'Waardgracht had niet
gedempt mogen worden1
Sgp
Mevrouw Doorn-Blok, een leven vol beweging
DATSUN
Leids verkeer
lijkt veiliger
te worden
Nieuwe Leidse Courant
Oorzaak brand
waarschijnlijk
hamsterbenzine
'Ik zeg niet: Hè, gelukkig, het zit er op'
Een huis kopen
financieel
aantrekkelijker
STAD EN REGIO 1.3
Emotionele ontlading Leidse journalist in weekblad
Van een onzer verslaggevers
LEIDEN In een zeer emotioneel artikel in liet gezinsweekblad 'Nieuwe Revue' van deze week
haalt de Leidse free-lance journalist René Henderiks' vernietigend uit tegen de wijze waarop vol
gens liem in Leiden met het dempen van grachten wordt omgesprongen. Zijn kritiek richt zich
voornamelijk tegen de demping van de Waardgracht, volgens hem 'een zeventiende eeuws juweel
tje van een stadsgracht,' die 'net zo hartgrondig wordt vernield als de platgewalste volkswijk waar
hij in ligt.'
Henderiks is een van de laatste be
woners van die oude wijk. Hij be
woont het wevershuisje aan de
Oranjegracht, een van de weinige
panden die in het toekomstige we-
deropbouwgebied hun plaats behou
den. Zodoende is hij ook zeer nauw
betrokken geweest bij de ontwikke
lingen rond de sanering van dit ge
bied gedurende de laatste jaren. Het
zeven pagina's grote artikel in
'Nieuwe Revue' is dan ook geïllus
treerd met niet minder dan 22 foto's
die hij gemaakt heeft tijdens het sa
neringsproces. Naast bergen kritiek
op het beleid van wethouder Kret
van stadsontwikkeling, de projecten
ontwikkelaars en de architect van
het wederopbouwplan, verhaalt zijn
artikel ook over een aantal opmerke
lijke historische facetten van die
volkswijk, tegenwoordig het gebied
Herengracht-Zijlsingel geheten.
Ouwe Heemskerk
Hieronder volgen enkele citaten uit
het artikel van René Henderiks: 'De
dommen zitten achter de glazen en
het verstand loopt op straat', was de
wijsheid van die ouwe Heemskerk
die het vertikte zijn huisje vrijwil
lig uit te gaan omdat dat zo in de
gemeente-kraam te pas kwam. Uit
eindelijk hebben ze hem eruit moe
ten dragen. Het was een wijsheid
die de buurt graag met hem deelde
maar die nergens toe diende, want
ze haalde nooit het stadhuis. De
mensen bezaten een ingekankerd
wantrouwen in het beleid. Hoe kan
het anders. De bodem werd letter
lijk onder hun voeten weggehaald
en wat er voor terugkwam moesten
ze maar afwachten. Dat het buurtje
vroeger gezellig was geweest bleek
uit alle verhalen. Beelden doemen
op van kleine feesten die men bouw
de aan de voordeur met een harmo
nica en kruikjes jenever, van spon
tane dansjes op straat en Koningin-
nefeesten waar de hele buurt, zo be
roerd als men het had, de vlag uit
hing en van die ene man die daar
niet aan mee deed en de volgende
ochtend tot de ontdekking moest ko
men dat zijn hele geveltje oranje ge
schilderd was. Die goeie ouwe tijd
was overigens zo goed niet. Ook dat
bleek. Onder de rook van de-katoen-
fabriek, aan de grachten, die voor
alles dienden en in huizen die, naar
mate je verder van het stadscentrum
in de lichtloze steegjes en straatjes
kwam. niet meer waren dan hokken
vol kinderen, daar was armoe troef.
Geen mens verlangt naar die tijd.
Ook de buurtbewoners niet die
noodgedwongt.i het veld ruimden
voor de sloper die de boel kort en
klein moest slaan voor een hersen
schim, en die nu her en der over de
stad verspreid in boven- en beneden
woningen 'op hun kieën, al moest
het 's narhts', zoals één het zei, naar
hun oude plek terug zouden willen.
Waar ze op doelen en naar verlan
gen is de samenhang van die buurt
gemeenschap die tegelijk met de
huizen waarin ze leefde werd opge
ruimd en die als zodanig volledig
genegeerd werd door de plannenma
ker', aldus Henderiks.
Truitje Schetter
'Truitje Scheffer, die met haar 84
jaren alles schijnt te overleven in
haar met potjes, pulletjes, petro
leumstelletjes, kannetjes, spiegels en
bijbelse spreuken barstensvolle huis
je aan die Waardgracht en die zegt
dat ze 'haar hand hoog houdt voor
de socialen omdat die indertijd toch
maar iets gedaan hebben voor de ge
wone man', is zo'n in officiële ter
men gesteld 'onoplosbaar probleem
geval'. Waar dan aan toegevoegd
wordt: 'dus welhaast zeker een ont
ruimingsprocedure' Een dergelijk
zinnetje in de laatste stukken van
de in Leiden binnengehaalde Pro-
jekLOntwikkelaar die de nieuw-
bouwplapnen voor dit kaalgeslagen
stuk stad ontwerpt, typeert de hou
ding en het respect van deze heren
tegenover die oude mensen over
wier hoofden heen zij1 beslissingen
nemen van leven en dood, zoge
naamd in het belang van het alge
meen, maar in feite omdat ze zo
snel mogelijk klaar willen zijn met
de handel. Dat daar nog mensen zit
ten is niet meer dan verrekte lastig
voor ze. Voor wat Trui betreft
duurt het haar tijd wel uit, want
redden kan ze zich best. Het feit dat
ze een lieve buurvrouw heeft, de
enige die restte, die dagelijks bij
haar koffie brengt en haar aardap
peltjes kookt, geeft haar de kans om
in haar eigen huis waar ze haar hele
leven sleet de oude dag te hebben
die ze zich wenst. Zelfstandig. Hoe
dan ook. De vr ag is echter hoe
lang nog? Want de buurvrouw kreeg
al negen keer een huis aangeboden
dat ze steeds weigerde zegt ze omdat
ze niet overal in gestopt wil worden
en niet van plan is om voor duizen
den guldens te gaan verbouwen. En
weer blijkt hoe a-sociaal en ondoor
dacht de gemeentelijke diensten in
bepaalde gevallen te werk gaan.
Want vandaag of morgen komen ze
met een woning aan, waar de buur
vrouw ten lange leste genoegen mee
neemt en zo'n mensje van S4 komt
dan moederziel alleen in de woestijn
te zitten. Nog meer aan de wolven
overgeleverd dan ze de laatste jaren
al was. Met de duizenden dingen om
haar heen, haar koekeroetje en haar
jonge katten weet ze van geen wij
ken. Toen een ambtenaar van de ge
meentelijke Woningstichting bij
Truitje Scheffer haar verhuizing be
De Waardgracht, zoals hij er in 1962 nog bij lag: 'De mensen bezaten een ingekankerd wantrouwen in het beleid'.
pleitte met het verhaal van zijn ou
de moeder die toch zo gelukkig was
in het tehuis en waarom zij toch ei
genlijk niet liever onderbrak
Trui hem met: 'Dat kèn wel wezen,
maar als ik déér naar toe moet dan
spring ik in de gracht
Noodsprong
Voordat het met die noodsprong van
haar zover komt zal dat stuk water
voor haar deur ook wel gedempt
zijn. Hoewel het laatste woord daar
over nog zeker niet gezegd is, en de
eerste aanzet daartoe besloten ligt
in de waanvisie van dat verouderde
plan dat alle grachten wilde dempen
voor de aanleg van een verkeersweg,
De demping: 'Het laatste woord daarpver is zeker nog niet gezegd'.
voor kantoren, bedrijven en andere
gebouwen van gegadigden, die geen
van alle kwamen, behalve één: het
nieuw te bouwen Oudeliedenhuis
dat zijn plek in die plat-gedachte en
kaalgeslagen wijk kreeg en behield.
Ook toen inmiddels de ideeën over
breken en dempen drastisch gewij
zigd waren, zowel in het stadhuis
als daarbuiten en die ligging dwars
over het laatste stuk van de Waard
gracht betekend" dat die gedeelte
lijk gedempt zou worden. De plaats
lag vast. Daarover was allang beslo
ten'.
'Morrelen aan de marge heeft geen
enkele zin als uiteindelijk 'de In
stanties' beslissen en met het laatste
woord in de mond ook denken het
langste eind in handen te moeten
houden. Waar het om gaat is dat
het Oudeliedenhuis van de Gemeen
teraad op 26 februari '73 een garan
tie kreeg van zes miljoen en daar
mee kon gaan bouwen. Dat een be
zwaarschrift hiertegen op een forma
listische manier werd afgehandeld,
en dat door een link gebruik van
art. 19 van de wet op de Ruimtelij
ke Ordening de gemeenteraad werd
omzeild, was desondanks geen reden
voor Gedeputeerde Staten 'de verkla
ring van geen bezwaar' niet af te ge
ven 'in het vertrouwen echter, dat
de gemeenteraad inderdaad met het
bouwplan heeft ingestemd'. En wan
neer dat niet het geval was. moest
dat alsnog gebeuren. Wat nooit
plaats vond. Die gracht ging dicht
ondanks alle protesten. Aan een
overkluizing werd wel gedacht, maar
wie zou dat betalen? Het Oudenlie-
denhuis had geen geld, hoewel me
vrouw Van der Heide, vertegenwoor
digster van het Bestuur gezegd
schijnt te hebben dat 'er nog wel
een potje' ergens was. De architect
vond dat 'overkluizing de tuin van
het tehuis op ontoelaatbare wijze
zou doorsnijden', de heer Post,
hoofd Stedebouw Gemeentewerken
achtte de 'allure van de Waard
gracht niet van het stedebouwkundi-
ge gehalte' al., die van de bredere
broer Oranjegracht er vlak naast en
een meneer van wie de naam er nipt
toe doet omdat het te gek is wat hij
beweerde, zei dat 'het handhaven
van de Waardgracht geen waarde
meer had omdat de bebouwing was
weggevallen'. Waarmee je je met ge
rechtvaardigde verontrusting mag
afvragen of dat soort opmerkingen
en inzichten het toekomstig gezicht
van de nieuw te bouwen wijk zal
gaan bepalen', aldus het artikel van
Henderiks.
Kroon
'Ze vechten het uit over de ruggen
van die oude mensen' was een op
merking die raadslid Wessels van de
VVD in de stadhuislift maakte, en
die typerend genoemd mag worden
voor de waardering die men had
voor de petitie naar de Kroon die
dertien burgers ondertekenden ten-
neinde de onzorgvuldig voorbereide
besluiten die leidden tot de bouw
van dat Oudenliedenhuis ongedaan
te maken.
Alsof dat gebouw er niet had kun
nen komen zonder die zo 'nodige'
demping. Het ging er niet om dat
die oudjes hun nieuwe onderdak
niet gegund zou worden, maar om
het feit dat er kostbaar water zou
verdwijnen en dat een typische
Jtadsstructuur nog vóór daar werke
lijk over gediscussieerd zou kunnen
worden, vooruitlopend op alle plan
nen. in no time kapot gemaakt
werd.
Interesseert het diezelfde beslissen
de heren ook maar iets wat er ge
beurt met die oudjes die in hun
enig overgebleven oude huis aan de
Oranjegracht, vlak naast die bouw
plaats waar alles gewoon doorgaat,
wekenlang het gruis op de zolder
kregen en bijkans van hun stoelen
werden geheid?
Mocht dit emotionele verslag van
een rechtstreeks betrokkene, een be
woner van het saneringsgebied, niet
geheel en al overeenstemmen met
de inzichten van de wethouder dan
is dat mede te wijten aan het feit
dat deze door drukke werkzaamhe
den niet op korte termijn bereid
bleek te zijn voor dit artikel van ge
dachten te wisselen, noch er prijs
op stelde dat zijn mening erin voor
kwam', zo besluit Henderiks zijn
emotionele ontlading
Van een onzer verslaggevers
LEIDEN Er zijn in het afge
lopen jaar 2733 verkeersongeluk
ken door de politie geregistreerd.
Dat is iets meer dan vorig jaar
(toen waren het er 2689), maar
minder dan in de jaren daarvoor.
Bovendien is het aantal doden en
gewonden opnieuw verminderd.
Het verkeer in Leiden lijkt veili
ger te worden.
Er vielen in 1973 drie doden in het
verkeer. Twee fietsers in februari op
de Churchilllaan en het Levendaal en
één automobilist in december op de
Haagweg. In de naoorlogse periode
zijn er alleen in 1959 minder doden
gevallen (één). Vorig jaar bedroeg
dat droeve getal nog achttien. Toch is
deze vermindering geen bewijs voor
toegenomen veiligheid van het ver
keer. De dodelijke factor bij een ver
keersongeluk wordt grotendeels door
het toeval bepaald. Meerzeggend is de
afname van het aantal ongelukken,
waarbij gewonden en/of doden "allen.
Een tendens die de laatste jaren dui
delijk zichtbaar is. In 1973 bedroeg
dit aantal 539. Sinds 1964 was het niet
meer zo laag. Het totale aantal gewon
den wordt de laatste jaren ook min
der: 779 in 1971. 692 in 1972 en 619 in
1973.
De meeste verkeersongelukken heb
ben zich vorig jaar in oktober voorge
daan: 259, zonder dat overigens van
een 'piek' kan worden gesproken. De
veiligste maanden waren maart, au
gustus en december met respectieve
lijk 192, 198 en 191 verkeersongeluk
ken. Voor dat predikaat komt ook juli
echter in aanmerking. Weliswaar ge
beurden er toen 257 ongelukken,
maar bij slechts 34 daarvan vielen ge
wonden en/of doden, zowel percentu
eel als absoluut gezien het minste in
de afgelopen twaalf maanden. Mei
komt er in dit opzicht met 69 het
slechtst van af.
Het eigen ochtendblad
vooi eik protestants Christelijk gezin
in Leiden en omgeving
ZORG VOOR EEN
STERKE CHRISTELIJKE PERS
LEIDEN Een opslag van 60 liter
benzine aan de Haarlemmerweg is er
waarschijnlijk de oorzaak van geweest
dat het huis van de familie Waesdorp
afgelopen zondag in brand vloog. De
benzine lag opgestapeld in een belen
dend perceel en werd op oudejaarsa
vond door de politie gevonden. Via
tips stuitte de politie tevens op 120 li
ter benzine die uit een auto aan de
Hogewoerd werden gehaald. In de Jan
Lievenstraat werd 100 liter petroleum
opgespoord, die op onjuiste wijze was
opgeslagen in een huis.
VOORHOUT Het spreekuur van de
woonruimtecommissie op dinsdag 8
januari om 8 uur in het gemeentehuis
is uitsluitend bestemd voor degenen
die een toewijzing hebben ontvangen
voor één van de 36 huurwoningen in
het plan Spoorlaan.
(ADVERTENTIE)
kUTo
Officieel Datsun dealer
voor Leiden e.o.
Herengracht 79, tel. 33861-20987
Roelofarendsveen e.o.
Alkemadelaan 1,
tel. 01713-2866.
door S. J. de Groot
LEIDERDORP Mevrouw M. Doorn-Blok, lange tijd de spil van veel sociaal werk in Leiderdorp,
houdt er deze maand weliswaar mee op, maar zij voelt niets voor een officieel afscheid, omdat ze niet
van die soesa houdt en bovendien niet de indruk wil wekken dat ze haar contacten in de Leiderdorp-
se gemeenschap nu loslaat. 'Ik zal heus nog weieens bij de bejaarden komen.'
LEIDEN Onlangs heeft de minis
ter van volkshuisvesting en ruimtelij
ke ordening besloten de kostengrens
voer het verkrijgen van een renteloze
lening van 2400 bij het kopen van
een eigen huis te verhogen van
65.000 tot 70.000.
Tegelijkertijd is ook de kostengrens
voor het verkrijgen van een garantie
door de gemeente voor een hoge
hypothecaire lening (tot 95 pet) van
65.000 op 70.000 gebracht. Deze
laatste regeling geldt, zoals bekend,
voor de aankoop van een reeds eerder
bewoonde woning.
De kostengrens voor het verkrijgen
van een renteloze lening voor het ko
pen van een reeds eerder bewoond
huis blijft 45.000. Voor het overige
blijven de voorwaarden hetzelfde. Die
voorwaarden zijn, dat de aanvrager
van een renteloze lening meerderjarig
maar jonger dan 35 jaar moet zijn.
Om in aanmerking te komen voor een
gemeentelijke garantie moet men
meerderjarig zijn, maar nog geen 60
jaar.
Voorts moet de aanvrager in beide ge
vallen de jaren 1970/1971 een belast
baar inkomen genoten hebben, dat
niet hoger was van 15.000 resp.
18.000. Tenslotte mag over 1972
geen vermogensbelasting verschuldigd
zijn.
Voor inlichtingen en aanvraagformu
lieren kan men dagelijks tijdens kan
tooruren terecht op het bureau voor
lichting in de hal van het stadhuis.
Mevrouw Doorn is door haar vele so
ciale functies in dit tot voorstad uit
groeiende dorp zo vervlochten met
het Leiderdorpse straatbeeld, dat het
een visuele verarming zou zijn als zij
daaruit verdween en zich terugtrok in
de rust van haar woning aan de Zijl-
dijk. Op de fiets maakt zij altijd de
indruk haast te hebben Met het li
chaam enigszins naar voren, het ge
zicht strak gericht op de weg, dwingt
ze haar stalen ros door de winderige
straten van het Rijndorp tot zodanige
prestaties dat een voorbijganger niet
op een kalme groet moet rekenen,
laat staan kan hopen haar te kunnen
aanklampen. Voor mevrouw Doorn is
de weg slechts het middel om op een
adres te komen.
En elke minuut heeft z'n bestem
ming.
Onbewust geeft zij daarmee een voor
name trek van haar persoonlijkheid
prijs: mevrouw Doorn is altijd een
vrouw-op-weg geweest. En dat niet
voor haarzelf, maar voor anderen.
Een vrouw die wat zij aanvatte zo
goed en zo gedisciplineerd deed dat
zij steeds meer hooi op haar vork
kreeg maar er, wonderlijk genoeg,
toch niet onder bezweek.
Hoog tempo
Zij acht nu de tijd gekomen, dit werk
uit handen te geven. Maar dat bete
kent niet, dat mevrouw Doorn, die op
de grens van Leiden en Leiderdorp
woont, haar dorp nu de rug toekeert.
'Na zoveel jaren met zoveel mensen te
zijn opgetrokken is dat eenvoudig on
mogelijk. Als ze zeggen dat ik wel
hard gewerkt heb, dan wil ik dat nog
niet eens ontkennen, maar ik deed
het met veel plezier en mijn eigen le
ven heeft er ook inhoud door gekre
gen. Het is gewoon een wisselwerking
geweest. Ik zeg dus niet: hè. gelukkig
het zit er eindelijk op'.
'Ik heb er altijd wel behoefte aan ge
had, ock buitenshuis werkzaam te
zijn. Het is een voordeel dat ik een
hoog tempo heb. Dat heb ik van mijn
vader. Die was ook altijd bezig. Hij
was orthopedisch schoenmaker, maar
hij restaureerde ook zijn eigen huis
en voor piij heeft hij eens een kano
gemaakt.
Ik ben niet rusteloos, maar ik ben
wel graag bezig. In je ontspanning
moet je dan afstand van de dingen
zien te nemen. Die ontspanning vond
ik in pianospelen, watersport en le
zen. Je werk is ook een zaak van effi
ciënt organiseren. Als je dat niet
kunt, kun je sommige dingen, die je
wel graag zou willen, eenvoudig niet
doen. Daarom kan de een ook meer
aanpakken dan de ander. Je loopt wel
de kans dat opdié mensen steeds
weer voor andere zaken een beroep
werdt gedaan. Soms dacht ik: Ik lijk
wel gèk. Maar weet u, in elk werk zit
ten naast vervelende en teleurstellen
de ook prettige en opbouwende din
gen, en die lóétste geven je moed om
toch door te zetten'.
Eerste vrouw
In de oorlog verleende de familie
Doorn een jongeman die in het verzet
zat onderdak. Na de oorlog was hij
nóg zes jaar de huisgenoot. Een van
zijn medewerksters in het verzet
werkte bij de kinderbescherming en
toen er bij de vereniging Kinderzorg
in de classis Leiden een administratri
ce werd gezocht, stapte mevrouw
Doorn daar in. Dat was het begin van
haar sociale loopbaan. Zeventien jaar
heeft zij die functie waargenomen,
totdat dit door een fusie niet meer
nodig was.
Deze functie bracht de toenmalige
burgemeester Van Diepeningen van
Leiderdorp op haar spoor, toen het
bestuur van het plaatselijke Groene
Kruis een vrouw in zijn gelederen
wilde opnemen. Mevrouw Doorn heeft
misschien even geweifeld, want de
burgemeester drong er nogal op aan
dat zij het zou doen. 'Het zal aan uw
beslissing liggen of er nog meer da
mes in het bestuur komen'.
Mevrouw Doorn zwichtte voor die
aandrang en na korte tijd werd het
bestuur met nog twee vrouwen ver
rijkt. Zij werd eerst gewoon bestuurs
lid. maar haar kwaliteiten maakten
haar al spoedig geschikt voor het se
cretariaat van de toen 600 leden tel
lende vereniging. In 1972 heeft zij de
ze functie overgedragen.
Secretaresse werd zij ook van de
stichting Maatschappelijk Werk en
Gezinsverzorging, uitgaande van de
herv. gemeente en de geref. kerk. 'Ik
moest langzamerhand gaan opletten
dat er niet twee vergaderingen waar
ik moest zijn op dezelfde avond wer
den uitgeschreven'. Ock het kraam-
centrum in Leiden en de Leiderdorp-
se muziekschool deden niet tevergeefs
een beroep op haar. En de Emma-
bloemcollecte en het Kon. Wilhelmi-
nafonds en de reclassering en de
buurt- en speeltuinvereniging Zijl
kwartier en de gymnastiekvereniging
Sparta evenmin.
Wat de gezinsverzorging betreft nam
zij de leiding over als de maatschap
pelijke werkster uitviel. In 1959 wa
ren er nog geen 10 gezinsverzorgsters,
nu zijn er meer dan 50, waarvan een
aantal part-time. In 1965 nam me
vrouw Doorn permanent de leiding
van de gezinsverzorging op zich. Zij
regelt de hulp die de gezinnen nodig
hebben.
Harmonie
'Vooral dit werk heeft mij met heel
veel Leiderdorpse gezinnen in contact
gebracht. In het algemeen loopt het
goed. Er zijn natuurlijk ook momen
ten dat je niet onmiddellijk de aan
vraag kunt honoreren. Als je 1 meisje
achter de hand hebt en 4 gezinnen
doen ineens een beroep op je, dan
moet er nu eenmaal geïmproviseerd
worden. Met buren, familieleden en
gedeeltelijke hulp kun ie zoiets meest
al nog wel oplossen.
Daar komt nog bij dat je met mensen
te voorkomen en de hulp in alle har
monie zo effectief mogelijk te maken'.
Burenhulp
Mevrouw Van Doom: 'Ik lijk wel gèk
werkt. En die reageren sonjs anders
dan je denkt. Elk gezin heeft zijn oi-.
gen manier van leven en van het
meisje wordt dan toch maar verwacht
dat zij zich steeds weer in een andere
situatie inpast. Niet elk gezin heeft
een juist beeld van de hulp die het
krijgt. De gezinshulp moet er alleen
voor zorgen dat het gezin blijft func
tioneren. Zij is met name verantwoor
delijk voor de maaltijden, de was en
de kinderen. Haar functie is niet die
van het dienstmeisje. Ik begeleid de
gezinsverzorgriers tijdens het werk zo
veel mogelijk, niet zozeer om moei
lijkheden weg te nemen als wel om ze
Voor het bejaardenwerk heeft me
vrouw Doorn de beschikking over een
dertigtal hulpen, meest gehuwden. De
zin van hun dienstverlening is dat de
bejaarden zo lang mogelijk zelfstandig
blijven. Er zijn bejaarden die zo hulp
behoevend zijn dat de helpster elke
dag moet komen. Anderen hebben aan
een halve dag per week genoeg. Zo
worden in Leiderdorp per week 70
80 adressen bezocht.
Mevrouw Doorn voegde hieraan nog
toe .dat er veel ouderen zijn waar zij
nooit komt. 'Dat is voor mij een be
wijs dat de gedachte van de spontane,
ongeorganiseerde burenhulp nog wel
leeft, ook onder de nieuwe bewoners.
Er zijn jongeren die regelmatig voor
ouderen karweitjes opknappen'.
Mej. M. van Keulen, 27 jaar, gekomen
uit Utrecht, neemt de gezinszorg van
mevrouw Doorn over. Zij hebben ter
introductie van deze opvolgster, in
november al veertig bezoeken afge
legd. De andere volgen deze maand.
'Ik vind het fijn mej. Van Keulen op
deze wijze in te leiden. Dat maakt de
verandering wat gemakkelijker".
Muziek
Mevrouw Doorn ziet geen lege toe
komst voor zich. 'Alles wat met de
muziek te maken heeft houd ik aan'.
Ze is dirigente van het Leiderdorpse
bejaardenkoor dat met 24 leden regel
matig in het Trefpunt repeteert, en
treedt bij verscheidene koren buiten
Leiderdorp als begeleidster aan de
piano up.
Buiten de intimiteit van haar huis en
gezinsleven blijven deze bruisende
vrouw dingen aanlokkelijk die haar
leven mede inhoud geven. En die
kunnen zeker zijn van haar sympathie
en inzet zolang dat mogelijk is.
'Ook dat zie ik niet als een opoffe
ring, maar als een wisselwerking. Je
staat iets van je eigen kunnen af en
je leven wordt er zelf rijker van'.
In die sterke gezindheid heeft me
vrouw Doorn-Blok haar diepe sporen
in de Leiderdorpse mensengemeen
schap getrokken.
