In Libanon is het
machinegeweer
altijd binnen bereik
23 APRIL 1977
BUITENLAND
T rouw/Kwartet21
"wee jaar burgeroorlog zijn aan Libanon niet onge
merkt voorbijgegaan. De sfeer in Beiroet is verziekt,
'an ontwapening is geen sprake. Openlijk ver-
chijnt men op straat en elders met een pistool op de
ieup en een automatisch machinegeweer binnen
landbereik. De hoofdverkeerswegen van de zwaar
ernielde stad staan onder controle van de voorna-
nelijk uit Syriërs samengestelde Arabische vredes-
nacht. Maar in de wijken hebben de diverse politiek
irganisaties het voor het zeggen.
Indanks het standhouden van de
latste wapenstilstand. dank2ij de
anwezigheid van de dertigduizend
jyriërs, Soedanezen, Jemenieten
n Saoedi's, is het leven in Beiroet
jeslist nog niet genormaliseerd.
Vie van Ras-Beiroet, dat door de
(nkse krachten wordt gecontro-
eerd naar het rechtse bolwerk
ischrafija wil rijden moet zich
•aak enige moeite getroosten om
en taxi te vinden of zal het wisse-
en van taxi bij de groene lijn op de
toop toe moeten nemen. De vele
lyrische straatblokkades, waar
waar bewapende soldaten, de
dentiteitspapieren nauwkeurig
lontroleren. vergemakkelijken de
it geenszins.
n Aschrafija staat het twaalf eta-
|es hoge hoofdkwartier van de Na-
aonale Liberale Partij van oud-
jresident Camille Chamoen.
Slechts na het passeren van de
fveneens zwaar bewapende bewa
king van het gebouw, samenge-
iteld uit gedeeltelijk geüniformeer
de leden van de eigen militie mag
men het gebouw binnen. Chamoen
lelf laat zich op zijn tochten door
Beiroet door vier jeeps vol lijfwach
ten met mitrailleurs begeleiden.
Geen hoge dunk
Voor de Chamoenisten zijn de Pa-
lestijnen de wortel van het kwaad
In Libanon. Perschef Rodolfo heeft
geen hoge dunk van het begripsver
mogen van journalisten. ..Jullie
Journalisten begrijpen geen lor van
wat er hier gebeurd is. Waarom
zeggen de Palestijnen dat het een
burgeroorlog was? Omdat ze heel
goed weten dat men dc Verenigde
Naties niet kan inschakelen bij een
burgeroorlog. Ik heb uit Tel al Zaa
ier (het tijdens de oorlog met de
grond gelijk gemaakte Palestijnse
vluchtelingenkamp in het zuidoos
ten van Beiroet) de geniale plan
nen van de Palestijnen om Libanon
te veroveren meegenomen. Weten
jullie wat Tel al Zaater was? Alles
behalve een Palestijns vluchtelin
genkamp. Het materiaal dat zij in
Tel al Zaater hadden, was voldoen
de om tegen zes staten te vechten."
,Als Camille Chamoen mij ontvangt
hij in een slechte bui. Zoëven
[hoorde hij dat de Palestijnen bij de
[gevechten in Zuid-Libanon het
dorpje Taibeh hebben veroverd.
Chamoen is alleen bereid om de
Palestijnen in Libanon te dulden
tot hun conflict met Israël is opge
lost. wanneer zij al hun wapens aan
de Arabische vredesmacht over
dragen. Van gewapende Palestijn
se acties tegen Israël vanaf Liba
nees grondgebied, zelfs in overleg
met de Libanese autoriteiten wil
Chamoen niets horen. „Onder geen
enkele voorwaarde. Zij zullen en zij
kunnen militair niets bereiken. Het
zou de situatie alleen maar bemoei
lijken. Er zou geen vrede komen
maar Israël zou ons land bezetten,
j Wij hebben de Palestijnse invasie
lin Libanon al gehad, wij willen niet
nog eens een Israëlische invasie".
-!
beidskrachten nodig heeft. Het zou
heel makkelijk zijn om de Palestij
nen over de Arabische wereld te
verspreiden en om hun een fatsoen
lijk leven te bieden".
Er op opmerkzaam gemaakt dat
deze stelling vaak in het verleden
door Israël werd geponeerd zegt
Dori Chamoen: „Dat kan mij niet
schelen. Je hebt in Israël naar Beet
hoven kunnen luisteren. Je kunt er
ook hier naar luisteren". Dori Cha
moen verschilt in dit opzicht wei
nig van mening met Bechir Gema-
jal, militair bevelhebber van de fa-
langisten. „De Palestijnen moeten
weg, waarheen is hun probleem.
Laat Kaddaffi hen opnemen als hij
zo dol op ze is."
Revolver in de rug
Chamoenlsten-woordvoerder Ro
dolfo steekt zijn opvattingen over
de Palestijnen eveneens niet onder
stoelen of banken: „Ik ging vroeger
vaak met mijn vriendin in een
nachtclub dansen. Op een gegeven
avond voel ik tijdens het dansen
een revolver in mijn rug. Achter mij
staat een Arabier met een kafiah
(een Arabische hoofddoek) en
vraagt me om een bijdrage van
tienduizend, nee tien Libanese pon
den voor de Palestijnse zaak. Ik
draai mij om en zeg: „Ik heb jullie
al meer dan tien pond gegeven, ik
heb Jullie het grootste deel van
mijn land gegeven. Dat is hun sys
teem. Als zij straks een eigen staat
hebben zullen zij elkaar opvreten.
Ik vind het onjuist dat toen Tel el
Zaater zich overgaf duizend men
sen gewoon werden afgemaakt,
maar ik kan het wel begrijpen. Elke
keer als een Libanees een moord
beging in Libanon zocht hij toe
vlucht in het kamp. In het gebied
rondom het kamp dat door de Pa
lestijnen werd gecontroleerd ligt 40
procent van de Libanese industrie.
De Libanese ondernemer daar kon
geen Libanese arbeiders in dienst
nemen. Hij moest Palestijnen in
dienst nemen of zijn bedrijf zou
worden opgeblazen. Huiseigenaren
konden niet aan Libanezen verhu
ren, zij moesten aan Palestijnen
verhuren die niet eens de huur be
taalden."
Vergissing
Toestand verslechterd
Camille Chamoens ongeveer veer
tigjarige zoon, Dori, die binnen de
Nationale Liberale Partij met bin
nenlandse zaken belast is, gaat in
zijn standpunt ten aanzien van de
Palestijnse aanwezigheid in Liba
non veel verder: „Wij zijn vandaag
aan het punt gekomen, waarop de
economie en de binnenlandse toe
stand dermate zijn verslechterd
dat elke aanwezigheid van een gro
te groep buitenlanders voor onze
gezondheidstoestand slecht is.
Neem een land als Zwitserland, dat
omgeven is door staten die men
beschaafd kan noemen en dat in
elk opzicht gezond is. Zwitserland
laat het aantal buitenlanders in het
land nooit meer dan zes procent
van de bevolking worden. WIJ zou
den niet meer dan 0,6 procent van
onze bevolking aan buitenlanders
moeten toelaten".
Dori Chamoen wil de oplossing van
de problemen in Libanon losgekop
peld zien van de oplossing van het
conflict in het Midden-Oosten. „WIJ
kunnen ons een dergelijk verband
niet meer permitteren. Als de Ara
bische staten werkelijk om de Pa
lestijnen geven en als zij Libanon
werkelijk als een Arabisch land be
schouwen zouden zij drie of vier
dorpen voor de drie- vierhonderd
duizend Palestijnen in Libanon
bouwen. Deze dorpen zouden in
gebieden kunnen worden gebouwd
die nog ontwikkeld moeten worden
en waar men goedkope ar
Hoe langer Rodolfo aan het woord
is, des te meer windt hij zich op en
des te fantastischer wordt zijn filip
pica tegen de Palestijnen: „Het Li
banese leger wist heel goed dat de
Palestijnen door Israël betaald
werden om problemen in ons land
te veroorzaken. Jasser Arafat en
George Habasj staan op de Israë
lische loonlijst. Ik was de eerste die
Tel al Zaater na de overgave bin
nenging. De Palestijnse arts in het
kamp vertelde mij toen dat de wer
kelijke Palestijnse revolutie in 1973
gestorven was. Op mijn vraag: „hoe
zo" antwoordde hij dat Arafat de
Israëli's, die in april 1973 drie Pales
tijnse leiders vermoord hebben,
van Saida naar Beiroet had ge
bracht".
Als ik iets later aan Rodolfo vraag
of hij werkelijk gelooft dat Arafat
een Israëlisch agent is ontkent hij
dit te hebben gezegd. Na het terug
horen van de band roept hij ver
baasd: „Zeik ik dat? Dan heb ik een
fout gemaakt". Enkele minuten la
ter echter verklaart hij opnieuw
dat de Palestijnen door Israël wor
den gefinancierd en dat Arafat
hierop geen uitzondering vormt.
„Maar met name degenen die links
zijn worden betaald. Wij zijn niet
tegen links als het maar Libanees
links is. De dood van de linkse
voorman Kamal Joemblat was het
beste wat dit land kon over
komen".
Geen verdeling
Ondanks de militaire nederlagen
die de rechtse krachten in het zui
den van Libanon de afgelopen we
ken hebben geleden, gedragen ze
zich alsof zij het al voor het zeggen
hebben in het land. Hierbij stellen
de rechtse leiders voorop dat zij
geenszins de verdeling van Liba
non nastreven. Maar aan de identi
teit van de rechtse christenen en
aan hun bevoorrechte positie in het
land mag niet worden getornd.
Camille Chamoen is voorstander
van een „politieke decentralisatie"
van Libanon. „Er zijn zoveel ver
schillen in Libanon dat het beste
wat wij doen kunnen is het volgen
van het Zwitserse voorbeeld alle
groepen leven hun eigen leven bin-
door James Oorsey
Onder het goedkeurende toezicht van een geestelijk leider vernielt een strijder van de nasseristische
Mourabitoen beweging het in Beiroet tijdens de oorlog zwaar omstreden Holiday Inn Hotel. Mourabitoen zal op
deze affiche bijzonder trots zijn. Deze affiche staat geplakt op een muur voor het overgebleven geraamte van het
inmiddels totaal uitgebrande hotel.
nen één grote staat. Maar de presi
dent van het land moet altijd een
maronietische christen zijn. Dit is
ons land, ons huis sinds tweedui
zend Jaar. Dit is een christelijk land
sinds Paulus Europa vanuit Liba
non ging bekeren. Wij zijn nog
steeds de meerderheid in dit land."
Behalve verdeling heeft Chamoen
geen alternatief.
Volgens falangisten-leider Pierre
Gemajal die samen met Chamoen
deel uitmaakt van het rechtse Li
banese Front is een dialoog over de
toekomst van Libanon pas moge
lijk als de Palestijnen vertrokken
zijn. Libanon is naar zijn mening
bezet geweest door bandieten,
moordenaars, dieven, verraders en
spionnen. Daarom moesten de Sy
riërs, die niemand graag in Libanon
ziet, te hulp worden geroepen. De
oude Gemajal heeft er zijn hoop op
gevestigd, dat Libanon volgens de
formule van het nationale
handvest van 1943 zal worden her
bouwd. Maar ook in deze formule
worden het confessionalisme en de
bevoorrechte positie van de chris
tenen gehandhaafd. Gemajal juni
or voelt meer voor de gedachte van
de politieke decentralisatie. De
christelijke identiteit kan volgens
hem alleen worden gewaarborgd
wanneer de christenen een eigen
infrastructuur (bestuursapparaat)
hebben. Bechir Gemajal wil in feite
zijn eigen staat binnen de staat
hebben. In tijd van nood moeten de
christenen zich bijvoorbeeld tegen
Kaddaffi kunnen weren.
Verouderd systeem
Lijnrecht tegenover de al van el
kaar verschillende standpunten
van de beide Gemajals staat het
standpunt van de ideoloog van de
falangistlsche partij, Kariem Pa-
kradoeni. Naar zijn mening zal poli
tieke decentralisatie het kwaad in
Libanon alleen maar vergroten
„Het probleem was niet een alles
overheersende staat, het was juist
het gebrek aan een sterke staat.
Ook het huidige systeem (geba
seerd op het nationale handvest
van 1943) is verouderd en achter
haald. „Pakradouni, die met bijna
rekenkundige nauwkeurigheid zijn
standpunt weet uit te leggen pleit
voor de instelling van een „presi
dentiële democratie, een gerationa
liseerde democratie".
ÏTfl
asen
In etappes zou Libanon moeten
worden gedeconfessionaliseerd. In
de eerste fase, meent Pakradoeni,
moet het huidige stelsel ge
handhaafd worden. „De oorlog
heeft de afstand tussen de twee
grote religies vergroot. Om die af
stand te overbruggen moet dit sys
teem met een maronietische presi
dent, een sunnletische premier en
een shi'ietisch parlementsvoorzit
ter bewaard blijven".
Als de situatie eenmaal gestabili
seerd is wil Pakradoeni het rege
ringsapparaat en later ook het poli
tieke apparaat gedeconfessionali
seerd zien. In tegenstelling tot an
dere rechtse leiders, ziet Pakradoe
ni in de derde fase van zijn plan ook
geen bezwaar meer tegen een presi
dent die moslem zou zijn.
Pakradoeni wiens boekenkast vol
boeken staat die door vooraan
staande Israëlische politici ge
schreven zijn en die bovendien drie
automatische machinegeweren bij
de hand heeft gelooft dat in de
afgelopen twee Jaar er drie oorlo
gen in Libanon werden gestreden.
„Op de eerste plaats de meest be
langrijke, de strijd tussen christe
nen en moslems die gemakkelijk
geregeld had kunnen worden. Als
dit de enige strijd was geweest dan
had verdeling een oplossing kun
nen zijn". De tweede oorlog in Liba
non was de strijd tussen Libanezen
en Palestijnen. Pakradoeni stelt
uitdrukkelijk dat het hier gaat om
de militaire organisatie van de Pa
lestijnen.
Van een verdrijving van de Pales
tijnen uit Libanon kan volgens
hem geen sprake zijn „Wij hebben
geen enkele moeite met hun strijd
voor de bevrijding van Palestina.
Maar dan wel Palestina en niet
Libanon. Het Palestijnse verzet
heeft zich in onze binnenlandse
aangelegenheden gemengd. In het
eerste geval, namelijk de bevrij
ding van Palestina Is het Palestijn
se verzet onze bondgenoot, in het
tweede geval onze vijand en dat
betekent oorlog."
Agent»
en
de Verenigde Staten was om de
Palestijnen zo te verzwakken dat
ze gedwongen waren te veranderen
van een afwijzings'front in een meer
tot compromis geneigd front. De
Sowjet-Unie wilde een progressief
regiem gellerd aan Moskou, geves
tigd zien. Maar ook zij wilden de
Palestijnen verzwakken, want ook
de Sowjet-Unie is voor een vrede in
het Midden-Oosten door onderhan
delingen. Een ingewikkelde zaak
dus, maar interessant."
Ontwapening
De oplossing van het probleem met
de Palestijnen ligt volgens Pakra
doeni in de uitvoering van het ak
koord van Cairo van 1969. Dit ak
koord, waarvan de preciese tekst
geheim is, vormt één van de
kernpunten in de strijd in het zui
den van Libanon. Wanneer de
meeste falangisten en chamoenis
ten die in het zuiden militaire steun
vanuit Israël ontvangen het over
het akkoord van Cairo hebben, dan
hebben zij het over de volledige
ontwapening van de Paléstijnen en
over het volledig staken van alle
militaire acties tegen Israël vanaf
Libanees grondgebied.
Ook Pakradouni wil dat de Pales
tijnen naar ontwapende kampen
terugkeren. „Het moeten geen ka
zernes maar woonplaatsen zijn".
Wel is hij bereid om een Palestijnse
politie in de kampen toe te staan.
Bovendien moeten de Palestijnen
zich van elke bemoeienis met Liba
non onthouden. Palestijnse acties
vanuit Libanon tegen Israël wijst
hij niet bij voorbaat van de hand.
Maar dan moet er hierover een Ara
bisch akkoord komen. „Het is ab
surd dat het aan alle fronten in
Egypte, Syrië en Jordanië rustig is
en dat vanuit Libanon acties wor
den uitgevoerd."
Dieptepunt
De derde oorlog die in Libanon
volgens Pakradoeni werd uitge
vochten was een internationale
oorlog. „Israël was de katalysator,
die elke keer als het rustig werd, de
strijd opnieuw deed opleven. Het
had bij christenen en moslems, bij
rechts en links, zijn agenten. Na
tuurlijk ook in onze partij, alhoe
wel wij ze niet kennen, anders had
den wij ze terechtgesteld. De twee
de katalysator waren Irak en Libië,
het zogenaamde Afwijzingsfront,
dat Fatah wilde verzwakken en de
Libanese regering omver wilde wer
pen om daardoor ook Syrië te
treffen.
Op de derde plaats was er het Ame
rikaans-Russische spel, waarbij ie
dere keer als de één succes boekte
de andere het vuur weer aanwak
kerde. Het belangrijkste doel van
Terwijl rechts zich sterk voelt, be
vindt links zich duidelijk op een
dieptepunt. De Palestijnen hebben
in Libanon zware klappen moeten
incasseren en lijken nu inderdaad
hun krachten op het verkrijgen van
een onafhankelijke Palestijnse
staat te willen concentreren. Links
Libanon moet bovendien het ver
lies van haar leider Kamal
Joemblat, die op 16 maart werd
vermoord, verwerken. Joemblat's
zoon Oealid lijkt niet de persoon
lijkheid en de politieke ervaring te
bezitten om in zijn vaders
voetstappen te kunnen treden. Ver
der ligt de Nasseristische voorman
Ibrahiem Kolayat met een
maagzweer in bed.
Voor de radikale Palestijnen. die de
huidige koers van de Palestijnse
Bevrijdingsbeweging (PLO) afwij
zen gaat de bevrijding van Palesti
na via een van de hoofdsteden van
de aan Israël grenzende landen.
'Een „Arabisch Hanoi" streeft het
Volksfront voor de Bevrijding van
Palestina in eerste instantie na.
Maar voorlopig is de kans op het
veranderen van Beiroet in Hanoi
vrijwel nihil.
Complot van de eeuw
Zoehalr Hafez, lid van het centraal
comité van de onafhankelijke Nas
seristische beweging Mourabitoen,
die tijdens de oorlog een belangrij
ke militaire rol speelde, noemt de
gebeurtenissen van de afgelopen
twee jaar het „complot van de
eeuw". Dit complot was erop ge
richt de Palestijnen alles te laten
accepteren. „Drie jaar geleden
spraken de Palestijnen over een
seculaire democratische staat in
Palestina, nu spreken zij over een
nationaal bestuur in leder stuk be
vrijd gebied, over een vaderland.
Waarschijnlijk zullen de Palestij
nen straks weer over Palestijnse
vluchtelingen en niets meer
praten."
In dit verband stelt Hafez de Pales
tijnse leiders verantwoordelijk
voor de overgave van het vluchte
lingen kamp Tel al Zaater. „Het
was een politieke beslissing want
hoe kun Je de Palestijnen een ge
matigd beleid verkopen terwijl Tel
el Zaater een situatie van duizen
den rechtse aanvallers overleeft.
De Palestijnse leiders hebben Tel
al Zaater laten vallen. Vertel mij
nou eens, een guerrillastrijder, die
op klaar lichte dag het Savoy Hotel
in Tel Aviv weet binnen te komen,
zou niet tot het belegerde Tel al
Zaater kunnen doordringen?"
Luisterend naar Hafez kan geen
enkel Arabisch land beweren dat
het niet bij het complot tegen de
Palestijnen en linkse krachten be
trokken is geweest „De Syriërs zijn
de uitvoerders van het Amerikaan
se plan met stilzwijgende Rus
sische toestemming. De Arabische
landen willen naar Geneve, des
noods op hun knieën. De Syriërs
zijn niet in Libanon uit vrije wil. ZIJ
werden gedwongen door de Saoe
di's en andere Arabische regimes.
Die vechten om de gouden beker
waarbij Syrië een aanvullende rol
speelt. Ook Libië en Irak spelen een
vuil spel. Libië financierde de Sy
rische aanwezigheid in Libanon om
de ruzie tussen Syrië en Egypte aan
te wakkeren. De Iraki's zijn geen
haar beter".
Nasserisme Tëë7t™""™"
Voor de Mourabitoen is het „Nasse
risme niet dood, want Nasser ver
woordde de aspiraties van het
volk". De Mourabitoen bouwt aan
een algemene massabeweging die
voor het socialisme en de Ara
bische eenheid, in navolging van
Nasser, strijdt. Schimpend op
marxisten zoals Volksfrontleider
George Habasj die het Nasserisme
„kleinburgerlijk" noemt zegt Ha-
fez: „Als de Arabische massa's alle
maal kleinburgerlijk zijn dan heeft
hij gelijk." Voor de Mourabitoen.
die cellen heeft in verschillende
Arabische landen is niet de klas
senstrijd maar de afhankelijkheid
en de verdeeldheid van de Ara
bische wereld het grootste pro
bleem. Daarom moet er gestreefd
worden naar een eenheid van het
volk en niet van staten „want daar
geloof ik niet in".
Tegen deze achtergrond is het ook
niet verwonderlijk dat de Mourabi
toen de gedachte van een politieke
decentralisatie van Libanon van de
hand wijst. „Het is een verborgen
vorm van verdeling", aldus Hafez.
„Wij zijn voor de eenheid. De hele
bevolking van Libanon is slechts zo
groot als die van een wijk van Cai
ro. Tegen een administratieve de
centralisatie zouden wij geen be
zwaren maken. Wij zijn voor een
sterke centraal gezag dat gelijke
kansen en bescherming voor iede
reen biedt. Maar wij hebben liever
de anarchie dan een sterke staat
die zich repressief opstelt." Van een
maronietische president als regel
wil de moslem Hafez niets horen.
„Waarom moet het een maroniet
zijn? Als we een presidentieel sys
teem willen en het volk mag kiezen
dan moet iedereen een kans krij
gen. Als de president een maroniet
moet zijn dan moeten zijn be
voegdheden worden beperkt. Maar
dat willen ze niet, ze willen alles
tegelijk".
Machtsbasis
De huidige president van Libanon,
Ellas Sar kis heeft maar één
machtsmiddel waarover hij kan be
schikken: het Syrische leger. Bar
kis, die zelf maroniet is, probeert
nu zijn eigen machtsbasis te ver
sterken door het Libanese leger op
nieuw op te bouwen. 8arkls steunt
hierbij op die groepen binnen de
Libanese strijdkrachten die zich
tijdens de oorlog niet bij één van de
strijdende partijen hebben aange
sloten. Erg gelukkig is men in
rechts Libanon met deze inspan
ningen van Sarkis niet. Deze me
ningsverschillen kwamen enkele
weken geleden duidelijk naar vo
ren toen Sarkis een nieuwe opper
bevelhebber voor de Libanese
strijdkrachten benoemde.
Camille Chamoen: „Het is te vroeg.
Eerst moeten wij de besluiten van
de Arabische topconferenties van
Riad en Cairo uitvoeren. Hiervan Is
nog niets terecht gekomen. De Pa
lestijnen hebben hun wapens nog
niet ingeleverd en zijn nog niet
naar hun kampen teruggekeerd.
Wij moeten in eerste instantie de
Arabische vredestroepen gebrui
ken, want waar zijn ze anders voor.
De rest komt later wel." De Falan
gisten vinden dat eerst over
eenstemming over een politieke op
lossing van de Libanese problemen
moet worden gevonden voor dat
aan de opbouw van een sterke
staat begonnen kan worden.
Een uitzondering binnen rechts Li
banon vormt Kariem Pakradoeni:
voor hem is 8arkis de aangewezen
man op dit ogenblik. „Wij hebben
behoefte op dit ogenblik aan één
man, één bondgenoot en één pro
gramma. Er moet een bondgen
ootschap komen tussen 8arkis. de
Kataeb (falangistlsche partij) en
8yrië." Door een speciale relatie
met Syrië zal de weg van Libanon
naar de Arabische wereld zich ope
nen en de weg naar de wereld vol
gens Pakradoeni loopt dan via de
Arabische landen.
Te veel fronten
Voorlopig lijkt de politieke dialoog
in Libanon niet op gang te komen.
Uit de handen van president Sarkis
is nog weinig gekomen. Toezeggin
gen voor steun bij de heropbouw
van het land heeft Sarkis reeds
gekregen. Maar het geld laat op
zich wachten. Vermoedelijk omdat
gezien de huidige toestand in Liba
non men een nieuwe ronde van de
oorlog beslist niet uitsluit. Voor zo
ver het slagvaardig blijven voor de
nieuwe ronde het toelaat, heeft het
leven in Beiroet zich genormali
seerd. Typerend voor de nog verre
gaande verdeeldheid van Libanon
was de taxichauffeur die ons naar
het Volksfront voor de Bevrijding
van Palestina zou brengen. Ver
twijfeld omdat hij niet wist welke
politieke organisatie ik bedoelde,
riep hij: „Er zijn hier te veel
volksfronten."
