Waarom de wereldraad
niet naar Jakarta gaat
Slotdiner
Afzichtelijke
omwegen
naar het heil
03
Vandaag
Beroepingswe
Baarda en Van der Louw
nieuw II bij ambo
TROUW/KWARTET ZATERDAG 23 NOVEMBER 1974
KERK T
Een maand is onze redacteur Ton van der Hammen in Indonesië, op Java,
geweest. Hij maakte de reis voor Trouw/Kwartet op uitnodiging van het
algemeen diakonaal bureau van de gereformeerde kerken en mede in over
leg met het Nederlands Bijbelgenootschap. In bijgaand artikel gaat hij in
op de voornaamste achtergronden van de beslissing, de assemblee van de
wereldraad van kerken in 1975 niet te Djakarta te houden.
door Ton van der Hammen
Net zo langzaam als in oud-Javaanse wajangspelen met hun trage bewegingen en langdurige dia
logen kan er voor weetgierigen in Indonesië van lieverlede meer helderheid of vermeende helder
heid, want je weet hier maar nooitkomen over gebeurtenissen, die officieel al lang niet meer ac
tueel zijn. Zo'n gebeurtenis was het niet doorgaan van de komende assemblee van de wereldraad
van kerken in Jakarta. De beslissing die daarover tenslotte op een vergadering van de wereldraad
in Berlijn viel moet, zeker door de regering-Soeharto, in dank zijn afgenomen.
Het leger in Indonesië kan de zaak in de hand houden.
De achtergronden zijn voorname
lijk religieus en politiek te noemen.
Want al lang, en zeker na de 15de
januari met zijn studentenrellen
tegen de regering en het vernielen
(rampokken) van Japanse commer
ciële vestigingen in Jakarta (waar
voornamelijk fanatieke moslims
achter zouden hebben gezeten)
voelt de islam zich miskend door
het huidige bewind. Terecht mis
kend, want het volk IS overwegend
islamitisch en dan kan je het niet
verkroppen voortdurend en nu nog
erger dan ooit op de achtergrond te
worden gehouden. Dat moet zich
uiten.
Nu valt het niet mee een vuist te
maken tegen een regering, waar
achter de grootste macht in het
land: het leger, staat. Ook al heeft
deze regering door de 15-de januari
op haar grondvesten gesidderd en
lijken Soeharto c.s. de klap nóg
niet helemaal te nebben verwerkt.
En zeker valt dat niet mee, als je
intern niet één front kunt maken,
politiek verdeeld als je als Indone
sische islamieten nu eenmaal bent.
Waar kan je dan in eerste instantie
naar gaan streven? Je bent op zoek
naar eenheid, bijvoorbeeld via het
beproefde middel van een gemeen
schappelijke 'vijand': de Indonesi
sche christenheid, die een hele tijd
de wind in de zeilen gehad heeft.
Een assemblee van de wereldraad
wordt dan een prachtige zaak om
tegenaan te schoppen.
Steen des aanstoots
Het is allemaal vereenvoudigd en
weinig subtiel voorgesteld, maar
daar komt het in grote lijnen toch
wel op neer. Ook, dat met name
radicale, fel-orthodoxe moslims
niet groot in getal naar gezegd
wordt, tegenover de overwegend ge
matigde islam, maar daarom niet
minder gevaarlijk de Indonesi
sche christenen in heel hun ver
scheidenheid met extra argusogen
volgen. Stenen des aanstoots ge
noeg. Om er maar enkele te noe
men:
de snelle groei van het aantal
christenen, meestal ten koste van
de islam;
de geldstromen, die via de ker
ken het land binnenkomen;
door dik en dun missionerende
groepen van mormonen en ande
ren, die agressieve evangelisatie
campagnes houden door bijvoor
beeld met luidsprekerwagens in de
dessa het evangelie te verkopen als
coca cola;
een verbod tot het houden van
religieuze vergaderingen in West-
Java -en de wereldraad zou wél
doorgaan;
het geplaatst worden van meer
christenen op hoge centrale posten,
weliswaar gewoon wegens be
kwaamheid, maar daarom niet
minder aanstootgevend, al was het
alleen maar doordat het tevoren
zeer uitgebalanceerde evenwicht in
dit opzicht behoorlijk is verstoord;
de vervolging van islamieten op
de naburige, overwegend rooms-ka-
tholieke Philippijnen.
Dit alles roept een spanningsveld
op, dat nog weer wordt versterkt
door geruchten, die zo gemakkelijk
kunnen ontstaan en een eigen le
ven kunnen gaan leiden in de nog
weinig democratische verhoudin
gen, die het Indonesië van vandaag
oplevert. Een gevaarlijke situatie
derhalve, die explosies van ernstige
aard je kunt op die manier zó
een heel volk op de been brengen
voor een 'heilige oorlog' kan
veroorzaken.
'Stille krachten'
Tot zover is alles voor zo heel
anders denkende westerse mensen
nog begrijpelijk, maar nu wordt het
moeilijker. Want er zijn ook 'stille
krachten' in het geding. Om te
beginnen deze al: van die zojuist
beschreven spanningen is in Indo
nesië ogenschijnlijk weinig te mer
ken. Het lijkt daar een op het
eerste gezicht rimpelloze vijver,
waardoor je gaat denken: er is toch
niets aan de hand? Maar pas op,
het is allemaal heel verraderlijk. Er
zijn 'stille krachten', seinen of te
kenen, die in een griezelige rich
ting wijzen.
Ergens is eén dominee, die door een
fel-isjamitische regent tot de orde
geroepen wordt wegens 'weinig na
tionaal bewustzijn' (hij verscheen
niet op een jaarlijkse vlaggenpara-
de, wat hij overigens al jarenlang
niet meer deed). Of neem die an
dere dominees in een bepaald re
gentschap die hun preken in
strijd met de godsdienstvrijheid:
Panca Sila tevoren moeten laten
lezen. Dit zijn tekenen aan de
christenen: weest voorzichtig.
Een sein of 'stille kracht' van vér
strekkender betekenis (aan de re
gering én de kerken) moet zijn
geweest, dat wordt nu algemeen als
vaststaand aangenomen, de moord
op een weinig bekende anglicaanse
dominee in Jakarta, welbewust
geen belangrijke kerkelijke figuur,
want dat zou te direct zijn. Déze
'stille kracht' was bedoeld als een
direct schot voor de boeg. De bood
schap van fanatieke islamieten via
dit gebeuren hield in: regering,
kerkenleiding, gaat niet verder! Dit
sein hebben regering en raad van
kerken voor Indonesië (DGI) dan
ook zeer goed begrepen: het zou
hypergevaarlijk zijn als de assem
blee van de wereldraad 1975 in
Jakarta door zou gaan. Daarmee
was deze provocatie geslaagd.
Ingewikkeld
Maar de zaak ligt in feite nog inge
wikkelder.'Mensen in Indonesië die
het weten kunnen, vinden het te
kenend dat de beslissing 'géén we
reldraad in Jakarta' is genomen
nadat in Koeala Loempoer (Malei
sië) de islamitische wereld een ver
gadering had gehouden. Daar eis
ten, aldus deze zegslieden, met na
me de Arabische landen van Adam
Malik, de Indonesische minister
van buitenlandse zaken, dat hij de
wereldraad zou weigeren. Dit zou
dan worden gehonoreerd met Ara
bische hulp in dollars. Buitenlandse
hulp zou in dat geval dus nu ook' de
islam in Indonesië te wachten
staan. Wie daarnaast weèt dat in
Saoedi-Arabië sinds kort een isla
mitisch persbureau met wereldwijde
service werkt, kan zich iets voor
stellen van de tegenkrachten, die
hu gemobiliseerd worden.
Om j3p de wereldraad-affaire terug
te komen: de regering-Soeharto
heeft deze ontwikkeling, die in
strijd is met het beginsel van gods
dienstvrijheid (Panca Sila) moeten
slikken, waarschijnlijk met 'Judas
loon' en al. En teruggespeeld op de
raad van kerken in Indonesië on
der het motto: 'Het kan nog niet,
deze keer', waarin teleurstelling
doorklonk.
Het technische punt voor regering
en ontvangende kerken (DGI) was
nog: hoe komen we er elegant uit?
Want de assemblee was in feite
toegestaan. Welnu, dit heeft de we
reldraad, die de knoop in Berlijn
doorhakte, opgelost. Officiële moti
vering: dat de wereldraad, als hij
ergens vergadert daar ook wil zijn
in het belang, van het ontvangende
land en niet juist door zijn aanwe
zigheid verscherping van tegenstel
lingen wil veroorzaken.
Maar alle Indonesische kerken die
bij de raad in Jakarta (DGI) zijn
aangesloten, wilden de wereldraad
graag. Hoe hebben zij dat dan ver
werkt? Welnu, de DGI heeft wijze
mannen naar die kerken gestuurd,
die alles rustig hebben toegelicht.
Dat hebben deze kerken goed be
grepen en aanvaard.
Het leger
Slotvraag: kunnen de aangeduide
spanningen niet op een groot con
flict uitlopen? Antwoord: inderdaad
en als dat voorkomen wordt, ligt
dit uitsluitend aan het leger. Dat is
de enige en in dit verband gelukkig
ook machtige factor, die de zaak in
de hand kan houden. Op het
grondvlak tenslotte passen ener
zijds een grote beheerstheid van
christenen en anderzijds de opgave
voor de islam of deze als geloofsge
meenschap, het proces van moder
nisering in Indonesië kan verwer
ken, Want zo alleen kan worden
gehoopt op een wederzijds, dus tot
beider voordeel op elkaar inwerken
van deze twee religies. Hoopvolle
tekenen daarvoor zijn er zeker.
door A. J. Klei
Verleden week kwam de brief met bijzonder
heden over de eindzitting van de kerkenconfe-
rentie op de krant. We hadden er al reikhal
zend naar uitgezien. Haastig scheurden we de
enveloppe open. Er vielen twee stencils uit.
Eén was tot de rand toe gevuld met zwaar
tillend proza over beleidslijnen en gerechtig
heid, het ander had de verschillende program
mapunten onder elkaar staan, telkens met een
open cirkeltje ervoor.
Het eerste stuk legden we onverschillig opzij, dat
konden we altijd nog wel bekijken, het ging nu om
dat tweede papier. Nieuwsgierig vlogen we het
rijtje langs... en jawel hoor, daar stond het:
slotdiner. We hadden al bij geruchte vernomen dat
dat er zou zijn, maar zo lang je het nog niet zwart
op wit hebt, weet je maar nooit.
Door de al genoemde cirkeltjes in te vullen met je
balpen kon je aangeven waar je bij wilde zijn. Nu,
wij hebben alle cirkeltjes dicht gemaakt, want we
gooien er niet met de pet naar. Het rondje voor
'slotdiner' hebben we extra duidelijk ingevuld met
een viltstift, want daarover mocht geen misver
stand ontstaan: dat moesten we meemaken.
Na 't volbrachte werk leunden we met voldoening
achterover en (Jroomden verlekkerd van de komen
de geneugten in Lunteren. Want van een raad van
kerken hoef je niet zo maar een etentje te ver
wachten. Het zou wel goed geregeld zijn'
Met De blije werelt.
Ja, met Fiolet van de raad van kerken.
Goede morgen, dominee.
Nou, een dominee ben ik direct niet, maar.
Gaat uw gang, meneer Fiolet.
Meneer.Nou ja, moet u luisteren. We hebben
immers de 25ste en 26ste bij u de slotbijeenkomst
van de kerkenconferentie?
Dat is genoteerd, meneer.
Mooi, en nu wilden we aan het ,eind graag iets
bijzonders, een beetje feestelijke maaltijd, zal ik
maar zeggen.
Begrepen, meneer. Dat doen we ook altijd bij de
gereformeerde synode. De laatste dag een glaasje
wijn bij het warme eten.
Nee, nee, ik bedoel een echt diner. We hebben
dan twee dagen zitten praten over arme landen,
verkeerde strukturen en soberte.enfin, zulke
verhalen zult u vaak genoeg horen op uw congres
centrum en dan heb je behoefte om bij te
komen. Kijk meneer, ik laat op het programma
zetten: 'slotdiner' en dan kan ik niet bij de
mensen aankomen met aardappels, jus en vlees en
een landwijntje.
't Is duidelijk, meeer Fiolet, het komt dik in
orde.
Zie, een dergelijk gesprek tussen de secretaris van
de raad van kerken en de directeur van De blije
werelt zou nooit gevoerd zijn als professor Fiolet
een calvinist was. Maar gelukkig is hij rooms en
we weten uit ons reeds op de lagere school ver
strekte inlichtingen dat roomse geestelijken nooit
tegen een smakelijke hap hebben opgezien. Eerlijk
gezegd, de calvinisten ook niet, maar die vonden
het tenminste zónde. In het midden van de gouden
eeuw vaardigde de gereformeerde vroedschap van
Amsterdam weeldewetten uit tegen 'het verspillen
van excessive sommen op de particuliere maeltij-
den' en alle protestanten hebben in hun psalmen
steeds minachtend gezongen over lieden die 'van
de buik hun god' maken.
Je moet er dan ook niet aan denken wanneer een
hervormd iemand deze zaak had moeten regelen.
Dan stond ons en we spreken uit jarenlange
ervaring met hervormde colleges op z'n best een
broodje ham te wachten, staande te verorberen.
Héél misschien een klodder macaroni, maar daar
mee zou 't bekeken zijn. In een .gereformeerde
zouden we iets meer fiducie géhad hebben, die
zijn tenslotte al aangeraakt door de weelde van De
blije werelt. maar ,of zo iemand op het aantrekke
lijke denkbeeld van een slotdiner gekomen zou
zijn, betwijfelen we ernstig.
We moeten alleen nog uitmaken, wie van ons
dinsdag naar het slotdiner toe mag.
HEILIGING
In het gedeelte van Exodus 1
de bijzondere maatregelen
die Mozes aan het volk in vei
met de Godsopenbaring moet
delen is nog al swat te herke
van wat later in de eredienst
Israël gebruik geworden is.
wordt duidelijk hoe men de
schiedenis verstond. God was
schenen en dat werd beschi
maar veel later en dan had m
geen bezwaar tegen dat te do
de terminologie en de omsta
heden van later. Het ging o
hoofdzaak: God openbaart zie;
op die openbaring moet het
voorbereid zijn, eenvoudig
God God is. Gods stem is nie
stem onder de velen, het
stem in ons leven. De ontmo
met Hem is beslissend. Vandaa
het volk zich moet heiligen
dingen moet doen die passei
die ontmoeting. Die blijk gevei
een zich realiseren van wat
werkelijk gebeuren gaat. Vai
dat ze hun kleren moeten
niet omdat bezoedelde kleren
zijn, en daarom moeten ze de
afbakenen, niet omdat die ber
heilige berg is, maar omdat
komt, Hij die hun leven in
licht gaat zetten, Hij die he J
voor alle eeuwen de weg gaat
zen en die hen nu tot in
geslachten zal voorgaan naar
toekomst. Religie kan nog
ker facet aan ons leven zijn,
de werkelijke Godsontmoeting
kelt alles op, stoot bepaalde d!1
omver en zet andere ovei
kortom is bepalend voor onsj
staan. En dat kan eigenlijk i
werkelijk gelezen en gehoord
den onder het weten dat dit
daag nog zo is (Exodus 19, 10-1
NED. HERVORMDE KERK
Beroepen te H. I. Ambacht:
mein te Wezep;
GEREF. KERKEN
Beroepen te Zwartsluis: L. L.»
Vliet te Hoogeveen.
CHR. GEREF. KERKEN
Beroepen te St. Jansklooster i
P. Geels te Haarlem; te Rotter t<
O: P. N. Rlbbers te Den Haag
GEREF. GEMEENTEN
Beroepen te Enkhuizen: J. M.
pe te Woerden.
Afscheid op 26 nov. van Trfi
Geldermalsen: J. Baaljens bei
Rotterdam-Alexanderstad. 1;
AMSTERDAM Een verdw
regel heeft gisteren op deze pi
(misschien) de gedachte doen
vatten dat de 'gestoorde verhol
gen' in de Rotterdamse raad vi
ten worden aan de Amsterd
nieuwtestamenticus drs. Tj.
Niets is echter minder waar.
Personalia
Hoofdcommissaris Tot i«
commissaris van politie te Em
de is per 1 decembe rbenoem
heef J. Valken, commissaris
politie in Gouda. In Enschede
hij mr. R. R. Pel op, die
pensioen gaat.
In onze krant van 25 juli schreef ik een stukje onder de titel:
Teilhard uit de mode, maar klassiek. Vandaag gaat het óók over
zo'n soort figuur: Romano Guardini (1885-1968), eveneens een
rooms-katholieke denker. Dr. Carl Bilo, in zijn boek Romano Guar
dini (Tielt/Den Haag 1965) noemt hem daarin 'misschien de meest
gelezen denker van onze tijd'. Heinz Robert Schlette, in zijn van
daag te bespreken boekje Romano Guardini, betekenis en invloed
van zijn werk (uitg. Gooi en Sticht bv., Hilversum, 52 blz., 4,90)
constateert op blz. 33/34 'dat die invloed van Guardini heden om
verschillende eri volstrekt begrijpelijke redenen uiterst gering is'
en dat ook vroeger met name de vaktheologen hem niet bijzonder
welgezind waren.
(Advertentie)
door dr. C. Rijnsdorp
Nog geen tien jaar geleden een van
de meest gelezen en geërbiedigde
denkers, o.a. winnaar van de Eras
mus-prijs 1962, nu bij de massa der
studerenden wég uit de belangstel
ling. Wanneer men wil zien, hoe
zeer de wereld en ook wijzelf de
laatste twintig, zelfs tien Jaar ver
anderd zijn, moet men letten op
grote figuren die toen volop in de
belangstelling stonden en nu als
achterhaald worden beschouwd. Ik
noemde reeds Teilhard: een theo
loog zou iets dergelijks aan Karl
Barth kunnen demonstreren en nu
zitten we met een figuur als Guar
dini. Een groot man schijnt na zijn
dood een soort stilte-gordel te moe
ten doorschrijden, waarna zijn
stem (soms) later weer hoorbaar
wordt, een verschijnsel ln de tijd
dat herinnert aan iets dergelijks bij
kanongebulder ln de ruimte.
Nu moet hierbij worden opgemerkt,
dat die stilte nooit volstrekt is. J.
S. Bach was na zijn dood een
vergeten componist, maar in Ber
lijn bestond er een kring waarin
voor zijn werk belangstelling bleef
leven, totdat Mendelssohn in 1829
voor het eerst sinds honderd jaar
de Mattheuspassion uitvoerde en zo
de grote Bachrenaissance voorbe
reidde. Na mijn stukje over Teil
hard zag ik onlangs op de televisie
een nog vrij jonge man die zich
een vurig discipel van de grote
Jezuït toonde. En nu weer prof.
Schlette, dit in het hierboven ge
noemde boekje 'een aanzet tot een
kritische herwaardering van Guar
dini' (blz. 6) probeert te geven.
Bijna zou men zeggen: het is een
voortijdige poging de bijna wetma
tig te noemen stilte-gordel te over
schrijden.
Natuurlijk is die tijdelijke (en be
trekkelijke) vergetelheid altijd wel
te verklaren. In Guardini's boek
over Pascal van 1934, derde druk
1956, heeft de auteur zich afge
vraagd, hoe het toegaat wanneer
een mens gelooft. Misschien is hij
mede daarom uit de oelangstelling
geraakt, want de vraag vandaag
luidt veeleer: Hoe KAN een mens
geloven? Daarbij komt dat Guardi
ni, Italiaan van afkomst in Duits
land geboren een samenbindende,
synthetische figuur is geweest, ter
wijl wij vandaag daarentegen een
sterke neiging constateren tot het
innemen van uiterst tegenover el
kaar gestelde posities, een streven
aangeduid met het bekende mode
woord: polarisatie. Men wil liever
vechten dan bemiddelen.
Toch was Guardini geen halve
zachte. Wilde Barth in de hemel
eerst met Mozart gaan converseeren,
Guardini wil de oordeelsengel toe
schreeuwen: 'Waarom, God, voeren
er zulke afzichtelijke omwegen naar
het heil?' (28). Want op aarde
heeft hij voor deze vraag in Jterk
noch bijbel een antwoord gevon
den.
Boeiend
Boeiend is in elk geval Guardini's
opvatting omtrent de ontwikkeling
van onze westerse cultuur. Niet dat
hij hierover zoveel nieuws zegt,
maar men merkt dat hij er per
soonlijk zo bij betrokken is; het
raakt zijn hart. 'Op de achtergrond
van zijn theologische beschouwin
gen staat de mens van het techni
sche tijdperk, voor wie het geloof
problematisch geworden isZijn
hoofdbekommernis is: een synthe
tische visie van geloof en weten
voor de moderne mens', zegt Bilo
in rijn boekje van 1965. Guardini
stelt, dat de christelijke cultuur, die
in de middeleeuwen werd gegrond
vest, zich pas nu definitief ont
bindt; het verschijnsel dus van de
voortgeschreden verwereldlijking
(secularisatie). Daarmee gaat ge
paard de neeiging van de mens om
zelf de wetten te stellen, het stre
ven dus naar autonomie. De eigen,
doorleefde periode van oudere
mensen wordt door een nieuwe ge
neratie naar de achtergrond ge
drongen. Het kernprobleem van de
toekomst is 'de zich voortdurend
verzelfstandigende en de zich aan
alle controle onttrekkende macht'
(37).
De natuur als wildernis is bedwon
gen. maar in de cultuur sluipt die
wildernis om zo te zeggen door een
achterdeur weer binnen. De woeke
rende en wurgende groeizaamheid
van de wouden krijgt weer de over
hand in de woekering van de
macht. 'Wederom staat de mens
voor de chaos; des te gruwelijker is
het, omdat de mensen het niet in
de gaten hebben' (35). Na de over
winning op de natuur moet de
overwinning op de ontspoorde
menselijke geest worden bevochten.
Wat hiervoor nodig is, is belange
loosheid, in de zin van een eerlijk
idealisme. De oude Chinese wijs
heid zei trouwens al: hoe zuiverder
de belangeloosheid, des te sterker
de werking. Het komt erop aan, die
machtswoekering aan banden te
leggen; de macht moet op een juis
te wijze worden gebruikt. Dit in
zicht van Guardini kan toch moei
lijk verouderd worden genoemd!
Verantwoordelijk
Merkwaardig, dat wij protestanten
ons tegenwoordig voor de gang van
zaken in de r.k. kerk mee verant
woordelijk voelen. Het grote pro
bleem is daar m.i.. dat ze zich in
het verleden gebonden heeft aan
absolute uitspraken, die nooit ro
yaal kunnen worden herroepen. Het
wordt bovendien steeds duidelijker,
dat zij een typisch romeinse, euro-
pese, westerse schepping is. Nu de
westerse cultuur haar overmacht
heeft verloren en alleen op techno
logisch gebied nog een voorsprong
heeft, is als ik de kerk met- respect
gesproken met een schildpad mag
vergelijken, haar schild stukgebro
ken. Een ander beeld: de oosterse
kerken zijn in de loop van vele
eeuwen versieend. gefossiliseerd. Ik
geloof dat we /andaag te snel leven
dan dat een kerk nog zou kunnen
verstenen Veeleer lijkt binnen af
zienbare tijd rondom Rome. een
dramatische ontwikkeling ophan
den. met een enorme weerslag op
de protestantse kerken en onze he
le samenleving. De krachten die
hier aan het werk zijn, kunnen
en dat voelen blijkbaar de jongeren
daar niet met een Irenische denk
arbeid als van Guardini aan ban
den worden gelegd.
Ben van Kaam
Anne van der Meiden
De dominee gaat voorbij
Elisabeth Kiibler-Ross
Wat kunnen wij nog doen?
Menswaardig sterven
•In ruim 400 unieke foto's een terugblik op 75 jaar
.protestants leven in Nederland. 240 pagina's-
groot formaat -J 17,50
Laatste opstellen van de befaamde historicus, die zich zo
intensief bezig hield met het heden. 519 pagina's - f 22,50
Keuze uit 30 jaar poëzie met de nog niet eerder
gepubliceerde cyclus 'Columbus'. 256 pagina's - f12.501
Antwoord op vragen dfe schrijfster zijn gesteld naar
aanleiding van haar boek 'Lessen voor levenden'.
160 pagina's - f 12,50
Nieuwste inzichten over stervensbegeleiding door
deskundigen uit medische, pastorale en verpleegkundige;
praktijk. 283 pagina's - f 16,50
Nieuwe gebeden en liederen. Bijbelse visioenen en
psalmen, opnieuw vertaald en vrij bewerkt.
96 pagina's -17,50
Indrukwekkend getuigenis hoe een vrouw zonder enige
opleiding emotioneel gestoorde kinderen onderwijs geeft, yg
200 pagina's-f 16,50
Thesi Bergmann/Anna Freud
Zieke kinderen
Rogier^ van Aerde
Ik ben geen kind meer
Geheel herziene uitgave van waardevolle gids voor ieder
die met zieke kinderen te maken heeft.
112 pagina's-< 12,50
De afstand tussen vele jonge mensen en hun ouders lijkt
met de dag groter. Of kunnen ze elkaar wel bereiken?
110 pagina's - f 10,00
Voor je het weet ben je oud - en dan? Gedwongen
berusten? Of kunnen we er toch iet' aan doen?
96 pagina's - f 10,-
Door de taal onderscheidt de meris zich van het dier maa
wordt hij ook in een isolement gedreven.
160 paolna's - f 15,00
Wie met anderen kontakt wil hebben moet dat doen via
woord en gebaar, zegt de auteur vanuit zijn ervaringen alt
studentenpsycholoog 160 pagina's - f 14,50
Amboboeken in de boekhnnde'
