n )e dames achter ,Het Kapelhuis'
het afscheid van de Wentinks
Uit brieven van lezers
ke Koopmans en Margje Blitterswijk:
Moeder ingesloten
na dood van kind
VARIA
TROUW/KWARTET
9
lveeh r Fred Lammers
!0-473(
ERSFOORT Dagen dat
londerd mensen de drem-
over komen zijn geen zeld-
eid voor galerie „Het
huis" op de hoek van de
eledenstraat en het
Vrouwekerkhof. Al die
kers komen niet voor
mooie geveltje van dit his-
:he huis, dat al dateert
1440, al is die geschiedenis
inv, cu iö uic
izoeri Interessant.
te Koopmans en Margje Biltters-
terdamL het tweetal achter deze galerie,
en er desgewenst alle mogelijke
thtingen over. Het Kapelhuls, die
m dateert uit een grijs verleden,
ft eens gefungeerd om de archie-
van de Onze Lievevrouwekerk te
,ne- ^"bergen. Van de kerk ls slechts de
a' .Samde Lange Jan over. nadat een
Klti0ffing in de Napoleontische tijd
v a. (gebouw grotendeels ln een puin-
<p veranderde. Ook „Het Kapel-
i" overleefde deze ramp. Nadat
Jarenlang als kroeg had gediend
is. Vlijfcg het pand kort na de oorlog een
Iger bestemming. Het werd een
waar ln kunst geïnteresseer-
kunstenaars kunnen ontmoeten,
zozeer persoonlijk als wel ln hun
L Twintig jaar houden de dames
4terswljk en Koopmans zich daar
«n al mee bezig en nog steeds met
veel enthousiasme als in het
wilt het steeds beter doen. Je
altijd een droom om het mooier
tn, maar telkens weer is er die
ïlling ln jezelf. En dat ls goed.
ls de reden ermee door te gaan,"
dicht dt Hljke. Als het aan haar en
pers^gje had gelegen hadden ze ln dit
groot iieumjaar fiks uitgepakt en was
J bezoekersaantal tot een nieuwe
ïoogte gestegen.
Margje Blitterswijk en Hyke Koopmans (rechts)
voor kunstenaars
springplank
(foto: Reuk Tukker).
ositie
hebben een grote tentoonstelling
bereid, waarop we aan de hand
recent werk van 25 kunstenaars
Jen aantonen dat de grenzen tus-
12S toegepaste kunst en beeldende
10mtet steeds meer vervagen.
iun.
g fi in de eerste categorie tref Je
osfbl jst met een grote K aan. We moch-
voor die expositie gedurende
maanden de „Zonnehof" gebrui-
Ons plan gaat echter niet door,
it we van de Raad voor de kunst
?n gehoord dat er afwijzend ls
lseerd op onze aanvraag om
ibisldle. Er ls geen geld meer,
moet Immers op worden be
en 2ield. We hebben weliswaar nog
1 „HAb officieel antwoord van het mi-
»en zierie gehad, maar het staat nu wel
ncingt dat we die tentoonstelling, waar-
nge Ik vijf maanden werk heb zitten,
A'er kunnen vergeten, althans voor
(jubileumjaar. De tijd van verdere
anisatle ls te kort geworden," zegt
«spijtig.
j betekent niet dat zij dit plan
laai uit haar hoofd heeft gezet,
tien kan het nu volgend Jaar,"
t ze hardop. De dames van „Het
^elhuls" laten zich niet zo gauw
iet veld slaan. De afgelopen Jaren
(den ze wel meer voor hete vuren
Hes ls uiteindelijk weer op zijn
jjes terecht gekomen.
rste Jaren ln Het Kapelhuls,
H81 het er niet warm was te stoken
volg van een technische fout bij
istauratie, een euvel dat al lang is
loipen, en de strijd tegen een
caféhouder, die het pand
igekocht om er een eethuisje van
.naken, hebben Hyke en Margje
©Rtfen maar gestaald er extra de
iders onder te zetten, hun Ka-
uis nog meer als een uitdaging te
1 beschouwen.
begon allemaal nog eerder en wel
le oorlogsjaren toen Hyke, een
boerendochter uit Akkrum,
antls op zolder een verzameling
ïiser,
atersi
i'ccrr
prachtige boeken ontdekte, die Ie
mand daar uit veiligheidsoverwegin
gen had mogen opslaan. „Het ging
over Perzische tapijten en allerlei
prachtige weeftechnieken. Ik, als
meisje van het Friese platteland, had
nog nooit zoveel moois bij elkaar ge
zien. Ik was nauwelijks van de zolder
weg te krijgen. Daar groeide het plan
zelf Iets op dat gebied te gaan onder-,
nemen. Kort erop kreeg ik van ken
nissen een weefgetouw in bruikleen.
Na een poosje maakte ik sjaals van
schapewol en de wol van mijn ango
rakonijnen. Hulp was er ook voorhan
den. Met name een oom en een neef,
die bij ons waren ondergedoken hiel
pen maar wat graag.
„Onze produkten sleet lk bij een be
kende Haagse modezaak. Daar waren
die sjaals in een tijd, dat alles schaars
was meer dan welkom." Later mocht
Hyke naar de kunstacademie om zich
verder in dat weven te bekwamen.
In de tweede helft van de Jaren veer
tig werd ze eigenares van een weverij
ln Amersfoort. Margje Blitterswijk
kwam ln 1949 ten tonele. Zij was ook
een meisje van een boerderij, die de
kunst boven het boerenleven in het
Utrechtse Bunnik had verkozen en
een tekenopleiding was gaan volgen.
„Weven was iets waar lk me nooit
mee bezig had gehouden. Toen Hyke
me benaderde of ik haar wilde komen
helpen heb ik aarzelend ja gezegd,
meer uit praktische overwegingen. Ik
moest in mijn onderhoud voorzien en
met tekenen zag lk dat niet direct zo
zitten. Hyke zou me dat weven wel
leren."
Na een half Jaar had het haar zo ln de
ban dat ze van geen ophouden meer
wilde weten. Toen Hyke kort erop les
ging geven om een financiële basis te
krijgen voor hun andere activiteiten
werd Margje met de dagelijkse lei
ding belast.
Ze zouden met dat weven ook best
een goede boterham hebben kunnen
verdienen als ze seriewerk waren
gaan maken. Maar dat wilden de da
mes nu Juist niet.
„Wij voelden er niets voor een fa
briekje te worden. In plaats daarvan
zochten we het in unica." En of dat
aftrek had.
Zelfs prinses Wilhelmina wist het
Amersfoortse tweetal te vinden." Ver
scheidene malen heeft zij stof bij ons
gekocht. Ik zal nooit die keer, ln het
voorjaar van 1958, vergeten toen ze
stalen wilde zien voor een gelegen
heidsjapon voor het statlebezoek van
koningin Elisabeth van Engeland.
Het moest iets in blauwachtigpaars
zijn met zilverdraad er doorheen ge
weven. Bij het afleveren van de stalen
op het palels aan het Lange Voorhout
in Den Haag vroeg de lakei me verder
te komen. De prinses wilde me graag
zelf ontvangen. Het werd een heel
genoeglijk bezoek. De oude koningin
vroeg honderduit over onze manier
van weven en verven en er was koffie
met een flink stuk taart.
Wilhelmina kwam bij die visite duide
lijk uit de verf. Op een gegeven mo
ment zei ze: „U neemt een tweede kop
koffie!" Ze vroeg niet of lk er zin ln
had. Het was een soort bevel. Heel
grappig vond ik het", vertelt Margje.
Elf Jaar geleden kwam er een eind
aan het weven. Het steeds maar bo
ven allerlei verfbaden moeten staan
dreigde de gezondheid van Margje
aan te tasten, zodat de dokter het
verbood dat nog langer te doen. Dat
viel in het begin niet mee. al bleef er
nog genoeg te doen in de galerie die ln
1960 was geopend uit puur Idealisme.
„Toegepaste kunst werd ln die Jaren
niet voor vol aangezien. Dat onder
vonden we zelf. Op een dag zagen we
in een winkel ln Arnhem door ons
gemaakte stof liggen, die werd aange
prezen als zijnde stof uit Hongarije.
Het gaf ons een schok maar het was
wel typerend voor de opvattingen ln
die tild dokter gebeld. Volgens haar zeggen
1 had het kind in bed gebraakt en was
Er waren een paar mensen die daar .Sij daarover boos geworden. De poli-
duidelijk anders over dachten. Tot tie van Bergen op Zoom houdt het
hen behoorde Juffrouw Van 't Hoff in erop dat de vrouw in een opwelling
Rotterdam, die elk najaar ln het ge- heeft gehandeld en niet de bedoeling
bouw van de Rotterdamse Kunst- heeft gehad het kind echt te mishan-
stichting in de Witte de Wlthstraat, delen.
een grote tentoonstelling organiseer
de van werk van ambachtslieden. Zij
zocht degenen die bij haar mochten
exposeren zelf uit en daarbij ging ze
heel kritisch te werk. Op een dag
stapte ze bij ons naar binnen. Ik zie
haar nog rondlopen. We doorstonden
de toets der kritiek en mochten na
dien elk Jaar meedoen".
Juffrouw van 't Hoff
Het waren de opvattingen van Juf
frouw Van 't Hoff die, naar Hljke me
vertelt, ertoe leidden dat zij iets
soortgelijks gingen opzetten in de
Amersfoortse binnenstad. Honder
den kunstenaars hebben de afgelo
pen jaren bij Hyke en Margje hun
kans gekregen en die vaak benut als
een springplank naar nationale en
zelfs internationale bekendheid.
„Wat er ook ls veranderd, we hebben
altijd de spanning erin weten te hou
den, zijn nooit gaan drijven op goed
kope successen. We zijn sterk ge
weest om nee te durven zeggen tegen
kunstenaars van wie we van tevoren
wisten dat alles wat ze bij ons neer
zouden zetten al bij voorbaat was
verkocht. In plaats daarvan hebben
we steeds weer andere kunstenaars
een kans gegeven. Dat ls beslist geen
verdienste van ons. Maar omdat we
zelf uit die sfeer van de toegepaste
kunst komen kunnen we er ons beter
ln verplaatsen", concludeert Hyke
Koopmans.
Schilderijen komen er in Het Kapel
huis evenmin als beeldhouwwerken
aan te pas." We hebben ln 1960 duide
lijk gekozen voor kunst in het am
bacht, hoewel dat begrip inmiddels
door de ontwikkelingen ls achter
haald. Als je nu het woord ambacht
gebruikt, denken de mensen meteen
aan klompenmakers, mandenvlech-
ters en al die activiteiten die Je op
oud-Hollandse markten ziet. Wat wij
doen is echt wel iets anders. Het gaat
veel dieper. Het ls gebaseerd op de
verschillende verschijningsvormen in
het ambacht. Het gaat ons erom zo
veel mogelijk de veranderingen bin
nen de vakgebieden te signaleren,
vernieuwingen en experimenten of
kwaliteitsverbeteringen binnen de
traditie".
Hyke Koopmans en Margje Blittera-
wijk blijven ervan uitgaan dat ze een
schakel zijn tussen kunstenaar en
koper en dat niet ln de eerste plaats
zakelijk bedoeld. „Wat het zakelijke
betreft zijn kunstenaars bij ons niet
op het beste adres, maar we zijn wel
eerlijk en ambitieus en dat weten ze",
meent Hyke.
Wat de plannen voor de komende
maanden aangaat: op 8 maart begint
er een keramiektentoonstelling van
Jan van Leeuwen en Pablo Rueda
Lara; in April tonen Johan van Loon
en Corrie de Boer keramiek en tex
tieltechnieken en op 3 mei start een
expositie van vijf kunstenaars onder
het motto „Mens-Dier" (allemaal
dinsdag t/m zaterdag tussen elf en
vijf uur).
BERGEN OP ZOOM (ANP) De
politie heeft een 26-Jarige vrouw in
gesloten, omdat zij ervan wordt ver
dacht haar zeventien maanden oude
zoontje met zoveel geweld op de
grond gegooid te hebben, dat het
kind vijf dagen later aan zijn verwon
dingen in een ziekenhuis overleed.
door Mink van Rijsdljk
Uit een van de vroegste sprookjes van God
fried Bomans herinner ik me een verhaal over
meikevers. Er kwam een heel stereotiepe vader
in voor die autoritair informeerde of er thee was.
Er was thee en mevrouw meikever haastte zich
die te serveren. Een vriendin, die juist langs
kwam, dronk gezellig een kopje mee. Het ont
ging haar niet dat het geen alledaags kopje was
waaruit ze dronk, maar een van uiterst .fraai
porselein. Er kwam geen enkele waarderende
opmerking over het bijzondere servieswerk over
haar lippen, ze was te zeker overspeeld door
begeerte om thuis dezelfde beeldschone kopjes te
hebben.
Gastvrouw meikever was niet op haar achter
hoofd gevallen, ze peilde de hebzucht van haar
vriendin tot op het bot en om haar te jennen zei
ze zuigerig: „Ze zijn nergens meer te krijgen."
Heel knap zette de schrijver de menselijke zwak
heden tegenover elkaar. Het willen hebben wat
een ander heeft, maar als het even kan pochen op
het alleenvertoningsrecht.
Toen een of andere slimmerik een paar jaar
geleden oranje promoveerde tot c meest modi
euze kleur, werd praktisch het gehele decor van
ons leven oranje. De mensen vlogen als meike
vers op alles van oranje af. Asbakken, w.c.bril
len, broodtrommels, je kon het zo gek niet
bedenken of het was oranje. Menig huishouden is
in die tijd geheel of gedeeltelijk afgetakeld en
weer in oranje opgebouwd.
Uit mijn jeugd herinner ik me een cactuspotten-
rage. Als je voor vol wenste aangezien te worden,
als je wist wat mode was en daarom haute volée,
dan had je meerdere gele cactuspotten op zwarte
schotel in je vensterbank staan. Mijn moeder had
er vreselijk graag een willen hebben, doch het
verlangen naar zo'n pot bleef brandend en onbe
vredigd ze had er gewoon geen geld voor. Ja
later, toen in toonaangevende kringen de gele
potten allang uit de gratie waren, kreeg ze van
een tante uit de gegoede tak der familie een
afgedankt exemplaar. Maar wat moest ze er toen
nog mee? Om trots te kunnen zeggen dat ze
nergens meer te krijgen waren, was de tijd nog
lang niet rijp.
Op het moment dat iemand wie zou dat toch
wezen? voor ons bepaalde dat het mooi was
om droogbloemen op te hangen, vónden we dat
mooi. Er ging nauwelijks nog een bosje rozen in
een vaas, zieltogend aan een balk hing het mooi
te wezen. En ondertussen haakten we gordijntjes
tegen de klippen op. De vitragehandel lag ervan
op apegapen. Oranje bloempotten achter ge
haakte gordijntjes, dat was het helemaal. Het is
alleen zo gek dat als ik nu een oranje asbak voor
een jarige neef wil kopen dat niet lukt. Achter de
toonbank zal men mij snobistisch vragen of ik
niet weet dat oranje uit is en wit in. Nou ben ik'
lichtelijk provinciaals ingesteld, maar het was me
niet ontgaan dat wit momenteel je van het is.
Maar ik wilde een oranje asbak. Dat mocht ik
helemaal niet willen, want alleen wit is mooi.
Gisteren, in de stad kwam er ergens diep in me
ineens een bliksemproces op gang, het ging zo
vlug dat ik er duizelig van werd. Ik ademde maar
eens diep om weer tot mezelf te komen, doch er
was geen houden meer aan. Ik vond wit mooi.
Pats. Voor de neef kocht ik een witte asbak en
voor mezelf een wit stenen poesje. Eenmaal weer
thuis achter de gehaakte gordijntjes en onder de
droogbloemen veroorzaakte die poes een gewel
dige kater. Door welke louche smaakmaker had
ik me nou toch laten verleiden? Ik wikkelde de
poes weer in papier, stopte haar achter een rij
boeken en zei: „Zie zo, wacht jij daar maar rustig
tot de wereld er pimpelpaars uitziet. Pas dan haal
ik je weer tevoorschijn en als iemand bewonde
rend naar je kijkt, zal ik honend zeggen: .Lief hè,
wit nergens meer te krijgen'."
Deze rubriek is uitsluitend bestemd voor korte reacties op in deze krant gelezen
berichten, artikelen en commentaren, en niet voor open brieven, gedichten,
oproepen of reacties op advertenties (deze laatste dienen tot de directie gericht te
worden). De redactie behoudt zich het recht van bekorting voor Hierover of over
het niet plaatsen (meestal door ruimtegebrek) kunnen wij helaas met corresponde
ren. Brieven adresseren aan Secretaris hoofdredactie Trouw, Postbus 859,1000
AW Amsterdam. Bij publikatie worden naam en woonplaats van de schrijver
vermeld.
meer over de wereldlijke macht be
schikt zoals in de middeleeuwen,
maar ze is wel een purperen gordijn,
een kerk die nog steeds over enorme
psychische macht beschikt. We moe
ten dat in alle nuchterheid kunnen
constateren.
Velp H. J. Hegfer
Schepping
Evolutie (2)
Synode (20)
Mevrouw E. Vos de Wael-Smulders
kent blijkbaar niet voldoende de leer
van haar eigen kerk. Zij schrijft: „Ge
lovigen met kritiek op Rome vind ik
geen onverlaten", maar haar kerk
heeft uitgesproken: „Indien iemand
beweert dat katholieken een gerecht-
vaardigde reden kunnen hebben om
het geloof ln twijfel te trekken, die zij
vervloekt. Want God verlaat nie
mand, tenzij Hijzelf verlaten wordt."
Zij die de r.k.-kerk verlaten, worden
dus niet slechts onverlaten maar zelfs
Godverlaters genoemd. Vervolgens is
er de bepaling dat katholieken die lid
worden van een protestantse kerk,
„door het feit zelf eerloos (infames)
zijn". Mevrouw V. weet blijkbaar niet
dat slechts de houding van haar kerk
ten opzichte van h$n die in het pro
testantisme geboren zijn, veranderd
is. Maar c= bepaling van het kerkelij
ke wetboek, uat katholieken die hun
kerk verlaten, „eerlozen" zijn, is niet
opgeheven. Mevrouw V. kent blijk
baar ook niet de nog altijd geldende
bepalingen omtrent degenen die in de
kerkelijke ban zijn geslagen en door
de katholieken vermeden moeten
worden; al wordt deze uiterste vorm
nog maar zelden toegepast." De gelo
vigen moeten elk contact met hen.
ook in het profane leven, vermijden";
„Wanneer zij op gewijde grond zijn
begraven moeten hun lijken opgegra
ven worden en naar nlet-gewijde
grond gebracht worden"; wanneer zij
de mis bijwonen, „moeten ;e uit de
kerk verdreven worden, en als dat
niet lukt, moet de misviering worden
stopgezet". In het licht van deze be
palingen ls het toch wel wat optimis
tisch, wanneer mevrouw V. zegt dat
zij tot een kerk behoort, „waar je la
minute uit kunt". Wanneer een mach
tige godsdienstige organisatie ie
mand openlijk als „eerloze" brand
merkt, wanneer hij meent naar een
ander geloof te moeten overgaan, zit
daar in principe het psychische dyna
miek opgesloten van de ophitsing
van de massa's tegen zulk een eerloze
Godsverlater. Rome is dan niet een
ijzeren gordijn, omdat deze kerk niet
Over het stuk dat dr W. J. Ouweneel,
„Verkeerde verwijten gericht aan de
EO" het volgende. Ten eerctc ergerde
het mij, dat dr. Ouweneel en Felke ter
Velde, prof. Wiepkema ervan beschul
digden vastgeroeste en nageprate
Ideeën niet te willen opgeven. Ik denk
dat er velen zijn die dat graag zouden
retourneren. Ook barstten dr. Ouwe-
peel en Feike ter Velde in woede uit
over het „uitgieten van evolutiepro
gramma's over de hoofden van kij
kers". Zij vonden dat „christen-we
tenschappers nooit het woord had
den gekregen in dergelijke program
ma's. In de tijd dat Darwin zijn evolu
tietheorie uitbracht werd de christen-
wetenschappers ook toegestaan com
mentaar te leveren. Tegenwoordig is
men er allang van overtuigd dat deze
theorie Juist ls; ook het overgrote deel
.van christenwetenschappers, met
dien verstande dat zij het als metho
de van God. om onze wereld te schep
pen, beschouwen. Ik wil er nog eens
met nadruk op wijzen dat we de Bij
bel niet als geschiedenisboek mogen
gebruiken, dat zou zeer gevaarlijk
zijn. De Bijbel is er om gelovigen te
winnen en te behouden, niet om onze
nieuwsgierigheid te bevredigen.
Emmen Hendrik Gommer
De rubriek Uw probleem ook het onze wordt volgende week maandag
voortgezet onder redactie van Heieen van Batenburg. Vragen uitsluitend
in envelop sturen naar postbus 93313, 2509 AH Den Haag. Per vraag een
gulden in postzegels, het liefst in waarden van 60 en 40 cent bijvoegen.
ir Fred Lammers
DRBURG Het was begin ja-
dat de Wentinks mij belden
te vertellen dat ze hadden be
en een punt te zetten achter
activiteiten voor de rubriek
probleem ook het onze." Er
ren een paar redenen om ermee
n'atoppen. „De voornaamste was
J het feit dat we er de afgelopen
nden heel sterk bij zijn be-
Ud dat de gelederen van onze
tttijdgenoten sterk beginnen uit
punnen.
ijn diverse malen naar een begrafenis
eest en kwamen daarbij tot de ontdek-
dat we die overledene de laatste* tijd
inlijk een beetje hadden verwaarloosd."
werk nam ons zo ln beslag, dat er niet
I kwam veel op bezoek te gaan. Dat ls
J goed. We willen het met de mensen die
zijn niet zover laten komen. We
echt eens meer met mensen gaan
ten. Dat ls op onze leeftijd. Joost is nu 77
lamen zijn we 144, heel belangrijk. Voor
t kinderen en kleinkinderen is het ook
f leuk als opa en oma altijd bezig zijn."
huisarts roept al een paar Jaar: wan-
f houden jullie er nu eindelijk eens mee
f We lieten hem praten totdat ineens ook
r ons vaststond, dat hij gelijk heeft. Aan
iart.b moet op een gegeven moment een
i komen."
22
i Jootje Wentink me dit op een van de
_Jste februariochtenden vertelt wil ze
toegeven dat het geen gemakkelijke
beslissing is geweest. „Ik wil eerlijk zeggen
dat we eraan begonnen gespeend van enig
Idealisme, maar uit financiële noodzaak,
omdat we geen waardevast pensioen had
den. Wat zakelijk begon is al heel gauw
uitgegroeid tot iets waar we enorm veel,
plezier in hebben gekregen. In plaats van
een bijbaantje te zijn ging het ons leven
beheersen. Nu dat is weggevallen is het wel
even wennen. Het ls een vreemde gewaar
wording dat de post geen stapels brieven
meer voor ons heeft liggen, de telefoon veel
minder vaak rinkelt en we er niet meer op
uit hoeven te trekken om dingen uit te
zoeken. Toen we de laatste brief met kopij
ln de brievenbus lieten glijden ging er wel
iets door me heen."
Joost Wentink heeft dat ook ervaren als een
bijzonder moment. „Het was een afsluiting,
de zoveelste afsluiting van een periode in
mijn leven. Daar moet Je ook weer niet te
tragisch over doen. Er komt altijd wat voor
ln de plaats. Er ls nu weer een nieuwe fase ln
ons leven begonnen. Ik ben ervan overtuigd
dat we er niet te vroeg zijn uitgestapt. Het is
verstandig weg te gaan als Je nog goed bij Je
positieven bent."
Een pak van hun hart ls voor de Wentinks
de wetenschap dat hun rubriek wordt voort
gezet. „We zijn daar zo gelukkig mee omdat
we ervan overtuigd zijn dat zo'n vragenru-
briek voor veel abonnees heel belangrijk is.
Onder onze klantjes zitten de meest uiteen
lopende mensen. Zelfs professoren kwamen
met vragen. Wat in de krant wordt afge
drukt is slechts een weerslag van alles wat
binnenkomt. Veel mensen stellen publika
tie van hun probleem niet op prijs. WIJ
hebben er altijd naar gestreefd dat wat in
de rubriek kwam zo gevarieerd mogelijk
was." vertelt JootJe.
Dat dit is gewaardeerd hebben de Wentinks
Joost en Jootje Wentink - - een periode is afgesloten
(foto: Rob Hendrlksen).
de afgelopen weken gemerkt aan de vele
reacties die binnenkwamen op het bericht
dat zij zich gingen terugtrekken. „We heb
ben ontroerende brieven gekregen eh
prachtig geborduurde kaarten van mensen
die ons het beste toewensen. Een mevrouw
van 82 uit Rotterdam stuurde ons een blad
wijzer van frivolite, die zij had gemaakt en
van een andere mevrouw kregen we een
geborduurde omslag voor ons liedboek. We
hebben daarvan de afgelopen Jaren zeker
zo'n 1600 werkbeschrijvingen verstuurd.
Maar het was er nooit van gekomen er voor
onszelf een te maken. Weet Je dat lk soms
bijna zat te grienen bij al die bewijzen van
hartelijkheid," zegt Jootje.
Geheim
Wat het geheim ls achter het succes van die
rubriek? Als lk dat aan Joost Wentink vraag
ls zijn antwoord: „De persoonlijke band die
de lezers erdoor met de krant krijgen! Veel
mensen vereenzamen, verliezen het contact
met medemensen, maar zo'n rubriek wordt
Iets vertrouwds voor hen. Ze kunnen daar
elke week op rekenen en daarin lezen over
andere mensen die met vragen zitten waar
zij misschien ook mee rond lopen. Ze kun
nen zich er zelf ln herkennen.
„Er zit veel aan vast. Het ls beslist niet zo
maar even antwoord geven en klaar ben Je.
„BIJ dit werk kom Je soms met tragische
gevallen ln contact. Af en toe voelde lk me
een sociaal werkster. Het ls dan zaak dat Je
weet naar wie je de mensen moet doorver
wijzen.
„Er waren naast prettige ook wel eens heel
vervelende zaken. Daar kom Je ln terecht
voordat Je het ln de gaten hebt. Als lk denk
aan die mevrouw met haar vraag hoe ze aan
een groeivarken kon komen, een voorwerp
dat vroeger werd gebruikt om stekjes van
planten in te zetten. We kregen, toen we
daarover hadden geschreven, een reactie
uit Enschede. Daar had een predikant er
tijdens een oogstdlenst een uit de mouw
van zijn toga tevoorschijn gehaald. In de
zelfde dienst waren er diverse van die var
kentjes uitgedeeld. Ze waren nieuw ge
maakt. WIJ kregen het adres wie dat had
gedaan. In onze onnozelheid hebben we dat
adres gepubliceerd. Toen hadden we de
poppen aan het dansen. De mevrouw die de
varkentjes maakte werd overstelpt met
aanvragen. Ze was woedend omdat zij tel
kens ln haar werk werd gestoord. Een paar
bezoeksters werden bijna met een bezem
van het erf geslagen, nadat hun eerst de
huid was volgescholden. Je kunt van tevo
ren niet overzien wat de gevolgen zullen
zijn. Voor Je het weet ben Je ln een of andere
actie betrokken."
Wat dat betreft krijgen de Wentinks het nu
rustig. „Het valt ook allemaal wel mee.
Zoiets komt nooit tegelijkertijd. Ik wil mijn
opvolgster beslist niet de stulpen op het lijf
Jagen," voegt Jootje er haastig aan toe
Veel mensen maken zich ongerust over de
toekomst van de Wentinks. Ze schrijven
dat we in een leegte terecht zullen komen.
Nou dat zal best meevallen. We hopen nu
die karweitjes te gaan doen waar we vroeger
niet aan toekwamen of die we aan anderen
moesten overlaten zoals het bijhouden van
onze tuin. Maar eerst gaan we fijn op va
kantie."
Na hun afscheidswoorden in de rubriek van
vorige week en hun wens: „Vaert Wel en
levet scone" wil Jootje toch nog wel graag
Iets kwijt. Je zou het de conclusie van veel
jaren geconfronteerd worden met menselij
ke problemen kunnen noemen. „Het ls de
ervaring van Joost en mij dat tal van men
sen hun problemen voor zich uitrollen. Dat
werkt dan als een sneeuwbal in paksneeuw.
Zo'n probleem wordt daardoor steeds maar
groter. Als Je geen hulp van bulten krijgt
gaat een probleem Je boven het hoof groei
en. Ik moet dan vaak denken aan dat ouder
wetse kinderplaatje waarop een grote
sneeuwbal stond afgebeeld met daarachter
een kind, waarvan Je alleen de schoentjes
en het puntje van de muts nog kon zien.
Wat wij hebben gedaan ls de mensen een
duwtje ln de goede richting geven met op de
achtergrond ln onze gedachten dat wij el
kanders lasten moeten dragen. Dat gaat
veel verder dan het oplossen van problemen
via een rubriek. Het lijkt een beetje een
preek maar bij ons afscheid wil lk het de
mensen toch graag eens zeggen, dat Je met
echte problemen terecht kunt bij Hem die
heeft gezegd dat Je de zorgen van het leven
niet zelf hoeft te torsen."
Joost knikt: „Ja, zo ls het. Vooral ln dat
opzicht heeft een christelijke krant een be
langrijke taak door de mensen er doorlo
pend op te wijzen hoe Je houding ten op
zichte van de problemen die spelen moeten
zijn."