Jan Akkerman: „Ik geloof dat
het beste nog moet komen
Lichte last
Uw probleem ook het onze
,lk wil de mensen wat warmte geven"
Puntgave kinderkleren van Sonja Gordi^*
-
MAANDAG 24 MEI 1976
BINNENLAND
TROUW/KWiG 24
door Fred Lammers
AKKRUM ..Denk om de
hond", staat er in het Fries op
een bordje bij het hek van de
boerderij waar de gitarist Jan
Akkerman met zijn vrouw
Lammie en zoontje Friso van
twee-en-een-half woont. Deze
waarschuwing. die onge
wenste bezoekers moet af
schrikken. geldt de veertien
jarige cocker-spaniel Filo, die
er beslist niet kwaadaardig
uitziet. „Het is maar een grap
je. Filo is blij als hij mensen
ziet." zegt Jan. De bejaarde
jachthond kruipt onder en ta
fel en even later ligt Filo te
snurken, niet geïmponeerd
door de vele muziekinstru
menten in de tot een soort
studio omgebouwde deel.
Vooral gitaren zijn er die regelmatig
worden gebruikt, al maakt Jan Ak
kerman sinds kort geen deel meer
uit van de groep Focus, door hem
en Thijs van Leer zes jaar geleden
opgericht. ..Ik had met het Focus
van de laatste jaren steeds meer
moeite; toch wilde ik het niet opge
ven. Dat het zo niet langer kon met
Focus wist ik heel goed. Thijs en ik
verschilden te veel van inzicht over
de te volgen koers. Maar dan kun je
toch als volwassen kerels om de
tafel gaan zitten en erover praten?
Nu kreeg ik een telefoontje van
Thijs dat hij me niet meer nodig
had. Dat ik uit Focus ben. is aan
één kant een grote opluchting,
maar de manier waarop dat is ge
beurd staat me niet aan. Dat is erg
naar. Ik ben geen gemakkelijke jon
gen. Ik heb een grote dosis geldings
drang. maar om zó een jarenlange
samenwerking te beëindigen, dat
heeft mij diep teleurgesteld, zoals
ik wel meer in mensen en zaken ben
teleurgesteld. Dat komt omdat ik
enigszins naïef ben. In alle vallen
waarvoor ze mij hebben ge
waarschuwd ben ik zo'n beetje inge
tuind. Ik heb er wel veel van ge
leerd".
Uitgeknepen spons
Jan Akkerman treedt momenteel
niet op. „Daar heb ik voorlopig mijn
bekomst van. Ik geniet nu thuis van
mijn gezin. Ik heb ontdekt dat ik de
laatste jaren eigenlijk wérd geleefd.
Het was het ene vliegtuig uit en het
andere in. Vroeger plofte ik. thuis
komend van een toernee. versuft in
een stoel neer Dat is de laatste tijd
veranderd. Het is goed wat afstand
te nemen. Een spons kun je niet
blijven uitknijpen. Dat is bij mij te
veel gebeurd. Ik ben me nu weer
aan het opladen door te praten met
allerlei mensen en muziek te maken
met een groepje vrienden.
We spelen soms tot diep in de
nacht Dat kan als Je rustig zit zoals
hier Ik ben een echte Amsterdam
mer. geboren op de Raamgracht,
maar ik houd van Friesland Je
kunt hier nog zo ver kijken, al staan
er dan een paar hoogspanningska
bels".
Hij kijkt door de openstaande tuin
deuren naar de polder en zegt: ..Ik
heb echt te doen met mensen die in
flats moeten wonen, vooral met dit
prachtige weer. en met de kinder
tjes die op galerijen moeten spelen.
Ik heb me toen we trouwden dan
ook stellig voorgenomen dat als er
een kindje zou komen het tussen
het groen zou opgroeien. Nu wij een
zoon hebben wil ik dat hij met mod
der kan spelen. Friso zal geen be-
tonjongen worden, zoals ik, al was
het in de Jordaan best leuk. Dat is
een heel eigen wereldje. Iedereen
kent er iedereen, net als in Akkrum.
Daarom voelde ik me hier meteen
thuis. Hier wonen gewone mensen,
die niet interessant willen doen. Het
maakt voor mij niets uit of iemand
een Rockefeller is of de boer om de
hoek".
Die sfeer trof Jan Akkerman ook in
Amerika, waar hij gedurende zijn
tournees uitvoerig heeft rondgeke
ken." Ik ben daar van de ene verba
zing in de andere gevallen. Heel
Amerika lijkt op elkaar; of je nu in
het noorden of in het zuiden komt.
overal staan dezelfde Hamburger-
tenten. Tussen Europa en Amerika
is een groot verschil, maar de men
sen zijn overal hetzelfde. In Ameri
ka geldt: wat kan je en wat verdient
het. Het is een materialistisch land.
maar juist door dat materialisme
gebeurt alles er veel intenser. Daar
door ontstaan vriendschappen door
dik en dun. Als ik aan Amerika
denk. zie ik geen grote auto's voor
me maar gezichten van mensen, die
ik er heb ontmoet, mensen waar het
goed mee zit, en daar gaat het om."
Het was ook in Amerika dat Jan
Akkerman, die gitaar speelt sinds
zijn zesde jaar. enige jaren gelden
werd uitgeroepen tot ..beste gitarist
van de wereld". Als ik dat ter spra
ke breng zegt Jan; „Het is schitte
rend mooi als mensen dat van je
vinden, als je spel mensen aantrekt,
al weet ik van mezelf dat ik grote
fouten heb gemaakt. Ik heb dingen
gedaan die ontzettend banaal en
dom klonken. Maar je kunt ieder
moment opnieuw beginnen. Dat is
een wijsheid waarvan ik telkens
weer ondersteboven ben, als ik dat
op me laat inwerken. Dat predikaat
van beste gitarist te zijn heeft een
grote druk op mij gelegd. Als je
eenmaal zo'n etiket is opgeplakt
willen de mensen méér. Je moet het
waarmaken. Ik heb me wel eens
gevoeld als een bloem die in bloei
stond en vertrapt werd. Als Je zo'n
plakmiddel op Je hoofd krijgt ga je
je verzetten als je een greintje ge
voel in je ziel hebt. Al vond ik het
aan de ene kant prachtig, ik kon het
niet aan als jong broekje. Ik werd er
verlegen van. want het is toch wel
wat als jongetje uit een Amster
damse volkswijk te worden gekozen
tot beste gitarist van de wereld."
Holle leus
Over de roem: „Het is een holle leus
die niets om het lijf heeft. Je be
staat bij de gratie van heel kleide
dingen. Roem en eer zijn abstracte
begrippen, iets dat de mensen wil
len terugdoen omdat je aan hun
verwachting hebt beantwoord. Ik
heb getracht zoveel mogelijk mezelf
te blijven en nog beter gitaar te
spelen. De gitaar is mijn grootste
frustratie. Maar ik vind het een
prettige frustratie. Je zit als je gi
taar speelt constant tegen je eigen
gevoel aan te kijken."
Hij schrikt er niet voor terug met
zichzelf te worden geconfronteerd.
„Ik vind het heerlijk 's avonds laat
in mijn eentje naar mijn zeilboot te
gaan. die hier vlakbij in een meer
ligt. Daar ga ik dan zo maar wat op
mijn gitaar zitten tokkelen. Er is
verder niets te horen dan het klot
sen van het water tegen de boot.
Dat is volledig in tegenstelling tot
het leventje dat ik heb geleid. De
stilte, dat is het! Een heleboel men
sen kunnen zich daar geen voorstel
ling van maken. Die nemen hun
radiootje mee om de leegte in hun
eigen hoofd te vullen."
Jan Akkerman en zijn gitaar zijn
onafscheidelijk. Ik droom er zelfs
van. Ik heb eens een soort visioen
gehad dat muziek uit kleuren
kwam. Je hoorde geen toon maar
het was prachtig. Misschien zal het
zo in het hiernamaals zijn". In dit
verband vertelt Jan Akkerman me
dat religie hem "veel" zegt. "Het
geloof op zich, 'de bijbel' vind ik
verschrikkelijk moeilijk. Dat boek
roept bij mij vele vragen op, al ben
ik er ook van overtuigd dat de men
sen het zichzelf erg moeilijk maken.
Je moet de bijbel omzetten in da
den, wat daarin staat in praktijk
brengen". Over zijn gitaarspelen
zegt Jan: "Het maakt me gelukkig
dat ik heel mooi gitaar kan spelen
als ik dat wil. Dat lukt soms wel en
soms niet. Als het lukt is dat met
geen geld te betalen. Als het niet
lukt zet ik mijn gitaar wel eens
bedroefd in een hoek om hem dan
even later toch weer op te pakken.
Als ik Jan vraag wat voor hem het
belangrijkste is in het leven, kijkt
hij me eerst aan zonder iets te zeg
gen. Dan: "Ik weet heteigenlijk
niet. Ik vind alles even belangrijk
omdat alles verband houdt met el
kaar. Belangrijk is dat je weet dat
er constant iets kan gebeuren, dat
niets zo maar doorgaat. Belangrijk
is dat er ook constant iets gebeurt
in positieve zin en dat je daaraan
zelf meewerkt. Ik geloof dat ik het
toch weet: het belangrijkste in het
leven is voor mij een stukje vrede te
bereiken, verder niets. Dat is het
wel".
„Muzikale
bouwvakker"
Thijs van Leer typeerde Jan Akker
man eens plagend als "een muzika
le bouwvakker". Dat heeft Jan zich
niet aangetrokken. "Of je nu
steentjes op elkaar stapelt of noten.
Het omt erop aan of je het met
inzicht doet. Als je een gave hebt
moet je daar hard mee werken.
Voor mij is het zaak via de muziek
contact te zoeken met andere men
sen. Ik wil de mensen een beetje
warmte geven, muziek waar de lief
de vanaf straalt. Ik hoop dat het
doorwerkt, dat de mensen er een
beetje gelukkiger door worden"*
Trots laat Jan een gitaar zien die hij
zelf heeft gebouwd. "Ik ben er lang
mee bezig geweest,. Hij heeft een
heel aparte klank. Het nieuwe is
vooral dat ik een andere stemming
hebt toegepast na veel boeken te
hebben gelezen over oude instru
menten. Ik heb deze gitaar nog ner
gens laten horen. Dat komt nog
wel", zegt Jan Akkerman.
„Het geluid doet denken aan golven
of rommelende donder, en dat is
ook de bedoeling. Ik ben nog nooit
erg onder de indruk geweest van
mijn eigen werk. Ik ben nu 29 jaar,
maar ik geloof dat het beste nog
moet komen. Ik geloof dat alles wat
ik tot nu toe heb gedaan een aan
loop is geweest tot meer, tot de
grote sprong, letterlijk en figuur
lijk. Alles begint erop te wijzen. Ik
voel het. Ik wil muziek maken die
uniek is en van mezelf".
door Mink van Rijsdijk
Het was stil op de rijksweg. Er reden maar
twee auto's, de ene was wit, de andere groen.
Niemand kon zien dat de beide wagens bij
elkaar hoorden, ja zelfs op een mysterieuze
wijze onlosmakelijk met elkaar verbonden
waren, al was het dan maar voor een rit van
dertig kilometer. Wie kon bevroeden hoe
droef die kleine stoet was?
De witte auto was een ambulance, daarin lag
mijn moeder. Daarachter reed ik in de groene
volgkoets. Onlosmakelijk verbonden, zelfs
toen de witte auto bij het op oranje springen
van een verkeerslicht door kon rijden en ik
stoppen moest. De werkelijke afstand tussen
de wagens werd even vergroot, de onzichtba
re draad bleef echter even strak gespannen.
„Als er ooit iets met mij gebeurt," had mijn
moeder jaren geleden eens gezegd, „kun je
daar en daar alles vinden wat je nodig hebt."
Als er iets met mij gebeurt; ze bedoelde: als ik
dood ga. Er gebeurde iets, alleen stierf ze niet.
En zo lag ze op die koude voorjaarsochtend in
een witte auto richting verpleeghuis. Na vier
maanden ziekenhuis is dat voor veel mensen
de enige kant die men op kan als er nog een
beetje leven in het broze lijf woont. De gevol
gen van een hersenbloeding kunnen vaak
ernstig zijn. Wie valt doet niet meer mee en op
een been kun je niet lopen. Zo schuif je voor
je het weet het stadium binnen waarin ande
ren jouw beslissingen nemen een levensfa
se waarin niemand zich werkelijk kan ver
plaatsen zolang men nog gezond is.
Het levenseinde. Wie hoopt niet stilletjes als
doodmoede pelgrim aan het einde der baan
kalm en zacht in de slaap te sterven? Men
mikt graag op een milde dood. „Slapend ging
zij naar Jezus," stond laatst in een .rouwad
vertentie. Een blij vooruitzicht dat wel stra
len wil, maar wat gaat eraan vooraf?
Als je nadenkt over leven en dood, wordt de
uitspraak dat we allemaal maar mensen van
de dag zijn makkelijk beaamd, maar onder
tussen plegen we wel een schietgebedje voor
een lang en gelukkig leven met een zachte
dood toe. Alle mensen moeten sterven, jj
maar iedere dag een beetje minder
versombert en vertroebelt dat vooruit
waar we zo blijmoedig over zongen op
wijze. Jong en vitaal blijven is de slogal
deze tijd, een ideaal dat gebaseerd is opt
voor „als er iets gebeurt." Reclamepsyq
gen slaan munt uit die vrees, verkopen sc
jeugd en illusies. Zo tolden mijn gedacl
toen ik heel bedroefd achter de ambul
reed. Dieper ontroerd en meer ontred)
geloof ik, dan als het een stoet van zj
auto's was geweest. Treuren om een
brandt niet zo gruwelijk door als verdrié
een ontluisterde geliefde. Dertig kiloij
kan een lijdensweg lijken die eeuwig dj
Eindelijk waren we er. Een van de broj
schoof een deken over het hoofd vanj
moeder. „U mag geen kou vatten, mev
tje," zei hij goedig. Diep onder de d^
vandaan kwam een mompelend antw
waar niemand notitie van nam. Handigl
men de brancard op een karretje. „Een l|
last", constateerde de broeder.
Ik keek naar de weldoorvoede man, hij j
minstens tweemaal zoveel als mijn ma
Wat is nou vierenveertig kilo? Een
Mijn moeder draagt nu weer een juif,
plaats van nachtkleding. Dat was een sfi
kende gewaarwording. Kwam het do<f
rolstoel of omdat de jurk zo slobberde oiulf
schamele lijfje? Men is lief en hartelijk|M
haar in het tehuis en eindeloos geduldig
niet kon verhinderen dat ze veel huildAdf
eerste dagen. „Zoveel hulpbehoevende)
elkaar is zo vreselijk", zei ze triest, „ik ka
niet verwerken." Ze sloot de ogen om
mende tranen tegen te houden. Plotsl
flikkerde haar oude geest in grote felheij
„Zeg nooit dat het wel wennen zal," pleit
hartstochtelijk. Eigenlijk was die be.
overbodig. We waren uit hetzelfde hou|j_"
sneden. Zelf zal ik immers ook nooit wei
aan de ene ontluisterde mens dat met va
de ledematen in een rolstoel zit. Een 1L,
last, noemde de broeder haar.
Steeds meer mensen hebben plezier
in het zelf maken van kleren, omdat
ze er dat stukje van zichzelf instop
pen wat de confectie net mist. De
confectie is gericht op een eenvoudi
ge snelle verwerking van de nieuwste
mode zodat de kostprijzen laag
blijven.
Het is natuurlijk niet zo moeilijk om
een lapje en een patroon te zoeken en
achter de naaimachine te gaan zit
ten. maar het kost veel tijd om wer
kelijk iets moois te maken, waarbij
gevoel voor kleur, inzicht en verhou
dingen noodzakelijk zijn. De kinder-
Vraag: Ik heb een zeer bijzondere
munt (als het een munt is). We heb
ben er een overdruk van gemaakt en
hopen dat die duidelijk genoeg is.
ANTWOORD: Inderdaad is dit geen
geldstuk, maar een koperen reken
penning. die gebruikt werd als schijf
op een rekenbord voor het maken
van becijferingen (zoals kralen van
een telraam) Dit exemplaar is Frans
fabrikaat uit de 16de eeuw. Om de
kroon staat: Ave Maria Gracia Pile-
na) Wees gegroet Maria, vol van gena
de. Toch wel een leuk bezit!
VRAAG: Verleden jaar heb ik ln Oos
tenrijk verschillende stoomtreintjes
in bedrijf gezien. Graag zou ik con
tact opnemen met een vereniging die
rondritten met dergelijke treinen or
ganiseert.
ANTWOORD: De naam is Steirische
Eisenbahn Freunde (StEF) Postfach
1177 A 8021. Graz. U kunt. als u,
contact opneemt met deze vereni
ging. tevens de adressen vragen van
zusterverenigingen. De programma's
zijn zeer aanlokkelijk.
VRAAG: In uw blad van 29 april
kwam een zeer lezenswaardig artikel
voor van James Dorsey: Koerden
slachtoffer van een vaag vluchtelin
genbeleid. In een apart kopje werd
gewag gemaakt van de Stichting Ini
tiatiefgroep Koerdistan Hierbij mis
ten we het adres van de sUchting en
het gironummer. Kunnen we die
stichting via Terre des Hommes be
reiken?
ANTWOORD; Dat kan wel. maar het
is ingewikkeld. Liever geef ik u het
postadres van de Stichting Initia
tiefgroep te Utrecht. Postbus 13059,
Giro 4064. Utrecht.
VRAAG: Onlangs ontdekten we. dat
op ieder deel van de Grote Winkler
Prins een afbeelding staat van een
boom. Daarnaast een man. Om de
boom zit een slang gekronkeld en
daarnaast een opschrift: non solus,
ook met slangen erom heen. heeft dit
alles iets met het bijbelverhaal uit
Genesis te maken?
ANTWOORD: Het laatste beslist
niet. De afbeelding is het oude druk
kersmerk. dat in 1620 door Isaac El
sevier (1596-1651) werd aangenomen.
Tot de liquidatie in 1713 bleef dit in
gebruik bij het Leidse bedrijf. Mét de
naam werd het merk overgenomen
door de huidige uitgeversmaatschap
pij. De boom is een iep en de man
ernaast is een kluizenaar. Het is geen
slang, maar een wijnstok, die zich om
de boomstam slingert en Non solus
betekent: niet alleen. De slangetjes
aan dit opschrift zijn versierende
lintjes zonder verdere betekenis. De
wijnstok en de boom hebben elkaar
nodig om nuttig te kunnen zijn. In
die zelfde Winkler Prins staat een
uitvoerige documentatie over het ou
de drukkersbedrijf en de tegenwoor
dige maatschappij van die naam.
VRAAG: Ik heb een schilderij van J.
van Wingerden. Is het mogelijk iets
over deze schilder te vertellen. Hij
moet ook glazenier zijn geweest.
ANTWOORD: Wij hebben geen gege
vens over J. van Wingerden. Mogelijk
kunnen lezers ons helpen.
VRAAG: Franse kennissen vroegen
ons om recepten van Hollandse li
keur op basis van planten.
"ÏTÏ~
ANTWOORD: Welke planten?, is on
ze vraag. Echte likeur wordt gedistil
leerd en dat mogen we niet zomaar
doen. Wijn kan men van allerlei in
grediënten maken (bij hobbywinke
liers en in allerlei grote en kleine
magazijnen kan men de nodige appa
ratuur kopen). De „likeur" die men
zelf maakt door bij gezoete sappen
alcohol te voegen is wel lekker, maar
likeur is het niet. Verschillende in
Nederland zeer populaire dranken
hebben juist door dat bepaalde be
ssen en kruiden betrokken zijn bij de
fabricage, een zeer bijzondere smaak.
Echter, die recepten zijn fabrieksge
heim.
VRAAG: Wij hebben een Carrna als
kamerplant. Hij bloeit heel erg mooi.
maar heeft gele randen zelfs aan de
jonge bladeren en dat staat erg lelijk.
Wij laten hem drie keer per week
borrelen in de zomer en in de winter
twee keer.
ANTWOORD: Er zijn zeer veel Can-
nasoorten, ook een kleine, die men
wel in huis kan hebben, maar de
Canna is een bultenplant die in de
tropen en subtropen buiten kan blij
ven en elk seizoen weer opnieuw fan
tastisch groeit en bloeit. In noordelij
ker landen snijdt men bij de eerste
nachtvorst het loof af en laat men de
wortels overwinteren in een kistje
met droog, wit zand. In maart gaan
de wortels in de pot en na een paar
weken van afharden wordt de plant
buiten gezet op een zonnige warme
plaats. Wil men een dergelijke plant
binnen houden, dan moet men toch
proberen het klimaat en het le
venspatroon van de canna enigszins
te vervangen. Dat borelen lijkt me
wel erg vaak te gebeuren. U schrijft
ook niets over de bijvoeding van de
plant. Met alleen een heleboel water
houdt men een plant ook niet op peil.
Dit brengt ons bij de volgende vraag.
VRAAG: Bij iedereen staat de Step-
hanotis heerlijk te geuren en te bloei
en. maar bij mij zijn er alleen maar
blaadjes. De plant heeft alle bladeren
verloren deze winter. Ik heb regelma
tig het water in het bakie onder het
„eilandje" vernieuwd.
Ë1
>70
ANTWOORD: En dat was nu net te
veel: als een plant te kennen geeft te
willen rusten, moet men dat toes
taan. In uw boekjes voor de verzor
ging van uw kamerplanten (zo'n
boekje kost evenveel als een plant en
u kunt een dergelijk werkje beslist
niet missen) is voor de meest voorko
mende vensterbankplanten wel een
handleiding te vinden. Kijk maar
eens bij uw boekhandelaar. Daar
staan ze te kust en te keur.
VRAAG: De denim (spijker)broeken
die ik in mijn wasmachine was en
dat nog wel erg voorzichtig worden
stug.
ANTWOORD: Dat is normaal; bij het
dragen gaat het wel over.
VRAAG: Wat zijn de consequenties
op maatschappelijk, nationaal en
geestelijk gebied bij een Neder
lands/Marokkaans huwelijk?
ANTWOORD: In verband met de gro
te verschillen in godsdienst, maat
schappelijke positie van de vouw,
politieke toestanden in beide landen,
enz., is het raadzaam de zaak eens
grondig te bespreken met een des
kundige. Wij raden u aan contact op
te nemen met ds J. F. van Veen
(Hervormde Kerk) Garnegielaan 9,
Den Haag. tel. 070-653915. In het bij
zonder voorts met het Nederlands
centrum voor buitenlanders. F. C.
Dondersstraat 17a, Utrecht, tel. 030-
719411. Hier werken tientallen des
kundigen. die gaarne advies geven.
In elk geval zal het nodig zijn voor
beide partijen een grondige studie te
maken van beider godsdienst, zich
grondig op de hoogte te laten stellen
hoe het gaat met de nationaliteit van
de vrouw, na het huwelijk, huwelijk
se voorwaarden te doen opstellen en
zo mogelijk voor het huwelijk een
reis naar Marokko te maken. De ver
schillen zijn zo groot, dat alleen op
rechte trouwe liefde van geestelijk
zeer sterke mensen een huwelijk kan
doen slagen.
kleren van Sonja Gordijn ziei
als miniatuurschilderijtjes. I
voering is perfect; op het eei
zicht lijkt het alsof er uitsluit!
een meetlat is gewerkt. Alle 1
aanzetten en biezen zijn m«
veel zorg en aandacht voor hei
genaaid. Ze neemt er de tijd werd
zoekt zorgvuldig materiaal ibete
wat kleur en structuur betreffceedi
tig op elkaar is afgestemd. Oi ondi
pen té voorkomen wordt eet
gewassen en gestreken, dat ra
als Je verschillende stofjes in t
of jurk verwerkt.
Na de Academie voor Bel
Kunsten in Den Haag werkt!
Gordijn zeven jaar bij de etf
deling van de Bijenkorf,
man, een architect, woont z
Italiaanse periode sinds en!
weer in Den Haag. Van effen d
toen maakt ze overalls met
ceintuurtjes en opgestikte
Aan de mouwen en de pijpe L
banden die aangestrikt kunn
den (vanaf 54 gulden).
Kleine kinderen zien er uit
plaatje in gebloemde jasjes
passende petten van zelf gei
de, met flanel doorgestikte
weer af gebiesde katoen. Doorkg
de model kunnen dit soort jjf
ker een paar seizoenen mee. I
ten zijn ware kunstwerkjes, c
opgebouwd uit afgebiesdeB
waaraan een omgeslagen kien
warmertje zitten (samen vanaf
tig gulden). Ongebleekt
bloesjes worden samen gedri
mouwloze getailleerde vest^
grof katoenen cretonne (45
De jurken, vanaf 52 gulden, J
allemaal dezelfde basis; viert
gebiesde pasjes, een hoog aa(
pelde rok en wijd ingezette r
die vaak weer bestaan uit
lende stofjes.
Tot nu toe maakt Sonja Go#
kleertjes in opdracht voor me||
haar omgeving. Ze zoekt i
mogelijkheid om het geheel
ter op te zetten, maar ze is 1
de kwaliteit van haar klerenf
tert door massawerk. Dat
mer zijn want ze vindt het vee
om heel rustig iets moois te r
Contactadres: Laan van ®!>ver
voort 868, Den Haag. Iw C
gei
