Noordvietnamezen
verbreden fronten
Scheiding nog
dieper gevoeld
'HET VOLK WIL EINDELIJK RUST, VREDE EN ETEN'
pussische dwangarbeiders
naaiden hun mond dicht
Mansfield naar China
Met een lach en een traan
Nieuwe aanval op
Solzsjenitsin in
Russische krant
Radicale partij
treedt uit het
Chileense kabinet
Jonge Vietnamese vrouw pleit hartstochtelijk voor vrede
(UW/KWARTET ZATERDAG 8 APRIL 1972
BUITENLAND T7 K9
doorbraak ten noorden van Saigon
JGON (AP, Reuter, IJPI) Ondanks de opnieuw verhevigde Amerikaanse luchtacties in Viet-
m hebben de Noordvietnamezen en de Viet-Congstrijders hun stellingen, die zij bij hun offensieven
de afgelopen dagen hebben veroverd, kunnen behouden. Integendeel, zij hebben gisteren twee
luwe fronten geopend in het westelijke Centrale Hoogland vlakbij het punt waar de grenzen
n Vietnam, Laos en Cambodja bij elkaar komen en in de Mekong-delta, ten zuidwesten van
jlgoii. De districtshoofdstad Loc Ninli op 120 km ten noorden van Saigon hebben zij na drie
geil strijd op de Zuidvietnamezen veroverd.
nderden Amerikaanse jachtbom-
inwerpers hebben aanvallen uit ge-
»rd op Noord-Vietnam. Vanuit ba-
I in Thailand en Zuid-Vietnam en
oaf vliegdekschepen van de Zevende
aot werden volgens een Amerikaan
woordvoerder aanvallen gelanceerd
vrachtwagenparken, radar-installa-
s en raket-lanceerinstallaties. Op de
ivallers in het noorden werden
ar de Amerikanen acht-motorige B-
bommenwerpers e,n gevechtsheli-
iters losgelaten, terwijl vijf Ameri-
inse onderzeebootjagers de Noord-
tnamese kust met middelzwaar vijf
>geschut bestoken dat een rij-
lijdte heeft van ruim elf km.
flgens Amerikaanse militaire krin-
heeft de Amerikaanse luchtmacht
I al meer dan 400 aanvalsvluchten
i Noord-Vietnam uitgevoerd, sinds
30.6sCsident Nixon donderdag het bevel
toe gaf. Volgens de Amerikanen
;n zij hierbij twee toestellen ver-
maar de Noordvietnamezen zeg-
gisteren alleen al drie vliegtuigen
hebben neergeschoten, waardoor
totaal aantal neergeschoten toes-
;n al op 13 zou zijn gekomen,
irdvietnamees geschut heeft de
.7sinerikaanse torpedoboot jager Lloyd
homas licht beschadigd.
59 e Amerikanen zullen Noord-Vietnam
so 75»t zo lang bombarderen, tot dat de
H ^pordvietnamezen hun bereidheid te
kennen geven ln Parijs te onderhan
delen en zijn troepen over de gedemi
litariseerde zone op eigen gebied te
rug te trekken. Dat heeft de Ameri
kaanse minister van defensie Laird
gisteren op een persconferentie mee
gedeeld. 'Tot aan deze voorwaarden is
tegemoet gekomen, zullen wij door
gaan de noodzakelijke macht te ont
plooien, teneinde onze troepen te be
schermen, terwijl deze uit Zuidoost-
Azië teruggetrokken worden
Parijs' Overleg
In Parijs hebben de Amerikanen en
de Zuidvietnamezen een nieuw aan-
IOSKOU (Reuter) Volgens een ondergrondse krant in Moskou hebben vijf-
jen gevangenen in een dwangarbeiderskamp ln de buurt van Leningrad in
jiaart hun mond dichtgenaaid uit protest tegen hun levensomstandigheden,
7óks gevangenen zijn toen meteen overgebracht naar een speciale psychiatrische
7 iirichting in Leningrad en de rest kreeg eenzame opsluiting. De directeur van
iet kamp is van zijn functie ontheven, aldus het maartnummer van Kroniek
'an Actuele Gebeurtenissen, een getypt pamflet dat om de twee maanden ille-
(aal verschijnt.
Bet is niet de eerste keer dat dit soort berichten uit Russische werkkampen
komen. In zijn boek 'Mijn Getuigenis' heeft Anatoli Martsjenko tal van ge-
9.3 fallen van zelfverminking door wanhopige gevangenen opgesomd.
n hetzelfde nummer van de Kroniek staan ook bijzonderheden over een proces
lat in november van het vorig jaar in Swerdlowsk in de Oeral Is gehouden.
Daarin werden zeven beklaagden veroordeeld tot tussen de twee en vijf Jaar
irbeidskamp met verzwaard regime, omdat ze tegen de staat gerichte aktlvl-
lei ten bedreven zouden hebben
Sen achtste beklaagde werd naar het Serbsky-instltuut voor psychopaten in
Moskou gestuurd. Daar zou vastgesteld zijn dat hij leed aan een gespleten
persoonlijkheid en vervolgingswaanzin.
bod van de Noordvietnamezen en de
Viet Cong van de hand gewezen om
het vredesoverleg nieuw leven in te
blazen. Zij beschuldigden de commu
nisten ervan dat deze alleen maar een
militaire overwinning zoeken en geen
regeling van het conflict via onder
handelingen willen.
Het Noordvietnamese militaire opper
commando heeft intussen de troepen
opgeroepen om zich tot het uiterste
in te spannen Zuid-Vietnam te 'bevrij
den en de vijand te vernietigen'.
De Sowjet-Unie heeft gisteren een
voorstel van Engeland van de hand
gewezen om opnieuw een internatio
nale conferentie inzake Vietnam in
Geneve bijeen te roepen. Engeland en
de Sowjet-Unie zijn beide voorzitters
van de conferentie van Geneve van
1954, die destijds een regeling trof
voor de Indochinese oorlog. De Russi
sche ambassadeur ln Londen, Miachil
Smirnowski, zei tegen de Britse func
tionaris van buitenlandse zaken, die
hem het voorstel deed, dat de Ameri
kanen er beter aan deden weer naar
de conferentietafel in Parijs terug te
keren. Het vredesoverleg in Parijs
werd op 23 maart op instigatie van de
VS voor onbepaalde tijd opgeschort.
De Sowjet-ambassadeur heeft voorts
geweigerd een nota te accepteren van
de Zuidvietnajnese regering, die hem
via de Britse regering was aangebode-
Ondanks het optimisme van de Ame
rikaanse minister van defensie Laird
gisteren, dat de Zuidvietnamezen het
wel zullen houden, omdat zij 'de nodi
ge kennis van zaken, de middelen en
het vermogen hebben om een doel
treffende campagne op de grond in
hun eigen land op touw te zetten', zag
het er gisteren- allerminst naar uit.
dat de Zuidvietnamese troepen het
tegen hun tegenstanders konden opne
men. Anderzijds kunnen de Ameri
kaanse vliegtuigen door beter vlieg
weer hun luchtacties tegen de Noord
vietnamezen effektiever doorzetten.
WASHINGTON (UPI) De democra
tische leider in de Amerikaanse senaat
Mike Mansfield en zijn republikeinse
collega Hugh Scott zullen op 16 april
voor een bezoek van drie weken naar
China vertrekken. Zij zullen verschei
dene steden bezoeken en regerings
autoriteiten ontmoeten.
De bezoeken van Westberlijners aan Oost-Duitsland brachten veel
vreugde, maar het afscheid nemen viel zwaar.
door Jaap den Boef
Het is de vraag of de autoriteiten van
de DDR erg gelukkig zijn met de
bezoeken, die talrijke Westberlijners
ter gelegenheid van Pasen aan Oost-
duitse familieleden en vrienden heb
ben gebracht. Want de bevolking van
de DDR heeft de bezoekers duidelijk
laten merken, hoe zij denkt over de
voortdurende verdeeldheid van Duits
land. Het verlangen naar hereniging
is blijkbaar ook in Oost-Duitsland on
uitroeibaar, ondanks de betrekkelijke
welvaart die men er al jaren kent
betrekkelijk omdat de DDR wel het
welvarendste land van Oost-Europa is,
maar eenvoudig nog niet met West-
Duitsland kan worden vergeleken.
Bijna elf jaar nadat Ulbricht rondom
West-Berlijn de beruchte muur liet
optrekken, hebben de Oostduitsers af
geleerd naar het Westen te vluchten
(al deden enkele leden van de 'Volks-
spolized' het enkele dagen geleden
nog). Er zijn zelfs heel wat vroegere
DDR-burgers naar 'het Oosten' terug
gekeerd, omdat ook West-Duitsland
voor hen niet 'zoveel bleek te beteke
nen als zij zich hadden voorgesteld.
In veel gevallen waren de familieban
den sterker dan de verlokkingen van
het Tjetere leven' ln de Bondsrepu
bliek. Men heeft zich neergelegd bij
de onveranderlijkheid van de bestaan
de toestand, hetgeen echter niet bete
kent dat de gedachte aan hereniging
niet meer leeft.
DDODSBANG
Voor de Wesduitsers was het uitstap
je naar de DDR een welkom gevolg
van de toenadering van de regering te
Bonn tot de Sowjet-Unie en de andere
landen van het Warschaupact. Ook zij
moesten echter met een lach en een
traan afscheid nemen in de hoop, met
Pinksteren nog eens 'door de muur'
te kunnen gaan.Hoe diep de scheiding
wordt gevoeld werd gedemonstreerd
door de uitspraak van een vrouw die
haar zoon had bezocht: 'Het was ge
weldig hem weer te zien. Maar het
was zo pijnlijk, opnieuw van hem te
moeten scheiden'.
AFWACHTEN
In de DDR leven deze gevoelens ui
teraard ook, met dit verschil dat men
daar maar moet afwachten of er weer
eens iemand op bezoek komt. Zelf
mogen zij niet naar West-Berlijn of
naar West-Duitsland gaan. Hoogstens
slagen zij er in een reisje naar Polen
of Tsjechoslowakije te maken, of als
ze veel geluk hebben nog wat verder
het gebied van de Warschaucactlan-
den in. De jongste bezoeken m West-
Berlijn hebben daar weer mis op
gevoelige wijze aan herinnerd.
Nu is het een publiek geheim dat het
verlangen naar hereniging steeds aan
beide zijden van de prikkeldraadver
sperringen heeft geleefd, zelfs onder
talrijke partijleden. De officiële poli
tiek van de DDR was onder Walter
Ulbricht gericht op vereeuwiging van
de scheiding door het bestaan van
twee afzonderlijke Duitse staten af te
dwingen. Onder zijn opvolger Erich
Honecker is deze lijn consequent
doorgetrokken. De bezoeken ter gele
genheid van Pasen hebben echter dui
delijk gemaakt dat ook de nieuwe
partijleider er niet in is geslaagd, de
Oostduitsers er van te overtuigen dat
West-Duitsland net zo'n Vreemd land'
ls als bijvoorbeeld Oostenrijk of Zwit
serland.
Het onverwachte bezoek dat Honecker
aan Moskou heeft gebracht, kan wel
eens verband houden met de proble
men. die de welwillende houding van
de DDR tegenover 'de andere Duit
sers' met zich meebrengt. Aanvanke
lijk was Honecker helemaal niet van
plan, toeschietelijk te zijn. Dat gold
niet alleen voor de pasjesregeling,
maar ook voor de onderhandelingen
over de lnterduitse betrekkingen. Na
dat de Sowjet-Unie blijkbaar in Oost-
Berlijn had geïntervenieerd, bleek
veel in een sneltreinvaart geregeld te
kunnen worden om het de weifelaars
in Bonn gemakkelijker te maken vóór
de verdragen met Moskou en War
schau te stemmen.
Het is dan ook niet uitgesloten dat
Honecker de pas (en misschien ook
de pasjes voor Pinksterbezoeken) wat
wil inhouden. Want het is nog geens
zins zeker dat de Westduitse Bonds
dag zich op 4 mei met een absolute
meerderheid vóór de verdragen zal
uitspreken. De mogelijkheid bestaat
zelfs, dat de oppositie onder leiding
van Rainer Candidus Barzel voor die
tijd zal proberen, het kabinet van
kanselier Willy Brandt ten val te
brengen en Barzel zelf in het kanse
lierszadel te helpen. Dat kan gebeu
ren als de verkiezingen ln de deel
staat Baden-WUrttemberg op 23 april
de christen-democraten de alleenheer
schappij zouden bezorgen.
Honecker zou ook verontrust zijn
over het aan de Sowjet-Unie toege
schreven voornemen, niet met be
krachtiging van het viermogendheden-
akkoord over Berlijn te wachten tot
dat de Bondsdag de verdragen heeft
geratificeerd. Moskou zou van plan
zijn, het akkoord definitief te onder
tekenen voordat president Nixon zijn
bezoek aan de Sowjet-Unie zal bren
gen. Een dergelijke stap zou de DDR-
leiders bijzonder ongelegen komen.
Ongetwijfeld heeft Honecker in de
Russische hoofdstad uit de eerste
hand vernomen, wat in het Kremlin
precies is uitgedokterd.
Aangezien Moskou er veel aan gele
gen is, dat de omstreden verdragen zo
snel mogelijk worden geratificeerd,
zal Honecker voorlopig nog ernstig
rekening moeten houden met de wen
sen van het Kremlin. Het feit dat de
Russische ambassadeur in Bonn Wa-
lentin Falin, zich eveneens in Moskou
bevindt, kan er op duiden dat er een
dringende reden was om overleg te
plegen. Dat de argumenten van Falin
zwaarder zullen wegen dan die van
Honecker mag zonder meer worden
aangenomen.
MOSKOU (UPI, REUTER) Troed,
het dagblad van de vakbonden ln de
Sowjet-Unie heeft gisteren een lange
aanval gepubliceerd op de schrijver
Aleksander Solzsjenitsin, die in 1970
de Nobelprijs voor literatuur kreeg.
De prijs zou komende zondag aan de
schrijver worden uitgereikt, maar de
plechtigheid is inmiddels afgelast, om
dat een lid van de Zweedse academie,
die de prijs zou uitreiken, geen visum
voor de Sowjet-Unie heeft gekregen.
In Troed werd gistermorgen een hal
ve pagina overgedrukt uit een Pools
tijdschrift waarin de nieuwe roman
'Augustus 1914', die Solzsjenitsin
heeft geschreven over de eerste wereld
oorlog, wordt gekraakt Volgens de
schrijver van het artikel is het geen
wonder dat de roman in het Westen
zo is geprezen. Het boek zou de
Russische soldaten en officieren door
het slijk halen. Daarentegen zou het
Duitse leger van keizer Wilhelm 'in
een erg aantrekkelijk licht' zijn ge
plaatst Volgens Troed kunnen de
Westduitse militaristen het boek van
Solzsjenitsin zo gebruiken voor hun
propaganda. 'Hij heeft alleen feiten
gekozen die de Sowjet-Unie kunnen
bevuilen', meent het blad.
SANTIAGO DE CHILI (EFE) De
linksradicale partij (PIR) heeft zich
teruggetrokken uit de Chileense coali
tieregering van president Allende. De
voorzitter van de PIR. senator Luis
Bossay, maakte dit bekend na een
onderhoud met president Allende. De
twee PIR-ministers. Manuel Sanhueza
van justitie en Mauricio Junk van
mijnbouw, hebben hun ontslag inge
diend.
De PIR verschilt met de regering-
Allende van mening over een voorge
nomen grondwetswijziging, waardoor
de economische orde in Chili ingrij
pend wordt veranderd. Minister San
hueza was een groot voorstander van
overleg met de christendemocratische
oppositiepartij over het constitutione
le geschil dat over deze kwestie is
ontstaan. President Allende heeft na
melijk onlangs zijn veto uitgesproken
tegen een amendement van de chris
tendemocraten op de grondwetswijzi
ging, dat werd gesteund door de oppo
sitie, die de meerderheid heeft in
beide kamers van het Chileense parle
ment.
Ondanks haar naam staat de links
radicale partij dicht bij het centrum.
Het conflict betreft een amendement
op de grondwet waarmee de christen-
demcraten willen voorkomen dat de
regering maatschappijen kan nationa
liseren zonder raadpleging van het
parlement. De regering Allende heeft
tot dusver met decreten en het opko
pen van aandelen grote sectoren van
de ecnomie onder staatscontrole ge
bracht. De oppositie wil de regering
verplichten alle nationalisatieplannen
aan het parlement voor te leggen,
waarin zij de meerderheid heeft
Onderstaand interview werd ons gegeven door Cao
Ngoc Phuong, 34 jaar oud, afkomstig uit Zuid-
Vietnam. Deze overtuigde pacifiste was deze week
één van de sprekers op de conferentie in Drieber
gen over de mogelijkheden van geweldloze ver
anderingen in de wereld. Tot onze verbijstering
j ontmoetten we ditmaal niet een flemerige, theore
tiserende, halfzachte idealist, maar iemand die al
jaren praktisch werk doet om iets aan de hopeloze
toestand in Zuid-Vietnam te doen.
Cao Ngoc Phuong vluchtte eind 1968 uit Vietnam,
toen zij opnieuw in de gevangenis dreigde te ko
men vanwege haar verzet tegen de eindeloze oor
log en haar ondergrondse activiteiten tegen de
regering in Saigon. Via allerlei sluikwegen lukte
het de boeddhistische gemeenschap om haar uit
het land te smokkelen en haar veilig in Parijs te
doen belanden. Daar werkt zij als vertegenwoor
digster van de Zuidvietnamese boeddhistische vre-
1 desdelegatie, een delegatie, die niemand wil erken
nen, omdat de Zuidvietnamese boeddhisten geen
leger en geen bombardementsvliegtuigen achter
zich hebben. Weliswaar vertegenwoordigen zij
zeker 80 procent van het Zuidvietnamese volk of
meer, nl. de hele plattelandsbevolking en een deel
van de stadsbevolking. Maar noch de Amerikanen,
noch de Noordvietnamezen, noch het Bevrijdings
front, noch de regering in Saigon hebben deze
groepering tot dusver aan het woord willen laten.
Toch groeit de kracht van de Zuidvietnamese
boeddhisten zo zeer, dat het Bevrijdingsfront vorig
jaar openlijk erkende, dat het niet alleen het Zuid
vietnamese volk vertegenwoordigde, maar dat ook
de boeddhisten en de anti-regeringsgezinde katho
lieken hierop aanspraak kunnen maken. Maar op
de conferentie van Versailles inzake de door Ame
rika in Vietnam gepleegde oorlogsmisdaden enige
weken geleden liet het Bevrijdingsfront opnieuw
niet toe, dat de boeddhisten aan het woord kwa
men.
De boeddhisten van Zuid-Vietnam bevinden zich
in een voortdurende machtsstrijd tegen de rege
ring in Saigon plus de Amerikanen enerzijds en
het Bevrijdingsfront en de regering in Hanoi
anderzijds. Zij vormen de buffer tusen de strij
dende partijen. Zij worden door beide partijen
vervolgd. Toch is het duidelijk, dat juist zij in feite
de stem van het Zuidvietnamese volk in de toe
komst vertegenwoordigen, tenzij men de heilloze
dictatuur in dat land wil laten voortbestaan. Om
die reden is Cao Ngoc Phuong van zo'n groot be
lang.
door Michael Stein
I TJ wilt een beeld hebben van het
Zuid-Vietnam van vandaag? Ga maar
naar het kamp Phu T()ng Hoa, vlakbij
Cholon. Daar bevinden zich 11.600
mannen, vrouwen en kinderen, allen
oorlogsvluchtelingen. Let niet op de
modderpoelen, op de onvoorstelbaar
onhygiënische toestanden. Concen
treer u alleen maar op de mensen.
Dan merkt u dat sommigen helemaal
verstard zijn, dat ze op houten beel
den lijken. Ze kijken maar voor zich
uit en reageren niet, ook al schudt u
hen door elkaar.
In dat kamp ontmoette ik een oude
vrouw, die alleen nog maar gierend
lachte. Een dorpsgenoot van haar, die
nog spreken wilde, vertelde dat haar
man twintig jaar geleden door de
communisten werd gedood. Zij had
acht kinderen, in de leeftijd variërend
van 14 jaar tot een paar maanden. De
pudste zoon hielp haar aanvankelijk
op het land. Maar hij werd voor het
leger van Saigon opgeroepen en korte
tijd later sneuvelde hij. Het tweede
de kind, een dochter, had de taak van
haar broer op het land overgenomen.
Maar zij werd door de Amerikanen
als een Vietcong-agente' neergescho
ten. Enige tijd later werd haar huis
gebombardeerd en verloor zij drie van
haar kinderen. Zij vluchtte, maar tij
dens die vlucht kwamen de Ameri
kaanse vliegtuigen opnieuw en verlo
ren ook de overige kinderen het
leven. Zij kan nu alleen nog maar
lachen, gek van verdriet als ze is
geworden. Haar wederwaardigheden
zijn typerend voor zo velen van ons
volk. Wij worden afwisselend door de
communisten en de Amerikanen be
vrijd, maar worden intussen door bei
de kanten uitgeroeid.
Kunt u zich voorstellen, wat het over
grote deel van ons volk wil? Waaro
ver 90 procent van de mensen of
meer alleen nog maar kan denken?
Rust willen ze, vrede willen ze, eten
willen ze. En als ze nog kracht over
hebben om Iets te willen, willen ze
een dak boven hun hoofd. Dacht u
heus dat de Vietnamese boer op het
land in de omstandigheden, waaron
der hij leeft, nog belangstelling heeft
voor de ideologie van deze of de
andere partij? Meer dan 25 jaar wordt
zijn leven alleen door angst beheerst.
Hij is alleen nog maar geïnteresseerd
in het verloop van de oorlog, als één
of meer van zijn kinderen actief voor
een partij vecht. En als de strijd weer
uitbreekt, zal die boer tot de Boeddha
bidden: 'Zorg voor mijn zoon, dat hij
het er levend van afbrengt'. En hij
zal de Boeddha danken, als zijn zoon
toevalligerwijs in leven is gebleven.
Wat is ons eerste doel? Dat de Ame
rikanen eruit gaan, dat de gangsters
van Nixon verdwijnen, die de gang
sters in Saigon met hun reusachtige
hulpmiddelen aan de macht laten
blijven. Als de Amerikanen weg zijn
en natuurlijk ook hun vliegtuigen
dan kan er eindelijk iets gedaan
worden om tot vrede te komen.
Waarom? Omdat voor alle Vietname-
zen misschien die drie procent
uitgezonderd, die ln Saigon zwaar aan
de oorlog verdienen en die zich zon
nen in hun geleende macht omdat
voor alle Vietnamezen de Amerikanen
alleen maar indringers zijn, imperia
listen, die htm eigen doelen na
streven. Dat vinden nu zelfs de fel
anti-communistische Vietnamezen. Dat
vinden zelfs de ambtenaren van de
regering in Saigon. Dat vinden zelfs
de soldaten van het leger.
Waarom denkt u dat de Zuidvietname
se soldaten zo hard weghollen, als er
gsetreden moet worden? Omdat ze
Cao Ngoc Phoeng: pacifiste.
zich schuldig voelen, dat ze vechten
voor een vreemde mogendheid. Omdat
ze niet weten, voor wie of voor wat ze
vechten. Omdat ze niets hebben om
voor te vechten.
Als de Amerikanen echt weg zijn uit
Vietnam, dan kan er iets aan de
vrede worden gedaan. Dan zal de
regering in Saigon een eenzijdig
staakt-het-vuren moeten afkondigen,
omdat wij de boeddhisten van
onder af de regering daartoe zullen
dwingen. Dan zullen Thieu en zijn
mannen wel gedwongen worden een
eind te maken aan het zinloze bloed
vergieten. En dan moeten ook de
regering in Hanoi cn het Bevrij
dingsfront volgen, want ook die kun
nen niet de wil van de bevolking
helemaal negeren.
En wat de bevolking wil, is overdui
delijk. Jullie in het Westen hebt er
geen flauw idee van, wat deze oorlog
met ons doet. Als jullie er al belang
stelling voor hebben, dan theoreti
seren en politiseren jullie. Maar als
jlulie zelf ook maar één dag werkelijk
met deze oorlog te maken zouden
hebben, alleen maar één enkele dag,
dan zou die allang afgelopen zijn.
Maar wij zitten er meer dan 25 jaar
mee. Nee, ik verwijt het jullie niet
eens, want ik weet dat een paar dode
Vietnamezen op jullie beeldscherm
anders aanvoelen, dan wanneer je
daar een stervende baby in je anmen
houdt of een dag lang door bombarde
menten gedode dorpelingen begraaft,
zoals ik heb gedaan.
Waarom ik niet bij het Bevrij
dingsfront ben? Omdat die in feite
door de communisten beheerst wordt,
ook al zijn die daar in de minderheid.
En de communisten hebben te vele
en te grote fouten gemaakt, destijds
in het noorden bij de landbouwher
vormingen en toen ze de katholieke
priesters hebben vervolgd en ver
moord. De communisten geloven al
leen in hun eigen zaligmakende theo
rieën. Maar wij. Vietnamezen, zijn
voor het overgrote deel boeddhisten.
En het Vietnamese boeddhisme is een
nationale religie met zijn eigen natio
nale kenmerken. Wij hebben onze
eigen tradities en onze eigen reali
teiten. Onze problemen zijn niet alle
maal te ondervangen door een starre
ideologie, die een model van buitenaf
zomaar wil overnemen, zelfs al heeft
zo'n model ergens anders wel voldaan.
Wij, in het zuiden van Vietnam, zijn
zelfs iets verschillend van de mensen
in het noorden. Wij zijn misschien
wat gemakkelijker, wat soepeler en in
het noorden zijn ze wat harder. Zelfs
onze communisten hier zijn iets ver
schillend van die in het noorden,
ze zijn hier minder leerstellig.
U vraagt me, of ik de Amerikanen
haat. Nee, ik haat hen niet. Ik ben
zelfs twee maanden in Amerika ge
weest om voor onze zaak te pleiten.
Dat was in 1969, nadat ik uit Vietnam
gevlucht was. In de VS merkte ik pas
goed, dat de mensen daar door hun
regering met een massale propaganda
bedrogen worden, zoals onze regering
ons tracht te bedriegen met haar
eenzijdige voorlichting en haar pers-
censuur. De Amerikanen denken in
grote meerderheid nog steeds, dat zij
kwamen om ons democratie te geven
en ons van het communisme te
redden. Ik heb vele diep gelovige
christenen daar, die zo dachten,
gezegd dat God hun moge sparen voor
een dergelijke bescherming en voor
zo'n soort redding.
Maar al in Vietnam probeerde ik te
begrijpen, waarom de Amerikaanse
soldaten zo beestachtig optreden. Ik
kan in hun ogen de angst zien. Ze
zijn doodsbang, want voor hen is
iedere Vietnamees een potentiële
Vietcong-aanhanger, zoals voor ons ie
dere Amerikaan onze moordenaar kan
zijn. De uitroeiing van My Lai is
maar één in een lange serie
moordpartijen geweest. Wij in Viet
nam hebben duizenden My Lai's ge
had. En omdat de Amerikanen vreem
delingen zijn, buitenstaanders, is het
moorden en vernielen voor hen gemak
kelijker dan voor de communisten,
die zich tenslotte tegenover hun eigen
volksgenoten bevinden.
Ik werkte in een dorp, dat op een
gegeven dag door de Amerikanen om
singeld werd. Ze kwamen voorzichtig
aansluipen, met hun wapens in de
aanslag. Ik was doodsbang. Want er
hoefde maar één van die Amerikanen
uit zenuwen een schot te lossen, of
de anderen zouden in paniek geraakt
zijn en ons allen uitgemoord hebben,
omdat ze dachten dat een Vieteong-
man op hen schoot. Teon de hut,
waarin ik woonde, doorzocht werd,
vroeg ik aan die Amerikaan in het
Engels, wat hij eigenlijk wou. Hij
schrok ontzettend, dat een Vietnamees
in dat primitieve dorp hem in zijn
eigen taal te woord stond. De legde
hem uit, dat er sinds jaren in die
omgeving al geen Vietcong-mensen ge
weest waren. Twee jaar tevoren had
den zij het commune-huis van het
dorp in brand willen steken en het
dorpshoofd willen doden. Maar de
mensen hadden hen gesmeekt het niet
te doen, omdat anders het hele dorp
in vlammen op zou gaan en het
dorpshoofd altijd goed voor de
mensen geweest was. Ze waren toen,
zonder iets te doen, vertrokken. Dat
vertelde ik aan die Amerikanen en
gelukkig vonden ze niets wat op een
Vietcong-aanwezigheid kon lijken. Er
werd op die dag in dat dorp niet
gemoord.
Wij Vietnamezen willen rust. Wij
weten dat de vreemdelingen ons niets
goeds brengen. Wij hebben een oude
geschiedenis en hebben genoeg daar
van kunnen leren. De vreemdelingen
wilden ons altijd zogenaamd be
schermen, maar in werkelijkheid kolo
niseren. Dat hebben de Chinezen ge
daan, dat deden de Fransen en dat
doen nu de Amerikanen. De realiteit
van het Vietnam van vandaag is, dat
90 procent van de mensen door een
minieme minderheid in Saigon uitge
zogen en geëxploiteerd wordt. En dat
die minderheid door het gehele Ameri
kaanse militaire apparaat ondersteund
wordt. Dat is geen communistische
propaganda, dat is de Vietnamese
werkelijkheid van vandaag. En als je
die werkelijkheid ziet, dan kun je
slechts tot de conclusie komen, dat de
oplossing voor die doodarme meerder
heid van de bevolking slechts in twee
zaken gevonden kan worden. Als eer
ste vereiste het vertrek van de bui
tenlanders, opdat wij eindelijk zelf
onze problemen kunnen oplossen. De
tweede vereiste, waaraan wij nu al
werken, is dat er een sociale revolutie
komt, dat wij onze mensen leren voor
zichzelf te zorgen, voor zichzelf op te
komen, voor zich en voor het hele
volk een menswaardig bestaan op te
bovwen