Zelfmoord kinderen moet onder ogen gezien worden Prof. Rood-de Boer: probleem niet verhullen Moeilijkheden op school of thuis vaak achtergrond ^STHennanoe.s.irt^oo.u-, dessin. b^erkatoenen flannel shirt in button- houthakkers-wit- ^ns.rult. ^^stem-styktHannelshirtln vJëstërn-style cordürctyieans in diverse kleuren. Originele Schuttersveld katoenen corduroy pantalon, /"r DONDERDAG 3 NOVEMBER 1977 TROUW/KWARTET PR16-Hljo Vrida d5uu |e vrije tijd is heilig. |e hob je autootje, je gezinnetje of j vriendin.Je leef t maar één k je bent op zoek naar'gemal Daar heb je rechtop. Kom dan toch uit die klof va1 jaren geleden. Maak't je óók gemakkelijk met zo'n voortreffelijke keus in 'n flary Ihirt en 'n corduroy broek, j '.'V-ia Van een onzer verslaggevers AMSTERDAM In een kinderziekenhuis zit een arts aan het bed van een twaalfjarig Marok kaans meisje, dat net is bijgekomen uit een bewusteloosheid. In gebroken Nederlands vertelt zij, hoe zij met haar moeder en broertjes een half jaar geleden naar Nederland is gekomen, waar haar vader al langer werkt. immers nog zo ver van de dood ver wijderd moeten zijn. Zelfmoord van een kind is daarom volstrekt onver draaglijk. De reden van de ontken ning is gelegen in de doodsangst van de volwassene zelf. In de buurt waar de familie woont, wonen geen andere Marokkaanse meisjes van haar leeftijd. Op school zit ze in een klas met veel jongere kinderen, die haar uitlachen omdat ze achter is in schoolkennis, omdat ze gebrekkig Nederlands praat en omdat ze er heel anders uitziet dan haar klasgenootjes. Thuis heeft ze een doosje met pijnstillende tablet ten van haar vader gevonden. Ze heeft ze allemaal ingenomen. Ze is bewusteloos naar het ziekenhuis ge bracht. Dit is een voorbeeld van een zelf moordpoging van een kind. dat de Juriste mevrouw prof. mr. M. Rood- de Boer, hoogleraar in het kinder recht en kinderbescherming, naar voren haalt in een arUkel in het laatste nummer van het Maandblad Geestelijke Volksgezondheid, waar in zij studie maakt van het ver schijnsel zelfmoord bij kinderen. Volgens de officiële statistieken komen er heel weinig zelfmoorden voor bij jonge kinderen (negen in 1975) maar mevrouw Rood tekent hierbij aan. dat het volgens haar om een veel groter probleem gaat, dan je uit deze officiële cijfers zou kunnen aflezen. Zij meent, dat er veel vaker sprake is van zelfmoord bij jonge kinderen, maar dat deze niet als zo danig herkend wordt. „Het probleem van de kinder-zelf- moord ligt in de taboesfeer. Het gaat om een verhuld probleem, dat door onze maatschappij wordt ontkend. Dit gebeurt uit angst De jonge mens vertegenwoordigt immers voor ons. volwassenen, de levensvreugde; hij symboliseert bij uitstek het onge compliceerde geluk. Wanneer nu ie mand. die zo Jong is, zou spreken over doodgaan of zichzelf zou doden, neemt men hem dat kwalijk. Hij zou Schuld en schaamte Verder kan de ontkenning ook ver klaard worden uit schaamtegevoe lens: de volwassenen om het kind heen schamen zich tegenover de bui tenwereld, dat zij hun kind niet een zodanig gevoel van veiligheid en ge borgenheid hebben kunnen geven, dat voorkomen kon worden dat het dit uiterste middel aangreep. Verder spelen schuldgevoelens een rol; deze kunnen aanleiding zijn voor de di recte omgeving niet over het gebeur de te willen praten en het ook voor zichzelf als een ongeluk voor te stel len. De zelfmoord van een kind be vestigt als het ware het falen van de omgeving en dat op een volstrekt definitieve manier. Men heeft niet alleen gefaald In de opvoeding en de verzorging van het kind, men heeft ook de signalen, die het uitzond over zijn ongelukkig-zijn, niet opgevan gen," schrijft mevrouw Rood. Nog een paar andere voorbeelden van kinderen, die zichzelf van het leven beroofd hebben: Ergerts In een stad in ons land wordt een jongen van elf jaar op school geplaagd, om dat hij bij gymnastiek geen goed figuur slaat. Als hij niet mee mag spelen bij een partijtje voetbal op straat, zegt hij tegen de andere jon gens, dat hij dan misschien niet goed kan voetballen, maar hij kan wel vliegen. Ze lachen hem uit. Hij neemt ze mee in de lift van het hoge flatgebouw, waar hij woont. Zodra hij op de tiende verdieping is, klimt hij op de balustrade, schreeuwt: „Kijk maar, ik vlieg," en springt naar beneden. In West-Duitsland werden vorig jaar drie jongens van ongeveer twaalf jaar gevonden, na dat zij zichzelf hadden opgehangen aan een boom, omdat zij een slecht rapport hadden, waarmee zij niet naar huis durfden. Versluiering Mevrouw Rood: „Er wordt in derge lijke gevallen altijd snel gezegd, dat het gaat om ongelukken of verkeerd afgelopen spelletjes. Maar dat is weer een voorbeeld van de versluie ring van het probleem: in wezen gaat het wel om zelfmoord. Doordat het probleem ontkend wordt, wor den kinderen die een zelfmoordpo ging ondernemen, ook zelden goed geholpen. Als het kind na een spoed opname in het ziekenhuis herstelt, gaat het weer terug naar huis, al dan niet met inschakeling van de huis arts. Daarbij blijft het. Nogal wat gevallen worden uit het ziekenhuis ontslagen zonder dat psychiatrische of psychologische hulp is ingeroe pen. Dit gebeurt, van de kant van de ouders, vaak omdat men geneigd is te denken: „Nu alles goed is afgelo pen, er zo weinig mogelijk aandacht meer aan besteden, doen alsof alles weer normaal is". Moeilijkheden Er is niet veel onderzoek gedaan naar zelfmoord bij kinderen, maar uit de gegevens die beschikbaar zijn, blijkt dat kinderen vooral tot dergelijke wanhoopsdaden komen door moeilijkheden thuis of op school. Relatieproblemen, vooral met de ouders, blijken de belang rijkste factor te zijn. Er blijkt ook wel enig verband te bestaan tussen een toeneming van het aantal zelf moorden van jonge kinderen en de te hoge verwachtingen die ouders van hun kind koesteren (reden waar om een slecht rapport enorme wan hoop kan veroorzaken bij een kind). In elk zelfmoordgeval van een kind, gaat het in wezen om een eenzaam kind, zonder vriendjes en zonder hechte band met zijn ouders. Onderzoek van achttien zelfmoordgevallen van kinderen van acht tot vijftien jaar toont aan, dat de belangrijkste factoren daarin lig gen, dat het kind zich niet geborgen en niet geliefd voelt. Ouders verloren Mevrouw Rood schrijft dat het haar persoonlijk altijd erg getroffen heeft dat er bij jeugdige zelfmoordgeval len zo vaak sprake was van kinderen die een ouder door de dood of een echtscheiding hadden verloren, of kinderen die op jeugdige leeftijd herhaalde malen waren overge plaatst van de ene naar de andere inrichting, of kinderen die in een pleeggezin waren geplaatst, waar geen banden tot stand waren geko men tussen de pleegouders en hen, vandaar dat zij tot de conclusie komt, dat kinderbeschermingskin deren op dit gebied een risicogroep vormen, vanwege de hier aanwezige relatieproblematiek. Prof. mr M. Rood—de Boer

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Nieuwe Leidsche Courant | 1977 | | pagina 18