
den voor misdaden, na het proces
tegen Mary is die leeftijd ver
hoogd tot veertien jaar.
De autoriteiten kwamen hierdoor
ook voor een praktisch probleem
te staan: er was eigenlijk geen
„geschikte" gevangenis voor
Mary. De eerste vijf jaar werd ze
ondergebracht in een strafinsti-
tuut voor jongens, daarna in een
vrouwengevangenis. Sinds 1977
verbleef ze in een open gevan
genis.
Mary is van plan terug te keren
naar haar geboorteplaats, de
grauwe industriestad Newcastle,
en wil daar een normaal leven
gaan leiden.
door Fiizr Pijlman
Arbeidsvreugd
Naar m'n werk reis ik dagelijks met een trein
vol suffige dames en heren.
In een rookcoupé met een rookgordijn
zitten mensen te converseren.
Of ze lezen de krant met een hoop chagrijn
om het al te vroeg uit de veren.
Maar opeens blijkt die duffigheid enkel maar schijn,
als de trein gaat arriveren.
Dan heeft geen reiziger meer rust.
Hij zet zijn dromen aan de kant
voor arbeidsvreugd en arbeidslust.
Dan loopt het bijna uit de hand
vanwege dat grote begeren
elkaar voor de deur te passeren
