Spanning tussen Vaticaan
en Oekraïense bisschoppen
Hervormingsdag voor
„beide" zwarte dag
Er gebeuren ergere dingen
Gisteren eigen synode begonnen
Bisschoppen
zinnen op
slotuitspraken
COMMENTAREN
Negatief gebaar
Het Zuidafrikaanse proces
Een ivoord voor vandaag
Bisschop Simonis: wil tot herstel
UIT DE
KERKBLADEN
Opl
aag Getuigenis
al 35.000
[)n
2
DINSDAG 2 NOVEMBER 1971
ROME (AP/AFP/UPI) Aan
de wereld-bisschoppensynode te
Rome is voorgesteld het pro
bleem van gehuwde priesters
over te laten aan de paus en deze
het recht te geven uitzonderin
gen toe te staan en gehuwde
mannen tot priester te wijden als
hij dat nodig acht.
Deze verklaring was vervat in een
document dat was opgesteld door een
commissie uit de synode. In het rap
port wordt geen uitgesproken steun
aan het wijden van gehuwde mannen
gegeven hoewel, naar men zegt „een
sterke minderheid" van de opstellers
hiervoor was. De regels over het ver
plichte celibaat „zullen in de Latijnse
kerk gehandhaafd blijven", aldus het
stuk.
STEMMING
De bisschoppen hebben tot vandaag
de tijd gekregen om het te bestude
ren en dan zal erover gestemd wor
den. De mogelijkheid kan worden ge
opend dat men amendementen in
dient op schrift. De beslissende stem
ming zal dan aanstaande vrijdag
plaatsvinden.
De synode eindigt de volgende dag
met een toespraak van paus Paulus.
Voor de tekst over de rechtvaardig
heid in de wereld zal dezelfde proce
dure worden gevolgd: eerst stem
ming en indiening amendementen
donderdagochtend, stemming over de
amendementen vrijdagochtend en
eindstemming vrijdagavond. De re
sultaten. die met een tweederde
meerderheid moeten worden behaald,
zullen zaterdagochtend tijdens de slot
zitting bekend worden gemaakt.
ONENIGHEID
Uit de rapporten van de verschil
lende taalgroepen betreffende het on
derwerp ..Rechtvaardigheid in de we
reld" blijkt een zekere onenigheid in
zake het noemen van landen, waar
onrecht begaan wordt. Vooral een
aantal Afrikaanse bisschoppen zijn
hierover nogal ontzet en vinden dat
er beter maar helemaal niets over het
racisme gezegd kan worden indien er
geen landen zouden worden genoemd.
De aanbeveling van de commissie
„Justitia et Pax" om als kerk in deze
aangelegenheden niet alleen de waar-
Van een onzer verslaggevers
ROME Het Vaticaan heeft
er een netelig probleem bij: de
oekraïen-katholieke bisschop
pen zijn in opstand gekomen. Te
gen de uitdrukkelijke wil van
het Vaticaan in, zijn de bisschop
pen van deze oosterse, met Rome
geünieerde kerk gisteren him
eigen synode begonnen.
De zestien bisschoppen, die in
Rome bijeen zijn, komen uit de
Verenigde Staten, Canada, West-
Europa, Joegoslavië, Argentinië
en Australië. Acht anderen ont
breken, drie omdat zij ziek zijn,
vijf (vier in Rusland en een in
Tsjechoslowakije), omdat zij
geen kans zagen in Rome te ko
men.
De oekraïnse bisschoppen verwij
ten het Vaticaan, dat het de gelovigen
in de Oekraïne (geschat op zes mil
joen) in de steek gelaten heeft terwil-
le van de goede betrekkingen met
Moskou. Verder constateren zijn een
streven van het Vaticaan. om de 1.8
miljoen oekraïense-katholieken in de
heid te verkondigen maar deze ook te
„doen" heeft sterke bijval gekregen
van de Franse bisschoppen die onder
kardinaal Marty's leiding pleiten over
opening van de financiële positie van
het Vaticaan.
Volgens de Amerikaanse kardinaal
Dearden van Detroit is het Vaticaan
reeds bezig hier voorbereidingen voor
te treffen. Ruim een jaar geleden
werden door de Osservatore Romano
berichten als zou liet vermogen van
het Vaticaan ongeveer 46 miljard gul
den bedragen als „fantastisch" van de
hand gewezen. Van verschillende
kanten in de synode is op opening
van zaken aangedrongen.
rest van de wereld te „vcrlatinise-
ren".
GEEN BREUK
Bij het begin van hun synode stel
den zij met nadruk, niet met Rome te
willen breken. Wel eisen zij voor zich
dezelfde rechten van autonoom be
stuur als verschillende andere (veel
kleinere) oosterse, met Rome ge
ünieerde kerken bezitten.
Men verwacht, dat de synode zich
zelf een wetgevende macht zal toe
kennen en een vijf leden tellend per
manent orgaan in het leven zal roe
pen, om de 79-jarige gebaarde „groot
aartsbisschop" Josyf Slipyj bij te
staan in de dagelijkse leiding over de
kerk.
De synode zal Slipyj ook adviseren
over de benoeming van nieuwe bis
schoppen, kennelijk om te voorko
men, dat het Vaticaan die benoemt.
EIGEN TRADITIES
Het was zondag juist 375 jaar gele
den, dat de Oekraïense orthodoxen
het gezag van de paus erkenden en
de volledige gemeenschap met de
rooms-katholieke kerk realiseerden
met behoud van de byzantijnse rite
en de eigen tradities (zoals de gehuw
de priester). De Oekraïense kerk is
van de geünieerde kerken verreweg
de grootste.
Het Vaticaan stelt, dat Slipyj niet
het recht heeft om een wetgevende
synode bijeen te roepen, omdat hij
niet een Datriarch is. De oekraïenners
stellen, dat de unie van 1596 hun
autonomie onverlet hield.
Bovendien beroepen zij zfch op een
uitspraak van het tweede Vaticaans
concilie „Wat gezegd is van de pa
triarchen. is ook van toepassing op
groot-a artsbisschoppen, die de leiding
hebben van een bijzondere kerk of
rite". Slipyj is de enige groot-aarts-
bisschop in de katholica.
ONDERDRUKT
Moskou erkent de oekraïens-katho-
Wat heeft de opzienbarende beslissing van de
Amerikaanse Senaat om een streep te halen door
het programma voor buitenlandse hulp, te bete
kenen? In elk geval niet, dat de hulpverlening
abrupt wordt gestaakt. Allereerst: de regering-
Nixon heeft nog een ongebruikt bedrag van vijf
miljard dollar achter de hand. Vervolgens moet
worden vastgesteld, dat met alle verdere uitgaven
voor buitenlandse bijstand door de Senaat zijn
weggestemd. Diverse miljarden- en miljoenen-
posten (de hulp via de Wereldbank en daarmee
verbonden instellingen, gpld voor het Vrpdeskoros
en voor voedselverschepingen, en een flinke portie
militaire hulp) blijven onaangetast. En ten slotte
mag worden aangenomen dat de regering-Nixon
kans zal zien, vele van haar nu verworpen plannen
later, eventueel in een andere verpakking, alsnog
aangenomen te krijgen.
Zo lastig als het dus is, het praktische effect van
de Senaatsbeslissing te schatten, zo moeilijk is het
ook uit to maken wat dp S°naat met haar rigou
reuze gebaar heeft willen zeggen. Natuurlijk, een
meerderheid was het erover eens, dat het hulp
programma in kwestie niet deugde. Maar die
meerderheid bestond uit vogels van zeer uiteen-
loüende pluimage. Ze omvatte, om senator Kenne
dy te citeren, „anti-Vietnam-liberalen, traditionele
isolat'onisten, begrotingsbesnoeiers, conservatieven
die boos waren over de uitstoting van nationalis
tisch China uit de VN" en senatoren die zich er
aan ergerden, dat het wetsontwerp er aan het eind
van de week, na een moeilijk en bitter debat, nog
gauw even doorgedrukt moest worden. De houding
van de tegenstemmers weerspiegelde dan ook niet
een samenhangende visie op Amerika's steun aan
het buitenland, maar berustte op tegenstrijdige
argumenten.
Zeker is wel, dat de meeste senatoren, ondanks
de schijn van het tegendeel, niet geporteerd zijn
vnn~ ppn voictroirta van Amerika's
steun aan het buitenland. Maar wat moet Amerika
met die steun beogen? De economie van ontwikke
lingslanden te versterken of vooral het Ameri
kaanse bedrijfsleven direct en indirect te bevoor
delen? Een bolwerk te stichten tegen „het commu
nisme" of zonder aanzien des regimes de welvaarts-
kloof tussen Amerika en de Derde Wereld te ver
kleinen? Over deze en daarmee verband houdende
vragen wordt onder de tegenstemmers in de Se
naat heel verschillend gedacht. Daarom kan hun
unanieme verwerping van het regeringsprogram
helaas niet worden gezien als zelfs maar een aan
zet tot een constructieve poging om Amerika's rol
in de Derde Wereld een nieuwe inhoud te geven.
Naast misnoegen over het hulpprogram zelf heb
ben ook andere factoren de spectaculaire Senaats
stemming beïnvloed. Eén daarvan, al door Ken
nedy gesignaleerd, was stellig irritatie over het
standpunt dat een aantal door Amerika gesteunde
landen ingenomen heeft in het debat over China's
vertegenwoordiging in de VN. Daarover slechts
deze ene opmerking. Het kan niet ontkend worden,
dat de manier waarop diverse Amerikaanse sena
toren hun ergernis hierover hebben afgereageerd,
geen toonbeeld van wijs staatsmanschap lijkt.
Maar hun houding maakt althans een oprechter
indruk dan de prietpraat van president Pompidou
en de Russische leider Breznjew, die beweren zich
te willen inzetten voor een versterking van de rol
der VN, maar met geen woord reppen over beta
ling van de achterstallige contributie van 140 mil
joen gulden die hun landen de volkerenorganisatie
verschuldigd zijn.
Ten slotte: de drastische negatieve geste van de
Seiiaat getuigt in elk geval van groeiende onzeker
heid over wat sommige Amerikanen graag „Ame
rika's missie in de wereld" noemen. Dat is niet
verwonderlijk. Tijdens het bewind van president
Nixon is het patroon van Amerika's betrekkingen
met het buitenland opvallende verschuivingen
gaan vertonen. Dat geldt niet alleen voor de poli
tieke verhouding tot een rivaal als China en som
mige Europese bondgenoten, maar ook voor de fi
nanciële en economische relaties met alle landen
die de gevolgen ondervinden van Nixons nieuwe
monetaire en economische beleid. Onder deze om
standigheden kon een herbezinning op Amerika's
rol als internationale hulpverlener niet uitblijven.
Dat is ook niet betreurenswaardig. Jammer is wel,
dat de eerste spectaculaire Senaatsbijdrage tot die
herbezinning zo volstrekt negatief, om niet te zeg
gen destructief is uitgevallen.
In een totalitaire staat staan rechters en wetten
in dienst van de uitvoerende macht. Het proces
tegen de Anglicaanse deken van Johannesburg, dat
gisteren voorlopig eindigde met een veroordeling
tot 5 jaar gevangenisstraf, heeft weer eens bewezen,
dat Zuid-Afrika hard op weg is een totalitaire staat
te worden, waar het voor de rechters steeds moei
lijker wordt recht te spreken. Toen hij gisteren von
nis wees, moest de rechter erkennen, dat de gees
telijke uit een diepe overtuiging gehandeld had.
Daarop veroordeelde hij hem maar tot de mini
mumstraf die de wet op de bestrijding van het
terrorisme toeliet.
Maar tijdens de drie maanden dat het proces
heeft geduurd, is de openbare aanklager er bij
lange na niet in geslaagd te bewijzen dat Gonville
ffrench-Beytagh zich aan terroristische activiteiten
had schuldig gemaakt. Toen hij door de verdedi
ging in het nauw was gedreven, zei hij, dat dit bij
aanklachten op grond van de wet op het terrorisme
ook niet hoefde en dat de beklaagde maar moest
aantonen dat hij niet schuldig was. Zo gaat dat in
een totalitaire staat.
De deken heeft zelf volgehouden onschuldig te
zijn aan alles wat hem ten laste werd gelegd. De
verdediger heeft de warrige verhalen van de ge
heime agenten kundig ontrafeld. De indruk bleef
achter, dat de agenten die zich voordeden als ijve
rige parochianen van de deken, geprobeerd hebben
de geestelijke in een val te lokken om de staat
maar de kans te geven hem aan te klagen Ffrench-
Beytagh zelf verklaarde niets af te weten van de
lectuur van het in Zuid-Afrika verboden African
National Congress die in zijn huis gevonden zou
zijn. De pamfletten moeten in mijn huis gebracht
zijn om me te kunnen veroordelen, zei hij.
Zelfs al zou de deken werkelijk schuldig zijn aan
alle punten van de aanklacht, dan nog is vijf jaar
onmenselijk zwaar. Gelukkig is de zaak nog niet
afgesloten. De geestelijke gaat in hoger beroep.
Uit vorige processen weten we, dat er nog rech
ters zijn in Zuid-Afrika, die recht durven spreken
desnoods dwars tegen de kromme wetten van het
land in. Zij kunnen de schade die dit proces Zuid«
Afrika weer berokkent, misschien nog een beetje
herstellen. Het enige positieve aan dit proces is,
dat de ware aard van de Zuidafrikaanse staat weer
eens is ontmaskerd. De regering van premier John
Vorster kan nooit meer met het smoesje aanko
men. dat er geen politieke gevangenen in Zuid-Afri
ka zijn, nu mensen tot vijf jaar worden veroordeeld
wegens hun diepe overtuiging.
lieke kerk niet. Na 1945 werden al
haar kerken gesloten. Het merendeel
werd aan de orthodoxe kerken toege
wezen. De Russische autoriteiten
presten de bisschoppen, priesters en
gelovigen met geweld, om zich bij de
orthodoxe kerk aan te sluiten, zoals
ook met de geünieerde kerk in Roe
menië is gebeurd.
Toch schat Slipyj het aantal van
zijn volgelingen in de Oekraïne nog
altijd op minstens zes miljoen. Zij
hebben slechts vier bisschoppen,
waarvan er een gevangen zit. De
identiteit van de andere drie is alleen
bekend aan enkele ingewijden.
IN STRAFKAMPEN
Slipyj zelf bracht achttien jaar in
strafkampen door. In 1963 werd hij
onverwacht in vrijheid gesteld. Hoe
wel zijn leiderschap onbetwist is,
weigerde de paus zijn herhaald ver
zoek om hem patriarch te maken, met
het motief dat hij niet resideert in
zijn zetel Lwow. Bij de benoeming
van twee bisschoppen in de Verenig
de Staten onlangs werd Slipyj niet
eens geraadpleegd.
Op zichzelf is het niet onredelijk,
dat de oekraïeners hun kerkelijke
autonomie terug willen hebben, zoals
andere, veel kleinere, geünieerde ker
ken, als de melkieten, maronieten,
geünieerde kopten, Chaldeeën in het
Nabije Oosten en de malabar-christe-
nen in India die ook bezitten. De
meesten worden ook door een pa
triarch geleid.
NIET IN KADER
De grote moeilijkheid voor het Va
ticaan is, dat een dergelijke erken
ning van de fel anti-communistische
Slipyj eenvoudig niet te passen is in
het kader van de Vaticaanse politiek
om tot betere betrekkingen met Oost-
Europa te komen.
"Zij zeide tot Hem: Zeg, dat deze mijn twee zonen mogen zitten,
een aan Uw rechterzijde en een aan Uw linkerzijde in Uw Ko
ninkrijk" (Mattheus 20:21).
De vraag komt van de moeder der zonen van Zebedeus, en op
het moment, dat zij de vraag stelt zullen er wel omstanders zijn
geweest die in eerste opwelling hebben gedacht: Dat is een onbe
hoorlijke vraag. Niet eens voorzichtig informeren: Here, zouden
mijn zonen in Uw Koninkrijk mogen ingaan? Neen, ineens het
beste vragen wat er is. Onbescheiden? Om te beginnen staat één
ding vast. De moeder stelt Jezus de vraag uit grote liefde voor
haar zonen. Er spreekt ook een grote liefde uit tot Jezus. Mijn
zonen altijd bij.Hem.
Onbescheiden? Voor wie het bereid is door Mijn Vader, aan hen
zal dit toevallen, wijst Jezus haar terecht.
De vraag is onbescheiden en verkeerd, maar door welk een
enorm geloof wordt de vraag gedragen, door wat een verlangen
naar Zijn Heerlijkheid gestuwd. Here, altijd aan Uwe voeten.
We lezen vandaag: Mattheus 8:18 - 27.
K ruis woord - puzzel
Horizontaal: 2. zuidvrucht, 7.Aardappel.
8. zilverboordsel. 9. zijde van het voor
hoofd. 10. lof, 12. bloeiwijze, 13. buiten
haven. 15. brandvrij vertrek. 17. ten de
le, 19. afk. van idem. 20. rondhout, 21.
meisjesnaam, 24. graafwerktuig. 26. ge
sloten, 27. meisjesnaam, 29. vod, 30.
boosaardig. 32. leefregel, 33. voetpunt,
34. platte staan.
Verticaal: 1. adreskaartje. 2. halsdoek,
3. boek met kaarten, 4. eerbied, 5. stuk
stof, 6. soort kers. 10. luister, 11. bouw
val. 13. oude munt. 14. organische ver
binding, 16. plaatsje onder Vries, 18.
plaats in N. Br., 22. begrip, 23. familielid,
24. rivier in Frankrijk, 25. hoeveelheid,
28. muzieknoot, 30. tennisterm, 31. val
lei.
Oplossing vorige puzzel
Horizontaal: 1. aks. 5. lap. 8. lakmoes, 10.
atap. 12. sier, 14. iep, 15. rak, 17. aga, 18.
dadel. 20. spook. 21. teelt, 22. temet, 24.
urn, 26. tal, 27. bis, 29. laan, 31. aise, 32.
galgant, 33. rat, 34. Est.
Verticaal: 2. klap, 3. sap, 4. smaad, 5. les,
6. Asia, 7. aai. 9. tra,. 11. tempera, 13.
egelvis, 15. raket, 16. ketel. 18. dot, 19,
Let, 23. marge, 24. Ulm, 25. naga, 27. bits,
28. set, 30. nat. 31. Ane.
ROTTERDAM Dr. A. J. Simonis, bisschop van Rotterdam,
noemt hervormingsdag een droeve dag voor de christenen. Hij
schrijft dit in „De Fakkel", het orgaan van de gereformeerde kerk
van Rotterdam-Lombardije. Zijn medewerking verleende hij op ver
zoek van de redactie. Dr. Sjmonis schreef:
„De laatste dag van oktober is
sinds meer dan vier eeuwen voor de
christenen een zwarte dag; althans
zo zouden zij hem moeten zien.
Zeker, lange tijd was dit niet het
geval. Voor velen met name voor
de „hervormden" was hij de her
innering aan het begin van een
nieuw zicht op hun geestelijk funda
ment en aan de grondlegging van
hun eigen beleving van het chris
telijk geloof.
Voor anderen met name voor dé
katholieken was hij de start van
een beweging die de rechte weg van
Christus verliet en zonder het zekere
kader van de zichtbare Kerk Zijn
Woord naar eigen uitleg trachtte te
verstaan met alle gevaren van dwa
ling die daarin gelegen waren.
Maar sinds enkele tientallen jaren
bekroop de eersten de vrees dat de
hervorming die 31 oktober 1517 als
begindatum beschouwde behalve
een nieuw begin toch ook een ver
eniging en een verarming van hun
gelovig denken inluidde, terwijl de
anderen meer en meer gingen zien
en ervaren, dat ook zij door de
scheuring in de christenheid die in
de 16e eeuw aan de dag trad, veel
verloren hadden en dat hun negatie
ve reactie erop henzelf eenzijdig had
doen worden ten aanzien van de
rijkdom in het heil van Christus.
Onbedoeld
In beide „kampen" om dit ake
lige woord eens te gebruiken
In Waarheid en Eenheid,
het blad van de verontrusten
in de gereformeerde kerken,
schrijft ds. M. Vreugdenhjl:
„Wat er ook gebeurt, zo schrijft
iemand mij, ik ga onze kerk niet
uit."
Dat is zeer beslist ons standpunt
niet: het ogenblik kan komen, dat
we naar Gods Woord geroepen
worden onze gereformeerde ker
ken los te laten.
Anderen schrijven mij, dat we
vandaag al geroepen worden on
ze gereformeerde kerken te ver
laten. „Ze zijn niet meer gerefor
meerd en daarom kunnen wij met
mepr recht dan Israël in de dagen
van Rehabeam zeggen: „We heb
ben geen deel aan David en geen
erf bezit met de zoon van Isai!
Naar uw tenten, Israël"."
Velen zijn van mening, hoor ik
tenminste, dat, als de generale
synode niets doet ten aanzien van
het boek van dr. Wiersinga over
de verzoening, als zelfs geen
maatregelen tegen de schrijver
van de boek genomen worden,
dat dan het ogenblik gekomen is
om de gereformeerde kerken vaar
wel te zeggen.
Nu wil ik beslist niet dr. Wier
singa. tenzij hij zich bekeert, ge
handhaafd zien als predikant in
onze kerken. Maar moeten we
van de houding, die de generale
synode tegenover hem aanneemt,
laten afhangen, of we bij de ge
reformeerde kerken zullen blij
ven, ja dan nee?
Eerlijk gezegd, er gebeuren in
onze kerken nog veel ergere din
gen dan de verschijning van de
dissertatie van dr. Wiersinga. Als
ik mijn briefschrijvers en brief
schrijfsters geloven mag, zijn er
predikanten, die de hemel een
mythologische voorstelling noe
men. Jezus wordt ook in onze
kringen hoe langer hoe meer ge
tekend als een aardse Messias en
waarom gaat men hoe langer hoe
meer spreken over de man van
Nazareth?
Nog eens, hoe onschriftuurlijk
ik ook het boek van dr. Wier
singa vind, er gebeuren in onze
kerken ergere dingen. Heel de
Schrift leert ons, dat God het ge
loof werkt door de verkondiging
van het Evangelie en het ver
sterkt door dat gepredikte Woord
en het gebruik van de Heilige
Sacramenten. Maar het kerkbe
zoek neemt sterk af. Het is in de
middag- en avonddiensten begon
nen, maar ieder kan wel voor
spellen, dat het zal doorgaan in
de morgendiensten en de klach
ten over teruglopend kerkbezoek
in die morgendiensten vermenig
vuldigen zich. Sommigen willen
alternatieve samenkomsten, alsof
die de bediening van het Woord
Gods zouden kunnen vervangen
Indien iemand, dan moeten de
verontrusten een voorbeeld zijn
in het opgaan tot de kerkdien
sten. U zegt: „onze predikanten
jagen ons de kerk uit door hun
ongereformeerde en horizontalis
tische preken". Maar er zijn geen
predikanten bij u in de buurt,
die het Woord Gods recht bren
gen? En zijn er geen auto's en
fietsen, die het ons gemakkelijker
maken naar de echte prediking
te gaan dan ons voorgeslacht, dat
uren lopen moest om een schrif
tuurlijke preek te horen?"
De Rotterdamse jurist G. Chr.
Kok i voegde bij het proefschrift,
waarop hij te Leiden tot doctor
in de rechtsgeleerdheid promo
veerde, een stelling waarin hij als
zijn oordeel geeft dat het werk
van de raad van kerken in ons
land „aanzienlijk aan diepgang en
resultaat zou winnen, als aan de
uit bestuurders van de aangeslo
ten kerken bestaande raad een
uit de gewone leden van de ker
ken verkozen raad van afgevaar
digden zou worden toegevoegd".
De redactie van Gemeenschap der
kerken, het blad van de raad van
kerken in Nederland, vroeg aan
dr. Kok zijn stelling nader toe te
lichten. Uit de gegeven toelich
ting het volgende:
„Gesteld dat men in de raad
van kerken een vorm van overleg
met het kerkvolk zou willen or
ganiseren, hoe zou deze dan ge
stalte kunnen krijgen? Daarbij
dient men zich allereerst te rea
liseren dat wil een dergelijke
vorm van overleg nuttig zijn deze
enerzijds zo geschakeerd dient te
zijn dat daarin allerhande groe
peringen vertegenwoordigd kun
nen zijn, anderzijds ook weer niet
zo groot is dat een en ander on
hanteerbaar wordt. Denkbaar is
dat men een overlegorgaan creëert
van bijv. honderd personen, waar
van vijfentwintig leden worden
aangewezen door de bij de Raad
aangesloten kerken naar gelang
van hun lelenaantal, zodat iedere
kerk twee tot vijf leden kan aan
wijzen; vijfentwintig leden wor
den aangewezefi door en uit de
plaatselijke en regionale raden
van kerken teneinde de nodige
communicatie te leggen met wat
plaatselijk en regionaal op oecu
menisch gebied gebeurt; vijfen
twintig leden worden aangewezen
door en uit de landelijke ver
enigingen op kerkelijk en christe
lijk gebied, zoals vakbonden, stu
dentenverenigingen, instellingen
op het gebied yan zending en
missie; bijbelgenootschap enz.; en
tenslotte de resterende vijfentwin
tig leden worden aangewezen
door de raad zelf teneinde een
aantal theologen, deskundigen op
het gebied van ontwikkelingsulp
en zending en anderen in de ge
legenheid te stellen het werk van
de raad van kerken critisch te
begeleiden. Indien dit „parlement"
uit zijn midden een presidium zou
kiezen voor behandeling van acu
te kwesties, en daarnaast uit zijn
midden commissies zou vormen
om het werk van de secties van
de raad afzonderlijk te begelei
den, zouden voltallige zittingen
slechts een tweemaal per jaar
behoeven te worden gehouden.
Deze voltallige zittingen zouden
echter bijzonder inspirerend en
nuttig voor de raad kunnen wer
ken, nog afgezien van het feit dat
door de geregelde publiciteit rond
om het werk van de raad door
deze zittingen het werk van de
raad meer bekendheid zou ver
werven!"
„De komende synode (15-17 no
vember) belooft zo opwindend te
worden, dat mensen met een
zwak hart beter thuis kunnen
blijven. Denkt u maar eens aan
wat er op de agenda staat: Kerk
en Wereld. Ikor, Getuigenis, Kos-
mokomplot, Allernatieve belijde
nisvragen, rechtspositie van pre
dikanten. Nogmaals vestig ik er
de aandacht op, dat het mogelijk
is de svnode-zittingen bij te
wonen (zij het zwijgend!), maar
wel na aanvraag. Wanneer u wilt
weten, wanneer een bepaald punt
aan de orde zal komen (het is
nooit helemaal zeker te zeggen),
kunt u informeren bij mr. Goos-
sens op het synodegebouw (tel.
070-653915), Carnegielaan 9, Den
Haag".
BISSCHOP SIMONIS
groeide het besef, dat de scheiding
van broeders in het geloof nooit do
bedoeling van de ene Heer hac
kunnen zijn. Hij kwam immers on
te binden wat gebroken, om te ver
enigen wat verdeeld, om te heler
wat stuk is.
Hervormingsdag is daarom
droevige dag voor de christenen) hou
Maar zou hij toch niet een nieuw<
glans kunnen krijgen? De glans na
melijk van de hoop, dat hij zijn naanimei
P.S
waardig zou kunnen worden
heenwijzen naar dé hervorming vai
de christenheid tot eenheid? Zoudei
niet alle christenen op deze
vooral de wil tot ver-eniging die do
Heer zo uitdrukkelijk uitsprak op d<
avond voor zijn lijden tot hun ver
langen kunnen maken?
Zouden zij niet juist op 31 oktobei
de Geest Gods moeten bidden hui
ogen te openen voor de fouten var
het verleden, hun harten te brekei
tot een bede om vergeving en hur£v
bel;
'ijk
ad
Jzv
wei-
intentie te sterken zich door elkaar
inzichten te laten bevruchten en
één worden in Hem, die voor aller
leed en stierf en voor allen de eni
hemel opende?
Het gaat niet aan de scheuring var j j
zoveel eeuwen te bagatelliseren noclbar£
te verdoezelen wat thans nog scheidt q_:-
Maar groter dan het besef van dez<p(
reële gegevens zou de wil tot herd,
stel, tot echte „hervorming" moetei
worden. c'
Dat de Heer, die als enige werke c
lijk allen kan binden aan elkaar, onG'ra]
het uitzicht mag geven op de komen p
de hereniging. Daartoe moge d sabe
„viering" van hervormingsdag on p
oproepen", aldus de bisschop.
UTRECHT De oplaag van heb
Getuigenis (van prof. dr. G. C. va'Mirj
Niftrik c.s.) bedroeg begin deze week Kool
reeds 35.000 en nog stromen de aaivj.roil
vragen binnen. Woensdag 17 novem
ber zal het stuk besproken worden G«
door de hervormde synode. Steei
de I
Ions
an
2
no\
de
der
dv
liëll
c
Hoo
P J
zv J
Beei
ion
zv
Absi
'isor
KWARTET TROUW
De Rotterdammer
Nieuwe Haagse Courant
Nieuwe Leidse Courant
Dordts Dagblad
Trouw
Commissie van hoofdredactie:
J. de Berg (voorzitter),
H. P. Ester, G. J. Brinkman,
J. van Hofwegen.
LEI
kand
fonst
»gan
eest
erla;
|der
