Laboratoria ziekenhuizen
kunnen 7n smak goedkoper
3
n
dichtbij
Commentaar
crobatiek
^is-kop
Seinbussen
Dr. ir. Theo de VriesBesparing 45 miljoen mogelijk
Handen ook in
eigen boezem
het weer -
Ook nat in 1755
weerrapporten
overwegend droo^^.
reizen is soms een genoegen
hotelgewicht
recensie
terugbetalen
IUW/KWARTET VRIJDAG 8 NOVEMBER 1974
BINNENLAND
T5/K7
constitutionele acrobatiek waarmee
imige leden van het kabinet-Den
van tijd tot tijd de kiezers trach-
te vermaken, is een nieuw hoog-
dje rijker geworden. Ontwerper en
oerder van deze vermakelijkheid is
tssecretaris Van Huiten, die
nsdagavond publiekelijk (namelijk
:ds een tv-interview in de rubriek
Haag Vandaag') heeft aangekon-
dat hij zal aftreden wanneer het
iet zal beslissen de Oosterschelde
sluiten.
Jdiscussie in de ministerraad over
bosterscheldeprobleem is nog niet
»nd. Het kabinet heeft het er
inder moeilijk mee. Wij hebben
het volste begrip voor, omdat
e.jmeer dan ooit financiële en veilig-
slangen botsen met de al even-
licht te nemen eis dat het milieu
worden ontzien.
jouden het kabinet meer tijd en
willen gunnen om tot een rijpe
ijjsmg te kunneil komen. Wanneer
if andere bewindsman voor zich-
tot de conclusie zal moeten ko-
dat hij een kabinetsbesluit
iet er ook uitziet niet met
iolitieke verantwoordelijkheid in
instemming kan brengen, dan
ori hij natuurlijk het volste recht de
luenties daarvan achteraf te
n.
het is in strijd met dc geschre-
:n ongeschreven regels van ons
echt, dergelijke consequenties
in het openbaar in het geding
igen. Een dergelijke manier van
laakt de eenheid van ,de Kroon
loyaliteit die bewindslieden je-
elkaar verplicht zijn, tot een
iting. Wanneer regel zal worden
itssecretaris Van Huiten zich
feft veroorloofd, zou dc minister-
l^eter doen, voortaan maar in het
W te gaan vergaderen,
jngerijmde is dat wij dan de heer
pulten niet in dit gezelschap
aantreffen. Zijn portefeuille
Qyyj zich namelijk uit tot een be-
[aantal onderdelen van beleid,
o.a. de binnenscheepvaart be-
Aangezien de binnenvaart op
iterschelde niet primair in het
is, heeft de staatssecretaris
te maken met het kabinetsbe-
het al of niet afsluiten van
:earm. En dat stempelt zijn
ing voor de televisie ook nog
itje als een quasi gewichtigheid.
Amsterdamse gemeenteraad is
)g gedebatteerd over de vraag
i bepaalde metrolijn moet wor-
Btooid of niet. Bij dc stemming
is de zeven man sterke
ractie de zaal uitgelopen om
bdoendc aan de stemming te
|cen.
pding van de CDA-fractie is
'er (rijpelijk. Bij de verkiezing van
»ouders is het CDA schandalig
entefld en zonder ook maar één
en houdbaar argument buiten
gelijks bestuur van de stad
•n. Al eerder hebben wij in
wis (om daar geen goed voor over
:r is dc vraag aan de orde of
ek juist is dat het CDA de
|1 heeft verlaten. In eerste
lebben wij de neiging daar 'ja'
;gen, maar dan alleen maar
lit het oogpunt van het puur
spel. De op een zo wezenlijk
de metro verdeelde coalitie
CPN, PSP en PPR
enig bindmiddel een onzake-
Btfrationeel nestgevoel van 'link-
ns onder elkaar' hoeft na-
mm0IWt op het beslissende mo-
ie )or de als verworpenen der
jramafchandclde CDA-ers gered te
Men kan zich gemakkelijk dc
(ndenken: het CDA haalt de
I uit het vuur, terwijl de ver-
vdA daarna rustig zijn Janus
zijn kiezers kan laten zien.
Amsterdamse CDA daarop
ooi brengen', heeft het groot
serie bter meer. Het gaat hier om
ften-democratische fractie en
fractie, die het woord 'chris-
y. tv-r(ar naam voert, zou men een
gebaar mogen verwachten.
enkonieval zou dat inhouden dat
le vergaderzaal was gebleven.
)r te stemmen had het CDA
I in overeenstemming met
;en verkiezingsprogramma,
■"™^>rdt gekozen voor het afma
rs 3e oostelijke metrolijn.
is een vorm van Polarise"
*)it woord komt in het politie-
t>ek van het CDA niet "oor.
ntralesetaris Van Huiten zal, zo
geha<jjsteren het Tweede Kamerlid
T^conPR) beloofd' Sinterklaas er
gtuigen raadplegen of het mogelijk
nd)or moeilijk bereikbare adres-
de vaiiter en paard te doen bestel-
:t gehft
iia fabri
tulgen l> behalve een geducht ruiter
als bektroutineerd besteller, die zal
a de ïtten uit een schat van erva-
ngezien
ke ordel
»eïnterd graoie van de staatssecreta-
^mpensaet idee van de heer Jansen is
Neder! ,jan auC(;il een jolige bena-
Jgens^pf^- In de uithoeken van het
ultsluitébij storm en ontij zelfs de
•d is ^n van sommige adressen
mheld breidbaar voor postauto's
-he men°derPaden smalle, bultige
zaak.
outer
Van onze redacteur
wetenschappen
ROTTERDAM Dat een zie
kenhuis een laboratorium heeft,
merk je nauwelijks. Zelfs als
patiënt ervaar je alleen dat er
iemand bloed komt afnemen.
Dat verdwijnt achter verre deu
ren, waar het op verzoek van de
specialist wordt onderzocht. Die
krijgt dan op een briefje het ge
halte ijzer, of kalium, of melk-
zuurdehydrogenase, dat hij wil
de weten.
Toch ls dat kllnlsch-chemische la
boratorium, zoals het voluit heet,
een plek om ln de gaten te houden.
Het is namelijk duur. In 1972 was
het goed voor een kleine acht pro
cent van de verpleegprijs: meer
dan 2000 miljoen gulden voor al die
laboratoria samen. En het wordt
steeds duurder, want de hoeveel
heid werk in die laboratoria heeft
de hardnekkige eigenschap, zich el
ke vijf. jaar te verdubbelen.
Dat weten we sinds gisteren, toen
de Amsterdamse wiskundige ir.
Theo de Vries aan de economische
faculteit in Rotterdam promoveerde
op een diepgravende studie over
het onderwerp. Hét bleek moeilijk
om voor die kosten ook maar tot
een redelijke schatting te komen,
bij gebrek aan overzichtelijke gege
vens. Het klinisch-chemisch labora
torium was niet alleen voor de
patiënt een wat onbekend terrein.
45 miljoen
Dat gebrek aan aandacht heeft zich
gewroken. Het blijkt mogelijk, dat
in een laboratorium een peperduur,
volautomatisch apparaat voor bloed
onderzoek staat (waar per dag
voor een of twee uur wérk voor is)
terwijl zo'n zelfde apparaat een
paar kilometer verderop in een an
der ziekenhuis ook te vinden is. Als
de leiders van die laboratoria de
koppen bij elkaar zouden steken en
hun zaken verstandiger organiseer
den, zou dat volgens een bereke
ning van dr. De Vries (landelijk)
45 miljoen gulden per jaar kunnen
uitsparen. En die schatting is aan
de voorzichtige kant.
Maar de huidige organisatievorm
blijkt het bij elkaar steken van
koppen nu juist actief te verhinde
ren. In het modelcontract dat de
verhouding tussen de klinisch-che-
micus en het ziekenhuis regelt,
staat met zoveel woorden dat het
onderzoek in het algemeen in het
eigen ziekenhuislaboratorium moet
worden uitgevoerd, tenzij dat tech
nisch of economisch kennelijk on
mogelijk is. Er blijkt in de praktijk
weinig onmogelijk te zijn. Duur is
het wel.
Dat modelcontract is een episode
uit een vervolgverhaal van bestuur
lijke macht en strijd om prestige
en geld, dat De Vries tot ln details
uit de archieven heeft opgediept.
De wortels liggen in het begin van
de jaren vijftig, toen bij de op
komst van de ziekenhuislaboratoria
de behoefte aan een aparte finan
ciële regeling werd gevoeld. Tot die
tijd waren de kosten opgenomen in
de verpleegprijs. De laboratoria
stonden toen in het algemeen on
der leiding van een medisch speci
alist.
'Voorlopig'
In 1952 kwam er een voorlopige
regeling (voor een half Jaar) tussen
Dr. ir. Theo de Vries
ziekenfondsen, ziekenhuizen en
specialisten, het zogenaamde 'tarief
VII'. Er werd een lijst opgesteld
van de soorten bepalingen die bij
de fondsen konden worden gede
clareerd. De vergoeding voor het
ziekenhuis berustte op de tijd die
een analiste voor een bepaling no
dig had, uitgedrukt in een aantal
'punten' a drie minuten. Dat was
toen realistisch, omdat de laborato-
rlumkosten voor negentig procent
arbeidskosten waren.
Het honorarium voor de specialist
die het laboratorium leidde, was
eveneens een bedrag per geprodu
ceerd punt. Dat was toen begrijpe
lijk. Het sloot aan op de nog
steeds gebruikelijke betaling van
Dr. De Vries komt in zijn
proefschrift 'Het klinisch-
chemisch laboratorium in
economisch perspectief' tot
conclusies die bij klinisch-
chemici stevig zullen aanko
men. Daarom is het verhel
derend, te weten dat de klap
pen in zekere zin van binnen
uit het vak komen. Promotor,
prof. dr. B. Leijnse, is hoogle
raar in de klinische chemie
aan de Erasmusuniversiteit.
Overigens is de auteur kenne
lijk ook niet bang, de hand in
eigen boezem te steken. Stel
ling VI bij zijn proefschrift
luidt: 'Het is uit oogpunt van
doelmatigheid ongewenst dat
twee of meer ziekenfondsen
ten behoeve van één regio
naal gebied werkzaam zijn'.
Theo de Vries is bestuurder
van Ziekenzorg, één van de
drie in Amsterdam werkende
ziekenfondsen.
medische specialisten per verrich
ting. En het bracht tot uitdrukking
dat het leiden van een grote labo
ratorium meer verantwoordelijkheid
betekent.
Hoewel de voorlopige regeling van
1952 sedert 1953 niet meer is ver
lengd, hoewel de produktie van de
laboratoria ln punten sindsdien
met een factor zestien is vermenig
vuldigd, hoewel die 'punten' erg
weinig meer betekenen sinds ana
listes steeds meer door glimmende
apparaten vervangen worden, geldt
'tarief VII' vandaag nog voor vijf
laboratoriumartsen, die daarmee
gemiddeld een bruto inkomen
van tegen een miljoen gulden per
jaar zouden moeten halen. De Vries
geeft een 'gestileerd rekenvoor
beeld' dat in een ziekenhuis van
390 bedden in 1973 uitkomt op een
honorarium van 832.670.69.
De meeste ziekenhuislaboratoria
worden tegenwoordig niet meer ge
leid door een arts, maar door een
gespecialiseerd scheikundige, de
klinisch-chemicus. Hoewel tarief
VII nadrukkelijk alleen de honore
ring van artsen regelt (de zieken
fondsen zijn wettelijk niet ver
plicht om apart met chemici te
onderhandelen en hebben dat ook
altijd geweigerd), onthult dr. De
Vries dat een tiental klinlsch-che-
mlci, ongetwijfeld op grond van
historisch verworven rechten, toch
volgens tarief VII gehonoreerd wor
den en dus in dezelfde inkomens
klasse vallen.
De andere klinisch-chemici vallen
merendeels onder het al eerder ter
sprake gekomen modelcontract, dat
hen ln 1972 gemiddeld 115.000 gul
den opleverde. Dat contract werd
in 1968 opgesteld in onderhande
ling tussen hun organisatie en de
ziekenhuizen. Het behelst, net als
tarief VII, een honorarium per ge
produceerd punt. Maar omdat men
toen toch had ingezien, dat bij de
gebruikelijke produktiestijging tot
gekke dingen leidde, werd een pla
fond ingebouwd. Het honorarium
per punt wordt kleiner naarmate de
produktie van het laboratorium
groter is, en bereikt een vast maxi
mum bij 600.000 punten.
Het modelcontract is om twee re
denen geen groot succes geworden.
Ten eerste was toepassing niet ver
plicht, en heel wat bestaande over
eenkomsten tussen ziekenhuizen en
hun klinisch-chemicus waren voor
de laatste gunstiger. Eind 1972 was
naar ruwe schatting twintig pro
cent nog niet opengebroken. Intus
sen was de produktiestijging ln het
bekende tempo doorgegaan, waar
door de bedrijvigheid in meer dan
de helft van de laboratoria boven
het plafond van 600.000 punten
kwam. De gedachte van betaling
naar verantwoordelijkheid valt
daarmee in belangrijke mate weg.
Wel treedt een ander merkwaardig
effect op. Als de produktie tot bo
ven een miljoen punten stijgt,
overweegt men ln het algemeen het
aantrekken van een tweede kli
nisch-chemicus. De eerste hoeft
daar weinig bezwaar tegen te heb
ben, want als beiden worden geho
noreerd naar de helft van de totale
produktie, blijft hij toch ongeveer
tegen het plafondbedrag aanzitten.
Overigens zijn zowel het modelcon
tract als tarief VII door ziekenhuis-
en ziekenfondsorganisaties eenzij
dig opgezegd, zonder dat vooralsnog
duidelijk is wat ervoor in de plaats
zou moeten komen. Er wordt veel
verbitterd over gediscussieerd.
Op dat punt levert De Vries ln zijn
proefschrift een constructieve bij
drage. Hij constateert met een on
dertoon van lichte verwondering,
dat men kennelijk het probleem
van de kostenstijging in eerste In
stantie wil aanpakken via de hono
raria, die toch maar zo'n twintig
procent van de totale laboratorium-
kosten uitmaken.
Efficiency
De Vries wil de totale efficiency
van de laboratoria verbeteren.
Daartoe geeft hij eerst een manier
aan, om die efficiency uit te reke
nen. Die was er namelijk gewoon
niet. ('De tot nu toe gehanteerde
tariefsystemen vormen nauwelijks
een effectief instrument om de
kosten te beheersen of zelfs maar
te beoordelen. ZIJ zijn in wezen
slechts geschikt om de hoogte vast
te stellen van het honorarium van
de leider van een laboratorium'. En
ook die geschiktheid is aan redelij
ke twijfel onderhevig).
En vervolgens wil dr. De Vries de
klinisch-chemicus er belang bij ge
ven, te zorgen dat het werkeffi-
ciënt gebeurt. Door namelijk zijn
salaris niet alleen te laten afhan
gen van de omvang van het labora
toriumwerk. maar ook van de effi
ciency waarmee het wordt uitge
voerd. Door hem een stukje van
eventuele besparingen toe te ken
nen, wordt hij geprikkeld om die
besparingen, ten gunste van de pa
tiënten, ook werkelijk te bereiken.
De Vries helpt hem daarbij, door
het verschaffen van een rekenme
thode die de meest voordelige in
vesteringsbeslissingen aangeeft. Hij
is ervan overtuigd dat een dergelijk
systeem zou leiden tot de vorming
van een beperkt aantal regionale
laboratoria, waar de meeste routi
ne-onderzoekingen centraal, sterk
geautomatiseerd en uiterst efficiënt
zouden worden uitgevoerd. Dat le
vert dan die berekende 45 miljoen
besparing op. En dat wordt elk jaar
meer. En dan heeft De Vries nog
maar één onderdeel van het zie
kenhuis doorgelicht.
Van onze weerkundige medewerker
'Wij hadden de gansche zomer veel
regen en nauwelijks een week ach
tereen droogte. We dachten niet
anders of het graan en de vruchten
zouden op het veld verrot zijn ge
worden, vooral toen het zelfs in de
oogst en wanneer de tarwe gesne
den lag, zo menigvuldige zware
stortregens hadden, dat elk moest
zeggen: wat zal het nog worden?'
Aldus aantekeningen over het ex
treem natte najaar van 1755, ter
inzage gegeven door een abonnee
in Oegstgeest.
'Wij hadden een zeldzame zachte
winter met veel land onder ivater,
zodat nauwelijks gezaaid konden
worden. De sterfte onder het rund
vee was ook zeer sterk in Zierikzee
en het land van Goes, waardoor
hele stallen uitstierven'In dat be
ruchte jaar 1755. toen veel mensen
het slechte weer in verband brach
ten met de toorn Gods, viel er in
Zwanenburg in dc meteorologische
zomer 322 millimeter water, in
herfst 404 mm., in het tweede half
jaar dus 736 mm., bijna evenveel
als normaal in een heel jaar.
Vanaf juli kwam de regen steeds
boven 100 mm., alleen oktober viel
iets lager uit: 75 mm), maar no
vember brak alle records met 210
mm. Pas in 1944 werd het door
Hoofddorp bijna geëvenaard met
208 mm. regen. Elders in Nederland
werd het toen overtroffen met
Woudenberg op 237 mm., Amers
foort 241 mm. en Westfriesesluis
244 mm.
De schrik werd nog vergroot door
de zware aardbeving op 1 novem
ber. duur zes minuten, in Lissabon,
weggetjes vast zouden kunnen raken.
De PTT zou in dergelijke omstandig
heden misschien een beroep kunnen
doen op hulpkrachten die er, eventu
eel tegen vergoeding, per paard op uit
willen trekken om post te bezorgen.
Waarom eigenlijk niet?
die 60.000 mensenlevens eiste. In
Frankrijk, Zwitserland, België, En
geland en Nederland raakte het
water in heftige beroering. In ha
vens en rivieren kwamen gasbellen
boven, werden balken omhoog ge
drukt en sloegen schepen los. In
enkele kerken zag men lichtkronen
slingeren. Alleen in Amsterdam en
Abcoude werd op de vaste grond
iets van de Portugese aardbeving
bespeurd.
Over het huidige weer zal iedereen
zeer tevreden zijn. Ook de boeren
in Zeeland en Brabant kan men nu
horen knorren. Het aardige is, dat
het hogedruksysteem van Finisterre
tot over midden-Europa nog wel
even doorgaat met het in toom
houden van Atlantische frontuitlo
pers. Tijdens het weekend wordt
wat onbestendiger weer verwacht
van het noorden en noordwesten
uit.
Ten zuidwesten van Ierland is de
west-zuidwestelijke circulatie in de
hogere niveaus belangrijk toegeno
men, plaatselijk zelfs meer dan 200
kilometer per uur (Waarneming
kwart over vier donderdagmiddag
door een toestel van Al Italia). In
west-Rusland voeren oostelijke
winden nu wat koude lucht aan.
maar er komt ookstralingsvorst
voor. In Moskou viel gistermorgen
de eerste sneeuw van dit wintersei
zoen. In Rome viel 42 mm. regen.
HOOG WATER VOOR ZATERDAG 9 NO
VEMBER: Vllsslngen: 9.28-22.06. Harlng-
vltetsluizen: 11.00-23.38, Rotterdam: 11.56-
0.00. Bcbevenlngen: 10.33-23.10. IJmulden:
11.17-23.54. Den Helder: 1.53-15.08. Harlln-
gen: 4.08-17.35, Delfzijl: 6.34-19.42.
Amsterdam
onbew.
9
0
De Bilt
onbew.
7
0
Deelen
mist
7
0
Eelde
licht bew.
8
0
Eindhoven
onbew.
8
0
Den Helder
onbew.
8
0
Luchth. R'dam
onbew.
8
0
Twente
onbew.
7
0
Vlissingen
onbew.
8
0
Zd. Limburg
onbew.
8
0
Aberdeen
zwaar bew.
8
0
Athene
onweer
19
14
Barcelona
geh. bew.
14
0
Berlijn
geh. bew.
7
0
Bordeaux
motregen
8
1
Brussel
onbew.
9
0
Frankfort
onbew.
7
0
Genève
geh. bew.
5
0
Helsinki
mist
3
0
Innsbrück
geh. bew.
6
0
Kopenhagen
mist
8
0
Lissabon
licht bew.
20
0
Londen
motregen
10
0.2
Luxemburg
licht bew.
6
0
Madrid
licht bew.
17
0
Malaga
onbew.
18
0
Mallorca
licht bew.
15
0
München
onbew.
2
0
Nice
half bew.
20
0
Oslo
mist
-2
0
Parijs
licht bew.
8
0
Rome
geh. bew.
12
8
Split
geh. bew.
17
0.1
Stockholm
zwaar bew.
2
2
Wenen
zwaar bew.
4
0
Zürich
geh. bew.
5
0
Casa Blanca
onbew.
19
0
Las Palmas
half bew.
17
1
kUP'KHUI U.0O
onder redactie van loessmit
Hoe comfortabel, snel en veilig
onze treinen ook zijn, niet voor
iedereen is het even gemakkelijk
per trein te reizen. In de trein
zitten is niet zo'n probleem,
maar zie maar eens hoe je als
oudere of invalide reiziger in je
eentje trap op. trap af komt.
van het ene perron naar het
andere, trein in, trein uit.
Nu bestaat er bij de spoorwegen
een regeling, die het ook 'moei
lijke' reizigers mogelijk maakt
de trein te pakken. Mevrouw H.
Meijer-Dekker uit Groningen
heeft onlangs kennis met die
service gemaakt. Zij is niet meer
zo goed ter been en vroeg de
spoorwegen of ze desondanks
met de trein van Vught naar
Groningen kon komen. Enthou
siast schrijft ze hoe geweldig ze
onderweg geholpen is. Overal
waar ze moest overstappen,
stond iemand klaar om haar
naar het goede perron en in de
volgende trein te loodsen. Om
dat zij denkt dat niet alle be
jaarden van deze hulpvaardig
heid van de N.S. op de hoogte
zijn, heeft zij haar verhaal ge
daan. Als iemand alleen moet
reizen en daar problemen mee
heeft, kan hij of zij schrijven of
bellen met de dienst exploitatie,
afdeling 14, van de Nederlandse
Spoorwegen in Utrecht (tel. 030-
353768), waar mensen zitten die
speciaal belast zijn met het op
vangen en begeleiden van reizi
gers die niet zo makkelijk uit de
voeten kunnen. Zij kunnen er
bijvoorbeeld voor zorgen dat er
iemand klaar staat om te helpen
met overstappen of met het dra
gen van de koffers. Rolstoelen
zijn desgewenst beschikbaar en
anders weet zo'n help(st)er al
tijd wel een mogelijkheid om
zonder trappen lopen het perron
te bereiken. Dat staat allemaal
in het spoorboekje, maar niet
iedereen heeft er eentje.
Niet iedereen blijkt zo in zijn sas
met het openbaar vervoer. On
langs klaagde een Arnhemse da
me in Het Parool erover, dat ze
Aan de zuidkant van de Ameri
kaanse stad Chicago staat het
McCormick-hotel, waar ze de
overnachtlngsprijs berekenen op
basis van het gewicht van de
klant. Moeilijk te geloven, maar
het Zwitserse weekblad Migros
staat garant voor de echtheid
van het plaatje en het bijbe
horende verhaal.
De prijs per kilo levend gewicht
is veertien (dollar-cent, niet
veel naar Amerikaanse begrip
pen. Slanke en magere mensen
betalen bij McCormick zo een
stuk minder dan de gangbare
prijs voor een behoorlijke hotel
kamer en zwaargewichten zijn er
aardig wat geld kwijt, maar er
zijn uitzonderingen op de regel:
een (echt-)paar dat samen 250
kilo weegt, mag voor half geld
komen logeren en zwangere
vrouwen mogen tien kilo aftrek
ken, maar in dat laatste geval
moet de zwangerschap wel dui
delijk zichtbaar zijn. De kamer
meisjes nemen het gewicht van
de weegschaal over en geven de
uitkomst door aan de boekhou
ding van het hotel.
Toen de hoteldirectie met de
nieuwe 'kiloprijs' begon te ad
verteren, -barstte de concurrentie
in een sardonisch lachen uit,
maar intussen is iedereen stil
geworden van het succes dat
McCormick met zijn idee boekt.
in een Amsterdamse tram van
alles beroofd was wat maar een
beetje waardevol was, maar daar
daar kon het vervoersbedrijf
niets aan doen. Een heel ander
geval is dat van een lezeres uit
Amsterdam, die op een Enhabo-
bus naar Landsmeer stapte. Tot
aan de gemeentegrens ergens
halverwege het dorp Landsmeer
verzorgt die onderneming ge
combineerd stads- en streekver
voer en tot dat punt mag je dus
gewoon op je Amsterdamse
kaartje meerijden. De 'Amster
damse' eindhalte op de heenweg
staat een paar stappen over de
grens van Landsmeer. Daartegen
over vind je de halte van de
bus die je terug naar Amsterdam
brengt. Maar stap je daar op,
zegt de boze lezeres, dan moet je
ineens 1.15 betalen óf een heel
stuk terug lopen in de richting
van de stad. Hoe kan dat? Heel
eenvoudig, zegt een meneer van
de busonderneming. Dat komt
doordat die halte op Landsmeers
grondgebied ligt. Maar was het
dan niet eerlijker geweest om
die halte een metertje op te
schuiven of er een duidelijk
bord bij te zetten, zodat argeloze
reizigers weten waar ze aan toe
zijn? Ach, de mensen in Lands
meer weten het welals er over
geklaagd wordt zijn het altijd
vreemden, zegt diezelfde meneer
(logisch, want die moeten juist
gewaarschuwd worden). Trou
wens. zegt hij: de halteplaatsen
worden vastgesteld in overleg
met de rijksverkeersinspectie.
En daar moeten we het dan
maar mee doen.
Het Engelse weekblad Punch
heeft een hele pagina uitge
trokken voor een bijzondere re
censie: een lovende beschouwing
van kroonprins Charles over een
nieuw boek ('twice Brightly')
van de Britse humorist Secombe.
Charles is daarmee het eerste lid
in de geschiedenis van de Engel
se koninklijke familie die zich
boekrecensent kan noemen.
'Ik ben hopeloos bevooroordeeld',
schrijft Charles in zijn recensie.
'Ik ben altijd een vurig bewon
deraar van deze bijzondere
Welshman geweest'. De prins
haalt in zijn artikel herinnerin
gen op aan zijn eigen amateur-
toneeljaren: 'Het theater ls
nooit saai of zo. Ik kan het
weten, want ik heb het zelf ln
Cambridge ondervonden'. Van
het studententoneel herinnert
hij zich vooral 'de opwinding, de
verschrikking om met knikkende
knieën die eerste keer op de
planken te moeten staan, het
wanhopige verlangen om een
succes te zijn'.
Prins Charles kreeg voor zijn
keurig getypte bijdrage het ge
bruikelijke honorarium, een be
drag dat volgens Punch tussen
de 250 en 350 ligt, want hele
maal niets of een veel te hoge
beloning vonden ze bij Punch
allebei even belachelijk. Secom
be zelf. zeer gevleid door de
koninklijke recensie, heeft zich
al bereid verklaard prins Char
les' eerste boek te bespreken
als er ooit zo'n boek komt.
Zes Jaar geleden stapte de toen
zesjarige Carl Moore ln zijn
woonplaats Birmingham plotse
ling van achter een geparkeerde
auto de rijweg op. Het jongetje
werd gegrepen door een automo
bilist die 48 kilometer per uur
reed. Sindsdien is het kind ge
deeltelijk blind, doof aan één
oor en spreekt het moeilijk. De
rechter wees hem een smarte-
geld van tegen de honderddui
zend gulden toe, omdat hij vond
dat de automobilist te hard ge
reden had.
Kort geleden ging Carl met zijn
ouders opnieuw naar de rechter
om meer smartegeld te vragen.
Tot hun verbijstering werd niet
alleen hun verzoek afgewezen,
maar vorderde de rechter ook
het hele bedrag van een ton
terug. De rechter-presldent en
zijn mederechters hadden het
geval nog eens bekeken en wa
ren tot de conclusie gekomen
dat de automobilist niet te hard
had gereden en dat dus smarte
geld niet op z'n plaats was. Het
eerste vonnis ls vernietigd, maar
Carls advocaat is onmiddellijk
bij het Britse hogerhuls ln be
roep gegaan in de hoop dat die
deze tweede rechterlijke uit
spraak ongedaan wil maken.
'Aan het werk, Simpkins, de lunchpauze is voorbij'-
