Weinig verrassends
in acht concerten
m -
r
Bill Doggett verliest
kwaliteit met kwantiteit
Weinig genuanceerd ballet
Japan kanshebber
voor Gouden Palm
Arie Keijzer speelt
Finse orgelmuziek
VARA-voorzitter betuic
spijt over 'missers'
^ifn
m
Kamer behangen...
SPIERPIJN!
Oude en nieuwe hedendaagse muziek
Filmfestival in Cannes
Israëlische groep maakt tournee door ons land
sportiviteit v
Nieuwe boekei
MAANDAG 12 MEI 1980
KUNST/RADIO/TELEVISIE
TROUW/KWARTET
door Ralph Degens
DEN HAAG Het Achtluik
van hedendaagse muziek dat
vrijdag, zaterdag en zondag in
het Koninklijk Conservatori
um in Den Haag werd ont
plooid, heeft voorzover het
nog niets eerder gespeelde
muziek betrof, weinig opzien
barends opgeleverd.
Dat was ook niet zozeer de bedoeling,
want men wilde min of meer een
overzicht geven van wat in, zeg maar.
de laatste twintig jaar door in hoofd
zaak Nederlandse componisten is ge
schreven. Daartoe behoorde het kers
verse „Bint" van Cornells de Bondt
dat in juni bij het Holland Festival
zijn wereldpremière zou beleven,
maar dat zondagmiddag in de Schön-
bergzaal van het conservatorium al te
horen was.
Die première is bepaald niet onopge
merkt voorbijgegaan, want wat het
uitvoerend ensemble „Hoketus"
daarvoor op gezag van de componist
aan geluid produceerde was niet ge
ring. Het ruim een half uur durende
stuk heeft te maken met het gewicht
van een zware balk en met de hard
heid en strengheid van de roman Bint
van Bordewij k.
Het heeft, dacht ik, ook wat te maken
met pornografie, in die zin dat een
zeer beperkt aantal motieven die van
weinig fantasie getuigen met toene
mende nadrukkelijkheid en hardheid
worden herhaald. De aardigheid is er
dan gauw van af. Na een wel boeiende
inzet met lang en diep doorklinkende
metaal-achtige slaggeluiden blijft De
Bondt op hetzelfde aanbeeld doorha
meren. met wat ritmische complica
ties afstevenend op een oorverdoven
de dreun die dank zij de elektrische
versterking ongeveer een minuut of
tien de trommelvliezen teistert.
Fanatisme
Deze première was voorafgegaan
door het al eerder door Hoketus ge
speelde „Tam Tam" van Diderik Wa
genaar, ook al van zo'n wrede onwrik
bare hardheid, maar boelender door
meer afwisseling in klankkleur en rit-
,me. Warner van Es liet in zijn „Ouro-
borus" horen dat hij op een eigen
manier op de principes van de mini
mal-music voortborduurt, maar ook
hier was de speelsheid die de meeste
minimal-music kenmerkt vervangen
door een soort verbitterd fanatisme.
De uitvoeringen van zaterdag, 's mor
gens en 's middags uit bekende pro
gramma's van Geoffrey Madge en het
Asko-Ensemble, werden 's avonds be
sloten met muziek van de pionier van
de seriële muziek, de Belg Karei
Goeyvaerts. Zijn sonate voor twee
piano's uit de oertijd van de seriële
muziek was door hem nooit voor uit
voering bedoeld; de zeer uitvoerige
toelichting is dan ook interessanter
dan het stuk zelf, dat deze avond door
Ariël Vemede en Klaas Trapman
werd gespeeld.
Het nieuwste werk van Goeyvaerts
„Litanie II" voor dire slagwerkers
bleek een zeer overzichtelijk opge
bouwd stuk met een overtuigende
muzikale zeggingskracht De Black-
earth Percussion Group uit Cincinna
ti speelde het perfect.
Bij de elektronische muziek viel daar
na vooral de „Composltie-1972" van
Jan Boerman op door een prachtige
ruige, boeiend afwisseliende klank
die af en toe een indrukwekkende
ruimte-suggestie geeft. Van de ka
mermuziek van vijf leerlingen en oud-
leerlingen van het conservatorium is
mij alleen het Strijkkwartet (1980)
van Paul de Roo bijgebleven door de
soms goed gerealiseerde lyriek die
erin doorklonk.
De openingsavond was in hoofdzaak
op het verleden gericht met werken
van o.a. Jan van Vlijmen, Peter Schat
en Misha Mengelberg, wiens Muziek
voor twee pianisten (waarbij Misha
aan de toetsen zat. en Louis An dries-
sen op een ligstoel onder de vleugel af
en toe een kreet moest slaken een
bijna nostalgische terugblik gaf op de
goede oude tijd toen er nog (flauwe)
grapjes in de muziek gemaakt kon
den worden.
Bij de avondconcerten waren er veel
belangstellenden. Maar zondag won
de folklore het toch van de actuali
teit: de meesten waren bij moeder'
thuis gebleven.
CANNES Achtentwintig
zogeheten „avondvullende"
films zullen tijdens dit 33ste
filmfestival van Cannes in
het officiële programma
over het doek gaan. Van die
films betreft het in vijftien
gevallen een wereldpremière
(in 1979 waren er acht).
Totnogtoe zal men tussen de bijdra
gen uit talloze landen vergeefs zoe
ken naar een film uit de 8owJet-Unle.
Dat geeft reden tot verbazing, omdat
dat in voorgaande jaren toch wel an
ders was. Zouden er soms politieke
motieven in het spel zijn?
Deze vraag werd de organisatoren
van het festival voogelegd, en zij kwa
men tot de volgende mistige expli
catie:
„Films worden voor het festival gese
lecteerd, zonder dat we kijken naar
het land van herkomst. Ze worden
louter gekozen op hun hoogstaande
cinemathograflsche kwaliteit, waar
ze ook gemaakt zijn. Daarom mogen
we niet stellen, dat zo-en-zoveel lan
den vertegenwoordigd zullen zijn,
maar dat het festival zestien tot acht
tien verschillende soorten films zal
vertonen."
Kortom: het festival zou zich op ge
nerlei wijze met politiek inlaten. En
waarom zou men niet bereid zijn dat
aan te nemen? Het is alleen opval
lend, dat, waar het Oostblok altijd
door Peter Barnaart
sterk en talrijk vertegenwoordigd
was, dat accent verschoven lijkt naar
de Aziatische landen, waarvan de Fi
lippijnen nu voor het eerst meedoen.
De Indiase cinema kan al, heel wat
jaartjes bogen op een grote produk-
tie, waarvan we via Film Internatio
nal met de meest prominente konden
kennis nemen.
De Japanse regisseur Kurosawa
wordt met zijn film Kagemusha als
de grote kanshebber voor de Gouden
Palm beschouwd. Een andere favo
riet is de acteur Peter Sellers, die met
zijn (serieuze) rol in „Being there"
van Hal Ashby alom wordt geprezen,
genomineerd werd voor een Oscar,
maar het kleinood verloor aan Dus tin
Hoffman voor diens bijdrage aan
Kramer versus Kramer. Dit betreft
dus een Engels acteur in een Ameri
kaanse film. De Engelsen hebben het
hier niet gemakkelijk.
Te licht bevonden
Al hun inzendingen werden voor het
officiële festival programma te licht
bevonden. Daardoor zijn z< nu veel
vuldig vertegenwoordigd inde Quin-
zaine des realisateurs (mei de voor
het hoofdprogramma ^gewezen
films dus). Als trootst wordthun film
Breaking Glass van regissur Brian
Gibson toch in het palais ertoond,
zij het in een nachtvoorsteling, bui
ten competitie en uiteindelik buiten
welk festivalprogramma dai ook. Vo
rig Jaar sloop Engeland e op het
nippertje door met The Eiropeans
van de Amerikaanse regisseir James
Ivory naar een Amerikaans roman,
met Amerikaanse acteurs n Ameri
kaanse locaties opgenomen.Maar het
Engelse geld waarmee de film ge
maakt was. zorgde ervoor, At het als
een officiële Engelse inzeiding be
schouwd kon worden.
Natuurlijk maakt Isabelle Huppert
een grote kans op de actice-prijs.
Weliswaar heeft ze die al eeis gekre
gen, voor haar rol in VioletG Noziere
van Chabrol, maar men w»et maar
nooit: ze is hier te zien in naar liefst
drie belangrijke films.
Een nieuw initiatief dat „Cae
luister bijzet is een programma,
binnen de Quinzaine wordt
ganiseerd door Film Internat*
Rotterdam onder leiding van h,-
Bals in het forum „Films vertona
niet in Cannes mogen lopen, om
zij reeds elders te zien waren".
Het Perspective du cinema Fran-
is een ander nevenfestival, en
naam zegt het al: dertien debute
de Franse cineasten tonen er
films. Dit jaar is een jury same
steld uit twintig filmers die hier
debuteerden om een nieuwe prijs
chance de Cannes, toe te kennen i
een van de nieuwkomers van ditj
Deze krijgt de garantie dat zijn
in zes Franse bioscopen vertoond
worden.
Over de Canadese openingsfilm i
tastica van Gilles Carle met in
hoofdrol zijn ontdekking en ex-vi
din Carol Laure en haar huli
amant slechts dit: Deze musical
die een gefilmde droom wil zijm
de hand van het oeuvre van de an
der Magritte, een protest tegen lui
en andere vervuiling door de muit
tionals en een pleidooi voor de
scherming voor al wat mooi is, mj
zichzelf schuldig aan al wat del
heet aan te klagen.
Hoe een film als deze voor eenfei
als dit wordt geselecteerd, terwijl
1980 moest worden voor dat vd
nen als Samuel Fuller, Jean-Luc
dard of Bellocchlo zich hier raocl
vertonen, blijft een raadsel.
door W. H. Wolvekamp
ROTTERDAM Finse mu
ziek is in het algemeen maar
weinig tot ons land doorge
drongen. Zelfs Finlands
grootste, nationale compo
nist, Jean Sibelius (1865-1957),
geniet in ons land slechts be
kendheid bij de gratie van een
aantal werken dat op de vin
gers van een hand is af te
tellen.
Van zijn zeven symfonieën wordt de
tweede in D gr. af en toe uitgevoerd.
De symfonische gedichten Finlandia
en de Zwaan van Tuonela zijn in
Nederland zelfs populairder gewor
den. Verder is er nog het mooie en
karakteristieke vioolconcert dat een
enkele maal ln onze concertzalen valt
te beluisteren evenals de in een suite
samengevatte toneelmuziek bij Peilé-
as en Mélisande.
Het is merkwaardig dat in Engeland
en Amerika de figuur van Sibelius
veel meer aandacht krijgt. Zijn liede
ren en kamermuziek komen in ons
land praktisch nooit aan bod. Het zal
zelfs aan veel beroepsmusici onbe
kend zijn. dat Sibelius nog enkele
orgelwerken heeft nagelaten. Het zijn
„Intrada" en „Sorgmusik". Met deze
twee stukken opende Doelen-orga
nist Arie Keijzer zaterdagmiddag een
geheel aan Finse orgelmuziek gewijd
programma. De feestelijk klinkende
„Intrada" en de meer beschouwelijke
..Sorgmusik" bleken muzikaal van
hoog gehalte. Zij vormden zelfs het
muzikaal hoogtepunt van dit orgel
programma, dat verder composities
bevatte van S. Salonen, de in 1905
geboren Taneli Kuusisto en J. Par-
viainen. In deze werken ontbreekt het
zeker niet aan fraaie momenten,
maar als geheel komen zij toch min
der boeiend over. Het meest voldeden
nog de Pastorale en een Fantasie
over een Finse Hymne, beide van
Kuusisto, een componist die in Hel
sinki de functie bekleedt van direc
teur van de Sibelius-Universiteit. De
Koraalpartita van Parviainen werkt
op de duur wat vermoeiend door een
al te veelvuldige herhaling van een
zelfde thema. Naar dit programma te
Speciaal vandaag
oordelen lijkt ons de Finse orgelmu
ziek tot nog toe geen hoge vlucht te
hebben genomen. Arie Keijzer, die dit
Finse programma ais onderdeel van
een serie „Orgelmuziek uit diverse
landen" uitvoerde, valt zeker te loven
om zijn speurzin naar hier onbekende
orgelmuziek. Zijn fantasierijke regis
traties en vaak briljante technische
vertolkingen deden ongetwijfeld deze
Finse orgelmuziek op zijn gunstigst
uitkomen.
Weer aanmeldingen na Sonja's Show
Van onze radio en tv-redactie
HILVERSUM „Er zijn missers gemaakt" zei de niej
VARA-voorzitter dr. Albert van den Heuvel zaterdagavoa
Sonja's Goed Nieuws Show, die geheel was gewijd aan
problemen na de omstreden radio-uitzending van VARA
STAD/RADIO Amsterdam op 30 april.
Improvisatie
Zoals veelal besloot de concertgever
zijn orgelvoordracht met een impro
visatie, in dit geval over een 18e-
eeuwse Duitse kerkmelodie. (Lied 231
uit het Liedboek voor de kerken).
Arie Keijzer toonde hierbij weer veel
vindingrijkheid en muzikale inspira
tie, alsmede een grote paraatheid bij
de verwezenlijking van zijn muzikale
gedachten.
VARA-voorzitter Van den Heuvel en radio-directeur Van den Ende (rechts) in de Goed Nieuws Show van Sonia
Barend (links).
Kind van de zon. Een Ne
derlandse speelfilm uit 1975
van de regisseur René van Nie
met in de hoofdrollen Josée
Ruiter, Dora van der Groen,
Johan te Slaa en Huib Broos.
Het verhaal gaat over een jon
ge vrouw die moeilijkheden
heeft met de overgang van het
plattelandsleven naar de grote
stad.
Nederland II 20.27 uur.
Gesprek naar aanleiding
van Kind van de Zon. Met het
oog op de speelfilm van René
van Nie spreekt Hans Engel
man met Jan van de Lande,
geneesheer-directeur van psy
chiatrisch centrum Sint Bavo
en Hans van der Wilk, coördi
nator bij de stichting Pandora
over enkele nieuwe aspecten
die in deze film belicht wer
den. De stichting Pandora, op
drachtgeefster van de film
Kind van de Zon, probeert
door voorlichting de vooroor
delen die in de maatschappij
bestaan tegen mensen die psy
chische moeilijkhéden (gehad)
hebben weg toenemen.
Nederland II. 22.00 uur.
Dood van een
prinses
ook in VS te zien
WASHINGTON (UPI) Ondanks
vele protesten zal Public Broadcas
ting Service in de Verenigde Staten
vandaag de omstreden televisiefilm
„De dood van een prinses" uiteenden.
Woordvoerder Michael Rierson van
PBS zei dat zelfs bedreigingen met
het half dichtdraaien van de olie
kraan zijn maatschappij niet van
haar voornemen kon afbrengen.
Saoedi-Arabië heeft de maatschappij
laten weten dat de film beledigend is
voor de Arabische cultuur, een pro
test waarbij zich enkele leden van het
Congres in Washington en de Mobil
Oil Corporation een van de grotere
weldoeners van PBS aansluiten.
ADVERTENTIE
gaat verder dan
sport alleen
Als ie een produkt maakt, moet je 't goed doen
lUivóorbeeld zuivere grondstoffen gebruiken
Wenken Landbouw produkten z»n van een eer-
Uike en erg goede kwaliteit, menken landbouw
is immers sportief genoeg om 't goed te doen
menken landbouw
door Ineke Sluiter
DEN HAAG De Bat Dor
Dance Company of Israël
maakt een tournee door Ne
derland. Ze brengen een geva
rieerd programma, dat een
keuze vormt uit elf balletten.
Slechts drie ervan zijn van
Israëlische choreografen. Za
terdagavond, in de Koninklij
ke Schouwburg in Den Haag,
stond een werk van eén van
hen, Domy Reiter-Soffer, op
het programma, Journey, uit
1977, muziek Franke/Froese
Bauman en Mc Laughlin, kos
tuums Davld Sharir.
Er aan tan grondslag ligt een wat
freudiaans verhaal over een vrouw,
die in haar dromen een kwade genius
doodt, waardoor zij zich vrij maakt.
Het is een lang ballet, met steeds zich
opnieuw ontsluitende werelden, zelfs
de ruimtevaart komt er in voor. Dit
heeft tot gevolg een veelvuldig wisse
len van kostuums, decor, belichting.
Maar: veel of weinig kostuum, rood,
oranje, blauw, of vleeskleurig, bewe
ging en muziek lijken een eigen leven
te leiden, weinig genuanceerd in sa
menhang met de droomwereld die
ons geopenbaard wordt.
De beweging op zichzelf is mooi,
sculpturaal, goed gedanst, met name
door de meisjes van het „corps",
maar als geheel is het artistiek-inhou-
delijk te mager om die indruk te
maken die de choreograaf ongetwij
feld bedoeld heeft, gezien de grootse
opzet van het ballet. De totale inzet
van de dansers is een „gewichtiger"
werk waardig.
Tekenend
Ik ga met opzet in op dit produkt van
eigen bodem. De artistieke potentie
van een nationaal gezelschap bepaalt
de groei en bloei ervan. Het lijkt
tekenend, dat dit het enige Israëli
sche ballet was. dat op het program
ma stond. Verder was te zien
Streams, van Al vin Ailey. in 1973 bij
het gezelschap ingestudeerd, Couples
van Rudi van Dan telg, uit 1974, en
Adagietto van Charles Czamy, uit
1977.
Streams is niet het meest karakteris
tieke werk van Ailey. HIJ gebruikt vrij
clichématig het bewegingsidioom
van Martha Graham, pas in de twee
de helft werd het boelend om naar te
kijken. Het werd door de vrouwen
heel kundig gedanst, met name
Christiane Scherz was mooi in haar
solo. Couples van Rudi van Dantzig
werd speciaal voor het gezelschap
gemaakt, en is héél karakteristiek, in
die zin, dat de verwantschap, die Van
Dantzig voelt met de moderne dans,
ook die van Graham, hier heel duide
lijk op een eigen manier wordt vorm
gegeven. Ik vond het, zonder chauvi
nistisch te willen zijn, het beste ballet
van de avond. De dansers kwamen er
het beste in uit, de technische en
fysieke onvolkomenheden van de
mannen, die in de andere balletten
soms storend werkten, waren door de
aangepaste beweging minder op
vallen.
Hoofdrol
Adagietto van Czamy is gemaakt
voor de artistiek leidster en soliste
van de groep, Jeannette Ordman. In
Journey vervulde zij ook de hoofdrol,
maar daarin had zij veel meer kans ReddGfl
haar kunnen te tonen dan in dit wat
ongeïnspireerde werk.
VARA-voorzitter Van den Heuvel,
net terug uit Amerika, en Cuba, wilde
pas nu voor het eerst in het openbaar
zijn mening geven. „Voor zover de
uitzending het gevoel creëerde dat de
VARA achter het geweld staat be
treurt de vereniging dit. De VARA is
voor de monarchie en tegen het ge
weld" zei hij.
Van disciplinaire maatregelen tegen
de programmamakers zou geen spra
ke zijn getuige zijn verzekering dat
het hoofdbestuur van de VARA de
medewerkers absoluut niet zou laten
vallen. Van de medewerkers was Han-
neke Groenteman niet in de Goed
Nieuws Show aanwezig, omdat zij
zich na veel aanvallen ais „Je had
naar de gaskamer gemoeten" en „We
zullen je kind iets aandoen," niet in
staat was te reageren. Uit veel bij de
VARA binnengekomen reacties
blijkt dat kwaad met veel erger
kwaad wordt bestreden.
Verslaggers Bas Linders verdedigde
zich met: „Als je als verslaggever
terecht komt in een gigantische rel
dan geef je door wat je ziet. Ik gaf
door wat er gebeurde. Wat gebeurde
deugde niet."
ouder dan vijftig jaar en twintig
of langer lid van de VARA.
Drie van de opzeggers, die tevera
gemotiveerde brief hadden ges
ven. kwamen aan het woord. Z
gen als achtergrond van de bedi
jes het vermoeden dat de progi
mamakers achter de daden vai
reur stonden. Men zou het leut
vonden hebben dat de politie
slechter deed dan de krakers ei
rellenschoppers. Ook werd de opi
king gemaakt dat de VARA t*
schermt met de kritiek van Wiegi
Van Tros Aktua.
Het leven van een danser is kort,
althans zijn professionele leven. Op
een bepaald moment zijn de ijzeren
zelfdiscipline en de meest Intensieve
training niet voldoende om te voorko
men, dat het lichaam zelf zichtbaar
maakt, dat het optreden afgelopen
moet zijn. Dat hoeft op zichzelf niet
tragisch of negatief te zijn. Op andere
gebieden binnen het vak kunnen an
dere gaven zijn, die waardevol zijn.
Jeannette Ordman heeft Bat Dor ge
leid tot een gezelschap dat overal
erkenning ondervindt en daarvoor
kim je grote waardering hebben.
Aandacht voor de verhoging van het
artistieke niveau, stimuleren van cre
atief talent en het kweken van jonge
dansers lijken, als we het gezelschap
bekijken, van uitermate groot be
lang, mede voor de bepaling van een
eigen gezicht. Een uitdaging, die
meer dan de moeite waard is.
Het Symfonie-orkest van Boston
(bijgenaamd The Boston Pops) heeft
in de figuur van John Williams een
nieuwe dirigent gevonden. Het is de
tweede dirigent voor de Bostonians
in het 51-jarige bestaan van het or
kest.
Radio-directeur Piet van den Ende
zei dat men misschien niet op een
verstandige manier te werk was ge
gaan. maar dat half Nederland nu
over de VARA heenvalt vindt hij on
terecht. De hele aflevering van Son
ja's Goed Nieuws Show stond eigen
lijk in het teken van redden wat er te
redden valt. En de VARA-voorzitter
deed dan ook herhaalde pogingen om
degenen die hun lidmaatschap had
den opgezegd op dat ogenblik was
dat van 5600 leden bekend terug te
krijgen. Hij vroeg zich af wat het
alternatief voor de opzeggers was als
ze een progressieve omroep zochten.
Radio directeur Van den Ende liet
daar op volgen: „De Tros is er niet
voor u maar voor Wiegel."
Na de show meldden zich volgens de
VARA tot gistermiddag vier uur
twaalfhonderd nieuwe leden aan. Of
onder die nieuwe aanmeldingen er
ook waren van mensen die de afgelo
pen dagen hadden bedankt kon men
nog niet zeggen.
Onderzoek
Uit een NIPO-onderzoek is gebleken
dat de publiciteitsgolf voor driekwart
verantwoordelijk is geweest voor de
opzeggingën van het lidmaatschap.
Verdere gegevens uit dit onderzoek:
meer dan de helft van de opzeggers is
door Stan Rijven
ADVERTENTIE
UTRECHT Bill Doggett
pakte zaterdagavond royaal
uit toen hij in Vredenburg zijn
Europese toernooi afsloot
met een monsterconcert, dat
ruim vier uur zou duren.
Er zijn allerlei manieren om spierpijn
op te lopen. Dat is zó gebeurd.
Gelukkig is er ook een voortreffelijke
manier om er snel weer vanaf te
komen. Inwrijven met Algesal maakt
de spieren los en soepel. Algesal
brandt niet op de huid, geeft geen
vlekken en heeft gelukkig een
heel aangenaam parfum. Zorg dat
u altijd een tube in huis hebt. Algesal
is uitsluitend verkrijgbaar bij apotheker
en drogist. Lees vooraf de gebruiks
voorschriften. Algesal als bewegen
pijn doet.
De vermoeidheid was zeker in het
eerste, nog ai matte gedeelte voel
baar terwijl het tevens de vraag is of
deze kwantiteit de kwaliteit ten goe
de kwam. Hij nam er in ieder geval
rustig de tijd voor om z'n brede muzi
kale oriëntatie te kunnen etaleren.
Pianist en hammondorganist Dog
gett markeert de fase waarin de jazz LichtVOetifl
en rythm blues nog dicht bij elkaar
stonden en waarin de rock en roll
langzaam vorm kreeg Na onder an
dere deel te hebben uitgemaakt van
de Ink Spots en de Tympany Five
'van Louis Jordan begon hij in 1953
een eigen groep. Daarin stond zijn
hammondorgel centraal. Met deze
band had hij in 1956 succes met de
miljoenenhit Honky Tonk, die tevens
de grootste instrumentale rock en roll
hit uit de jaren vijftig zou worden.
Aan de samenstelling van het pu
bliek, tussen de 35 en 50 jaar was af te
lezen dat deze swingende periode nog
'niet vergeten was. Overigens zou het
nog even duren eer Doggett met zijn
band daaraan toe zou komen Er
werd begonnen als kwartet waarin de
jonge basisst John Moody al direct
solistisch zijn verbluffende beheer
sing van de fenderbas mocht showen,
waarmee evens de lijn van het pro
gramma hinderlijk onderbroken
werd.
Er werd degelijk maar zonder veel
elan een lichtvoetig jazzrepertoire ge
speeld waarin Doggett voornamelijk
aan de vleugels mooie versieringen
verzorgde bij het spel van de tenor
saxofonist Bubber Brooks. Deze oud
gediende gaf enkele fraaie soli weg
zoals in Eriington's SatinDolI. Met
drummer Oscar Josephs begeleidden
zij samen later zangeres Tony Willi
ams die met Kansas City en andere
klassiekers niet echt kon imponeren.
Met Honky Tonk, dat twee maal ach
tereen gespeeld werd, schakelde de
band over op rythm en blues. Gitarist
Big Bo had zich inmiddels bij de
groep gevoegd en maakte veel en
thousiasme los met zijn clowneske,
teveel op effect gerichte blues-inter
pretaties.
Na de pauze kreeg het hammond-
repertoire een centrale plaats en
kwam de immer minzame en goed
lachse Dogget meer in de schijnwer
per te staan. Weliswaar toont deze
ban'd zijn wilskracht met dit mara
thonconcert maar compacter en se
lectievere programmering zou zonder
meer de zeggingskracht hebben ver
hoogd. Nu was er een elk-wat-wils
avond ontstaan waarin de hoogte
punten dunner gezaaid waren.
Een vertegenwoordiger van CBC
ronto Canada met de zojuist gen
nen prijs.
Gouden roos Montreu
weer voor Canada
MONTREUX (DPA) De Canal
tv-maatschappij CBC heeft zate)
voor het tweede achtereenvolg
jaar de „Gouden roos van Montr
voor de beste tv-amusementspro
tie gekregen en wel voor de bljd
„Dream Weaver". Dc intematii
jury onder leiding van de Nederl
se NOS-directeur, Erik Jurgens,
de de beide zilveren rozen toe ee
britse ITV voor „It'll be alright in
night" in de categorie humoristis
bijdragen en aan de BBC voor
programma „Not the nine o
news". Een speciale vermelding 1
onder meer „Urbanus. dood o
vend" uit België
Herdrukken
Uitgever Pranger (Amsterdam) I*
een „dundrukserie" opgezet
hoofdzakelijk herdrukken van
taald werk. Wij ontvingen de rot
„Vaders" van de Amerikaan Hen
Gold De auteur haalt in dit S
herinneringen op aan zijn vadff
spiegelt die herinneringen aan
eigen vaderschap. Het boek tel!
pag. Prijs 27,50.
In dezelfde serie verscheen „Watè
het verslag van Henry David Thm
(eveneens Amerikaan. 1817-1862'f
zijn kluizenaarsbestaan van
twee jaar aan de oever van de n
Walden in Concord Massachuü
(Omvang 308 pag. Prijs 29,50.
Tenslotte in deze dundrukserie
winterpaarden". van A. A. T Di'
Dit boek heeft destijds, in 1961
zien gebaard in verband met
kend beschreven details. De rtf
speelt in Schotland en in het Lof"
se East End. Omvang 409 pag-f
37,50.
