Vriendelijkheid is wat anders
dan lief zijn voor elkaar'
Opvoeden
O
MODE
Mode in huishoudlinnen
Dl
PROBLEEM 00K HET ONZE
Mevrouw Ramakers biedt 25 jaar een „Handje Help"
Nieuwe
boeken
MAANDAG 12 SEPTEMBER 1977
VARIA
Trouw/Kwartet
door Fred Lammers
HAARLEM „In september Is
het 25 jaar geleden dat werd
begonnen met de actie voor
een persoonlijk „Handje hulp",
die wordt gedragen door het
maandblad Open deur. Al die
jaren verzorgt mevrouw A. J J.
Ramakers-Huzemeier, Corne
lia de Langestraat 39 in Haar
lem, de correspondentie, rond*
schrijvens en pakjes voor zie
ken, oudere mensen en alleen
staanden. Bovendien ontvangt
zij veel brieven en telefoontjes
van mensen, die eens met haar
willen uitpraten". Deze korte
mededeling uit het weekbulle-
tin van het persbureau der Ne
derlandse Hervormde Kerk
kwam onlangs via mijn collega
van de kerkredactie op mijn
bureau terecht. De bedoeling
was duidelijk: een kwart eeuw
je inzetten voor anderen is echt
wel de moeite waard.
In die mening werd ik gesterkt toen
ik vorige week tegenover mevrouw
Alida Ramakers zat en ze me tussen
neus en lippen door vertelde dat zij
moeder is van zeven inmiddels
volwassen zoons. Toen ze met
haar bijzondere nevenwerkzaamhe
den begon, moest haar jongste nog
geboren worden.
Hoe kwam zij op de gedachte met
deze tijdrovende activiteiten te be
ginnen? Aan een gezin met zeven
opgroeiende kinderen heb je Je han
den toch meer dan vol? Mevrouw
Ramakers knikt instemmend.
„Ik zie het zo dat het op mijn weg is
geplaatst. Eigenlijk is het door mijn
moeder gekomen, al heeft zij dat zelf
nooit geweten. Toen zij al in de tach
tig was, kreeg zij op een dag een
bloemetje, zo maar van een onbe
kende. Dat stralende gezicht van
haar zie ik nog voor me. Ik begreep
ineens wat een hartelijk gebaar voor
mensen kan betekenen, vooral voor
ouderen die veel contacten zijn
kwijtgeraakt. Veel mensen ontvan
gen nooit een brief, laat staan dat
het rode autootje van de post voor
hun deur stopt. Langzamerhand
rijpte het plan daaraan iets te gaan
doen. Ik ben erover gaan praten met
ds Klijn, destijds de man achter het
Opendeur-werk. Hij voelde er wel
voor, al dacht hij geloof ik wel: daar
heb Je weer zo'n vrouw die wat te
doen wil hebben. Dat ik een groot
gezin had. heb ik hem pas later ver
teld. Maar hij was het met me eens
dat er zo vaak van ons wordt ge
vraagd een of ander project in het
buitenland te steunen, dat het ook
wel eens leuk is dichter bij huis te
blijven. Het was najaar 1952 en we
besloten met de kerst iets te gaan
ondernemen.
Aiida Ramakers
Veel mensen ontvangen nooit een brief
Tuttig
Ds Klijn schreef een stukje in „Open
deur" en bedacht voor de actie de
naam „Handje hulp". Zelf heb ik die
benaming altijd een beetje tuttig
gevonden. Ik had het liever wat pitti
ger gehad, maar Ja de vlag dekt wel
de lading. We steken een hand toe
aan iemand die dat nodig heeft"
Mevrouw Ramakers benadrukt dat
het beslist niet om liefdadigheid
gaat. „Als je een oude tante iets geeft
voor haar verjaardag, doe Je dat ook
niet omdat zij dat geschenkje zo
nodig heeft. Het enige doel van
„Handje hulp" is proberen een lach
op een gezicht te toveren, een zonne
tje in huis te brengen, iemand een
blij gevoel te geven. Het komt vaak
op een enkel woord aan. Het is soms
al voldoende als je mensen laat we
ten: ik denk aan je. Dat is wat me
beweegt dit werk te doen."
Een beetje vriendelijk zijn voor el
kaar is een kleine moeite en toch
wordt dat de laatste UJd hoe langer
hoe meer vergeten, is de conclusie
van mevrouw Ramakers. „Vriende
lijkheid is wat anders dan de leus die
je tegenwoordig zo vaak hoort: lief
zijn voor elkaar. Die irriteert me vre
selijk! Die is me te fondantachtig.
Het begrip lief zijn is zo beladen. Je
kunt niet lief zijn voor iedereen en
dat hoeft ook niet, maar vriendelijk
kun je wel zijn tegen de mensen met
wie je krijgt te maken. Maar daar
ontbreekt het steeds meer aan.
Neem bijvoorbeeld de grote waren
huizen. Goeiendag zeggen als je hebt
afgerekend is er nauwelijks meer bij.
Het winkelpersoneel kijkt meestal
glazig over je heen. Daarom zeg ik
expres nadrukkelijk goeiendag. Aan
de reacties merk je dat ze verbaasd
zijn. Soms hoor je na tien seconden
iets van daaag. Als ik wat te moppe
ren heb in een winkel en dat
gebeurt niet zo gauw zeg ik het,
maar ik zeg het ook als een winkel
juffrouw me fijn heeft geholpen. Ik
merk hoe prettig de betrokkenen dat
vinden. Dat is ook zorgen voor een
zonnestraaltje."
Ruim 300 pakjes
„Handje hulp" sloeg meteen aan. In
1952 werden er met de kerst 58 pak
jes verstuurd. Later breidde zich dat
uit. Er zijn wel eens Jaren geweest
dat er vijfhonderd pakjes de deur
uitgingen. Momenteel worden er
ruim driehonderd verstuurd en gaat
er bovendien naar een paar honderd
adressen een kerstgroet. Behalve die
kerstpakketjes, waarvoor de afne
mers zelf wensen mogen indienen
(zakdoeken. handwerkmateriaal,
boeken, portretlijstjes en eau de co
logne zijn de meest voorkomende
verlangens) stuurt mevrouw Rama
kers drie keer per jaar, met Pasen, in
september en in december, een con-
tactbrief aan haar „klantjes".
„Het is een gestencilde brief, waarin
ik een onderwerp aansnijd waarvan
ik aanneem dat de lezers er zich voor
zullen Interesseren. Ik vertel er ook
dingen van mezelf in, bijvoorbeeld
dat ik er weer een kleinkind bij heb.
Dat stellen de mensen erg op prijs.
Het geeft een persoonlijke band.
Vandaar dat sommige mensen den-
(foto: Dirk Ketting)
ken dat die brief apart aan hen Is
geschreven in plaats van aan een
heleboel mensen tegelijk. Dat is een
ontwikkeling waar ik blij mee ben.
Want hoewel ik de meesten van mijn
klantjes niet zelf ken, gaan achter
alle namen die ik in mijn kaarten-
bakje heb zitten, mensen schuil die
voor me leven. Zeker een vijfde van
al die mensen zit al vanaf het prille
begin in die kaartenbak. Ik heb er
ook bij waarvan ik eerst de moeders
had. Na zoveel jaren weet je alle
omstandigheden uit zo'n familie.
Veel mensen houden me daarvan
precies op de hoogte. Ik ben voor
velen de figuur geworden bij wie ze
schriftelijk of telefonisch hun hart
kunnen uitstorten. Dat geeft een ex
tra zorg, al is het fijn wanneer men
sen je hun vertrouwen schenken. Het
betekent echter dat je het er zelf
vaak ook moeilijk door hebt. Zo heb
ik op het ogenblik weer een bejaarde
die erg ziek is. Dat laat me niet los.
Ik ben er doorlopend mee bezig. In
dergelijke omstandigheden denk ik
vaak: ik zou je in mijn armen Willem
nemen als ik kon en weg willen drs#
gen, weg van dat lijden."
Verjaarkaarten
Als er ergens ziekte is stapt me
vrouw Ramakers nog een keer extra
naar de brievenbus om de hoek om
een kaartje te posten, zoals ze trou
wens bijna dagelijks naar die brie
venbus loopt met verjaarskaarten.
Iedereen die bij haar geregisteerd
staat krijgt zo'n felicltatiekaart. Me
vrouw Ramakers is daarin heel
nauwkeurig, evenals zij degenen die
haar activiteiten financieel Steunen
altijd schriftelijk bedankt. „Bij de
„Open deur" vinden ze dat wel eens
een beetje overdreven. Ja. het kost
veertig cent en dat gaat van de
bijdrage af, maar ik vind het belang
rijk dat de mensen niet het gevoel
krijgen hun geld in de zee te hebben
gegooid."
Van tal van kanten krijgt me
vrouw Ramakers hulp. Er zijn men
sen die haar blanco kaarten sturen
en van anderen krijgt zij bijdragen
in natura voor de kerstpakketjes.
„Het grappige is dat diverse mensen
die een pakje van mij krijgen dat
eigenlijk zelf financieren. Er zijn er
bij die geen of weinig familie en
kennissen meer hebben en hej. heer
lijk vinden met een doel voor ogen
inkopen te kunnen doen voor de
decemberactie. Met zorg zoeken ze
leuke geschenkjes uit, die ze mij dan
sturen en die ik dan weer bestem
voor een andere gelukkige. Zo snijdt
het mes aan twee kanten."
De meeste inkopen doet mevrouw
Ramakers echter zelf. „Daarmee
ben ik het hele jaar bezig. Als ik
ergens een leuke aanbieding zie ga
ik erop af. Ik zorg er wel voor dat ik
daarvoor financieel een nestei heb.
De kast op mijn slaapkamer puilt
nu al weer uit en op zolder staat ook
dozen vol geschenken.
Solowerkster
Eind september haal ik die tevoor
schijn en begint het pakken. Toen
mijn man nog leefde hielp hij me
wel. Nu doe ik het weer in mijn
eentje. Ik ben een solowerkster. Zo
dra je dit werk uitbreidt, er meer
mensen voor inschakelt haal je de
bureaucratie in huis, gaat het per
soonlijke eraf. Dit werk is heel moei
lijk over te dragen. Daarom maak ik
me er wel eens zorgen over hoe dal
later moet. Ik ben nu 66. Als ik in de
spiegel kijk schrik ik wel eens. Ik
merk best dat ik een dagje ouder
word. Ik zal het niet nog eens 25 jaar
volhouden. Het is erg vermoeiend
werk. Het gebeurt wel als ik midden
in de pakdrukte zit in januari ben
ik meestal pas weer uit de rommel
en dan kan ik geen pakje meer zien
dat ik denk: waar doe je het
eigenlijk voor. Het wonderlijke is
dat er juist op zulke dagen vaak een
fijne brief komt die me er weer bove
nop helpt, zodat ik er weer tegenaan
kan gaan. Ik weet heel goed dat ik
geen recht heb op dankbaarheid.
Het is geen verdienste dat ik dit
werk doe. Ik heb er aardigheid in.
anders zou ik het ook niet redden.
En natuurlijk is op de achtergrond
sterk aanwezig de gedachte die ook
het uitgangspunt is van het Open
Deur-werk: mensen met God te con
fronteren. In mijn contactbrieven
komt dat altijd duidelijk naar
voren."
Niet zo maar drukte mevrouw Ra
makers in een van haar laatste con
tactbrieven het volgende gedicht
van Huib Fenijn af: „Je hoeft niet
altijd zendeling te worden, om in de
dienst van onze Heer te staan. Was
voor Je zieke buurvrouw maar een
keer de borden, dan heb je ook Gods
wil gedaan." Als mevrouw Rama
kers dat gedicht heeft voorgelezen
zegt ze: „De meeste mensen willen
altijd grote dingen. Ze vergeten dat
wat in het verborgene gebeurt juist
zo belangrijk is." Daaronder valt
ook het denken aan mensen die het
mogelijk eenzaam hebben, al heeft
mevrouw Ramakers in de loop der
Jaren zo haar eigen opvattingen over
eenzaamheid gekregen.
door Mink van Rijsdijk
Loes had een kind van haar vriendin Wil te logeren, een
hartveroverende kleuter van twee jaar. Hij at prima, sliep
goed, was vrolijk en tierig. Geen problemen dus, behalve
een kleinigheid: hij was nog zo onzindelijk als een lekke
gieter. Niet alleen 's nachts, maar ook nog overdag. Loes'
eigen kinderen waren al bar vroeg uit de luiers en de plastic
broeken en zodoende was haar kritiek op de nog natte logée
torenhoog. Voortvarend als ze is, besloot ze acuut iets aan
de situatie te doen. Ze sleepte twee weken met een po af en
aan, liet enkele malen per nacht de wekker aflopen om het
slapende kind tot plassen over te halen. Haar actie voor
opvoeding tot zindelijkheid had succes, al waren het dan
enerverende weekjes geworden. Ze leverde het pleegkind
weer in met de triomfantelijke mededeling dat er maar twee
nachten met „een ongelukje" waren voorgekomen en dat
het verder geen moeite was geweest. Ze kon niet laten een
indringend college weg te geven over de weg naar en het nut
van een zindelijke kleuter. Moeder Wil hoorde het verhaal
zonder noemenswaardige interesse aan. Om het uur op het
potje? Ze keek wel uit. Niet meer drinken na vijven leek
haar een wrede methode en vier keer per nacht kind
opnemen wel daar piekerde ze helemaal niet over. De
pedagogische inzichten van haar vriendin lieten haar Sibe
risch. Zij had over opvoeden zo haar eigen filosofie en
zodoende was het weer snel kraantje lek geblazen met het
jongetje.
Een poos later waren de rollen omgedraaid. Wil kreeg de
negenjarige dochter van Loes te logeren. Een schat van een
kind, behulpzaam en gezellig. Er werd nooit gezeurd over
niet naar bed willen of langer t.v. kijken. Alles liep
geruisloos en plezierig, behalve het eten dan, dat was
zonder meer een crime.
Was me die grote meid notabene gewend dat haar warme
maaltijd werd geprakt. Om het even of er nou sla, bloem
kool of weet-ik-veel op het menu stond, er werd verwacht
dat tante de aardappels fijn maakte, groente erdoor hussel-
I
de en een kuiltje boorde voor de jus. De aldus ontsta
stamppot werd met een lepel naar binnen gwerkt. ,,L
verd," zei Wil, „dit is te gek, je bent toch geen driejneer,
moet eten zoals wij, met mes en vork en dan een hapje ft
en een hapje daar. Dat is trouwens ook beter voor
maag." Bij de boterham was ook iets mallotigs aan de hat
die werden namelijk- klaar gemaakt en in dobbelsteent
gesneden, alsof zo'n kind niet al jaren haar eigen brood h
kunnen smeren, beleggen en snijden. Wil sloe^ aan
opvoeden. Het meisje wilde lief en gehoorzaam zijn
volgde de bevelen zonder scènes op, maar het verandei
patroon was haar een ware kwelling. Bij haar ihuiskon
kreeg Loes behalve haar dochter ook nog gratis enk<
richtlijnen over goede eetgewoonten, waardoor ze
plekke uit haar humeur raakte. „Wat verbeeldt die eigi
wijze Wil zich wel?" reageerde ze later bij haar man
„alsof zij zo'n superstar-pedagoog is, neem me niet kwaliAïf
Wie heeft haar kind zindelijk gemaakt? Ik toch zeki
hoewel ze daar helemaal de hand niet aan hééft êehöui
met het gevolg dat het jong weer alles in zijn broek d(
Wil is een beste meid, daar niet van, maar ze moet zich n
met ons gezin bemoeien." „Tja," bevestigde habr man
toespraak, want hij was ook niet zo verzot op fcroekepli
sers. In het andere huis fulmineerde Wil tegen haar ma
„Heb ik me uitgesloofd om dat kind normaal te leren ete
Maar dacht je dat Loes er ook maar een kruimel vaarden
voor opbracht? Ze is een lieve vriendin, echt dat meen
maar een pedagoog van de koude grond." „Je'moet
maar eens met haar uitpraten," opperde haar man. Wil
Loes, twee vriendinnen al jaren en jaren. Als zesamen w
eens over opvoeden praten .doen ze dat volledig eensgezin
Het kost hun dan geen moeite te zeggen: „Ach, ik ht
natuurlijk zo ook mijn fouten, maar zo als Hanna het maa
is het toch wel al te bar." Losjes wat over eigen foute
praten doet het prima; het kómt zo lekker deemoedig ove
Maar laat een ander het niet wagen dat te beamen
staan man en paard te noemen.
n
da BI
- Ij 1
foor
1ST)
;ïer 1
d raus:
•ft
ten
teras
eft g
orst*
or n
ïgov
1915
Jettef
•rk ïi
en, v
gave
er di
i!
rruk
ik all
zien
k ge
el ge
larbi
en èi
door Annemarie Lück i
Vereenzaming
„Met dat woord word je tegenwoor
dig doodgegooid. Veel mensen goo
chelen met dat begrip, koketteren er
zelfs mee. Ze verwarren alleen-zijn
met eenzaamheid. Ik ben ook een
groot deel van de dag alleen, maar
dat wil niet zeggen dat ik eenzaam
ben, al heb ik wel eens momenten
dat ik me eenzaam voel. Het wordt
pas erg als je vereenzaamt, als er
niemand meer Is die eens een hand
op Je schouder legt, als je geen
schouder meer hebt waar je tegen
aan kunt leunen, als je je gevoelens
niet meer kwijt kunt omdat je nie
mand meer hebt met wie het klikt.
Dat is een probleem dat in onze tijd
steeds meer voorkomt, niet alleen
bij mensen die teruggetrokken er
gens in een huisje wonen, maar ook
bij bewoners van bejaardenhuizen
midden in onze grote steden. Je
hoort die mensen echter meestal
niet, want degenen die zo nodig
moeten vertellen dat ze zo eenzaam
zijn, hebben alleen maar erg mede
lijden met zichzelf.
Er zullen nog maar weinig huis
houdens zijn waar uitsluitend
tussen de witte lakens gesla
pen wordt, alhoewel voorlopers
in mode en trendgebeuren juist
weer terug grijpen naar de ou
derwetse witte handdoeken,
witte lakens en slopen met veel
broderie en wit-kanten spreien.
De opkomst van het donzen
dekbed heeft ook tot de nodige
veranderingen bijgedragen in
onze slaapgewoonten. De vari
atie in kleur en dessin van al
dat beddegoed lijkt onuitput
telijk: heel lief met pastelbloe
metjes, rood satijn voor film-
ster-achtige lakens, monumen
tale Scandinavische dessins en
strepen, of juist ingetogen don
kere oosterse batik.
Wie het helemaal perfect wil doen
kiest voor een oplopende kleur in de
linnenkast, van fluweelzachte Ame
rikaanse handdoeken in zandkleur
en tabaksbruin voor de badkamer,
roestbruine Iers linnen tafelkleden
en tot slot bruin gedessineerde no-
iron beddegoed van Yves Saint-Lau
rent.
Menigeen verzucht voor de etalage
van Pillow Talk in de Amsterdamse
Beethovenstraat: „Als ik het nog
eens mocht overdoen dan wist ik het
wel". In maart van dit jaar opende
mevrouw Lissauer-Köhler een beel
dig winkeltje (dat ze runt met behulp
van vriendinnen) van top tot teen
gevuld met kleurig linnengoed dat
fraai afsteekt tegen het in zwart ge
houden interieur. De etalages zijn
altijd op kleur gedecoreerd volgens
eigen ideeën, waarbij de etalage-ac
cessoires uit Frankrijk en Italië zo'n
succes bleken dat ze nu ook in de
verkoop zijn opgenomen. Een stuk
wilde tijmzeep in een jute zakje v(
acht gulden, hartvormige roze
Amerikaanse glycerinezeep, lief
pakt in doosjes met vogeltjes
bloemetjes: stoffen poezen en Ri
sche boerinnetjes met kruiden
vuld 8.95 en 4.95), rozewatei
koningsblauwe flesjes en Zwitsi
geitemelk-zeep.
Naast een serie zelf te maken Viel
aanse poppen is er een hele grote I
met uit te knippen poppen nL
Roodkapje, de boze wolf, de gretj.
moeder en de houthakker 39.'^cr
tot en met het goedgevulde man,
toe. Met wilde bloemetjes gedejrJ
reerde kussentjes (vijftien gultP."
en bijpassende gevulde spfeien <re'm
te wassen) voor 375 gulden. BatisFf1^
theekleden met geschulpte gefer11
neerde randen met servetjes, efr_,„_
Iers-linnen tafelkleden (de grool
maat 3.15 meter bij 1.80) in vijfL
kleuren; witte kanten kleedjes vrF~
op het dienblad en de beroenf^Jf,
Zwitserse.stoffli's. Nieuw zijn su]
zachte badstof handdoeken en
tendoekjes met geappliceerde
tieven, vanaf 19.75.
rafie"
in mi
•t be
idiscl
Het feit dat niet alleen vrouwen L
voelig zijn voor mooi linneng<£
wordt bewezen door het grote aaiï
mannen, dat niet alleen binnpnko
om rond te kijken, maar ook de dr^L
uitstapt met iets van Pillow Tallfcrika
Bij uitgeverij Luitingh te Laren ver
schenen de volgende kookboekjes:
Zelf bier maken, van R. Hoose (112
blz - 9,90), Bakken zonder oven,
door M. Kruik (96 blz - 9,90) en Het
complete spaghettiboek, geschreven
door S. L. Marretta (72 blz - 9,90).
Leven na dit leven, ervaringen van
mensen tijdens him klinische dood,
opgetekend door dr Raymond A.
Moody jr. Uitg. Strengholt, Naar-
den. 141 blz - 12.50.
Nachtzuster/Ziekenhuisperikelen,
twee verpleegstersromans in één
band geschreven door L. Andrews.
Baam. 120 blz -
Uitg. Hollandia,
22,50.
Bij uitgeverij Bruna, Utrecht, ver
schenen twee romans van R'Price:
Bloedbroeders (286 blz) en Vetkuiven
(220 blz).
Een zesde herziene druk verscheen
bij Querido te Amsterdam van Ij
meisje met het rode haar van Thel^Z'
de Vries. 440 blz - 39,-. >EN
Keesings landenvademecum, feitf^3^!
en cijfers van 160 landen door!„J„
Goedvolk. 2e druk. Uitg. Keesif^P
Amsterdam 240 blz - 27,50.
Denken als spel, perspectieven le°Ha
toepassingen van de parapsychoses
gie door prof. H. van Praag. Ui:
Meulenhoff, Baarn. 272 blz - 24,^ prj.
iu zii
AO-boekje 1679: Bloed door A. wLuws
land. Uitg. Stichting IVIO. LelysUewn
20 blz - 1,75. ]et wa
fi dezi
VRAGEN uitsluitend in envelop sturen naar postbus S07, Voorburg.
Per vrsag een gulden in postzegels, het liefst In waarden van 55 en
45 ets. bijvoegen, en beslist niet aan de buitenkant opplakken.
Geheimhouding verzekerd. Briefkaarten worden terzijde gelegd.
ïk V£
e pri
in G
jcrets
as er
'gd
Aanvulling bij het 29 augustus ge
plaatste antwoord: Boeken zoekeri.
Wij hebben daarbij een voorname
dumpplaats van niet meer gewenste
boeken overgeslagen de Kraak. Een
vriendelijke schillenboer, bijge
staan door een schare van op geld
beluste scholiertjes, schuimt de ber
gen afvalrommel af en komt met
zijn boeken eerst bij ons. „of er nog
iets bij Is" Vaak is dat wel zo
VRAAG. Als herinnering aan een
fietstocht ontving ik een tegeltje,
waar op de woorden Toe Boecop
toe Harsselde Wat betekent dit?
Ook de organisatoren van de fiets
tocht wisten dit niet.
ANTWOORD: Die puzzelrit van u
heeft nog een ander staartje wij
weten dit namelijk ook niet en wil
len onze lezers opwekken tot enige
hulp
VRAAG: Wil u nog eens de afmetin
gen van de handdoeken en de vler
kante dekenstukjes opgeven voor
het ziekenhuis van Albert Schweit
zer'' En zijn mijn zwachtels zo goed0
Waarvoor wordt alles nu precies ge
bruikt?
ANTWOORD: Deze vraag ontving ik
tegelijk met vier keurig gebreide en
dito afgewerkte zwachtels, vier me
ter lang en veertien cm breed, met
een punt aan het eind. waaraan
bandjes. De handdoeken, die als rol-
handdoeken gebruikt worden (losse
en kleinere handdoeken verdwijnen
natuurlijk spoorloos) 2,50x0,50 m in
blokjes gebreid, zijn voor bedpatiën-
tcn vrij zwaar om te breien. Daarom
is het ook beter de blokjes voor de
dekens (25x25 cm) niet aan elkaar te
naaien. Trouwens, de familieleden
van de patiënten, die de hele dag
aanwezig zijirize helpen wel eens bij
de verzorging en koken voor de zie
ken) vinden het .prachtig, die de
kentjes in elkaar te zetten. Deze
verbandmiddelen worden gebruikt
in de afdeling voor de leprapatiën
ten en het is een enorme stimulans,
voor de werkers daar en de achter-,
ban van helpers ook hier te lande,
dat er zoveel oude en bedlegerige
mensen voor hen bezig zijn. Altijd is
er meer nodig'
VRAAG: Mijn Dieffenbachia is vijf
jaar oud en langer dan 2.20 meter
Wat doe ik er nu mee?
ANTWOORD: U vertelt veel over uw
plant, maar vergat één ding: is de
„stam" kaal? Dat gebeurt namelijk
meestal. Als u nu de er naast opko
mende spruiten rustig laat staan,
valt die kale stengel niet zo erg op
Het gebeurt wel eens (hoogst zelden)
dat zo'n geweldige plant gaat bloei
en. Maar zo een kolos is niet te
handhaven in een gewone kamer U
kunt rustig de hele top eruit halen
en de stam tot 15 cm snoeien. Uw
plant doet het zo goed. dat na een
poosje (enig geduld) aan alle kanten
weer spruitjes komen. Uw hele fami
lie en de buurt kan van de afgesne
den top stekken komen halen: stuk
jes stam van 7-10 cm (er moet wel
een bladokselknop aan zitten) plat
in een pot leggen en dun met goede
aarde overdekken. Ook een stuk
stengel met een paar bladeren kan
men stekken. Zoals u weet, Is het
sap van deze plant zeer giftig. Doe
maar een paar huishoudhandsohoe-
nen aan bij dit werkje. Jammer,
maar wel noodzakelijk, dat sloop
werk. Ook voor u geldt: Koop een
boekje over kamerplanten: Er zijn
er zo veel en je hebt er zo vaak
plezier van!
VRAAG: Onze dochter woont met
nog zes andere meisjes in een huis,
waar ieder eigen appartement heeft.
Na de vakantie trof onze dochter
ontelbare zwarte springende beest
jes aan, gelukkig niet in bed. Er is
een meisje met een poes, die ze wel
eens meebrengt, als ze bij elkaar op
bezoek zijn. De vloerbedekking is
van rieten tegels.
ANTWOORD: We hebben al vaker
gelijkluidende brieven ontvangen:
de vlooien springen dus weer vrolijk
rond! Wie ze in de kamers gebracht
heeft, is ook duidelijk( de poes. Be
ginnen met de vloer met een insecti
cide (handpompje!) stevig te bespui
ten. Ramen en deur dicht. Na een
poosje komt uw dochter weer bin
nen. opent alles wat open kan en
zuigt de vloer en alles wat zo n 20 cm
boven de grond en aanlokkelijk voor
vlooien zou kunnen zijn. stevig uit.
Stofzuiger even grondig via de bek
van de slang behandelen en buiten
leegmaken. Vervolgens deur en ra
men dicht en op de grond een geo
pende strip insecticide neerzetten
en een weekend of langer naar huis
gaan. Bij terugkomst strip sluiten
en goed luchten. Zo nodig herhalen.
Als de andere studentjes precies zo
handelen en men de gangen en de
trap, als die niet met een afdweilba-
re stof bekleed zijn ook een beurt
geeft, zal men de vlooien spoedig de
baas zijn. Dat de poes door de eige
nares onder handen genomen moet
worden, spreekt vanzelf. Na een
tochtje over de schuttingen en een
ontmoeting met andere katten, kan
ze weer opnieuw beginnen. De eie
ren van de vlooien kunnen soms wel
een jaar of langer blijven liggen en
biezen tegels zijn dan natuurlijk
daarvoor heel geschikt. Een lichte
trilling van de vloer, zoals bij het
thuiskomen, kan al voldoende zijn
om de jonge vlooien tot uitkomen en
tot springen te bréngen. Onze raad,
ook dit jaar was: Als men uitgaat,
deuren open en op de grond zo'n
open strip. Als van te voren de vloer
goed schoon gezogen is, zijn er
meestal geen vervelende verrassin
gen meer te wachten.
VRAAG: Tijdens mijn vakantie zag
ik een in hout uitgesneden figuur
ongeveer 80 cm hoog en 12 cm breed.
Wat zou de betekenis zijn en waar
toe zou het dienen?
ANTWOORD: Ongetwijfeld bedoelt
u hierbij een geveltopteken, zoals
die op de daken van boerderijen en
schuren in Twente en de Achter
hoek nog vaak te zien zijn. Oor
spronkelijk tekenen, waardoor men
de behuizing onder de bescherming
van de oude heidense goden stelde,
bijvoorbeeld paarden er in verwerkt,
die aan de dondergod waren gewijd,
zonneraderen enz. Onder christelijk
einvloed veranderden de motieven.
Het kruis, de combinatie anker,
hart, kruis, of kruis, ouwel, misbe-
ker. Als men de motieven stileert,
komen er wel eens moeilijke zaken
uit. Uit uw afbeelding haal ik in de
eerste plaats het Christusmono
gram, de X (gr. letter Chi) en de P
loor
ILVE
TRE<
aar t«
zen."
ist Ds
p een
jdens
items
'eek.
e A
(gr. letter Rho). Deze combing
van Griekse letters treft men v
aan in liturgisch verband. De bi
ming PX (Nederlandse letters, is
tuurlijk helemaal fout). Daaron
een mogelijke aanwijzing van
anker, dat met de punt staat in
motief, dat mén in verband brf
met het heidense zonnerad, na(
hand werd dat een aanduiding
een rond brood. Het figuurtje
der zou een gestileerd hart kuni
zijn. Het geheel rust op de a
van het dak. Afgaande op uw
nlng concludeer ik, dat het een
gentijdse opvatting van gevell
versiering is. Is mijn uitleg onji
dan houden we ons voor coi
aanbevolen.
n das
r van
loeter
iet de
hor
ewave
Ee
neninf
lakt i
inbeh
idraak h
j !en
erf an de
ie
iu m
an d
•nsta
Ie ach
•t zoi
ius-m
irdei
