Krampachtige ernst en
soepele speelsheid
Komieken ondermijnen
eigen mogelijkheden
Voorzichtig drama in
herinneringsheelden
Verberne nieuwe
secretaris VARA
PACTOLAN
HOESTTABLETTEN
4
De symfonie is dood, leve de symfonie
Lodewijk de Boer regisseert bij Haagse Comedie
Boeiende concertuitvoering
van Tsjaikowski's Mazepa
VOOR MAZDA
Globe speelt 'De Kwekeling' van Ger Thijs
Nieuwe boeken
Modelbouw
van schepen
Prima koorwei:
voor jubilererf,
Collegium
Sjj
MAANDAG 11 FEBRUARI 1980
KUNST/RADIO/TELEVISIE
TROUW/KWARTET
=feic
door R. N. Degens
ROTTERDAM Sinds Relnbert de Leeuw in zijn symbolisch „Abschied" getitelde werk voor
groot orkest in 1973 de doodsklok over het symlonie-orkest luidde, lijkt de belangstelling bij
de Jonge Nederlandse componisten daarvoor aanzienlijk te zijn toegenomen. Peter Schats
Eerste Symlonie. geschreven voor het Jubilerende Concertgebouworkest is daarvan niet het
enige, maar voorlopig wel het meest spectaculaire voorbeeld.
En omdat Schat zich naar zijn aard heftig en emotioneel voor een idee of een ideaal pleegt in te
zetten, werd zijn symfonische eersteling een door krampachtige ernst gekenmerkt stuk van
klassieke opzet en omvang.
De oorspronkelijke speelduur van on
geveer vijfenveertig minuten Is na de
Amsterdamse première een minuut
of vijf verkort door coupures, maar
het bleef toch een werk dat in een
avondprogramma alle ruimte voor of
na de pauze voor zich alleen ppeist.
Het Rotterdamse Philharmonlsch
Orkest had het vrijdagavond onder
het overkoepelende motto ..De sym
fonie ls dood. leve de symfonie" vóór
de pauze geplaatst; erna kwam de
tien jaar oudere ..Sinfonla" van Luci
ano Berlo.
Dramatisch
David Zinman heeft van Schats sym
fonie met het Rotterdamse orkest
een aanzienlijk dramatischer lezing
gegeven dan Colin Davis destijds met
het Concertgebouworkest. De felheid
van de agressieve thematiek in de
snelle delen werd door een scherpere
ritmische profilering extra aangezet,
de lyrische bewogenheid van het
Adagio pakte breder en forser uit. en
de slotmaten klonken duidelijker en
nadrukkelijker als een onderstrepen
de afsluiting. Kortom een ..potiger"
Interpretatie die naar mijn mening
helemaal in overeenstemming is met
het karakter van het stuk.
Maar die er tegelijk door het ontbre
ken van de noodzakelijke ontspan
ning tussen de dicht opeengestapelde
dramatische effecten nog duidelijker
als een gebrek laat ervaren. Dat geldt
vooral voor het naar verhouding nog
steeds te lange eerste deel. ondanks
de aangebrachte wijzigingen. Jam
mer dat Schat de mondharmonica
geheel nog eens duidelijk liet uit
komen.
Ontspanning
Reinbert de Leeuw
passage aan het eind van het langza
me deel niet herzien heeft; het blijft
een goedkoop sentimenteel trekje, ze
ker wanneer het zo banaal-hard ten
beste wordt gegeven als in deze uit
voering. £jie overigens de indrukwek
kende kwaliteiten van het stuk als
Afwisseling van spanning en ont
spanning ontbreekt bepaald niet in
Berio's bekend Sinfonia, die met me
dewerking van de Swingle Singers na
de pauze werd uitgevoerd. Maar het is
uiteraard niet alleen dit element dat
Sinfonia een van de boeiendste stuk
ken van het hedendaagse symfoni
sche repertoire doet zijn. Berio han
teert hierin met soepele speelsheid de
vaak gebruikte citaten-techniek,
waarbij hij zowel fragmenten uit an
dermans muzikale composities als li
teraire citaten verwerkt. Met name in
het derde deel heeft hij daarmee een
steeds weer verrassend en meesle
pend resultaat bereikt. Het derde
deel uit Mahler Tweede Synfonie fun
geert hierin ..als een rivier, stromend
door een voortdurend veranderend
landschap" waarin, in een ononder
broken vloeiende beweging fragmen
ten van composities van zeg maar
Bach tot Stockhausen opduiken, in
combinatie met gesproken en gezon
gen citaten uit Beckett. Joyce, met
„instrumentaal" gebruikte stemmen.
Het later toegevoegde zeer korte vijf
de deel is een wat overbodige samen
vatting van de voorafgaande delen
die het stuk in zijn oorspronkelijke
vorm al volledig aanspraak gaven op
het predikaat meesterwerk. Het werd
door het orkest en de Swingle Singers
(aan wie het is opgedragen) onder
Zinman op een bij een meesterwerk
behorend niveau tot klinken ge
bracht
Van onze radio- en tv-redactie
HILVERSUM De verenigingsraad van de VARA
zaterdag mr. Tom Verberne (44) uit Kortenhoef gekozen j
secretaris-penningmeester. Hiermee is een van de drie vaci
res in het dagelijks bestuur van de omroep vervuld,
verenigingsraad koos hem met 81 tegen 49 stemmen. Teg
kandidate was Milly van Stiphout, die hoofdbestuurslid
de VARA en wethouder van Soest is.
Verberne, tot nu toe secretaris en
juridisch adviseur van het dagelijks
bestuur, had niet de steun van de
ondernemingsraad. Jan Nagel, voor
zitter van de ondernemingsraad,
haastte zich na de verkiezing van
Verberne echter de nieuwe secretaris
penningmeester zijn loyaliteit te be
tuigen.
De discussie over de procedure bij
deze verkiezing duurde anderhalf uur
langer dan was voorzien, omdat het
huishoudelijk reglement van de
VARA voorziet in het kandidaat stel
len van drie inplaats van twee perso
nen bij vacatures in het dagelijks
bestuur.
Over de opvolging van Kloos, de af
tredende voorzitter die zaterdag de
vergadering leidde, werd niets meege
deeld. Waarschijnlijk komt de benoe
ming van een nieuwe voorzitter op de
agenda van de vergadering van de
verenigingsraad van 28 en 29 maart.
De verenigingsraad aanvaardde za
terdag enkele uitgangspunten 1
het toekomstige beleid. Als doei
ling van de VARA werd genoemd}
functioneren als een zelfstandig,
tisch en progressief massamef
hetgeen slechts met de A-staf
worden verwerkelijkt. Voor I
vangen van het groeiende personj
bestand wil de VARA de overhei<|
financiële steun verzoeken.
Cees Linnebank in „Komiekeb".
door Dirkje Houtman
door Jac. Kort
ADVERTENTIE
DEN HAAG Komieken, zoals die centraal staan in het gelijknamige stuk van Trevor
Griffiths, dat zaterdag bij de Haagse Comedie in première ging, kennen wij hier nauwelijks.
Het zijn conférenciers die in een half uur tijd een scala aan racistische, seksistische en
schoonmoedermoppen in razend tempo vertellen en zij doen dat voornamelijk in plaatselijke
cafés of buurthuizen.
EN ECHTE SERVICE
AMSTERDAM De geschiedenis
heeft aangetoond dat het schrijven
van opera's voor een componist be
paald niet de zekerste weg is die naar
succes leidt. Zelfs beroemde opera
componisten als Rossini en Verdi
hebben sommige van hun geesteskin
deren als een baksteen zien vallen,
zelfs nadat andere theaterwerken van
hun hand een geestdriftige ontvangst
te beurt was gevallen.
Tsjalkowskl. van wie zaterdag op de
VARA-matinee de opera „Mazepa" in
concertvorm werd uitgevoerd, had In
1878 met zijn „Jevgenl Onjegin" veel
succes gehad Van de overige negen
opera's, die hij schreef is slechts
„Schoppenvrouw" (1890) op het re
pertoire gebleven. „Mazepa". die in
Moskou in première ging op 15 febru
ari 1884. hoort niet tot de favorieten.
Er bestaat zelfs geen grammofoon
opname van.
Toch heeft dit werk. waarvoor Poesj-
kin het gedicht „Poltana" schreef en
dat de zeventiende-eeuwse kozakken-
leider Mazepa als hoofdfiguur heeft,
voldoende dramatische kwaliteiten.
Speciaal vandaag
Freebie and The Bean is een
Amerikaanse speelfilm uil
1974. Beide figuren lijn werk
zaam bij de stadspolitie, en ze
zitten al een jaar lang achter
een beruchte onderwereldfi
guur aan. Maar als ze eenmaal
bewijsmateriaal hebben,
staan ze voor een grote verras
sing.
Ned. 1-20.20
Telebingo voor de laatste
keer
Ned. 2/20.27
Televiziermagazine be
steedt aandacht aan de sleehte
economische situatie in oost-
Groningen en biedt een uitge
breid overzicht van de ontwik
kelingen in de afgelopen jaren.
Verder een reportage over een
omkoopschandaal in Amerika
en het gebruik van isoleercel
len in Nederlandse jeugd
huizen.
Ned. 2/21.50
De storm is de titel van de
vijfde aflevering van Een rui
ter rijdt voorbij. De verhou
ding tussen de hoofdfiguur
Paul Craddock (gespeeld door
Nigel Havers) en Grace Loveli
(Fiona Gaunt) zijn echtgenote,
wordt met de dag slechter.
Ned. 222.30
Als een donderslag hij hel
dere hemel is een Duitse tv-
film over een eigentijds the
ma: vervreemding tussen ou
ders en hun drugs gebruikende
kinderen.
Dtsl. 2/21.20
Tijd van eenzaamheid is
een Hongaarse speelfilm uit
1975 over het onzekere leven
van een zeemansvrouw.
Dtsl. 123 00
NCRV's Literama-maandag
gaat over A. den Doolaard
llilv. 221.30
die een opvoering op de planken aan
trekkelijk zouden kunnen maken.
Het ls weliswaar een werk, waarin het
krijgsbedrijf een belangrijke rol
speelt, maar het emotionele element,
vertegenwoordigd door Marija (Maze-
pa's geliefde) en haar moeder geven
daarvoor voldoende tegenwicht.
Men had voor deze uitvoering een
vijftal Russische vocalisten geënga
geerd. De titelrol werd gezongen door
de bariton Wladimir Klnjajef, die zijn
partij met een prachtige stem en een
Indrukwekkende voordracht ver
tolkte.
De bas Wladimir Pankratof deed als
Kotsjoebjej nauwelijks voor hem on
der wat technische en artistieke pres
taties betrof. Zeer fraai was ook de
mezzo-sopraan Irina Arcalpova als
Marija's moeder. Eveneens vol gloed
en bezieling zongen de sopraan Ines-
sa Prosolofskaja en de tenor Wladis-
laf PJafko. Onze landgenoten Henk
Smit. bas en Wouter Goedhart, tenor,
sloegen in dit voortreffelijke gezel
schap een goed figuur in de kleinere
rollen.
Dirigent Hans Vonk leidde het uitste
kend spelende Radio Filharmonisch
Orkest en het prachtig zingende
Groot Omroepkoor op overtuigende
wijze, zij het. dat de sterkte van de
orkestklank mij veelal te groot was.
Tsjaikowski moet mijns inziens in
zijn partituur meer piano's en pianis
simo's hebben geschreven dan er
deze middag uitkwamen.
Sam v Houtanttr. 199
A'dam Gauzenveld
Bi) hal CBR
Tal. 135103-113016
SPFC.IAAI VOOR GROTE WAGENPARKEN
Engeland kent ruim vijfduizend van stand houden. Om succes te krijgen
dergelijke komieken. Ze komen bijna zijn ze vaak bereid de in een grap
allemaal uit arbeidersmllieu's en vor- verpakte eigen waarheid in te ruilen
men de stem van de onderdrukten, voor ongevaarlijke onpersoonlijke
De witz als uitlaatklep voor angst clichés die het publiek wenst te
onvrede en verlangen, zoals Griffith horen,
het noemt.
Ook Griffiths komieken worden voor
Met dit stuk heeft de schrijver willen de keus gesteld. Het is een dilemma
tonen dat komieken zelf het systeem, dat opdoemt vlak voordat ze hun
dat hun minimum-bestaan bepaalt in conférence aan de Londense talen-
door André Rutten
DEN BOSCH Vrijdagavond ging in de Casino-schouwburg „De Kwekeling" in première, een
toneelstuk van Ger Thijs, zelf regisseur bij Theater, onder regie van Gerardjan Rijnders
gespeeld door het zuidelijk toneel Globe
Het is een stuk. dat is opgebouwd uit
herinneringsbeelden, die een eigen
bestaan hebben gekregen. Beelden
van allerlei kleine voorvallen, die Ger
Thijs in zijn eigen geboortedorp heeft
waargenomen, toen hij drie, vier jaar
was. gemengd geraakt met beelden
van elders, tot een min of meer sa
menhangend geheel gecomponeerd,
meer door voorzichtige suggesties
dan door concrete lijnen. In die herin-
Zo'n zesduizend Jaar geleden wer
den er al scheepsmodellen ge
maakt* bij opgravingen In Egypte is
een klein exemplaar van een
scheepje gevonden, vervaardigd
van aardewerk. Uit latere tijden zijn
modellen aangetroffen in de graven
van farao's en in Chinese tempels
ontdekt men schepen op schaal uit
de oude tijd.
Deze scheepsmodellen geven in veel
gevallen een goed beeld van de
scheepsbouw uit die tijd. al zijn ze
in details en maten vaak nauwelijks
te vergelijken met de echte sche
pen Pas in het begin van de zeven
tiende eeuw werden schepen op
nauwkeurige wijze in het klein na
gemaakt Reconstructies van oude
vaartuigen zijn dan ook in hoofcT-
zaak mogelijk van schepen uit de
zeventiende eeuw en later.
Over die beginperiiyie gaat het
boek van Rolf Hoeckel, die Jaren
lang naspeuringen deed. Bij het sa
menstellen van „Modelbouw van
schepen" legde hij zich de taak op
niet alleen de scheepsmodelbouwer
historische gegevens te verstrek
ken. maar ook geeft hij diegene die
in de scheepsbouw is geïnteresseerd
een flink stuk informatie over de
scheepsbouw uit de zestiende en
zeventiende eeuw.
Het werken aan scheepsmodellen ls
een dankbare bezigheid, waarvoor
Je wel veel geduld en handigheid,
maar weinig geld en een geringe
werkruimte nodig hebt „Model
bouw van schepen" ls ook samenge
steld. omdat de scheepsmodelbouw
een steeds meer verbreide hobby is
geworden. In het boek worden be
grippen en vaktermen uit de model
bouw uitgelegd en zijn tal van af
beeldingen opgenomen om de tekst
te verduidelijken.
„Modelbouw van schepen" in de
16e en 17e eeuw, door Rolf Hoeckel.
128 blz. Ui tg. P. N. van Kampen en
Zoon b.v. Prijs 35,-.
ADVERTENTIE
bij hoest en verkoudheid
snelwerkende makkelijk in te nemen
Haal ze nuuitsluitend bij drogist of apotheker
lees eerst de gebruiksvoorschriften
neringsbeelden blijft Ger Thijs waar
nemer. lijkt mij. iemand die niet zich
zelf ziet. maar in andere dingen her
kent. die ook in hemzelf aan de gang
zijn, of zijn geweest. Hij becommen
tarieert niet. laat alleen kijken en
luisteren.
Mensen
Alle beelden zijn samengesteld uit
mensen: twee schooljongens, een ver
vroegd gepensioneerde vrijgezel-on
derwijzer. drie mijnwerkers, en vooral
het gezin van de slachter, diens twee
de (Duitse) vrouw, een dochter uit een
vorig huwelijk, zijn broer, die kap
persbediende is En de kwekeling zelf.
die een kamer krijgt bij het slachters
gezin.
De eerste scenes spelen op straat, het
straatje waar de slachter woont,
naast de gepensioneerde onderwijzer,
een achterbuurtje eigenlijk, tegen de
steenberg van de kolenmijn, toen (het
stuk speelt in 1952) nog in bedrijf. De
huizenwand bestaat uit zinken platen
(decor Paul Gallis), waarin deuren en
een raam open kunnen. Meer de aan
duiding dan de nabootsing dus: de
volle aandacht gaat naar de mensen.
Je leert hen op straat kennen en je
komt bij het slachtersgezin binnen
ais de kwekeling daar een kamer ge
kregen heeft. Mensen die een beetje
met de nek aangekeken worden. De
slachter zelf. (Joost Prinsen), een man
die uit slachten gaat. is een tamelijk
ruwe. maar geen kwade kerel, com
munist ook nog. Zijn broer (Huib
Rooymans) ls kappersbediende, met
de allures van een heer. heeft bij de
vrouw van zijn broer een kindje ge
maakt, dat een paar maanden oud
sterft. Die vrouw (Guusje van Til-
borgh), een jonge, wat wankelmoedi
ge. sterk in zichzelf gekeerde blonde
Duitse, die zich graag uitdagend
kleedt, heeft al een paar keer gepro
beerd zichzelf te verdrinken. De kwe
keling (Theo de Groot) is een onzeke
re jongen, die zichzelf niet kan hand
haven in dat gezin, en vooral bij de
vrouw, min of meer ondergedroken
De dochter (Babette Mulder), sukkelt
met haar neus, heeft alles om een
gewoon hulssloofje te worden. Aller
lei wrijvlnkjes tussen die mensen, die
zich in korte zinnetjes uiten, wat ru-
zieën, weer hun gang gaan. Het onge
noegen met het dorp de mijnwer
kers spitst zich toe, als de slachter
en zijn broer er als Sinterklaas en
Zwarte Piet op uit gaan. zoals ze ai
jaren doen. De slachter hééft de
schoenen van de twee jongens, die ze
voor zijn huisdeur gezet hadden, in
gepikt, en iü daarna, op de brommer,
gaan Sinterklazen.
De drie mijnwerkers dringen dan het
huis binnen en nemen alle schoenen
die zij vinden kunnen mee. vrouw,
dochter en kwekeling verbijsterd
achter latend. De slachter en zijn
broer komen dronken terug en spelen
Sint en Piet voor de kwekeling. In de
laatste scene wordt de vrouw begra
ven: zij heeft zich dit keer echt ver
dronken De kwekeling vertrekt ij
ling. Alsof het allemaal zijn schuld is.
Eigenlijk laat Ger Thijs je een heel
drama zien. zonder er een drama van
te maken. Hij laat je kijken naar
korte stukjes uit het doen en laten
van die mensen, waarin het een van
zelf op het ander volgt, en daaruit
groeit ook de atmosfeer, waarin zij
leven, en die in het decor eigenlijk
alleen maar even wordt aangeduid,
en die zich niet in woorden laat be
schrijven. maar die Je wel ondergaat,
alhoewel dat ongetwijfeld van eigen
herinneringen zal afhangen. Het le
vert een nogal ongewone toneelerva
ring op.
Al die figuren worden heel helder
voor je. in wat je ziet kun Je vermoe
den wat er in hen omgaat, in hun
karige woorden zeggen zij daar wei
nig over een bewuste keuze van
Ger Thijs, die hen weliswaar niet na
tuurgetrouw laat praten, maar toch.
in die korte zinnetjes zó dat je denkt:
zo praten ze natuurlijk. En Je blijft je
wel voortdurend bewust, dat Je naar
toneel zit te kijken, toneel dat met
kleine middelen gemaakt wordt, met
toch gedurfde, bijna groteske ele
menten er in: de werkelijkheid is
soms absurd. Dat hele Slnterklazen-
gedoe. bij voorbeeld, waarin de wer
kelijkheid navrant wordt, en waarin
toch ook de climax verborgen zit. Je
kunt dus ook zien. met hoeveel zorg
de voorstelling gemaakt is, zo trouw
mogelijk aan de schrijver, denk Je.
met misschien iets er in van een soort
discussie tussen de regisseur, die hier
schrijver is. en de regisseur, die de
voorstelling gemaakt heeft.
tenjager Challenor moeten voorspe
len. Dit optreden vormt de afsluiting
van de cursus die ze de maanden
ervoor bij de eertijds beroemde ko
miek Eddy Waters hebben gevolgd.
Voor de zes is dit een essentieel ge
beuren, omdat het hun leven kan
veranderen. Is Challenor tevreden
dan opent hij de deur naar de show-
blss, wat de mogelijkheid schept bo
ven het huidige bestaan uit te stijgen.
Challenor heeft echter andere ideeën
over het conférencierschap dan hun
leermeester Waters. Hij wenst de cli
chés in plaats van de eigen waarheid
achter de witz. Ais de cursisten dit
horen hebben ze nog enkele minuten
om hun act waar ze de laatste drie
maanden aan gewerkt hebben, te ver
anderen. Een kortstondige verwar
ring die voorafgaat aan het optreden
ln het nabijgelegen buurthuis, waar
de bingo onwillig wordt gestaakt.
Conférences
De conférences heeft Griffiths knap
uitgewerkt. Ze weerspiegelen stuk
voor stuk afkomst en werkelijkheid
waarmee de komieken kampen en die
ze in grappen hebben omgezet. Een
enkeling probeert hier krampachtig
van los te komen, probeert de eigen
achtergrond te ontkennen om aan de
succesformule van Challenger tege
moet te komen. Een methode die de
gevestigdheid bevestigt en het pu
blieke denken volgt.
Eén van hen is Sammy Samuels (Wim
van Roöy). Zijn oorspronkelijke act
vol jodenhumor verlaat hij om de
gewenste Challengertoon te pakken
te krijgen. De gebroeders Murray
(Gaston van Erven en Lucas Dietens)
raken tijdens hun optreden in de
clinch. De een wil de lijn van de
impressario volgen, de ander blijft
trouw aan Waters' uitgangspunten
waardoor de zaak misloopt. Van de
twee Ieren gebruikt Mick Connor
(Pieter Lutz) de onwelwillendheid
van de Manchester bevolking tegen
over zijn afkomst voor zijn moppen.
George McBrain (Wim van den Heu
vel) vermijdt dit en neemt huwelijk
en sex als uitgangspunt waarmee hij
in tegenstelling tot zijn landgenoot
wel succes heeft bij Challenger. De
laatste. Gethin Price (Cees Linne
bank). die de lijn Waters tot in het
extreme volgt, heeft de haat tegen de
bourgeois ln zijn act verwerkt. Zijn
kansen zijn nihil, maar dat wist hij bij
voorbaat.
In de regie van Lodewijk de Boer zijn
de conférences tot ln detail perfect
uitgewerkt wat dit tweede bedrijf tot
een hoogtepunt van de voorstelling
maakt. Dat klopt structureel omdat
hier de botsing tussen waarheid en
cliché, tussen afgaan en succes, kort
om tussen uitzichtloosheid en toe
komstperspectief optimaal ls. Maar
de introductie tot die botsing is te
zwak. Het eerste bedrijf mist de zin
derende nervositeit als constante on
dertoon voor de niet te stuiten wens
tot succes. De gespannen irritatie, als
bij voorbeeld de oefeningen vlak voor
het optreden verstoord worden, is er
niet. Wim van Rooy is een van de
weinigen die die spanning wel vast
houdt. In alles wat hij doet blijft die
fanatieke hang naar succes zichtbaar
beheerst maar constant. En zijn
bleek, verwrongen gezicht in afwach
ting van de uitslag is een pijnlijk
scherp getekende reactie op het voor
afgaande.
De nieuwe secretaris-p
meester van de VARA, mr.
berne.
Van Daan Manneke
kal
ter
door Franz Straatman
AMSTERDAM Vijfenveertig
worden en dan je veeleisende
leumconcert afsluiten met een g( *kl
nieuw stuk, psalm 117 van Daanl de
neke, betekent dat het Collegium erc
sicum Amstelodamense een le Ff.
en veerkrachtig koorgezelschap
nd
Opvallend
Een opvallende rol is ook die van
Allard van der Scheer als Eddy Wa
ters. De teleurgestelde komiek die als
Het springende ritme, de lange
roepen (zeer sprekend ln de r<
akoestiek van de Westerkerk]
massieve zetting van gecombinu
hoge en lage stemmen in unison!
de oosters aandoende melodisch
nen, gaven duidelijk de herkomst1"1"
het begrip psalm aan. En wiePai
twijfelde kreeg geheel zekerheid rv
het gebruik van het Hebreeuwfer
voertaal. j22
PP
Geschenk IS
De antieke sfeer (ook herinnerd 1
aan de oudste west-europese miW
kwamen bovendrijven) werd ge|
den door geheel eigentijdse kir/:
bordjes voor orgel en hoorn. Als li
stuk een prima geschenk van de
ponist aan dirigent Kees de Wij-
zijn zangers. r
Kees de Wijs nam de leiding zo'i>
jaar geleden over toen oprichtd
leidsman Toon Vranken overleef/
deze Jaren is het koor flink verjer*
Het vrouwenkoor trekt zeker de l
dacht door de fris en glanz(
klank; het was geheel terecht
deze sectie apart te etaleren in'(£
gezangen voor vrouwenkoor, opiPbi
van Brahms. De Wijs benadrrc
vooral de lyrische kant ln deze"
mantische sfeerstukjes van wer#n
inhoud, waarin twee hoorns enj*
harp een belangrijk aandeel hetff"
Fijne stukken die bijzonder goec^
gewerkt werden
Jve
Gegoten
Uiteraard greep dit jubileumcofli
ook terug op de rijke jaren valt 1
polyfonie, om welker herleving ïoi
Vranken zijn zangcollege 45 Jaar|b£
den oprichtte. Hasslers dubbelkoot
Missa sine nomine uit het Collef
dan ook als gegoten, evenals
beroemde motet „Lobet den
alle Heiden". Verrassend hoe licit
helder De Wijs zijn koor laat zin
ook de mannen. Alhoewel flinj
aantal (ongeveer twintig op eei
taal van vijftig) blijft de stemkt
teit achter bij die van de vrou|
Met name de bassen hebben i
kern.
Het gedeelte na de pauze was gei
gewijd aan Nederlandse componi
(bravo), per traditie een Sweell
drie delen uit de achtstemmige pi
150, een hels karwei dat hier en
wat schrammetjes opleverde. Vrf"
twee sprekende en mooie liedk
van Flothuis op teksten van B. I-
jes, een solo van H. Andriessen I
orgel en sopraan (zeer muzikaal
gedragen door 'n soliste uit het 1
Greet de Voogd, begeleid door J
de Wijs en nog twee sobere p
composities van Manneke. Kaï
koorjubileum zinvoller gevierd? P
een vader over zijn pupillen v
Teleurgesteld omdat het niet
lijk bleek met zijn moppen de v
te veranderen.
Volgens zijn beste leerling Pric
dat hij niet hard genoeg was.|
heeft hij met zijn detonerend
den ln het buurthuis willen toneel
zo de methode Waters ter disci
stellen. Dat leidde aan het
tot een pijnlijke confrontatie
evenwel onvoldoende werd
lijnd, zodat de theoretisch get
al oog te weinig reliëf kreeg.
