l
Boeiende Moeder Courage
bij het Publiekstheater
Tenorsaxofonisten tarten
het klimmen der jaren
L-
Sopraan Söderström
vocaal op retour
Imponerend debuut van
Conlon in Rotterdam
Nieuw klein-realistisch
spel van Rob Bognar
Nieuwe aanpak van Peter Oosthoek
Van den Heijer
volgt wellicht
Kloos op
Première Lavendel in Groningen
Nederlandse Operastudio
op de verkeerde weg
Griffin en Gordon in Utrecht
MAANDAG 10 MAART 1980
BINNENLAND
TROUW/KWARTET ^1'
door André Rutten
AMSTERDAM Het première-publiek was zaterdagavond zeer ingenomen met de voorstel
ling, die Peter Oosthoek van Centrum met een grote groep spelers van het Publiekstheater
gemaakt heeft van Brechts „Moeder Courage en haar kinderen". Annet Nieuwenhuyzen, die
Moeder Courage speelt, werd in het bijzonder toegejuicht.
De Stadsschouwburg was ook met
een al ln de openingsscène verrast en
geboeid Het zicht op de speelruimte
wordt in overvloeiende etappes geo
pend. waarbij het perspectief zich
verrassend verdiept, totdat, heel in
de verte lijkt het. Courages huifkar
oplicht, terwijl kenmerkende motie
ven uit Paus Dessaus muziek, life
gespeeld, klinken Overgaand ln Moe
der Courages eerste lied ..Hé, kapi
tein. laat de trommels zwijgen".
Het beneemt Je bijna de adem. mis
schien vooral als Je het stuk al uit
vroegere voorstellingen kent en er.
wat er ook aan ontbroken mag heb
ben. van houdt Je herkent het onmid
dellijk. Juist omdat het op deze ma
nier nieuw wordt, opnieuw gaat leven
in een suggestieve ruimte, die duide
lijk toneelruimte blijft, maar zo open
dat de verbeelding er mee aan het
werk kan.
Staketsel
Centraal ln die open ruimte staat een
licht buizenstaketsel met plankler-
tjes. waarop de vier muzikanten met
hun Instrumenten zitten, waarop ook
delen van scènes gespeeld worden, en
waaronder ook de huifkar past, er
blijft staan, of er onder door gereden
wordt. Een neutraal staketsel, dat op
velerlei manieren het toneelbeeld
(van Herman van Elteren) kan accen
tueren. Er is. ook ver weg. een heel
ruime, neutrale horizon.
Die openingsscène, met haar bewe
gingen van mensen, licht, muziek, is
een voorproef van en kenmerkend
voor de hele voorstelling. Er is zeer
inventief, op een telkens weer andere
manier, met en in de ruimte gewerkt,
de volle aandacht toch steeds gecon
centreerd op de mensen er in. hun
entourage, wisselend van scène tot
scène tot scène (van slagveld tot slag
veld) telkens op een andere manier
tot leven gebracht.
De mensen er ln. Dat zijn dus de
marketentster Anna Flerling, bijge
naamd Moeder Courage, haar drie
kinderen twee bijna volwassen
zoons, een dochter die niet kan pra
ten een veldprediker, een kok, een
soldatenhoertje. Mensen die achter
de oorlog aantrekken om er wat aan
te verdienen. Moeder Courage is er
het middelpunt van. Zelfs haar kinde
ren. van drie verschillende vaders,
zijn het gevolg van haar meetrekken
met de oorlog. Op haar belevenissen
is Brechts ..kroniek uit de dertigjari
ge oorlog" (1818-1648) gebaseerd. Het
toneelspel dat hij er van maakte, lijkt
min of meer op een volksballade: een
reeks tekenende voorvallen uit de be
levenissen van de marketentster
een sterke, vindingrijke, uitgekookte
vrouw worden er niet in bezongen,
maar getoond. Omdat het toneel is.
worden per scène dikwijls meer bij
komstigheden vertoond dan een bal
ladezanger zou bezingen.
Extra belicht
In de voorstelling nu worden de
hoofdzaken ln een scène soms even
extra belicht het hele toneel wordt
een paar ogenblikken in helder wit
licht gezet of worden de mensen,
op wier onderlinge verhoudingen
men even goed moet letten, in een
volgspotje gevangen. Dat laatste ge
beurt ook. wanneer een van de figu
ren een lied zingt wat de (epische)
balladevorm meebrengt.
Tegelijkertijd zijn de bijkomstighe
den. die niettemin tekenend zijn, ver
levendigd, ln beweging gehouden,
soms door spelers van kleinere rollen
als een bewegend, visueel goed wer
kend groepje te laten optreden en
zingen een beetje lijkend op het
koor ln klassieke stukken.
In de manier van acteren is er bijzon-
Van een onzer redacteuren
AMSTERDAM Dr A. H. i
Heuvel, de secretaris-genera*
Nederlandse Hervormde K(
kandidaat gesteld is voor het
terschap van de VARA. heeft
gereageerd met te zeggen dat
nog maar gaat om een intern*#*!
dure bij de VARA, waarvan
komst allerminst vaststaat. !Se
stadium wil hij dan ook ntirna
enkel commentaar geven.
den
Het hoofdbestuur van de VARj.^
dr Van den Heuvel unaniem
verenigingsraad voorgedrage
beslist eind dpze maand of dr
beslist eind deze maand of dr
Heuvel kan worden aanvaard
volger van André Kloos.
Dr Albert van den Heuvel
deerde in Utrecht en in
theologie. Hij leidde de jongei
ling van de Wereldraad van
en was vervolgens directeur
afdeling communicatie van
reldraad. In 1972 werd hij se<
generaal van de Nederland
ïmrmHo ZTarlr
Moeder Courage en haar kinderen: Annet Nieuwenhuyzen voorop, daarachter Celia Nufaar, Hen Reijn,
Alexander van Heteren.
dere zorg besteed aan het duidelijk
laten zien van hoe de verschillende
mensen zich tot elkaar verhouden: er
zitten allerlei persoonlijke reiatietjes
ln, ook zijn zij tot op zekere hoogte
lotgenoten, maar uiteindelijk geeft
het eigen gewin wel de doorslag. Ook
bij Moeder Courage, ook al kiest die
uiteindelijk wel geheel voor haar
dochter.
Die kleine oorlog tussen gewone men
sen wordt in deze voorstelling helder,
overtuigend zichtbaar. De voornaam
ste rollen er in worden gespeeld door
Annet Nieuwenhuyzen (Moeder Cou
rage), Celia Nufaar (de „stomme"
dochter Katrien), Frans Vorstman
(veldprediker), Hans Boswinkel (kok),
Petra Laseur (het hoertje Yvette Poi-
tier) en in verschillende rollen o.a.
John Leddy, Chiem van Houweninge,
Marijke Veugelers en vele anderen.
De vier musici zijn Hans Braber,
Hans Meijdam, Rob Zeelenberg, Bob
Zimmerman. De laatste heeft Paul
Dessaus muziek naar de mogelijkhe
den van de spelers toe bewerkt. ZIJ
gebruikten die meestal uitstekend.
De gespeelde vertaling is die van Ger-
rit Kouwenaar.
vormde Kerk.
Volgens de door oud-mii
Kemenade geleide selecti<
sie, die Van den Heuvel
hoofdbestuur voordroeg, volt
den Heuvel in ruime mate
eisen die in de profielschets
zijn. Hij is lid van de Partij
Arbeid en bestuurslid van de
Hij is voorzitter van het advie
van de Nationale Commissie
d
Jpn i
ia
•n g<
tarn
eind
ults
op
erst
int
de
var
hij
kkei
nde
door Louwrens Langevoort
AMSTERDAM Het Nederlands Kamer Orkest concerteer
de zaterdagavond in de Grote Zaal van het Concertgebouw
onder zijn vaste dirigent Antoni Ros-Marbé in een program
ma. dat opgezet was rond de Zweedse sopraan Elisabeth
Söderström.
De nu 54-Jarige diva heeft een carriè
re achter de rug. die zich nauwelijks
ln Nederland heeft afgespeeld. Haar
repertoire omvat opera's met een
voorkeur voor Mozart, Strauss en Ja-
nacek en liederen. Oeen wonder
dat ze voor haar optreden met het
Nederlands Kamer Orkest werken
koos waarin de expressiviteit van het
woord sterk verweven is met de mu
ziek.
Britten ontleende de teksten voor
zijn liederencyclus „Les Illumina
tions" aan het gelijknamige werk van
de achttienjarige Arthur Rimbaud.
Uit de verzameling associatieve im
pressies nam Britten slechts een ne
gental. die hij groepeerde rond een
fanfareinotlef Instrumentaal beperk
te hij zich tot strijkers, die hij echter
zo gebruikte dat men soms de blazers
meent te horen. Oorspronkelijk werd
de solopartij vertolkt door een tenor,
Brtttens vriend Peter Pears. Toch
moet worden aangenomen dat de
DANS THEATER
CA
O
z
premiers
SIDEWALK
Christopher Bruce
MSA
GLAGOLSKAJA
Jirl Kyllao
met orkest, versterkt
Ned. Vocaal Ensemble
en 4 z jngsollstcn'
amsteroam maIOmrt.
20.15 uur
componist de voorkeur gaf aan een
sopraan. De dromerige en haast on
wezenlijke stemming wordt erdoor
versterkt.
Juist daarom was het bijzonder te
betreuren dat Elisabeth Söderström
de partij niet meer voor honder pro
cent aan kan. Door haar voordracht
weet zij de tekst ln die bijzondere
sfeer te plaatsen, maar vocaal bereikt
zij die kwaliteit niet meer. Haar hoog
te klinkt veel te sterk en geforceerd,
terwijl het legato-zlngen wordt ver
troebeld door storende bijgeluiden.
Ros-Marbé wist het orkest wel in die
ongrijpbare, zweverige stemming te
brengen.
Dramatiek
Haydn componeerde de scène en aria
..Berenice, che fal" op een tekst van
de achttiende eeuwse llbrettodichter
Metastasio. Het bombastische karak
ter van dit dichtwerk kan wel tegen
een stootje, ook als dit zich uit ln een
nadrukkelijk woordaccentuering,
Haydn muziek ls direct en realistisch.
Elisabeth 8öderström had aanmerke
lijk minder moeite om de Juiste dra
matiek met haar vocale middelen in
te vullen.
Het NKO had de avond geopend met
de „Zarabanda" van de Spanjaard
Rodrigo. Een aardig stuk. meer ln de
zin van opwarmer die zijn weg naar
het vergeetboek zonder problemen
zal kunnen vinden. Brahms' Tweede
Serenade, waarmee de avond werd
besloten verdient een uitvoering met
meer diepgang. Het musiceren bleef
beperkt tot het geven van een Juist
.notenbeeld en Ros-Marbé verzuimde
de dynamiek in zijn vele facetten uit
te werken. Elisabeth Söderström en
het Nederlands Kamer Orkest spelen
hetzelfde programma vanavond ln
het Haagse Congresgebouw.
door W. H. Wolvekamp
ROTTERDAM Na de welhaast opzienbarende prestaties
van Simon Rattle, onlangs benoemd als vaste gastdirigent bi]
het Rotterdams Philharmonlsch Orkest, was het zaterdag
avond de ]onge Amerikaan James Conlon, die met het RPhO
in een ouverture van Carl Maria von Weber, Van Beethovens
achtste symfonie en enkele Slavische dansen van Dvorak
imponeerde.
Cor Witschge en Renée Soutendijk als vader en teruggekeerde
dochter in Rob Bognars „Lavendel".
door André Rutten.
GRONINGEN In het Kruithuis is vrijdagavond de eerste
voorstelling gegeven van „Lavendel", een nieuw stuk van Rob
Bognar, van wie eerder „Spoorloos" (Haagse Comedie 1977) en
„De Nacht van de Rattenkoning" (Theaterunie 1978) zijn
gespeeld.
James Conlon heeft ln korte tijd een
aanzienlijke reputatie weten op te
bouwen. Een onmiskenbaar natuur
talent, voor wie het uit het hoofd
dirigeren een vanzelfsprekende zaak
schijnt te zijn. Als openingsstuk voor
dit nog steeds zo genoemde „Prome-
nade"-concert (de programma's be
staan lang niet altijd uit populaire
muziek) had de dirigent zijn keus
laten vallen op een uit 1811 daterende
ouverture van Von Weber „Der Be-
herrscher der Oeister", waarop nooit
een opera ls gevolgd. Een bondig en
voortreffelijk geïnstrumenteerde
compositie, die bij alle beknoptheid
kwalitatief eigenlijk weinig onder
doet voor de ouverture Frelschütz,
Oberon en Euryanthe. Conlon bleek
hier direct een vaste greep op het
orkest te hebben.
Die hierop aansluitende achtste sym
fonie van Van Beethoven vormde
echter het duidelijke hoogtepunt van
de avond. Zelden hoorden wij een zo
gave en klankschone reproduktie van
deze korte symfonie. Wat Conlon in
zonderheid van het Menuet maakte
grensde aan het volmaakte. Het on
berispelijk spel van de hoornisten gaf
Conlon aanleiding deze nadrukkelijk
bij het enthousiste applaus te be
trekken.
Soliste tijdens dit concert was Mleke
Blesta, aanvoerster van de tweede
violen van het RPhO. Zij gaf een
vertolking van het derde vioolconcert
in b kl. van Saint-Saëns. Dit concert,
dat met „Introduction et Rondo Ca-
pricioso" tot de meest gespeelde vi
oolcomposities van deze veelzijdige
Franse toondichter behoort, blijft al
tijd voor de uitvoerende zowel als de
luisteraar een trekpleister. De solist
vindt er ln technisch en muzikaal
opzicht alles van zijn gading. De bes
te prestaties leverde Mieke Biesta in
het Andantino met zijn prachtige
cantilenen en het laatste deel, dat
ook in technisch opzicht het best
lukte. In het eerste deel waren nogal
wat intonatievlekjes. Een sterk vibra
to kan dienstig zijn bij een volle en
warme toonvorming. Maar de afwij
kingen van de absolute zuiverheid
mogen niet te groot worden. Mieke
Biesta speelde het begin alsof zij Ra
vels Tzigane onder handen had. En zo
moet het toch echt niet. Overigens
viel er veel te waarderen in het spel
van de soliste, wier spel bij het pu
bliek een warm onthaal vond.
Drie Slavische Dansen van Dvorak
vormden het sluitstuk van dit pro
gramma.
wording Ontwikkelingsvraag
(de vroegere Commissie-Cl
heeft in woord en geschrift bl
ven van zijn sociaal demo<
gezindheid.
En nog
iel
di
Jte
he
we
Het koor van de abdij van Moéuta
ling
81
In dit nieuwe stuk komt een Jonge
vrouw (Renée Soutendijk), na een
paar Jaar afwezigheid (even) terug in
het ouderlijk huls. waar haar oudere
zus (Martine Crefcoeur) en haar vader
(Cor Witschge) nog wonen. Wat later
komt haar vriendin (Cocki Boonstra)
daar ook. Een eenvoudig huis op klei
ne schaal (ontwerp Kees Wolfrat) en
daarin het restant van een eenvoudig
gezinnetje met ietwat gespannen ver
houdingen, waarvan de achtergron-
STADSSCHOUWBURG
KASSA (11-15 wur) 24231 1
Speciaal vandaag
Mayerling, Amerikaanse
speelfilm in 1967 van regiseur
Terence Young, waarin de erf
genaam van de Oostenrijks-
Hongaarse troon, prins Rudolf
tragisch aan tijn eind komt.
Omar Sharif in de rol van Ru-
dolf. Catherine Deneuve als
Maria Vetsera. James Mason
als Frans-Jozef en Ava Gard
ner als keizerin Elisabeth
Ned. 1/20.20
Een ruiter rijdt voorbij: de
dood van een held
Ned. 2/22.10
De verzonken wereld van
Roman Vishnlao en Isaac B.
Singer is een film over twee
mensen die hebben bijgedra
gen tot het vastleggen van de
Jiddische cultuur in O. Euro
pa. Vishniac met een verbor
gen camera in getto's en Sin
ger met boeken
Dtsl. 2 22.20
Plein Publiek gaat over kin
dertehuizen
Hilv. 24.15
Finale van de lustrum
avond 55 jaar NCRV
Hilv. 220.00
door JAC. KORT
ALKMAAR Indien het de bedoeling van de Nederlandse
Operastichting s om door middel van de Opera Studio Jong
Talent op te leiden tot het „Grote Werk", dan is zij blijkens de
première van twee eenakters, die ik vrijdagavond in „De Vest"
alhier bijwoonde, op een belangrijk punt op de verkeerde weg,
en dat punt is de regie.
Vocaal talent is er best wel in ons
land Van Joep Bröchezer. Lucia
Meeuwsen. Wouter Goedhart en Hé-
lène Versloot was dat reeds bekend.
Ook Saskia Gerritsen, Maria van
Dongen. André Spijker en Paul Bin-
dels gaven daarvan blijk. Dat „vak"
behoeven ze nauwelijks meer te leren.
Maar wat de regisseur hen moet bij
brengen ls. dat zij zich ongedwohgen
op het toneel opstellen, zich zo na
tuurlijk mogelijk over de planken be
wegen, niet allerlei stereotiepe poses
en gemaakte houdingen aannemen,
kortom, mensen worden, die zingend
een verhaal uitbeelden Daarvoor is.
zeker voor onervaren operazangers,
nodig een regisseur met meer vak
kennis en fantasie, dan waarover de
gene die ditmaal met deze taak belast
was blijkt te beschikken.
De beide werkjes, die tijdens deze
voorstelling werden uitgevoerd zijn
evenwel zeer aantrekkelijk en zeker
voor het doel geschikt
Voor de pauze ging het ln 1954 ge
schreven ..A dinner engagement" van
de Engelse componist Lennox Ber
kley (1903), later op de avond „Dokter
Mirakel", dat George Bizet op 19-
jarige leeftijd schreef Twee niemen
dalletjes naar hun inhoud, maar
sprankelend en met veel kennis van
de vocale mogelijkheden gecompo
neerd. waardoor men er met plezier
naar luisterde. „Dokter Mirakel"
werd gezongen ln de Nederlandse ver
taling van Alfred Pleiter, hetgeen
voor het overigens weinig talrijke pu
bliek het volgen van de handeling
'vergemakkelijkte.
Als begeleiding fungeerde een instru
mentaal ensemble, dat verdienstelijk
speelde, doch gehandicapt werd door
het feit. dat het met vijf strijkers niet
opgewassen was tegen de blazers- en
sla gwer kersgroep
De leiding van het geheel had de
Jonge dirigent Bruce Cohen, die het
gebeuren op het toneel en ln de or
kestbak zeer goed ln de hand wist te
houden.
Tot 9 met vinden herhalingen van
deze voorstelling plaats in Leeuwar
den. Amsterdam. Enschede. Eindho
ven. Deventer. Haaksbergen en Hil
versum.
den gaande het spel langzamerhand
naar buiten komen.
Wat Je in dat kleine zaaltje, waar Je
dicht op de spelers zit, het eerst waar
neemt. is dat er onder regie van Hulb
Broos zorgvuldig gespeeld wordt, met
gebruik van natuurlijk lijkende ex
pressiemiddelen, ogenschijnlijk ge
woon dus, maar het eigenaardige in
de vier karakters een beetje op
scherp gesteld.
Die vier mensen, de kortsluitinkjes
én de contacten die er tussen hen
ontstaan boeien daardoor wel. De
manier waarop de achtergronden er
van, langzaam gedoseerd in frag
mentjes min of meer ontrafeld wor
den doet dat minder. Natuurlijk,
Bognar heeft terecht vermeden dat
echt duidelijk, expliciet te doen. Hij
probeert het via halve verwijzingen,
verdeeld over een ingenieus patroon,
dat een netwerk van motiefjes bevat,
fijnmaziger dan in zijn vroegere stuk
ken.
Maar er is een wankel evenwicht
tussen min of meer suggestieve aan
duidingen en meer direct genoemde
feitelijkheden, waardoor een tekort
aan geloofwaardigheid, en dus aan
overtuigingskracht ontstaat: is er
niet wat veel van het goede (of in dit
geval eerder: van het kwade) inges
topt, ben je geneigd je af te vragen.
De titel „Lavendel" lijkt e verwijzen
naar een soort bloemengeur, die er
vroeger in het gezinnetje geheerst zou
kunnen hebben, waar een buiten
lamp het achtertuintje van een soort
maneschijn voorzien heeft. Het is al
lemaal uitgelopen op een wat treurig
makend verval, dat Je vooral in de
vader van Cor Witschge herkent, in
de geprikkelde gelatenheid van Mar
tine Crefcoeur. ln de meestal uitda
gende weerbarstigheid van Renée
8outendlJk. in het doorgaans laconie
ke incasseringsvermogen van Cocki
Boonstra. In het spel ontmoet je dat
allemaal, de achtergrond waaruit het
voorkomt blijft wat te bedacht.
Het ls een produktle. die door de
Theaterunie voor de toneelvoorzie
ning van het Noorden van het land
gemaakt Is. daar ook veel gespeeld
wordt, maar evenzeer naar het wes
ten komt.
(Spanje) zingt vanavond in
(rk kathedrale kerk) en morge£
in Haarlem (rk kathedrale kes t
Bavo) religieuze muziek die ii emj
t/m 18e eeuw speciaal vex e
Spaanse abdij geschreven ir
aan toegevoegd werken van
derlandse componisten waaijjigj
handschriften zich bevinden je
boekerij van de abdij. De zan ave
van Montserrat is een van de e is
muziekinstellingen in Euro| nt,s
eeuw). Het koor staat than let
leiding van Ireneu Segarra, 1 d
tijnermonnik van de abdij. ttel
"I/W
art
>r I
ha
ipe
;tel
oali
door Rud Niemans
Tenorsaxofonisten hebben net altijd dat tikje individualisme meer ten toon gespreid, d n
vooraan deed staan wanneer er zich markante ontwikkelingen in de Jazzmuziek voord
De tenorenboom Hawklns-Young-
Coltrane, heeft vele vertakkingen. De
genoemde heldentenoren een term.
die opera en Jazz uit eikaars vocabu
laire kunnen wegpikken vertegen
woordigen elk verstrekkende In
vloedssferen. die over elkaar heen-
schuiven als de polyritmen van een
Elvin Jones. Met de meesters zelve en
velen hunner navolgers werden ook
de liefhebbers in dit land meermalen
geconfronteerd. Hawkins was er al
voor de oorlog met de Ramblers. Les
ter op zijn retour kwam met de eerste
van een reeks Jazz at the PhUharmo-
nic-shows mee. Trane kwam hier als
een door velen onbegrepene met Mi
les Davis, later als een erkende geni
us, met zijn befaamde, eigen kwartet.
Tenoren kwamen, tenoren gingen. Bij
tijd en wijle toonden zij een opvallen
de voorkeur voor „the Dutch" en hun
grauwe luchten. Don Byas en Ben
Webster woonden hier geruime tijd,
al werkten ze elders en hielden ze
voeling met andere brothers ln Euro
pese hoofdsteden. Tot de eerste Jazz-
emigranten uit de States die de neus
van de sfeer en werkgelegenheid daar
een beetje vol hadden, behoorden de
blazers Dexter Oordon en Johhnny
Oriffln. Tenorsaxofonisten uiteraard,
want daar draait dit verhaal om. Bei
den hebben tal van zowel biografi
sche als muzikale raakvlakken. De
gemeenschappelijke leerschool was
o m. een der tumulteuze orkesten van
Lionel Hampton, beider stijl ls gesne
den uit het Lester Young-model, met
wat touches Hawkins, hier en daar.
Belde blowers zijn niet zo zeer door
de trits nachtconcerten in de jaren 50
en 60 bij ons bekend geowrden. als
wel door hun regelmatige optredens
ln de handvol Nederlandse clubs. De
Amsterdamse Sheherazade bezat de
Village Vanguard-achtige atmosfeer
waarin hun muziek in de mid-60er
jaren voluit gedijen kon. Dat Ib alle
maal lang voorbij, er zijn nu BIMhui-
zen en zo. maar toch wil ik nog één
herinnering bij oudere Jazzfans terug
roepen: het beeld van de kleine, ge
drongen tempo-beul Johnny Grif fin
ln die „Zade". het koppie schuin, de
ogen dicht, kritisch luisterend of Han
Bennink (de enige die hij achter zich
duldde) en de zwetende Pimmetje
Jacobs zijn Jazzgeworden driftbuien
konden bijbenen. Of dat van de stati
ge Dexter, die met zijn basbariton
ging vragen of we wisten wèt het door
hem gecomponeerde „Dexter's
Deck" nu wel betekende.
Flonkerend programma
Waarom die blik achterom? Wel, Jl.
zaterdag in het MC Vredenbrug wa
ren Dexter en „Griff" met eigen kwar
tetten weer eens te horen. De slordige
17 Jaren na hun eerste kokende ses
sies in het Mokumse lijkt nauwelijks
iets aan hun imago te hebben veran
derd. Er vallen hoogstens wat buiten
muzikale ..changes" te noteren. Dex
ter vierde in "77 een met een lucratief
platencontract van CBS versierde
..homecoming" en kan zich eindelijk
vaste, op hem ingespeelde ritmesec
ties permitteren. Oriffln 52 jaar her in
Chicago geboren en gestaald in Ne-
wyorkse hardbop met Blakey en
vooral Monk als belangrijke tussen-
S3* i
stations, vestigde zich in '72
woon in het Brabantse. Gril
raste de zaal met een flonker
gramma met qua tempi de v
leutel 2:2:1. In die ene slow,
ton's „Sophisticated Lady",
teerden Griffin. pianist Ron
en bassist Ray Drumond 3
lende typen vrouwen
schoonheid. Drummond, zi
even corpulent als hijzelf, pl
streek soli waarin zuiverheid
tiviteit om de voorrang stred(
prefereerde ik het genuan
spel van John Herd bij Dexfc
De mondere tenorist was du'
zijn sas met zulke excellent*
die meer dan sidemen warj*»
gold ook voor het getalenteèfj^
ken Kenny Washington
drums, door Griffin bij Bettjlge
weggeplukt. Aan snelheid 1 ne
leider één keer vanuit
start direct op stoom liggend"
niets ingeboet, hooguit zijn
staccati van toen wat bijg ge
Kan deze landgenoot hier l
vaker komen spelen? Twee I
versluierden een vergelijking g
2e set. die van Gordon: Gril Lj
van geen ophouden en DextC^
een niet al te frisse cond
„Fried tananas" de gebakke
dus. al kwam er door Gordon
ne en de kwaliteit van zijn t
pianist Kirk Lightsey nog be^£,<
muziek uit Randy Weston s
Sonore, flegmatische melod *b
lui over de beat heengevlijd.
ne akkoordenkennis, helemfl jj»
ter Maar ik heb hem wel ee^*
gehoord
