Drees geeft
college, hij
bespeelt
geen emoties
dichtbij
STEmmincs
Anne Vondeling loopt door - en
zijn volgelingen moeten dus wel
grienden in nood
Labour en Europa
Merkwaardigheden in 't zuiden
[OUW/KWARTET ZATERDAG 11 NOVEMBER 1972
BINNENLAND
T5/K7
ontwikkeling in de Nederlandse
provincie van de rooms-katholieke
nd 's ernst'Ser ^an vee' Protestanten
ia ermoeden. De Romeinse curie is be-
ci«i jg, Holland te isoleren als een infec-
ehaard in de wereldkerk. Zij grijpt in
>edo een ree^S 3nstruct'es ^'e 30 de
frfa; oor nieuwe benoemingen niet meer
omogene bisschoppenconferentie
°i mstige moeilijkheden moeten op-
'lij
*Pen-
IJ rotcstanten dienen zich goed te reali-
fren, dat juist die voorhoede in de
'en ooms-katholieke kerk, die nog maar
2ie jen jaar geleden zo enthousiast de
handen naar hen uitstak, zich thans in
grci |e grootste moeilijkheden bevindt. De
3,1 tfcr creatieve Willibrordvereniging, die
a Nederland het meest gedaan heeft
elaom de ban van een eeuwenoud wan
tten gouwen te doorbreken, is thans in
conflict gekomen met de redelijkste der
jR'ee nieuwe bisschoppen, mgr. Simo-
1 nis. Het gaat daarbij niet om een of
ioa andere modieuze kwestie, zoals onder
irotestanten nog al eens verondersteld
nordt, maar om een zeer wezenlijk
ed. htginsel van oecumenische samenwer
kt ling, nl. dat protestanten mede de
jkl' communie uitreiken in een gemeen-
rini ichappelijke viering. Simonis meent op
j grond van de laatste instructie uit
,eei Rome, dat dit niet kan. terwijl de
G bisschoppen van Breda en Den Bosch
•t' met deze zelfde opzet van de vieringen
pd blijmoedig instemmen. Wanneer dit be-
ginsel niet gehandhaafd blijft, meent de
E .Wülibrodvereniging, wordt die geza-
M imenlijke viering verengd tot een r.k.
Gi .viering.
Het gaat er nu om, of de protestantse
kerken de Willibrodvereniging dit con-
D! flict alleen zullen laten uitvechten of
n i dat zij solidair met haar willen zijn, nu
toch hun eigen partnerschap in de
oecumene in het geding is.
Zal er uit de overvolle agenda's van de
hervormde en de gereformeerde syno
den, die maandag over een week begin
nen, iets van die verbondenheid blij
ken, of kan dat alleen in de politiek?
In de komende jaren kan duidelijk
worden, of wij de oude kerkelijke
schuttingen weer overeind willen laten
zetten door de ouderwetse manier van
afstandbesturing vanuit Rome. Im
mers, over ruim twee jaar is kardinaal
Alfrink 75 en kan de paus hem dwin
gen af te treden. Daarna kan de
Tierroomsing' van de Nederlandse
kerkprovincie in versneld tempo wor
den voortgezet.
Ondanks verzet van de meerderheid
van Labour, die weigerde onder aan
voering van de Conservatieven de weg
naar Europa in te slaan, heeft het
Britse parlement vorig jaar besloten,
Engeland tot de EEG te laten toetre
den. Praktisch gesproken was daarmee
het Britse lidmaatschap van de EEG
voor vele jaren een voldongen feit. En
omdat van alle Europese volken de
Engelsen inclusief de socialisten onder
hen, zeker niet de minst pragmatische
inslag bezitten, mocht vorig jaar al
worden verwacht, dat de meerderheid
van Labour, onder de druk van dit
voldongen feit. niet al te lang in haar
volstrekt negatieve houding jegens de
EEG zou volharden.
Die verwachting is deze week althans
enigermate vervuld, toen de verkiezing
van een nieuw schaduwkabinet van
Labour een paar klinkende successen
opleverde voor de 'Marketeers', de
voorstanders van de EEG. Vol kom
mer moest Labours linkervleugel, waar
zich de hardnekkigste tegenstanders
van de EEG bevinden, toezien, hoe de
'Marketeers' en de meer gematigde
critici van de Britse toetreding de
meerderheid in het schaduwkabinet
veroverden. Onder de drie schaduwmi-
nisters die de meeste stemmen op zich
verenigden, waren er twee mevrouw
Shirley Williams en Anthony Crosland
die als vuurvaste 'Europeanen'
bekend staan, de eerste overigens meer
dan de laatste.
Binnenkort krijgt het schaduwkabinet
gelegenheid, verder in het reine te
komen met de werkelijkheid die Enge-
lands lidmaatschap van de EEG nu
eenmaal is. Eind deze maand moet het
beslissen over het zenden van een
Labour-delegatie naar het Europese
parlement. Op het jongste partijcongres
is per resolutie aanbevolen. 'Straats
burg' te boycotten, maar het ziet er
naar uit, dat de meeste leden van het
schaduwkabinet, Harold Wilson in
cluis, die resolutie zullen trotseren.
Terecht, want zelfs het officiële stand
punt van Labour, dat er over de
voorwaarden voor Engelands aanslui
ting bij de EEG opnieuw onderhandeld
moet worden, zou er niet mee gediend
zijn, als de Britse socialisten de kans
om zich voor het Europese forum te
laten horen, ongebruikt lieten. Door
wel naar Straatsburg te gaan, zou
Labour zich trouwens niet onderschei
den van zijn sterkste bondgenoten, de
vakbonden, die, wat ze ook in het
publiek over de EEG mogen beweren,
al bezig zijn, zich op wat meer samen
werking met de Europese vakbeweging
voor te bereiden.
Het zou in het belang van West-
Europa zijn, als Labour dit voorbeeld
volgde, want een constructief-kritische
Labour-partij is zeker niet de minst
waardevolle bijdrage die Engeland aan
een zich verenigend Europa te leveren
heeft.
door Leo Kleyn
Bij DS'70, de partij van de socialisten die het hoofd zo koel houden
dat ze nooit rood aanlopen, moeten ze nog altijd vol afgrijzen terug
denken aan de zeker in hun ogen potsierlijke danspasjes waarmee
ooit de tegenwoordige PvdA-voorzitter André van der Louw een
politiek congres afscheid van domineesland deed nemen. Niet voor
niets werd in die dagen de partij van, toen nog, de zachtmoedige Van
Stuijvenberg en de iets militantere Pors junior opgericht.
De gewezen wethouder van Eindho
ven en staatssecretaris van binnen
landse zaken Van Stuijvenberg is in
middels al bijna in de vergetelheid
verdwenen. Pors haalde voor het
laatst de kranten, toen hij, 's nachts
met zijn auto op weg naar huis. met
geregelde tussenpozen naar links uit
week. Korte tijd later liet hij weten
niet meer in de Tweede Kamer te
zullen terugkeren
Het rose vaandel was toen allang in
andere handen overgegaan. DS'70
kreeg het stempel opgedrukt van de
afvallige PvdA-ers Drees en Berger en
de tot het socialisme bekeerde WD-
er De Brauw. Over de motorische
stoornis van Van der Louw werd niet
meer hardop gesproken, ook al omdat
DS'70 zich niet meer zo nodig tegen
de vernieuwlinkste PvdA hoefde af te
zetten.
Maar de afkeer van lichtvoetig vreug
debetoon is, onderhuids, gebleven.
Voor DS'70 was het gehuppel van de
toenmalige voorman van Nieuw Links
symptomatisch voor het bederf waar
door zij de PvdA zag aangetast. Dat
bederf manifesteerde zich, zo viel in
de incubatietijd van DS'70 veelvuldig
te horen, in geschreeuw, de neiging
andersdenkenden de mond te snoeren,
in alles wat in beschaafd gezelschap
'not done' is.
Keurig
DS'70 was van stonde af aan een
partij van keurige, redelijke, elkaar
niet of zo weinig mogelijk in de rede
vallende, het landsbelang in de gaten
houdende, constructieve en positieve
dames en heren. Van lijsttrekker dr.
W. Drees, bijvoorbeeld, weet de Haag-
sche Courant te melden, dat hij tij
dens spreekbeurten niets moet hebben
van 'rotzooi van stemmingmakers';
'Het leidt hem af en maakt hem
driftig'.
Bij ontstentenis van 'stemmingma
kers' is Drees, die het niet langer met
de toevoeging 'jr'. hoeft te stellen,
een niet onvriendelijke, wat schuchte
re intellectueel, wars van grote woor
den en brede gebaren. Zelfs met grap
jes is hij zuinig, en als hij ze maakt,
krijgt hij hooguit de glimlachers op
zijn hand.
Mogen DS'70-ers al keurige mensen
zijn, op de Hagenaars onder hen is
natuurlijk helemaal niets aan te mer
ken. Beschaafd roezemoezend hebben
ze hun plaatsen ingenomen in het op
de grens van Scheveningen en Den
Haag gelegen feestgebouw 'Gouden
wieken', om door hun partij- en stad
genoot gesterkt te worden in hun
geloof in een socialisme waaraan geen
Internationale, geen rode vlaggen en
geen verhitte gemoederen te pas ko
men.
Vanachter een groene tafel op het
podium kijkt de lijs'trekker goedkeu
rend op hen neer, als een tevreden
hoofdonderwijzer die straks met het
prettige nieuws kan komen dat ieder
een is overgegaan. De rapporten zit
ten in de schooltas die aan zijn voe
ten staat.
Het enige wat ontbreekt is de lichte
lijk opgewonden sfeer waarin naar
zulk aangenaam nieuws zou moeten
worden uitgekeken. Opwinding zou
licht kunnen leiden tot vreugdedansjes,
en dient dus onderdrukt te worden.
Luisterend naar het betoog van Drees,
kan niemand dat ook moeilijk vallen.
De vroegere hoogleraar in de openba
re financiën spreekt rustige, verstan
dige taal; hij houdt geen verkiezings
toespraak, maar geeft college. Dat
doet de bedaarde, leergierige Neder
lander goed.
Van een zo betrouwbaar docent als
Drees hoeft niemand te verwachten
dat hij zich schuldig maakt aan dema
gogie. Waar op stemmen beluste poli
tici nogal gauw in de verleiding ko
men andere partijer of combinaties
daarvan zo zwart mogelijk af te schil
deren (daarbij uitroepend dat Den
Uyl nooit in het Catshuis mag komen,
of suggererend dat zonder Den Uyl de
zwakkere broeders spoedig de laatste
Drees, een betrouwbaar docent
adem zullen uitblazen), zet de aan
voerder van DS'70 zakelijk uiteen
waarom, naar zijn inzicht, het door
zijn partij nagestreefde 'waardevast
beleid' en 'behoorlijk bestuur' onder
Biesheuveliaanse en Wiegeliaanse be
stuurders met aan grote zekerheid
grenzende waarschijnlijkheid een uto
pie zal blijven.
Natuurlijk, zegt Drees. heeft de libe
raal- confessionele coalitie, die sinds
1959 met een paar korte onderbrekin
gen aan het bewind is geweest, ook
wel wat goeds gewrocht, maar in het
algemeen hetfcen liberale en christe
lijke politici toch de neiging Gods
water over Gods akker te laten lopen,
om daarna die akker zo duur mogelijk
te verkopen. Hij heeft het grapje al
eerder gemaakt, maar het is altijd
nog goed voor een glimlach.
Haagse problemen
Drees bespeelt geen emoties. Als een
gast die weet hoe hij zich moet gedra
gen, besteedt hij, uitgenodigd door
zijn Haagse partijgenoten, betrekke
lijk veel aandacht aan specifiek Haag
se problemen. Hij spreekt er zijn spijt
over uit dat het aanzien van de
residentie wordt bedorven door gepar
keerde auto's. De prachtigste pleinen,
zegt zij, zijn ermee gevuld, tot het
Binnenhof toe. Dat laatste, vindt hij,
is vooral hinderlijk voor demonstran
ten. Een werkelijk democratisch socia
list heeft daar oog voor.
Met die auto's is de gewezen minister
van verkeer en waterstaat op ver
trouwd terrein beland. Voor de zo
veelste maal, maar zonder een spoor
tje ongeduld, legt hij de klas nog eens
uit dat hij, wat maar al te vaak wordt
gedacht, geen bezwaar heeft tegen het
bezit van een auto, maar alleen tegen
het vaak onnodige gebruik ervan. Je
moet. betoogt hij, het verkeer aanpas
sen aan de samenleving, en niet an
dersom.
Na in de foyer een kopje koffie te
hebben genuttigd, blijken de toehoor
ders, in niet zo inarukwekkenden ge
tale opgekomen, andere zorgen aan
hun hoofd te hebben. Een grijze heer
('DS'70 is ook mijn partij', zegt hij
om misverstanden te voorkomen) had
kennelijk graag wat gespierdere uit
spraken gehoord. Hij wil weten of
DS'70 het niet tot haar taak rekent
het strafrecht eens 'onder handen te
nemen', en of de spreker niet iets
weerbaars had moeten zeggen over de
door ondemocratische socialisten uit
geholde defensie.
Iemand anders toont zich juist be
zorgd over het rechtse imago van
DS'70. Soms, zegt hij, wordt het voor
gesteld of DS'70 nog rechtser is dan
de VVD. Of hij ei zelf ook zo over
denkt, wordt niet duidelijk, al vraagt
hij zich wel af of het een socialisti
sche partij past op de bres te staan
voor onze defensie.
'Bewuste truc'
Drees kan de man volledig gerust
stellen. Het is nonsens, zegt hij, DS'70
een rechtse partij te noemen. Dat het
gebeurt, is alleen maar te wijten aan
de Vara en Het Vrije Volk, die een
'bewuste truc' uithalen. En wat de
defensie betreft; de vragensteller
moet bij wijze van huiswerk het Duit
se werkje 'Sozialismus und Krieg'
maar eens doornemen, of nalezen wat
niemand anders dan Karl Marx over
het Russische gevaar heeft geschre
ven. Marx, zegt Drees, had het welis
waar over de tsaren, maar toch.
Stemmingmakers zijn er in Den Haag
niet bij. Drees hoeft niet driftig te
worden. Iedereen die het nog niet
helemaal heeft begrepen, mag rustig
zijn vinger opsteken, en dan wil me
neer Drees het best nog eens uitleg
gen. Als er maar niet geschreeuwd en
gehost wordt. Geheel in overeenstem
ming met een verkiezingsbijeenkomst
waarop de hartstocht geen kans
krijgt, is er zelfs geen bal na.
door Kees de Leeuw
WASSENAAR Het is tegen negenen, als dr. Anne Vondeling op
zijn vouwfiets goedgeluimd hotel Duinoord achter zich laat om via
Valkenburg koers te zetten naar Katwijk. Het is nu precies een
week geleden, dat hij op het strand bij het Zeeuwsvlaamse Retran-
chement begon aan een fiets- annex voettocht, die weliswaar niet zo
lang is, dat hij Rome moet bereiken, maar toch wèl het Groningse
Nieuweschans. En ook dat is een behoorlijke afstand, die vóór
23 november moet zijn afgelegd.
Het PvdA-Kamerlid sinds 25 juli
1946 zit er echter beslist niet over
in of hij dat wel zal halen. Dat is
voor hem gewoon een uitgemaakte
zaak en gekleed in knickerbocker,
rood gespikkeld overhemd en wind
jack met aan de voeten een paar forse
stappers, waar een oprecht alpinist
jaloers op zou zijn, gaat hij er ook
vandaag weer behoorlijk tegenaan. En
dat mag ook wel, want er wacht hem
een lange dag vol activiteiten, die
hem uiteindelijk zullen voeren naar
Hi'llegom om daar tot slot een politie
ke spreekbeurt te vervullen.
Het gaat tenslotte bij deze tocht, die
door tegenstanders hier en daar klei
nerend is afgedaan als verkiezings
stunt, natuurlijk wel om de politiek,
waarbij vooropstaat, dat Vondeling de
kloof, die er bestaat tussen kiezer en
gekozene, daadwerkelijk wil dichten.
Dat is ook een van zijn redenen om
op het verkiezingspad te gaian. En dat
gaat volgens hem beslist over (rode)
rozen.
De mensen beoordelen mijn tocht
over het algemeen positief. 'Ik kan nu
al zeggen, dat die geslaagd is', zegt
Vondeling. 'Gijna overal waar ik kom,
word ik herkend. Alleen in sommige
dorpjes op de eilanden, waar de men
sen geen televisie mogen hebben,
weet men mij niet thuis te brengen.'
Valt mee
Wie een dagje met Vondeling op stap
gaat, merkt inderdaad, dat het met
die bekendheid van hem erg meevalt
(of tégenvalt, zo men wil). Langs de
Katwijkse weg staat een busje met
daarin een aantal bouwvakkers, die
schuilen voor de regen. Als Vondeling
langskomt, zwaaien ze en hij maakt
meteen van de gelegenheid gebruik
zijn visitekaartje af te geven: een
soort ansichtkaart met op de voorkant
het Kamerlid zelf op de fiets naast
het plaatsnamenbord Leeuwar-
den/Ljouwert en op de achterkant de
tekst'en denk aan de verkiezingen
op woensdag 29 november. U laat
toch ook uw stem horen? Anne Von
deling, lid Tweede Kamer voor de
Partij van de Arbeid.'
Tegen mij zegt hij: 'Zo doe ik dat nu.
Ik geef mijn kaartje af en ook al is
dat maar een simpel gebaar, je moet
dat niet onderschatten. Daar wordt
gewoon over gepraat. Die kaart laten
ze aan anderen zien en zo krijg je een
'vermenigvuldigingseffect.'
Lopen
Bij de vliegbasis Valkenburg wordt
hij opgewacht door enkele PvdA-be-
stuurders uit Katwijk. De meesten
zijn op de fiets gekomen en alleen
wethouder Haasnoot is met de auto.
Vondeling geeft te kennen, dat hij nu
eerst wil gaan lopen en dat wordt
hem niet in dank afgenomen. Het
tijdschema dreigt in de war te wor
den gestuurd, maar Vondeling houdt
voet bij stuk. Dan moeten jullie het
programma maar niet zo volstoppen,
zegt hij. Ik loop altijd twaalf kilome
ter per dag en ik heb er gisteren ook
maar acht gelopen. Ik moet aan mijn
tax komen.' En daarmee is de kous af.
De vouwfiets wordt met enkele kunst
grepen uit elkaar genomen en ver
dwijnt voorlopig tot Katwijk in de
kofferbak.
In de stromende regen gaan we ver
der. Hij houdt er een fors tempo op
na en de niet-geoefende wandelaar
heeft moeite om hem bij te houden.
Van eventuele nadelige gevolgen,
overgehouden na zijn auto-ongeluk bij
Het visiteekaartje dat Vondeling
op zijn wandel- en fietstocht uit
deelt.
Buitenpost in 1967, waarbij hij onder
meer zijn heup brak, is niets te
merken. Hij verbleef toen vier maan
den in een revalidatiecentrum en was
ruim een jaar uitgeschakeld. Met ge
paste trots vermeldt hij, dat hij zeven
kilometer in een uur loopt en dat
hem dit goed afgaat. 'Ik loop een
beetje sneller dan gewoon is, maar
zou het geen uren meer kunnen vol
houden. Op deze manier revalideer ik
nog altijd een beetje.'
Fabriek
In Katwijk wordt een bezoek gebracht
aan een fabriek, die benzinetanks ver
vaardigt. We worden met koffie ont
vangen en directeur Slotboom filoso
feert wat over het resultaat van zijn
ondernemerschap. Er volgt een rond
leiding door de fabriek en daarna
wordt de tocht lopend voortgezet naar
Rijnsburg. Aan de ingang van het
dorp wordt hij verwelkomd door en
kele plaatselijke PvdA-ers. De Katwij-
kers worden bedankt en op de fiets
(nog steeds in de stromende regen)
Wat is het merkwaardigste stadsbe
stuur van Nederland? Vraag het in
Breda en ze zullen daar zonder dra
len antwoorden: dat van Groningen.
Vanavond al zullen de Bredanaars
tan dichtbij kunnen bekijken hoe
merkwaardig die Groningers wel zijn,
want dan start het zuidelijk car-
navalsgebeuren, waarvoor B. en W.
van Breda hun noordelijke collega's
hebben uitgenodigd. En ze komen
op de communistische wethouders na
ook nog, met Breda's carnavalsmot
to 'kek naor oe eigen' stevig in het
achterhoofd.
Wat gebeurt er zo'n start]eest? 'Dat
kan ik niet zeggen', zegt de Bredase
gemeenteambtenaar Westra. 'Het car
naval is zo'n mystiek gebeuren, dat
alles zich in diepe duisternis vol
trekt'. In elk geval zal op deze elfde
van de elfde om elf minuten over el]
bekend worden wie de nieuwe. Prins
Carnaval is. Maakt een van de noor
delingen een kansje? 'Ik kan me niet
voorstellen, dat een Groninger ooit
van z'n leven Prins Carnaval wordt',
zegt de heer Westra, die niet precies
kan uitleggen, wat hij en zijn mede-
Bredanaars onder een 'merkwaardig'
stadsbestuur verstaan. 'Merkwaardig,
opmerkelijk, opmerkenswaardig, je
kunt er zoveel kanten mee uit. Dat is
toch heerlijk?' Het woord slaat een
beetje op de gebeurtenissen van de
laatste tijd in het Groningse college,
maar ook op de samenstelling van dat
college sindsdien. Zoals bekend, be
staat dit nog zeer jonge college uit
uitsluitend linkse wethouders.
Merkwaardige, opmerkelijke, op
merkenswaardige of hoe men het ook
noemen wil, gebeurtenissen spelen
zich trouwens ook zonder het stadsbe
stuur van Groningen al in het zuiden
af. Er woedt een soort moppenoorlog
tussen het noorden van de zuidelijke
en het zuiden van de noordelijke
reclame
druppel
gaat het nu naaT veiling Flora, waar
in de kantine gediscussieerd zal wor
den met bloemenkooplui.
Het slechte weer doet op geen enkele
manier afbreuk aan Vondelings goede
humeur. Hij blijft even opgewekt. Dit
in tegenstelling tot zijn volgelingen,
die deze tocht onder deze omstandig
heden duidelijk niet zien zitten. Even
als uw verslaggever, die ook liever
een andere dag had uitgezocht.
In de kantine van Flora is weinig eer
voor Vondeling te behalen. Hij wordt
meteen geconfronteerd met de EEG-
politiek en de bloemenexport (80 pro
cent van de bloemen gaat naar Duits
land). De bloemenkooplui dragen on
ze overburen geen goed hart toe. Een
van hen wil ze graag maar meteen
verzuipen en een ander laat weten,
dat hij weinig op heeft met politici.
Op sombere toon deelt hij mee, dat
hij dat zaakje in Den Haag wel door
heeft! 'Ik ga nooit meer stemmen. Er
is maar een goeie en dat is Sinter
klaas', daarmee duidelijk makend, dat
hij alleen het geloof in de Goedheilig-
man nog niet heeft verloren. Vonde
ling heeft er niet van terug. Dit heb
ik nog niet meegemaakt, zegt hij, als
we weer buiten staan. Wat een zwet-
sers. Typisch Boerenpartij-praat.
Bij studenten
Verder op de fiets naar Leiden. Ook
hier bij Oegstgeest een aflossing van
de wacht. Het regent nog steeds, maar
gewapend met regenjas en dito petje
trekt hij zich er niets vanaan. Ln de
sociëteit van de r.k. studentenvereni
ging Augustinus aan het Rapenburg
wordt hij verwelkomd door zoon
Adam met zijn vrouw. Er wordt een
boterhammetje gegeten en omringd
door al dan niet kauwende studenten
legt hij nog eens uit. waar het hem
met deze tocht om begonnen is. Het
is hem aan te zien, dat hij zich hier
wel op zijn gemak voelt. Deze mensen
geloven nog in politiek en hier kan
hij waarmaken, wat hij schreef in zijn
in 1968 verschenen boek 'Nasmaak en
voorproef'; de politiek is een edel
ambacht en heerlijk om te beoefenen,
bij voor- en tegenspoed. Of zijn volge
lingen van die dag hem dit na zullen
zeggen, is nog maar de vraag.
toptienboek
Nederlanden, waar iedereen daar, en
zeker de heer Westra, alles van
afweet. 'We slaan elkaar met de meest
afschuwelijke moppen om de oren. tot
op de grens van het smakeloze', zegt
hij en achter hem hoor je dan een
hele afdeling van het stadhuis meela-
chen. De Belgen vertellen moppen
over de volgens hen spreekwoorde
lijke Nederlandse gierigheid en de
Nederlanders over de idem
Belgische domheid en soms zelfs.onzin
delijkheid. Van de Nederlandse soort
krijgen ioe, zij het met mate, een paar
smakelijke vanuit Brda geserveerd:
'Een juffrouw op Schiphol roept om,
dat om 16.00 uur het vliegtuig naar
Londen vertrekt. Even later vertelt
ze, dat het toestel voor Parijs om
17.00 uur opstijgt. Het vliegtuig naar
Brussel vertrekt, als de grote wijzer
helemaal bovenaan en de kleine bene
den staat'
Waarom dragen Belgen zo vaak een
coltrui? Om de scharnieren van hun
houten koppen te verbergen'.
'In de binnenlanden van Afrika wor
den ergens als delicatesse de hersens
van Belgen, Nederlanders en Fransen
geserveerd. Die van de Belgen zijn
het duurst, omdat Belgische hersens
zo schaars zijn'.
'Hoeveel Belgen zijn er nodig om één
koe te melken? Vijf: één om de uiers
vast te houden en vier om de koe op
en neer te bewegen'.
Belgische mopjes over die krenterige
Nederlanders kent de heer Westra
ook, 'maar ik zou me schamen om ze
te vertellen'. Terwille van een eer
lijke verdeling van lusten en lasten
moeten er toch een paar bij: 'Hoe
jaagt de Nederlandse politie een de
monstratie uit elkaar? Door met een
collectebus te rammelen'. Of deze:
'Hoe zijn de grotten van Hon ont
staan? Doordal een Nederlander naar
een verloren dubbeltje zocht'.
Lang voordat ook maar iemand ooit
van een organisatie als de STER ge
hoord had en zelfs niemand enig idee
had hoe een televisietoestel er uitzag,
werd er al druk reclame gemaakt
Firma's met een vèr vooruitziende
blik maakten toen al gebruik van de
diensten van bekende acteurs en ac
trices die zich. net als nu, tegen
betaling ook lieten gebruiken. Het
Amsterdamse kledingmagazijn Peek
en Cloppenburg stuurde dit soort
prentbriefkaarten zo'n veertig jaar
geleden naar vaste en potentiële klan
ten. Op deze hebben Jan van Ees
(links), Mien Dtiymaer van Twist en
Eduard Verkadc zicb laten portrette
ren. De firma liet Eduard en Mien
(op de kaart uiterst formeel als Willi,
aangeduid) vragen: 'Zeg Jan, wat zie
jij er keurig uit, laat jij ook je
kleeding bij Peek en Cloppenburg
aanmeten?'
Nu is kleding niet direct een artikel,
waarvoor kunstenaars reclame zouden
kunnen maken zonder van de schade
lijke effecten op de hoogte te zijn,
een verschijnsel waartegen de actie
STER-sterren van de acteur Hugo
Metsers gericht is. Toch zegt zijn
vrouw, zelf ook actrice: 'STER-sterren
is een actie tegen alle reclame. Het is
allemaal hetzelfde, of dat ncti dertig,
veertig jaar geleden gebeurde of nu.
Het is dezelfde consumptiemaatschap
pij, waartegen wij actie voeren en
waarvan wij speciaal de toneelspelers
bewust willen maken'.
Dat de drie op het plaatje in het
begin van de crisisjaren best iets
extra's konden gebruiken, is duidelijk:
Verkade houdt vast niet voor niets
zijn hand op.
zak
Het Rode Kruis gaat zich ook al in
het carnaval storten. Het is een idee
van de federatie van carnavalsvereni
gingen Midden-Nederland, die de aan
gesloten prinsen zullen aanzetten alle
carnavalsvierders te vragen lid van
het Rode Kruis te worden. Niet als
die hun feestroes moeten uitslapen
natuurlijk, maar vlak voordat ze zich
er in storten. Wie van de naar schat
ting achterhonderdduizend carnavals-
gangers daar minstens zes gulden per
jaar aan wil spenderen, krijgt er een
echte carnavalsattractie voor terug:
een prinselijke onderscheiding in de
vorm van een 'gouden' druppel, waar
van er nu vast duizenden worden
gemaakt. Het Rode Kruis hoopt op
een gouden carnavalstijd.
Het tweedelige deel vier van prof. dr.
L. de Jong's levenswerk 'Het konin
krijk der Nederlanden in de tweede
wereldoorlog' staat bovenaan de hit
lijst van de best verkochte boeken in
september en oktober. Veder op deze
boeken top-tien 'De kinderen van het
licht' van Jan de Hartog (nummer 2)
en 'De peetvader* van Mario Puzo (3).
'Tegels lichten van H. J. A. Hofland
staat ondanks een minder goede pers
nog als nummer 5 genoteerd en No
belprijswinnaar Heinrich Böll's jong
ste 'Groepsfoto met dame' haalt de
achtste plaats.
In Voorschoten hoef je niet te pro
beren een gewone plastic zak met
afval voor de deur te zetten tegen de
tijd dat de vuilnisman langs komt.
Want als de vuilnisman allang voorbij
is, staat die zak er nog steeds. In
Voorschotens politieverordening is na
melijk een bepaling opgenomen, waar
in staat dat je voor het huisvuil
uitsluitend door de gemeente voorge
schreven plastic zakken mag gebrui
ken, getooid met het gemeentewapen.
Andere zakken worden niet geduld.
Nu wordt aan die bepaling ook weer
niet zó streng de hand gehouden, zegt
gemeentesecretaris Oosterbaan. 'Dat is
alleen gedaan om er zeker van te zijn
dat de zakken van een behoorlijke
kwaliteit zijn, zodat onze mensen zich
niet bezeren aan scherpe voorwerpen
en dat de zakken niet midden op
straat kunnen openscheuren. Als
mensen van elders hier komen wonen
en ze gebruiken een oude zak met het
wapen van hun vroegere gemeente,
dan laten we zo'n ding heus niet
staan'.
Zien de mannen van de vuilniskar
een anonieme zak voor een deur
staan, dan bellen ze bij de eigenaar
aan en overhandigen een kaartje,
waarop wordt uitgelegd waarom zo'n
speciale zak nodig is en waarop, zegt
de heer Oosterbaan, 'vriendelijk om
medewerking wordt gevraagd. Offi
cieel zouden we zo iemand kunnen
beboeten, maar op het ogenblik is
daar geen sprake van. De mensen
worden wèl gewaarschuwd'.
Uier is dè "nieuwe man, baas
