i Het vergeten Italië
Hongaars en Pools werk,
realisme van het kleine
Polanski houdt draak
knap aan de teugel
i rain;
Wajda in Tsjechov-land
Fantaseren, boksen, rossen
en planten in de ruimte
Les demoiselles de Wilko
Eboli
Filmfestival: veel uit diverse landen
Tess
Kort en Klein
Prolongaties
en reprises
j I MTEnriAT I Of JALI
TROUW/KWARTET P 17 - RH 21 - S 19
Het verdrag, door „Film International" met een „gewone bioscoop" gesloten, wordt deze
week krachtig beklonken: een van de interessantste films uit het festival-pakket draait in
Kriterion. Ook de Movies doet mee: daar draait Rosi's „Eboli", ook niet om te versmaden.
Het lijkt wel, of Koppies („Cinecenter") die vorig Jaar in „Cinetol" een neven-festival j
organiseerde, wat in de kou komt te staan. Het zou jammer zijn, als hij uit de boot viel.
Franceso Rosi heeft zich in zijn films (Salvatore Oiuliano; Handen boven de stad; De zaak
Mattei; Cadaveri eccelenti, om er enkele te noemen) doen kennen als een politieke cineast
van het hoogste niveau. Het is jammer dat zijn „Eboli" (gebaseerd op het autobiografishce
boek van Carlo Levi, waarvan de titel in het Nederlands foutief werd vertaald met „Christus
ging Eboli voorbij": het moet zijn „Christus bleef staan voor Eboli" of „Christus kwam
slechts tot Eboli"), door de televisie uitgezonden, voor bioscoop-gebruik aanmerkelijk werd
bekort.
door W. Wielek-Berg
Wajda's „Les demoiselles de Wilko"
(Rotterdam draait ook zijn „Zonder
verdoving") is in de buitenlandse
pers lang niet onverdeeld gunstig
ontvangen. Misschien omdat in
deze film minder van politiek-maat-
schappelijke en meer van algemeen
menselijke problemen sprake is dan
we van Wajda gewend zijn. Ik kan
die afwijzende mening overigens
niet delen: ik vind het een Juweeltje.
Wajda begeeft zich. aan de hand
van Jaroslaw Iwaszkiewicz, die het
boek schreef en aan wie de film is
opgedragen, naar Tsjechovland,
ook al blijft hij in Polen. „Les de
moiselles de Wilko'" is doortrokken
•van melancholie over de dingen die
voorbijgaan, over het menselijk te
kort en de onbetrouwbaarheid van
herinnering en verbeelding.
De hoofdpersoon, Wiktor Ruben,
keert in het begin van de jaren
dertig na eeen lange afwezigheid
terug naar zijn oom en tante in
midden Polen, bij wie hij in zijn
jeugd zijn vakanties doorbracht.
Hij zoekt de zomers van vroeger,
geconcentreerd rond een landhuis
waarin zes zusters woonden. Met
alle zes had Wiktor iets, een flirta
tion, een vriendschap, een korte
seksuele belevenis. Maar geen van
die bindingen leidde tot iets, de
oorlog kwam er tussen en sloeg die
pe wonden, ook in Wiktor. Hij vindt
de zusters niet terug, zoals hij ze
verlaten heeft: een is gestorven
(zelfmoord om hem?), de anderen
zijn getrouwd op de jongste na.
Wiktor benadert de overgebleve
nen, hij wil tot hen doordringen om
de betovering van eens te herbele
ven. maar hij kan de heksenkring
niet doorbreken. Ook niet met de
jongste, die hem hartstochtelijk
blijkt toegedaan. Dat het vooral
aan hemzelf ligt, dat hij een te ego
centrische persoonlijkheid is (ge
worden?) om een ander toe te laten,
dat hij zich reeds veel eerder in zijn
leven fataal afsloot van de liefde,
beseft hij pas aan het eind van zijn
verblijf.
Zowel het landschap als de relaties
onthult en bedekt Wajda met een
door nevels gefilterd licht., Maar
zijn figuren zijn alles behalve vaag:
niet alleen Wiktor, alle zusters heb
ben een geheel eigen karakter, dat
door sublieme timing wordt bloot
gelegd (dat het voortreffelijke spel
van de actrices, ook van de Francai-
se Christine Pascal daarbij onont
beerlijk is, spreekt welhaast van
zelf). Hoewel er geheimen blijven
het geheim van het verleden boven
al, dat noch door Wiktor, noch door
ons ontraadseld kan worden.
In alle opzichten onderscheidt „Les
demoiselles de Wilko" zich van de
zo modieuze nostalgiefilms, hoewel
hij in een tijd speelt, die door dit
genre boven alle andere wordt uit
verkoren. Wajda verdiept zich wel
iswaar in de zieleroerselen van zijn
figuren, maar hij laat niet na de
jaren dertig te schilderen als een
periode van verval en overgang: we
reldoorlog I werpt er zijn schadu
wen evenzeer over als wereldoorlog
II, hoewel de directe politiek niet
aan de orde komt. Geen zweem dus
van het „goede oude tijd"-syn-
droom.
Randfiguren hebben bij Wajda een
onmisbare en onmiskenbare func
tie: zie hoe hij met kleine suggesties
de verhouding tekent tussen heren
en knechten. De vanzelfsprekende
arrogante machtsuitoefening van
de landhuisbewoners, de even van
zelfsprekende ootmoed van het per
soneel tekenen de tijd. En tekenen
ook de kloof, die gaapt tussen ons
en het (in sommige opzichten geluk
kig) onachterhaalbare verleden.
Amsterdam- Kriterion, 16 jr.
door D.Ouwendijk
Tijdens het Rotterdamse festival van Film International zullen ettelijke films worden
vertoond van Michelangelo Antonioni. In een soort retrospectief. Het is, na de Italiaanse
periode van deze filmer, tamelijk stil om hem heen geworden.
Zijn overstap naar Engeland en
Amerika is, filmisch gezien, geen
levensbelangrijke overstap geweest
naar een nieuwe visie. Een zeker
automatisme kwam in de plaats
van de koele bezieldheid in films als
„La notte" of „L'eclipse". Er zijn
filmers die door hun werken als het
ware „onaantastbaar" zijn gewor
den. Ten aanzien van Antonioni
lijkt dat dubieus. Er is aan zijn films
iets gedateerds, door het overheer
sen van een sterk rationeel bereken
de esthetica. Er worden van Anto
nioni ook films vertoond uit de peri
ode vóór zijn doorbraak naar alge
mene Europese bewondering. Denk
ik in deze aan een film als „La
signora senza camelie", dan is er
ternauwernood iets in te zien van
een aanloop tot het latere ongetwij
feld toch belangrijke werk, dat met
„II deserto rosso" (ook te zien tij
dens het festival) een hoogtepunt
vond.
Een van de interessantste aspecten
van het Film Internationalfestival
is, dat je jaarlijks wordt geconfron-
treerd met werk uit diverse landen.
Een retrospectief als van Antonioni
kan niet worden gezien als voor
beeld van typisch „Italiaans fil
men". Daarvoor is dat retrospectief
ook niet bedoeld. Dat ligt anders als
je kijkt naar bijvoorbeeld de Hon
gaarse films die er te zien zijn. We
derom duikt de naam op van Janc-
so. Hij is niet vertegenwoordigd om
wille van zijn persoonlijke filmstijl,
maar om zijn typisch nationaal
Hongaarse achtergrond.
Van hem worden twee films ge
draaid „Hungarian Rhapsody" en
(als vervolg daarop) „Allegro barba-
ro". De tweede film lijkt onbegrijpe
lijk zonder de eerste. Daar staat
tegenover, dat als je „Allegro barba-
ro" ziet na „Hungarian Rhapsody",
je, in je aanvankelijke bewondering
voor de stilistische gaafheid daarin,
een terugslag ondergaat.
Zwaarmoedig
De gemaniëreerdheid in Jancso's
stilisme wordt dan manifester. Dat
is jammer, want het kijken naar
„Hungarian Rhapsody" is alleen al
nu en dan een feest voor de ogen.
Overigens een feest zonder blijmoe
digheid, omdat de zwaarmoedige
ondertoon van Jancso's beklem
mende visie op de kritische decen
nia in Hongarije's geschiedenis (tus
sen 1910 en de jongste oorlogsjaren)
overheerst. Het omcirkelende in
Jancso's bewegingsstijl is symbo
lisch voor zijn visie op de Hongaar
se mens levend in een omknel
ling, waaraan hj door persoonlijke
vrijheidszin steeds weet te ontsnap
pen. Bij Jancso zou je kunnen zeg
gen, dat in de esthetiek van de
Hongaarse film een schrijnende on
vrede doorschemert.
Scherpe waarneming
In andere films komt die onvrede
vooral op een sociale manier tot
uitdrukking. Zoals in de film „Fa
mily Nest" van Bela Tarr. Een film
in de trant van „Een Hongaars
dorp" of „Een alledaagse geschiede
nis", tijdens vorige Film Internatio
nal festivals vertoond. Ook in Tarrs
film weer een uitgebreide en inten
sieve aandacht voor mensen in klei
ne verhoudingen, bekneld door da
gelijkse zorgen. Met Intrinsiek ver
wijt ten opzichte van de kille macht
en onmacht van de bureaucratie. In
„Family Nest" gaat het om de ver
stikkende uitwerking van een ge
dwongen samenleving van velen
ten gevolge van schijnbaar onoplos
bare woningnood. Niet alleen gezin
nen, ook individuen gaan daar on
herroepelijk aan kapot.
Wat in dit genre Hongaarse film6 in
het bijzonder opvalt is, naast het
vermogen tot scherpe waarneming
van individuen en hun omstandig
heden, het vermogen om dramatiek
van binnen uit zo overtuigend tot
leven te brengen, dat Je haast aan
een documentaire weergave van de
mensen en hun situaties gaat den
ken. Het is realisme van het kleine,
zonder tot „klein realisme" te ver
vallen. Dat realisme van het kleine
vind Je ook terug in veel Poolse
films. Het al wel verband houden
met de toon van de samenleving,
waarin het individuele zich moet
zien te handhaven: door zich behen
dig af te zonderen van het alge
meen, maar zonder dat te bruske-
ren. Dat is ook de wezenlijke dra
matiek van de film „Amator" van
Krzysztof Kieslowski.
Fllip Mosz. een man die een geluk
kig lid is van een fabrieks- en dorps
gemeenschap heeft ter gelegenheid
van de geboorte van zijn eerste kind
een filmcamara gekocht. Om het
gezinsleven vast te leggen. Voor de
fabriek is de aankoop van de came
ra een reden om Mosz in te schake
len voor de promotie van het be
drijf. Van gelukkig lid van een be
scheiden samenleving verandert
Mosz in een ambitieuze eenling: een
goed mens, die de last van de een
zelvigheid gaat ondervinden. Maar
het is hem alles waard.
Dit is, naar aanleiding van voorver
toningen, een eerste vluchtige
oriëntatie met betrekking tot het
festival, dat werderom met bijna
tachtig films het zwaartepunt heeft
gelegd in het vele, zonder op een
bepaalde karakteristiek te selecte
ren. Het is daarom onvermijdelijk
om incidenteel aandacht aan films
te schenken, waarbij overigens
meer algemene zaken in het oog
zullen worden gehouden.
Immers, alles wat Rosi doet heeft
een functie, haal je iets weg dan
verbreek je zijn structuren. Desal
niettemin steekt „Eboli" nog met
kop en schouders uit niet alleen
boven de gemiddelde, maar ook bo
ven de „wel goede" bioscoopfilm.
Hij is gesitueerd in de jaren dertig,
maar nog steeds actueel: het verge
ten, verkommerde, verslonsde Zuid-
Italië dat het onderwerp vormt, is er
in de loop der Jaren nauwelijks op
vooruitgegaan. In 1935 werd Carlo
Levi, zoals zovele vooruitstrevende
intellectuelen tijdens het Mussolini-
regime, verbannen naar ene godver
laten dorp, geteisterd door armoe
de. aardverschuivingen, malaria en
wat niet al. Hem wordt daar pas
duidelijk dat er twee Itallë's zijn en
dat het zuidelijk deel niets aan de
regering in Rome te danken heeft,
integendeel: in de loop der eeuwen
is het verkracht, geplunderd, uitge
zogen en tenslotte vergeten. De
dorpsbewoners temidden van hun
dorre bergen ondergaan burgeroor
log en oorlog als natuurrampen (ze
hebben er immers nooit iets mee te
maken gehad en werden er toch
steeds weer het slachtoffer van, ook
van de recente Abessijnse, door de
Duce snorkend aangeprezen). Hun
helden zijn niet de krijgshelden
maar de bandieten die uit hun mili
eu stammen en zich keren tegen de
staatsdienaren en het onbegrijpelij
ke recht, dat maar al te vaak on
recht is. Tot een revolutie komen zij
niet: zij zijn te murwgeslagen, te
leeggebloed, tezeer gebonden door
hun bijgeloof. Want ook de kerk is
een instrument van „die daar in
Rome."
Carlo Levi, een arts die zich nog
nooit heeft geoefend in de praktijk,
doet wat hij kan: hij helpt de zie
ken, die zijn overgeleverd aan twee
seniele dokters en een middeleeuw
se apotheek; hij wekt iets in de
kinderen door hen te laten schilde
ren; hij verspreidt een straaltje
hoop. Maar ook hij gaat weg en
komt niet terug, ook hij schrijft
uiteindelijk dit ongelukkige land af
in het grote vergeetboek. Hoewel
door de bekorting nogal wat losse
draden blijven hangen (dat komt
bij Rosi anders nooit voor, beeld en
betoog passen als zwaluwstaarten
in elkaar) boeit en ontroert Eboli
toch door minutieuze en trefzekere
schildering van landschap en men
sen, Ingebed in een groot geheel
Een film om van te genieten en te
leren.
Amsterdam- The Movies, 16 jr.
W. W.-B.
Giancarlo Volonte in „Eboli
door D. Ouwendijk
Het is wel zaak om bij een bezoek aan Roman Polanski's jongste film „Tess" de ogen goed
open te houden, ten einde ze stevig te kunnen sluiten voor diverse onherstelbaar zwakke
aspecten ervan. Het is misschien onjuist om die aspecten te bestempelen als „drakerigheid",
maar ze zijn wel overtogen met een zo oud-modische emotionele romantiek, dat ze je alleen
maar kunnen raken door hun uitwendige vormschoonheid.
De film „Tess" is gemaakt naar een in
1891 verschenen roman van de in 1840
geboren en op hoge leeftijd in 1928
overleden Engelse auteur Thomas
Hardy waarmee hij veel succes
oogstte getiteld „Tess of the d'Ür-
bervilles"
Psychologische scherpzinnigheid en
grote getalenteerdheid in de beschrij
ving van landschappen en levensge
woonten worden karakteristiek voor
Hardy's romankunst genoemd. Daar
naast was hij, zoals bij veel auteurs
uit de laatste periode van de negen
tiende eeuw, vooral gevoelig voor de
bepalende invloed van het noodlot in
het menselijke bestaan.
Deze aspecten aan Hardy's werk
moeten bijzonder aantrekkelijk zijn
;eweest voor Polanski, aan wie, blij-
:ens zijn vorige films, de noodlotsge
dachte zeker niet vreemd is. Onder
Invloed van dit sentiment heeft Po
lanski zich overigens vergist in de
wezenlijk dramatische kracht van
het gegeven, dat geforceerd en bijna
karikaturaal is. De dramatiek is ge
baseerd op een zeer willekeurige ver-
daring van menselijk noodlot. Naar
het patroon van deze willekeurigheid
rijn de figuren, zowel geestelijk als in
uiterlijke verschijning zoals gestal
te, gelaatsvormen (men lette op de
vader van Tess) en kleding gesne
den. Die patronen zijn in de film
consequent volgehouden, zodat ze
binnen de schijn-werkelijkheid van
Theatraction La Mandragore Ne
derland in Den Haag neemt deel aan
de internationale manifestatie „Fiir
Augen und Ohren" die de Akademie
der Künste in Berlijn heeft georgani
seerd. Het Haagse atelier voor activi
teiten op theatergebied zal er 1 febru-
Jri „Cosmic Circus" uitvoeren, een
bewegingsspel op cybernetische mu-
hek van Roland Kayn. Deze produk-
tie had het afgelopen najaar zijn eer
ste voorstelling. Op de terugweg uit
Berlijn wordt 3 februari nog een uit
voering gegeven in Hannover
het geheel toch de (misleidende) in
druk wekken van levende figuren te
zijn. Ik bedoel, ze leven uitsluitend
binnen het raam van de film. Laat je
dat kader weg, dan worden ze uitslui
tend bedenksels.
Onder dit voorbehoud dat uiter
aard van grote betekenis is kan ik
de film mijn bewondering niet ont
houden. De tempering van licht en
kleuren in de landschappen en interi
eurs passen volledig bij het verbeelde
levenspatroon. Dat levenspatroon is,
zoals Polanski zelf toegaf, picturaal
in de trant van de Engelse en Franse
schilderkunst uit de perioden van de
schilderkunst van Constable en
Courbet.
Romantiek, die verleden is en, als Je
haar tegenwoordig ten tonele voert,
onvermijdelijk de indruk wekt van
melo-dramatiek. Leven, waarvan Je
de diepte moet projecteren naar een
andere tijd met andere emotionaliteit
en andere levensgevoel.
Het ongeluk van het meisje Tess,
geboren in uiterst behoeftige omstan
digheden als dochter van een drank
zuchtige keuterboer, ligt in de om
standigheid dat een dominee, die ge
nealogie heeft gestudeerd, aan de va
der onthult, dat hij een regelrechte
afstammeling is van het adellijke ge
slacht der Urbervilles. Van arm maar
mooi „natuurkind" verandert Tess in
de „gedegenereerde afstammelinge
van een familie van aristocraten."
zoals de man met wie zij trouwt zich
uitdrukt. Het wordt haar noodlot, dat
hoe Tess zich, in alle eer en deugd,
ook keert of wendt in een tragische
afloop moet eindigen.
Het is knap, zoals Polanski in zijn
film „de draak" aan de teugel heeft
gehouden, zodat je het liefst zou den
ken, dat er een mooi paard wordt
bereden. Maar dan doe je toch wel
aan zelfbegoocheling.
Amsterdam-Bellevue Cinerama en
Du Midi; Rotterdam-Cinerama; Den
Haag-Asta en Babylon 1; Arnhem-
Rembrandt; Eindhoven-Rembrandt
1; Enschede-Alhambra 3; Groningen-
Cinema Palace; Den Bosch-Euro Ci
nema 2; Hilversum-City; Leiden-Tri-
anon; Nijmegen-Luxor, a.l.
Wederom moet onder overmaat aan kwaliteit van het gebodene de kwantiteit van het
geschrevene lijden. We gooien vier films op één hoop, doch niet op de vuilnishoop: er is best
wat redelijks bij.
l'Asocié van René Gainville kan bo
gen op een aardig uitgangspunt (een
man die te bescheiden is om zichzelf
te verkopen verzint een partner die
dat wèl kan), een beroemde scenario
schrijver (Jean-Claude Carrière) en
een voortreffelijke hoofdrolspeler
(Michel Serrault). Daaraan wordt wel
wat amusement ontwrongen, doch
helaas niet genoeg. Er zitten aardige
trekjes in deze beschaafde komedie,
maar hij is te bleek en te week uit de
oven gekomen. Resultaat: verveling.
Amsterdam-Uitkijk, 16 jr.
Door „Rocky" steeg schrijver, regis
seur en hoofdrolspeler Sylvester Stal
lone gelijk een komeet omhoog aan
de Hollywoodse hemel, de tijd was
kennelijk rijp voor volkse romantiek
met veel optimisme. Aan zijn onge
schoolde held die het met succes op
nam tegen de wereldkampioen bok
sen viel ook wel wat simpel plezier te
beleven, maar in Rocky II wordt op
hetzelfde thema, dat allang is uitge
molken, doorgezanikt met fataal re
sultaat. Weer moet Rocky boksen en
ditmaal wint hij echt: hoe dat kan is
een wonder, want door gelazer thuis
is hij geheel uit vorm. Alleen wie dol
is op zeer bloederige bokspartljen, zo
bloederig als Je op de buis nooit ziet,
krijgt twee vuisten vol voor zijn geld.
Amsterdam-Tuschinski I, 16 jr.
In het boerse Kansas waart vlak na
de Eerste Wereldoorlog Fast Charlie
the Moonbeam Rider rond, een lou
che veteraan, verslaafd aan motoren.
Hoe hij de eerste Transcontinentale
Motorfietsen Race wint, vijfduizend
dollar in de wacht gesleept in het
vervolg zit opgescheept met een
vrouw die hem in alle opzichten de
baas is en een domper zet op zijn
oplichtersactivitelten. vertelt regis
seur Steve Carver niet onvermake
lijk. Bestemd voor mensen die hou
den van nostalgie, woest en gemeen
rossen op oude karren en de besmuik
te glimlach van David Carradlne.
Amsterdam-Reguliersbreestr., a.l.
den gemaakt, het was de eerste speel
film van regisseur Douglas Trumbull.
Het is een milieu-gevoelige sclence-
fictlon-film, die speelt in het Jaar
2001, als de aarde zodanig is verpest
dat proefstations in de ruimte wor
den opgericht om voor de broodnodi
ge aanvoer van dieren, planten en
bomen te zorgen. Helaas, het experi
ment wordt afgeblazen omdat er weer
eens geld nodig is voor oorlogsvoe
ring. De tuinen van Eden worden
vernietigd, maar daartegen verzet
zich één lid van het team (Bruce
Dern), met listen en lagen die uitein
delijk niets uithalen. Dat Trumbull
heeft meegewerkt aan de speciale ef
fecten van Kubricks klassieke Spa
ce Odyssey" is vooral in het eerste
deel goed te merken: de tuinen en
bossen zijn, hoe realistisch ook, om
geven door een intrigerend, bijna
mystiek waas. Helaas is de film (hoe
wel zeker niet onverdienstelijk voor
een debuut) te flets om veel Indruk te
maken.
Amsterdam-Cinecenter, 16 Jr.
Michel Serrault in „l'Associé" Silent Running is bijna tien Jaar gele-
APOCALYPSE NOW Overweldigen
de anti-oorlogsfilm over Vietnam van
Francis Coppola. De gehele week ln
Rembrandtpl. th. Amsterdam; Orand
3, Amersfoort; Roxy, Bergen op
Zoom; Casino I. Breda, EDB, Deven
ter; Clnode, Dordrecht;; Thalla, Gou
da; Metropole I, Den Haag; Camera,
Groningen; Royal, Heerlen; Rlalto.
Den Helder. Lido I, Lelden; Mabl,
Maastricht; Scala I, Nijmegen, Corso,
Rotterdam; Camera 2, Tilburg; Aml-
citia, Sneek, Luxor, Terneuzen; Al
hambra 1, Vltsslngen; Luxor, Doetln-
chem; Euro I. Emmen; Bijou, Hilver
sum; Kon. v. Eng.. Hulst; Camera,
Utrecht; Euro I. Alphen ad. Rijn;
Euro I, Eindhoven.
MANHATTAN Woody Aliens nieuw
ste film, een ode ln zwart wit aan zijn
geliefde stad New York. Alhambra I
en Tuschlnskl 2, Amsterdam; Luxe,
Arnhem; Saskla, Eindhoven, Alham
bra I, Enschede; Metropole 3, Den
Haag; Camera, Groningen; Studio,
Leeuwarden; Studio. Leiden, Rem
brandt, Utrecht; Carolus 2, Nijmegen;
Springhaver, Utrecht. Alhambra 1.
Rotterdam.
IN EINEM JAHR MET DREIZEHN
MONDEN Navrante film vol gefru
streerde mensenliefde van Ralner
Wemer Fassblnder, De gehele week
In Jean Vlgo, Amsterdam en Liga '68,
Groningen.
DIE BLECHTROMMEL Unieke film,
vooral door de Inbreng van Davld
Bennent, geregisseerd door Volker
Schlöndorff, naar het bock van Oün-
ter Grass. De gehele week In City I,
Amsterdam; Cineac 1. Den Haag; Lu-
mlère I. Rotterdam; Camera,
Utrecht; Concerthuis, Oronlngen;
Lldo 2. Leiden. Rembrandt 3, Eindho
ven; 8askla, Arnhem; Carolus I, Nij
megen; Molcnstraatth., Wagenlngen.
DIE EIIE DER MARIA BRAUN Ral
ner Werner Fassblnder weet met de
middelen van het melodrama door te
dringen tot de kem van het Wirt-
schof tswunder De gehele week In Tu
schlnskl 4. Amsterdam; Alhambra 5.
Enschede; 8cène, Arnhem; 8tudlo,
Haarlem.
HERFSTSONATE Klassieke film
van Ingmar Bergman met Ingrld
Bergman en Liv Ullmann in de hoofd
rollen. De gehele week In Movies I,
Utrecht.
L'AFFISCHE ROUGE Prachtige
film over een verzetsgroep ln de oor
log van Frank Cassenti, waarbij ver
leden en heden bijna onmerkbaar ln
elkaar overgaan. De gehele week ln
Filmhuis Jean Vlgo. Amsterdam
(nachtvoorstellingeni.
LES PETITES FUGUES Zeer char
mante Mlm van de Zwitserse regis
seur Yves Yersln over een oude boe
renknecht die op zijn brommer de
vrijheid verkent. 1 febr. Filmhuis
Doetlnchem; 8 febr Filmliga, Zwolle.
TE GEK OM LOS TE LOPEN Schok
kende en ontroerende documentaire
over nieuwe wegen om krankzinnigen
te integreren ln de maatschappij van
een Italiaans collectief 5 gebr Film
huis Uilenstede, Amstelveen.
Natasja Kinski in „Tess".
