De ontknoping van Max en Wim
Mening van een lezer
i
uw Commentaar
rrijheid
Rrijheid (2)
POLITIEK
DE „VEL VAN M'N DEO SHOW"
Actie voor behoud
van instituut
wiskunde onderwijs
voorlopig uit de zorgen
even uit met de tijgers
stuur 'n brief
trommeltje
verkeerd
,G 14 APRIL 1979
BINNENLAND
TROUW/KWARTET
Ihristern, voorzitter van
foiging De Nederlandse
;rs (NDP), heeft deze
in rede die hij uitsprak in
gewaarschuwd voor en-
[ren die in ons land de
bedreigen. Hij richtte
bij vooral verwijtend tot
:id en gewaagde zelfs van
vaarlijk onbegrip" voor
jlematiek bij het ministe-
!RM en vele parlementa-
is de vereniging waarin
Ij :rlandse dagbladen, met
Ting van De Waarheid en
samenwerken. Christern
gerust als woordvoerder
"I ele Nederlandse dagblad-
worden beschouwd. Zijn
wende woorden kunnen
"j noeilijk worden afgedaan
leidooi voor een stel arm-
anten die zo nodig uit de
willen eten. Als de NDP-
Vf publiekelijk zijn zorgen
ei t over de bedreiging van
ijheid, doet iedereen die
nctioneren van de parle-
>i democratie is geïnteres-
goed aan toch even op te
kJren, die Christern ziet,
cl iet van een overheid die
in
dj
?e lar waar de NDP-voorzit-
ïu ver had is dat de overheid
teveel als een gewone be
ziet, en te weinig als insti-
een bijzonder algemeen
ïen goed voorbeeld daar
door Christern genoemde
welk BTW-tarief voor
oc n zou moeten gelden. Op
ent wordt er voor dagbla-
BTW-belasting geheven.
nog in het zogenaamde
■Éf", een gunst, die hen
is gegeven om zich nog
lerstellen van de klappen
regen bij de invoering van
en televisiereclame. Prin-
lister zou zijn dat over de
ïentsprijs van dagbladen
*W wordt geheven, omdat
itie" onbelast behoort te
genstanders van die rede-
uilen echter onmiddellijk
p de zeer behoorlijke win-
een goed deel van de
jen maken en op de vele
pende puur commerciële
n die dank zij de persvrij-
de markt kunnen worden
liten we dan weer op die
htige positie van de pers:
bewust de onafhankelijkheid van
de pers zou willen aantasten. Het
idee dat een democratie niet zon
der een pers kan die volstrekt vrij
staat tegenover de overheid, is
hecht geworteld in de Nederlandse
samenleving. De rede die de huidi
ge minister van CRM, mevrouw
Gardeniers, vorig jaar over dit on
derwerp heeft gehouden op de
Unesco-conferentie in Parijs is
daar een goed bewijs van.
Nee, de gevaren voor de pers, en
dan vooral de dagbladpers, zijn
subtieler. Eigenlijk begint het pro
bleem niet bij de houding van de
overheid, maar bij de structuur
van de pers. De pers in Nederland,
en eigenlijk in alle zogenaamde
westerse landen, verkeert voortdu
rend in een tweeslachtige positie.
Aan de ene kant wordt zij gezien
als een onmisbare factor in de
democratische samenleving, ja
zelfs als een hoeksteen van het
parlementaire systeem. Aan de an
dere kant is zij een gewoon onder
deel van het bedrijfsleven, een
domein waar vrije ondernemers
met meer of minder succes probe
ren geld te verdienen. Hoe groot
de ideële verschülen tussen dagbla
den ook mogen zijn, economisch
gezien zitten zij allemaal in hetzelf
de schuitje.
staat de wijze van voorlich-
de kant van de Provinciale
Elektriciteitsmaatschappij
over het gebruik van kerne-
an mensen uit het onderwijs,
enstellers van het rapport
de energievoorlichting van
SM ..propaganda van het
soort" Zij wijzen daarbij op
uik van verouderde statistie-
opvatting als zou „de strijd
ernenergie voor een aantal
een heilige zaak zijn. iets wat
:teerd moet worden", ervaren
iscriminerend.
DEN HAAG Twee weken voor de ontknoping van de lange afstandsrace tussen de twee
kandidaten Max van den Berg (34) en Wim Meijer (39) om het voorzitterschap van de Partij
van de Arbeid liggen de kaarten eindelijk duidelijk op tafel.
Het partijbestuur van de PvdA is
razend, omdat het congres straks de
Groningse oud-wethouder Van den
Berg waarschijnlijk met een krappe
meerderheid tot voorzitter zal kiezen.
Maar datzelfde congres zal ook de
overgrote meerderheid van het nog
zittende partijbestuur herkiezen. Een
kiezersuitspraak derhalve voor een
voorzitter, die het functioneren van
de partij en met name de partijlei
ding tot op het bot heeft gekraakt en
een kiezersuitspraak waaruit het zit
tende bestuur terecht mag afleiden
het nog niet zo gek gedaan te hebben.
Wie heeft ze ooit zo zout gegeten?
Maandagavond stond het partijbe
stuur daarom bol van razernij en
spanning: het congres zou toch op
enigerlei wijze het krankzinnige van
deze situatie duidelijk moeten wor
den gemaakt. Maar hoe doe je dat
zonder de vlam in de pan te laten
slaan? Het is een verrassende ontkno
ping van een van de bizarste verkie
zingscampagnes die we op onze va
derlandse bodem hebben meege
maakt. Amusant wellicht ook, ware
het niet dat de geschiedenis tegelij
kertijd het falen van het democra
tisch proces zo onbarmhartig aan de
kaak stelt. Wat is er allemaal mis
gegaan, dat ieder zinnig denkend
mens bijna gedwongen is de waarde
van zo'n kiezersuitspraak, of die nu
ten gunste van Wim of Max uitvalt, in
feite aan zijn laars te lappen?
Lange duur
zij is ideëel en tegelijkertijd een
commercieel goed. Een overheid
die als logisch gevolg daarvan ook
meer tweeërlei persbeleid zou
gaan voeren, begeeft zich op glad
ijs. Welke regering zou het bij
voorbeeld aandurven twee BTW-
tarieven voor de pers te laten gel
den, waarbij dan aan de hand van
de inhoud zou moeten worden
vastgesteld in welk tarief een be
paald blad behoort te vallen?
Het eerlijkst lijkt het maar vast te
stellen dat de huidige structuur,
waarbij de vrije ondernemers in
feite de voornaamste dragers zijn
van de zo hoog gewaardeerde pers
vrijheid, principieel gezien een on
gelukkige is. In theorie is het niet
moeilijk een betere te verzinnen.
Politiek en maatschappelijk gezien
is er echter weinig kans op invoe
ring daarvan. Maar als we het dan
voorlopig met die gebrekkige
structuur moeten doen, zal de
overheid in haar benadering van
de bedrijfstak pers het ideële as
pect het volle pond moeten geven.
Daarom moeten vooral de parle
mentariërs zich de kritiek die de
NDP-voorzitter uitte goed ter har
te nemen.
Wat in de eerste plaats opvalt is de
lange duur van de campagne. Lang
voor dat Ien van den Heuvel defini
tief had besloten zich niet meer voor
het voorzitterschap beschikbaar te
stellen, namelijk in mei vorig jaar al,
kondigde Max van den Berg zijn kan
didatuur aan. Na acht jaar Groningse
politiek wilde hij wel eens een gooi
doen naar de landspolitiek, daartoe
ruim in de gelegenheid gesteld door
dat hij had besloten na de gemeente
raadsverkiezingen in mei niet meer in
de gemeentepolitiek terug te keren.
Wellicht verklaart dit dat Van den
Berg op de vele campagne-avonden
die nog zouden volgen een aanzien
lijk frissere en uitgerustere indruk
maakte dan zijn concurrent Wim
Meijer, die zijn campagne naast zijn
tijdrovende Kamerlidmaatschap
moest voeren.
De lange duur van de campagne be
hoeft op zichzelf echter nog geen re
den tot ontmanteling van het demo
cratisch proces te zijn. Weliswaar
wordt het nog zittende bestuur al in
een vrij vroeg stadium op de vergan
kelijkheid aller dingen gedrukt en
betekent het in feite dat de geloof
waardigheid van de nog zittende
voorzitter behoorlijk wordt ondergra
ven. Zoals er in het CDA terecht
verontwaardiging heerst over het nu
door Willem Breedveld
al ter discussie stellen van het lijst
trekkerschap van premier Van Agt.
Maar het is precies zoals Wim Meijer
in oktober al in een interview in Vrij
Nederland vaststelde: „Zoiets kan je
pas doen wanneer je vindt dat de
huidige voorzitter het niet goed ge
daan heeft, of wanneer je het met de
politieke lijn niet eens bent". Of an
ders gezegd: Zo'n vroegtijdige en in
tensieve campagne om het voorzitter
schap is alleen maar gerechtvaardigd
wanneer de inzet een ingrijpende
koersverandering van de Partij van
de arbeid behelst.
Omdat Wim Meijer in datzelfde inter
view met zoveel nadruk stelt dat Ien
van den Heuvel het goed gedaan
heeft en hij zich altijd heeft kunnen
vinden in haar politieke lijn, zou in
beide kandidaten een belangwekken
de richtingenstrijd binnen de Partij
van de Arbeid zichtbaar moeten zijn
geworden. Wie echter met dat oog
merk een van de vele tientallen cam
pagne-avonden heeft bijgewoond, is
bedrogen uitgekomen.
Radicaal-links
Het ging en het gaat nog steeds om
twee kandidaten die beiden behoren
tot de bijna radicale linkervleugel
van de Partij van de Arbeid. Het
verschil in opvattingen derhalve over
de gewenste aanpak van problemen
als de werkloosheid, de positie van de
achtergestelden, de derde wereld en
noem maar op, is daarom zelfs onder
een loep nauwelijks zichtbaar. Om er
iets van te kunnen zien zou het ge
middelde partijlid al over de gevoe
ligheid van de sprookjesprinses moe
ten beschikken, die 's nachts slecht
had geslapen doordat zich onder haar
zeven matrassen ganzendons een
erwt had bevonden.
Maar ook luisterend naar voor de leek
meer toegankelijke onderwerpen
zoals de partijstrategie of: hoe stellen
we ons op tegenover CDA en VVD
(een discussie die door Joop den Uyl
al eens smalend een vorm van denk-
luiheid is genoemd) bleken de ver
schillen minimaal. Max van den Berg
mag dan wel de belichaming zijn ge
worden van een PvdA die bij uitslui
ting van alle anderen de touwtjes van
de macht in handen wil hebben (Gro
ningen was het schoolvoorbeeld van
een links meerderheidscollege), hij
bleek redelijk genoeg dit model niet
onverkort van toepassing te willen
verklaren op de landspolitiek. Na
tuurlijk, er zal gestreefd moeten wor
den naar een linkse meerderheid,
maar als het CDA weer eens genegen
was een stap naar links te doen. waar
om zou je met zo n partij dan niet een
gelegenheidscoalitie aangaan?
Toetsstenen
Wel haalde hij voor de aardigheid de
al weer verouderde en in de praktijk
onmogelijk gebleken theorie van het
minimum-programma van stal: toets
stenen voor de samenwerking, die
doordat ze zwart op wit worden gezet
de manoeuvreerruimte tot nul redu
ceren. en die bij de tegenpartij alleen
maar laconieke reacties oproepen. Zo
kon CDA-lijsttrekker Van Agt in 1977
makkelijk scoren met de opmerking:
„Toetsstenen gooien we met een wij
de boog terug naar het erf waar zij
vandaan komen". Succes verzekerd.
Wim Meijer onthield zich daarom tij
dens zijn campagne over de te volgen
tactiek bij de verkiezingen.
Hoe dan gehandeld zal moeten wor
den, zal in de eerste plaats moeten
afhangen van de situatie op dat mo
ment, vindt hij.
Waar dit een van de weinige echte
verschillen was, viel het volle licht op
twee andere aspecten, namelijk de
personen en het functioneren van de
partij. Het eerste aspect bevestigt de
Amerikaanse campagnemakerij, die
enkele jaren geleden aarzelend zijn
intrede heeft gedaan op onze vader
landse bodem. Zo ging het bij de
laatste verkiezingen ook in belangrij
ke mate om de personen van Joop
den Uyl en Dries van Agt. In zo'n
campagne is het nauwelijks belang
rijk wat de kandidaat te berde heeft
te brengen. Het enige wat van belang
is mythe en verdichting. Of. om het
wat hanteerbaar te formuleren: van
belang is er zorg voor te dragen dat je
beantwoordt aan bepaalde vooroor
delen en verwachtingen die bij het
publiek leven.
Simpel
Tekeningen, bij voorkeur in liggend for
maat, sturen aan Trouw, jury politieke
prent, postbus 859, 1000 AW Amster
dam. Naam en adres aan de achterzijde
vermelden. Voor geplaatste prenten is er
een boekenbon
lit op kritiek
'ERLO „Duizenden onderwijsmensen in Gelderland
de jeugd bloot aan de atoompropaganda van het
slevenZo luidt de conclusie van een rapport van de
segroep Kalkar Oost-Gelderland, getiteld „Actueel on-
ischandaal in Gelderland".
De samenstellers keren zich tegen de
opvatting van de kant van de Gelder
se elektriciteitsmaatschappij die
stelt dat plutonium geen zaak is voor
de elektriciteitsbedrijven. Maar via
de Samenwerkende Elektriciteitspro
ducenten (SEP) neemt de PGEM ook
deel aan Kalkar waar het de bedoe
ling is om plutonium te kweken.
Het rapport noemt het „tekenend
voor de plutonium producenten dat
zij zich nu al distantiëren van iedere
verantwoordelijkheid wat betreft de
gevolgen van het door hen zelf gepro
duceerde materiaal".
VE moeten dit
ZEE». ortZICHTIC
AANPAKKEN
ZOIETS MWHIER.
NOOOOOOIT
GEIEUREH'
Wim Meijer
conformisme nu eenmaal taboe is
voor veel leden van de Partij van de
Arbeid, is dat een punt in het voor
deel van Max en een punt in het
nadeel van Wim, die er oer-burgerlijk
uitziet. Wim zal daar trouwens wel
weer mee scooren bij de massa van de
PvdA-stemmers, maar die mogen nu
eenmaal geen stem uitbrengen voor
de nieuwe partijvoorzitter. Hoe ge
voelig Max voor deze uiterlijkheden
is. bewijst hij in de Haagse Post van
deze week. Tegen de fotograaf zegt
hij: „Goed dat je gekomen bent. Jul
lie zetten in de Haagse Post steeds
zo'n oude foto van mij. Veel te lang
haar".
Het is in wezen een heel simpel me
chanisme, zo simpel zelfs dat boer
Koekoek met gebruikmaking van dit
instrument nog steeds de lachers op
zijn hand weet te krijgen. De eerste
keer was dat ongetwijfeld een verras
sing voor hem. Later maakte hij er
handig gebruik van. Maar ik maak
me sterk dat hij nog steeds niet echt
weet waaraan hij het gelach te dan
ken heeft. Het is als met een kind dat
feilloos weet in te spelen op bepaalde
verwachtingen zonder het waarom te
begrijpen.
Het vraagstuk Meijer of Van den
Berg kan aldus herleid worden tot het
meer of minder modieus gekleed zijn,
niet omdat uiterlijk op zichzelf be
langrijk is, maar omdat daarmee as
sociaties worden gelegd met meer of
minder conformistisch. En omdat
Een meester
Maar uiterlijk op zichzelf is niet ge
noeg voor een personality. Daar komt
nog bij het vermogen goed in te spe
len op vaak onuitgesproken gevoe
lens van zowel verwachting als fru
stratie. En ook daarin blijkt Max van
den Berg een meester te zijn. Het is
zeker niet overdreven dat velen in
hem een soort nieuwe profeet zien,
die hoe dan ook de verwachting wekt
de Partij van de Arbeid, het socialis
me. voort te zullen stuwen in de vaart
der volkeren.
De Groningse oud-wethouder weet
dit ook uitstekend te combineren met
de gevoelens van frustratie over het
functioneren van de partij. Niet te
ontkennen valt dat de Groningse
oud-wethouder hiermee een gevoeli
ge snaar raakt.
Het socialisme van de Partij van de
Arbeid lijkt de laatste maanden meer
dan ooit te zijn verworden tot een
wonderlijke warboel van etiketten-
plakkerij, onbegrijpelijk spraakge
bruik en verwoede gesprekken achter
de schermen, die alleen maar te be
grijpen zijn als de zoveelste zet in een
reeks tactische manoeuvres, maar
waarvan de portee de buitenstaander
te enen male ontgaat. In enkele tref
woorden gaat het om een maatschap
pij-gerichte strategie, activisme, het
zijn van actiepartij, het inschakelen
van de basis, de interne partij-demo
cratie en uiteraard een grotere parti
cipatie. Allemaal zaken waarvoor de
gewone burger zich nauwelijks inte
resseert (hij kan zijn tijd wel beter
gebruiken), maar die voor het actieve
partijlid erg belangrijk zijn en daar
ging het bij deze campagne om.
Max van den Berg
gebruiken en er ook heel concrete
zaken mee wil oplossen. Het is meer
het werken voor de gewone man.
Bij Max van den Berg daarentegen
gaat het meer om een abstract profe
tisch ideaal, dat ongetwijfeld de vele
PvdA-ideologen meer zal aanspre
ken. Het is daarom bijna ontroerend
om te zien hoe Max van den Berg in
de zaal steeds een concrete confron
tatie met zijn tegenstander uit de weg
gaat. Dit soort kwesties bijna baga
telliserend in het licht van de grote
idealen waarvoor de Partij van de
Arbeid zou staan. Het is inderdaad
voor het partijbestuur om razend van
te worden. Want straks zullen er toch
weer gewone zaken moeten worden
gedaan.
Van onze onderwijsredactie
Onbehagen
Welbeschouwd zijn het allemaal de
zelfde woorden voor een diep gevoeld
onbehagen over het functioneren van
de partij. De spanning tussen hoog
gestemde idealen en de weerbarstige
praktijk is duidelijk te hoog geweest.
In de daarin ontstane warboel is nu
een zondebok gevonden en die heet
„Het Haagse circuit". Partijtop en
fractie zijn, om het in de woorden van
Max van den Berg te zeggen, blijven
steken in „de kleine stap van de dag".
Heel subtiel plaatste hij daarom
vraagtekens achter de vraag of ie
mand uit dit circuit wel de geschikt
ste kandidaat is voor het partijvoor
zitterschap. die toch bij uitstek de
echte tegenstellingen in de maat
schappij bloot behoort te leggen, om
aldus de zegentocht van het socialis
me voor te kunnen bereiden.
En daar sta je dan als Wim Meijer, die
evenals Max van den Berg macht wil
voor de Partij van de Arbeid om de
problemen aan te kunnen pakken.
Het verschil is waarschijnlijk dat
Meijer die macht heel concreet wil
UTRECHT De medewerkers van
het Instituut Ontwikkeling Wiskunde
Onderwijs gaan een actie voeren voor
het behoud van deze instelling. Zij
menen dat de opheffing van het insti
tuut per 1 augustus aanstaande desa
streus is voor het onderwijs.
Het instituut in Utrecht heeft de afge
lopen tien jaar een belangrijke rol
gespeeld bij de vernieuwing van het
wiskunde-onderwijs. Vooral voor pe
dagogische academies, lagere scho
len en kleuterscholen is veel gedaan
aan de ontwikkeling van leerplannen,
de training van leerkrachten en de
begeleiding van scholen.
De moeilijkheden begonnen toen en
kele Jaren geleden besloten werd tot
oprichting van de Stichting Leerplan
ontwikkeling in Enschede. Deze
stichting ontwerpt leerplannen voor
alle belangrijke schoolvakken. Ook
het vak wiskunde kreeg in die opzet
een plaats. Het was de bedoeling dat
de research op dit terrein werd onder
gebracht bij de universiteiten, terwijl
de eigenlijke leerplanontwikkeling
werd overgeheveld naar Enschede.
De medewerkers van het wiskunde-
instituut zien hierin een bedreiging
van de kwaliteit van het onderwijs.
„Een goed lopend instituut met veel
kennis en ervaring en met internatio
nale bekendheid verdwijnt zonder
dat er alternatieven zijn", aldus de
brief die nu verstuurd is aan een
groot aantal mensen in het onderwijs.
De brief roept hen op steun te betui
gen aan deze actie.
ADVERTENTIE
EEN KAVERO
REKREATIE WONING!
Onze rekrestie-woningen hebben na
tuurlijk een luxe ingerichte keuken,
gas, water en licht, cv en warmwater
voorziening. Lees onze brochure en
ontdek wat uw woning nog meer aan
comfort te bieden heeft.
Bel of schrijf.
Vandaag nog.
Kavero
zeeuwsche land bv
Schouwsedijk 2,4318 TM Brouwershaven
Telefoon 01119 469 of 354.
I-
De kerk van Driehuizen kan weer
even voort. Dankzij een portie
van de erfenis van „tante Geer
tje" Slooten, de onlangs overle
den eigenares van café De
Vriendschap, kunnen de peuters
van dit Noordhollandse dorp ir
de gemeente Schermer, de tafel
tennissers, de leden van de gym
nastiekvereniging en de toneel
club en al die anderen die regel
matig hun sport en spel in he
kerkgebouw beoefenen, voorlo
pig zonder zorgen doorgaan
Want een kerkdienst wordt ei
praktisch nooit meer gehouden
„Ze zijn hier niet zo kerks", zegl
mevrouw Klaver, de secretaresst
van de dorpsvereniging De Drie
huizer Gemeenschap. Een eigen
predikant is er al lang niet meer.
Wie wil, kerkt in het nabijgelegen
Stompetoren, maar daar zijn ze
hun dominee nu ook kwijt.
Zes jaar geleden was het finan
cieel al niet doenlijk meer de her
vormde kerk van Driehuizen in
stand te houden. De kerkvoogdij
besloot tot sloop over te gaan,
maar dat vond de Driehuizer Ge
meenschap toch wel zonde. Zaal
ruimte voor sport was er niet in
het dorp en het kerkgebouw zou
een mooie oplossing zijn. De
kerkvoogdij wilde het gebouw
wel overdoen voor de symboli
sche prijs van één gulden, maar
onder voorwaarde dat het voor
eventuele kerkdiensten beschik
baar zou blijven en dat de Ge
meenschap het gebouw zou on
derhouden.
De eerste voorwaarde gaf geen
problemen („het afgelopen jaar is
er niet één dienst geweest"),
maar het tweede punt was moei
lijker dan het er aanvankelijk
uitzag. Er was een fonds ge
vormd. gerestaureerd hoefde er
niet te worden het gebouw
dateert van 1912 en is niet bijzon
der mooi verbouwen was niet
nodig, maar het onderhoud kost
te en kost wel handenvol geld.
De dorpsgeeenschap heeft altijd
in het onderhoud bijgedragen,
maar ineens moesten er ettelijke
duizenden guldens tegelijk op ta
fel komen, elk jaar opnieuw.
Kopzorgen di's voor de Driehui-'
zer Gemeenschap,, en een hele
verademing toen bekend werd
dat tante Geertje haar hele kapi
taal. ongeveer honderdduizend
gulden, aan haar dorpsgenoten
had nagelaten.
Het geld wordt verdeeld onder
vijf instellingen, waarvan het
fonds tot instandhouding van het
kerkgebouw er dus een is. Of tot
instandhouding van het gebouw
voor sport en cultuur, het is maar
hoe je het bekijkt. Hoe groot het
bedrag precies wordt is nog niet
te zeggen, maar. zegt mevrouw
Klaver, „in elk geval kunnen we
voorlopig vooruit."
Een maand of vijf zijn deze Bengaalse tijgertjes na, groot genoeg
om bij mooi weer met hun oppassers een eindje om te gaan. Wel aan
de riem en niet verder dan de hekken van de Amersfoortse dieren
tuin, waar ze zijn geboren en met de fles grootgebracht.
Al sinds 1976 wordt de in zijn
land bekende advocaat, histori
cus en journalist Alfonso Avelino
Fernandez Cabrelli door de auto
riteiten van Uruguay vastgehou
den, beschuldigd van „beledigin
gen die de moraal van de strijd
krachten aantasten". Fernandez
Cabrelli die in de hoofdstad Mon
tevideo gevangen zit is nooit
veroordeeld. Wel werd hij er op 9
september 1976 zwart op wit van
beschuldigd dat hij in zijn (overi
gens al in 1971 gepubliceerde)
boek „Los Orientales" zijn lezers
verkeerd had beïnvloed door his
torische gebeurtenissen te ver
draaien en vergelijkingen te trek
ken tussen de negentiende-eeuw-
se vrijheidsstrijder generaal Arti-
gas, Camllo Torres en Che Gue
vara. Voorts konden verscheide
ne passages waarin scherpe kri
tiek geleverd werd op overheids
maatregelen „om de nationale
waarden te behoeden" geen ge
nade vinden in de ogen van de
Uruguayaanse autoriteiten. Fer
nandez Cabrelli. nu 60 jaar. was
directeur van het maandblad
Para Todos dat in november 1972
een verschljnings-verbod kreeg
opgelegd. Ook was hij uitgever
van een serie politieke en histori
sche uitgaven. Sinds juni 1973
zijn in Uruguay zesentwintig lan
delijke en vijf regionale dagbla
den, verscheidene tijdschriften
en een aantal vakbondsbladen
verboden.
Beleefde brieven in Spaans of
Engels met het verzoek Alfon
so Avelino Fernandez Cabrelli
onmiddellijk in vrijheid te stel
len, kunnen gericht worden aan:
Sr. Presidente de la Repüblica,
Dr. Aparicio Méndez Casa de
Gobierno Montevideo,
Uruguay.
Wie graag een goed voorbeeld
voor een dergelijke brief heeft,
kan bij Amnesty Nederland. 3e
Hugo de Grootstraat 7. Amster
dam. de brochure,,Uw brief helpt
een politieke gevangene" bestel
len, waarin voorbeelden in vier
talen zijn opgenomen.
Een oma vertelt in de kinderru
briek van KRO's omroepblad
Studio, hoe roomse kinderen
vroeger op de zaterdagmorgen
vóór Pasen met het „vastentrom-
meltje" onder de arm naar de
torenklok stonden te staren:
„Want precies om twaalf uur was
de vasten afgelopen. Dan moch
ten ze al het snoep dat ze ln die
veertig dagen verzameld hadden,
opeten. En al zag het er allemaal
niet zo smakelijK meer uit (drop.
snoep, koek, alles zat op elkaar
geplakt), 's avonds was dat trom
meltje leeg tot op de bodem". Op
Pasen kwam bij haar thuis de
„paasvogel". Vader ging dan 's
morgens met de kinderen uit
wandelen (de meisjes in nieuwe
witte mouwschorten, de jongens
in zwarte), zodat moeder gelegen
heid had de gekleurde eieren in
de tuin te verstoppen. Als vader
dacht dat moeder wel zo onge
veer klaar moest zijn met dat
werkje, hield hij zijn hand boven
zijn ogen, tuurde ln de lucht en
zei: ik geloof dat ik hem al zag
vliegen. .„Dan renden ze naar
huis met z'n allen en zochten net
zo lang tussen de bloemen en het
gras tot er geen ei meer over
was!"
Het hart van Gelson Alcldes de
Rosa Filho zit op de verkeerde
plaats, maar daar heeft hij alleen
maar plezier van. Een paar dagen
geleden werd deze 24-jarige inwo
ner van Rio de Janeiro in zijn rug
geschoten. De kogel drong dwars
door zijn lichaam en kwam er aan
de linkerkant uit, precies op de
plaats waar normaal het hart zit.
De röntgenfoto's die in het zie
kenhuis gemaakt werden, lieten
tot verbazing van de artsen iets
heel anders zien: De Rosa Fllho's
hart zat aan de rechterkant van
zijn borstkas. Had zijn hart op de
goede plaats gezeten, dan was de
man volgens de artsen absoluut
op slag dood geweest.
