Emotionele erupties
in betonnen omgeving
A.W. Kort: ingetogen idealist
Verkeerde verwijten p
gericht aan de EO I
Chinees theaterleven leeft
op na zwarte periode
Mimetheater Termiek met 'De groene weduwe'
Nieuwe boekd
Nieuwe aandacht voor vergeten tekenaar
fir
En dan nog
DINSDAG 26 FEBRUARI I960
KUNST/RADIO/TELEVISIE
TROUW/KWARTET
door Dirkje Houtman
AMSTERDAM Straatgeluiden, muren vol graffiti, een grijze achtergrond en in het midden
van het toneel een grote kubus. Het is een ruimte die tot leven komt als de vier spelers van
mimeteater Termiek er zich in nestelen en er in een uur tijd hun nieuweste programma ,,De
groene weduwe, een grijze beeldroman" uitvoeren. Tot en met 28 februari is deze produktie in
het Amsterdamse Shaffy theater te zien.
Termiek maakt sinds drie jaar voor
stellingen waarin dans. acrobatiek,
ruimte en technische middelen wor
den gecombineerd Hoewel het ge
bruik van al deze elementen vaak een
organisch resultaat te zien geeft, ver
nieuwt de groep zich niet voortdu
rend maar ontwikkelt zij de oorspron
kelijk ingeslagen weg tot een stevige
basis.
Dit keer was het uitgangspunt een
kubus en is er op basis van improvisa
tie een voorstelling ontstaan die de
ongerijmde manieren waarop straat
benden met elkaar omgaan, vorm
geelt. De titel is dan ook niet direct
duidelijk. Bij een groene weduwe kan
men zich een vrouw voorstellen die in
een geïsoleerd plattelandsbestaan
wegteert. Dat kan een grijze beeldro
man opleveren. Maar er komt geen
kwijnend wijfje aan te pas en wat er
op. om en In de kubus gebeurt is
allerminst grijs ook al suggereert
deze omgeving de betonnen grauw
heid van een stad
De twee jongens en twee meisjes,
gekleed in onaardse hansoppen, zijn
het tegendeel van hun achtergrond.
Mogelijk geïnspireerd door de punk
beweging lijkt de basisgedachte ach
ter hun gedrag, hangen en direct toe
geven aan Impulsen. Dat veroorzaakt
een geladen atmosfeer die een ieder
noodt tot behoedzaamheid en achter
docht, omdat een toenadering een
mep maar evengoed een ongeremde
liefkozing kan inhouden.
De eenling is in deze kring meestal
het slechtst af. Vaak als de zwakkere
hoeft hij geen solidariteit of meelij te
verwachten, maar wordt zijn positie
nog meer ondergraven door de ge
meenzame hardvochtigheid van de
sterkere
Een reactiepatroon dat gevoed dooi
de constructie van de kubus span
nende bewegingsmomenten oplevert.
In een ritme van aantrekken en afsto
ten ontstaan er bij de spelers steeds
nieuwe combinaties: een tegen drie.
twee vrouwen tegenover twee man
nen. of vrouw en een man. die niet
haar oorspronkelijke minnaar Is.
Deze verstilde harmonieën, ontstaan
uit argwanend aftasten, worden
steeds weer doorbroken en ontaarden
in een chaos, die verhevigd wordt
door de nerveuze muziek.
Dat vindt zijn hoogtepunt als alle
vier de spelers elkaar perfect getimed
weten te ontwijken ln de kubus. Deze
is uitgerust met een groot aantal om
hun as draaiende deuren die rake
lings langs elkaar heen zwaaien. De
spelers moeten zo door de vierkante
doos rennen dat ze niet geraakt wor
den. Een spannend contrast met de
voorafgaande op acrobatische leest
geschoeide bewegingen, die overi
gens niet komisch maar boosaardig
agressief gehanteerd worden.
Die combinatie van tempo-wisselen
de bewegingen, een adequaat gebruik
van ruimte en muziek levert een aan
trekkelijk visueel gebeuren op.
Cao Yu: Tot nog toe zijn geen stukken verboden
PEKING (UPI) Cao Yu, de belangrijkste Chinese toneelschrijver van deze eeuw moest in
de laatste twaalf jaar van het bewind van Mao Tse-Tung toiletten schoonmaken en mest
dragen. HIJ spreekt over deze periode als de tijd van het „stille en tot zwijgen gebrachte
China" en hij vergelijkt die met de McCarthy-periode in de Verenigde Staten.
Cao Yu dn de vroegere spelling
heette hij Tsoa Yu) en honderden
andere gemuilkorfde schrijvers en
acteurs zijn door het huidige be
wind gerehabiliteerd en het theater
leven in China maakt nu een onge
kende herbloei door. Het publiek
verdringt zich ln de schouwburgen
om de stukken te zien die zolang
verboden zijn geweest. Voor de op
voering van Cao Yu's destijds ver
boden meesterwerk „Zonsopgang",
een van de beroemde pre-revolutio-
naire drama's over een prostituée. Is
de schouwburg al maanden lang
uitverkocht.
Voor het eerst sinds 1946 mag Cao
Yu ln maart van dit Jaar een bezoek
aan de Verenigde Staten brengen
en hij ls daar erg blij mee. De in 1910
in Tientsin geboren toneelschrijver
heeft in de Verenigde Staten gestu
deerd. Hij werd vooral beïnvloed
door het werk van Tsjechov en van
O'Neill. De stukken „het Onweer"
(1933) „Zonsopgang" (1935). „de Wil
dernis" (1936). „De Man van Pe
king" (1941) en „de Familie" (1942)
maakten hem beroemd.
Cao Yu is nu directeur van het
Volkstheater, het prominentste the
ater- en filmgezelschap ln de Chine
se Volksrepubliek. „In de culturele
revolutie werden we allen door de
bende van vier platgedrukt", zegt
hij. Cao Yu zelf werd toen gebrand
merkt als een „anarchistische revo
lutionaire broodschrijver en een ka
pitalistische meeloper".
WIJ werden met zijn allen in de
koestal gestopt", zegt Cao. „dat was
onze benaming voor de voorlopige
gevangenis die men van een bepaal
de ruimte ln de schouwburg had
gemaakt. Ik verbleef er veertien
maanden, samen met 29 anderen.
We sliepen op de grond. Eigenlijk
mag ik niet klagen, want tenslotte
heb lk het overleefd". Na de 'koe
stal-periode' volgden twaalf jaar
„geestelijke gevangenschap" en
Speciaal vandaag
moest hij op een school van admi
nistrateurs de varkensstallen reini
gen en de menselijke uitwerpselen
ophalen.
Volgens Cao Yu reageerden de ver
volgde schrijvers en acteurs op ver
schillende manleren. Sommigen
werden het afranselen en de verne
deringen beu. Ze gaven de voorkeur
aan met rust gelaten te worden en
stopten met schrijven Anderen
hebben nog steeds angst dat er een
nieuwe 'bende van vier' zal komen
en dus zwijgen ze. hoewel ze wel
blijven schrijven. Er waren er ook
die niet konden begrijpen dat de
partij zich zo kon gedragen. Die
sprongen van een gebouw naar be
neden. „Duizenden werden ver
volgd. honderden werden de dood
in gejaagd. Mijn vrouw stierf van
smart", aldus Cao Yu.
Verstard denken
„Misschien dat nieuwe toneelstuk
ken. waarin de privileges van de
bureaucraten aan de kaak worden
gesteld, ons helpen behoeden voor
blunders in de toekomst. Vóór de
culturele revolutie van 1966 waren
er niet veel van dergelijke stukken.
Het denken was verstard, op die
manier zijn we zelf verantwoorde
lijk". zegt hij.
Cao wijst op de vrijheden die de
schrijvers van nu verworven heb
ben. „Na de machtsovername in
1949 moest je elk werk laten goed
keuren bij het ministerie van propa
ganda of de plaatselijke partijafde
ling. Nu ls daar geen sprake meer
van. Of een stuk wel of niet gepubli
ceerd wordt hangt uitsluitend af
van de redacteuren van een uitge
verij. De opvoering ls in handen van
de leden van het gezelschap. Wij
beslissen samen. Tot nog toe zijn
nog geen stukken verboden. Talloze
jonge mensen zijn aan het schrijven
geslagen en sturen hun stukken
naar een uitgever. Als een stuk ons
niet interesseert sturen we het door
naar een ander gezelschap. Na al die
Jaren zijn we het er allemaal over
eens geworden dat het enige criteri
um voor de kwaliteit van een werk
het al of niet bijdragen aan de ont
wikkeling van China is", aldus Cao
Yu.
Heks
Voor niet-communisten is dat ook
een beperking. Maar Cao beklem
toont hoe belangrijk het is kwaad
willigen, oplichters en opportunis
ten aan de kaak te stellen, maar dat
dit niet overdreven moet worden.
Hij vertelt het verhaal van een kei
zer. die een heks in dienst nam om
hem te vertellen die kwaad over
hem sprak. Heel wat mensen wer
den gearresteerd. Iedereen hield
toen zijn mond. De premier pro
beerde de keizer te overtuigen dat
het even gevaarlijk is de mensen de
mond te snoeren als een grote rivier
te blokkeren. Als je een rivier tegen
houdt zal zij overstromen, als je de
mensen de mond snoert stort de
hele natie ineen. Twee jaar later
kwamen de mensen in opstand en
doodden hun keizer.
Cao moet lachen als hij het heeft
over de regels die tijdens de culture
le revolutie werden gehanteerd om
de schrijvers het zwijgen op te leg
gen. De „bende van vier" bepaalde
dat alles wat geschreven werd met
de klassenstrijd in verband moest
staan. De partijsecretaris in een
stuk moest altijd goed zijn. de bri
gade-leider van de boerderij altijd
slecht of een CIA-spion. Ideeën, ka
raktertekeningen. kwamen er niet
aan te pas. steeds alleen maar de
klassenstrijd.
China moest twaalf jaar lang tegen
dat soort toneelstukken aankijken,
toegangskaartjes werden afge
schaft. iedereen kon gratis binnen.
Er kwam niemand. „Men ging liever
een tukje doen", aldus Cao Yu.
Leven xondcr stress. Een ge
sprek met dr. Marion Ashton,
arts en raadgeefster op het ge
bied van spanning en stress,
over hoe je van een situatie
van spanning kunt komen tot
vrede en rust.
Ned. I 20.20 uur
In een extra uitxending van
Den Haag Vandaag xal een sa
menvatting worden gegeven
van de debatten in de Tweede
Kamer naar aanleiding van
het vertrek van minister An-
driessen.
Ned. I 23.10 uur
Brandpunt besteedt aan
dacht aan de volgende onder
werpen: Het Kamerdebat over
het aftreden van minister An-
driessen; Het overleg van mi
nister Wiegel over de BB en de
vraag of die organisatie bij
rampen in vredestijd beter
kan worden ingezet; Een re
portage over de situatie in
West-Duitsland, waar voetbal
lers op grond van televisie
beelden voor overtredingen
kunnen worden gestraft.
Ned. 2 21 JO uur
De wereld van het nieuws.
Vanavond een aflevering over
de verstoorde verhouding tus
sen pers en politie
Ned. I 22.10 uur
Geen verboden toegang.
Prograr.rna over misdrijven
en overtredingen, wetten en
verordeningen.
Hilversum 2 15.30 uur
The Gbakanda Afrikan Tiata Com
pany geeft van 26 februari tot en met
2 maart in Theater Soeterijn in Am
sterdam een aantal voorstellingen
van „Pulse" in de regie van Yulisa
Amadu Maddy.
Maddy is afkomstig uit Sierra Leone
waar hij om politieke redenen ge
vangen heeft gexeten. Na zijn vrijla
ting stichtte hij in Londen dit gezel
schap waarmee hij Afrikaanse tradi-
Het CB-handboek. alles ove
MC, aankoop, installatie en
geschreven door R. Briel.
strum, Haarlem. 127 blz.
eric
oke
Gids voor mineralen en ges{|
(met 600 foto's in kleur) ges
door R. Crespi, G. Llborio en
tana in een Nederlandse bei
van N. J. Rowaan en H. W. He|)]
Uitg. Thieme, Zutphen. 604
57,50.
el i
Ikke
jk
;^aa
•pei
arm
Katapult, roman van T vai
Uitg. Zelen. Maasbree. 153
prijsopgave.
Belastinggids 1980. geschrevi
mr. A. G. Lindeijer en uitj
door Het Spectrum, Utrecht,
geen prijsopgave.
Een scene uit „De groene weduwe, een grijze beeldroman" van mimetheater Termiek.
foto: Ton Voennans
ïn,
ani
„Taking steps", het nieuws
van Alan Ayckbourn wordt
februari in de Amsterdamse
schouwburg uitgevoerd do
Stephen Joseph Theatre Cdlini:
uit Scarborough. Het is zijij,
stuk, dit keer een klucht, waa|
dronken emmer-fabrikant
handige, maar niettemin
aannemer elkaar proberen af ianl
ven. Ayckbourn heeft „Taking^e
zelf geregiseerd. Ljjs
^erc
•agn
I 0|
ixjamt
(OOI
:en
blb<
(v<
ooi
me
ven
onl
gro
door Tyme Valk
tionele en moderne kunst- en thea
tervormen wil bevorderen, en de
aandacht op etnische minderheids
groepen in Groot-Brittannië wil ves
tigen.
„Pulse" is een psycho-satire van Eri-
trese schrijver Mexgebe. Het stuk
gaat over de dictator en diens onge
rijmde bevlogenheid waarmee het
verwijst naar militaire dictatoren
als Amin en Bokassa. Op de foto een
scène uit „Pulse".
HAARLEM Het is nog niet
uit te maken of het aan een
zekere Cobra-moeheid ligt of
een gevolg is van een wezen
lijke belangstelling voor de
kunstenaars die op een ande
re dan neo-expressionistische
manier trachtten de artistie
ke mogelijkheden van de
vorm te onderzoeken dat de
andere vijftigers zo nu en dan
met publikaties aan de orde
gesteld worden. Deze experi
mentelen uit de jaren-1950
werden tot voor kort wel erg
gemakkelijk naar het tweede
plan verwezen of als meelo
pers afgedaan en de kunste
naars die na de oorlog de
draad van hun eigen ontwik
keling weer opnamen, maar
niet met de experimentelen
wilden of konden meedoen,
zijn tot nog toe geen noe
menswaardige aandacht be
schoren geweest.
Elke bijdrage tot het scherp stellen
van het eenzijdige beeld van de ont
wikkelingen in de kunsten uit het
nabije verleden moet als zodanig ge
waardeerd worden. A. W. Kort die in
de geschetste periode een authentie
ke ontwikkeling doormaakte, maar
het werk toen nauwelijks exposeerde,
werd onlangs in het Fries Museum
aan het publiek voorgesteld. De ten
toonstelling ls nu de geboorteplaats
van de kunstenaar, Haarlem, te be
zoeken.
Arnold Willem Kort werd er bijna een
eeuw geleden, in 1881, geboren. Na
een aanleiding in de kunstnijvere
vakken kwam hij ln Groningen te
recht. waar hij als ontwerper werkte
en sinds 1908 de vakken decoratief
tekenen en diverse technieken voor
de toegepaste kunsten aan de Acade
mie Minerva mocht doceren. Pas na
de Tweede Wereldoorlog, hij was toen
gepensioneerd, kon hij zich als vrij
kunstenaar ontplooien; een ontwik
keling die nog geduurd heeft tot 1964,
toen hij op 91-jarige leeftijd overleed.
In de zeer verzorgde catalogus merkt
Betty van Garrel in de inleiding op
„Dit in afzondering bezig zijn zonder
enige respons, vertelt veel over de
taaie kem van de kunstenaar A. W.
Kort. Hij moet een sterk geloof ln
zichzelf gehad hebben. Vanuit de
vorm gezien, bracht zijn avontuur
hem ver". En in 1951 schreef Jan
Engelman naar aanleiding van een
van de zeer weinige tentoonstellingen
„Het werk van Kort ligt ver af van de
„daverende dingen" onzer dagen(
Deze gezindheid is in zijn onderwer
pen. maar ook in zijn visie en uitdruk
kingsmiddelen. Hierin blijkt hij vol
komen onbekommerd om de parolen
van de dag. de manifesten, de mode
uitingen". Enkele tientallen schilde
rijen, een aantal aquarellen en een
flinke hoeveelheid tekeningen maken
het authentieke en consequente
vorm-avontuur van A. W. Kort zicht
baar
Kort zoch met een ongewone aan
dacht voor zijn materiële middelen
(de verf, de ln water drijvende pig
menten en het krijt) een uiterste
spanning tot de af te beelden werke
lijkheid te bereiken. De kunstenaar
hield de traditie van de werkelijk
heidsverbeelding vast, maar hij
trachtte wel elk imago terug te bren
gen tot de meest wezenlijke idee, tot
een uiterste voorstelling.
Korts aanhoudende pogen om de vol
strekte afbeelding van een duinpan.
Omdat het aantal mlmegroepen in
Nederland de afgelopen vier jaar bij
na verdrievoudigd is zal het Jaarlijks
terugkerende mime-festival ln
Utrecht dit keer een overzicht geven
van het vaderlandse mlmegebeuren
Van 1 t/m 29 maart zullen in de drie
Utrechtse theaters Kikker, 't
Hoogt en de Blauwe Zaal een groot
aantal gezelschappen optreden waar
onder Grifteater. Funhouse. Ter
miek. Kruimels, Perspect. Carrousel
en Theo Joling
een naakt of een boomtak te berei
ken, kwam niet voort uit de moedwil
van de abstractie of uit het experi
ment met de vorm, maar uit een
pogen om de illusie van de werkelijk-
•heid zo ingetogen mogelijk vorm te
geven. Bij de tekeningen is.de ingeto
gen spanning tussen inhoud en vorm
het meest manifest. De spanningsvel
den van arceringen bezitten een niet
te ontkennen organische inhoud,
maar bij sommige tekeningen ls niet
te zien of ze de idealistische conse
quenties zijn van de series tekenin
gen die met een duinpan op Vlieland
of met een vrouwelijk naakt begin
nen. De inhoud is dan niet onmiddel
lijk te benoemen, maar is evenmin
afgetrokken van de materie.
De bladen, panelen en doeken bevat
ten volstrekte sporen van beeldendt
middelen die nog maar net verwijzer
naar de idee van de werkelijkheid
een werkelijkheid die dan wel ont
daan is van het ijdel gebaar.
Over de schilder schreef Jan Engel
man dertig Jaar geleden; „Een schil
der die in zijn eigen dromen zit inge-
sponnen(Broos, teer een aarze
lend is zijn trant, omdat er onzegbare
dingen zijn, dingen die beter gefluis
terd kunnen worden dan uitgeroe
pen". Kort zocht en benaderde steeds
dichter de marges van het vormge
ven. De tekeningen bieden daar de
helderste getuigenis van, maar ook
de aquarellen en schilderijen verto
nen dit grootse idealisme.
Tot 7 april in het Frans Halsmuseum
te Haarlem, dagelijks van 10-17 uur,
op zondag van 13-17 uur.
A. W. Kort:
ning.
door W. J. Ouweneel en Feike ter Velde
in
HILVERSUM In Trouw van 19 februari stond het. De EO pleegt bedrog, lichtj
kijkerspubliek op, gebruikt onfatsoenlijke argumenten en parasiteert op de onkunde «1
de kijkers. Het gaat om het programma „Het ontstaan van de wereld". Dit „was
oordeel" over de programma's werd geschreven door de Wageningse hoogleraar I
Wiepkema.
Al eerder werd dit soort „bezwaren"
tegen de EO aangevoerd, toen aller
lei wetenschappelijke argumenten
werden aangedragen tegen het zo
zeer aangehangen evolutie-geloof.
Eén van de meest gebruikte en
meest onware beschuldigingen is
dat wij de Bijbel zouden gebruiken
als handboek voor de natuurweten
schap. Het zou parasiteren zijn op
de onkunde van de kijker om daar
tegenin .te gaan. Iedereen kan im
mers zelf zien dat dat geenszins het
geval is.
Wat evenmin waar is in het verhaal
van prof. Wiepkema is dat er twee
scheppingsverhalen in de Bijbel
zouden staan (zeer veel bijbeluitleg
gers verwerpen deze opvatting). Dat
prof. Wiepkema in zijn betoog de
lezers even vertelt waarvoor de Bij
bel zich wel en waarvoor niet zou
interesseren, kan slechts grote ver
bazing wekken. Wie zou dat zo even
kunnen uitmaken? Maar daar zul
len de lezers wel doorheen hebben
gekeken?
Harde woorden
Prof. Wiepkema gebruikt de woor
den „kijkersbedrog" en „oplich
ting". Dat zijn harde woorden als
reactie op het programma over de
dateringsmethoden en de ouder
dom van de aarde. We willen een
poging doen tot verdediging. Het
moet immers toch mogelijk zijn
naar eikaars redelijke argumenten
te luisteren? Waarom toch die onge
nuanceerde emotionele reacties?
Welnu, meent prof. Wiepkema
werkelijk, dat in een open systeem
als de aarde alleen materie en zon-
ne-energie voldoende zouden zijn
geweest om levende materie te pro
duceren? Ook in een open systeem
ls naast materie plus energie ook
informatie van buitenaf nodig om
de organisatiegraad te verhogen i.e.
leven te synthetiseren. De kwestie
„open" of „gesloten" heeft niets te
maken met de vraag hoe plaatse
lijk in een bepaald systeem de en
tropie (graad van wanorde in een
systeem) omlaag gebracht kan
worden.
Het ls onjuist de EO te verwijten
dat de tweede hoofdwet van de
thermodynamica werd misbruikt.
Hij zal toch zeker weten dat ook
door evolutionistische wetenschap
pers het fundamentele probleem
dat de thermodynamica voor de
evolutieleer vormt, wordt onder
kend. Dat ls geen argument dat
alleen door creationisten wordt ge
bruikt.
Dat prof. Wiepkema de „halo-me
thode" niet kent. kunnen wij niet
helpen. Wellicht kan hij zich daarin
wat verder verdiepen. Orn moeilijke
onderwerpen, van dateringsmetho
den e.d. begrijpelijk te houden voor
de doorsnee-kijker, die toch al niet
veel van deze zaken afweet, moeten
tal van onderwerpen slechts be
knopt worden behandeld. Is het dan
niet wat goedkoop de kritiek te
richten op het noodzakelijk be
knopte en toch al gauw te moeilij
ke? Dit is een van de redenen waar
om de EO bij deze serie een boek
uitgeeft waarin op deze zaken uitge
breider en met literatuurlijst, wordt
ingegaan. Ook staat daar o.a. méér
in over radio-active halo's.
Verkeerde suggestie
Wat de EO over de C14—methode
zei, kan je oplichting noemen zegt
prof Wiepkema, omdat hij gemeend
heeft te horen dat de EO in het
programma gezegd zou hebben dat
de C"-methode volgens evolutionis
ten zelfs niet verder terugkijkt van
zo'n 8.000 jaar. Welnu, dat werd in
het programma niet gesuggereerd.
Gemakshalve een citaat uit het
boek „Het ontstaan van de wereld":
„Uit de in een fossiel gevonden C14-
C'-verhouding zou men zo de ou
derdom van dat fossiel kunnen be
rekenen, mits er een evenwicht be
staat tussen de Vorming en het uit
eenvallen van C14 in de atmosfeer.
Dit blijkt niet het geval te zijn. Zo'n
evenwicht zou na ca. 30.000 jaar na
het op gang komen van de C "-vor
ming worden bereikt; uit de mate
waarin de vormingssnelheld de ver-
valsnelheid blijkt te overtreffen,
kan men echter berekenen dat onze
huidige atmosfeer niet ouder dan
10.000 Jaar kan zijn en mogelijk niet
ouder dan 5.000 jaar. Tevens is ge
bleken dat vrijwel alle gevonden
organische resten (ook die volgens
de evolutieleer vele miljoenen jaren
oud zijn) met deze methode kunnen
worden gedateerd en (volgen het
gecorrigeerde niet-e ven wichtsmo
del) niet ouder zijn dan 7 10.000
jaar).
Dr. Llbby, uitvinder van de C'4-m-
ethode en zelf evolutionist, zegt:
„De methode ls niet bruikbaar om
ouderdommen bóven de 50.000 jaar
te meten. Na 8.000 jaar neemt de
methode in nauwkeurigheid sterk
af. Als we verder willen gaan moe
ten we namelijk aannemen dat de
kosmische straling contant is geble
ven. En dat ls niet zeker. Dus tot
6.000 v. Chr. is de methode rdedelijk
nauwkeurig", aldus Dr. Libby."
Deze 8.000 jaar echter zou in het
gecorrigeerde model nog een stuk
minder zijn. Dr. Meiven Cook, ook
deskundig op dit gebied zegt: „Er
zijn vele redenen aan te voeren om
te kunnen stellen dat de C,4-metho-
de slechts bruikbaar is voor het
vaststellen van ouderdommen van
3.000 3.500 jaar"
Ook hier geldt, dat wij het niet
ltg
:d/>
'hde!
I HJ
kunnen helpen, dat prof. Wiepi^
deze punten de literatuur niet[aar
Het zou trouwens aardig zijn
veel meer leuke C,4-datering(
vermelden: zoals een Cambj
fossiel, dat een ouderdom van[et0
jaar opleverde, of een KriJt-fL_(
dat zeer onlangs 12.000 jaar opL^
de (volgens de evolutieleer zd
deze fossielen helemaal geen rf'
carbon meer hebben mogen ttwoi
ten en zo'n 500 resp. 100 mi d;
jaar oud zijn geweest). t ln
Ider
Je zou nu moeten gaan vrezekdhi
ook deze (voor-evolutionistej
thans) „onmogelijke" vondstei
in de literatuur beschreven
onder het hoofd „oplichting"
worden geplaatst.
I/lei
an
tr
Hoor en wederhoor?
iert
|pro
irt
d
Tot slot nog dit: Prof. Wiep)
vindt, dat je dit soort wetens(
pelijke voorlichting (hij bedoejer
EO-programma) alleen maar [zei
delijke" kunt presenteren als. d
hoor en wederhoor toepast. Mi
dere woorden als je ook evolu)
ten aan het woord laat. fme
fcoet
Maar hebben al die evoluti»
gramma's, die al jaren iang o^
kijkers en luisteraars via radio
worden uitgegoten, ook mai
minuut tijd ingeruimd vooi
christenwetenschapper, die m<
tenschappeli j ke argumenten
weerwoord tegen dat evolu<
loof kon laten horen? Neen
En nu is er een kleine omroeil
weinig zendtijd, die eindelijk
een ander geluid laat horen
zou nu van die kostbare zerf
moeten afstaan aan evolutionf
Nou, dat is „selectieve veront|
diging" te noemen. Immers,
tionisten in allerlei toonad
konden jarenlang en kunner
steeds vrijuit parasiteren op oi
de van kijkers en luisteraars
het over hun hoofden uitgiete
hun evolutionistische geloofsl
Er volgen, hopen v:c, nog zei
gramma's. Misschien zal prof.
kema niet meer kijken. Dat is
mer. Want er zit nog heel wat Jf
matie in die sterk doet vernu
dat de wereld waarin we leven
mensheid die er in woont, misi
wel niet zo toevallig zijn ont
en ook niet zo verschrikkelljl
zijn. Maar ja, dan moet je wel
je eigen soms vastgeroeste,
nageprate ideeën opgeven,
vaak niet makkelijk
Dr. W. J. Ouweneel is ontwi
lingsbioloog en docent fil<
aan de Evangelische Hogescfu
research-medewerker aan
genoemd EO-programma. Feil
Felde is perschef van de EO.
