Lof van het pastoraat aan zieken
OPEN BRIEF
Barend Willem Biesheuvel over naar Heemstede
ii
Leven tot we
afscheid nemen
V
Trouw
VANDAA<
VOORBIJGANGER v
IPS
THACIR
aan het Hoofdbestuur van de Gereformeerde Bond
ZATERDAG 12 JANUARI 1980
KERK
TTOUW/KWARTET
ZATl
door A. J. Klei
Een collega, van wie ik tot mijn leedwezen
niet kan getuigen dat hij veelvuldig ter
kerke gaat. woonde onlangs een dienst bij
in de gereformeerde kerk te Overveen. De
maandag daarop vertelde hij opgetogen,
dat Biesheuvel ook in de kerk zat. Kijk es
aan! sprak ik animerend, en ik dacht:
misschien kan de aanwezigheid van een
oud-premier in een bedehuis nog wervend
werken.
Ik heb deze collega nu echter moeten
meedelen dat hij om kans te lopen nog eens
met de heer Biesheuvel in een en 't zelfde
kerkgebouw te vertoeven, voortaan beter
doet het in de richting van Heemstede te
zoeken. Mr. Biesheuvel is namelijk geen lid
meer van de gereformeerde kerk te
Overveen. maar van de gereformeerde kerk
te Heemstede.
Men zal mij vragen: A. hoe weet ie dat? en
B. waarom zet je dat in de krant? Beide
vragen ga ik beantwoorden.
Het bericht van de overgang van mr.
Biesheuvel trof ik aan in het Kerkblad voor
de classis Haarlem van de gereformeerde
kerken, editie Haarlem, van 22 december
1979. Het stond onder de mededelingen van
Overveen, bij de rubriek „Kerkelijke
stand". Ik citeer: „Attestatie is
aangevraagd in verband met overgang naar
de gereformeerde kerk van Heemstede:
door Barend Willem Biesheuvel en zijn
gezin. Mr. H. Enschedéweg 7,2111 EA
Aerdenhout (wijk III)."
Ik kan me voorstellen dat nu nóg een vraag
rijst: waarom hebben Barend Willem
Biesheuvel en zijn gezin zich onttrokken
aan de gemeenschap van de gereformeerde
kerk te Overveen en zich gevoegd bij
gereformeerd Heemstede? Ikzal, alvorens
op vraag B in te gaan. deze vraag even
behandelen.
De gereformeerde kerk te Overveen telt 278
leden en omdat in de gereformeerde kerken
geldt dat je beneden de 300 er geen eigen
dominee op na kunt houden, moet
Overveen (de gemeente is sinds augustus
78 vakant) herderloos blijven. Er zijn
allerlei mogelijkheden dit op te vangen,
bijvoorbeeld door met een „halve" dominee
te werken, en de Overveense gereformeerde
kerkeraad besloot samen op weg te gaan
met de hervormde gemeente ter plaatse.
Kerkleden die het oneens waren met dit
besluit, konden desgewenst overgaan naar
een genabuurde gereformeerde kerk en
blijkens de kerkbode van 22 december is
van deze gelegenheid gebruik gemaakt. Er
staan althans namen in van mensen die de
Overveense gereformeerde kerk verlieten
en naar een kerk in de buurt overstapten:
Bloemendaal, Haarlem-Zuid. Heemstede.
Zoals we reeds zagen, kozen de Biesheuvels
Heemstede uit. Kortom, met aan zekerheid
grenzende waarschijnlijkheid kunnen we
concluderen dat mr. Biesheuvel kerkelijk
verhuisde wegens geringe geestdrift voor
het kerkeraadsbesluit om met hervormd
Overveen in zee te gaan.
Thans kom ik toe aan de behandeling van
vraag Bwaarom zet je de overgang van
onze voormalige minister-president in de
krant?
Welnu, ik word hiertoe aangespoord door de
bijdrage van dominee J. Tiersma uit
Santpoort in hetzelfde nummer van het
Kerkblad voor de classis Haarlem van de
gereformeerde kerken. De heer Tiersma
beklaagt zich erover dat onze krant het
bericht van de brief die mr. Biesheuvel
samen met twee andere oud-premiers naar
de Kamerleden van het CDA schreef, van
een te kleine kop had voorzien.
Dominee Tiersma, die zijn lezers eerst
uitlegt wat een kop is („koppen zijn de grote
en dikgedrukte opschriften; sommige
mensen lezen alleen de koppen") merkt op
dat onze krant het nieuws van Biesheuvels
brief „nauwelijks een flinke kop" waardig
achtte. „Wat weggedrukt stond het op de
voorpagina."
Ik kan dominee Tiersma niet beloven dat in
't vervolg op alle pagina's van Trouw het
gaan en staan van mr. Biesheuvel royaal
bekopt een plek zal vinden, maar wat deze
tweede pagina aangaat, beteren we met
ingang van vandaag ons leven: Biesheuvels
kerkelijke overgang wordt de lezer via een
kop over zes kolommen kond gedaan. Dat is
andere koek dan een weggedrukt plaatsje!
We beloven dominee Tiersma, dat we de
kerkbladen in 't algemeen en het Haarlems
gereformeerd kerkblad in 't bijzonder
zorgvuldig zullen napluizen op nieuws
omtrent mr. Biesheuvel en we zullen niet
aarzelen, het gevondene breeduit door te
geven.
Het is dominee Tiersma niet ontgaan dat
onze krant wel een commentaar heeft
gewijd aan de brief van de heer Biesheuvel
en zijn beide medestanders. „Natuurlijk
negatief commentaar!", schrijft hij knorrig.
Het is me niet geheel duidelijk, waarin het
„natuurlijke" van dat commentaar
bestond. Verwacht dominee Tiersma nu
ook een „natuurlijk" negatief commentaar
op de kerkelijke overstap van mr.
Biesheuvel? Hij moet de komende dagen
maar goed op de commentaarrubriek op
pagina 5 letten, en niet alleen de koppen
lezen.
HIJ GEEFT 'T NIET OP
Maar kijk hier. mijn knecht,
aan hem houd Ik vast,
Ik koos hem uit.
mijn hart is met hem.
Ik doop hem in mijn geest,
om gerechtigheid te doen uitgaan
over de volken.
Hij schreeuwt niet en verheft zich
niet.
op straat laat hij zijn stem niet hoi
Riet dat geknakt is zal hij niet
breken,
een kwijnende vlaspit dooft hij ni(
uit.
J an
i^MS
.elin
In betrouwbaarheid komt zijn reel e le
uit.
arc<
b
ande
eniss
door Laura Reedijk-Boersma
Hans-Christoph Piper, een Duits theoloog, supervisor van
klinisch-pastorale trainingen in Duitsland (hij leerde het vak
trouwens in Nederland van „onze" dr. W. Zijlstra) schreef een
boeiend boek, dat in het Nederlands vertaald is: „Gesprekken
met stervenden. Een pastorale aanpak." Het beschrijft letter
lijk vijftien gesprekken of gedeelten daarvan, die door pasto
rale werksters of werkers, dominees of katholieke geestelij
ken, gehouden zijn met mensen in hun laatste levensdagen.
Uit dit boek leer je bijzonder goed. komen." Of: „De dokter heeft het
wat Je vooral niet moet zeggen aan beste met u voor." Of: „U zult eens
een sterfbed. Ik heb er weer uit ge- zien. binnenkort kunt u weer lopen"
leerd hoezeer je geneigd bent om of: „Wees maar niet bezorgd. God is
mensen gerust te stellen. Voorname- immers bij U."
lijk omdat Jezelf zo in verwarring
raakt door de angst van de ander. wij schrikken, als iemand zijn doods
angst durft uit te spreken. We zijn
Dit boek is niet alleen geschikt voor geneigd om gauw op een minder be
de pastor die zieken en stervenden dreigend onderwerp over te gaan. En
bezoekt, maar voor allen die met we zijn nauwelijks in staat om ie-
oude, zieke of stervende mensen te mand er. met veel geduld en tact, toe
maken hebben te brengen zijn angst en verdriet uit
te spreken.
De gesprekken zijn in een groep be
sproken. Ze worden zorgvuldig beke- Mensen die heel ernstig Ziek zijn, vra-
ken, vooral op die puntèii waarop het gen niet om (valse) bemoediging, zij
gesprek de mist is ingegaan, omdat vragen om begrip. Zij Willen dat er
de pastor de signalen niet opving, die iemand is. die maar stil naast hen zit,
de stervende uitzond. hun hand vasthoudt, iemand die niet
We bobben allemaal de verschrlkke- bar>K »s voor hun angst, en niet bang;
U)ke neiging op de vlucht te gaan voor hun agressie, tegen de dokters.
de zusters, tegen God en niet bang
voor hun tranen.
voor de angst van de ander. Daarom
zeggen we: „U moet maar vertrouwen
hebben. Dan zal alles heus wel goed
waarin opgenomen De Rotter
dammer. met Dordts Dagblad.
Nieuwe Haagse Courant met
Nieuwe Leidse Courant
Uitgave: Trouw/Kwartet BV
Hoofdredacteur Jenze Tamminga
Oirecteur mg O Postma
hoofdkantoor
Postbus 8S9
1000 AW Amsterdam
Wibauisnaaf 131 Amsterdam
Postgiro 66 00 00
Bark Ned Cn-d'etbank
Rehenmgnr 23 00 i? 57a
REGIO ROTTERDAM/DORDRECHT
Postbus 940
3000 AX Rotterdam
tei 010-115586 (jibonnementen
en beiorgmg)
tel 010-115588 (redactie)
lel 115700 (uitsluitend voor
advertenties)
Rotterdam
REGIO OEN HAAG/LEIDEN
Postbus 101
2501 CC Den Haag
lei 070-469445
(abonnementen en bezorging)
tel 070-469445 (redactie)
tet 070-468864 (uitsluitend voor
Parkstraat 2? Den Haao
REGIO NOORD'OOST NEDERLAND
iuitsluitend administratie)
Postbus 3
8000 AA Z«volte
tei 05200-17030
Melkmarkt 56 Z<*o»e
Abonnementsprijzen:
Advertentetar ever op aanvraag
Telefonische abonnementenopdrachien
(zie adressen boveni
Opgave tami'ieber>ch'en 9-19 30 van
maardag I'm vrijdag Op zondag van ie-
20 uur telef 020 913456
Opgave rrnro- advertenties lei
020 936868 of schr,fiei.,k aan M.n.-Adv
atdei nq postbus 433
1000 AK AMSTERDAM
Adresw'izigmgen uitsluitend schnfteiqk
aan onze Amsterdamse adressen
Wijsheid
Elisabeth Kübler-Ross, de be
roemde schrijfster over stervens
begeleiding. liet opnieuw een boek
over dit onderwerp verschijnen.
Het heet: „Leven tot we afscheid
nemen" en is geïUustreeerd met
tal Van foto's van mensen in hun
laatste levensdagen, genomen
door de fotograaf Mal Warshaw.
Toen ik een aankondiging van dit
boek las, stond ik er wat huiverig
tegenover. Foto's nemen van ster
vende mensen, mag dat wel? Kan
dat wel? Is dat niet onbe
schaamd? Maar nu ik het boek
gelezen en de foto's met aandacht
bekeken heb. ben ik overtuigd van
de waarde ervan.
De patiënten hebben toestem
ming gegeven om de foto's te ma
ken. Zij wisten dat zij gingen ster
ven, zij hebben dat weten kunnen
verwerken door de liefdevolle na
bijheid van mensen. Vooral ook
door. soms maar enkele, gesprek
ken met mevrouw Kübler-Ross.
Het was verrassend om „de me
vrouw van dood en sterven", zoals
zij wel genoemd wordt, op ver
schillende foto's te zien. Zij blijkt
een aardig, hartelijk, warm voe
lend mens te zijn. Dat wisten we
trouwens al.
Aanraking
Opmerkelijk vond ik de houding
waarop ze bij de mensen zit: zon
der een air van deskundigheid,
zonder geposeerdheid. Ongedwon
gen. Echt.
In het bijzonder viel mij op ver
luisteren is buitengewoon heilzaam, één zaal liggen
Dat brengt heil. Want de patiënten
beseffen heel goed, dat je in wezen
namens God komt. Jij luistert na
mens God. Jij hoort die hele ellende
aan, namens God. En soms. als die
ander het wil, kun je heel die ellende
in het gebed verwoorden voor God.
ADVERTENTIE
Oekumenische Reisstichting
Je kunt alleen maar iemand op deze
manier steunen, als je je eigen angst
voor ziekte en dood tot je bewustzijn
hebt durven toelaten. Daar is een
zekere rijpheid voor nodig en zelf
kennis.
Dit boek is met wijsheid geschreven.
En ook met veel begrip voor die situa
ties waarin het gesprek scheef ging en
het contact verstoord werd. Zodat je
niet het ontmoedigende gevoel krijgt:
ik leer het nooit
Het boek legt ook de nadruk op de
waarde van het non-verbale contact:
het contact zonder woorden, door de
blik, de manier waarop je bij iemand
zit. ook door het spontane grijpen
van een hand. door de warmte van de
stem. En het legt verder nadruk op de
pauzes in het gesprek: dat je stil durft
te zijn. niets zegt. daar zwijgend zit.
met al je aandacht gericht op die
ander. Dan kan de ander zich openen
in die rustige stilte, die niet pijnlijk is.
Dan is er vertrouwen. Er is iemand
aan wie je alles kunt toevertrouwen.
Bij wie je veilig bent.
't Belangrijkste
Naar aanleiding van dit boek peinsde
ik weer over de rol van de pastor in
het ziekenhuis of verpleeghuis, of, in
mijn geval, bejaardenhuis. Steeds
meer bemerk ik in mijn werk, dat het
er eigenlijk nauwelijks iets toe doet
wat je zegt. als je maar het vertrou
wen van de mensen hebt.
Het belangrijkste is, wie je bent. hóe
je bent; dat de mensen aan je voelen
dat je werkelijk geïnteresseerd bent
in hun problemen, al is het de klein
ste kleinigheid. Mensen die veel al
leen zijn en weinig afleiding hebben,
gaan tobben over allerlei kleinig
heden.
Dat jij telkens opnieuw die klachten
aanhoort en ze serieus neemt, is een
grote troost voor mensen. Je hoeft
nauwelijks iets te zeggen. Je hoeft er
alleen maar te zitten. En je moet
luisteren. Goed luisteren is heel
zwaar werk. Moeilijker dan praten.
De pastor heeft de tijd om te luiste
ren. Dat maakt de plaats van de
pastor in ziekenhuis of verpleeghuis
zo uniek. Alle anderen die er werken
hebben iets te dóen: verzorgen, ver-
tSSTSSS^ SEg&ÏS f— van ang.t en onmacht
doen, arbeidstherapie. maatschappe- J kwijl.
rüf ie marXr En ook de kritiek, al of niet terecht,
De pastor is de enige wiensi werk het Qp de medische macht". en de gefru
is „er te zijn en te luisteren. Dat streerdheid door soms tactloze bena-
dering van de kant van sommige.
vaak overbelaste werkers in het zie
kenhuis. kunnen ze aan Je kwijt. De
zieke weet dat Je het niet door zult
vertellen, dat je te vertrouwen bent.
De pastor heeft tijd, heeft aandacht,
heeft toewijding. Het is een kostelijk
iets. het pastoraat in een ziekenhuis
of verpleeghuis. Je kunt heel veel
voor de mensen betekenen, omdat je
letterlijk overal tussen door loopt Je
hoort nergens bij Je loopt de verple
ging ook wel eens voor de voeten. Het
is vaak uiterst moeilijk de geschikte
tijd te vinden om met iemand rustig
te kunnen praten
Het is vaak bijna onmogelijk om per
soonlijk met iemand te spreken,
doordat je steeds gestoord wordt
door die vele mensen die iets komen
dóen. Of doordat er meer mensen op
schillende foto's op, dat zij op heel
natuurlijke wijze, de mensen aan
raakt. Zij spreekt de taal van de
aanraking. Zij zit met de hand van
de patiënt in de hare. Bij het af-
scheid-nemen omhelst zij sommi
ge mensen, met wie zij in korte
tijd zo'n innig contact had gekre
gen. Er gaat veel troost van uit,
alleen al van haar nabijheid denk
ik. Niet zozeer wat zij zegt is van
belang, maar wie zij is. En dat zij
er is.
Op de gezichten van de mensen
die zo kort voor de dood staan
allen lijden aan een ongeneeslijke
vorm van kanker lezen wij wijs
heid en aanvaarding.
Ongeneeslijk
In de inleiding schrijft zij:
„Als we kanker hebben, kunnen
we natuurlijk de kop in het zand
steken en het tijdelijk vergeten
We kunnen wegzinken in woede,
angst of zelfbeklag tot het te laat
is. Of we kunnen de hulp inroepen
van de beste doktoren die hier of
in het buitenland te vinden zijn.
We kunnen het geheim houden of
diegenen die wij liefhebben laten
delen in ome strijd, waardoor we
niet alleen onszelf de kans geven
om te groeien, maar ook anderen
die er deelgenoot van zijn. de gele
genheid geven om door deze geza
menlijke belevenis te groeien
Wanneer we een ongeneeslijke
ziekte hebben, kunnen we alles
erbij neergooien, we kunnen om
aandacht vragen, schreeuwen, we
kunnen lang voordat het nodig is
Links de schrijfster van „Leven tot we afscheid nemen", Elisabeth
Kübler-Ross. De foto is overgenomen uit het boek en, evenals andere
foto's in dit boek, gemaakt door Mal Warshaw. „Leven tot we afscheid
nemen" verscheen bij Ambo-boeken. Baarn en kost 25 gulden.
volkomen invalide worden. We
kunnen onze woede en ons gevoel
van onrechtvaardigheid op ande
ren afreageren en hen het leven
zuur maken. Maar we kunnen ook
onze taken afronden, blijven func
tioneren voor zover we daartoe in
staat zijn en door onze heldhaftige
strijd en door de grote doelge
richtheid die we aan ons bestaaq
weten te geven, vele andere levens
beïnvloeden."
Meest ouderen
In dit boek schrijft Elisabeth Küb
ler-Ross meest over oudere men
sen. Maar ook over het sterven
van een kind, en over de manier
waarop zij de moeder van dat kind
heeft kunnen helpen in haar grote
verdriet.
Verder schrijft zij over alternatie
ven voor het ziekenhuis. Hoe heer
lijk het is om thuis in een liefde
volle omgeving te mogen sterven.
Dit is begrijpelijkerwijs, door ver
schillende oorzaken maar aan wei
nig mensen gegeven. Een hospi
tium, een tehuis waar stervende
mensen verzorgd worden tot hun
dood, is een andere mogelijkheid,
die zij noemt.
Treffend is, dat van de meeste
mensen die gefotografeerd zijn,
zo'n waardigheid en kracht uit
straalt. Zij hebben vrede gevon
den met hun eigen dood.
Laura Reedijk-Boersma
Zelf ook geeft hij 't niet op en knak
niet r' D
in het bestellen van recht op aardeewe
Verre landen zien uit naar zijn
aanwijzingen.
(Jesaja 42. vers 1-4)
Woorden die ons kunnen ontroeren
Er is zoveel dat wel knakt en uitdo
Zovelen geven het op en kruipen
terug in geborgenheid alleen. Maai
Eén is er onvermoeibaar en
ongebroken met de zaak van God
mensen bezig. Wij wonen in die vei
landen waarvan hier sprake is,
eilanden of kustlanden. In de ston
het moeilijk de goede weg te houdi
Rukwinden en orkanen gaan over
land en trekken over de duinen
binnen. Waar is een plek waar ik
staan kan? Wat houdt mij vast? W
houdt mij vast? Hier, de knecht, ai
wie God zelf vasthoudt.
Onberouwelijk noemden vorige
geslachten Gods handelen in hem
Dat is als een dijk die het geweld v
het onstuimig geweld tegenhoudt
Ook vandaag aan het begin van di
verwarrend begonnen jaar.
Op
ree
anl
gel
bui
kat
vra
wo
stri
liet
set
Beroepingswerk
NED. IIERV. KERK
Aangenomen naar Den Haag
duinen: H. E. G. Reefhuis te sti
gem. De Drieslag (wijkgem. Hoog
spel e.o.).
Bedankt voor Goudswaard (toez
v. d. Born te Giessendam-Neder
dinxveld
Aangenomen de benoeming tot c
cheet pastoraal medewerker te
en Wierum: N. Raatgever, evangi
te Ede.
GEREF. GEMEENTEN
Beroepen te Scherpenisse: J. Mg
Rijssen.
GEREF. GEM. IN NED.
Bedankt voor Kruiningen: F. Ma
te Rhenen.
n
acl
ADVERTENTIE
*üim
Vaak weet je niets te zeggen, omdat
het te erg is, wat die ander je zegt.
Vaak weet je er zelf geen raad mee.
In het boek van Piper staan heel
goede dingen over „de radeloosheid
van de theoloog" (blz. 101); over de
pastor „die niets kon bedenken om
tegen de agressie en vertwijfeling van
een stervende vrouw op te tornen".
En die desondanks, of juist daardoor
een goed pastor was. Hij lóót haar
schelden en vechten met God. De
pastor is hier de plaatsvervanger van
God, tot wie zij haar vertwijfeling
mag uitspreken. Doordat haar nood
hem zo diep treft dat hij zelfs geen
woorden meer kan vinden, daardoor
geeft hij haar te kennen dat ook God,
die hij aan haar bed vervangt, diep
getroffen is. Zo heeft hij ruim zijn
zending aan deze vrouw vervuld."
(blz. 102)
Ander aspect
Een ander aspect van het pastor-zijn
in een ziekenhuis is, dat je niet be
hoort tot de hiërarchie van het zie
kenhuis. Je hebt geen macht, zoals de
„machtigen" tegen wie vaak zo wordt
opgezien, de dokters, de verpleegkun
digen.
Daarom kan de zieke, als er een ver
trouwensrelatie is ontstaan, zo goed
Maar als een gesprek dan toch „lukt",
als het mogelijk blijkt iemand zó na
bij te zijn, dat er een gevoel van vrede
over hem of haar komt. dan is dat een
kostbaar geschenk. Ook voor de
pastor.
Het wonder dat iemand je vertrouwt,
dat hij of zij je zijn ellende vertelt,
zijn angst, zijn verdriet. Dat je de
tranen mag zien. zonder dat de ander
zich daarvoor schaamt, dat je de
hand mag vasthouden, soms een zoen
mag geven. Dat je wordt toegelaten
in de intimiteit van een mensenleven.
Het is prachtig werk.
Dit alles werd ik me weer bewust door
het vaak ontroerende boek: „Ge
sprekken met stervenden."
Drs. L. C. J. Reedijk-Boersma, her
vormd predikante te Zeist, be
spreekt: Hans-Christoph Piper. Ge
sprekken met stervenden. Een pasto
rale aanpak. Uitgeverij Patmos, Ant
werpen/Amsterdam. Prijs 28,90.
Dr. J. C. v«n Dongen
DIAKONIA/CHARITAS
146 blz f 18.60
Motivatie tot dienen. Centraal in dil boeit
slaat de dienst aan de naaste in oecumsrv
verband Een belangri|k werk-boek voor
kenen predikanten, ouderlingen era
Dr. J. C. Gilhuis
OVER WONDEREN GESPROKEN
4e' druk, 132 blz 17,25
Materiaal voor missionair meeleven dal de ge
meente nodig heelt om ervoor bewaard I
bliiven dat de zendingsopdracht verbleekt li
een stichteli|ke leuze
Prof. Dr. K. Runia
DE WERELDRAAD IN DISCUSSIE
184 blz 23.50
De auleur bespreekt de kritiek van de zi
evangeliealcn op de Wereldraad van Kerke
Daarna volgl een reactie van dr. Flessi
man-van Leer. prol dr H Berkhot en dr
H van den Heuvel Prol. Runia besluit daa>
dit interessante boek met een laatste (voorh
pige) alrondmg.
Prof. dr. A. Wessels
DE MOSLIMSE NAASTE
158 blz I 20.25
Op weg naar oen theologie van de istai
..Hel is een goede zaak hei lel te hebben o
ie open le stellen voor hel gesprek ot
dialoog met de moslim.'' aldus de auleur
Verkrijgbaar bi/ de boekhandel
op
per
na i
adr
wo
dat
KOK KAMPEI
ADVERTENTIE
- Naar deze bestemmingen
organiseren wij optimaal
verzorgde rondreizen
alsmede individuele vrije
verblijfsreizen.
Vraag vrijblijvend inl. Europataan 14.
Harderwijk tel. 3410-21989.
TH
Broeders
De gemeente van de Heere Jezus Christus in Nederland is zodanig verscheurd dat het
ten hemel schreit.
Er zijn niet alleen scheuren tussen kerken, die dezelfde belijdenis hebben, maar ook
binnen zulke kerken.
Wij allen bedroeven daarmee de Heilige Geest, onze Heer, en Heiland en God de
Vader.
Elke wedergeboren Christen, wiens hart vernieuwd is, zal verlangen naar hereniging
van de ene Gemeente van Jezus Christus, naar Zijn gebed tot Zijn Vader (Johannes
17).
Wij moeten ons als Christenen verootmoedigen en belijden dat wij in zonde leven; door
niet te voldoen aan de dierbaarste bede van Degene, Die Zich voor ons offerde, en niet
samen het Avondmaal te willen gebruiken.
Wij verhinderen zo de wereld te geloven, want er staat geschreven; „dat zij allen één
zijn, opdat de wereld gelove".
Tweemaal staat dat geschreven in Johannes 17.
Wij verwarren elkander door te wijzen op een valse eenheid, maar Christus Zelf legde
de grens, door in zijn gebed alleen degenen te betrekken die „naar hun woord" (dat der
apostelen) „in Mij geloven". Alleen degenen dus, die het woord der apostelen
aanvaarden als het door de Heilige Geest geïnspireerde Woord van God.
Wii kunnen het Evangelie niet verkondigen als wij zelf niet luisteren naar Christus
Wij, de leden van de Noodgemeenten en de Vereniging Schrift en Getuigenis, hebben
10 jaar lang getracht onze Gereformeerde Kerken terug te brengen tot het weren van
dwaling. Tevergeefs, de dwaling nam toe. In onze kerkelijke nood hebben we, zoals
steeds, de toevlucht genomen tot onze God, om van Hem onze wegen te leren, die we
nu moeten gaan.
Nu zijn onze ogen open gegaan.
We kunnen niet anders meer doen dan onze Leidsman Jezus Christus volgen op de
weg van Zijn gebed, zoals dat geschreven staat in Johannes 17.
We kunnen niet meer een andere kerk „kiezen".
Nog minder een aparte kerk stichten.
We kunnen alleen maar met onze Heere Jezus Christus bidden om de eenheid van Zijn
Gemeente.
We willen anderen opwekken met ons te bidden, maar ook met ons te spreken over
wegen die wij kunnen gaan onder het licht van Woord en Geest, om tot eenheid te
komen. Van die eenheid hangt alles af
De Heere zegt tweemaal dat de eenheid nodig is „opdat de wereld gelove"
Waarom hebben we allen, als Schriftgelovigen, dat vergeten in onze kerkelijke strijd
voor de waarheid?
Hoe kunnen we zegen verwachten in Zending en Evangelisatie als we zelf niet
luisteren naar onze Heere9
Hoe kunnen we zelf zegen verwachten9
We zullen ons allen als Schriftgelovigen moeten verootmoedigen en God vergeving
vragen voor deze schuld.
Uw gebed en werk voor herstel van de Vaderlandse Kerk, de Kerk der Hervorming,
heeft ons respect Maar het samenvoegen van de Gereformeerde Kerken met uw Kerk
is al ver „op weg" Daardoor zou de nood van uw Bond met de toevloed van dwalingen,
die met de Gereformeerder Kerken zouden meekomen, wel eens kunnen stijgen tot h<
peil van onze nood.
Uw visie op de kerkelijke toestand in Nederland kennende, zouden wij kunnen
verwachten dat u bij een te open gesprek tot hereniging van Schriftgetrouwe gelovigen
in Nederland, zou wijzen op de roeping terug te keren tot de Kerk der Hervorming.
Schriftgetrouwe gelovigen, die niet tot uw Kerk behoren, menen echter, dat zeker bij
samengaan van de Gereformeerde Kerken en de Hervormde Kerk, dit lichaam niet
meer de Kerk der Hervorming is.
We zullen allen geloven dat een Kerk boven alles een geestelijke gemeenschap is. H<
instituut volgt daaruit en staat niet voorop.
Ons verzoek is nu, in de naam van onze Heere Jezus Christus, om met ons te
overleggen of het herstel van de geestelijke eenheid van de Kerk der Hervorming niet
eerst gezocht moet worden, om daarna dat heilig.lichaam gestalte te willen geven in
een organische eenheid.
Er zal dan een Christelijke wedijver moeten groeien om de minste te willen zijn, en de
anderen tegemoet te willen komen. Wij gouden geen moeite hebben om dat te doen.
Integendeel, wij menen dat het op onze weg zou liggen om de Gereformeerde Bond in
de Hervormde Kerk te zien als de kern van de eigenlijke Kerk der Hervorming. Want di
afscheiding sprak al van wederkeer en de Gereformeerde Kerken, de Christelijke
Gereformeerde Kerken en de Gereformeerde Kerken (Vrijgemaakt) hebben allen hun
oorsprong in de Kerk der Hervorming.
De bovengenoemde kerken zouden wij in een gesprek willen betrekken, om zo tot
gezamenlijk overleg te komen. Daarbij zouden we allen eerst onze kronen aan de
voeten van onze Heere moeten leggen en alleen aan Hem denken, al zou dat
misschien offers vragen.
Al zouden we het slechts kunnen opbrengen om tot een gezamenlijke gebedsdag te
komen, want dan zou gepleit kunnen worden op de belofte van de Zoon van God:
„Alles wat gij Mij vraagt in Mijn Naam, Ik zal het doen." Geloven we Hem, als Hij dat
zegt?
1. Zoudt u daarom samen met andere Christenen, die het Woord aanvaarden, als
in de grote Hervorming willen bidden om Gods leiding op de weg der
gehoorzaamheid
2. Als andere reformatorische Christenen in Nederland bereid zouden zijn
Christus te volgen door terug te keren tot de eenheid van de Bijbelse
Gemeente van Hem in Nederland, zoudt u dan bereid zijn deze geestelijke
eenheid te aanvaarden als Vaderlandse Kerk der Hervorming?
Zouden wij u broederlijk mogen verzoeken op de laatste twee vragen antwoord te
geven?
Uw broeders in Christus
Het bestuur van de Ver. „Schrift Getuigenis
Deze open briefis met toelichtende (e.a.) artikelen gepubliceerd In het Weekblad
van de Vereniging tot opbouw en bewaring van het gereformeerde leven ..Schrift
Getuigenis": Waarheid Eenzaamheid van 14 dec. Dit nummer is verkrijgbi
door 1,- te storten op giro nr. 1599800 t.n.v. Penningmeester ,,S 8 G'
n h<
rd o
an
NS
irer
ebe
unr
'ord
irer
eva
wei
et e
t p
Bt
Uirht
h:p
- in pc
Kortonjolaan 22 te Eindhoven. Toezending volgt na ontvangst van de giro. Mocht jeen
u een abonnement wensen dan kunt u zich op het zelfde adres opgeven. Tel.
040-113622.
erd
tgift
