ziU&ll
Vakantie
de mist in
384 treden klauteren
Ze kunnen er nu om lachen
Aan deze pagina werkten
mee Fred Lammers en Dick
Ringlever (gesprekken) en
Marieke Staflen (tekening).
18 JUNI 1977
TROUW/KWARTET 19
In een periode dat miljoenen er weer op
Uit gaan, mag dat zonder zwartgallig te
willen zijn nog best weer eens onder de
aandacht worden gebracht: wat zo zon
nig in de reisbrochures wordt beloofd,
klopt niet altijd met de werkelijkheid. Elk
seizoen opnieuw keren vele honderden
mensen teleurgesteld terug van wat een
onvergetelijke vakantie had moeten wor
den.
In verreweg de meeste gevallen lag de
schuld daarvan bij de reisorganisatie, die
soms door overmacht, vaker door
nalatigheid niet waar wist te maken
wat toegezegd was.
Toegegeven: als men het aantal bij de
SI „geschillencommissie (van de Algemene
_Nederlandse Vereniging van Reisbu-
_reaus en de Consumentenbond) geregi
streerde klachten beziet: vorig jaar 871
tegen 1034 in het jaar ervóór, lijkt het
totaal aantal ontevredenen mee te vallen.
Maar dan vergeet men dat achter één
klacht in de meeste gevallen méér men
sen staan, meestal een heel gezin. Dat
betekent dat men het aantal gedupeer
den al gauw op zeker 2500 kan stellen.
Voeg daarbij dat er vorig jaar nog een
,s,402 klachten werden ingediend maar
it door de commissie niet werden geregi
streerd (óf omdat het reisbureau niet bij
ld,de ANVR was aangesloten, óf omdat
idi reisbureau en consument tijdig tot een
^oplossing waren gekomen, óf omdat de
gedupeerde de klacht introk) en het
wordt duidelijk dat cijfers niet alles
„jzeggen.
Om toch nog even bij die cijfers te blijven:
van de 871 klachten nam de commissie
-«er 843 in behandeling en daarvan wer
elden er 636 gegrond verklaard. Dat is 75
s procent. Voor deze 636, waarachter
'*2140 personen stonden, moesten de
/e reisorganisaties 324.000 gulden vergoe
ding betalen. En dat is dan een getal dat
„wél enige indruk geeft van de omvang
van gederfd vakantieplezier.
iiOf dat geld de mislukking van vakantie
goed kan maken, mag worden betrijfeld.
"De meeste klagers zullen niet in staat zijn
zo'n vakantie nog eens over te doen. Een
"'mislukte vakantie is derhalve een gemis
te vakantie. Hóe die de mist in kan gaan,
"blijkt uit het relaas van enkele gedu
peerden.
„Een verzorgde vakan
tie? Het mocht wat!"
schreef een boze heer W.
Verschoor uit Den Haag
een paar maanden terug
aan zijn reisbureau, waar
hij begin dit jaar had ge
boekt voor een zeven-
weekse overwinterings-
reis naar Benidorm. Ze
ven weken, waarvan er
drie volledig waren ver
knald.
„U mag het best weten: die
1386,91 gulden, die we ervoor
moesten neertellen, was ons
hele vakantiebudget. We
hadden er lang voor gespaard
en onze verwachtingen waren
dan ook hoog gespannen.
„In het begin leken die ook
uit te komen. In de bus van
Alicante naar Benidorm en
op een ontmoetingsmiddag
verzekerde de hostess la
ten wij haar Cecile noemen
ons in alle talen, dat wij er
niet waren voor haar, maar
zij voor ons. Dat ze voor ons
klaar zou staan, altijd bereik
baar zou zijn enz. enz. Op zo'n
moment denk je dan: wat een
service, wét een zorg en bege
leiding, wat een vriendelijk
heid."
„Nu, we hebben het geweten.
Al meteen de eerste avond.
Toen wij ons goed en wel in
ons appartement hadden
geïnstalleerd, een rustige
avond en nacht tegemoet
dachten te gaan om wat bij te
komen van de vermoeienis
sen van de reis, barstte rond
tien uur het geweld los van
een band of platenmuziek.
Dat bleek te komen uit de
bar, waar we vlak boven za
ten en het was of ons bed
middenin die bar stond. We
waren onthutst. Niet tot
twaalf uur, zoals we nog
hoopten, maar tot vier uur in
de nacht duurde dat gillen,
dat stampen van de bas en
krijsende vrouwenstemmen.
Niet om te harden!
Watjes in de oren, twee Mo-
gadon-slaaptabletten (in
Spanje gelukkig vrij te koop).
Verslepen van de bedden
naar de hulskamer. Op die
manier hebben we nachten
lang geprobeerd nog wat te
kunnen slapen. Maar Ideaal
werd het nooit. Herhaalde
malen hebben we in de bar
gevraagd, nee gesmeekt, de
muziek wat vroeger te stop
pen. We zijn zelfs met de hos
tess naar de politie gegaan.
Daar werd een schriftelijke
verklaring opgemaakt. Maar
ook dat hielp niets. Drie we
ken lang hebben we zo de
nachten moeten doorbren
gen. Het werden drie weken
vol ergernis met vaak slape
loze nachten, kortom: drie
weken verknalde vakantie."
„Pas na drie weken werd er
wat gedaan. Maar de manier
waaróp! Op een ochtend
kwam de hostess een aantal
bewoners van het apparte
mentencomplex meedelen:
jullie MOETEN vertrekken
naar andere appartementen.
Begrijp me goed, ónze In
stemming hód dat, maar er
waren ook bewoners die niet
weg wilden omdat ze hoger
zaten en dus veel minder last
hadden van de muziek. En
die móesten ook. Ze werden
door de vinnige (op de ont
moetingsdag o zo lieve) Ceci
le zelfs met uitzetting door de
politie (hoe durfde ze) be
dreigd. Maar twee bewoners
wisten het been stijf te hou
den en weigerden beslist."
„We gaan verder: waar we
drie weken om gesoebat had
den kon nu ineens wel. Maar
waar kwamen we terecht? In
een reusachtig complex wer
den we ondergebracht op de
20ste tot de 25ste etage. Op
zich is dat nog niet zo erg.
wanneer althans de liften het
doen. Maar dót nu was lang
niet altijd het geval. Om de
haverklap waren ze defect. Er
werd gesproken over sabota
ge van een kort daarvoor ont
slagen monteur. Of dat waar
was, weet ik niet. In ieder
geval zaten wij er maar mee.
Het is me zelfs eenmaal over
komen, dat ik 24 x 16 384
treden op moest klauteren
om in ons appartement te
komen. Als je 75 bent is dat
een regelrechte aanslag op je
leven. De klant kan doodval
len, de touroperator leve en
kan nog doorgaan met z'n
activiteiten ook," aldus de
vinnige litanie.
„Op eigen initiatief hebben
we de vier resterende weken
nog zo weten te maken, dat
alleen de eerste drie weken
waren verknald. Maar aan
dat slagen van die vier weken
heeft de reisorganisatie noch
de hostess enig aandeel
gehad."
Ze kunnen er nu om la
chen, maar dat deden de
heer en mevrouw Prins
uit de Baarnse Sparren-
laan vorige maand niet,
toen ze op vakantie wa
ren in Estepona aan de
Costa del Sol, in de bun
galow die ze daar voor
drie weken hadden ge
huurd. En het had alle
maal zo mooi kunnen
zijn.
Bladerend in de prachtige
geïllustreerde gids, waarin de
ene vakantiereis al aanlokke
lijker werd voorgesteld dan
de andere, trof hen begin van
dit jaar een mooie kleurenfo
to van een bungalow waar je
voor bijna zeshonderd gul
den per persoon drie weken
kon genieten van zon en zee.
De „in Andalusische stijl ge
bouwde bungalow" was vol
gens de beschrijving uitge
rust met een ligbad, een dou
che en een fikse privé tuin,
stond vlakbij de zee en had
een goede busverbinding met
omliggende plaatsen. Wat wil
een mens die het koude Hol
landse voorjaar wil ontvluch
ten nog meer?
„Wij boekten via ons reisbu
reau. Het leek ons daar, in
dat deel van Spanje vlakbij
Gibraltar, een plezierige ver
blijfplaats. Vijf jaar eerder
waren we ook al eens in
Spanje geweest en het was
ons er goed bevallen. Het ho
tel waar we toen waren, aan
de Costa Brava, zag er wel
een beetje anders uit dan ons
was verteld, maar ja, ze kon
den hier in Nederland ook
niet weten dat die Spanjaar
den er nadat de reisfolder
was gedrukt inderhaast
nog drie verdiepingen op
hadden gezet om nog meer
toeristen te kunnen huisves
ten. Ze konden ook niet hel
pen dat het hotel zo vol zat
met Duitsers dat ze er maar
op het serveren van Duitse
menu's waren overgescha
keld en we in het hartje van
de zomer bij een temperatuur
van veertig graden zuurkool
met braadworst kregen voor
geschoteld. Een vakantie is
altijd een avontuur. Als je ver
van huis gaat, weet Je nooit
precies waar Je terecht komt.
Je moet het sportief opne
men als de zaken anders zijn
dan je je hebt voorgesteld. Je
moet er altijd het beste van
maken," vindt de 65-jarige
heer Prins.
En in Estepona leek alles van
een leien dakje te gaan.
„Vlak voordat we vertrok
ken, was onze zoon uit Cana
da onverwacht overgekomen.
Daar wij onze Spaanse reis al
hadden gereserveerd, besloot
hij met ons mee te gaan. We
slaagden erin voor hem bij te
boeken. In Spanje bleek onze
bungalow niet op drie men
sen te zijn berekend, maar
ook dat kon worden geregeld.
We konden na een fikse bij
betaling het hele drieweek
se verblijf kwam daarmee op
zo'n 2200 gulden een grote
re bungalow krijgen. Maar
dan moesten we wel even
wachten totdat die was
schoongemaakt. Nu, dat is in
Spanje geen bezwaar."
Mevrouw Prins (63) zegt, de
draad van het verhaal op-
nemdnd: „De bungalow zag
er aan de buitenkant leuk uit,
net zoals op het plaatje in de
reisgids. Er kwam een werk
ster. die druk aan de gang
ging. Toen ze klaar was en wij
naar binnen mochten, keek
ze me een beetje meewarig
aan en mompelde: „U zult
wel last van de mieren heb
ben." Ik reageerde een beetje
verbaasd en dacht: waar
kletst dat mens toch over.
Wat ze bedoelde, werd ons
spoedig duidelijk. De eerste
indruk binnen was al teleur
stellend. zo kaal zag alles er
uit. Maar wat wil Je, het was
immers een vakantieonder
komen. Een mens moet niet
op alle slakken zout leggen.
Dat er in de muur van de
keuken een paar centimeter
brede kier zat, waardoor Je zo
naar buiten kon kijken, daar
aan tilden we ook niet zo
zwaar, al vonden we het wel
vreemd. We schrokken pas
echt toen we onze bedden za
gen. Dat leken wel hangmat
ten. De spiralen hadden de
vorm van een halve hoepel,
zodat er van lekker slapen de
eerste nachten niet veel te
recht kwam. Maar dat lag
niet alleen aan die spiraal."
Het ergste moest nog komen.
„De eerste dag zagen we al
mieren over de vloer lopen.
Kleine beestjes, een heel an
der soort dan de mieren bij
ons. Ze staken gemeen. Dat
merkten we omdat ze ook in
onze bedden kropen. Elke
nacht moest je er wel een
paar keer uit om de mieren
van de lakens te vegen", ver
telt de heer Prins.
Zijn vrouw vult aan: „Ze lie
pen over de tafel, het aan
recht, de koelkast, ja waar
waren ze niet. Als je een sui
kerpot of een flesje koffie
room ergens liet staan, kri
oelde het er even later van de
nieren. Je kon geen druppel
thee of wijn morsen of een
kluwen mieren verdrong zich
op die plek. Zelf eten klaar-
maken zetten we maar me
teen uit ons hoofd. De kans Je
mieren meekookte was te
groot, vooral omdat op geen
van de pannen een deksel
paste."
Andere bungalowbewoners
klaagden ook over die mie-
renplaag. Het was bij hen van
hetzelfde laken een pak. Me
vrouw Prins: „De beheerster
van het bungalowpark liep
dagelijks met een grote
spuitfles rond om bij iede
reen die erom vroeg de mie
ren met gas te lijf te gaan. Wij
hebben dat niet gevraagd
omdat we niets van spuitbus
sen moeten hebben. Je kunt
nog beter met mieren leven
dan die ongezonde dampen
te moeten inademen en het
spulten hielp toch maar voor
even. Na een paar uur waren
er weer net zo veel mieren als
voordien en niet alleen mie
ren maar ook grote spinnen,
zeker een vierkante decime
ter groot, kwamen ons bela
gen. Ze liepen in de tuin, op
het terras maar ook ln huis.
Vooral in het bad waren ze
regelmatig te vinden."
De badkamer was ook een
drama." Het stond er doorlo
pend blank. Dweilen hielp
niets. Zodra je daarmee klaar
was, stond er weer een grote
plas op de grond. Het had
alles te maken met de afvoer,
die zo was geconstrueerd dat
het vuile water dat Je in het
fonteintje goelde de volgende
morgen vla het bad weer te
voorschijn kwam. Als je in
bad wilde, moest Je eerst de
spinnen en ook de torren ver
wijderen, die er in groten ge
tale op af kwamen als er vuil
water in stond. Water drin
ken durfden wij niet. Wat uit
de kraan kwam was bleek wa
ter. De chloorlucht kwam je
al tegemoet. We hebben ons
in die drie weken bijna arm
gekocht aan water. Met fles
sen tegelijk sleepten we dat
aan".
Mijn vrouw en ik hebben een
klacht ingediend. Misschien
dat het helpt. Dat hopen we
voor degenen die na ons
komen".
