dichtbij
'DOE DAT KIND AAN HET
TONEEL; ZE HEEFT 'T'
'Rond 1900'; kleine
maar fijne expositie
Blijetijds
Speelgoed
Bep Nooy sr. neemt na zestig jaar afscheid
Wat prinsen te zeggen hebben
TROUW/KWARTET DINSDAG 3 OKTOBER 1972
BINNENLAND T5/K7
Commentaar
Signaal
De 21 journalisten die hun ontslag
hebben genomen bij het aan De Te
legraaf verkochte Limburgs Dagblad
verdienen alle aandacht. Die aand acht
vragen we niet omdat het journalistieke
vakwercldje zo nodig zijn problemen
zou moeten opdringen aan de lezers.
Het is veeleer zo. dat de beweegrede
nen van de 21 journalisten, die bepaald
geen gemakkelijke weg hebben gekozen
(want de functies in de journalistiek
liggen niet voor het opscheppen), regel
recht te maken hebben met de belan
gen van de lezers.
Te gemakkelijk worden in de kwestie
van het Limburgs Dagblad vaak etiket
ten aangebracht die de indruk wekken,
als zou het gaan om 'links' of 'rechts',
om pro of contra Gijsen, enzovoorts.
In de hitte van de strijd zoals die de
afgelopen maanden bij het Limburgs
Dagblad, helaas tevergeefs, is gevoerd,
worden zulke etiketten nogal gauw
omhoog gestoken. Maar er is in wezen
iets anders aan de hand.
Het conflict spitst zich toe op de wijze
waarop een krant met haar lezers
omgaat. Het Limburgs Dagblad is in
handen gekomen van een concern dat
niet alleen mikt op boulevard-journalis
tiek omdat deze goed verkoopt, maar
zich ook van de rest van de dagbladpers
onderscheidt door sterk op ressentimen
ten onder het publiek in te spelen om
zo getapt te worden. Het mag dan be
wezen zijn, dat men met deze methode
zijn honderdduizenden kan veroveren,
zij is wel in strijd met de beroepsopvat
ting van de meeste Nederlandse jour
nalisten. Die achten zich verplicht, óók
zaken aan te roeren, waarvan ze we
ten, dat ze niet 'lekker vallen', cn
eventueel ook tegen zekere sentimenten
in te gaan, ten einde zowel door
informatie als door commentaar de
samenleving wakker te houden.
Nu hebben 21 journalisten van het
Limburgs Dagblad liever hun baan
eraan gegeven dan op de manier van
het genoemde concern te gaan werken.
Hoe duur de eden op de handhaving
van de identiteit van het Limburgs
Dagblad ook klinken in de over
dracht van deze krant triomfeerde de
hoogste bieder en waarom zou dat in
de komende beleidsvoering niet gebeu
ren?
De stap van de 21 is een signaal dat
niet moet worden misverstaan. Het
richt zich vooral tot de lezers. Het wil
zeggen: 'Ik kan op deze manier mijn
taak ten opzichte van u niet meer
vervullen zoals ik meen dit te moeten
doen; denkt u er vooral niet te licht
over: uit mijn ontslag moge u duidelijk
worden, wat er op het spel staat'.
Het is in ieder geval gezegd, zelfs als
een aantal van de 21 straks alsnog,
genoopt door zorgen voor levensonder
houd, van ontslag zou afzien. Het is te
hopen, dat hun signaal goed overkomt
bij alle lezers wier kranten voor een
onafhankelijk bestaan vechten.
In deze kolommen is al vaker aandacht
besteed aan de mogelijkheden om de
toekomst van dagbladen die niet met
winstoogmerken worden uitgegeven,
veilig te stellen. Hoezeer deze zaak
dringt is aangetoond, nu een blad dat
het op commerciële basis niet meer
redde, is overgenomen door een 'super-
blad' op 'supercommerciële' basis.
De ontslag nemende collega's die de
moed hebben gehad, op tijd 'nee' te
zeggen tegen deze ontwikkeling, ver
dienen het medeleven van een volwas
sen publieke opinie. Het is te hopen,
dat ze weldra elders aan het werk
kunnen op een wijze die hun geweten
geen geweld aandoet.
Blue Movies slaat
alle records
AMSTERDAM De film Blue Movie
met zijn onverbloemde sex begon een
jaar geleden zijn bioscoop-succes in
acht theater-. Al heel gauw bleek de
publieke belangstelling zo groot dat
er steeds meer kopieën ingezet moes
ten worden. Op een gegeven moment
draaide Blue Movie in 29 theaters
tegelijk. Het duurrecord is gevestigd
door Roval in Maastricht waar deze
film op 21 september 1972 zijn 52ste
vertoningsweek inging, een unicum in
de geschiedenis van de Nederlandse
film. Maastricht wordt op de voet
gevolgd door Hulst waar men in 'Con
certgebouw' nu al 29 weken achtereen
naar Blue Movie komt kijken. Maar
ook Oostburg blijft weinig achter:
daar is de film in 'Ledel' aan
zijn 24ste week toe. Dat zal wel aan
de belangstelling van de Belgen te
danken zijn, want die mogen in eigen
land alleen een gecoupeerde versie
gaan zien. Overigens haalde die in
Brussel tot nu toe al de 18e week.
Momenteel draait Blue Movie in Ne
derland nog in 1! theaters over het
gehele land verspreid.
ADVERTENTIE
Links: Bep Nooy sr. aan het einde van haar toneelcarrière. Rechts: Bep Nooy sr. toen zij haar twaalfjarig toneeljubileum vierde.
door Leo Kleyn
Roerloos, met gesloten ogen, breekbaar, ligt ze in een van de kleed
kamers van theater 't Spant in Bussum op een stretcher. Ze heeft zo
juist voor het laatst gerepeteerd. Het is vrijdag 29 september, een
paar uur voordat 'Op hoop van zegen', Herman Heyermans' onver
woestbare 'spel van de zee', in de Bussumse schouwburg in voor
première zal gaan.
houder Han Lammers worden gehul
digd.
Na die huldiging zal Bep Nooy nog
een paar maanden op de planken
staan. Morgen gaat Het Amsterdams
Volkstoneel met 'Op hoop van zegen'
de provincie in. zoals dat heet, om in
februari terug te komen in de hoofd
stad, waar in 'De kleine komedie' een
serie voorstellingen zal worden gege
ven. Bij voldoende belangstelling zal
ook daarne nog elders in het land
worden opgetreden
Heimwee
Toen Bep Nooy in 1970 de Albert-
Van-Dalsumprijs van de gemeente
Amsterdam kreeg uitgereikt voor haar
rol van Na Druppel in 'De Jantjes',
zei ze in een interview met het Alge
meen Dagblad: 'Ik wil door blijven
spelen, zolang mijn benen en mijn
stem het nog doen'.
Hoewel haar stem, zoals ze ook zelf
tevreden vaststelt, nog even helder is
als toen, en ze, ondanks een vorig
jaar opgelopen heupbreuk, nog uitste
kend uit de .voeten kan, is Bep Nooy
toch van gedachten veranderd. Ze legt
uit waarom: 'Op 2 mei word ik tach-
Beppie Nooy, de leidster van Het
Amsterdams Volkstoneel die het stuk
regisseert, heeft dal veldbed aange
schaft ten behoeve van haar 79-jarige
moeder Beb Nooy sr., die in Heyer
mans' drama de beroemd geworden
rol van Kniertje speelt. En streng ziet
ze erop toe dat het niet ongebruikt in
die kleedkamer blijft staan.
Hoewel Beb Nooy sr. na de door haar
dochter voorgeschreven rust zegt het
'erg lief' te vinden dat Beppie zo om
haar denkt, wekt ze de indruk de
noodzaak van de voorzorgsmaatregelen
niet erg in te zien. Alle bezorgdheid
wuift ze tenminste weg. 'Dat wordt
me zo dikwijls gevraagd, of dat nou
niet vermoeiend voor me is. Maar dan
zeg ik altijd: het doet me niets. Ik
geloof dat ik zoveel van het toneel
houd, dat het me niet vermoeit'.
Desondanks neemt Bep Nooy met de
rol van Kniertje, die haar op het lijf
geschreven lijkt, afscheid van het to
neel. Ze doet dat op een moment
waarop ze er zestig jaar aan verbon
den is. Na afloop van de officiële
première, die vanavond in de Stads
schouwburg in Amsterdam wordt ge
geven, zal 'ze door het Amsterdamse
gemeentebestuur bij monde van wet-
ern
'Kond 1900'. zomaar een kleine tentoonstelling van tekennigen en
aquarellen uit eigen bezit van het Haags Gemeentemuseum met als
vage aanleiding de grote Mondriaan-presentatie daar. Mon
driaan was toen, in 1900, 28 jaar, en wie, zo wordt er gesteld, waren
destijds de andere kunstenaars van belang en hoe werkten, tekenden
ze?
tig. Ik kan nu nog alles, ik ben nog
helemaal gezond, maar ik kan over
een jaar, of over twee jaar, best een
euvel krijgen. Dan zou ik misschien
als een wrak afscheid moeten nemen'.
Met nadruk voegt ze eraan toe, duidp-
lijk verwijzend naar een artieste die
daarom berucht is geworden, maar
wier naam ze niet noemt: 'En terug
komen wil ik ook niet'.
Ze zal het, vreest ze, er wel moeilijk
mee krijgen. Als iemand die herhaal
delijk zegt idolaat te zijn van toneel,
zal ze straks met pijn in het hart
haar dochter op tournee zien gaan, en
zelf, na al die jaren, moeten achter
blijven in haar huis in Amsterdam-
Zuid. Ze weet zeker dat ze heimwee
zal krijgen, en dat ze dat scrabbelend,
puzzelend of lezend niet zal kunnen
verdrijven.
Als het aan haar vader, de toneelspe
ler Jan Dirk Blaaser. had gelegen, zou
Bep Nooy dat gevoel nooit gekend
hebben. Van haar vader ('een flinke,
grote man, met een heldere stem')
inoest ze naar de vormschool, ol ze
wilde of niet. en zt wilde duidelijk
met. Vader Blaaser had bepaald, dat
zijn op één na oudste dochter kleuter-
ondenvijzeres zou worden.
'Zo ging dat in die tijd', zegt Bep
Nooy. 'We waren met vijf meisjes en
twee jongens en het oudste meisje
moest bij het fröbelonderwijs. Omdat
mijn oudste zuster zwak was, moest ik
kwekeling worden. Ik wilde dolgraag
bij het toneel, maar daar kwam ge
woon niets van in. Die school was
vlak bij de toneelschool, dus je be»
grijpt wat dat voor mij betekende'.
Hoewel naar eigen zeggen een 'vrese
lijk eigenwijs mens', had Bep Nooy
het toch meer aan geluk dan aan
eigenwijsheid te danken dat ze toch
op het toneel belandde. In 1913, ze
was toen twintig en bezocht nog
steeds die vormschool, werd een actri
ce in het gezelschap van haar vader
ziek. Om de voorstellingen te kunnen
laten doorgaan, liet Jan Blaaser zijn
dochter toen maar invallen.
Ze speelde het rolletje in 'De vodden
raper van Parijs' zo voortreffelijk, dat
Jan Blaaser van zijn collega's te ho
ren kreeg. 'Je moet dat kind aan 't
toneel doen: dat kind heft 't' Bep
Nooy ging voor het fröbelonderwijs
('dat was alleen maar kinderen dril
len in die tijd, dat was niets vnor
mij') verloren. 'Mijn vader', vertelt
ze. 'heeft zich er toen maar bij neer
gelegd. Er komt tocl. niets van die
meid terecht, zei hij.'
grote bloemenmand bij zich'. En,
lachend: 'Nee, dat kusje heeft hij niet
meer gegeven'.
Sindsdien heeft Bep Nooy in vele
rollen geschitterd. Die van Kniertje
speelt ze nu voor de tweede keer.
Toen Esther de Boer-van Rijk er nog
lauweren mee oogstte, trad Bep Nooy
naast haar op als Marietje, de zwange
re vissersvrouw die weduwe wordt,
haar afscheid, gespeeld door Hannie
Vree. de vrouw van een van haar drie
kleinzoons.
Hel voorstel van haar dochter nog
eenmaal in 'Op hoop van zegen' te
spelen, had de voliedige instemming
van Bep Nooy. Ze is verknocht aan
dat hartverscheurende drama, al
wordt het nu wat ingetogener ge
speeld dan in vroeger dagen. 'Het
tempo is vlugger en er wordt ook niet
meer zo gegalmd. Dat vind ik wel
goed, dat is ook helemaal niet nodig'.
De rol van Marietje. wordt nu, bij
Hele stukken van de tekst kent ze van
de vorige keer. en dat maakt de
inspanning die Kniertje haar natuur
lijk toch kost, wat minder groot. Bep
Nooy is trouwens altijd rolvast ge
weest. Haar hele leven vertelt ze,
heeft ze aan slapeloosheid geleden, en
van die nood maakte ze een deugd
door haar rollen te repeteren. 'De rol
van Na Druppel ken ik nog helemaal
uit m'n hoofd'.
Hartklopping
Kusje
Vraag de DHZ-brochure aan bij
Nooitgedagt, Postbus 1, IJlst
't Heeft overigens helemaal niet in de
bedoeling gelegen daarvan eer afge
rond beeld te geven. Sommige kunste
naars, zoals bijvoorbeeld Breitner,
Wilsen of Klinkenberg, ontbreken
omdat het museum geen tekeningen
uit die tijd van hen bezit, die interes
sant genoeg waren. Geen gedocumen
teerde expos'tie dus. wèl oen klein,
heel plezierig kijkfestijn. Waar je pro
bleemloos genieten kan van J. H.
Weissenbruchs nooit vervelend spel
van licht, dat door zwaar opgestapelde
wolken tracht te dringen. Van vele
andere landschappen, getekend of gea
quarelleerd. \an Paul Gabriël. Mat-
thijs Maris, Floris Verster. Theo van
Hoyteina of Edzard Kon'ng.
Bladen, die je nu. na nog geen drie
kwart eeuw. met heimwee bekijkt: die
nog bijna onaangeraakte landschap
pen. nog niet verminkt door een
steeds verder om zich heen grijpende
mechanisatie. Je beleeft er even de
droom van een kunst, die nog ver
beelding kón zijn van pure schoon
heid. Toen, hoor je zo vaak. maakten
ze nog dingen, die gewoon mooi wa
ren. Waaraan je kon zien wat het
voorstelde.
't iOont de moeite hoe ze 'rond 1900'
over die pure schoonheid oordeelden.
Elke lijd blijf', voor zichzelf een raad
sel. Van Malthijs Maris is hier een
prachtige, mistige tekening van een
rivieroever. 'Het Handelsblad',
toen'van Tijs Maris, die de scho
ne natuur belastert op een wijze, dat
men hem wegens hoogverraad de deur
had moeten uitstoten.' En uit dezelfde
krant: 'De schelle, oogverblindende
blauwe lucht op het schilderij van
Gabriël zal weinigen bekoren. Het is
mogelijk, dat menige huismoeder een
dergelijke kleur bij het stijven van de
was bespeurt; maar Moeder Natuur
brengt zulk een afschuwelijke kleur
niet voort.'
Verder op deze tentoonstelling een
aantal voortreffelijke portretten van
II. J. Haverman, Isaac Israols (van
zijn vader). Jan Toorop en Jan Velh,
van wiens (vele) portretten ik wei
eens een aparte expositie zou willen
.ien. En werk van figuren, die nog
steeds min of meer ondergewaardeerd
worden, kijk maar eens naar die
zwartkrijttekeningen van Jacob van
Looy en vooral naar de pastel 'Paar
den bij do San Marco' van Marius
Bauer. Ook een aquarel als 'Spui
straat' van Floris Arntzenius is een
top. Mocht u nog naar de - - verleng
de Mondnaantentoonstelling gaan:
deze tekeningen niet vergeten!
G.K.
In 1918 getrouwd met Jan Nooy, die
ze bij het gezelschap van haar vader
had leren kennen en die in 19G2 na
een jarenlange ziekte overleed kon
Bep Nooy wegens de geboorte van
Beppie in 1919 drie jaar lang geen
toneel spelen. Na die onderbreking
keerde ze op even overtuigende wijzp
terug als ze begonnen was.
Alex Wunnink. de vader vari Karei
Wunnink, directeur van Carré en za
kelijk leider van Het Amsteidams
Volkstoneel, zocht een actrice voor
een rol in 'Dolle Hans' van Jan
Fabricius. Jan Nooy raadde hem aan
Bep te vragen, maar Wunnink vnUde
daar niet voor, omdat Beb Nooy nooit
bij hem had gespeeld.
Na enig heen-en-wecr-gepraat mocht
Bep Nooy die rol dan toch spe'.en.
Met pretoogjes vertelt ze dat in de
pauze Alex Wunnink achter het to
neel verscheen, om haar te compli
menteren. 'Kindje, zo hij, mag ik je
een kusje geven? Nou ja. daar hou ik
niet zo van. Niet dat ik preuts btn of
zo. maar dat zou ik toch niet zo gauw
doen. iemand een kusje geven of laten
geven. Bovendien, het was een veel
oudeie man. meneer Wunnink. Tk zei
hem dat hij ook eerst maar de hele
voorstelling moest zien. Nou. na af
loop kwaru hij weer; hij wilde toch
nog dal kusje geven. Hij had een
Na het rode boekje van partijvoorzitter
Mao, liet rode boekje voor soldaten,
het rode boekje voor milieu, het rode
boekje voor scholieren, het meer ge-
zagsgetrouwe rood-wil-blauioe boekje
voor scholieren, het witte boekje met
uitspraken van Jezus, het groene
boekje en de diverse kleuren psalm
en gezangen boekjes van de laatste
jaren is cr nu ook een oranje boekje,
niet te verwarren met hel eerder
verschenen oranje boekje voor sluff-
gebruikers, want het bedoelde boekje
is speciaal voor consumenten van
prinselijke uitspraken: het prinselijk
citatenboekje Bernhard-Claus. waarin
dan ook al of niet oranje gekleurde
uitspraken van vader en schoonzoon
zijn afgedrukt. Al die uitspraken zijn
door uitgeverij Paris-Manteau die
dit werkje op zakjormaat voor J 4.90
in de handel brengt overgenomen
uit artikelen in kranten cn tijdschrif
ten of uit interviews voor radio of
t.v.
Het is natuurlijk maar de vraag of
veel mensen belangstelling hebben
voor derdehands gedachten, althans
gedachten uit de derde hand, van
bijl*, prins Bernhard. zoals deze over
t.v.-kijken: 'Als ik iels moois zie en
het bevalt me. dan blijf ik wel kijken.
Maar het journaal zie ik bijvoorbeeld
praktisch nooit, omdat we meestal dan
net aan tafel gaan.' (1971). Of: 'Weel
je wat het is om een brug of een
gebouw te openen'.' Ik bedoel, icat je
daadwerkelijk doet? Je knipt een lint
door. Dar is alles. Je komt aanlopen,
cn met een schaar knip je een lint
door' (1971). Of over hanegevechten
(1970): 'Wel interessant' en dan: 'Ik
heb me kapot gelachen om twee ram
men die ze met een klap met de
horens in elkaar lieten lopen, ergens
in West-Java.' Of deze sterke: 'Voor
iedere geschoolde vakman ligt in
Zuid-Afrika een grote toekomst. Voor
ongeschoolden is het geen land'
(1954) en uit 1953: 'Nederlanders die
over voldoende geld beschikken, kun
nen in Abessinië veel bereiken', en een
belangrijke uit 1960: 'Het is een
sprookje dat een mens van spaghetti
dik zou worden
Prins Claus' uitspraken lijken, hoewel
hij zoveel jonger is dan zijn schoon-
vaker, op het eerste gezicht wat door
dachten Vaak gaan ze over het mi
lieu: 'Als we zo doorgaan geloof ik
dat we inderdaad geen overlevings-
bijverdienste
Wat nu precies zakenman Reinder
Zwolsman beweegt niet hier, maar
wel daar zijn zangtalenten ten toon te
spreiden, is nog altijd niet helemaal
duidelijk. Een feit is. dat hij het nu
opnieuw dèèr gaat doen, in een pro
testants-christelijke entourage. De
laatste keer (die voor hem tevens de
eerste in 't openbaar was) gebeurde
in Den Helder met het plaatselijke
interkerkelijk jeugdkoor en ditmaal
in de gereformeerde kerk van Beet-
sterzwaag. Op 20 oktober is daar een
bijeenkomst, waarvan de opbrengst
naar de zending gaat. Hetzelfde koor
uit Den Helder luistert het geheel op
en ook de heer Zwolsman schaart zich
dan vocaal onder de leiding van
dirigent J. Zeegers. Hoewel we ge
voeglijk mogen aannemen, dat de so
list deze bijdrage geheel pro deo le
vert, zou dit soort werk, nu Kurhaus
en Grand Hotel binnekort gesloten
worden - op den duur toch een aardi
ge bijverdienste kunnen opleveren.
ambtenarij
Over die slapeloosheid ('maar die had
ik vroeger ook al, hoor. dat heeft
niets met mijn leeftijd te maken')
doet Bep Nooy allerminst tragisch; je
zou denken dat ze dat ongerief veel
eer als een voorrecht beschouwt. Nie
mand zal Bep Nooy horen klagen;
slechts in een bijzin, en dan nog
uitdrukkelijker daarnaar gevraagd,
rept ze van de armoe die ook zij
vroeger 'in dit vak' heeft gekend.
'Ik ben altijd hard voor mezelf ge
weest'. zegt ze. Vorig jaar brak ze in
Gorcum, waar ze in 'De Jantjes' speel
de, haar heup, toen ze, op weg naar
het theater, over het speelgoed van
een paar kinderen struikelde. In 'net
ziekenhuis en daarna, in een revalida
tiecentrum, waar zc opnieuw mrest
leren lopen, weigerde ze van een stok
gebruik te maken.
Ze had maar één doel voor ogen. ze
wilde zo snel mogelijk weer dat to
neel op. en dan moet je niet aan een
stok -ennen. In verbazend korte tijd
kon /e ook weer lopen, en van dat
ongeluk, dat je op zo'n leeftijd maar
beter niet kunt krijgen, is nu niets
meer te merken, 'Ik ben blij dat ik zo
hard ben gewoest. Ik denk dat ik net
was, omdat ik nou eenmaal be/eten
ben van toneel'.
Die bezetenheid maakte haar onver
moeibaar. Acteurs klagen er nogal
eens over dat ze urenlang in een bus
moeten zitten, als ze in de provincie
optreden. Bep Nouy lacht erom. 'Ach.
je moet niet zeggen, ik vind dat erg
en ik vind dit erg. Ik was altijd weer
blij als ik op tournee kon gaan. En in
de bus. als de anderen zaten te sla
pen. zat ik voorin met de ehauffeur te
praten; ik hield de chauffeur wakker'
Mijmerend over het verleden en o*'er
het moderne toneel van nu ('dat 'P
maar seks en seks. niet dat ik stijf
bon. maar soms kunnen ze dmgen
zeggen, dat is gewoon gênant'), vindt
Bep Nooy plotseling haar waakzame
dochter naast zich. De door Beppie
Nooy toegemeten tijd is ruimschoots
overschreden. Het loopt tegen half
acht; over ruim een halt' uur zal het
doek opgaan.
3cp Nooy wil nog wel doorpraten,
maar Beppie is onvermurwbaar:
Kniertje moet nog even op de stret
cher. Straks, op het toneel zal haar
nart het weer zwaar tc verduren krij
gen. Bep Nooy: 'Als Kniertje moet ik
op een gegeven moment z.pggeii: 'Ik
krijg er een hartklopping van'. Maar
ik weet niet eens wat dat is'.
Sinds vier jaar is al is de vrouw van
de Italiaan Moscardelli uit Aquila
overleden. Niet voor hem. want ze
zijn nog altijd gelukkig getrouwd,
maar voor het plaatselijke belasting-
bureau, dat in 1969 begonnen is met
de jaarlijkse toezending van een aans
lag voor de successiebelasting', in ver
band met het overlijden'. Elk jaar
weer is de gelukkige echtgenoot naar
het bureau gestapt om te zeggen dat
het niet waar is. Er volgde dan een
welgemeende verontschuldiging, maar
de aanslag kwam prompt opnieuw in
de bus. 4
Vorig jaar pakte Moscardelli het an
ders aan. Hij nam zijn vrouw mee als
levend bewijs, maar ook dat heeft
niet geholpen, want deze week.
jawel. Herboren worden bestaat blijk
baar niet vonr een ambtenaar.
^<0dilIt.
Blazen In het Noordbrabantse
Den Dungen vindt op 14. 15 en 21
oktober he' landelijk concours voor
blaaskapellen plaats, waarop 39 kapel
len uit het hele land blazen wat ze
kunnen om de 'gouden edelweiss' te
bemachtigen.
kansen hebben en is het misschien
wel onverantwoord om nu kinderen te
krijgen' (1972) cn een jaar daarvoor:
'Je moet niet zoveel kijken naar het
jaar 2000, je moet het nu doen. En
alles wat we nu goed doen, is ook
goed in het jaar 2000. Alles wat we
nu verkeerd doen is ook verkeerd in
het jaar 2000.' Over het voortbestaan
van de monarchie zijn de heren Van
Oranje het niet eens. Prins Bernhard
is vrij van alle twijfels: 'Zeker nog
een generatie. Daarna weet ik het
niet meer' (1971), maar rij» schoon
zoon zegt in 1970: 'Wij proberen onze
kinderen, vooral onze oudste soon, zó
op te voeden dat hij, als het moet, de
functie op de troon kan overnemen.
Maar hoe de maatschappij in Neder
land zich zal ontwikkelen cn of er
voor hem nog een plaats zal zijn, is
natuurlijk vólkomen open.'
Nog een paar van prins Bernhard uit
respectievelijk 1956 en 1960: 'In het
land regeert mijn vrouw, thuis ben ik
de baas' en 'Ik heb weinig ervaring
in zelfbestuur. Ik behoor lot de
strengst geregeerde mensen ter we
reld', waarop een citaat van voor
zitter Mao aardig aansluit: 'Alle ware
weten ontspringt uit directe ondervin
ding.' Mao zegt ook ergens: 'Politiek
werk is de vitale verbindingslijn voor
alle economisch werk', en het is maar
goed dat onze oudste prins niets met
hem te maken heeft, want die vindt
over binnenlandsepolitiek: 'Goddank
interesseer ik me er niet voor. Als ik
daaraan begon zou ik me vermoedelijk
ergeren.'
Prins Claus en Mao vertonen hier en
daar een treffende gedachtenovereen-
komst. De eerste zegt in 1970 over
ruimtelijke ordening en bevolkingspo
litiek: 'Het gaat om de manier waar
op. De bevolking zou zó opgevoed
dienen te worden dat iedereen beseft
dat 'l zo langer niet kan Mao wil 'de
massa oproepen methoden in praktijk
te brengen om de problemen van de
massa op te lossen en de mensen zelf
hun bevrijding en geluk te laten
bewerkstelligen.
Moet je 'het prinselijk citatenboekje'
nou interessant of onbenullig noe
men? Moeilijk vast te stellen na zo'n
Jehova's Getuigen-achtige knipperij
als de uitgever toegepast heeft. Wie
weel hoe aardig het verhaal in z'n
geheel over dat dik worden door
spaghetti-eten geweest is.
onsje hond
Het hondje Finandos Libclulle is zelf
ook al een kleintje, maar haar eerste
kind wordt beschouwd als het klein
ste puppy dat ooit in Denemarken ter
wereld gebracht is. Een paar dagen
geleden wierp Finandos Libclulle een
half onsje hond en zelfs nu het al een
klein beetje gegroeid is. past het
nrart-witte diertje nog met gemak in
een huishoud-Iucifersdoos.
nassau
De (vroeg) wakkere radioluisteraar
zal sinds het begin van het radio- en
t.v.-whiterseizoen iets geheel nieuws
vijf minuten voor het nieuws (van
zeven uur in de ochtend) hebben
opgemerkt: de melodie van 'Wilhel
mus van Nassau'.., zonder de laatste
lettergreep '..we' of ook wel '...en',
want de pas geboren herkenningstune
van de drie Hilversumse zenders om
val niet meer dan de eerste acht
toontjes. Op één wordt het deuntje
door zachte, nog wat slaperige fluiten
uitgevoerd, op twee door veel helder
der hobo's en op drie gaat het elcctro-
nisch. Aan die verschillende uitvoe
ringen moet de zender herkend kun
nen worden en dat zal na even wen
nen ook wel lukken Een klein raad
seltje op dz vroege ochtend blijft,
waarom dan bovendien zo nodig een
presentator respectievelijk omroepster
elke vijftien seconden moet zeggen
welke Hilversum nou precies aanstaat.
Zeker voor de mensen die moeilijk
echt wakker kunnen worden.
Inhaalmanoeuvre.
