Grada en Ben Brugman
wolf als huisdier
Uw probleem ook het onze
R in de maand
Het leer van Fred de la Bretonièr
He
'Igor is een heel dierbaar lid van ons gezin'
TROUW/KWARTET MAANDAG 22 SEPTEMBER 1975
BINNENLAND
door Fred Lammers
SURHUISTERVEEN 'Igor is
een heel dierbaar lid van ons ge
zin. Hij hoort er helemaal bij.
Zonder Igor zijn wij niet com
pleet. Eigenlijk is hij ons derde
kind'.
Grada Brugman (36) in Sur-
huisterveen zegt het op een ma
nier alsof het heel gewoon is dat
zij en haar man Ben, een 39-
jarige bioloog, ruim twee jaar
geleden een wolf toevoegden aan
hun reeds bijzondere omvang
rijke menagerie.
Sindsdien neemt Igor een speciale
plaats ln temidden van Olaf de
bouvier. Glory de Duitse dog. Sim
pel het kippekuiken, de schildpad
Tonia, Priegel het konijn, Hannibal
het stierkalf, de katten Zwerver,
Tiger en Ango, de papegaai Okke
en Jannes het paard, dat tot vol
gend Jaar mei bij de familie Brug
man logeert.
Het gaat allemaal naar wens. Igor
is nu volgens wolven begrippen vol
wassen en vermaakt zich prima in
zijn ruime kennel in de tuin en
nog beter tijdens de wandelingen
die hij twee keer per dag met zijn
bazin maakt.
Degenen die er over beginnen te
denken ook maar eens naar een
wolf te zullen uitkijken, omdat het
weer eens iets heel anders is dan
een hond of een poes. moeten zich
echter nog maar even bedenken.
Indien zij er al in zouden slagen
een wolf te bemachtigen.
Naar toe geleefd
Dat is geen eenvoudige zaak. 'Wij
hebben er al jaren naar toe geleefd
Allebei zijn we dol op dieren. Zowel
mijn man als ik kreeg vroeger wei
nig kans veel aan die hobby te
doen. Een kom met kouwe goudvis
sen was het enige dat ik per gratie
in huis mocht halen. Andere dieren
vonden mijn ouders veel te veel
gedoe.
Dat was de reden dat lk roe als
kind al voornam: later neem ik
fijn alle dieren die ik leuk vind',
vertelt Grada Brugman mij. We zit
ten in de tuin en Igor kijkt vanuit
zijn verblijf nieuwsgierig toe.
Over het houden van dieren hoefde
niet lang te worden gepraat toen
Grada en Ben trouwden. Grada
Brugman zegt: We woonden in die
tijd ln Nijmegen. In het begin had
den we alleen een matras en een
leren bank, die we uit een oude
Engelse auto hadden gehaald. Die
zat heerlijk, al staken de veren er
op sommige plaatsen door. En na
tuurlijk hadden we een hond'.
Al gauw brak voor de familie Brug
man een moeilijke periode aan
toen Ben op straat kwam te staan
nadat het radio-technisch bedrijf
waar hij werkzaam was failliet was
gegaan. Nadat hij een poosje van
alles had aangepakt, nam het plan
medicijnen te gaan studeren vaste
vorm aan. 'Dat was een oude wens
van mij. Die studie ging echter niet
door omdat je daarvoor een heel
dure microscoop moest aanschaffen
en daar had ik het geld niet voor.
Het werd toen biologie. In die stu
dierichting kon je een microscoop
huren. Dat gaf de doorslag.
Droog brood
Grada Brugman op een van haar dagelijkse wandelingen met Igor.
Financiëel werden het geen gemak
kelijke Jaren. We aten vaak droog
brood en ééns helemaal niets. Al
leen zorgden we er wel voor dat de
kinderen: Etienne (nu twaalf en
Evelien (nu tien) niets tekort kwa
men.
Langzamerhand ontstond die be
langstelling voor wolven'. In onze
vrije uren gingen we vaak naar
dierentuinen in de buurt, soms
naar Rhenen, maar meestal naar
het Burgers Dierenpark ln Arnhem.
Later toen Ben zijn studie had
afgerond en een baan kreeg in Den
Haag werd het Wassenaar, waar we
wolfje gingen kijken
Puur
Wolven zijn nog zo puur. Ze lijken
op honden, maar ze zijn nog niet
bedorven', vindt Grada.
Ben neemt de draad van het ver
haal over. 'Van het een kwam het
ander. Zelf een wolf ln huis te
hebben leek ons machtig. Op een
dag spraken wij er heel voorzichtig
over met meneer Louwman, de di
recteur van het Wassenaars Dieren
park. waar we zo bekend waren
geworden, dat wij er voor en na
sluitingstijd ook mochten rondlo
pen.
We hebben er nadien nog vaak met
hem over gepraat. HIJ wilde weten
of het geen bevlieging van ons was
Er waren nauwelijks voorbeelden
bekend van particulieren die een
wolf hebben grootgebracht. In Gro
ningen had een bioloog een paar
Jaar een wolf in huis en in Ameri
ka woont een professor die wolven
ln het wild bestudeert in een groot
park bij zijn huis. Maar dat is toch
eigenlijk niet met onze situatie te
vergelijken. Tenslotte beloofde de
heer Louwman ons dat, als er weer
Jonge wolven zouden worden gebo
ren, we er een zouden krijgen. Hij
vond ons er kennelijk wel gek ge
noeg voor'.
Anderhalve dag
Toen de wojvln ln Wassenaar in
verwachting raakte in het vroege
voorjaar van 1973 voelde Grada
Brugman zich. naar ze me bekent'
zelf een aanstaande moeder'. Elke
dag kwam ze naar de dierentuin,
soms al om acht uur 's morgens.
Igor kwam bij de familie Brugman
ln huis toen hij anderhalve dag
was. 'Dat we een wolf in huls
hadden gekregen merkten we. De
eerste drie weken moest hij om de
twee uur worden gevoed. Dag en
nacht ging dat door. Ik had een
wekker naast mijn bed staan. In
het begin gaf ik Igor te eten met
een poppenzuigfles, later werd dat
een babyfles. Na elke voeding
moest lk hem masseren met een
vochtig washandje. Dat diende om
de streling van de moedertong na
te bootsen. 'Gewogen moest hij ook
nog worden. Als ik eindelijk weer
ln bed lag was het weer bijna tijd
voor de volgende voeding', krijg ik
van Grada te horen.
Verhalen
'De buren wisten van niets. Spoedig
begonnen verhalen de ronde te
doen, vooral toen ik dagelijks met
Igor ging wandelen in onze woon
plaats Zoetermeer. De mensen von
den het maar een raar hondje. We
hebben daarom maar niet langer
geheimzinnig gedaan. Nadat we de
waarheid hadden verteld verander
de er veel. We merkten dat spoedig.
Kennissen bleven weg en vriendjes
en vriendinnetjes van onze kinde
ren mochten ineens niet meer ko-
me speten. Als ik met Igor ging
wandelen werden er deuren dicht
geslagen. Tal van mensen maakten
rechtsomkeert of bleven op een
veilige afstand staan wachten, tot
dat ik voorbij was. We werden over
de hekel gehaald en al gauw was
het als ze het over een van on6
hadden: o die is van die gekke
familie. Op den duur leefden we op
een eilandje. Ik denk dat veel
mensen in Zoetermeer verlicht
adem halen nu wij weg zijn'.
Knauw in arm
Igor vórmde de directe aanleiding
tot die verhuizing nadat hij in april
van dit Jaar in Zoetermeer een
jongen een fikse knauw in de arm
had gegeven. 'Het gebeurde buiten
de bebouwde kom. Igor was zoals
gebruikelijk daar niet aangelijnd.
Ineens zag hij een jongen van de
zelfde leeftijd als onze Etienne die
in de Paasvakantie, uit logeren was.
Igor zag de Jongen volgens mij
voor Etienne aan en sprong tegen
hem op. De jongen begon te brul
len en van zich af te slaan. Igor
beet hem toen. Gelukkig beet hij
niet door. zodat het allemaal weer
voor elkaar ls gekomen. Na die
gebeurtenis brak kritiek los al kre
gen we ook tal van positieve reac
ties. We durfden Igor echter niet
meer buiten te laten omdat we
bang waren dat iemand hem zou
vergiftigen. Voor het dier was het
geen leven.
Na lang zoeken vonden we een
noodoplossing. Een echtpaar bij
Veenwoude wilde ons helpen. Zij
hebben een heel stel Eskimo hon
den. Daar hebben we Igor naar toe
gebracht. Vreselijk vonden we het.
Elke dag belden we op hoe het er
door Mink van Rijsdijk
Als in mijn jeugdjaren de R in de maand kwam, was
het vaste prik dat er weer levertraan geslikt werd. Dat
was natuurlijk iedere avond ruimschoots kokhalzen,
maar het geloof groot en sterk te worden van de vette
hap, deed me dapper slikken.
De levertraanfles is niet meer zo in gebruik, maar de
R in de maand luidde nog iets in, het winterseizoen, de
periode dat het vergaderwezen weer op gang kwam.
Dat laatste is ons gelukkig gebleven. Van Lauwersoog
tot Heinkenszand, van IJmuiden tot de Duitse grens
storten mannen en vrouwen, meisjes en jongens zich
tot lering en vermaak in het verenigingsleven. Merk
waardig is dat wel, want juist met die R in de maand
willen veel wegen nogal slikkerig wezen en noden
regenbuien en bolle winden niet al te hartelijk eigen
haard te verlaten. Toch in de dorpshuizen, de
Irenes en Ebenhaëzers en de ons Belangens, hoe
droefgeestig ze vaak ook zijn, bloeit onze cultuur weer
op. Onze broze lichamen stellen het inmiddels wel
zonder levertraan, doch de geesten niet zonder de vele
politieke, godsdienstige of algemeen vormende elixers.
Alleen de oerpessimist praat over vergadermoeheid.
Tientallen regionale en plaatselijke bladen bewijzen dat
groepen dammers, christenvrouwen, muzikanten en
dwerggeitbezitters nog onvermoeid bezig zijn, ja zelfs
buitengewoon floreren.
Sinds wij geroepen zijn mondiaal te denken, maak ik
me wel wat ongerust over het verenigingsleven in het
buitenland. Overal ter wereld doet men toch aan
politiek, aan gymnastiek en muziek? School en kerkbe
sturen zijn toch niet typisch Nederlands? Maar hoe
regelt men toch dat soort zaken in landen, waar men
niet als bij ons om klokke zes achter de prak zit? Op
grote stukken van de aarde slaapt men 's middags cn
eet men pas laat op de avond. Hoe een land aan de
toekomst kan bouwen zonder te vergaderen, is mij een
raadsel. Wat is een natie zonder duizenden clubs en
verenigingen, mitsgaders hun bestuurders?
Hoe dan ook, in ons goede land is het vergaderseizoen
volop begonnen. Sprekers, muzikanten, vocalisten en
woordkunstenaars van beiderlei kunnen zijn al maan
den van te voren ingehuurd, ter opluistering van de
programma's.
Soms kan men fijne en leerzame avonden meemaken,
maar het kan ook gebeuren dat je met boerke Naait
denkt: "k Wou dat ik thuis en in mijn bedde waar'.
Laatst was ik ergens in de provincie op een bijeen e.rc
komst, waar een voordrachtskunstenares roerend haai
best deed het nogal saaie programma iets cultureelfted
mee te geven. Ze zei verzen. Moeilijke verzen. Deda<
voorzitter, een druk parmantig heertje, werd kennelijl fot
niet zo gegrepen door het hogere, want toen haai d
laatste woorden over het voetlicht waren geworpen, ze niJ
hij: 'En nu, dames en heren, u hebt er natuurlijk a15'
reikhalzend naar uitgezien, is het pauze'. Voor zo'i°jje
voordrachtsdame wel een opmerking om huilend naa t
moeders te willen. leid
Overigens is zo'n pauze natuurlijk een uniek gebeuren1-
Al was het alleen al om de vaak afgrijselijke koffii Tf,
met het half nat gesopte koekje op het schoteltje, waa )rt"
iedereen toch altijd maar het eerste van wil genieten jtgi
desnoods dwars over alle andere aanwezigen heen. pifd
Een poosje geleden stond ik ergens in de pauze iet en,
slaps met veel melk in te nemen, toen er een vrou\^rk.
pardon, een dame aan me vroeg: 'Bent u dat van di "erz
stukjes in Trouw?'. Ik bekende. Waf grimmig deelde z^.
mee ze nooit te lezen. Bijna had ik gezegd dat ze groo no^
gelijk had, maar de discussie-behoefte straalde zo va jp
haar af. dat ik beleefd naar de reden vroeg. elat
'In een van uw eerste stukjes hebt u zo'n grof woor
gebruikt, dat ik me voornam ze nooit meer te bekijkei «tui
Maar ik hoor hier vanavond dat ze soms toch heel leu
zijn'.
Welk grof woord haar zo geschokt had, was haa d e,
ontschoten, maar dat het erg onnet was, wist ze no erej;
héél zeker. De geheugenstoring ontnam helaas h{jS I
gesprek iedere zin of pit, doch haar geenszins de lupts
tot een boetepredikatie. iaat
'Onze taal is. zo mooi en rijk. het is helemaal niln 1
nodig voor een ander kwetsende, ruwe woorden e
gebruiken', besloot ze. Haar kritiek deel de toch j
slechte koffie naar levertraan van vroeger smaken. E
nu maar hopen dat ik er groot en sterk van word.
mee was en we zeiden ook dagelijks
tegen elkaar: wij willen hem terug
hebben. In Veenwoude hadden ze
ons beloofd dat we Igor weer mee
zouden mogen nemen als we bin
nen redelijke termijn een oplossing
zouden vinden'.
Weekeind
Die oplossing kwam een paar
maanden geleden toen de familie
Brugman een huis kocht in Sur-
huisterveen. Ben Brugman moet
echter voor zijn werk als ambte
naar in Den Haag blijven wonen,
zodat er aan de gevonden oplossing
veel haken en ogen zitten. Zolang
zich geen andere oplossing aan
dient heeft het echtpaar Brugman
nu een weekeind-huwelijk.
'We hebben het er voor over. Alvo
rens deze beslissing te nemen, die
heel moeilijk is geweest, hebben we
alle voor en tegens naast elkaar op
een bloknote gezet. We willen de
taak die we op ons hebben geno
men echter niet halverwege beëindi
gen. Volgend jaar is er kans dat
wij er een vrouwtjeswolf bij krij
gen. We hebben er geen behoefte
aan Igor opa te zien worden, maar
het vaderschap hoort er toch bij.
Dan is de cyclus rond', zegt Grada.
De familie Brugman legt alle ge
beurtenissen die zich voordoen in
het leven van Igor vast op foto's.
Die worden allemaal ln een boek
geplakt, dat er precies eender uit
ziet als de albums die zijn aange
legd voor de kinderen. In het boek
is ook de eerste melkhoektand ge
plakt die Igor in augustus 1973
verloor.
Spijt dat ze Igor in huis hebben
gehaald hebben de Brugmannen
noodt gehad, al vindt Ben na ruim
twee jaar ervaring dat een wolf in
99,9 procent van de honderd geval
len geen dier is om aan particulie
ren te geven'. Wij zijn geen door
snee mensen. Als je een wolf in huis
neemt moet Je hem 24 uur per dag
ln de gaten houden. Alles in ons
huis draalt eigenlijk om die wolf',
concludeert hij.
Het is eveneens zijn ervaring dat
er veel fabeltjes over wolven in
omloop zijn. 'Een wolf is helemaal
niet gemeen. Doorgaans zal een
mens niet door een wolf worden
aangevallen. Daarom erger Lk me
aan dat liedje van drs. P. over die
familie die door wolven wordt op
gepeuzeld. Die man versterkt de
onzinverhalen over wolven'.
door Anriemarie Lücker
De St. Luciënsteeg in Amsterdam grenst aan het
bijna voltooide Historisch Museum en komt aan
weerszijden uit op de Kalverstraat en de Nieuwe
Zijds Voorburgwal. Wie vanuit de tram aan de
Nieuwe Zijds omhoog kijkt, ziet rijen laarzen voor
de ramen hangen. Grote letters op een karton
melden dat de verkoop om de hoek ls. In een smal
pandje in de St. Luciënsteeg hangen en staan
tassen, riemen en koffers tot bijna aan het pla
fond. Achterin de winkel ls een open werkplaats te
zien fraar altijd wel Iemand bezig is.
Vier jaar geleden begon Fred de la Bretonière, nu
dertig Jaar hier met de verkoop van zijn eigen
riemen en tassen. Het geheel ls de laatste jaren zo
uitgegroeid, dat er behalve de werkplaats in de
winkel het atelier boven, er nu ook een werkplaats
elders is ondergebracht. Er komen veel grote bestel
lingen van buiten af. ook uit andere landen. Dit
voorjaar legde Fred de la Bretonière buitenlandse
contacten tijdens de Parijse Prêt a Porter beurs,
waar zijn ontwerpen zeer goed werden ontvangen.
Op het ogenblik vliegen zijn tassen en tasjes weg
op verschillende vak Leer Beurzen en er wordt
keihard gewerkt om alles op tijd de deur uit te
krijgen.
Van huis uit heeft Fred de la Bretonière nooit
een leerbewerkersoplelding gevolgd, het meeste
heeft hij geleerd door gewoon te doen en goed
rond te kijken. Ervaring, eigen ideeën en plus een
boel experimenten leidden er toe dat hij is ge
vraagd als gastdocent aan de St. Joost Academie in
Breda.
Het is onmogelijk alles op te sommen wat er in de
winkel te zien is: neem nu de piepkleine tasjes die
dit seizoen zo populair zijn. Volop aanwezig, in
verschillende vormen, vanaf twaalf tot vijf en
dertig gulden. Portemonnees met een drukker (best
als tasje te gebruiken), kleine en grote enveloppe-
tassen. schoudertassen (een en twee rits vakken,
vanaf vijfendertig gulden en vijfenzeventig gulden)
en schitterende reptiel enveloppetassen vanaf vijf
en negentig tot tweehonderd gulden.
Het fijne is dat men naar aanleiding van een
model of een speciale kleur een tas of koffer naar
wens kan bestellen. Dat leren koffertjes en nette
Fred de la Bretonière (links) tijdens de 'Pr
porter' in Parijs, dit voorjaar.
kantoortassen er stukken apetijtelijker kunnen
zien. is hier over duidlijk. De een heeft be.'
aan ruimte voor een schoon overhemd en s<
terwijl een ander beslist een apart pijpvakje
De kant en klare koffertjes zijn er, voor tweel^g'
derd en vijf en veertig gulden, bestellingen
vanaf tweehonderd en vijf en zeventig gul)
Ideale kanvas reistassen, met leer versterkt
afgewerkt, in naturel en kakhi, oplopend in
maten kosten respectievelijk 129, 165 en 195
den. De riemen, het zijn er ontelbaar veel, gevl(£f
ten ln drie breedtes van 19 tot 35 gulden
'gewone' ceintuurs vanaf twaalf gulden. Laat,
met een hoge hak en een smalle leest koi
evenals de 'Spaanse' laarzen, inderdaad uit Sp
en er zijn fraaie mannen en vrouwenschoenen
er in natureikleurig leer het mooiste uitzie.
Vraag: Ik snurk en dat is afschu
welijk. Als ik slaap, is ieder ander
wakker en ledereen ls 's morgens
woedend als ik wél lekker sliep en
alle anderen in huis geen oog dicht
konden doen. Als ik het aan mijn
hulsarts vertel lacht hij zich slap
en zegt dat het overdreven is, maar
ik vind het echt naar. dat alle
mensen kwaad op me zijn.
Antwoord: Als u bij ons zou komen
logeren, zouden we slapen met dop
jes in de oren. maar dan zou onze
wekker naast uw bed moeten staan.
We hebben wel eens metalenmas-
kertjes gezien en grote pleisters,
die snurkers gebruikten, maar op
den duur kregen ze een huidaan
doening daardoor en dat was ook
niet prettig. Wat die dokter die zo'n
plezier had betreft: vraag hem be
leefd doch dringend emst te maken
bij het vinden van een middel te
gen uw ongemak. Wellicht kan een
oor-neus-keel arts hierbij betrok
ken worden.
Opmerking van lezer: De vraag en
het antwoord over het verzekerings
pakket dat vereenvoudigd moest
worden (Tr.-Kw. van 15 september)
heeft u wel zeer drastisch bekort.
Verzekeringsdeskund igen, die niet
geëmployeerd zijn bij een grote
bank worden hierdoor uitgesloten.
Antwoord: Wij danken onze lezer
voor het op een zeer hoffelijke
manier toegediende katje. Wij zullen
ons antwoord nog korter maken.
Elke verzekeringsdeskundige kan
constateren wat de zwakke punten
zijn in eer. pakket. Waar het op
verantwoorde manier moet worden
gewijzigd, uitgebreid en samenge
voegd.
Vraag: Waar kan ik nog Meekrap
vinden?
Antwoord: De Papillon, Choorstraat
60. Delft, kan u wel aan een be
scheiden hoeveelheid helpen. Wij
werden laatst opgebeld door een
architect, die een grote hoeveelheid
nodig had bij de restauratie van
een oud huis. Wij weten zijn adres
niet, maar de Papillon weet ook
voor hem nog wel een mogelijkheid
aan meekrap te komen. Toen wij
enige weken geleden tussen het
Zuidbevelandse 's Heerenhoek en
Nieuwdorp naar de oude Meekrap -
stoof zochten, ontdekten we nog
wel de schuur, waarop vroeger de
merkwaardige schoorstenen hadden
gestaan. De cultuur van meekrap ls
uit Zeeland volkomen verdwenen.
Zelfs de naam kent de tegenwoor
dige generatie niet meer.
Vraag: Nu wij aan tafel weer eens
de geschiedenis van Daniel lazen,
zou ik zo graag het versje over
Belsazar weer eens voor me hebben,
maar ik kan me maar een paar
regels herinneren.
Antwoord: Het gedicht is Nicola as
Beets Belsazars gezichte een bewer
king van het gedicht van Heine
Belzazars Traum hebben we u toe
gezonden. De melodie kunnen we
er helaas niet bijvoegen. Er zijn
echter verschillende bewerkingen
van het gegeven, die misschien wél
gezongen kunnen worden.
Vraag: In Hoogvliet ls een straat
met de naam Holwinde. De aan
deze straat gelegen huishoudschool
heeft als embleem gekozen de
Vragen (één per brief) zenden
naar: Uw probleem ook het onze,
Postbus 507, Voorburg. Naam en
adres vermelden. Eén gulden aan
postzegels bijsluiten. Geheimhou
ding is verzekerd.
Haagwinde. Klopt dat? In de flora
van Heymans Thysse komt de
naam Holwinde niet voor
Antwoord: De gemeente Rotterdam,
waarvan Hoogvliet een deelge
meente is kon ons niet nader in
lichten. Zoals u ook schreef is in de
buurt een groep straten, met een
vissen naam. De .winde' met als
mutatie de goudwinde is een naam
voor vissen, die voorkomen tussen
Siberië en de Rijn. Een mutatie
Holwinde wordt daarbij niet ge
noemd. Mogelijk weet een onzer
lezers hier meer over te vertellen.
Vis of plant?
Vraag: Hoe werkt de Duitse lotto.
Moet ik zes maanden meespelen?
Wat moet ik op de brief plakker^
die naar Heidelberg moet en hoe
veel is de Duitse mark waard?
Antwoord: De waarde van de Duit
se Mark en onze gulden komen
ongeveer overeen. Brieven naar
landen, die bij de EG aangesloten
zijn kan men op gelijke wijze fran
keren als in Nederland. De aange
geven weg als u zich wil informe
ren omtrent methoden en bepalin
gen van de Duitse lotto is recht
streeks zich tot het adres in Hei
delberg te wenden. Wanneer wij
dat voor u doen, lopen we daardoor
kans lastig gevallen te worden, met
allerlei ongewenste drukweken en
brieven over onderwerpen die niet
voor ons van belang zijn.
Vraag: In on6 bezit is sedert korte
tijd een soort kannetje van gegla
zuurde klei. De bovenrand is ajour-
bewerkt met hartjes en poppetjes.
Op de dikke buik van het kannetje
staat de aansproring. .Drink zonder
te storten. 'Is dit zo maar een
grapje en waar dient het kannetje
voor?
Antwoord: Het is een grapje, maar
men kan inderdaad zonder te stor
ten (knoeien) het kannetje leeg
drinken. In het tuitje zit een gaat
je. Ergens onder net oor daa-tegen-
over moet een ander gaatje zijn.
Als u dat ongemerkt met een vin
ger dichthoudt, kan u door het gat
in het tuitje het water op zuigen.
Vroeger zag men deze kannetjes
vrij veel. Kort geleden bracht een
collega er een in gemoderniseerde
vorm mee uit Italië met als op
schrift- ln het Italiaans .Drink me
eens leeg, als je dat kunt.'
Vraag: Wij willen ons eigen volko
renbrood niet alleen bakken, maar
ooi: het graan daarvoor zelf malen.
Met een ouderwetse koffiemolen is
dat wel mogelijk (molen tussen de
knieën) maar men krijgt blaren op
de handen en pijnlijke knieën er
van.
Antwoord: U kan in sommige re
formwinkels handmolens (ongeveer
100,- en electrlsche molens (onge
veer ƒ300.-) bestellen. Een af
spraak met een bevriende molenaar
of meelfabriek kan ook wel prettige
resultaten hebben, maar dan moet
u natuurlijk niet met een paar kilo.
maar in combinatie met and
met een flinke hoeveelheid es
komen en ook wel weten r
molen leeg is als dit graan
gaat. Deze gegevens ontvinger
van de beheerder van een reff
huis.
Vraag: Een poos geleden
Trouw dat er een verenii
opgericht van WAO-ers
stond niet bij waar men zich
voor op kom geven. Daar heb
niet veel aan.
Antwoord: In elk geval is dat
zuim te herstellen. U kan infi
tie ontvangen en u als lid o]
bij het secretariaat Sociaal
reel centrum (belangenverei
WAO) Frascati Emmasingel 1
ningen, tel. 050-137683), In h<
ste halfjaar van het bestaan
vereniging wordt geen cont
geheven.
Vraag: Wij bewonen een j| cc
huis en zijn daar heel tevip 00
mee. Alleen: het deksel en de jit# ri
van het tollet ziet er onfris ululV tl
de oorspronkelijke helwitte
kan noch met chloor noch IQ n H
ammonia weer teruggeboend
den" Jam
Antwoord: Als u alle bruilWJE
schoonmaakmiddelen geproï
heeft adviseren we u: schroef s m,d'
nare ding er af en geef hetky.
met de kraakwagen. Een tHlLll
kost 15 tot 20. Een paar scl
jes aandraaien en er is een l
tot ergernis minder op de wert
r dan
