dor Jos van Driel is het
;orso van 1981 al begonnen
Arbeidsconflict
Vit brieven van lezers
jSDAG 13 MEI 1980
psdacTT
TROUW/KWARTET
RH 13
pr Fred Lammers
SSE „Als je met een idee
je kop rondloopt om eens
it anders, wat opzienba-
ids, naar voren te brengen,
iet je proberen de vinger
iter dat haakje te krijgen
de dikke deur kan open
»ken naar de plaats waar je
'kunnen' kunt vertonen om
markt nieuw leven in te
izen."
nanus Willem (in het dagelijkse
n Jos) van Driel in Amstelveen
niet duidelijker onder woorden
men brengen wat hem bezielt en
ft dan door deze uitlating, die hij
rtien dagen geleden deed in het
ikel dat hij schreef voor het vak-
i van de Nederlandse bollenkwe-
j ter gelegenheid van het bloe
ncorso, dat eind april voor de 33e
r door de Bollenstreek trok.
van Driel is al dertig jaar lang de
stelijke vader van het corso. Als
aan hem ligt en hij tijd van leven
H hoopt hij er nog een poosje
ete kunnen door gaan. Zijn leef-
hij is 77, begint hem wel een
tje parten te spelen. Jos klimt niet
rzo snel op praalwagens in wor-
gom even voor te doen hoe hij het
i heeft gedacht, maar hij is bij die
(bereidingen wel present om de
nsen aan te vuren die de door hem
chetste plannen in praktijk moe-
brengen.
wordt vaak gezegd dat de mensen
nwoordig geen geduld meer heb-
om iets moois te maken. Daar
iof ik niets van. Maar je moet ze
injecties geven, er steeds bij blij-
Het is bij ons niet om-half-zes-
r-huis-gaan. In de dagen die aan
corso voorafgaan kom ik soms
htenlang niet uit de kleren. Dat
t je ervoor over hebben. Ergens
t je bezeten zijn van bloemen en
ral wat je ermee kunt doen."
eemde snuiter
>ral vroeger vonden ze me maar
vreemde snuiter. Sommigen ver-
rden me voor gek. Daar heb ik
looit iets van aangetrokken. Ik
de mensen rustig laten praten. Ze
len toch altijd wat over je te
lllen, vooral wanneer het je goed
Daar moet je boven staan. Dat
ik wel geleerd."
geestdrift ontbreekt het Jos van
l niet. Dat maakt dat hij in ge
iten al druk bezig is met zijn 31e
i, dat in april 1981 weer duizen-
«elangstellenden zal trekken,
kan altijd beter, altijd mooier,"
t Jos. Dat zegt hij ook als ze uit
'buitenland aan zijn jas trekken
dat gebeurt regelmatig. Zijn faam
lorso ontwerper is tot ver over de
zen doorgedrongen. In Duits-
Frankrijk, Ierland en Engeland,
hij samen met zijn zoon Kees al
jaren de man is achter het corso1
Spalding, is de naam Van Driel
een begrip geworden. Het is voor-
kleurenpracht van bloemen, die
an Driel zo aantrekt. Je kunt er
nals met verf mee schilderen en
laatste is eigenlijk de basis van
voor deze internationale corso
werper.
nterklaas
huis uit ben ik schilder. Als
;en van zes tekende ik al een
nsgiote Sinterklaas en Zwarte
op het schoolbord. Vader en
ider vonden dat allemaal heel aar-
zolang het een liefhebberij bleef.
er was scheepsbouwer in IJssel-
ide en stond evenals moeder, die
en tuindersfamilie stamde, met
benen op de grond. Kunst hoor-
hun denkwereld niet thuis. Van
dat ze er weinig heil in zagen dat
laar mijn brood mee wilde gaan
Henen. Als jongen van zestien ben
lij een oom op kantoor gekomen.
was in de tijd dat de witte boor-
nog hoog in aanzien stonden.
Jos van Driel verliezen om te winnen.
(foto: Dirk Kettinf)
Uiteindelijk ben ik toch op de kunsta
cademie in Rotterdam verzeild ge
raakt, omdat het werken bij oom Piet
geen succes werd. Daar tekende ik op
de balansen kippen en eieren en dat
nam hij me niet in dank af."
Eenmaal van de academie ging Jos
geen schilderijen maken. Hij zocht
het in de reclamewereld, als tekenaar.
„Ik heb heel wat rondgereisd en mijn
ogen en oren goed de kost gegeven.
Het was een leuke tijd, al had ik het
gevoel dat ik wachtte op de grote
kans."
Die diende zich eind 1949 aan, toen
Jos er lucht van kreeg dat er plannen
werden gemaakt voor een permanen
te bloemenexpositie op het landgoed
Keukenhof. Na snel wat zelfontwor
pen affiches te hebben rondgestuurd,
kreeg Jos van een grote bollenkweker
opdracht een schilderij te maken
voor zijn kantoor van de Keukenhof
in wording. „Toen ik er eind februari
1950 ging schilderen was er nog niet
veel te zien, maar ik schilderde er
lustig op los, elke dag opnieuw, staan
de op een paar stenen in de vijver die
nog in aanleg was." De man achter de
schildersezel trok aandacht en dat
was net wat Jos van Driel zocht. „Het
hele leven is aandacht trekken en
show," vindt hij. Zijn persoonlijke
slagzin is: „Heb de toekomst lief als
jezelf, anders eet-ie je op."
geen geld voor vroeg. „Dat laatste volgzamer. Het begrip inspraak is
deed ik heel bewust. Mensen zijn er ook tot de corso's doorgedrongen. Ie-
altijd gevoelig voor als je iets voor dereen wil nu een inbreng hebben,
niets doet."
Jos van Driel wist waaraan hij begon.
„Ik had jarenlang in het buitenland
rondgekeken, vooral in Zuid-Frank
rijk, en daar kunnen ze er wat van.
Daaruit had ik mijn eigen ideeën ge
vormd en die bracht ik in praktijk.
Wat ze hier gewend waren was niet
veel bijzonders. Dat waren optochten
van versierde wagens, meer niet. Dat
moesten de bollenkwekers zelf toe
geven."
Niet alleen met zijn gedurfde ontwer
pen wist Jos velen enthousiast te
maken, ook met woorden. „Een
bloem is een boodschap, een kus, een
handdruk. Je kunt ze als je niet van
bloemen houdt ook een schimmel
noemen, maar tegen mensen die dat
beweren zeg ik op mijn beurt dat een
tulp zelfs door een stuk marmer heen
groeit en dat wanneer je een hyacint
omgekeerd in de aarde zet er toch nog
een bloem uitkomt. Bloemen passen
zich altijd aan de omstandigheden
aan. Ze zijn symbolen van het leven.
Symbolen
Visitekaartje
De formule-Van Driel werkte. Het
eerste jaar waren er achttien bollen
kwekers die een schilderij wilden heb
ben van hun nieuwe visitekaartje:
hun „tuin" in de Keukenhof. Jos
schilderde maar en werd een ver
trouwde figuur in Lisse. Na succes te
hebben geboekt met een groot mo
zaïek in de vorm van een pauw, kreeg
Van Driel het verzoek een praalwa
gen te ontwerpen voor het corso. Jos
ontwierp ongevraagd het hele corso.
Het sloeg aan, vooral omdat hij er
De bloem van gisteren heeft het zaad
van morgen in zich en daarmee de
bloem van overmorgen. Het is de cir
kelgang van het leven die je erin
terugvindt. Dat klinkt filosofisch
maar dat ben ik ook. Ik ben geen
koopman. De koopman is benauwd
Hij is met winst getrouwd Zijn liefde
en zijn lijden Hij kan er niet van
scheiden," declameert Jos van Driel.
Als praalwagen-ontwerper heeft hij
het de laatste jaren niet gemakkelij
ker gekregen." Vroeger waren dege
nen die mijn plannen uitvoerden
Het resultaat is dat mijn praalwagens
er wel eens heel anders uitzien dan
mij voor ogen heeft gestaan. Ontwer
per en uitvoerders dagen elkaar nu
uit. Ik heb geleerd dat je niet bang
moet zijn ervaringen overboord te
gooien. Als je luistert naar anderen,
toegeeft aan hun opvattingen, lijkt
dat een verlies. Het betekent echter
.dat het mooier wordt dan ik had
gedroomd, dus eigenlijk verlies ik om
te winnen."
Droom
Zelf een praalwagen ontwerpen is een
droom voor velen. „Onlangs kwam er
nog een van de jongens die een praal
wagen aan het bouwen was naar me
toe, een aardige knul. Meneer Van
Driel zei hij, wat zou ik graag eens
zo'n praalwagen ontweipen. 'Ik heb
hem toen gezegd dat ik dat goed kon
begrijpen, maar dat zoiets niet zo
maar gaat. Ga een paar jaar bij de
gemeente werken, drollen vegen voor
mijn part en spaar maar. Dan kun je
over een paar jaar je eigen wagen
maken en heb je de kans te laten zien
wat je in je mars hebt."
„Je moet er wat voor over hebben.
Dat geldt voor alles in het leven. Dat
heeft mijn moeder me altijd voorge
houden, net zoals dat je moet door
gaan als je met iets bent begonnen.
Je moet het dan als je plicht zien het
tot een goed einde te brengen. Je
moet het ook weer niet overtrekken.
Misschien zijn het wel illusies die ik
najaag. Maar als zo'n corso rondrijdt
en er duizenden mensen naar staan te
kijken, geeft me dat toch wel een
kick. Ik heb dan het gevoel van: het is
me weer gelukt, ik heb het weer ge
fikst. En dat is toch wel een lekker
gevoel."
door Mink van Rijsdijk
De vrouw die mij zo nu en dan in mijn huishoude
lijke beslommeringen bijstaat, is van grote klasse.
Haar bijzondere verdienste is niet alleen dat ze
alles in voortreffelijke toestand weet te houden,
maar vooral dat ze de vele handelingen met plezier
verricht. Welgemoed gaat ze haar gang en dat is
bijna een unicum geworden.
Het enige meningsverschil dat zij en ik soms
hebben is dat ze naar mijn idee te veel wil en dat
dan ook nog al te grondig aanpakt. Zo vind ik een
spin hier en daar geen onoverkomelijke ramp en
van een web in het avondlicht kan ik nog ruim
genieten ook. Maar omdat zij dat van mij een
volstrekt bespottelijk standpunt vindt, krijgen
spinnen bij ons in huis nauwelijks een kans. Ze is
mijn absolute meerdere en zodoende erken ik haar
gezag zonder moeite. Ook al omdat er voldoende
dagen per week overblijven dat ikzelf kan bazen,
overheerst mijn dankbaarheid om haar toewijding
en ijver. Haar plaats in ons huis en hart is groot en
niet weg te denken.
Helaas dreigt er een arbeidsconflict en ik ben
geheel machteloos om dat op te lossen. Bij het
woord arbeidsconflict doemen al vlug begrippen
als loonperikelen en stakingen op. Maar dat soort
zaken spelen in onze situatie niet. Het is de altijd
aanwezige controverse tussen haar en mij over wat
zij noodzakelijk en ik teveel acht aan activiteiten.
Het dreigt uit de hand te lopen. Er is geen ruimte
voor overleg, geen kans op een compromis. Het
wordt een kwestie van zij of ik en dat is knap
vervelend. Zeker voor mij, want het is duidelijk
dat ik de verliezer zal zijn.
Onze voordeur is omgroeid met klimop, wat heel
vriendelijk staat vind ik. Haar oordeel over het
weelderige zomer- en wintergroen is echter totaal
anders. Ze zegt dat ze het gewoon lelijk vindt, dat
het slecht voor de gevel is, maar eigenlijk bedoelt
ze te zeggen dat ze een barre hekel heeft aan de
troeperigheid van klimop. Het verleent inwoning
aan spinnen en talloze andere insekten en alsof dat
nog niet genoeg smeerboel geeft, bouwen in dit
jaargetijde vogels er hun nest. En dat vooral komt
volgens haar niet van pas, zeker niet boven haar
stoep. Vertederende bewondering over het natuur
lijke gebeuren van strootjes dragen voor een nestje
heeft ze genoeg. Ze is alleen van mening dat er in
de wijde wereld van ons dorp elders leuke plekjes
genoeg zijn om vogelgezinnetjes te stichten
Als ik voor het raam zit te schrijven, geniet ik
van het af en aangevlieg, van het geminnekoos en
de overmoedige liefdesliedjes. Maar dat telt niet,
want zij ziet alleen de stoep, die een rommelmarkt
wordt van overbodig en verloren kamerbreed
vogel-tapijt in de vorm van strootjes en veertjes.
Haar grootste grief is dat het sanitair in de nesten
niet zo doelmatig is, zodat de stoep royaal versierd
wordt met vogelpoep.
Vorige lente was er over ditzelfde onderwerp ook
al een gezagscrisis tussen haar en mij, waarbij ik
met grote moeite heb gewonnen. Ze ging toen
gebukt onder de schande die de buurt sprak over
haar werk, iedereen keek haar op de troep aan. Ik
was niet wijzer, ik schreef en dat stempelde me bij
voorbaat al tot een beetje getikt. Dat was haar
grote troef, die indertijd mijn overwinning van
alle triomf ontluisterde.
Dit jaar staan we dus weer in de ring. De vogels
hebben de wedstrijd al duidelijk ingefloten. Ze
weten niet wat hun boven de kop hangt. Mijn
lieve, goede hulp heeft deze lente een ijzersterk
argument voor haar standpunt. Volgende maand
trouwt de dochter des huizes. Daar hoort een
schone stoep bij. „Vogelpoep brengt geluk," pro
beerde ik nog. Maar ik red het niet, de schande
lijkt haar onoverkomelijk. Morgen roept mijn
plicht mij het huis uit en de hare datzelfde huis in.
Dan zal ze zonder pardon toeslaan en de vogelnes
ten kraken. Want door de erecode van haar beroep
mag een stoep geen vogellatrine zijn. Ik heb het er
moeilijk mee, maar wat wil ik gezag is gezag.
Deze rubriek is uitsluitend bestemd voor korte reacties op in deze krant gelezen
berichten, artikelen en commentaren, en niet voor open brieven, gedichten,
oproepen of reacties op advertenties (deze laatste dienen tot de directie gericht te
worden). De redactie behoudt zich het recht van bekorting voor. Hierover of over
het niet plaatsen (meestal door ruimtegebrek) kunnen wij helaas niet corresponde
ren. Brieven adresseren aan Secretaris hoofdredactie Trouw, Postbus 859,1000
AW Amsterdam. Bij publikatie worden naam en woonplaats van de schrijver
vermeld.
Kernenergie
Volgens een kort bericht in „Trouw"
van 5 mei j.l. zou de Hr. Lubbers,
fractieleider CDA, zaterdag 3 mei,
tegenover gemeenten- en provincie
bestuurders kenenergiegebruik als
onontbeerlijk bij een ideale overle
ving in ons welvaartsland, met verve
hebben aangeprezen.
Om zonder de minste ervaring op
langere termijn met kernenergie te
genover bestuurders een dergelijk in-
doctrinerend paniekverhaal te hou
den lijkt mij levensgevaarlijk. Bij een
volgroeid lichaam dat blijft groeien
spreekt men van wildgroei vergelijk
baar met kanker welke materieziekte
ook steeds meer (voedsel) vraagt. Van
de kemfisica is een ding heel goed
bekend, het past niet in de biologi
sche wereld van mens, dier en plant,
met het daaraan verbonden dreigend
afval. (Denk aan Lekkerkerk als be
gin van de ellende.) Waarom accepte
ren we als maatschappij niet gewoon
dat we buiten de rode cirkel, dreigen
te komen mede door het uiteindelijk
toepassen van kernergie.
Zeg nee en blijf nee zeggen, als zegt
de hele wereld ja tegen de Kernener-
Onder redactie van
Heieen van Batenburg
gie als ondergraver van ons echte
mens zijn, als men tenminste nog
weet wat mens zijn is in een normaal
milieu.
Elk mens heeft een uniek instrumen
tarium, hetgeen bij goed gebruik in
geloof en wilskracht tot ongekend
goede dingen in staat is. Propageer
het leven waar een ieder naar uitkijkt
met vrede van binnen (tevredenheid)
naast de haast heilig verklaarde ma
terie, met geestkracht en idealen
waarbij het de moeite loont om voor
te blijven leven. Geef de economische
kanker geen kans, leef biologisch nor
maal zonder hoge eisen, dan ontstaat
er welzijn.
Santpoort A. J. Graaft
Olympische boycot
Voor diegene, die tegen beter weten
in nog steeds van mening zijn, dat de
a.s. spelen in Moskou niets met poli
tiek te maken hebben, volgt hieron
der een citaat uit het maandblad van
het Centraal Comité van de Sowjet-
communistische partij:
„Moskou is de hoofdstad van de
Olympische Spelen. Het feit dat de
Spelen gehouden worden in de hoofd
stad van het eerste socialistische
land ter wereld, is het bewijs dat de
wereld het historische belang en de
juistheid van de Sowjet buitenlandse
politiek erkent, alsmede de bijdrage
van deze politiek tot de taak van de
vrede."
Het bovenstaande stelt derhalve uit
drukkelijk vast, dat de Russen van
mening, dat elk land en iedere deel
nemer aan de spelen hun politiek
erkennen. Dit houdt dus ook in, dat al
die deelnemers het kennelijk eens
zijn met de inval in Afghanistan, ver
banningen van dissidenten, beknot
ting van menselijke vrijheden, ge
loofsvervolgingen enz. enz.
Als oud-atleet kan ik mij heel goed
voorstellen, dat het voor sportlieden
bijzonderlijk belangrijk is deel te mo
gen nemen aan de O.S., maar het lijkt
mij nog veel belangrijker de Sowjet
Unie duidelijk te maken, dat wij niets
moeten hebben van haar politiek, in
tegendeel, die ten sterkste afwijzen.
Om dit ondubbelzinnig kenbaar te
maken is boycot van de spelen beslist
noodzakelijk.
Bleiswijk Th. Balsma.
Religieuzen
„De religieuzen hebben het docu
ment van de synode uitvoerig bespro
ken," zo constateert u in uw blad van
1 mei en beroept u op de gesprekken
der provinciale oversten „met elkan
der"! De kritiek van deze overste mag
u niet stellen, als de kritiek van „de
religieuzen". Een uitvoerig gesprek
met de basis is bij mijn weten niet
vooraf gegaan. De houding der reli
gieuzen ten opzichte van de besluiten
der synode is zeer gedifferentieerd:
van volledige en blije instemming tot
diepe teleurstelling en algehele ver
werping.
Venlo
pater Hugo Bekkers O.F.M. Cap.
Vragen uitsluitend in de envelop en dus niet per briefkaart sturen
aan postbus 93313, 2509 AH Den Haag. Per vraag een gulden in
postzegels bijvoegen, het liefst in waarden van 60 en 40 cent. Beslist niet
aan de buitenkant opplakken. Geheimhouding is verzekerd.
iag: Op klokken met Romeinse
irs wordt het cijfer vier aangeduid
vier streepjes IIII terwijl het toch
loort te zijn. Kunt u mij de reden
voor opgeven?
woord: Het was mij nog nooit
ballen, maar inderdaad: de Ro-
ase IV wordt op een klok aange-
ro als IIH. Daarvoor zijn twee
&nen. In de eerste plaats gebeurt
om een symmetrische verdeling
oe wijzerplaat te krijgen: linker-
trohterzijde van de klok moeten
Ikvormig zijn. Al sinds de zestien-
■«uw wordt het cijfer vier zo op
Ofen met Romeinse cijfers aange-
Een tweede reden zou zijn dat
1 wil voorkomen dat de IV en de
roet elkaar verward worden; om-
Oe vier in schuine stand staat zou
aeze gemakkelijk voor een zes
■roen aanzien.
«g: Wij ondervinden veel overlast
uwen, vooral op de balkonrand,
meen ik dat in uw rubriek wel
_r een adres gestaan heeft waar
n raad weet met dit probleem.
u mij dit adres geven?
woord: Dat is: Rentokil, Beren-
jj*weg 4a, Hilversum, tel. 035-
j*f: Het luiden van de kerkklok
■^grafenissen werd, meen ik, vroe-
seaaan om boze geesten te verja-
#n T is 6ebruik blijven be-
is daar door de christelijke
geven? 660 andere betekenis aan
&ord: Het maken van lawaai
118 sterfgevallen en begrafenis
sen is sinds de vroegste tijden een
manier geweest om boze geesten te
verjagen. Door luid huilen en
schreeuwen, het tegen elkaar slaan
van voorwerpen, zouden zo geloof
de men de geesten wel op de vlucht
slaan en de ziel van de gestorvene
met rust laten. Sinds de vroege mid
deleeuwen is het luiden van klokken
bij sterfgevallen en begrafenissen be
kend. In die tijd was het schenken en
laten dopen van klokken een goed
christelijk werk waarmee „Godsloon
te verwerven was". De klok moest
gedoopt worden, niet alleen omdat
het een christelijke klok was, maar
ook omdat men dan zelf beschermd
was tegen de boze.
De inscripties in een aantal klokken
wijzen daar ook op. Zo staat in de
grote klok te Steenwijk „Daemones
fugito" ik verdrijf de demonen. En
in de klok van de St. Bavo te Haar
lem: „Van tempeeste (onheil) behoet
God al Alsoo varre als me min luut
hooren sal". Na de Reformatie heeft
men zich van calvinistische zijde hef
tig tegen dit gebruik verzet. Het was
„paepsch en afgodisch". De Dordtse
synode sprak zich in 1574 uit tegen
het klokluiden maar zoals het vrij
wel met alle begrafenisgebruiken
ging, men kon het niet tegengaan.
Ook na de Reformatie bleven de
klokken luiden, zowel van de katho
lieke als van de hervormde kerken.
In 1583 kwam er een verklaring van
de kerkorde, waarmee men probeerde
de oorspronkelijke betekenis te ont
krachten. „Het luiden van de klokken
geschiedt niet om de overledenen
daarmee te behelpen maar teneinde
diegenen die op de begravinge beroe
pen zijn hem daar mogen vinden
ende dat een iegelijk van de vergan
kelijkheid des levens vermaand zijn
de hem in tyds tot den dood mag
bereiden". De kerk had vrede met
deze uitspraak. Zij moest er wel vrede
mee hebben. Het klokluiden bleef tot
op de dag van vandaag.
Vraag: Paas- en kerstkrentenbrood
smaakt altijd heel anders (veel lek
kerder) dan gewoon krentenbrood.
Hoe wordt die fijne smaak verkre
gen? Ik ben zelf een enthousiast
bakster.
Antwoord: Het geheim van de bak
ker is hem moeilijk te ontfutselen en
iedere bakker heeft weer zijn
eigen recept. Maar probeert u eens de
boter te vermengen met geraspte ci
troen en/of sinaasappelschil en sui
ker. Hiervoor moet u alleen het gele
gedeelte van de schil gebruiken. U zet
de geraspte schil op suiker, vijftig
procent schil, vijftig procent suiker.
Dit laat u enige tijd intrekken. Per
krentenbrood niet meer dan tien a
twintig gram geraspte schil gebrui
ken. De vaak gele kleur van paas- of
kerstbrood wordt verkregen door het
toevoegen van kleurstof. Ook worden
dikwijls wat oranjesnippers door het
deeg gedaan. Ik hoop dat het zo lukt
de speciale smaak van het krenten
brood te verkrijgen.
Vraag: Ik heb al veel pogingen onder
nomen om van oude resten toiletzeep
vloeibare zeep te maken, omdat ik
dat tegenwoordig altijd gebruik. Het
lukt maar niet. Kunt u mij zeggen
hoe dat moet?
Antwoord: Het is jammer van al uw
werk, maar het is niet mogelijk om
van gewone toiletzeep vloeibare zeep
te maken. Tijdens het verwarmen
lukt dat wel, maar zodra de zeep is
afgekoeld wordt ze weer hard. De
beide zeepsoorten zijn van verschil
lende samenstelling. Voor het maken
van harde toiletzeep gebruikt men
natrium (keukenzout) in combinatie
met rundervet (verzadigde vetzuren).
Vloeibare zeep wordt gemaakt van
kalium (een alkalimetaal dat op veel
lagere temperatuur dan natrium
smelt) en plantaardige oliën (onverza
digde vetzuren), die samen voor de
vloeibaarheid van de zeep zorgen.
Van een harde natriumzeep kan men
geen vloeibare kaliumzeep maken.
Vraag: Kunt u mij ook iets vertellen
over leven en werk van de acteur
Clifford Rose?
Antwoord: Clifford Rose heeft hier in
Nederland vooral bekendheid gekre
gen door zijn rol als de Gestapoman
Kessler in de tv-serie „Geheim com
mando". Ook speelde hij mee in de
tv-series Elisabeth R, The Pallisers,
How green was my valley, etc. Hij
werd in 1929 geboren in de buurt van
Leominster, Herefordshire in Enge
land en studeerde aan de universiteit
van Londen. Zijn eerste professionele
optreden was in 1953 in het Marlowe
Theatre in Canterbury, bij de Eliza
bethan Theatre Company, waar hij
de rol van de Franse ambassadeur
speelde in Henry V. Van 1960 tot 1970
was hij verbonden aan de Shakespea
re Memorial Theatre Company (laier
de Royal Shakespeare Company ge
heten), waar hij speelde in stuk'-"*
van Shakespeare, Ibsen, O'Cast,,
Brecht e.a. Hij beperkte zich niet tot
Engeland maar trad ook op in het
buitenland: Parijs, New York, Mos
kou, Berlijn, Warschau en Los
Angeles.
Clifford Rose trad ook solo op in The
Hollow Crown. Met dit stuk, dat eerst
in Londen gespeeld werd, maakte hij
een tournee door Canada, Ver. Sta
ten, Zweden, West-Duitsland, België
en ook Nederland.
Verdere activiteiten: radioluisterspe
len, films als Work is a four-letter
word, The Marat/Sade en Call an en
zoals reeds gezegd veel televisierol-
len. Hij heeft ook stukken geregi-
seerd en gewerkt met toneelstuden
ten. Clifford Rose is gehuwd, heeft
een zoon en een dochter en woont op
het ogenblik in Londen. Zijn hobby's
zijn talen, reizen en tuinieren. Mo
menteel werkt hij voor de BBC in een
serie genaamd The Buccaneer.
Lambarene. Onlangs ben ik voor de
eerste maal met zakken vol breiwerk
naar het Nederlands Albert Schweit-
zercentrum in Deventer geweest. Het
was een ijskoude dag met regen en
sneeuw en van mijn plan Deventer
eens te gaan bekijken is weinig te
recht gekomen. Maar het was een
heel plezierig bezoek. Op de binnen
plaats stonden tientallen grote vaten
die volgestouwd met breiwerk regel
matig naar Lambarene worden ge
zonden. „Hebt u nooit eens genoeg?"
vroeg ik, maar nee, dat is niet het
geval.
Er is zo veel nodig. Men is nog
steeds erg blijk met de zwachtels en
handdoeken die door de lezers van
Trouw gebreid worden. Namens her
Nederlands Albert Schweitzercen-
trum heel hartelijk dank aan alle
medewerksters. Jammer genoeg kan
niet iedereen persoonlijk bedankt
worden, doordat de meeste inzend
sters anoniem bleven. Toe, zet u de
volgende keer uw naam en adres
erop, dan kan ik u ook persoonlijk
bedanken.
Vanwege technische
problemen was het op
het laatste moment niet
mogelijk deze pagina in
de krant van gisteren op
te nemen. Om die reden
treft u hem vandaag
aan. Onze excuses, re
dactie Trouw.
