Mijn carrière was noodsprong
DICHTBIJ i
EB
32
tekening van een
1
iez
e
r
ommentaar
iti-apartheid
Ir. Ad van Emmenes, befaamde tachtigjarige radio-veteraan:
/eden
Het blijft mooi
4
iet leven van onze tijd
slang
steentje gooien
zeevrouw
den uil
te sterk
=^JSDAG 30 AUGUSTUS 1977
BINNENLAND
Trouw/Kwartet
n kan het zonder meer met staatsse-
]aris Kooijmans eens zijn dat de
ktemmige veroordeling van de
rtheid de belangrijkste uitkomst is
de daarover gehouden conferentie
.agos. Maar daarmee is deze bijeen-
list van de Verenigde Naties dan ook
fckend. Zij is een demonstratie van
fcer en verontwaardiging geworden
■bleef ver achter bij de doelstelling
amenlijk actie te ondernemen tegen
apartheid.
i van de meest uitgesproken zwarte
kegenwoordigers. Joshua Nkomo
het Rhodesische Patriottisch Front,
de met klem dat het in Lagos ging
het verstrekken van een .recept
einde de apartheid uit te roeien",
nstemmige veroordeling, hoe abso-
t ook, is geen echte stap vooruit op
weg naar eeii rechtvaardige samenle-
Zuid-Afrika. Zo lang blank
Sd-Afrika blijft beschikken over vol-
-ende wapens, olie en kapitaal hoeft
ji veroordeling van de apartheid haar
't te deren.
Lagos was alom te horen dat de
krtheid een onaanvaardbaar, mens-
lèrend systeem is en dat het de aller
tijd is hieraan een eind te
|ken. Niettemin wordt nog steeds en
ieuw een beroep gedaan op het te
lang beproefde geduld. De westerse
landen die Zuid-Afrika economisch in
belangrijke mate overeind houden en
dus de macht hebben Pretoria tot veran
deringen te dwingen wijzen de gewa
pende strijd af. De westelijke landen
zijn gekant tegen de apartheid maar
evenzeer tegen de bevrijdingsstrijd en
revolutionaire wijzigingen in zuidelijk
Afrika. Hoezeer het westen ook het
gewelddadige karakter van de apartheid
en de slachtoffers die daardoor dage
lijks vallen betreurt, toch houdt het de
verzetsstrijders ook nu nog een vreed
zame oplossing voor.
De belangrijkste vertegenwoordiger
van het westen, de Amerikaanse VN-
ambassadeur Andrew Young, zei apart
heid als een vorm van kanker te be
schouwen. Maar voegde hij daaraan
toe, ,,het is niet nodig de patiënt te
doden om de kwaal te genezen". Eco
nomische maatregelen zijn echter
vreedzame dwangmiddelen, die niet on
middellijk de dood ten gevolge hoeven
te hebben. Maar „Lagos" heeft geen
militair en economisch embargo tegen
Zuid-Afrika aangekondigd. Voor zover
echter de Nederlandse regering daarvan
voorzichtig voorstander is, spreekt zij
niet over een termijn en blijkt weinig
van de wil om daar met de Scandinavi
sche en andere landen aan te werken.
door C. G. van Zweden
Ir. Ad van Emmenes, befaamd radio-veteraan, is tachtig jaar
geworden, maar die leeftijd verhindert hem niet vijftien kilome
ter per dag te wandelen met een snelheid van 5,4 kilometer per
uur, regelmatig te fietsen, en te zwemmen (zonder zwembroek
aan) in open water en onder soms minder prettige weersomstan
digheden. Kortom, een man die zich nog niets hoeft te ontzeg
gen, al heeft hij dan nooit gedronken of gerookt. Zijn auto heeft
hij vijf jaar geleden aan de kant gezet. Maar hij mist hem niet,
want met de fiets kom je overal, en vaak wel zo snel.
:den, één van de rijkste landen van
gjwereld, is met zijn neus op de harde
kelijkheid gedrukt. Het land heeft
genoodzaakt gezien niet alleen zijn
ilnt met 10 procent te devalueren (in
uj erde te verminderen), maar het heeft
,g zijn toevlucht moeten nemen tot het
Oitriezen van de prijzen. En dat alles
dat de Zweedse economie (nog niet
heel lang geleden één van de meest
Jieiende in Europa) zich in een ernsti-
(S impasse bevindt.
et
,jj i niet mis te verstane wijze hebben de
m teden ervaren, dat de forse overbeste-
,e.|g waaraan zij zich hebben bezondigd,
t ongestraft kan blijven. Men plukt
irvan nu de wrange vruchten.
it
ior Zwedens eerste minister Falldin
iet het uiterst pijnlijU zijn, dat hij
ds zijn kabinet in' het najaar van 1976
ri het bewind kwam, nu al voor de
maal tot een waardevermindering
eft moeten besluiten (in oktober 1976
:t 3 procent en in april van dit jaar met
1 g eens 6 procent). Schrale troost voor
lldin is misschien dat zijn voorganger,
of Palme, nauwelijks een andere keu-
zou zijn gelaten.
veden heeft de laatste jaren téveel
wild, met name ook in de sociale
sector. De arbeidskosten thans de
hoogste in de wereld zijn zó fors
gestegen, dat een aantal produkten op
de wereldmarkt nauwelijks nog te ver
kopen zijn.
De vraag kan worden gesteld, of Zwe
den erin zal slagen met behulp van de nu
aangekondigde maatregelen uit het slop
te komen. Daarbij moet naar onze me
ning een vraagteken worden geplaatst.
Het is allerminst zeker, dat de export
zoals de regering hoopt op korte
termijn met 8 9 procent zal toenemen.
De devaluatie van april van dit jaar, die
weliswaar de binnenlandse consumptie
beteugelde, had verder geen enkel posi
tief effect.
De oplossing moet primair worden ge
zocht in het beteugelen van de inflatie
een kunst die het Zweedse volk helaas
ook nog lang niet onder de knie heeft.
Intussen betekent de jongste ingreep
beslist niet dat de armoe in Zweden voor
de deur staat. Wel dat men zal moeten
inzien dat forse loonstijgingen ver uit
gaande boven de produktiviteitsverbete-
ringen zich vroeg of laat ernstig wreken.
Het is voor de Zweden evenals voor
ons blijkbaar erg moeilijk de heb
zucht te bedwingen.
Van Emmenes loopt niet elke dag
vijftien kilometer. Maar hij is juist
deze zomer op Schiermonnikoog ge
weest, en daar heeft hij dagelijks
gewandeld. Hij heeft zijn van ouds
bekende tempo gecontroleerd aan
de hectometerpaaltjes langs de weg,
met een horloge in de hand. Na wat
hoofdrekenen kwam hij op precies
5,4 kilometer per uur, een tempo dat
hij al tientallen jaren aanhoudt, of
hij nu op het koele Schiermonnikoog
loopt of op het gloeiende Mallorca.
Van Emmenes, in lang vervlogen da
gen afgekeurd voor de militaire
dienst wegens te smalle borst, heeft
een ijzersterke inborst. Vroeger
placht hij soms tot in december nog
voor de Scheveningse kust in zee te
liggen. Hij heeft daarbij een paar
collega-journalisten meegenomen.
Die stonden in duffelse jekkers diep
in hun kragen op het berijpte zand te
kijken hoe Van Emmenes een bad
nam. Toen hij uit het water kwam,
liet hij zich tegenover de kijkers ont
vallen: „ik hoop dat jullie geen kou
hebben gevat".
Massaal effect
Om te beseffen wat Van Emmenes in
zijn leven voor effecten in Nederland
heeft teweeg gebracht, moet. men
zich de sfeer van vroegere interland
wedstrijden te binnen brengen. In de
tijd dat er nog geen televisie was.
Dan kon je, als je op straat liep, raam
na raam de radio horen daveren. Dat
was Van Emmenes, die beroemde
voetbalwedstrijden van seconde tot
seconde voor de radio versloeg.
Ik zeg tegen hem: Eerlijk gezegd kon
ik er niet tegen. Dan hoorde je een
meneer voor de radio praten die het
plotseling op z'n heupen kreeg. Die
begon te schreeuwen en razendsnel
te spreken, en ik begreep nooit waar
die opwinding uit voortkwam. Van
Emmenes antwoordt: Dat is me ook
wel eens verweten. Dan zeiden de
mensen dat ik op sensatie uit was.
Maar dat is. niet waar. Het is nog
steeds zo dat ik helemaal gebiolo
geerd ben als ik op de tribune zit. Ik
heb wel eens gehad dat ik op een
open tribune zat in een gietbui, en
dat ik het niet merkte. Dan zei je na
de wedstrijd tegen jezelf: Wat zullen
we nou hebben? Ik ben drijfnat!
Ik: en u wilt mij vertellen dat u die
regen niet had gemerkt?
Van Emmenes: Heus. Zulke dingen
zijn me overkomen. Ik kan ook m'n
mond niet houden tijdens een wed
strijd. Ik zit nog steeds te praten en
commentaar te leveren.
Scheikunde
Ad van Emmenes is van huis uit
scheikundig ingenieur. In "20 afge
studeerd in Delit. Hij was toen (nog)
22 jaar.
De scheikunde-studie had hij uit
negatieve overwegingen gekozen,
hoewel hij veel van het vak ging
houden. Op de toenmalige HBS was
hij goed in wis- en natuurkunde, vrij
goed in scheikunde, maar hij zat te
knoeien met een onbetekenend vak
als lijntekenen. Hij zegt: Dan trok je
met een tèkenpen een strakke lijn,
en precies op het laatste nippertje
spetterde een klodder inkt over je
papier. Altijd een knoeiboel. Ik rea
liseerde me dat dfe meeste inge
nieurs een deel van hun leven aan
tekentafels doorbrengen, en dat
schrikte me af. Er waren twee vak
ken waarbij dat niet het geval was:
scheikunde en mijnbouwkunde. En
zo is het gekomen. Ik ben dujs geen
jongetje geweest dat al vroeg met
reageerbuisjes knoeide, met de on
vermijdelijke ontploffing.
Toen ik afgestudeerd was kreeg ik
een goeie rijksbetrekking bij de Ar
beidsinspectie. Maar ik kreeg een
laboratoriumbaan want voor het in-
spectiewerk werd ik afgekeurd.
Weer die smalle borst. Ze wisten
toen niet dat ik tachtig zou worden.
Maar nou moet je bedenken dat die
crisis van '29 niet een donderslag bij
heldere hemel was. De ellende
kwam al veel eerder op ons af. In '23
nam de regering een wet aan als
gevolg waarvan zeventien procent
van de ambtenaren moest worden
ontslagen. In '24 was het mijn beurt,
want de jongeren vlogen er het eerst
Dit is het werkterrein bij uitstek van ir. Ad van Emmenes. 53 jaar sportjournalist, én uitsluitend voetbal. Hier, in hot
Haagse Zuiderpark is Van Emmenes nog steeds regelmatig te vinden. De foto toont een moment uit de wedstrijd
FC Den Haag-Feijenoord
uit. En dat is het afscheid van m'n
vak geworden. Wat ik toen heb ge
solliciteerd! Je kunt geen fabriek in
Nederland opnoemen of er heeft van
mij een sollicitatiebrief gelegen. Ik
had een paar spaarcentjes, maar die
zijn helemaal aan postzegels opge
gaan. Na veel aarzelen heb ik toen
aangeklopt bij Maatschappelijk
Hulpbetoon. Daar werd ik afgebekt
door een ambtenaar die zei dat m'n
vrouw maar uit werken moest gaan.
Die opmerking is via relaties te
rechtgekomen bij Willem Drees, die
toen wethouder van Den Haag was.
Drees plaatste die ambtenaar voor
straf over naar Scheveningen. Daar
na kreeg ik steun.
In september '24 werd ik uit nood
medewerker van de Sportkroniek.
Directeur-hoofdredacteur was
Moorman, die me drie cent per regel
gaf, maar er ook voor zorgde dat
veel van mijn regels werden ge
schrapt. Later in dat jaar ben ik er in
dienst gekomen. Je deed er alles.
Kopij van medewerkers werd per
trein verstuurd, maar treinbrieven
bestonden toen nog niet. Pakketjes
moesten een bepaald gewicht heb
ben, een pond, geloof ik. Dus wat
deden de mensen? Een steen in hun
pakket. Je haalde dus tientallen
pakjes van de trein die een paar
velletjes papier, en verder stenen
bevatten. Mijn opdracht was die ko
pij zoveel mogelijk te bekorten. Dus
ik als een gek strepen, behalve in
m'n eigen werk.
Bij Moorman heb ik tot '45 gewerkt.
Ach ja, achteraf kun je zeggen dat ik
onderbetaald werd. Je werd een
beetje misbruikt. Maar ja, Moorman
was ook een kind van z'n tijd. Je
moet achteraf ook toegeven dat het
een groot man was.
Maniakaal?
Van Emmenes zit nu, 53 jaar na zijn
eerste vingeroefeningen, eigenlijk
nog steeds in de sportjournalistiek,
want hij schrijft nog in verenigings
organen en is regelmatig bij grote
wedstrijden te vinden. De manier
waarop hij bij die wedstrijden zit.
zullen buitenstaanders maniakaal
vinden, want hij zit op de tribune
met een transistorradio op schoot
en een kleine oormicrofoon aange
sloten. Op die manier volgt hij niet
alleen de wedstrijd op het veld,
maar tegelijk de wedstrijden elders
in Nederland. 53 jaar uitsluitend
Tekeningen, bij voorkeur in liggend formaat, sturen aan: Trouw, jury politieke prent, Postbus 859,
Amsterdam. Naam en adres aan de achterzijde vermelden. Voor geplaatste prenten is er een boekenbon.
HET WEER door Hans de Jong
Ons land heeft gisteren een kos
telijke dag beleefd. De zon
scheen van het begin tot het
eind en bij weinig wind voelde
het vooral in de middag warm
aan, hoewel er geen extreem
hoge temperaturen werden be
reikt: Roosendaal 21 graden. De
via facsimilé uit Parijs (Ste Assi
se) ontvangen weerkaart, be
stemd voor de vliegerij, gaf een
brede corridor van zuidwest
naar noordoost te zien met veel
zon en slechts verspreide cumuli
tussen 1000 en 2500 meter. Met
een zich weinig bewegend hoge-
drukgebied ten westen van Bis
kaje (1026 mb) en een tweede
zwakkere boven midden-Europa
(1013 mb) leek de situatie vrij
bestendig.
De zon werd namelijk zowel in
het noordwesten als in het zuid
oosten geflankeerd door wol
kenzones en als ze van twee kan
ten tegen je aanduwen, gebeurt
er niet veel. Bovendien was
„onze" bovenlucht droog. De
wolkenzone boven de Britse ei
landen was smal en weinig im
ponerend en van die kant is van
daag en aanvankelijk ook op
woensdag weinig te vrezen. Een
nieuwe storing, in ontwikkeling
ten zuidwesten van Ierland
trekt snel in de richting van de
noordelijke Noordzee en zal ook
in ons land niet veel klaarma
ken. Hij was al duidelijk gepro
jecteerd op de weerkaart van
veertien uur onze tijd, gereedge
maakt door de weerdienst van
Moskou (van de Bahama's tot
de Oeral) en ontvangen tussen
half vijf en half zes.
De bewolking boven het Alpen
gebied, teweeggebracht door
een depressie boven Corsica,
was belangrijker, vooral veel
dikker. Op verscheidene plaat
sen hadden zich onweerswolken
gevormd die tot tien twaalf km
hoogte oprezen.
Geen wonder dat er inmiddels
alweer berichten zijn over zeer
slecht weer in Noord-Italië (re
gen en stormwinden), Zuid-
Frankrijk en de Alpen met na
tuurlijk de zwaarste regens in
het berggebied. Deze depressie
volgt zelf een noordoostelijke
koers en komt dus niet dichter
bij ons land, maar er vindt wel
enige uitbreiding in noordelijke
richting plaats. Dus toch even
uitkijken jongens
Maar Nederland mag zich voor
eerst blijven verheugen op
droog weer met flink wat zon en
middagtemperaturen tot 22 23
graden. Echt nazomerachtig
dus, hoewel het te vroeg is om
nu al van een ouwewijvenzomer
te spreken. Verderop in de week
neemt de kans op onbestendig
heid i.e. regen of onweersbui toe.
Herman Kruiswegt in het Bra
bantse Deurne heeft zich het
vuur uit de sloffen gelopen om
nog wat bijzonderheden te ver
zamelen over de hevige regens
van vorige week in zijn gebied.
Het is wel weer langer dan een
week geleden maar hier toch
nog enkele conclusies met ook
dank aan de forecaster van het
vliegveld Welschap te Eindho
ven. De buien die vorige week
maandag Eindhoven teisterden,
waren vreemd genoeg een her
haling van de donderdag ervoor.
Oorzaak: een onbeweeglijke
koude luchtlaag van zuid-Enge-
land over het Kanaal, noord-
Frankrijk, de Benelux, heel
Duitsland tot op de Balkan Op
het vliegveld Welschap viel van
af zondagavond acht uur 41 mm
neerslag. De regenval, die in de
stad Eindhoven viel, was zestig
tot honderd mm (geschat omdat
in de binnenstad maar heel wei
nig meters waren opgesteld).
Hieruit kon men opmaken met
een zeer klein maar erg actief
regengebied te doen te hebben.
Volgens de radarkaarten had
het actieve deel van de bui een
hoogte van tien kilometer. De
bewolking reikte zelf tot twaalf
kilometer. De regenval deed aan
tropische buien denken. In drie
dagen werd er bijna een miljard
liter regenwater boven Eindho
ven uitgestort.
Strandweer
Vandaag een prima stranddag
met zon. Lucht 20 tot 22 graden,
zeewater 17.
voetbal, een carrière als een smalle
trechter, maar het heeft hem nooit
verveeld, ofschoon hij staande
houdt dat deze carrière over hem is
gekomen en uit de nood is geboren.
Geen eigen keus. Want hij heeft na
'24 nog vele malen geprobeerd in z'n
oude vak terug te keren. Maar de
crisis werd heviger. Het lukte niet.
Zo werd zijn hobby zijn vak.
Van Emmenes Is een tengere man,
klein van stuk, met een groot geheu
gen. Zelf zegt hij dat dat geheugen
hem af en toe in de steek begint te
laten, maar ik merk daar niet veel
van. Jaartallen, data, namen van
collega's, een wolk van feitjes om
hult ons gesprek. Hij is een char
mant causeur en een vriendelijk
gastheer. Zonder een spoor van arg
waan levert hij zich uit aan een
vreemde meneer die wel even een
verhaal over hem zal schrijven.
Rood nest
Van Emmenes komt uit een rood
'nest. Ouders waren anarchisten pa
cifisten en atheïsten. Toen Ad voor
de militaire dienst werd afgekeurd,
werd hij telegrafisch op de hoogte
gesteld. Zijn moeder was uitgelaten,
greep het telegram, en zwaaide er op
het balcon mee naar de buren: „Mijn
zoon hoeft niet in dienst!"
Ad heeft wel iets van dat milieu
overgehouden, maar niet veel. Als ik
de indruk krijg dat hij politiek
maatschappelijk wel iets opportu
nistisch heeft, geeft hij dat ronduit
toe. Hij stelt er prijs op zichzelf
atheïst te noemen, maar pacifist is
hij niet. Behoefte aan enige vorm
van levensbeschouwing heeft hij
niet, althans niet In de vorm waarin
het doorgaans verstaan wordt. Vra
gen waarop hij het antwoord niet
weet, vindt hij niet ter zake.
Hij zegt: Ik heb altijd beweerd datje
na je zeventigste een mens van een
dag bent. Maar als ik hem alvast
feliciteer met zijn verjaardag die de
volgende dag zal plaatshebben, zegt
hij lachend: ja, die ene dag houd ik
het nog wel uit. Van Emmenes be
moeit zich niet met de vraag wat er
boven zijn hoofd kan hangen. Niet
ter zake. Hij is een man die het leven
neemt zoals het valt.
Ik moet bij deze ontmoeting sterk
denken aan een uitspraak van prof.
W. H. Gispen. Die heeft eens gezegd
„een mens sterft niet alleen aan zijn
lichaam, maar ook aan zijn karak
ter". Welnu, Van Emmenes, die er
uitziet alsof hij zeventig is, is niet
het soort man dat aan zijn karakter
te gronde gaat. En die andere helft,
dat lichaam, dat onderhoudt hij
goed. En daarom, Van Emmenes,
proficiat. Nog goede Jaren, want ook
in protestantse kring is veel en vaak
naar je geluisterd.
w iMflwiiiiri
jnder redactie van Loes Smit
'aaraan is de volgende tekst ont-
end: aan een zondagse preek, een
ihtend- of een avondwijding, een
olitiek praatje, het openings
oord op een jaarvergadering, een
•oonrede, een kersttoespraak of
ïn hoofdartikel in een krant?
"Wee ons, wanneer die lagere drif-
n worden opgeroepen en losge
woeld uit de ziel der mensen: dan
Preekt al de boosheid en gemeen-
•6'pid tegelijk uit. En hier raken wij
t leven van onze tijd. Eerst heb-
n tijdsomstandigheden de zelf-
icht naar voren geroepen in de
rijd om het bestaan: ieder dacht
n zichzelf. Toen werd een maat-
happij-strijd ontketend, zoge-
lamd ter oplossing van de sociale
'estie, waarin al de lagere driften
n de mens werden geprikkeld,
ot het dolzinnige toe. Doch als
enmaal de onderste lagen der ziel
n beweging komen, en zelfzucht,
haak en haat onbeteugeld zich
feer kunnen botvieren, dan wor-
len ook alle andere driften mee
laar boven gehaald, dan ziet ge de
hens weer in zijn diergestalte, de
beestmens. Breng in de mens de
laagste driften in beweging en alle
andere driften en lusten worden
mee losgewoeld. Dat is het gevaar
van onze tijd!
Het gaat niet alleen om sociale
verbeteringen, zoals sommigen on
nozel genoeg denken. Het gaat er
om, of wij de vrucht van eeuwen
zedelijke en geestelijke arbeid zul
len behouden of dat wij weer terug
zullen vallen in barbarendom.
Wanneer krijgt de gemeenschap
een hoger gewijd, ethisch karak
ter? Zodra de gemeenschap een
godsdienstige grondslag heeft. Het
is of de mens tegenwoordig voor de
pret en het genot leeft en toch
hebben duizenden en nogmaals
duizenden in de wereld geen dek
tegen de koude en geen brood voor
de honger. En bij miljoenen smijt
men geld weg.
Weet u waarom sommige gezinnen
arm zijn? Hun wensen zijn groter
dan hun beurs. Zij verbeelden zich,
dat de wereld hun een bestaan ver
schuldigd is zonder dat zij zich be
hoeven in te spannen. De schuld
van alle ellende in onze tijd wordt
gezocht bij de overheid, bij kapita
listen, bij de kerk. Ja, waar al niet?
Alleen niet in eigen hart: dót is het.
Zoek de schuld van uw land en volk
in de eerste plaats bij uzelf, uw
hart, uw omgeving."
De oplossing van het raadsel moet
eigenlijk niet helemaal eerlijk
in geen van de al genoemde moge
lijkheden gezocht worden. Het is
iets nog veel onwaarschijnlijkers:
een gedeelte uit een jaarverslag.
Dat het hier niet over het jaarvers
lag van een multinational of een
ander groot bedrijf gaat had u al
begrepen. Het is uit het „Verslag
over het jaar 1920, van het Gesticht
Oranje Nassau te Magelang", en
het stond in het laatste nummer
van „De kleine bode", het blad van
de stichting Bond van Oud-Steur
tjes in Nederland. En die Oud-
Steurtjes zijn zoals we onlangs
meldden allemaal mensen die als
kind in het kinderhuis van Johan
nes van der Steur, hun „Pa", in
Magelang op Midden-Java hebben
gezeten.
Nu Zweden uit de „slang" het
monetaire samenwerkingsverband
van nu nog maar zes Westeuropese
landen is gestapt, heeft die slang
kop noch staart meer. Ga maar na:
aan de staart waren Frankrijk en
Italië al afgevallen en nu is een
flink stuk van de kop, Zweden, ook
al weg. Voor een slang schijnt dat
héél ongezond te zijn.
Niet voor niets zet deze man zo'n
verbeten gezicht. Je zult maar een
steen van meer dan negentig kilo op
je hoofd hebben en 'm dan nog moe
ten wegggooicn ook. Het is dan ook
geen gewone steen, maar de ,,Un-
spunnenstein", waarmee elk jaar in
de Zwitserse stad Basel een wed
strijd gehouden wordt. Wie het lood
zware ding het verst gooit is win
naar, en ook dit jaar hebben tiental
len Zwitsers met ijzersterke spieren
onder grote belangstelling een gooi
naar de eer gedaan. Deze man deed
zijn best. maar won niet; hij haalde
het zelfs niet bij de winnaar, die de
„Unspunnenstein" bijna drieëneen
halve meter van zich af wist te
werpen.
Een Engels meisje, lerares met een
afgeronde studie letterkunde en ge
schiedenis, dat er naar snakt „de
wereld van onderwijs en opvoe
ding' te ontvluchten", heeft gesolli
citeerd bij de Holland Amerika
Lijn in Londen. Ze acht zichzelf erg
geschikt als zeevarende en wel van
wege deze eigenschappen die ze in
haar sollicitatiebrief opsomde:
„Zeeziek ben ik nog nooit geweest,
zelfs niet tijdens mijn maidentrip
van Vlissingen naar Breskens.
De Onedin Line was mijn favoriete
programma en nog zing ik de hele
dag zeemansliedjes.
Ik was gek op sprookjes als Sind-
bad de Zeeman, toen ik nog op de
lagere school zat en had foto's van
mijn vader als kind, met een matro
zenpakje.
Ik bezit een echte uniformjas en
een matrozenpet.
Toen ik sweet seventeen was, had
ik een troeteleend, genaamd Karei.
Ook hij leerde me de vreugden van
het water, tot ik op zekere dag bij
hem in de sloot viel.
Het liefst zou ik naar mijn werk
willen zwemmen, maar de vervui
ling van de grote rivieren dwingt
me van het openbaar vervoer ge
bruik te maken."
Aldus de sollicitatie van Janet Ma-
ree Cooke, die Profiel maand
blad voor de medewerkers van Ver
keer en Waterstaat in een uitga
ve van de Holland Amerika Lijn
vond. Janet, overigens niet aange
nomen, wist nog wel een paar rede
nen waarom ze zo geschikt zou zijn
als zeevrouw. Wat ze zich daarbij
voorstelde aan boord van een pas
sagiersschip te doen? Eigenlijk
wist ze daar niets van en kon het
haar ook niet schelen zo lang het
maar werk op zee was. Haar eigen
voorstel komt niet verder dan: „Ik
zou uw dekken kunnen schrobben
of uw bezaansschoot aanhalen, wat
dat dan ook moge zijn."
„We worden niet alleen overdag
aan 'den uil' herinnerd", zegt direc
teur Cor Ouwehand van de gelijk
namige dierentuin. Nadat hij over
dag het nieuws over de kabinets(in)
formatie beluisterd heeft, krijgen
hij en zijn vrouw tegenwoordig elke
avond een heuse uil voor het slaap
kamerraam op bezoek. Het dier,
wel vijfenveertig centimeter hoog,
begint steeds met een zacht, melo
dieus oehoe-geroep, maar barst
daarna in krijsen uit. Even later
wiekt het dan nogal lawaaierig
weg. Wat die echte (bos-)uil bezielt
om elke avond in de slaapkamer te
gluren, is het echtpaar nog een
raadsel
Kan een mens het opnemen tegen
een stoomwals? Het antwoord
moet nee zijn: één stoomwals is
zelfs honderd mensen te erg
("stoomwals" is dan ook een vrou
welijk woord). Honderd Edenaars
hebben dat het afgelopen weekein
de tenminste geprobeerd. Met z'n
honderden stonden ze aan de ene
kant van een stevig touw. en
stoomwals „Leendert" bezette in
zijn eentje de andere kant. Leen
dert bleek ondanks al die man
kracht toch een te sterke tegen
stander: al stomend trok hij aan
het langste eind.
Ploeg wedstrijden Zeker 50.000
bezoekers verwacht Flevohof bij de
wereldploegwedstrijden. Die vin
den daar van 4 tot 10 oktober
plaats en er doen ploegers uit 22
landen aan mee. Als omlijsting van
dit gebeuren wordt er onder meer
een demonstratie gegeven met de
enige stoomdorsmachine die ons
land nog rijk is, is er een aardappel
studiedag, een plattelandsvrou-
wendag en een jongerendag, alle
maal dus op Flevohof.
Fruitcorso „Vers is gezond" is
het motto van het Tielse oogst-v
fruit-corso (het enige in Europa)
dat op 10 september door Tiel-West
zal trekken. De week daarvóór zijn
er al fruitmozaïeken op de stads
wallen van Tiel te zien, de zondag
erna zijn de praalwagens waarop
dorpelingen uit de buurt duizenden
zaden en pitjes stuk voor stuk als
onderlaag geplakt hebben in de
Tielse vejlinghallen te bezichtigen.
