Ilouch kwebbelt verder
De Zwitsers
en de
revolutie
Ana-Maria Vera
een begenadigd
pianiste van
twaalf jaar
FUN WITH DICK AND JANE
I
Vladimir Ashkenazy
dirigent en pianist
ienda Holland Festival
=1=
S'ÉTAIT A REFAIRE
LE GRAND SOIR Amsterdam-Cinetol, 18 jr.
-
bruna daar blijft 'nmens
b JUNI 1.977
BINNENLAND
Amsterdam - Alhambra I, 18 jr.
Anouk Aimee en Catherine
Deneuve in „Si c'était d re-
faire
'ici<
►del
■indt,
ommercie-zin van de
gisseur Claude Le-
i hete goed begon maar al-
in de roze pudding-
"'~de veredelde dames-
veifeiis door critici dikwerf
/erlifen.
jijn handigheid en over het
SSJj steeds variaties maakt
j ema: dat van zijn succes-
et pmme et une femme". Zijn
Dnen zijn altijd mooie
helaas de derde dimen-
en dientengevolge vlak (of
:omen.
egen zij zich in hun tele-
iterieurs, begeleid door
muziek. De verbindingen
legt tussen hun snobisti-
en laten en het grote we-
zijn onveranderlijk
tad
j a refaire.(„Als ik het
Over kon doen.maakt
op deze regels geen uitzondering. De
hoofdpersoon Catherine Berger (Ca
therine Deneuve) moet na een uit de
hand gelopen strafoefening tegen
haar verkrachter zestien Jaar in de
gevangenis zitten, alwaar ze zich een
kind laat maken om de lange jaren
door te komen.
Maar zó is ze uit de cel (nauwelijks
ouder en zeker niet dikker en lelijker
geworden) of het lieve leventje be
gint: ze krijgt een fijn baantje en een
engelachtige huisgenote en haar
zoon mag zo maar direct ook bij haar
komen wonen.
Die wordt eerst verliefd op zijn moe
der omdat hij niet op de hoogte is
van de familieraltie, maar het loopt
met een sisser af. Trouwens, de ver
wikkelingen doen er niet veel toe:
hoofdzaak is dat ze zich afspelen op
plaatsen waar het leven één luxe
vakantie is en de modale werknemer
zich niet vertoont vanwege gebrek
aap geld en drempelvrees.
Om de valsheid in beeld compleet te
maken iaat Lelouch haar aan het
eind de grote liefde vinden in een
eenvoudige leraar met Spartaanse
levensgewoonten. Het verhaal
hangt, zoals gebruikelijk, als los
zand aan elkaar.
Maar men mag Lelouchs gladstrijke-
rij nog zozeer verwerpen, het dient
gezegd dat hij sommige episodes
smeuilg vertelt, zoals in deze film de
ontmoeting tussen Catharine en
haar kleptomane gevangenis-vrien
din (Anouk Aimée).
Als die giechelige gesprekken niet
geïmproviseerd werden, zijn ze niet
van echt te onderscheiden en dat
maakt ze best leuk. De vrouwen wor
den door Lelouch overigens met een
zijzachte camera bestreken: zelden
zijn Catherine Deneuve en Anouk
Aimée zo mooi in het beeld gekomen
als in „Si c'était refaire.
door W. Wielek—Berg
De legende wil, dat in Neder
land alles vijftig jaar later ge
beurt, doch een feit is, dat
Frans-Zwitserse cineasten, in
het spoor van Alain Tanner,
tien jaar na dato nog altijd
zitten te utteren over de mei
maand van 1968 met zijn mis
lukte studentenrevolutie in
Frankrijk.
Nu doet de verbinding van eedgeno
ten met revolutie enigszins ludiek
aan, doch pret ligt ver van het Helve-
tiaanse bed: alles is bittere ernst, de
bezorgdheid in het land achter de
bergen over de ongelukkige genera
tie die in de jaren zestig voor allerlei
politieke zaken de straat op ging is
blijkbaar zeer groot.
Misschien omdat men daar sinds on
heugelijke tijden geen revolutie of
oorlog heeft gekend en alleen in het
geweer komt voor volksreferenda
over het vrouwenkiesrecht of iets
dergelijks.
Nu lijkt „Le grand Soir" („De grote
Nacht") van Francis Reusser bij
doorlezing van het filmverhaal wel
humor te bezitten, doch bij het kij
ken moet Je lang wachten voor die
waterig doorbreekt, 't Gaat over een
Marxistisch-Leninistisch groepje in
Lausanne dat, ook op zondag, braaf
ploetert voor de Grote Volksbewust
wording die dient te resulteren in de
revolutie.
Veel voortgang boeken ze niet, want
de situatie is niet bepaald revolutio
nair te noemen: de arbeiders willen
houden wat ze hebben of terugkrij
gen wat ze verloren en zijn wars van
hvonturen. Op scholingsbijeenkom
sten wordt zware taal uitgeslagen,
maar wat die waard Ls blijkt, wan
neer een noncorformistlsche buiten
staander (die verliefd is op het meis
je Lea, doch geen vinger uitsteekt
om haar te veroveren) komt aanzet
ten met wapens afkomstig van in-
braak. De rode rakkers deinzen ver
schrikt terug, ze durven het gevaar
lijke goedje niet aan te raken en
geven het snel terug.
De „grote avond" is tot nader order
uitgesteld. Van zo'n onderwerp valt,
in ernst of luim, veel te maken, dat
heeft onder andere Claude Chabrol
in zijn „Nada" bewezen. Doch Reus
ser leunt veel te zwaar op Godard,
hetgeen zeggen wil dat hij het hele
zaakje vervreemdt, ervoor zorgt dat
karakters en situaties geen enkele
herkenbaarheid bezitten en als de
dood zo bang is om een spannend
verhaal te vertellen.
De film hangt aan elkaar van lood
zware dialectische dialogen, die op
hun schreden terugkeren zodra er
van enige logica sprake dreigt te zijn.
't Geheel is net een oud macrobio
tisch brood, waarop je je tanden
kapot bijt. Maar daarmee houdt de
vergelijking op: met deze film kun je
onmogelijk iemand een gat in het
hoofd slaan, daarvoor is hij te zwak
van constructie.
Jacqueline Parent en Niels Arestrup in „Le grand soir"
ige Sublieme film van Frank
er een verzetsgroep in bezet
laarbi) verleden en heden bijna
,in elkaar overgaan. De gehele
Tmfcuts Rotterdam en Filmhuls t
}c M.
et la Putain Subtiele film van
sjche over het klimaat onder
llectuele Jongeren na de misluk-
xn 1948.17 juni Filmhuis Assen-
_jit Filmhuis Zaandam; 22 juni
Uelsen-IJmuiden.
ïhund Gott gegen alle Superieu-
te legendarische vondeling
r van de Westduitse filmer
jg, met de obsederende zwer-
i tn de hoofdrol. 17 juni Ojee
chagen; 18 juni Filmhuis War-
L' 19 juni Filmhuls Den Helder.
|i een man, mevrouw. Geestige
ten vrouw van vijftig die zich
p, van een Deens collectief. De
ik in Filmhuis Delft; 19 juni Ra-
Stadskanaal; 22 Juni Buurthuis,
Family Plot. De laatste Hitchcock, een
thriller met een knipoog. De gehele week in
Royal, Oss.
Der Fangschuss. Ragfijne schets van een
vergeten oorlog die van de Duitse Vrijkorp
sen na de eerste wereldoorlog in de Baltl-
sche landen) van de Westduitse regisseur
Volker Schlöndorf. De gehele week tn Win
ston, Hoorn.
Jour de Fète. Toll's charmante speelfilmde
buut in een nieuwe, handgekleurde versie.
De gehele week in City 3, Amsterdam.
Mr. Klein. Bittere film van Joseph Losey
over identiteitsverlies in een kil onverschil
lig, bezet Parijs, met Alain Delon in een
schitterende rol. De gehele week in Camera
2, Tilburg en Luxor, Zutphen.
De verschrikkelijke man uit Saffie. Uitste
kende politiefilm van de Zweed Bo Wider-
berg, naar een boek uit de successerte van
het echtpaar Sjöwall en Wahllöo. De gehele
week in Schouwburg IJmuiden; Studio, Nij
megen en Schouwburg, Gouda
Der aufrechte Gang. Uitstekende arbeiders- r
film van de Westduitser Christian Zlewer. George Segal en Jane Fonda 171
19 juni Rajakimoes, Stadskanaal. Jane"
,Fun with Dick and
De „fun" is dat Dick zomaar
uit zijn goede baan wordt ge
gooid en werkloos wordt. Een
bron van vermaak. Het zwem
bad bij zijn net nieuwe huis
blijft een gat, de tuin wordt
leeggehaald en opgerold, het
licht wordt afgesneden, de ar
moe dreigt komisch.
Jane zoekt een baantje en ofschoon
zij Jane Fonda zelf is maakt zij er als
mannequin alleen maar een troep
van. En Dick, gespeeld door George
Segal, mislukt zelfs grappig als figu
rant in een operette.
Hij moet, in zijn nette pak, in de rij
gaan staan met andere werklozen.
Daar zijn ook wel leukerds tussen,
maar toch is het niets voor Dick,
want die is een afgestudeerde mid
denklasser en moet dus anders aan
zijn geld, en meer geld, komen.
(Amsterdam-Bellevue
Cinerama, Den Haag-
Asta, Rotterdam-
Luxor, a.l.)
De eerste overvalletjes, op een oude
vriendelijke drogist bijvoorbeeld,
mislukken, maar al doende leert
men. Dick en Jane worden een han
dig en soepel overvalpaar. Ze doen
het zelfs zo charmant dat de bestole
nen meelachen.
En niemand is zo onvriendelijk om
ze aan te geven en te herkennen.
Zodat Dick en Jane weer dik in de
centen komen en met parties weer
alle respect krijgen van welgestelde
buren en rijke zakenrelaties.
Als ze een geestelijke voorganger
die „geld is liefde" preekt, van zijn
collectedollars gaat afhelpen, gaat
hij wel achter ze aan met zijn ge
luidswagen om ze het achtste gebod
na te schreeuwen, maar ook daarna
ontkomen ze in een malle chaos.
En tenslotte helpen ze, op een duur
feestje, de gastheer van zijn zwarte
dollars af. Hij kan het niet eens
aangeven. Maar het levert Dick wel
een beste baan op. Want als er één
getoond heeft te weten hoe je winst
moet maken is hij het.
De film lijkt dus op een satire, en
misschien besloot strijdbare Jane
Fonda daarom, na een jaar of drie,
om weer eens mee te doen. Een
bijtende satire is het niet geworden.
Niet eens een blaffende. Regisseur
Ted Kotcheff, een Canadees die veel
in Engeland werkte (films en tv)
heeft er alleen maar een aardige
comedy van gemaakt. Waarbij hij
dan prettig kon steunen op zijn twee
hoofdrolspelers die er vlot en inne
mend tegenaan gingen.
ADVERTENTIE
\AC
ttige
„hge
ANA-MARIA VERA
.grote klasse
door Adr. Hager
G De ouders van
ge Ana-Maria Vera
tyj •••getwijfeld trots zijn
fa dochter, doch daar-
de verantwoordelijk-
aar drukken.
avond speelde zij in Dili-
het was duidelijk, dat zij
in dit zware recitalpro-
een musicienne van groot
I: toonde. Bach, Brahms,
Beethoven, Debussy, Kabalevsky,
Schubert plus toegift.
Zij speelt op 22 juni met het Amster
dams Philharmonisch Orkest in het
Concertgebouw Beethovens eerste
pianoconcert. En ook dan zal men
zich kunnen overtuigen van haar
overrompelende kwaliteiten.
Grote klasse
Sluit men tijdens het luisteren naar
het spel van Ana-Maria Vera de
lag 17 juni
RDAM De Brakke Grond 20.30 uur: De Knop.
RDAM Mickery 20.30 uur: Vox Populi, Vox Dei.
IRDAM Sonesta Koepelzaal (Ronde Lutherse Kerk) 20.15 uur:
kamerorkest.
iAAG Nederlands Congresgebouw 20.30 uur: Residentie Orkest
ig Koorfestival).
■RDAM De Doelen 20.15 uur: Poetry International.
O Cult. Centrum „De Hagen" 20.15 uur: Jennifer Muller and
>rks.
LBURG Concert- en Gehoorzaal 20.00 uur: Hesperion XX.
•HT Jacobikerk 20.15 uur: Schola Cantorum Stuttgart.
ogen, dan is men spoedig vergeten
dat een 12-jarige speelt. Eigenlijk
moest men niet weten dat daar op
dat Diligentia-podium een klein
meisje met donkere ogen zwarte ha
ren, een eenvoudig jurkje en witte
kousen en schoenen zat. Een meisje
dat keurig buigt voor al die mensen
(even zoekend in de zaal naar haar
vader en haar broertje) een meisje
dat aan het eind van het recital een
klederdrachtpop krijgt. Vanaf het
moment dat zij een toets aanraakt is
zij een musicienne van ongewoon
grote klasse.
Volwassen
Misschien stelt zij daardoor een aan
tal aanwezigen wat teleur, misschien
had men haar „schattlger en poppi-
ger" in haar spel voorgesteld. Men
was na het Italiaans concert van
Bach duidelijk overrompeld; dat
kleine lieve meisje en dat volwassen
musiceren leken niet bij elkaar te
passen. Als ze nu nog Mozart had
gespeeld of Chopin, maar Bach,
Brahms en Beethoven dat had men
niet gedacht.
Verbazingwekkend
Overigens, wat was dat knap, die
weergave van het Intermezzo in E
van Brahms. Wat een rust, een zeker
heid, een beheersing! Beethovens so
nate opus 10 nr 2 frappeerde door het
evenwicht, doch de grootste verras
sing kwam met Debussy: „na Cathé-
drale engloutie", Minstrels en Feux
d'Artifice". Een verbazingwekkend
inlevingsvermogen, wonderschoon
genuanceerd en technisch tot in ui
terste perfectie. Het stempel „won
derkind" is zo snel opgeplakt, doch
zo te kunnen spelen als 12-jarige is
inderdaad een wonder. Tal van con
certpianisten die vele malen zo oud
zijn als Ana-Maria Vera zullen ja
loers wezen op deze Debussy-inter-
pretatie.
Boeiend
De enig nog in leven zijnde compo
nist van dit programme was Kabe-
levsky. Tussen de 73-jarig componist
en de 12-jarige pianiste bestaan
vriendschapsbanden, die zij bezegel
de met de weergave van de Sonate
opus 13 nr 1. Een boeiende vertol
king van een kernachtig werkje. Tot
slot een robuuste en overtuigende
Impromptu opus 90 nr 2 van Schu
bert. Al die kinderen in de zaal moe
ten er maar geen minderwaardig
heidscomplex aan overhouden als
het op les straks anders (minder)
gaat dan bij Ana-Maria Vera. Zij is
een begenadigd pianiste.
l^èd^dsLzü.venmketi
Tib lit eat Zma/rte. Beerjieo
tvnwi... u
Want het Zwarte Beertje brengt de
beste romanschrijvers (-sters) ter
wereld:
Mary Stewart Graham Greene
Pearl S. Buck - Erskine Caldwell
Hammond Innes James Baldwin
Constance Heaven Barbara Cartland
Een "berenbofje" op de koop toe:
Wie er twee tegelijk koopt, krijgt de
speciaal ontworpen Dick Bruna "voor-
jaars-poster" (winkelwaarde f 4,50)
voor slechts 50 cent!
Ga naar uw boekhandel!
door W. H. Wolvekamp
ROTTERDAM Hoewel de
combinatie dirigent-solist ei
genlijk al van oude datum is
(het dirigeren vanaf het clave-
cimbel in de 18e eeuw) is pas in
de vorige eeuw de dubbele
functie van dirigent en solist
duidelijk naar voren gekomen.
Voorbeelden uit die tijd zijn Men
delssohn en Hans von Bülow, Liszts
zeer talentvolle leerling. Ook onze
eeuw heeft in de persoon van Bruno
Walter een figuur opgeleverd, die de
dubbele functie van pianist en diri
gent op voortreffelijke wijze wist te
vervullen.
Tegenwoordig hoort men steeds
meer dat beroemde instrumentalis
ten en zangers (Dietrich Fischer
Dieskau) zich op het dirigeren gaan
toeleggen, hoewel het nog wel niet
vaak zal voorkomen dat wereldver
maarde solisten een dirigentenprak
tijk weten op te bouwen die hun
evenveel roem oplevert als hun so
listen-carrière.
De Russchie pianist Vladimir Ashke
nazy, die zich sedert 1968 met vrouw
en vier kinderen te Reykjavik (IJs
land) heeft gevestigd, heeft na het
bereiken van een wereldreputatie als
pianist een grote belangstelling aan
de dag gelegd voor het dirigent-
schap.
Het woensdagavond in het kader
van het Holland-Festival in de grote
Doelen gegeven concert van het Ne
derlands Kamerorkest bood het he
laas niet zo talrijke publiek de gele
genheid zich tijdens het ten gehore
brengen van een Mozart-programma
van Ashkenazy's dirigentencapaci
teiten te overtuigen, en die bleken
niet gering.
Hij speelde de pianoconcerten in G
(K V. 453) en in C (K.V. 467). Het
werden uitzonderlijk gave, stijlvolle
en muzikale voordrachten, die waar
lijk geen behoefte deden gevoelen
aan een afzonderlijke dirigent. Inte
gendeel, Ashkenazy, voor de vleugel
gezeten met de rug naar het publiek,
bleek een stevige greep te hebben op
het Orkest.
Het directe contact tussen solist en
kamerorkest deed zich terdege ge
voelen. het meest nog wel in het na
de pauze gespeelde C-dur concert,
dat door de pianist en het N.K.O. op
sublieme wijze werd vertolkt.
Ter opening van dit concert dirigeer
de Ashkenazy de voorlaatste symfo
nie van Mozart, die in g-kl. Ook zon
der dirigeerstok. De uitvoering deed
niet onder voor die onder veel gere
nommeerde dirigenten. Persoonlijk
gaat onze voorkeur uit naar een nog
mysterieuzer klinkend begin in een
iets sneller tempo (Bruno Walter).
De laatste twee delen brachten wel
de meeste spanning. Het ging deze
avond dus om de tweeledige functie
als pianist en dirigent van een ka
merorkest.
Of Ashkenazy zich evenals zijn grote
voorganger Bruno Walter ook als lei
der van een groot symfonieorkest
(b.v. in een symfonie van Mahler)
met evenveel succes kan laten gel
den moet worden afgewacht.
