Amerikaanse samenleving
in filmhistorie verbeeld
Elektronische muziek
visueel aantrekkelijker
Twee tegenpolen van pop
PAOmAN
HOESTTABLETTEN
Dorothy Dorow ster van Strawinskyconcert
Willem Nijholt regisseert bij Haagse Comedie
'Het nieuwe leven' met flipperkast en stroboscoop
Gang of Four en Pat Benatar in Paradiso:
'Circusclown Cairo
(70) overleden
Etherleergangen
gericht op een
groter publiek
MAANDAG 18 FEBRUARI 1980
KUNST/RADIO/TELEVISIE
In het Haagse HOT-theater gaat morgen de vrucht van een
opmerkelijke samenwerking in première. Willem Nijholt
regisseert bij de Haagse Comedie „Onder de vlag van Holly
wood", een musical waarin de ontwikkeling van de Ameri
kaanse filmgeschiedenis parallel loopt met die van de Ame
rikaanse samenleving, de laatste testlg jaar.
De samenwerking is een knooppunt in Nljholts carrière. Zijn
musical-activiteiten houdt hij voor gezien en het komende
seizoen speelt hij bij de Haagse Comedie twee gastrollen. De
titelrol in Tartuffe van Molière en de hoofdrol in het nieuw
ste stuk van Peter Schaffer „Amadeus".
Nijholt (46): „Ik wil nu weieens rollen spelen van mijn eigen
leeftijd en niet altijd maar weer als een 18-jarige achter een
hoepel aan blijven lopen."
door Dirkje Houtman
DEN HAAO Een vliegveld
in Casablanca, een hartver
scheurend afscheid tussen
twee geliefden. Aanzwellende
Hollywoodmuziek en het ron
kende geluld van een nade
rend vliegtuig dat het vertrek
van de vrouw onafwendbaar
maakt.
Dit is een van de 34 scenes uit „Onder
de vlag van Hollywood" van Chris
topher Durang, die de doorgewinter
de filmkenner onmiddellijk zal her
kennen als de slotscène uit Casablan
ca. Omdat deze film ook bij de huidi
ge generatie populair is zal de verwij
zing voor de jongere modale kijker
niet veel problemen opleveren. Dit in
tegenstelling tot de overige 199 film-
citaten die Durang als basis voor zijn
stuk gebruikte om de Amerikaanse
(film)geschiedenis te schetsen.
Zestig jaar Amerikaanse film, twee
honderd filmcitaten verwerkt tot een
verhaal waarin vijf prototypen van
historische filmhelden de handeling
bepalen. Filmbeelden en werkelijk
heid lopen In elkaar over en zijn ver
weven tot een toneelwerkelijkheid
waardoor de op bestaande filmster
ren geënte personages toch weer een
autonome ontwikkeling doormaken.
Zij figureren als de vijf superstars
van deze film. Niet alleen de filmop
vattingen van een bepaalde tijd beïn
vloeden hun ontwikkeling, ook histo
rische gebeurtenissen zijn bepalend.
Zoals de drooglegging in de jaren
twintig, de armoede, Tweede Wereld
oorlog, Hiroshima, de na-oorlogse ka
ter en de ontmaskering van een Ame
rikaanse droom.
Gigantisch karwei
De realisering van dit stuk is een
gigantisch karwei omdat die tweele
dige ontwikkeling ook tot uitdruk
king moet komen in de aankleding,
de belichting en de muziek. Zo wordt
er voor de pauze in zwart-witte en na
de pauze ln gekleurde kostuums ge
speeld, om de overgang van zwart-wit
naar kleur in de film uit te drukken.
Het totale aantal kostuums kwam
uiteindelijk op 147.
De technische ontwikkeling en het
verschil in aanpak tussen de diverse
filmmaatschappijen moet bij voor
beeld in de belichting gerealiseerd
worden. In de tiende scène staat bij
de regie-aanwijzing: „Tot nu toe was
de belichting en de gerealiseerd wor
den. In de tiende scène staat bij de
regie-aanwijzing: „Tot nu toe was de
belichting als in een Warner Bros-
film: onheilspellend, hard en met veel
schaduwen. Nu lijkt het een romanti
sche Paramount-film heel helder
en zacht". En dat vereist een perfect
gedoseerde belichting.
Aangevuld met een groot aantal film-
muziekfragmenten de technicus
moet in deze voorstelling 98 maal de
bandrecorderknop op het Juiste mo
ment Indrukken vergt het samen
gaan van al deze elementen in het
theater een week voor de premiere
veel van ieders zenuwen. De vijf ster
acteurs moeten zich veelvuldig in en
kele seconden verkleden wat een
snelheid vereist om het tempo
Amerikaans en dus hoog niet op te
houden. Gaat er even iets mis dan
correspondeert het niet meer met de
muziek die al is ingezet.
Tweede regie
Het is de tweede keer dat het stuk in
zijn geheel wordt doorgespeeld. Nij
holt, geladen tot in zijn vingertoppen
en bleek van vermoeidheid, is niet
ontevreden. Na zeven Jaar is dit zijn
tweede regie.
En als filmfanaat, liefhebber van het
betere amusement en musicalspecia
list weet hij onder de spelers een
groot enthousiasme voor het stuk te
kweken.
HIJ vindt de wisselwerking tussen
Amerikaanse film en zijn samenle
ving, zoals „Onder de vlag van Holly
wood" dat laat zien reëel. „De film is
in Amerika van veel invloed geweest
op het culturele patroon. Ondanks de
armoede in de Jaren dertig, zat ieder
en 's avonds in de bioscoop. Films
weerspiegelen en beïnvloeden de
maatschappij tegelijk zodat er een
vicieuze cirkel ontstaat. In dit stuk
zijn de personages gevangenen van
celluloid. Ze proberen er steeds aan te
ontsnappen maar worden er telkens
weer naar toe gezogen. In zestig jaar
ontwikkeling laat het de onttakeling
zien van die vijf hoofdrolspelers,
maar ook het noodlot. Loretta, de
ingenue, geënt op Loretta Young, de
eeuwige onschuld zal altijd blijven
zoeken naar het rustige huiselijk le
ven achter The End, maar ze zal het
nooit vinden."
De vertaling en liedjes in het stuk
heeft Ab van Ieperen, filmmedewer
ker van Vrij Nederland, gemaakt. Een
filmkenner als vertaler die ln het pro
grammaboekje schrijft dat onbe
kendheid met de filmcitaten geen af
breuk doet aan het begrip van het
stuk. Nijholt maakt zich er niet meer
Willem Nijholt en regie-assistente Marjan Lambrecht.
druk over „Het Nederlandse publiek
kent die films niet voldoende. Maar
afgezien hiervan. Het publiek in Ne
derland heeft nauwelijks een cultu
reel referentiekader. Als je citaten uit
de Nederlandse literatuur voorleest
dan zegt dat hen weinig. Ik heb in
Engeland een keer een stuk gezien
dat vol zat met literaire verwijzingen.
De zaal reageerde daar perfect begrij
pend op. Zoiets zou hier niet werken."
Speelstijlen
De verschillende perioden die het
stuk laat zien vereisen ook diverse
speelstijlen. Lukt dat? Nijholt: „Met
de laatste twintig jaar hebben de
acteurs niet zoveel moeite maar wel
met de periode van de stomme film.
Je zou het een vorm van geposeerd
acteren kunnen noemen. Werken met
je kostuums, met Je lichaam in de
schijnwerpers. Met mooie standjes,,
lichtelijk overdreven en meer bewust
zijn van je lichaam. Dat laatste mag
hier eigenlijk nooit. Daar zijn we in
Nederland te calvinistisch, veel te
verstandelijk voor."
Met deze regie sluit Nijholt zijn musi
cal-carrière af en maakt hij een begin
met een nieuwe toneelloopbaan. Hij
heeft een klassieke toneelopleiding,
maar is, toen hij bij de Nederlandse
Comedie werkte, na de actie Tomaat
abrupt bij het toneel gestopt. Hij was
doodsbang op toneel en voelt die
angst nog steeds in lichte mate als de
zaal onrustig is of als er Iemand uit
aardigheid een bosje bloemen het to
neel opgooit. Nu na tien Jaar music n
vindt hij het genoeg. Nijholt: „Ik hiiai
die overstap naar het toneel nodig c r
mezelf vanuit een andere invalsho er
op te laden. Het verschil met musicsp
is dat je weinig tijd krijgt om ei
karakter reliëf te geven. In Foxti
had ik vijf korte scènes om er e en
acceptabele homo neer te zetten. 1en
kom je er een keer niet uit dan zijn 18
altijd nog de veren en de muziek o SSj;
gebrek aan spanning te verdoezele
In „Amadeus" van Schaffer speel
de hofcomponist Salierl die aan hL_
eind van zijn leven beweert MozaLjt
dertig jaar eerder vermoord te he.n
ben. Dan sta ik de hele avond op h
toneel en moet ik een grote spa
ningsboog alleen creëren. Dat vindp
een uitdaging."
ADVERTENTIE
door R. N. Degens
Pat Benatar
door Stan Rijven
AMSTERDAM De optre
dens van de Engelse new
wave formatie The Gang of
Four en de Amerikaanse
rockzangeres Pat Benatar af
gelopen weekeind ln Paradi
so, maakten weer eens duide
lijk hoe breed het spectrum
van de popmuziek ls.
Niet alleen In muslICBal maar vooral
politiek opzicht verschillen zij he
melsbreed De uit Leeda afkomstige
Speciaal vandaag
O Olympische Winterspelen.
Waarin een samenvatting van
het de afgelopen nacht gehou
den kunstrijden voor paren
met commentaar van Joan
Haanappci: en skiën, de reu
zeslalom heren, eerste run.
Met commentaar van Herman
Kuiphof.
Nederland I 16.30 uur.
De Truc. Gespeelde docu
mentaire, bedacht en geschre
ven door Henk Mochel in sa
menwerking met Gerben Hel-
linga. Medespelenden: Piet
Romer, Derec de Lint. Ellen
Rohrman en George Noordhof.
Deze gespeelde documentaire
gaat over do voor- en nadelen
van het DN A-recombinant,
waarmee erfelijke eigenschap
pen kunnen worden beïnvloed.
Nederland I 20.10 uur.
Olympische Winterspelen.
Waarin een reportage van het
skispringen 70 meter gecombi
neerd. met commentaar van
Kees Jansma. Vanaf om
streeks 22.25 uur een directe
reportage van de ijshocKey-
wedstrijd tussen Nederland en
Polen.
Nederland I 21.55 uur.
Gang of Four hebben zich sinds hun
oprichting ruim twee jaar geleden
meer dan regelmatig laten zien op
manifestaties van Rock Against
Racisme.
Met hun aanwezigheid en ln het bij
zonder hun songteksten gaven zij
vorm aan hun strijd tegen onderdruk
king. Dat laatste in de breedste zin
des woords en dicht bij huis. In „Ar-
malite Rifle" hekelen zij het Engelse
optreden ln Noord-Ierland, terwijl ln
veel andere songs het onderdruk-
kingsmechanisme op micro-niveau
op de korrel wordt genomen.
..Damaged goods" kritiseert de wijze
waarop mensen elkaar bezitten ln re
laties. „Factory" laat horen hoe de
vrouw als huisslaaf wordt gebruikt
Zij gieten dit ln tegendraadse mu
ziek. die op het eerste gehoor weinig
toegankelijk klinkt
Maar bij vaker draalen van hun eer
ste en enige elpee „Entertainment"
blijkt de muziek steeds te boeien. De
volvette baspartijen roepen associa
ties op met de Stranglers, terwijl de
grillige structuur van de composities
aan XTC doet herinneren.
Vrijdagavond maakten grote span
doeken met de tekst „Rock Against
Racism" en een standje van dezelfde
organisatie duidelijk waarom het
ging. De groep verviel niet in leuzen
of soortgelijke manieren van aan
dacht vragen, nee het optreden zelf
maakte duidelijk hoe The Gang of
Four hun overtuiging wilde uit
drukken.
Nergens werd naar een hoogtepunt
gewerkt, slechts tekst en muziek
moesten tot betrokkenheid oproe
pen. En dat lukte direct. Zanger John
King zégde zijn teksten met een in
dringende kille stem die verplichtte
tot luisteren, af en toe in duet met
bassist Dave Allen.
Deze laatste legde met drummer
Hugo Burnham een dik geoliede ba
sis waarop gitarist Andy Gili schitte
rende anarchistische akkoorden kon
bouwen Gevoegd bij de snerpende
melodlca-improvisaties van King gaf
dat een onorthodox geluid, dat toch
steeds dansbaar bleef
De pogoënde massa vormde daarvoor
het beste bewijs alsmede het laaiend
enthousiasme twee toegiften die bei
de na vijf minuten applaus waren
afgedwongen sloten een concert af
dat naar vorm en inhoud zeer integer
had geklonken.
Zaterdagavond kreeg dezelfde zaal
een tegenpool voorgeschoteld: een
splinternieuwe Amerikaanse zange
res, die met een viermansband haar
debuutelpee „Heat of the night"
kwam presenteren. Het is tegenwoor
dig niet meer zón kunst om met pro
fessionele muzikanten en een meer
dan gemiddelde stem een aardig
rockalbum te maken.
De uitvoering daarvan kan echter wèl
problemen opleveren. Benatar bleek
over zoveel gebrek aan podiumper-
soonlljkheld te bezitten, dat ze die
compenseren moest ln de exploitatie
van haar uiterlijk. Een knalrode
strakke panty ontmoette een in twee
betekenissen spannend balletpak
waarin ze zich als stoeipoes probeer
de te bewegen.
Niet het achterste van haar keel maar
van haar lijf liet ze zien, terwijl haar
band goed maar plichtsgetrouw voor
de begeleiding zorgde. Deze ln een
rockshow genoten nachtclub-act ont
lokte aanvankelijk nog enthousiaste
reacties van de halfgevulde zaal,
maar al spoedig bleek dat onechtheid
goed wordt aangevoeld, zodat deze
erogene amazone werd uitgefloten.
Desondanks keerde ze terug voor een
toegift. De laatste vermoedelijk.
DELFT Een van de rede
nen waarom elektronische
muziek het ln de concertzaal
tot nu toe niet of nauwelijks
heeft willen doen, ls de sterie
le sfeer waarin dergelijke
„concerten" zich plegen te
voltrekken.
Behalve een eenzame figuur die in
het halfduister aan de regeltafel zit,
ontbreekt doorgaans elke levend ele
ment bij het ten gehore brengen van
zo'n kant en klaar op de band vastge
legd programma. Met het nu al aardig
omvangrijke repertoire dat op gram
mofoonplaten verkrijgbaar is, kun Je
evengoed thuis naar dit soort muziek
luisteren. Op Composers Voice is bij
voorbeeld een overzicht van Neder
landse elektronische muziek van 1955
tot 1977 verschenen.
Wat Je echter nilet in huis kan halen
ls het visuele element dat een zeer
groot aandeel heeft ln het program
ma waarmee de groep „Het nieuwe
leven" (voorzetting van Het leven)
momenteel een tournee door Neder
land maakt. Het is dan ook niet al
leen puur elektronische muziek waar
mee deze groep van componisten, af
komstig van of verbonden aan het
Koninklijk Conservatorium in Den
Haag, zich presenteert.
muzikale „act". En de diepere beteke
nis van het stuk „Tijdas" van Marga
Mulder en Victor Wentinck, die iets
met erotiek en doodsdrift te maken
moet hebben, mag dan niet voldoen
de naar boven komen, het blijft een
auditief en visueel intrigerend geval
waarin onder meer een verbinding
wordt gelegd tussen film en de vroeg
negentlende-eeuwse voorloper daar
van, een soort stroboscoop (een hori
zontaal om zijn as draaiende trommel
met kljkspleten waardoor schijnbaar
bewegende plaatjes te zien zijn).
Flipperkast
Spaghetti
De luidsprekerboxen en de spaghetti-
achtige dradenkluwen hebben zij ook
wel nodig, maar in elk programma
onderdeel zijn de componisten en/of
uitvoerenden in de weer met het op
gang brengen, bedienen, regelen en
sturen van een indrukwekkend arse
naal apparaten die je bij een gewoon
elektronisch concert niet aantreft. Er,
was bij de première ln het Waagthea-
ter in Delft vrijdagavond daardoor
bijna meer te zien dan te horen. Maar
dat bleek geen beletsel voor een boei
ende avond te zijn. Integendeel.
Want ook al lijkt een stelsel van ka
trollen, touwen en contragewichten
(naar schatting vijf kilo per stuk)
weinig met elektronische apparatuur
van doen te hebben, de speelpogin-
gen van de twee pianisten die met de
handen aan dit martelwerktuig ge
bonden zijn maken dit onderdeel van
Gilius van Bergeijk's „Het rijke leven
3" toch een boeiende, vervreemdend-
En zeer spannend ls zonder twijfel de
muzikale variatie op de flipperkast
die Tony van Campen in zijn „Hoor
spel 2" gebruikt. Twee organisten
spelen daarbij om beurten korte, sig
naalachtige motiefjes die door een
reproduktleapparaat worden her
haald. ZIJ moeten daar wederzijds op
een bepaalde manier spelend op rea
geren en bij de Juiète reactie gaat dan
een witte ballon aan een onzichtbaar
draadje omhoog (om het maar even
kort en uiteraard onvolledig te om
schrijven). Als alle ballonnen (onge
veer 14) opgestegen zijn is het uit.
Dat kan lang duren en er kan nogal
wat mis gaan, zoals bij deze nog on
voldoende voorbereide première.
Maar dat maakt het naar mijn me
ning des te spannender. Ik vergat
daanloor bijna te luisteren naar het
interessante klankpatroon dat zich
ontwikkelt door de combinatie van
gespeelde signalen en de vooraf vast
gelegde verwerking daarvan op een
band die als een soort „achtergrond"
meedraait.
Pure elektronische muziek is „Kom
positie 1979" van Jan Boerman die in
dit programma een boeiend auditief
rustpunt vormt. Een van de geplande
stukken „Magnetisme" van Dick
Borsthlap kon de eerste avond we
gens een technische storing niet wor
den uitgevoerd; het zal de volgende
avonden zeker nog aan afwisseling
doen winnen.
Wat deze manifestatie van de groep
„Het nieuwe leven" zo ongewoon
maakt is. naast de vindingrijke sa
menstelling van het programma, de
volstrekt ongedwongen manier waar
op het wordt gepresenteerd. Er wordt
duidelijk niet „op het publiek" ge
speeld; de uitvoerenden zijn als het
ware bezig voor zichzelf te proberen
elektronische muziek ook visueel
aantrekkelijk te maken en daar mag
je dan als toeschouwer-toehoorder
best bij zijn.
Dat levert, ook door de ingenieuze
apparatuur die erbij wordt gebruikt,
een voortdurend wisselend en boei
end schouwspel op, waar je je sterk
bij betrokken gaat voelen. Ook of
misschien juist als je enkele onder
delen niet goed kunt waarnemen;
zoals dat met die stroboscoop, die
alleen van dichtbij onder een bepaal
de hoek gezien, functioneert.
Dank zij de medewerking van STEIM
die de elektronische apparatuur be
schikbaar stelde, en een subsidie van
CRM, kon „Het nieuwe leven" een
tournee met dit programma van elek
tronische en elektro-instrumentale
muziek gaan maken. Wie er geen
wonderen van verwacht zal er zeker
geen verloren avond aan hebben.
Het komt nog op 21 februari ln Am
sterdam (BIM-huis), 23 febr. in Vlis-
singen (Vestzaktheater), 28 febr. in
Groningen (Kruithuis), 29 febr. in
Maastricht (Conservatorium), 2
maart Utrecht ('t Hoogt), 4 maart in
Nijmegen (042), 6 maart in Tilburg
(Kultureel Sentrum), 8 maart in Am
sterdam (Stedelijk Museum) en 9
maart in Den Bosch (Kruithuis).
première
SIDEWALK
Christopher Bruce
MSA
GLAG0LSKAJA
Jirl Kylian
met orkest, versterkt
Ned. Vocaal Ensemble
en 4 zangsolisten,
AMSTERDAM MA 1 8 FEBR.
Leidseplein 20.15 UUR
STADSSCHOUWBURG
KASSA (11-1S uur) 242311
BLACKPOOL (Reuter) De
Frankrijk geboren circusclown Chiir
lie Cairoli is gisteren op 70-jarige lei ei
tijd in het Engelde Blackpool overl bt
den. Cairoli had zich in 1938 gevi
tigd in Engeland en was 39 jaar li
verbonden aan het circus ln de Bril
badplaats. Vorig jaar werd hij do^le.
ziekte gedwongen zijn bolhoed
glimmende rode neus aan de wilglisi
te hangen. sp
lal
Cairoli, die zoon was van een jon ch
leur en al vijfjarige leeftijd in de pispe
stond, wordt als clown opgevoli
door zijn zoon Charlie Junior.
ADVERTENTIE
bij hoest en verkoudheid
snelwerkende makkelijk in te nemen
Haal ze nuuitsluitend bij drogist of apotheker
lees eerst de gebruiksvoorschriften
door Jac. Kort
AMSTERDAM - Dat de VARA vijf
concerten heeft kunnen maken met
muziek van Igor Strawinski. die zei
den of nooit word' uitgevoerd, is een
bewijs zowel van de vruchtbaarheid
als de veelzijdigheid van deze in 1971
overleden Russische componist. Bij-,
na geen enkele componist met een zo
omvangrijke produktie heeft louter
meesterwerken geschreven Ook
Strawinski niet. Zo vond ik de zeven
delige uit 1952 daterende Cantate
voor sopraan, tenor, vrouwenkoor,
twee fluiten, twee hobo's en cello, die
de pièce de réslstance" van de VARA-
matinee van J.l. zaterdag vormde, be
paald niet het hoogtepunt van dit
concert. Strawinski was in deze perio
de op zoek naar een nieuwe stijl,
waarvan in dit werk de sporen zijn te
vinden, maar het heeft als zodanig
zogenaamd niet het evenwicht van
het Concert in Es (Dumbarton Oakesi
van vijftien Jaar tevoren, dat na de
pauze werd gespeeld. Hoogtepunt en
tevens het bewijs van het onvoorstel
bare meesterschap van deze compo
nist vond ik de drie kleine liederen
(Trois poésies de la lyrique Japonalse»
voor sopraan en kamerorkest (1913),
die Dorothy Doron daarna ten gehore
bracht. De Jonge componist, die kort
tevoren Japanse etsen en tekeningen
onder de ogen had gehad, heeft het
zelfde raffinement in deze liederen in
de vocale en Instrumentale partij be
reikt. dat hem in deze prenten zo had
gefrappeerd.
Een aantal planostukjes, die hij voor
zijn kinderen had gecomponeerd,
heeft hij ln 1917 en 1921 omgewerkt
tot Suite 1 en 2 voor klein orkest. We
zijn thans geneigd deze stukken voor
niet meer dan goed in het gehoor
liggende niemendalletjes aan te zien.
maar een halve eeuw geleden waren
ze ln alle opzichten uit de toon val
lend zowel in melodisch en harmo
nisch opzicht, als door hun instru
mentatie
De ster van deze middag was de sop
raan Dordthy Dorow vanwege haar
zeer fraaie en intelligente medewer
king aan de Cantate en de Japanse
liederen, waarbij in het eerste werk
ook de tenor Lode Devos een respec
tabel aandeel had.
Ernest Bour dirigeerde het Radio Ka
merorkest op zeer correcte wijze,
waarbij echter de zorgvuldigheid
weer dan wenselijk was ten koste
ging van de expressiviteit.
Van onze radio- en tv-redacteur
HILVERSUM De NCRV slaat nil
we wegen in voor de Theologiscl
Etherleergang van de radiorubrii
Rondom het Woord, die iedere maa
dagavond tussen half acht en acl
uur wordt uitgezonden op Hilversu
•2.
Een onderzoek heeft uitgewezen dfec
de meeste luisteraars geïnteresseen u
leken zijn en geen theologen. Per ke
stemmen enkele tienduizenden me
sen af op deze uitzending. Toen i
rubriek in 1958 begon richtte zij ziifes
vooral op bijscholing van theologe
Een redactieraad, bestaande uit vt
tegenwoordigers van vrijwel alle th^
ologische faculteiten in Nederlan
stond de NCRV hierbij terzijde. 'e
voorbeeld van een serie uit die tijd nü
„Als vrouwen aan het Woord komen
over feministische theologie. I*11
of
Men wil zich nu aanpassen aan h
luisterend publiek. De aanpak woi Pj
minder academisch, meer gevarie« !n}
van opzet en gericht op een bredyHi
publiek. Een nieuwe redactieraad d
samengesteld waarvan prof. dr. J T1
Bakker (Theologische Hogescho" ni
Kampen) voorzitter werd en prof i 'er
G van Leeuwen (Protestantse
logische Faculteit te Brussel) secrei
ris Ook niet-theologen maken d<
di
uit van deze raad. Het bijbehorer,
bulletin heeft eveneens nieuwe weg n
ingeslagen. Eimert Pruim is eindl
dacteur Het verschijnt vier keerp
jaar,
In de laatste aflevering komen d'
thema's aan de orde: religiositeit
de jaren zeventig, het Wereldraadpj^1
ject „Rekenschap van de Hoop"
de islam.
