n )e dames achter ,Het Kapelhuis' het afscheid van de Wentinks Uit brieven van lezers ke Koopmans en Margje Blitterswijk: Moeder ingesloten na dood van kind VARIA TROUW/KWARTET 9 lveeh r Fred Lammers !0-473( ERSFOORT Dagen dat londerd mensen de drem- over komen zijn geen zeld- eid voor galerie „Het huis" op de hoek van de eledenstraat en het Vrouwekerkhof. Al die kers komen niet voor mooie geveltje van dit his- :he huis, dat al dateert 1440, al is die geschiedenis inv, cu iö uic izoeri Interessant. te Koopmans en Margje Biltters- terdamL het tweetal achter deze galerie, en er desgewenst alle mogelijke thtingen over. Het Kapelhuls, die m dateert uit een grijs verleden, ft eens gefungeerd om de archie- van de Onze Lievevrouwekerk te ,ne- ^"bergen. Van de kerk ls slechts de a' .Samde Lange Jan over. nadat een Klti0ffing in de Napoleontische tijd v a. (gebouw grotendeels ln een puin- <p veranderde. Ook „Het Kapel- i" overleefde deze ramp. Nadat Jarenlang als kroeg had gediend is. Vlijfcg het pand kort na de oorlog een Iger bestemming. Het werd een waar ln kunst geïnteresseer- kunstenaars kunnen ontmoeten, zozeer persoonlijk als wel ln hun L Twintig jaar houden de dames 4terswljk en Koopmans zich daar «n al mee bezig en nog steeds met veel enthousiasme als in het wilt het steeds beter doen. Je altijd een droom om het mooier tn, maar telkens weer is er die ïlling ln jezelf. En dat ls goed. ls de reden ermee door te gaan," dicht dt Hljke. Als het aan haar en pers^gje had gelegen hadden ze ln dit groot iieumjaar fiks uitgepakt en was J bezoekersaantal tot een nieuwe ïoogte gestegen. Margje Blitterswijk en Hyke Koopmans (rechts) voor kunstenaars springplank (foto: Reuk Tukker). ositie hebben een grote tentoonstelling bereid, waarop we aan de hand recent werk van 25 kunstenaars Jen aantonen dat de grenzen tus- 12S toegepaste kunst en beeldende 10mtet steeds meer vervagen. iun. g fi in de eerste categorie tref Je osfbl jst met een grote K aan. We moch- voor die expositie gedurende maanden de „Zonnehof" gebrui- Ons plan gaat echter niet door, it we van de Raad voor de kunst ?n gehoord dat er afwijzend ls lseerd op onze aanvraag om ibisldle. Er ls geen geld meer, moet Immers op worden be en 2ield. We hebben weliswaar nog 1 „HAb officieel antwoord van het mi- »en zierie gehad, maar het staat nu wel ncingt dat we die tentoonstelling, waar- nge Ik vijf maanden werk heb zitten, A'er kunnen vergeten, althans voor (jubileumjaar. De tijd van verdere anisatle ls te kort geworden," zegt «spijtig. j betekent niet dat zij dit plan laai uit haar hoofd heeft gezet, tien kan het nu volgend Jaar," t ze hardop. De dames van „Het ^elhuls" laten zich niet zo gauw iet veld slaan. De afgelopen Jaren (den ze wel meer voor hete vuren Hes ls uiteindelijk weer op zijn jjes terecht gekomen. rste Jaren ln Het Kapelhuls, H81 het er niet warm was te stoken volg van een technische fout bij istauratie, een euvel dat al lang is loipen, en de strijd tegen een caféhouder, die het pand igekocht om er een eethuisje van .naken, hebben Hyke en Margje ©Rtfen maar gestaald er extra de iders onder te zetten, hun Ka- uis nog meer als een uitdaging te 1 beschouwen. begon allemaal nog eerder en wel le oorlogsjaren toen Hyke, een boerendochter uit Akkrum, antls op zolder een verzameling ïiser, atersi i'ccrr prachtige boeken ontdekte, die Ie mand daar uit veiligheidsoverwegin gen had mogen opslaan. „Het ging over Perzische tapijten en allerlei prachtige weeftechnieken. Ik, als meisje van het Friese platteland, had nog nooit zoveel moois bij elkaar ge zien. Ik was nauwelijks van de zolder weg te krijgen. Daar groeide het plan zelf Iets op dat gebied te gaan onder-, nemen. Kort erop kreeg ik van ken nissen een weefgetouw in bruikleen. Na een poosje maakte ik sjaals van schapewol en de wol van mijn ango rakonijnen. Hulp was er ook voorhan den. Met name een oom en een neef, die bij ons waren ondergedoken hiel pen maar wat graag. „Onze produkten sleet lk bij een be kende Haagse modezaak. Daar waren die sjaals in een tijd, dat alles schaars was meer dan welkom." Later mocht Hyke naar de kunstacademie om zich verder in dat weven te bekwamen. In de tweede helft van de Jaren veer tig werd ze eigenares van een weverij ln Amersfoort. Margje Blitterswijk kwam ln 1949 ten tonele. Zij was ook een meisje van een boerderij, die de kunst boven het boerenleven in het Utrechtse Bunnik had verkozen en een tekenopleiding was gaan volgen. „Weven was iets waar lk me nooit mee bezig had gehouden. Toen Hyke me benaderde of ik haar wilde komen helpen heb ik aarzelend ja gezegd, meer uit praktische overwegingen. Ik moest in mijn onderhoud voorzien en met tekenen zag lk dat niet direct zo zitten. Hyke zou me dat weven wel leren." Na een half Jaar had het haar zo ln de ban dat ze van geen ophouden meer wilde weten. Toen Hyke kort erop les ging geven om een financiële basis te krijgen voor hun andere activiteiten werd Margje met de dagelijkse lei ding belast. Ze zouden met dat weven ook best een goede boterham hebben kunnen verdienen als ze seriewerk waren gaan maken. Maar dat wilden de da mes nu Juist niet. „Wij voelden er niets voor een fa briekje te worden. In plaats daarvan zochten we het in unica." En of dat aftrek had. Zelfs prinses Wilhelmina wist het Amersfoortse tweetal te vinden." Ver scheidene malen heeft zij stof bij ons gekocht. Ik zal nooit die keer, ln het voorjaar van 1958, vergeten toen ze stalen wilde zien voor een gelegen heidsjapon voor het statlebezoek van koningin Elisabeth van Engeland. Het moest iets in blauwachtigpaars zijn met zilverdraad er doorheen ge weven. Bij het afleveren van de stalen op het palels aan het Lange Voorhout in Den Haag vroeg de lakei me verder te komen. De prinses wilde me graag zelf ontvangen. Het werd een heel genoeglijk bezoek. De oude koningin vroeg honderduit over onze manier van weven en verven en er was koffie met een flink stuk taart. Wilhelmina kwam bij die visite duide lijk uit de verf. Op een gegeven mo ment zei ze: „U neemt een tweede kop koffie!" Ze vroeg niet of lk er zin ln had. Het was een soort bevel. Heel grappig vond ik het", vertelt Margje. Elf Jaar geleden kwam er een eind aan het weven. Het steeds maar bo ven allerlei verfbaden moeten staan dreigde de gezondheid van Margje aan te tasten, zodat de dokter het verbood dat nog langer te doen. Dat viel in het begin niet mee. al bleef er nog genoeg te doen in de galerie die ln 1960 was geopend uit puur Idealisme. „Toegepaste kunst werd ln die Jaren niet voor vol aangezien. Dat onder vonden we zelf. Op een dag zagen we in een winkel ln Arnhem door ons gemaakte stof liggen, die werd aange prezen als zijnde stof uit Hongarije. Het gaf ons een schok maar het was wel typerend voor de opvattingen ln die tild dokter gebeld. Volgens haar zeggen 1 had het kind in bed gebraakt en was Er waren een paar mensen die daar .Sij daarover boos geworden. De poli- duidelijk anders over dachten. Tot tie van Bergen op Zoom houdt het hen behoorde Juffrouw Van 't Hoff in erop dat de vrouw in een opwelling Rotterdam, die elk najaar ln het ge- heeft gehandeld en niet de bedoeling bouw van de Rotterdamse Kunst- heeft gehad het kind echt te mishan- stichting in de Witte de Wlthstraat, delen. een grote tentoonstelling organiseer de van werk van ambachtslieden. Zij zocht degenen die bij haar mochten exposeren zelf uit en daarbij ging ze heel kritisch te werk. Op een dag stapte ze bij ons naar binnen. Ik zie haar nog rondlopen. We doorstonden de toets der kritiek en mochten na dien elk Jaar meedoen". Juffrouw van 't Hoff Het waren de opvattingen van Juf frouw Van 't Hoff die, naar Hljke me vertelt, ertoe leidden dat zij iets soortgelijks gingen opzetten in de Amersfoortse binnenstad. Honder den kunstenaars hebben de afgelo pen jaren bij Hyke en Margje hun kans gekregen en die vaak benut als een springplank naar nationale en zelfs internationale bekendheid. „Wat er ook ls veranderd, we hebben altijd de spanning erin weten te hou den, zijn nooit gaan drijven op goed kope successen. We zijn sterk ge weest om nee te durven zeggen tegen kunstenaars van wie we van tevoren wisten dat alles wat ze bij ons neer zouden zetten al bij voorbaat was verkocht. In plaats daarvan hebben we steeds weer andere kunstenaars een kans gegeven. Dat ls beslist geen verdienste van ons. Maar omdat we zelf uit die sfeer van de toegepaste kunst komen kunnen we er ons beter ln verplaatsen", concludeert Hyke Koopmans. Schilderijen komen er in Het Kapel huis evenmin als beeldhouwwerken aan te pas." We hebben ln 1960 duide lijk gekozen voor kunst in het am bacht, hoewel dat begrip inmiddels door de ontwikkelingen ls achter haald. Als je nu het woord ambacht gebruikt, denken de mensen meteen aan klompenmakers, mandenvlech- ters en al die activiteiten die Je op oud-Hollandse markten ziet. Wat wij doen is echt wel iets anders. Het gaat veel dieper. Het ls gebaseerd op de verschillende verschijningsvormen in het ambacht. Het gaat ons erom zo veel mogelijk de veranderingen bin nen de vakgebieden te signaleren, vernieuwingen en experimenten of kwaliteitsverbeteringen binnen de traditie". Hyke Koopmans en Margje Blittera- wijk blijven ervan uitgaan dat ze een schakel zijn tussen kunstenaar en koper en dat niet ln de eerste plaats zakelijk bedoeld. „Wat het zakelijke betreft zijn kunstenaars bij ons niet op het beste adres, maar we zijn wel eerlijk en ambitieus en dat weten ze", meent Hyke. Wat de plannen voor de komende maanden aangaat: op 8 maart begint er een keramiektentoonstelling van Jan van Leeuwen en Pablo Rueda Lara; in April tonen Johan van Loon en Corrie de Boer keramiek en tex tieltechnieken en op 3 mei start een expositie van vijf kunstenaars onder het motto „Mens-Dier" (allemaal dinsdag t/m zaterdag tussen elf en vijf uur). BERGEN OP ZOOM (ANP) De politie heeft een 26-Jarige vrouw in gesloten, omdat zij ervan wordt ver dacht haar zeventien maanden oude zoontje met zoveel geweld op de grond gegooid te hebben, dat het kind vijf dagen later aan zijn verwon dingen in een ziekenhuis overleed. door Mink van Rijsdljk Uit een van de vroegste sprookjes van God fried Bomans herinner ik me een verhaal over meikevers. Er kwam een heel stereotiepe vader in voor die autoritair informeerde of er thee was. Er was thee en mevrouw meikever haastte zich die te serveren. Een vriendin, die juist langs kwam, dronk gezellig een kopje mee. Het ont ging haar niet dat het geen alledaags kopje was waaruit ze dronk, maar een van uiterst .fraai porselein. Er kwam geen enkele waarderende opmerking over het bijzondere servieswerk over haar lippen, ze was te zeker overspeeld door begeerte om thuis dezelfde beeldschone kopjes te hebben. Gastvrouw meikever was niet op haar achter hoofd gevallen, ze peilde de hebzucht van haar vriendin tot op het bot en om haar te jennen zei ze zuigerig: „Ze zijn nergens meer te krijgen." Heel knap zette de schrijver de menselijke zwak heden tegenover elkaar. Het willen hebben wat een ander heeft, maar als het even kan pochen op het alleenvertoningsrecht. Toen een of andere slimmerik een paar jaar geleden oranje promoveerde tot c meest modi euze kleur, werd praktisch het gehele decor van ons leven oranje. De mensen vlogen als meike vers op alles van oranje af. Asbakken, w.c.bril len, broodtrommels, je kon het zo gek niet bedenken of het was oranje. Menig huishouden is in die tijd geheel of gedeeltelijk afgetakeld en weer in oranje opgebouwd. Uit mijn jeugd herinner ik me een cactuspotten- rage. Als je voor vol wenste aangezien te worden, als je wist wat mode was en daarom haute volée, dan had je meerdere gele cactuspotten op zwarte schotel in je vensterbank staan. Mijn moeder had er vreselijk graag een willen hebben, doch het verlangen naar zo'n pot bleef brandend en onbe vredigd ze had er gewoon geen geld voor. Ja later, toen in toonaangevende kringen de gele potten allang uit de gratie waren, kreeg ze van een tante uit de gegoede tak der familie een afgedankt exemplaar. Maar wat moest ze er toen nog mee? Om trots te kunnen zeggen dat ze nergens meer te krijgen waren, was de tijd nog lang niet rijp. Op het moment dat iemand wie zou dat toch wezen? voor ons bepaalde dat het mooi was om droogbloemen op te hangen, vónden we dat mooi. Er ging nauwelijks nog een bosje rozen in een vaas, zieltogend aan een balk hing het mooi te wezen. En ondertussen haakten we gordijntjes tegen de klippen op. De vitragehandel lag ervan op apegapen. Oranje bloempotten achter ge haakte gordijntjes, dat was het helemaal. Het is alleen zo gek dat als ik nu een oranje asbak voor een jarige neef wil kopen dat niet lukt. Achter de toonbank zal men mij snobistisch vragen of ik niet weet dat oranje uit is en wit in. Nou ben ik' lichtelijk provinciaals ingesteld, maar het was me niet ontgaan dat wit momenteel je van het is. Maar ik wilde een oranje asbak. Dat mocht ik helemaal niet willen, want alleen wit is mooi. Gisteren, in de stad kwam er ergens diep in me ineens een bliksemproces op gang, het ging zo vlug dat ik er duizelig van werd. Ik ademde maar eens diep om weer tot mezelf te komen, doch er was geen houden meer aan. Ik vond wit mooi. Pats. Voor de neef kocht ik een witte asbak en voor mezelf een wit stenen poesje. Eenmaal weer thuis achter de gehaakte gordijntjes en onder de droogbloemen veroorzaakte die poes een gewel dige kater. Door welke louche smaakmaker had ik me nou toch laten verleiden? Ik wikkelde de poes weer in papier, stopte haar achter een rij boeken en zei: „Zie zo, wacht jij daar maar rustig tot de wereld er pimpelpaars uitziet. Pas dan haal ik je weer tevoorschijn en als iemand bewonde rend naar je kijkt, zal ik honend zeggen: .Lief hè, wit nergens meer te krijgen'." Deze rubriek is uitsluitend bestemd voor korte reacties op in deze krant gelezen berichten, artikelen en commentaren, en niet voor open brieven, gedichten, oproepen of reacties op advertenties (deze laatste dienen tot de directie gericht te worden). De redactie behoudt zich het recht van bekorting voor Hierover of over het niet plaatsen (meestal door ruimtegebrek) kunnen wij helaas met corresponde ren. Brieven adresseren aan Secretaris hoofdredactie Trouw, Postbus 859,1000 AW Amsterdam. Bij publikatie worden naam en woonplaats van de schrijver vermeld. meer over de wereldlijke macht be schikt zoals in de middeleeuwen, maar ze is wel een purperen gordijn, een kerk die nog steeds over enorme psychische macht beschikt. We moe ten dat in alle nuchterheid kunnen constateren. Velp H. J. Hegfer Schepping Evolutie (2) Synode (20) Mevrouw E. Vos de Wael-Smulders kent blijkbaar niet voldoende de leer van haar eigen kerk. Zij schrijft: „Ge lovigen met kritiek op Rome vind ik geen onverlaten", maar haar kerk heeft uitgesproken: „Indien iemand beweert dat katholieken een gerecht- vaardigde reden kunnen hebben om het geloof ln twijfel te trekken, die zij vervloekt. Want God verlaat nie mand, tenzij Hijzelf verlaten wordt." Zij die de r.k.-kerk verlaten, worden dus niet slechts onverlaten maar zelfs Godverlaters genoemd. Vervolgens is er de bepaling dat katholieken die lid worden van een protestantse kerk, „door het feit zelf eerloos (infames) zijn". Mevrouw V. weet blijkbaar niet dat slechts de houding van haar kerk ten opzichte van h$n die in het pro testantisme geboren zijn, veranderd is. Maar c= bepaling van het kerkelij ke wetboek, uat katholieken die hun kerk verlaten, „eerlozen" zijn, is niet opgeheven. Mevrouw V. kent blijk baar ook niet de nog altijd geldende bepalingen omtrent degenen die in de kerkelijke ban zijn geslagen en door de katholieken vermeden moeten worden; al wordt deze uiterste vorm nog maar zelden toegepast." De gelo vigen moeten elk contact met hen. ook in het profane leven, vermijden"; „Wanneer zij op gewijde grond zijn begraven moeten hun lijken opgegra ven worden en naar nlet-gewijde grond gebracht worden"; wanneer zij de mis bijwonen, „moeten ;e uit de kerk verdreven worden, en als dat niet lukt, moet de misviering worden stopgezet". In het licht van deze be palingen ls het toch wel wat optimis tisch, wanneer mevrouw V. zegt dat zij tot een kerk behoort, „waar je la minute uit kunt". Wanneer een mach tige godsdienstige organisatie ie mand openlijk als „eerloze" brand merkt, wanneer hij meent naar een ander geloof te moeten overgaan, zit daar in principe het psychische dyna miek opgesloten van de ophitsing van de massa's tegen zulk een eerloze Godsverlater. Rome is dan niet een ijzeren gordijn, omdat deze kerk niet Over het stuk dat dr W. J. Ouweneel, „Verkeerde verwijten gericht aan de EO" het volgende. Ten eerctc ergerde het mij, dat dr. Ouweneel en Felke ter Velde, prof. Wiepkema ervan beschul digden vastgeroeste en nageprate Ideeën niet te willen opgeven. Ik denk dat er velen zijn die dat graag zouden retourneren. Ook barstten dr. Ouwe- peel en Feike ter Velde in woede uit over het „uitgieten van evolutiepro gramma's over de hoofden van kij kers". Zij vonden dat „christen-we tenschappers nooit het woord had den gekregen in dergelijke program ma's. In de tijd dat Darwin zijn evolu tietheorie uitbracht werd de christen- wetenschappers ook toegestaan com mentaar te leveren. Tegenwoordig is men er allang van overtuigd dat deze theorie Juist ls; ook het overgrote deel .van christenwetenschappers, met dien verstande dat zij het als metho de van God. om onze wereld te schep pen, beschouwen. Ik wil er nog eens met nadruk op wijzen dat we de Bij bel niet als geschiedenisboek mogen gebruiken, dat zou zeer gevaarlijk zijn. De Bijbel is er om gelovigen te winnen en te behouden, niet om onze nieuwsgierigheid te bevredigen. Emmen Hendrik Gommer De rubriek Uw probleem ook het onze wordt volgende week maandag voortgezet onder redactie van Heieen van Batenburg. Vragen uitsluitend in envelop sturen naar postbus 93313, 2509 AH Den Haag. Per vraag een gulden in postzegels, het liefst in waarden van 60 en 40 cent bijvoegen. ir Fred Lammers DRBURG Het was begin ja- dat de Wentinks mij belden te vertellen dat ze hadden be en een punt te zetten achter activiteiten voor de rubriek probleem ook het onze." Er ren een paar redenen om ermee n'atoppen. „De voornaamste was J het feit dat we er de afgelopen nden heel sterk bij zijn be- Ud dat de gelederen van onze tttijdgenoten sterk beginnen uit punnen. ijn diverse malen naar een begrafenis eest en kwamen daarbij tot de ontdek- dat we die overledene de laatste* tijd inlijk een beetje hadden verwaarloosd." werk nam ons zo ln beslag, dat er niet I kwam veel op bezoek te gaan. Dat ls J goed. We willen het met de mensen die zijn niet zover laten komen. We echt eens meer met mensen gaan ten. Dat ls op onze leeftijd. Joost is nu 77 lamen zijn we 144, heel belangrijk. Voor t kinderen en kleinkinderen is het ook f leuk als opa en oma altijd bezig zijn." huisarts roept al een paar Jaar: wan- f houden jullie er nu eindelijk eens mee f We lieten hem praten totdat ineens ook r ons vaststond, dat hij gelijk heeft. Aan iart.b moet op een gegeven moment een i komen." 22 i Jootje Wentink me dit op een van de _Jste februariochtenden vertelt wil ze toegeven dat het geen gemakkelijke beslissing is geweest. „Ik wil eerlijk zeggen dat we eraan begonnen gespeend van enig Idealisme, maar uit financiële noodzaak, omdat we geen waardevast pensioen had den. Wat zakelijk begon is al heel gauw uitgegroeid tot iets waar we enorm veel, plezier in hebben gekregen. In plaats van een bijbaantje te zijn ging het ons leven beheersen. Nu dat is weggevallen is het wel even wennen. Het ls een vreemde gewaar wording dat de post geen stapels brieven meer voor ons heeft liggen, de telefoon veel minder vaak rinkelt en we er niet meer op uit hoeven te trekken om dingen uit te zoeken. Toen we de laatste brief met kopij ln de brievenbus lieten glijden ging er wel iets door me heen." Joost Wentink heeft dat ook ervaren als een bijzonder moment. „Het was een afsluiting, de zoveelste afsluiting van een periode in mijn leven. Daar moet Je ook weer niet te tragisch over doen. Er komt altijd wat voor ln de plaats. Er ls nu weer een nieuwe fase ln ons leven begonnen. Ik ben ervan overtuigd dat we er niet te vroeg zijn uitgestapt. Het is verstandig weg te gaan als Je nog goed bij Je positieven bent." Een pak van hun hart ls voor de Wentinks de wetenschap dat hun rubriek wordt voort gezet. „We zijn daar zo gelukkig mee omdat we ervan overtuigd zijn dat zo'n vragenru- briek voor veel abonnees heel belangrijk is. Onder onze klantjes zitten de meest uiteen lopende mensen. Zelfs professoren kwamen met vragen. Wat in de krant wordt afge drukt is slechts een weerslag van alles wat binnenkomt. Veel mensen stellen publika tie van hun probleem niet op prijs. WIJ hebben er altijd naar gestreefd dat wat in de rubriek kwam zo gevarieerd mogelijk was." vertelt JootJe. Dat dit is gewaardeerd hebben de Wentinks Joost en Jootje Wentink - - een periode is afgesloten (foto: Rob Hendrlksen). de afgelopen weken gemerkt aan de vele reacties die binnenkwamen op het bericht dat zij zich gingen terugtrekken. „We heb ben ontroerende brieven gekregen eh prachtig geborduurde kaarten van mensen die ons het beste toewensen. Een mevrouw van 82 uit Rotterdam stuurde ons een blad wijzer van frivolite, die zij had gemaakt en van een andere mevrouw kregen we een geborduurde omslag voor ons liedboek. We hebben daarvan de afgelopen Jaren zeker zo'n 1600 werkbeschrijvingen verstuurd. Maar het was er nooit van gekomen er voor onszelf een te maken. Weet Je dat lk soms bijna zat te grienen bij al die bewijzen van hartelijkheid," zegt Jootje. Geheim Wat het geheim ls achter het succes van die rubriek? Als lk dat aan Joost Wentink vraag ls zijn antwoord: „De persoonlijke band die de lezers erdoor met de krant krijgen! Veel mensen vereenzamen, verliezen het contact met medemensen, maar zo'n rubriek wordt Iets vertrouwds voor hen. Ze kunnen daar elke week op rekenen en daarin lezen over andere mensen die met vragen zitten waar zij misschien ook mee rond lopen. Ze kun nen zich er zelf ln herkennen. „Er zit veel aan vast. Het ls beslist niet zo maar even antwoord geven en klaar ben Je. „BIJ dit werk kom Je soms met tragische gevallen ln contact. Af en toe voelde lk me een sociaal werkster. Het ls dan zaak dat Je weet naar wie je de mensen moet doorver wijzen. „Er waren naast prettige ook wel eens heel vervelende zaken. Daar kom Je ln terecht voordat Je het ln de gaten hebt. Als lk denk aan die mevrouw met haar vraag hoe ze aan een groeivarken kon komen, een voorwerp dat vroeger werd gebruikt om stekjes van planten in te zetten. We kregen, toen we daarover hadden geschreven, een reactie uit Enschede. Daar had een predikant er tijdens een oogstdlenst een uit de mouw van zijn toga tevoorschijn gehaald. In de zelfde dienst waren er diverse van die var kentjes uitgedeeld. Ze waren nieuw ge maakt. WIJ kregen het adres wie dat had gedaan. In onze onnozelheid hebben we dat adres gepubliceerd. Toen hadden we de poppen aan het dansen. De mevrouw die de varkentjes maakte werd overstelpt met aanvragen. Ze was woedend omdat zij tel kens ln haar werk werd gestoord. Een paar bezoeksters werden bijna met een bezem van het erf geslagen, nadat hun eerst de huid was volgescholden. Je kunt van tevo ren niet overzien wat de gevolgen zullen zijn. Voor Je het weet ben Je ln een of andere actie betrokken." Wat dat betreft krijgen de Wentinks het nu rustig. „Het valt ook allemaal wel mee. Zoiets komt nooit tegelijkertijd. Ik wil mijn opvolgster beslist niet de stulpen op het lijf Jagen," voegt Jootje er haastig aan toe Veel mensen maken zich ongerust over de toekomst van de Wentinks. Ze schrijven dat we in een leegte terecht zullen komen. Nou dat zal best meevallen. We hopen nu die karweitjes te gaan doen waar we vroeger niet aan toekwamen of die we aan anderen moesten overlaten zoals het bijhouden van onze tuin. Maar eerst gaan we fijn op va kantie." Na hun afscheidswoorden in de rubriek van vorige week en hun wens: „Vaert Wel en levet scone" wil Jootje toch nog wel graag Iets kwijt. Je zou het de conclusie van veel jaren geconfronteerd worden met menselij ke problemen kunnen noemen. „Het ls de ervaring van Joost en mij dat tal van men sen hun problemen voor zich uitrollen. Dat werkt dan als een sneeuwbal in paksneeuw. Zo'n probleem wordt daardoor steeds maar groter. Als Je geen hulp van bulten krijgt gaat een probleem Je boven het hoof groei en. Ik moet dan vaak denken aan dat ouder wetse kinderplaatje waarop een grote sneeuwbal stond afgebeeld met daarachter een kind, waarvan Je alleen de schoentjes en het puntje van de muts nog kon zien. Wat wij hebben gedaan ls de mensen een duwtje ln de goede richting geven met op de achtergrond ln onze gedachten dat wij el kanders lasten moeten dragen. Dat gaat veel verder dan het oplossen van problemen via een rubriek. Het lijkt een beetje een preek maar bij ons afscheid wil lk het de mensen toch graag eens zeggen, dat Je met echte problemen terecht kunt bij Hem die heeft gezegd dat Je de zorgen van het leven niet zelf hoeft te torsen." Joost knikt: „Ja, zo ls het. Vooral ln dat opzicht heeft een christelijke krant een be langrijke taak door de mensen er doorlo pend op te wijzen hoe Je houding ten op zichte van de problemen die spelen moeten zijn."

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Nieuwe Leidsche Courant | 1980 | | pagina 9