In 77 dagen wandelen langs de Nederlandse grens Zwierig Uit brieven van lezers HET ONZE Laatste keer Diny en Gerard Verhoeven zien het niet als een prestatie MAANDAG 25 FEBRUARI 198Q VARIA TROUW/KWARTET door Fred Lemmers UTRECHT Het zit er bijna op voor Gerard en Diny Ver hoeven. Twee zaterdagen hebben ze nog voor de boeg. Als ze op 8 maart bij leven en welzijn de vijftien kilometer van Westkapelle naar Vlissin- gen achter zich hebben, kun nen ze zeggen de hele Neder landse grens te hebben afge lopen, bij elkaar een afstand van 1752 kilometer. Diny i59> en Oerard (87) hebben dit precies binnen de twee Jaar gefikst. Ze startten hun „ronde van Neder land" op 11 maart 1978 in Zeeuws Vlaanderen. 81ndsdlen hebben ze In 75 etappes, en daar komen er dus nog twee bij. langs de grenzen van ons nationale grondgebied gewandeld, nou Ja gewandeld Van Zeeland naar Brabant en vla Limburg, de Achterhoek, Twente en de terreinen van de NAM naar het uiterste puntje van Oroningen en vandaar langs de Waddenzee over de Afsluitdijk naar Den Helder en langs de Noordzee naar Walcheren Elke keer dat ze de wandelschoenen aantrokken was het op één dag uit en thuis, op één uitzondering na. „Heel in het begin zijn we een nachtje over gebleven in Sluis. Omdat je daar met openbaar vervoer heel moeilijk kunt komen vonden we het onzin onze wandeling af te breken en er de vol gende keer weer zo'n ingewikkelde reis voor te moeten maken. We heb ben toen dat traject in een dag ge daan." vertelt Diny. Omdat de Verhoeven» geen auto ge bruiken betekent het dat ze op hun wandeldagen vroeg uit bed moeten. Eerlijkheidshalve moet ik er bij ver tellen dat ze aan reiskosten niet veel kwijt zijn. omdat Oerard als tech nisch ambtenaar bij de Nederlandse Spoorwegen werkt. „De dagen dat we om zes uur s morgens de deur uit gingen waren talrijk en 's avonds was het in de regel ook niet zo vroeg als we de J. D. v.d. Waalsstraat weer infietsten," vervolgt Diny. Ja. al hun expedltiea. want zo kun je ze rustig noemen, beginnen met een fietstocht je naar het Centraal Station In Utrecht „Daar wenst de man van de rijwielstalling ons altijd goeie reis en dan stappen we In de trein, op weg naar de plaats waar we de vorige keer zijn gestopt," verduidelijkt Oerard. Origineel Gerard en Diny Verhoeven 's morgens vroeg al op pad. (foto; Henk Tukker) informaties en het bestuderen van kaarten. Omdat Je in Utrecht cen traal ilt ontdekte ik dat je overal binnen vrij redelijke tijd kunt komen, al kost dat wel de nodige voorberei ding. Je moet het openbaar vervoer kunnen bespelen, nergens zo maar op de bonnefooi heen gaan. want dan kom Je voor nare verrassingen te staan. Er zijn nog tal van streken waar maar eens ln de twee uur een bus rijdt en op bepaalde dagen is er helemaal geen openbaar vervoer. Dat moet Je allemaal van tevoren uit pluizen." 'Zeven Jaar' Het is ongetwijfeld een origineel Idee dat de Verhoeven» uitvoeren. Hoe kom Je op zo'n gedachte? Oerard begint eer. beetje te lachen. „Dat weet lk zelf eigenlijk niet. Het plan was er Ineens. Natuurlijk houden we van wandelen. Hier in de buurt heb ben we allebei heel wat afgelopen, daar kennen we alle plekjes. We heb ben ook alle NS-wandellngen gedaan en dikwijls trokken we er ln het verle den op uit zo maar naar een mooie streek. Aan marsen hebben we nooit meegedaan. Het gaat ons erom fijn ln de natuur te zijn en dan het liefst zo rustig mogelijk Als Je dat laatste zoekt wordt het hier in het Utrechtse ln de weekeinden steeds moeilijker. Vandaar dat we steeds vaker thuis bleven, omdat we het er niet over eens konden worden waar we naar toe zouden gaan. Op een zondagmid dag, toen er weer niets van wandelen was gekomen, kwam Ineens dat idee van langs de grens te gaan lopen ln me op. Dlny's eerste reactie was: 'Hoe wil Je dat versleren?' Nou, lk ben aan de gang gegaan met het Inwinnen van Omdat het vervoer ln Zeeuws-Vlaan- deren het moeilijkste is. gezien van uit andere delen van het land. begon nen de Verhoevens daar In het begin was hun wandeiidee in de familie- en vriendenkring onderwerp van veel discussie. „Sommigen zagen het niet zitten. Er werd ons zelfs voorspeld dat we er wel een jaar of zeven voor mochten uittrekken. Zelf dachten we aan twee en een half Jaar Dat is achteraf dus erg meegevallen. We hadden er al gauw de smaak van te pakken en dan kun je niet meer op houden. Nu zijn we ook mensen die als ze ergens aan beginnen doorzet ten. Dat hebben we onlangs nog ge had tijdens onze wintersportvakantie ln Oostenrijk. We zijn toen gaan lang laufen na eerst een week Intensief trainen. We hebben er nog een zilve ren medaille mee gewonnen. We zijn echt een beetje trots dat we zoiets op onze leeftijd hebben volbracht. Maar voorop staat het plezier dat we erin hebben. Het gaat ons niet om de prestatie. Er wordt ln het leven al te veel op prestaties gelet en kijk maar waar dat toe leidt. Wat wU doen hoeft niet ln het Gulness-recordboek." Diny vult deze woorden van Oerard aan met de opmerking dat hét wel een uitdaging Is geweest die grens- wandeltocht, vooral voor haar. omdat ze twaalf jaar geleden na een dubbele meniscusoperatie niet meer kon lo pen en een poos alleen maar strompe lend vooruit kon komen. Wie haar nu zien lopen kunnen dat niet geloven. Want er komt heel wat voor die wan deling langs de grens kijken. Het is geen tocht over gebaande wegen. Vaak ging het over oude smokkelaarspaadjes, dan weer door de velden en soms was het onder prikkeldraad doorkruipen en over slootjes springen. „Het had af en toe wel iets weg van een commandotrai ning," grapt Gerard. Logboek De Verhoevens hebben van hun avon turen een logboek bijgehouden. Deel twee is inmiddels al grotendeels ge vuld. In dat logboek zitten de gete kende routekaarten, de foto's die on derweg zijn genomen, aangevuld met prentbriefkaarten en de nota's van restaurants waar ze even hebben aan gelegd. „We nemen altijd eten en drinken in de thermosfles mee. Gerard draagt de rugzak. Onderweg zie je weinig uitspanningen. Die grensstreken zijn over het algemeen eenzame gebieden. Dat hadden we al gauw in de gaten. Vandaar dat we zelf voor ons proviand zorgden. Maar na een dag koffie uit de thermosfles wil je wel eens wat anders," vindt Diny. In het logboek staat ook beschreven hoe het weer was en hoe lang ze hebben gelopen, maar eveneens bij zonderheden over de ontmoetingen van de dag. Die waren soms heel verrassend, zoals met die dorpsdok ter ln Limburg, wiens mooie huis ze wilden fotograferen. „Hij nodigde ons uit ook zijn tuin te komen bekijken en gaf ons bovendien nog een niet in de handel zijnde foto van een schilde rij van zijn huls." In Groningen werden we op een hete zomerdag bij een ons wildvreemde familie, die ln de tuin aan de thee zat, uitgenodigd ook een kopje mee te drinken. Zo is er over elke dag wel wat te vertellen. Het zijn simpele din gen. maar juist daarom voor ons zo waardevol. „De mensen waren wel nieuwsgierig wat we in die afgelegen grensstreken zochten. Daar komen nauwelijks wandelaars. Als je niet per auto bent vinden ze het al gauw verdacht. Het is ons een paar keer overkomen, dat we door douanemensen een tijdlang met kijkers werden gevolgd. Als we vertel den waar we aan bezig waren was de vraag vaak wie het organiseerde. Te genwoordig moet kennelijk alles wor den georganiseerd. Dat je zelf ook best eens iets kunt bedenken komt bij de meeste mensen niet meer op!" constateert Diny. Mist Als ik het logboek doorblader kom ik foto's tegen die zijn gemaakt onder allerlei weersomstandigheden: op de Afsluitdijk ln de mist; bij de Jenever besstruiken in de zomerzon; in een vliegende storm op het Noordzee strand en dik ingepakt baggerend door de sneeuw. „Door het weer laten we ons niet gauw weerhouden op pad te gaan," zegt Gerard. „Dat is juist zo'n boeiend facet: ons land te zien in al die wisselende seizoenen." Spijt aan die grenswandeling te zijn begonnen hebben de Verhoevens be slist niet, hoewel ze het prima vinden dat er nu een eind aan komt. „Dan krijgen we weer wat meer tijd voor karweitjes in ons huis en voor het bezoeken van vrienden en familie. De laatste tijd was het zo dat ze tegen ons zeiden: we bellen Jullie maar niet meer, want jullie zijn er toch niet en jullie ergens voor uitnodigen hoeven we ook niet te doen. Algemeen ver wacht men dat we doorgaan met dat wandelen. Collega's vragen al of we nu de grenzen van de Benelux gaan aflopen. Dat is maar onzin." Diny is het daar roerend mee eens. „We zullen in de toekomst sommige gebieden, waar we door zijn geko men. eens wat uitgebreider gaan be kijken. ook te voet. want dan zie je het meest. Wij hebben tijdens onze wandelingen de afgelopen twee jaar veel moeten overslaan, wilden we niet met ons schema in de knel komen. Hoewel we diverse bezienswaardighe den hebben bezocht, hadden we toch altijd in ons achterhoofd dat we op tijd moesten zijn voor de bus. Op 8 maart sluiten we echt een periode af, met een etentje in Vlissingen. Onze kinderen wachten ons daar op." Hebben de Verhoevens plannen de schat aan gegevens, die zij hebben verzameld, in boekvorm vast te leg gen? „Daar hebben ze ons niet voor benaderd. Ze hebben me wel ge vraagd op onze bijbelkring van de kerk wat te vertellen over mijn erva ringen. Dat ga lk binnenkort doen, gewoon aan de hand van ons logboek. Het wordt beslist geen lezing. Dat is niets voor mij. Maar zo wat informa tie geven wil lk wel. Ik kan het leder een die goed ter been is aanraden eens zo'n uithoek van het land te bezoeken." Diny zal er dan ook bij vertellen dat je zo iets zeker niet in je eentje moet gaan doen. „Dan had ik het ook nooit volbracht. Zo'n wande ling moet je samen doen. Samen bloe men en bijzondere vogels ontdekken, en praten. Dat hebben we ook gedaan over diepere dingen, waar je anders niet zo gauw toe komt. Maar het was ook wel eens niets zeggen, gewoon hand in hand lopen. Misschien zijn dat wel de mooiste herinneringen aan die bijna tachtig dagen." door Mink van Rijsdijk Er was een gele plastic zak bij ons bezorgd, bestemd voor tweedehands kleding. De bekende^ zak van Max Tailleur. Eigenlijk had ik geen afdankertjes; in een oprisping van verantwoorde- lijkheidsgevoelens had ik een poosje geleden be sloten zelf oude spullen af en op te dragen. Met een royaal gebaar je klerenkast leegplukken met de suggestie van goed doen. maar ondertussen al precies weten welke nieuwigheden je zou sparen, had me ineens toch wat stuitend geleken. Laten we elkaar goed begrijpen en niet net doen alsof alleen vrouwen ijdel en klcrengek zijn. Ik ken namelijk mannen nou nee, laat maar. Vrouwen en mannen dus zijn zo periodiek allemaal uitgekeken op nog zeer acceptabele dingen en aangezien de zin in iets anders duurzaam in ons sluimert, is de zaak meestal vlug geregeld. Ik wil niet benepen doen en het reclame wezen, de mode of de commercie de schuld geven van de aanschaf van niet broodnodige kleren. Men speelt gewoon op onze zwakheid in, maar het blijft altijd ónze zwakheid. Goed, ik was dus van plan de gele zak uit principe leeg te laten, maar kreeg daar later toch weer spijt van. Als iedereen van dezelfde principes last zou krijgen als ik, dan haalde Max niet eens de autokosten van de ophaaltoer eruit. Zodoende verdween er een trui die niet lekker zat in de zak. Daarna een rok uit heel slanke dagen, bewaard in de hoop dat je maar nooit kon weten. Het was een schamele opbrengst voor een royaal formaat zak. Mijn ogen dwaalden langs planken en hangertjes. Nee, nee, nee ik wilde alles nog houden. Mijn begeerte om iets af te staan nam wel per minuut meer toe, maar de wens om principieel te blijven bracht mijn wankele geest weer in evenwicht. Toen zag ik bij de overburen een dik gevulde buidel bij het hek staan. Als zij zich nou wel hadden uitgekleed, kon ik toch niet achterblij ven. Ineens wist ik het. Aan de kapstok hing mijn wintermantel voor warme dagen. Het was geen dunne jas en zelfs een hele mooie. Ik had hem vorig jaar in de uitvei gekocht. In de winkel had alles een voortrefrf indruk gemaakt, zeker de prijs. Mijn vreugde het kledingstuk duurde tot de zondag erop. I tijdens het zingen in de kerk de ramp niet I ontkennen: de jas was gewoon te nauw. Sind droeg ik hem alleen als mooiweerjas, nonelf open en al zeg ik het zelf, het stond best leulj tikkeltje zwierig zelfs. IR] foor wc •ac; pe; junt ïnii Maar laten we eerlijk zijn: wat moet een m#~e de winter met een open jas, de wind zit zo wp VJ de verkeerde hoek. Als ik nou die jas eens aan 6ei gaf? Het nog springlevende schuldgevoel da|£er verkoopjes ook geld kostten, zou dan mPan verdwenen zijn. Uit het oog, uit het geweta0^ streelde de mooie stof ten afscheid, vouwde (1 netjes op en vlijde hem in de plastic zak, die iPrs^ heel respectabele proporties kreeg. g V£ Wie er die dag kwam geen ophaler Pme Tailleur. Tegen de schemering haalde ik d< binnen en omdat ik niet zo'n grote slons[t de haalde de jas weer tevoorschijn en hing hem.fjeld me dat van jongsaf geleerd was, op een hani11* c aan de kapstok. „Dag," zei ik, „terug van weest?" hg k [ngei Maar mantels kunnen niet praten, dus zei hijir di terug. De huiselijke manier waarop hij ojf j oude plekje hing demonstreerde echter duiL^m dat hij geheel akkoord ging met de toestanders i lan v Die avond ging ik naar een vriendin en trok z< één bijgedachte de mooiweerjas aan. „WatL-he die mantel je toch leuk," prees ze spontaanfgev zwierig," vulde ze aan. Haar compliment drtdie de hele zaak weer terug. Als Max nou mLeor f kwam, moest ik hem dan ja of nee wegg^ de 1 Soms vind ik het leven ontstellend ingewijde I Ach een jas is maar een jas, maar er is zoveel JJ10! aan de hand hè, met dingen die helemaal zwierig zijn en waar je dan toch maar princ|op ji over moet kunnen wezen. Of juist helemaal i pro |max was d| ie invtClc de N Goudzwaard (11) Het standpunt van prof Goudzwaard inzake de bewapening (Trouw 15 fe bruari) kwam bij mij wel een beetje zwart-wit over. Het rode gevaar moe ten we zeker goed zien. maar gelukkig ook in de communistische landen werkt de Here. Wat we dan wel eens niet zien: het zwarte gevaar, ze hou den verband met elkaar en spelen elkaar soms in de kaart. Daarbij hoort Amerika (hier ook de goede kant blijven zien) en het hele Westen, dat wil zeggen steeds bewapening te genover elkaar. Er is dacht ik ook nog het derde gevaar en dat zijn wij zelf. Veel van deze demonie schuilt in ons zelf. Wanneer wij als christenen in de eerste plaats op de Here vertrouwen, dan zien we deze demonie weer beter en worden we meer geestelijk weer baar. Maar we moeten dit steeds wel samen met de Here kunnen bekijken, als ARP-CHU. en KVP in het CDA. Suawoude H. van de Meulen Sterilisatie De artsen in de Stimezokliniek in Leiden blijken volgens het artikel van Kees de Leeuw in Trouw van 16 februari uitsluitend vrouwen te steri liseren en dan nog alleen per laparo scopic. Dit zou momenteel de meest veilige methode zijn. Sterilisatie bij mannen door middel van klieven van de zaadleiders en bij vrouwen door middel van klieven van de eileiders is. hoewel onherstelbaar, honderd pro cent veilig. Als zij in hun voorlichting alleen hun methode aanbieden ont houden zij dus hun cliënten heel we zenlijke informatie, discrimineren zij (uitsluitend vrouwen steriliseren) en hanteren zij een „onveilige" methode. Als de mondige mensen het verdie nen serieus genomen te worden (ci taat Dirk van Lith) moeten zij ruime re voorlichting krijgen om daarna zelf de voor hun situatie meest gewenste methode te kiezen. Maarssen B. M. Renzenbrink-Van Drenth Stevin Er stond er een aardig verhaal op pagina 4 over Simon Stevin. Alleen, hij kreeg te veel eer. De Stevinsluizen op de Afsluitdijk zijn niet naar Simon 8tevin genoemd, maar na; zoon Hendrick. Deze was d| die ideeën spuide over de de waterbeweging van op het niveau van de Zuidj beteugelen. Zijn beschoui scheen in 1667. Hendrick hei dood van zijn vader weliswaï gezorgd dat onuitgegeven w zijn vader alsnog op de mark f Het droombeeld van een „afsl was echt wel van hemzelf ai) Zijn naam staat dus terechLA/ sluizencomplex. m Assen C. Rofm vai laai Sins Kernwapenrappor,nk De heer Klei vond de manle^ Kees Both belangstelling hervormde kernwapenrappoj1 te verkrijgen, niet juist. Je m mensen volgens hem niet kW men dat ze niet afvliegenr synodaal rapport. KernwapT echter zaken waar we aller betrokken zijn. Pas wannear uitwerking ervan zullen ondf* zal tot de mensen doordring niet zo maar een zaak beti alleen geïnteresseerden zichj- zig behoefden te houden, wq Klei een betere manier waarop belangstelling voor terie verkregen kan worden? ii Rotterdam A. P. df Onder redactie van mevrouw J. Wentink-Frumau en mr J. J. Wentink Vragen uilsluitend in envelop sturen naar postbus 93313. 2509 AirSP° Haag. Per vraag een gulden in postzegels, hel liefst in waarden van£en 45 cent bijvoegen. Beslist niet aan de buitenkant opplakken. Geheiip F ding verzekerd. Briefkaarten worden terzijde gelegd °P onp et 2i Vraag: Oraag een leuk advies voor de dag-uit met onze vrouwenvereniging. U heeft ons een keer een tip gegeven voor de grote tentoonstelling van Goed Handwerk in Wagenlngen en ieder die er toen bij was. wil weer mee Antwoord: Vermoedelijk zal dat wel een dag ln mei worden, want dan kèn men redelijk weer verwachten en heeft u tijd genoeg om te organiseren en de bus te bestellen. Wacht niet te lang daarmee. Neem eens contact op met Yvonne v d Woerd, de Rit 4. Ritserljstraat te Zoelen. 4011 JP, 03448-1653 ZIJ heeft met haar man een kaarsentrekkertj en imkerij en danr valt heel wat te zien en te bele ven Het is wel leuk erbij te vertellen dat zij en nog vijf andere ambachte lijke werkers een uitnodiging van ko ningin Juliana ontvingen om bij een ontvangst ln het palels te Amsterdam de buitenlandse gasten iets te laten zien van oude. weer tot bloei komen de ambachten Bij de werkplaats is ook een winkeltje, waarin ook het werk van de bovengenoemde colle ga's wordt verkocht alsook de Mede de hontngwljn. zoals die heel vroeger werd gemaakt Zoelen ligt vlak bi) Buren waar heel wat te zien valt en bij Echteld. het Ikonenparadljs. Veel pl»*zier Vraag: (minder plezierig) Wat doe ik met m'n ficus vol schildluis? Antwoord: Staat die ficus wel op een goede plaats? Te bekrompen, te warm en te droog? Heeft u een goed boek over kamerplanten? Want die zijn er te kust en te keur. U kunt met uw plantenspuit een mengsel van wa ter. spiritus en gele zeep met wat nicotine-extract op en onder de bla deren en langs stam en stengel spui ten Als de plant niet al te omvangrijk is. zijn de luisjes ervan af te schuiven met een stokje of oude tandenborstel- Denk er wel aan, die schildluizen niet met het oude laken, dat u voor die gelegenheid onder de plant legde, bulten ln de tuin of over de balustra de van uw balkon uitschudden. Ver zamel alles liever in een oude krant en verbrand de hele boel Die bespui ting en de controle elke vijf dagen herhalen Een ander middel Is een grote plastic zak over de plant heen te trekken en onder de uitstekende rand van de pot met elastiek of een strak touwtje vast te zetten. Door een klein gaatje, dat gemakkelijk dicht gemaakt kan worden na de behande ling. gaat een buisje of rietje en daar naast gaat iemand die graag rookt en niet inhaleert, met z'n pijp of iets dergelijks zitten; alle rook wordt in de zak geblazen Ook deze methode moet men herhalen, want die luizen zitten stikvol eitjes, die op hun tijd ook nog tot nieuwe schildluisjes kun nen worden. Zetduiveltje: Dit ongrijpbare mor- meltje heeft zich in de rubriek van hedenmorgen (11 februari) vergrepen aan een hoofdletter, een punt en een heel woord. Een goed lezer begrijpt wel. hoe de vork ln de steel zit, maar dat hij nu stiekem het woordje „niet" wegmoffelt, waar het Juist wel hoort te staan, kunnen we niet goedvinden: Op de vraag wat wij nu wel denken over natuurgeneeskunst en de rich ting. waarin onze lezers met bepaalde kwalen en ziekten het moeten zoe ken. las men, dat wij daarover een eigen mening hebben, die van belang is voor anderen: Wij zijn leken. Men sen. die ons kennen, hebben de onzin van een dergelijke zin wèl begrepen. Wij vinden onze lekengedachten over zaken, waar we niet genoeg over we ten. juist helemaal niet zó van belang, dat wij onbekende mensen-met-kwa len-en-ziekten, die ons uiteraard ook onbekend zijn. wat ooreaak en ver schijnselen betreft, zouden ontheffen van verantwoordelijkheden voor ei gen gezondheid. Vraag: Een heel merkwaardig klokje: De wijzerplaat staat op een koperen onderplaat, op deze plaat staan in scripties PAT en augustus 1855 en Juli 1856. Deze plaat rust met drie pootjes op een andere koperen plaat. In de open ruimte tussen deze platen ziet men de tandraderen en wieltjes en de veer. zoals dat gebruikelijk is Maar nu het vreemde Via een beugel hangt aan een koord, vóór de wijzer plaat een bol, die door een pin. die via een gaatje, met de daaronder draai ende tandraderen in verband staat, in beweging gehouden wordt. Door de lengte van het koord te veranderen kan men de klok langzamer of harder laten lopen. Het is een oud klokje. Het geheel staat op een houten sok kel onder een stolp. Antwoord: Een klokje van dit model werd uitgevonden door J. C. Briggs (Concord. New Hampshire in 1855). De inscriptie duldt op het patent. Door de pin wordt de bol meegeno men en draait twee keer per seconde. Een vrijwel gelijk klokje wordt tegen woordig door een uurwerkatelier in het Zwarte Woud gemaakt (Bolpen- dule mod. Briggs BS 30/1). De eenvou dige afwerking van het voetstuk en de stolp van uw klokje en het verhaal, dat u schreef over de afkomst, wijzen erop dat uw exemplaar toch wel lan ger dan een eeuw de tijd aangeeft. Nog een uurwerk: Een dikke knol van een horloge. Opschrift Argentan met een paar ingekraste cijfers. Men zegt dat het van zilver is, maar merk jes ontbreken Antwoord: Een horloge met opwin ding volgens uw omschrijving dateert van na 1900 Argentan wijst op vereil- verd. De ingekraste i reparatie i-num mers kunnen onder meer wijzen op 1916 en 1917. Voor een verder be trouwbaar advies mochten wij onze vragensteller het adres van een juwe lier te Drachten (Zuiderbuurt 25) noemen. Ook het horloge van een lezer te Ermelo komt aan de beurt: Op de voorkant van het kastje (zilver?) een afbeelding van een krijgsman op de achtergrond schepen tegen een kust land met spitse bergtoppen. Aan de binnenkant Argent, met daaronder T 13 nr. 53386. Aan de achterkant bui ten, gegraveerd een mooi schip, aan de binnenkant een heel stel lelijk ingekraste getallen en cijfers, of pro centtekens. Achter op het uurwerk: Echappement-Cylindre. Vacheron Geneve 4 rubis N 53386. Bij het horlo ge hoort een zware ketting, met paar- lèmoer ingelegd en verder -net zwart koord afgewerkt (men noemde dat een rouwketting. Was dat alleen voor de boerenstand?) In een ornament van die ketting was een soort stuur rad, waarmee het horloge wordt opge wonden. Antwoord: Dat moet een heel mooi horloge zijn. Het woord Argent duidt erop dat het zilver is De ingekraste cijfers zijn reparatietekens Dat op de wijzerplaat de romeinse vier door vier streepjes wordt aangegeven komt op oude horloges vaak voor. De inscrip tie op de achterzijde geeft weer. dat het gaat over een cylinderhorloge (ter onderscheiding van een ankerhorlo ge) Vacheron Geneve is een uurwerk fabrikant van zeer hoge klasse, ook nu nog, thans bekend als Vacheron et Constantin. 4. Rubis betekent dat het horloge vier stenen, robijnen bezit. Een goede horlogemaker zou moeten onderzoeken of dit horloge nog te repareren is. De ketting kan met zwart paardehaar afgewerkt zijn of met het zwarte (ook wel bijgeverfde) haar van een overledene. Daarvan kan men moeilijk iets zeggen. De rouwgewoonten waren in sommige gemeenschappen zeer streng: Liever zou men soms de ketting geheel ver vangen door een zwart koord. De paarlemoeren versieringen zouden mijns inziens niet wijzen op „rouw". Onze lezers en ook wij zijn zeer erken telijk voor de hulp. die onze abonnéë. de heer Doorn, horloger en juwelier te Den Haag en Voorburg (Julianaplein) ons zovele jaren met groot geduld heeft verleend bij het zoeken naar afkomst en bijzonderheden van zeer vele horloges, heel grote en ne klokjes, om niet te zeggei echte en namaakjuwelen, dief1 hem konden uitspreiden, een paar Jaar geleden een bijwoonden ter gelegenheid vertrek van een meesterkm zijn zaak. die daar 50 jaar werkt, was het daar een ref louter oude kennissen: 't was we Haag en Trouw wat daaqr sloeg in die oude klokkenfai l rlge ■nflaga n hl Tjgov< De mar ove irig< \ls: in hl -ieed. it. E een uit late: op Ie aa ;esc Naschrift: Dit is de laatste keer. dat wij deze rubriek hebben geredigeerd en we zijn erg blij dat Heieen van Batenburg deze taak van ons over neemt. Wij hopen van harte, dat u. met evenveel sympathie, uw proble men met haar blijft delen en dat zij met evenveel vreugde dit werk zal doen als wij dit konden doen. Er kwamen nog veel brieven op het oude adres en die willen we nu graag geza menlijk en tegelijk beantwoorden: Wat fijn, dat u op deze manier nog eens persoonlijk afscheid wilde ne men, met herinneringen aan heel moeilijke, maar ook heel prettige din gen, bij voorbeeld aan de feesten die men op touw wilde zetten, waarbij enige hulp nodig was. of de baby's, die een bepaalde familienaam moes ten dragen en „zou daar nu niet eens iets leuks van te maken zijn?" Iets merkwaardigs was de verzending van de werktekening van een sjoelbak naar Canada, waar een competitie wedstrijd op zelfgebouwde sjoelbak ken het gevolg van was in een afgele gen gebied. Een heel oude lezeres stuurde een borduurwerkje van een vogel in mooie kleuren, waar we heel ?le<tp! blij mee zijn. Overgrootmo* tel-Leutscher schreef een br waar met het versje van he van een cent, zoals ze dat ze! geleden of nog langer geli gezongen. Heel verrast warer een boekje, volgeschreven dorpsdichter ln het Zeeuws* dorp en voorgedragen ter held van het huwelijk van or vader en grootmoeder aid jaar geleden, in de trant vi Cats, met allerlei vermaning meer gekende woorden komr, voor (snoek voor proper, ook de mijns inziens typisch verlegging van de voorlett man die Leen heette, schi maar Elle. Frederik schreef brei ;n, Wie de naam Nieuwdorp li oude papieren, raadt directe] afzender van dit geschenl „Meester" Chris Melse. hoo( ren, maar fris van geest. Wi nu er voor ons een scheld! men ls tussen werk en ho men dit ook van ons eens zi zeggen Beste mensen. „Vaert wel en levet scone ed i|aac •lof ,Om een leve sla< bel '■fdern een g< eers 'zich zi id. 21 de t '1 ln I iste te a hi eer it it met bem opge (•ren

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Nieuwe Leidsche Courant | 1980 | | pagina 6