Amerika
verbergt
niljoen
llegalen
tali aan se regering kreeg 'uitstel' van executie
Stroom paupers
niet te stoppen
AJog te vroeg voor algemene verkiezingen
IjRDAG 23 JULI 1977
BUITENLAND
T rouw/Kwartet17
>or Rimmer Mulder
imbtenaren van de immigratiedienst
e luchthaven Kennedy bij New York
en mij nooit het idee gegeven dat de
rtfgde Staten een erg vrij land zijn. Ze
»n je het hemd van het lijf, bestuderen
oort en vliegtuigkaart met zichtbaar
rouwen en laat nooit na erop te wijzen
ieer je het land weer moet hebben
Iten. Die controle zal de komende Ja-
(vaarschijnlijk niet soepeler werden,
imerikanen maken zich namelijk gro-
rgen over aantallen buitenlanders die
kans zien illegaal de Verenigde Sta-
ilnnen te komen en daar dan blijven.
de omvang van het probleem van
„illegale immigranten" bestaan al
maar schattingen. De illegalen laten
niet tellen en registreren. Vast staat
-"""se zeer talrijk zijn en dat hun aantal
ikbarend snel groeit. De Amerikaanse
igratiedienst schat dat er in de Vere-
e Staten tussen de zes en tien miljoen
sen onwettig verblijven. Andere schat-
gaan tot twaalf miiljoen. Alleen in
York zitten er al een kleine miljoen.
—Angeles houdt het voorlopig nog op
»le honderdduizenden, maar vreest dat
ie huidige groei het miljoen over een
jaar of vijf zal worden gepasseerd. In Was
hington moeten er ook heel wat rondlopen.
Ambtenaren van de immigratiedienst wil
den daar vorig jaar eens een controle hou
den onder de bezoekers van een voetbal
wedstrijd tussen twee Zuidamerikaanse
elftallen. Zodra de controleurs zich hadden
vertoond ontstond er paniek op de tribu
nes. Honderden toeschouwers sloegen op
de vlucht.
Zuid-Amerika
Die controle bij een voetbalwedstrijd was
niet toevallig. Voetbal is populair onder de
„latino's" en verreweg de meeste illegalen
zijn afkomstig uit Latijns-Amerika. Dat is
niet verwonderlijk. De welvarende Vere
nigde Staten moeten wel een enorme aan
trekkingskracht hebben op de miljoenen
paupers in Midden- en Zuid-Amerika. Aan
legale emigratie naar dat paradijs in hét
noorden hoeven ze niet te denken. De
procedures zijn voor hen te ingewikkeld.
De Verenigde Staten voeren een strak im-
migratie-beleid. Per jaar worden er hoog
uit 350.000 400.000 toegelaten. Mensen
die alleen maar hun armoede en hun leven
hebben te verliezen, proberen het daarom
maar langs de illegale weg. Het zijn er
jaarlijks vele honderdduizenden die deze
gok wagen. Per jaar worden er ongeveer
900.000 illegale immigranten in de Verenig
de Staten gepakt en op transport gesteld
naar hun land van herkomst. Maar de
immigratiedienst schat dat minstens even
veel per jaar er in slagen het Tand binnen te
komen en onder te duiken.
De meeste illegalen komen binnen door
gewoon de grens tussen Mexico en de
Verenigde Staten over te sluipen. Die
grens is meer dan 3500 kilometer lang en
loopt door gebieden waar de natuur het
verstoppertje spelen erg gemakkelijk
maakt. De Amerikaanse grenswachten
doen hun best. Bekende oversteekplaat
sen worden in de gaten gehouden met
helikopters en apparatuur dië passerende
voetgangers verklikt. Iedere nacht worden
er honderden illegale grensoverschrijders
opgepikt door Amerikaanse patrouilles.
Op één punt in Californië zijn op één nacht
wel eens meer dan duizend arrestaties ver
richt.
Reisbureau's
Het grootste deel van dit klandestiene
grensverkeer wordt verzorgd door Mexica
nen. (Ongeveer zeventig procent). Voor
sommigen is de tocht naar de VS een
regelmatig terugkerende gebeurtenis. Zij
wonen betrekkelijk dicht bij de grens en
gaan zo nu en dan naar Amerika om daar
tijdelijk werk te zoeken. Een Amerikaanse
onderzoeker ontdekte in het noorden van
Mexico dorpen waar het al sinds mensen
heugenis gebruik was dat groepen mannen
illegaal naar Amerika gingen voor werk.
Voor de meesten heeft de grensoverschrij
ding een veel definitiever karakter. Velen
hebben al een riskante tocht van duizen
den kilometers achter de rug, voordat ze
aan de grens met de VS staan. Er bestaan
'reisbureaus' die dik geld verdienen aan
deze permanente stroom van Amerika-
gangers. Het zijn (illegale) organisaties die
mensen in bijvoorbeeld Ecuador een volle
dig verzorgde reis naar Californië kunnen
aanbieden: een vliegtocht naar Mexico-
stad, vervolgens een dagenlange busreis
naar de grens, een gids Voor de voettocht
over die grens en vervoer naar steden als
San Diego of Los Angeles. De reis is wel
duur. Niet alleen moeten de organisatoren
er goed aan verdienen, onderweg moet er
ook flink worden geschoven om Mexicaan
se functionarissen om te kopen. De men
sen die van dergelijke organisaties gebruik
maken hebben vaak jarenlang gespaard
voor hun Amerika-reis. Het komt ook voor
dat een hele familie zich diep in de schul
den heeft gestoken om één man naar het
beloofde land te kunnen sturen in de hoop
dat hij daar genoeg geld zal verdienen om
alle verwanten wat gelukkiger te kunnen
maken. De kans dat hij voor de familie
alleen maar verhalen mee terug zal nemen,
bijvoorbeeld over die gids die nooit is
komen opdagen of die Amerikaanse grens
wachten die de reis onderbraken, is net zo
groot.
De 'Mexicaanse route' is wel de belangrijk
ste maar niet de enige weg voor illegale
immigranten. Duizenden komen gewoon
binnen via de voordeur (de grote luchtha
ven) met een tijdelijke verblijfsvergun
ning. Als de termijn voor die vergunning
eenmaal is verstreken, blijven ze. Anderen
gaan als bemanningslid van een buiten
lands schip in een Amerikaanse havenstad
van wal en keren niet terug aan boord. Ook
wordt er gebruik gemaakt van vervalste
papieren.
De Amerikaanse overheid heeft geen enke-
le hoop dat de stroom van illegalen vanzelf
wel zal opdrogen omdat het in Amerika
immers ook niet meer alles is. Zolang er in
het grootste deel van de wereld armoede
heerst, zal de rijkdom van Amerika een
lokkend perspectief voor miljoenen blij
ven. In Amerika wordt met veel zorg geke
ken naar de gestaag groeiende legers van
ontheemden rondom grote steden in Afri
ka en Azië. Het zijn grote massa's van
mensen die eerst al van het platteland
naar de stad zijn getrokken. Velen van hen
zullen straks wellicht ook nog eens ae
sprong wagen naar een ander land. India,
Pakistan, Thailand en de Filippijnen zijn
nu al belangrijke leveranciers van onge
wenste immigranten. Voor die laatste lan
den zal ook wel een rol spelen dat de
Amerikaanse welvaart er altijd erg opzich
tig aanwezig is geweest rondom de militai
re bases.
Tweederangs
Die welvaart zullen verreweg de meeste
illegalen in de Verenigde Staten zelf nooit
bereiken. Als mensen die zichzelf buiten de
wet hebben geplaatst zijn ze gedoemd te
leven als tweederangs burgers. Hun eerste
zorg is te voorkomen dat ze worden ge
pakt. Ze kunnen nergens aanspraken op
maken. Ze mogen blij zijn als ze een dak
boven het hoofd krijgen en aan het werk
kunnen voor een loon dat niet al te ver
beneden het wettig minimum-inkomen
ligt. Tegenover hun huisbaas en werkgever
staan ze erg zwak daar ze altijd het risico
lopen te worden verraden. Ook na een
verblijf van vele Jaren in de VS kan een
illegaal nog worden opgepakt en gedepor
teerd.
Maar hoe het deze ongewenste gasten van
Amerika in het algemeen vergaat is alweer
niet precies te zeggen. Ze blijven Immers
zoveel mogelijk onzichtbaar. Onder de
groep die door de voordeur binnen is geko
men, zitten naar verhouding vrij veel gelet
terden: studenten, vaklieden en zelfs wel
academici. Zij hebben wel enige kans op te
klimmen naar wat welvaart en status.
Deze mensen willen er ook nog wel eens in
slagen hun verblijf na enige tijd te legali
seren.
De overgrote meerderheid van de illegalen
behoort tot de categorie van ongeschoolde
arbeiders. Ze vinden in de Verenigde Sta
ten niet meer welvaart dan in de krotten
wijken van één van de grote steden of bij
de uitgebuite seizoen-arbeiders op het
platteland is te vinden. Misschien zijn ze
daar toch nog wel beter af dan in hun eigen
land. Voor de Amerikaanse overheid zijn
ze echter niet meer dan een randverschijn
sel dat is uitgegroeid tot een sociaal pro
bleem.
(In een volgend artikel zal worden ingegaan
op de problemen die de Verenigde Staten
met illegale immigranten menen te
hebben).
oor J. den Boef
rslrj Italië hebben de christen-democraten in de algelopen
iki-eken een overwinning geboekt, die bij nadere beschouwing
benei eens een Pyrrhus-zege zou kunnen zijn, waarmee de
,el Hspraak verbonden is: „Nog zo'n overwinning en ik ben
laiijrloren".
et wordt de christen-democrati-
she premier Glulio Andreotti als
in succes aangerekend, dat hij er
geslaagd is, zijn mlnderheldska-
tet ongewijzigd door de politieke
van de laatste maanden te
ibben gesleept, zonder wezenlijke
incessies te hebben gedaan aan
andere partijen, de communis-
n en socialisten voorop. Maar in
trkelijkheid heeft Andreotti's ka-
met geen uitstel gekregen. Het
iu toch wel zijn aangebleven, om
it er nu eenmaal voorlopig geen
idere politieke mogelijkheden in
^pme zijn.
politieke realiteit is dat de com-
unistische partij van Enrico Ber-
iguer zichzelf wat meer speel-
limte heeft gegeven, door het
iristen-democratische mlnder-
tidskabinet nog niet naar huis te
uren. Want het allesbeheersende
•obleem in Italië is niet, hoe lang
christen-democraten aan de
tcht zullen worden gelaten, maar
>le lang nog moet worden gewacht
lordat nieuwe verkiezingen ge-
luden kunnen worden.
e Jongste (ook al vervroegde) par-
mentsverkiezingen werden in Ita-
I nog maar ruim een Jaar geleden
(houden. Alle partijen hebben tot
isver beseft dat zij hun positie
innen schaden, als ze na betrek-
dijk korte tijd al weer op kamer-
itbinding en algemene verklezin-
in aansturen. Vandaar dat Andre-
■tl er telkens opnieuw in slaagt,
B premier aan het bewind te blij-
in. Vanwege de vakantiestem-
lng behoeft hij zich ook in de
imende maanden nog weinig zor-
in te maken over het aanblijven
i in zijn kabinet. Daarna doet zich
ihter een andere situatie voor.
leferenda
rote invloed op de gang van za-
in in Rome kunnen de gemeente-
adsverkiezingen hebben, die be-
JfD november in geheel Italië ge-
V lauden moeten worden. De uitslag
larvan zou wel eens aanleiding
innen zijn voor het uitschrijven
ui vervroegde algemene verkie-
Qgen in het komende voorjaar.
Barbij kan van doorslaggevende
ad.ïtekenis zijn, dat zulke verkiezin-
m de enige mogelijkheid zouden
eden om te voorkomen dat vol-
tnd Jaar een groot aantal referen-
i moet worden gehouden. Deze
volksraadplegingen, waarvoor
vooral uiterst linkse groeperingen
zich inspannen, zouden het politie
ke leven in Italië verder kunnen
verlammen.
Vooral de communistische partij
(PCD kan er belang bij hebben om
het doorgaan van de nagestreefde
referenda te verhinderen. ZIJ kun
nen de „vredesregeling" die com
munisten en christen-democraten
sinds de verkiezingen van juni vo
rig Jaar zo uiterst voorzichtig heb
ben uitgewerkt, drastisch versto
ren. Een gevolg daarvan kan zijn
dat bij voorbeeld door een refe
rendum over een emotioneel gela
den onderwerp als het abortus
vraagstuk de populariteit die de
PCI langzaam maar zeker heeft
verworven, ernstig kan schaden.
De partij van Berlinguer kan na
voor haar gunstig verlopen ge
meenteraadsverkiezingen alge
mene verkiezingen als een uitweg
uit het voor haar weinig aanlokke
lijke referendum-doolhof beschou
wen. Voor de PCI is het nu belang
rijker dan ooit, de politieke wapen
stilstand met de christen-democra
ten te handhaven, totdat een con
frontatie aan de stembus onvermij
delijk wordt. Zij is bereid om veel
concessies te doen, in de verwach
ting dat zij na verloop van tijd de
vruchten kan plukken van haar
spit- en ploegwerk. Alleen door
deze beloning in het vooruitzicht te
stellen, kan zij haar achterban in
bedwang houden.
Mager
In dit licht moet men het akkoord
zien dat dezer dagen met medewer
king van de communistische partij
tot stand is gekomen. 'Het heeft
lang niet alles geboden, wat de PCI
er van verwacht had. Zo ls Andreot
ti, die bekend staat als een knappe
tacticus, er In geslaagd te voorko
men, dat zijn minderheidskabinet
van christen-democraten moest
worden uitgebreid met enkele vak
ministers die bekend waren om
hun communistische sympathieën.
Misschien ook Ls het laten vallen
van deze voorwaarde door de PCI
minder dan het tactische optreden
van Andreotti te danken, dan wel
aan het feit dat zij in het onderhan
delingspakket was opgenomen als
„wisselgeld".
Niettemin is het resultaat van de
Enrico Berlinquer
onderhandelingen voor de PCI ma
ger gebleven. Het laat geen „grote
ommekeer* zien, die de communis
ten min of meer hadden verlangd
en het lijkt in geen enkel opzicht op
het „historische compromis", dat
de PCI nu al enkele Jaren met de
christen-democraten wil sluiten.
Het wekt zelfs verwondering om te
zien dat de communisten niet al
leen instemmen met versterking en
reorganisatie van het polltle-appa-
raat, maar zelfs met een hardere
bestrijding van de criminaliteit
door „uitgebreider mogelijkheden
van voorarrest, huiszoeking en het
afluisteren van telefoonge
sprekken".
Ook op sociaal-economisch terrein
hadden de communisten inge
stemd met maatregelen die door de
werkende bevolking bepaald niet
in dank zullen worden afgenomen.
Was er eerst sprake van afschaffing
van de automatische aanpassing
van de lonen aan de stijgende prij
zen, thans is zelfs overeengekomen
dat de kostenstijgingen bestreden
moeten worden door ingrijpende
loonhervormlngen. De economi
sche activiteiten van staat en ge
meenten zullen worden afgeremd
en de rol van de particulier bedrij
ven voorzover zij willen investe
ren wordt „erkend en gesteund".
En dat ls nogal wat.
Vraagtekens
De communisten steunen ook kei
harde maatregelen tegen de „irra
tionele groei en de toenemende dis
kwalificatie van de universiteiten".
Er moet een „geprogrammeerde
toelating" komen, „onproduktieve
conflicten moeten worden uitge
schakeld" en het „gewelddadige in
grijpen in de 8tudievrijeheid" moet
Giulio Adreotti
tot staan worden gebracht. Een
deel van deze maatregelen is recht
streeks tegen de ultra-linkse krach
ten gericht, die in de afgelopen
maanden aan de PCI de oorlog
hebben verklaard. Deze concessies
waren allemaal nodig aldus ci
teert het Westduitse weekblad Die
Zelt de woorden, die Berlinguer tot
zijn partijgenoten sprak „om te
voorkomen dat we ons in een mis
schien zeer agressieve, maar ook
zeer steriele propaganda-actie af
gezonderd zouden hebben".
Men kan zich afvragen of de chris
ten-democraten en de andere rilet-
communistische partijen er goed
aan gedaan hebben, met fel om
streden maatregelen tevoorschijn
te komen als de uitgebreider moge
lijkheden van voorarrest, huiszoe
king en het afluisteren van tele
foongesprekken. Op zichzelf is het
al van groot belang dat met derge
lijke maatregelen bijzonder voor
zichtig wordt omgesprongen om te
voorkomen dat een politiestaat
ontstaat. Het feit dat de commu
nisten ermee hebben Ingestemd,
had nog meer tot nadenken moeten
stemmen. Want men zou de PCI
het gebruikmaken van soortgelijke
maatregelen niet kwalijk kunnen
nemen, als zij na verloop van jaren
alleen (of aan het hoofd van een
volksfront) aan de macht zou
komen.
Het is niet aan twijfel onderhevig
dat de niet-communlstische partij
en die thans hebben Ingestemd met
een hardere aanpak van de crimi
naliteit, daar heel anders tegen aan
zouden kijken, als zij gelast zou
worden door een door de commu
nistische partij gedomineerde rege
ring. Verwijten zouden dan op deze
partijen zelf terugslaan en hen er
aan herinneren, dat zij in deze da
gen wat te gemakkelijk naar uiter
ste middelen hebben gegrepen.
Internationaal
Ook internationaal houden de Ita
liaanse communisten zich wat
meer op de vlakte. Het heeft er de
schijn van gehad, dat zij zich in
Moskou hebben opgeworpen als de
verdedigers van de Spaanse partij
secretaris Santiago Carrillo, omdat
vrij snel na de publikatie van de
frontale aanval uit Moskou op Car
rillo een delegatie van de Italiaanse
communistische partij een bezoek
aan de 8owjet-Unie bracht. Deze
reis was echter al geruime tijd tevo
ren vastgesteld, zoals Giancarlo
Pajetta, de leider van deze delega
tie, in een gesprek met het West
duitse weekblad Der Spiegel ver
klaarde. „Het Spaanse probleem
kwam als discussiethema bij de
vele andere", aldus Pajetta.
Deze is echter niet eens met het
door Carrillo in diens omstreden
boek uitgesproken oordeel, dat het
maatschappelijke systeem in de
SowjetrUnie geen socialistisch ka
rakter heeft. Pajetta: „Wij geloven
dat alle systemen, ook het socialis
tische, in een ontwikkelingsproces
verkeren. We zeggen niet dat het
socialisme perfectie bezit en dat
daar, waar geen perfectie heerst,
geen socialisme bestaat. Ook het
socialisme moet, zoals alle dingen
op deze wereld, steeds verbeterd
worden. De Sowjetrmaatschappij
is socialistisch, ook al vertoont zij
verschijnselen, die wij als anti-libe
raal beschouwen".
Pajetta beriep zich er in het Spie
gel-interview op, dat politieke
structuren door historische ontwik
kelingen bepaald zijn en voegde
daar - bijna verontschuldigend
aan toe dat de opvatting van de
zogenoemde Eurocommunisten (in
Italië, Frankrijk en Spanje) over
het bij elkaar behoren van socialis
me en een pluralistische democra
tie, slechts op West-Europa van
toepassing ls. Op de vraag, of zijn
gesprekspartners in Moskou de
zorg hebben uitgesproken, dat het
zogenaamde Eurocommunisme de
stabiliteit in het Sowjetblok ver
stoort, antwoordde Pajetta ontken
nend. Niettemin voegde hij er aan
toe dat de Sowjetleiders „altijd ver
klaren, dat zij zo zeker zijn van hun
macht, dat dit probleem zich in het
geheel niet voordoet".
Als men dit leest, gaat men zich wel
afvragen, waarom de 8owJet-Unle
en enkele van haar afhankelijke
Oosteuropese landen zich dan zo
lang al zó druk maken over alles
wat te maken heeft met het "Euro
communisme".
