jleesterlijke
lozaïek van Ame
Prachtige thriller
Film met vijf Oscars
Mat Nederlands Vierluik
LMPREMIERES VAN DEZE WEEK
Komedianten in
de clinch
Voor't jonge volkje
ilongaties
reprises
-tdsruimten voor
ims ingericht
^rijkssubsidie
Rode Kruis stuurt
magere melkpoeder
naar Mauretanië
i 16 APRIL 1976 BINNENLAND
TROUW/KWARTET 9
omcdianten. Meesterlijk
epos van Theo Angelopou-
een bewogen tijdvak van de
lenis. 17 t.e.m. 19 april in
Arnhem.
Film van Claude Chabrol
Vi archie. De gehele week in
-a 2, Tilburg.
(Ie du Jeu. Prachtige zeden-
ie uit 1939 van Jean Renoir.
Ipele week in Filmhuis Rotter-
n van 15 t.e.m. 17 april in De
,Jdans, Eindhoven.
[put der Aarde. Sterk sociaal
igeerde film van Herbert Bi-
over een staking in Nieuw
20 april Filmhuis Hoofd-
21 april De Krabbedans en
is Velsen.
Documentaire van Ro-
amer over Amerika's verlo-
etieratie. De gehele week in
is 't Hoogt. Utrecht,
iong. Fascinerende film van
trite Duras over liefde en ko-
17 april Filmhuis Nij-
iberflöte. Charmante verfil-
Mozart's opera door Ing-
•rgman. De gehele week in
in. Amsterdam,
lefre de Adèle H. Tedere film
ngois Truffaut over de lief-
Victor Hugo's dochter. De
week in Alhambra.
lam.
Boulevard. Klassieke Holly-
lidlm van Billy Wilder. De ge-
k in Studio. Delft.
Dielman. Experimentele
j Én Chantal Akerman over
alkgen uit het leven van een
17 april Zienema Oktopus,
li^dam; 21 en 22 april De Krab-
Eindhoven.
e iville is gewoon een film,
jreligie", merkte de „New
l Times" enigszins spot-
ï«op naar aanleiding van
"^verminderde aandacht
Robert Altman's film
van merendeels jonge
ikaanse intellectuelen,
etm heeft „Nashville"
Obsederend effect op het
rfend deel van vele naties?
Ju kunnen zeggen: „Om-
Jet een meesterwerk is",
gj meesterwerken krijgen
lang niet altijd wat ze
cfcnen. Laten we eens gaan
n naar mogelijke rede-
oor Nashville's succes. In
Jste plaats is er bijzonder
^an af te zien. De film, die
was gepland als een
moetshow van acht uur,
Ta werd teruggebracht
flrie-en-een-half uur en
Dtte (onder protest van
(gisseur) werd versneden
»en hapklare brok van
Juur en veertig minuten,
vier-en-twintig hoofdfi-
l. Soms komen ze teza-
soms lopen hun wegen
n, ze kunnen in die korte
De tijds natuurlijk
ts fragmentarisch wor-
jeschetst, maar ze krijgen
fllemaal een achtergrond
mee. En omdat ze ons aan
gaan, omdat we ons bij hun lot
betrokken voelen, spannen we
ons in om ze te volgen. Wie is
belangrijk en wie niet, wie
leidt de verbeelding op het
juiste en wie op het valse
spoor? „Nashville", die door
Altman zelf een „metafoor
van Amerika" is genoemd en
werd vergeleken met Fellini's
„Amarcord" is onder andere
ook een thriller. Immers: tot
het eind toe blijft het onzeker
uit wiens geweer het schot
komt dat een der hoofdperso
nen velt. Het schot zelf komt
trouwens ook geheel onver
wacht. Bovendien is het een
science fiction-film. Ook al
speelt hij in de zeer nabije
toekomst, deze korte spanne
tijds geeft Altman de gelegen
heid een politiek element in te
voeren, de imaginaire cam
pagne van ene Hal Philip Wal
ker, die via een luidspreker
banaliteiten spuit als: „Vindt
u ook dat kerstmis naar si
naasappels ruikt?"
Geen satire
Altman, die zeven jaar geleden be
roemd werd met zijn bizarre oor-
logscomedie „M.A.S.H." heeft in
zijn volgende films („Brewster
McCloud;" „McGabe and Mrs Mil
ler"; „The long goodbye"; „Thieves
like us"; California Split") bewezen
dat het hem erom te doen is Ameri
ka te kijk te zetten door middel van
een dwars gebruik van stereotiepe
middelen. Zo blijft in „McGabe and
Mrs Miller", om een voorbeeld te
noemen, de mise-en-scène van de
pionierstijd gehandhaafd, maar de
mythe wordt tot de grond toe afge
broken. In „Nashville", geheel gesi
tueerd in de gelijknamige stad in
Tennessee, het Mekka van de
country-music, dat vroeger vanwe
ge zijn imitatie-Griekse tempel het
„Athene van het Zuiden" werd ge
noemd. past hij dit procédé toe op
de „grote Amerikaanse droom", het
fabeltje dat een ieder die iets berei
ken wil ook iets bereiken kan. De
figuren zijn voortdurend koortsach
tig op weg en maken niettemin pas
sen op de plaats. Alles is in bewe
ging, niets beweegt. Toch is de film
geen satire, hoezeer dat ook voor de 1
hand zou hebben gelegen. Bij tijd
en wijle lijkt Altman vertederd door
de onverminderde ijver van zijn
personages, door de hartstocht die
hen drijft naar een ongewis, onwe
zenlijk en misschien fataal doel. De
ze identificatie, die zowel van de
toeschouwers als de acteurs wordt
geëist (zij hebben voor een groot
deel hun eigen liedjes gemaakt on
der het motto dat country-music en
politiek de zaak van iedereen is)
versterkt in niet geringe mate de
fascinerende uitwerking van de
film. Ook zijn de figuren niet sta
tisch (een voorwaarde voor een ech-
Ronec Blakley en Henry Gibson in N
te satire) maar veranderlijk in hun
karakter en gedragingen. Zo zwelgt
Linnea, de blanke leading lady van
een zwarte gospel groep, die wij
door haar relatie met haar
doofstomme kinderen steeds geas
socieerd hebben met echte emoties,
opeens in verhalen van gruwelijke
ziektegeschiedenissen en verkeers
ongelukken. een sinister trekje dat
haar een nieuwe dimensie bezorgt.
De meest karikaturale figuur is
Opal, een Engelse journaliste van
de BBC. die bij haar beschrijving
van Amerikaanse fenomenen het
ene hysterische cliché op het ande
re stapelt. Tegenover haar staat Mr.
Green, een gewone, naïeve man, die
best bereid is het spektakel om hem
heen zowel te bewonderen als te
aanvaarden, terwijl zijn vrouw ster
vende is.
Leitmotiv
Koning en koningin van de scène
zijn Haven Hamilton, een krielhaan
in een wit cowboypak vol parmanti
ge zelfverzekerdheid, die met zijn
song „we must be doin' something
right to last 200 years" het Leitmo
tiv van de film aangeeft en de labie
le Barbara Jean, die telkens instort
tijdens haar optreden, waarbij men
ook weer niet weet of het aan haar
eigen zenuwstelsel ligt of aan haar
man. Nu ja. zo kunnen we nog wel
kolommen doorgaan met beschrij
ven en we komen nergens, want
„Nashville" is wel gewoon een film.
maar geen gewone film. Als je niet
oppast grijpt hij Je vast en je komt
niet zo gauw weer vrij. Een zeer
Amerikaanse film is het, een mo
zaïek van een typisch landschap,
bevolkt met typische landgenoten.
Soms lijkt hij op een documentaire,
maar Altman heeft onmiskenbaar
zijn eigen Nashville geschapen en
een surrealistische toets inge
bouwd. die hem de kracht geeft van
een parabel. Neem het einde: na het
fatale schot grijpt een tot dusver
vergeefs naar roem hijgend meisje,
een „hilbilly" van een afgelegen
boerderij, de microfoon en weet het
publiek te kalmeren met het lied „It
don't worry me." Het lijkt een ode
op de Amerikaanse taaiheid en het
vermogen om alle moeilijkheden de
baas te worden, maar het heeft een
ondertoon van wanhoop, van „flui
ten in het donker", van dom onbe
grip ook. Altman heeft zijn acteurs
een grote improvisatie-marge gela
ten. maar „Nashville" stoelt op een
stevige onderbouw, een ijzersterk
idee. Het lijkt alsof hij chaos schept
om er dan orde in te brengen. Om
die orde te onderkennen, het idee
op het spoor te komen en ook om de
figuren op hun dramatische waarde
te leren schatten is het dienstig
„Nashville" minstens tweemaal te
gaan zien. Dat is geen verloren tijd.
het gaat hier om een van de groot
ste films van ons tijdvak.
Amsterdam-Tuschinski 2 en Al
hambra 2, 14 jr.
AG Amsterdam, Rotter-
in Haag en Utrecht krijgen
een bescheiden subsidie
lden om gebedsruimtes
islims in te richten. Volgend
It het rijk 130.000 gulden be-
"r voor dergelijke ruimtes el-
iet land. De bijdrage is be-
oor kleine accommodaties
atig gebruikt worden voor
ijkse en vrijdagse gebedsbij-
iten.
Van Doorn die tot de subsi
besloten, verwacht dat ge-
werkgevers en de moslims
ieens voor een bijdrage zul-
:n. Het besluit tot subsidië-
[enomen omdat de moslims
buitenlandse werknemers
iluiting kunnen vinden bij
•land bestaande religieuze
ingen. De Islam neemt voor
is een zo belangrijke plaats
t aspect van hun culturele
It in stand moet blijven, al-
nister.
ÉAG Minister Boersma
vandaag voor ruim een
»r Insraël. Op uitnodiging
sraelische regering zal hij
op de hoogte stellen van
idsklimaat en de ar-
tandigheden. Hij zal onder
prekingen voeren met de
minister van arbeid, met
n en bestuurders van in-
en van de vakbeweging,
ij een werkplaats voor ge-
ten bezoeken. De minister
25 april terug.
Als je nu nog een spionnenfllm wilt
maken die niet vervalt In een van de
uitgebleekte schablones moet je
wel van goeden huize komen. Sid
ney Pollack heeft zo n achtergrond
(dat bewees hij onder andere met
„Jeremiah Jones") en zijn „Drie da
gen van de Condor" is dan ook een
juweel in zijn soort. Of gewoon een
juweel.
Zijn held, met de codenaam ..Con
dor'" is een klein radertje in de CIA-
machine en zijn ongeluk is. dat hij
toevallig een bepaald netwerk ont
dekt. een CIA in de CIA. Als hij
nietsvermoedend terugkomt van
broodjeshalen vindt hij zijn hele
afdeling, gecamoufleerd als literair
researchcentrum uitgeroeid. Wij. de
toeschouwers, zien met wat voor
ijzige onverschilligheid die uitroei
ing plaats vindt en Pollack weet
daarbij zoveel mededogen voor de
slachtoffers over te brengen dat het
ons koud wordt om het hart.
Condor vlucht maar hij weet niet
voor wie. Hij wordt door onbeken
den. maar ook door zijn eigen men
sen belaagd en beschoten en de
angst scherpt zijn zintuigen. Hij
ontvoert een meisje, een fotografe
van barre, eenzame landschappen
in november. Zij helpt hem eerst
onder dwang, daarna vrijwillig en
hun korte liefdesgeschiedenis is
ontroerend, hetgeen een wonder
mag heten bij een zo afgezaagd
onderwerp. De film heeft een ij
zingwekkend slot; Er
zitten drie prachtige rollen in, van
Robert Redford, Max von Sydow en
Faye Dunaway. Redford is de Con
dor: menselijk, intelligent, gevoelig,
bijna kinderlijk. Max von Sydow
zijn tegenpool: de koude, kalme
huurmoordenaar die een vreemde
waardigheid bezit. En Faye Duna
way het meisje vreemd, ongeluk
kig, lief. volkomen geloofwaardig.
Iemand die van film houdt mag
„Drie dagen van de Condor" niet
missen.
Amsterdam-Tuschinski I; Den Haag-
Metropole; Rotterdam-Cineac A.D.:
Arnhem-Rembrandt; Eindhoven-
Chicago; Den Bosch-Euro 2; Utrecht-
Rembrandt I, 18 jr.
Een prachtig brok toneel wordt er
weggegeven in „The Sunshine
Boys" van Herbert Ross. zeer dui
delijk gebaseerd op het Broadway-
stuk van successchrijver Neil Si
mon. Willy Clark en Al Lewis zijn
twee oude heren, die tezamen tién
tallen jaren lang een ijzersterke
vaudeville-act op de planken heb
ben gezet, maar elkaar in 't gewone
leven niet kunnen zetten. Al heeft
aan de samenwerking dan ook een
eind gemaakt en dat neemt Willy
hem lange tijd later nog steeds kwa
lijk, hoewel hij tegelijkertijd met
afgrijzen terugdenkt aan zijn
partner's gewoonte om hem met
een harde vinger in de borst te
porren en speeksel in het gezicht te
blazen. Wanneer Willy's neef. die als
zijn impresario fungeert, het oude
paar met hun oude sketch een tele
visie-optreden bezorgt, is de boot
eerst recht aan. Alle irritaties ste
ken de kop weer op. want de een is
een bedaagde bohemlen die in een
hol van een hotelkamer huist en de
ander een keurig baasje, dat geen
stofje op zijn handschoen duldt; de
een verandert zonder meer de tekst
waardoor het gehele samenspel in
't ongerede raakt en de ander port
en spuwt met jeugdig elan. Het
grootste deel van de film gaat over
dat optreden en de repetities die
eraan vooraf gaan en Walter
Matthau (Willy) en George Bums
(Al) zorgen er met hun formidabele
acteer-talent voor dat het een ver-
Jack Nicholson in „One flew over the
cuckoo's nest"
Volgens Jack Nicholson zelf zou el
ke Hollywood-producent zich ge
lukkig prijzen als hij een film mocht
maken waarin de topacteur twee
uur lang als doofstomme oude bes
in een hoekje zat. Misschien is het
nog waar ook, want Nicholson's ster
is na zijn opvallende bijrol in „Easy
Rider" (1969) pijlsnel omhoogge-
schoten. In „One flew over the Kuc-
koosnest", de met vijf Oscars on
derscheiden film van de in Holly
wood werkende Tsjech Mllos For-
man („De liefde van een Blondje".
„Het feest van de brandweer". „Ta
king Off"), gebaseerd op het boek
van Ken Kensey. zit hij overigens
niet in een hoekje, hij schreeuwt,
vuurt aan en rebelleert tot hij door
een hersenoperatie buiten werking
wordt gesteld. Als tuchthuisboef
heeft hij zich in de gesloten afdeling
van een krankzinnigengesticht ge
simuleerd omdat hij dacht dat het
daar beter was, nu voert hij de
pauenten aan in een opsiana tegen
de koude terreur van zuster
Ratched, die in de inrichting geheel
de dienst uitmaakt. Inplaats van
kalmerende muziek wil hij televisie
kijken, inplaats van pillen een boot
tocht, tenslotte arrangeert hij een
wilde orgie met drank en vrouwen,
vliegt zuster Ratched naar de keel
en wordt weggevoerd naar „boven".
Geheel gebroken komt hij terug en
een doofstommetje spelende Indi
aanse Chief doodt hem uit medede-
lijden voor hij de inrichting ont
vlucht. Hij en niet Nicholson ont
komt aan het koekoeksnest.
Zoet houden
In de film is heel wat aanklacht
verwerkt tegen het regiem in een
krankzinnigengesticht, waar niet
wordt genezen doch zoet gehouden,
waar voortdurend de electroshock
dreigt en starre regels dienen als
onderdrukkingsmechanisme. For-
man laat al die dingen wel zien,
maar hij simplificeert en emotiona-
liseert dermate, dat de problemen
nooit echt bewust worden en een
normale schurk, die het rauwe le
ven propageert, kan gelden als een
aanvaardbaar alternatief voor de
gehele psychologie, van Freud tot
Laing. „One flew over the Kuckoos-
nest" loopt als een goed geoliede
machine en is zo koud als een kik
ker. Er zal waarschijnlijk heel wat
bij afgelachen worden want de ene
grap volgt op de andere, en de
krankzinnigen (de film is voor het
grootste deel in een echte inrichting
opgenomen) zorgen voor uitsteken
de figuratie De acteurs passen zich
voortreffelijk aan en Nicholson
speelt een paraderol die slecht past
in een film met zo'n onderwerp en
entourage.
Amsterdam—Alhambra Ien Nögge-
rath; Rotterdam—Thalia;
Utrecht—Rembrandt 2+3, 18 jr.
Scène uit Alice in Wonderland
Het is een wet van Meden en Per
zen. dat in vakantietijd oude Walt
Disney-films van de plank worden
gehaald. Ze doen het nog best. de
firma is en blijft een goudmijn. Wie
goede herinneringen heeft aan Dis
ney's natuurfilms („De Woestijn
leeft' is de bekendste, maar er zijn
er veel meer) kan zijn hart ophalen
aan „Het allerbeste van Walt Dis
ney's levensechte avonturen", een
compilatiefilm vol nijvere bevers,
brutale grondeekhoorns, grappige
beren, sierlijke vogels en wat niet
al. Ze doen allemaal net als mensen
en zo nu en dan wordt er eens een
opgegeten, maar 't blijft een uitzon
dering en er komt niet of nauwelijks
bloed aan te pas. Best aardig, voor
het hele gezin.
„Alice in Wonderland" stamt uit
het begin van de jaren vijftig en
heeft nog niets van zijn aantrek
kingskracht verloren. Natuurlijk is
het boek van Lewis Carroll beter,
maar het is een wonder wat Disney
ervan heeft weten te maken. Vooral
met de rups. de boze bloemen en de
mannetjes Twiedeldie en Twledel-
dom is het aangenaam de kennis
making te vernieuwen. De film
wordt in het Nederlands gesproken
onder regie van Cruys Voorbergh,
zodat oudere kijkers aan het namen
raden kunnen slaan. Een pluim
voor de (onbekende) vertaler, die de
moeilijke versjes uitstekend in het
Nederlands omzette.
Het allerbeste van Walt Disney's le
vensechte avonturen: Amsterdam-
City; Den Haag-Asta; Rotterdam-
Lumière, a.l.
Aliae in Wonderland: Amsterdam-
Citrcac Reguliersbreestr.; Den
Haag-Cineac Buitenhof; Rotter
dam-Cineac N.R.C., a.l.
Walter Matthau en George Burns in
„The Sunshine Boys"
rukkelijk gebeuren wordt. Ook Ri
chard Benjamin, de neef, die als een
bezorgde kloek om het tweetal
heendwarrelt, draagt zijn steentje
bij aan het succes. Er zit wel een
greintje tragiek in „The Sunshine
Boys", maar Neil Simon is zo'n ge
routineerd blijspel-maker dat hij
zelfs aan een hartaanval nog de
nodige humor weet te ontwringen.
Een fijne film is het. vakkundig en
zonder pretenties gemaakt.
Amsterdam, Leidsepleinth., a.l.
Overleden Op 56-jarige leeftijd is
plotseling overleden de heer H. War
ners, burgemeester van Anna Pau-
lowna. De heer Warners, die tot 1967
burgemeester van Oudendijk ge
weest. is was lid van de PvdA. Hij
was getrouwd en had drie kinderen.
Rechterlijke macht Tot raadsheer
bij het Amsterdamse gerechtshof is
benoemd mr J. Ch. Weisz, advocaat
en procureur in Amsterdam en rech-
ter-plaatsvervanger bij de rechtbank
in Amsterdam.
Prijs De dr J. A. W. van Loonprijs
is door de Nederlandse vereniging
van orthodontische studie toege
kend aan mej. dr M. de Boer. lector
in de preventieve orthodontie aan de
tandheelkundige faculteit in
Utrecht. De prijs, die eenmaal per
drie jaar toegekend wordt, wordt
verleend op grond van wetenschap
pelijke publikaties.
Fellowship De Amerikaanse aca
demie voor lichamelijke opvoeding
heeft prof. dr K. Rljsdorp, bijzonder
hoogleraar in de wetenschap der li
chamelijke opvoeding en directeur
van het gymnologisch instituut aan
de rijksuniversiteit te Utrecht de on
derscheiding „Fellowship" toege
kend op grond van zijn wetenschap
pelijke publikaties. De academie is
een gezelschap van we
tenschapsmensen op het gebied van
lichamelijke, gezondheids- en recre
atie-opvoeding.
Van een verslaggever
DEN HAAG Het Nederlandse
Rode Kruis heeft gisteren per schip
tien ton magere meidpoeder (met
een waarde van ongeveer 15.000 gul
den) naar de Afrikaanse staat Mau
retanië gestuurd. De poeder is be
stemd voor de slachtoffers van de
aanhoudende droogte in dat land.
De nationale Rode Halve Maanver-
eniging van Mauretanië deed on
langs via de Liga van Rode Kruisver
enigingen in Genève een beroep op
de zusterverenigingen bij te sprin
gen in de hulp aan de tienduizenden
slachtoffers. Robert Redford en Faye Dunaway in „Drie dagen van de Condor"
r W. Wielek-Berg
Producent Matthijs van Heyningen
heeft het aangedurfd om de origine
le formule van de uitstekende
„Zwaarmoedige Verhalen voor bij
de centrale verwarming" (vier korte
films van vier verschillende regis
seurs die tezamen één filmverto
ning vormen) te herhalen met „Alle
dagen Feest." Vormden in „Zwaar
moedige verhalen" vertellingen van
Heere Heeresma de basis, in „Alle
dagen feest" werd werk van Remco
Cam pert verfilmd. De werkwijze
was overigens niet geheel gelijk:
„Zwaarmoedige verhalen" bestond
uit vier afzonderlijke verhalen, „Al
le dagen feest" is samengesteld uit
episoden uit het leven van één
hoofdpersoon. Wessel Franken (in
alle vier films gespeeld door Peter
Faber) en ook diens vriend Willem
(Hans Man in 't Veld) komt telkens
terug. Maar het procédé van de vier
regisseurs is gebleven. Die regis
seurs zijn, in chronologische volgor
de: Ate de Jong, Orlow Seunke,
Otto Jongerius en Paul de Lussa-
net. Ate de Jong had het in zijn
titelfilmpje „Alle dagen feest"
misschien het moeilijkst, want hij
moest het alleen en uitsluitend van
de sfeer hebben. Wessel Franken,
zojuist met een kater teruggekeerd
uit Parijs, valt in Amsterdam van
het ene feest in het andere maar
blijft in wezen even afzijdig als hij
altijd is geweest en zijn pcging om
zich in de liefde te storten is eer
farce. Het tweede deel „Een ellendi
Hans Man in 't Veld en Peter Faber in „Alle dagen feest".
ge nietsnut" heeft een veel duidelij
ker intrige: Wessel is verstrikt in de
netten van een zwangere vrouw die
hem de commercie in wil drijven,
doch hij ontsnapt, het vuige geld
wordt verscheurd. In de derde epi
sode „Hoe ik mijn verjaardag vier
de" is hij goed bij kas doch ongeluk
kig. Hij jaagt zijn verjaardag na die
iedereen heeft vergeten (maar is hij
eigenlijk wel jarig?) en in de vierde
„Op reis" schudt hij de hele boel
van zich af en gaat met zijn vaste
vriend Willem op reis.
Wat men in alle vier delen van „AUe
dagen Feest" node mist. is de me
lancholie die bij Campert niet
opdringerig, maar wel voortdurend
aanwezig is. In „Hoe ik mijn ver
jaardag vierde" wordt wel voortdu-
tend over eenzaamheid en isole
ment gepraat, maar het gevoel
komt geen ogenblik over. Daarom
is dat deel het slechtste van de vier,
op de voet gevolgd door „Op Reis",
want daarin doet Wessel Franken
zich kennen als een treiterig Pietje
Bell, uitermate kinderachtig bezig
op het Vlaamse platteland.
In het eerste filmpje, „Alle dagen
feest", dat aardige momenten heeft,
mist men node de tijdsbepaling:
hoe kan men de sfeer proeven als
men niet weet wanneer het grauwe
feestgedruis zich afspeelt? Soms
denk je aan de jaren vijftig, soms
aan de jaren zestig, maar de kleren
zijn van nu. Alles wordt daardoor
vrijblijvend en zweverig. De beste
episode is „Een ellendige nietsnut"
(met een prachtig rolletje van Loudi
Nijhoff) ook al treden de vertegen
woordigers van de commercie er
wel erg nadrukkelijk in op. Alle vier
episoden laten een nogal matte in
druk achter. Dat ligt zeker niet aan
Peter Faber (een prachtig filmac
teur) maar wel aan de tekst die hem
in de mond wordt gelegd. Campert
mag dan een meester zijn van het
understatement, hij produceert
toch schrijftaal en de scenario
schrijvers zijn in hun taak schrome
lijk tekort geschoten door die niet
om te zetten in spreektaal. Wessel's
monologen maken daardoor een
zeer kunstmatige indruk. En de fi
guur van Willem had ook wel eens
wat beter uitgewerkt kunnen wor
den. Hij heeft een spiegelfunctie,
dat is waar, maar in dit vierluik is
hij zo schimmig en vaag dat je hem
net zo goed kunt missen.
Amsterdam-City 2 en The Movies;
Groningen-CHy 1; Rotterdam-
Lu mie re 2; Den Haag-Odeon 2.
