mmaus&an
eigen rustig hoekje
NEH kiest voor
eigen autonomie
1
WENSEN TOT DEMOCRATISERING VERVULD
Componerende kapper
knipte zich door
bergen haar
Hoogovens op
Maasvlakte
nationaal belang
«GROOTSTE VERVALSING ALLER TIJDEN'
VRIJDAG 12 FEBRUARI 1971
"■yisuc vcivctis
Jfcr dat dit we
rn t die het in
ijvan zijn besi
ltoeri^e
'esehiedenis
komt «veer
aar boven
TTERDAM Op een van
atste dagen van deze maand
ha 24 jaar, in museum Boy-
J-van Beuningen weer de
lausgangers van Han van
eren te zien zijn, dat in de
van 1937 tot 1947 het
pronkstuk van het toen-
be Boymans was omdat het
[toegeschreven aan Jan Ver
van Delft.
aandringen van het KVP-
ilid mr dr S. Couwenberg
het bestuur van de Stich-
iuseum Boymans-van Beu-
na moeizaam overleg.
;en deze Van Meegeren zo-
te exposeren dat het pu
kennis kan nemen van deze
o*»tste vervalsing aller tijden"
werk de ambiance
in de eerste tien
bestaan had.
ijjh in 1938 de grote tentoonstel-
ebt ..Meesterwerken van vier
r |n" in Boymans werd gehouden,
7n in de zaal van de Emmaus-
sfs nog rode lopers neergelegd
eft geluid zoveel mogelijk te
pfn. Nu is er een rustig hoekje
tt opdat toch maar niemand van
meekers een relatie legt met de
rrfkende grote meesterwerken uit
inllectie van Boymans. later aan-
9 met die van D. G. van Beu-
Emmaüsgangers werd in 1937
';ocht door de stichting Museum
ins met geld van D. G. van
gen. Het was het eersite van
irie van .zes die Van Meegeren,
ijn zeggen, zelf heeft gemaakt
'e| valse Vermeers verkocht om
;ns en altijd te bewijzen dat
•itici en kunstexperts in hun
leling vooral afgaan op een
en niet op het werk zelf. Wie
~:en doorleest over deze affai-
..jt te maken met een geschie-
die tot op dit moment blijft
i en waarover men nu nog ver
in discussiëren.
rd
dj OM DE TI M
nr
it t het blijft een wonderlijke
oije dat eett man die zegt Ver-
geschilderd te hebben om de
om de tuin te leiden, niet ge
werd. Een van de motieven hier-
s dat Van Meegeren dit wel
zeggen om zijn kop te redden
hij in 1945 was gearresteerd
hij het schilderij Christus en
itbreekster in 1943 als een Ver-
lan Hermann Goering had ver-
via de Amsterdammer Aloys
I, de kunsthandelaar Goudstik-
n een andere kunsthandelaar
ra.
schilderij werd in mei 1945
let Amerikaanse Zevende Leger
den in een Oostenrijkse zout-
Xaspeurineen van de specialis-
tn de „Monuments and fine arts
in" van het Amerikaanse leger
I later in de villa van Goering
Jiden van Berchtesgaden papie-
in waarin stond dat het schil-
ran Vermeer door Nederlanders
lerkocht. Goering had er destijds
.000 voor betaald, welk geld hij
verkreeg door vijftien andere
trijen uit zijn, grotendeels ge-
v collectie te verkopen.
Meegeren, die een kapitaal
lan de Keizersgracht 321 be-
en als een grand seigneur de
was doorgekomen, werd gevan-
idde. De rechtszitting werd zijn
toen weer gevangen gezet Hij
eschuldigd van collaboratie, de
p van nationaal cultuurbezit
nazi's, een zaak waarop de
raf kon worden uitgesproken.
oen dat dreigde, bekerde Van
ren dat hij aan Goering geen
er, maar een Van Meegeren
Tkocht. Dat zou hem tenslotte
sensationele rechtszitting van
ober 1947 voor dc Arrondisse-
echtbank vierde kamer
msterdam waarbij tegen hem
lar geëist werd, op slechts een
vangenisstraf komen.
irzijds werd hij hiermee feite-
ijgesproken van de beschuldi-
an collaboratie en de verkoop
itionaal cultuurbezit van de
kwaliteit. Per slot van reke-
adden ook de experts van het
m van Dresden na diepgaand
oek met infrarode stralen, met
lampen, röntgenstralen en che-
preparaten de Christus en de
iekster voor volstrekt authen-
irmeer verklaard
verde dan een „druppel op een gloei
ende plaat'', zoals Paul Brandt jr ons
meedeelde. Verhalen ais zou er in het
bezit van Van Meegeren ook een
Frans Hals zijn aangetroffen, waren
hem onbekend.
Een van degenen die het zwaarst
bedrogen waren, bleek de Rotterdam
se miljonair Daniel George van Beu
ningen te zijn, die niet alleen het
Feyenoordi Stadion voor een deel be
taalde, maar ook zijn grandioze col
lectie schilderijen en andere kunst
voorwerpen aan Boymans schonk.
Reden waarom er nu van Museum
Boymans-van Beuningen wordt ge
sproken.
De reconstructie van het vervaardi
gen van de Emmaüsgangers voert te
rug naar het jaar 1936. Toen besloot
Han van Meegeren die zich tot dan
toe een vrij goed bestaan had
weten te verwerven door portretten
te schilderen van Engelse adellijke
figuren en Amerikaanse miljonairs
die aan de Rivièra woonden, met een
klap het aanzien van alle critici te
verkrijgen.
VERMEER
Hij koos Vermeer uit nadat hij Da
Vinci en Rembrandt verworpen had.
Het leven van Vermeer is in histori-
fcche duisternis gehuld terwijl diens
schilderstijl Van Meegeren wel lag.
Bijzonder moeilijk werd echter de
techniek van het schilderen. Een Ver
meer moest bestand zijn tegen de
toen gehanteerde onderzoekingsme
thoden waarbij röntgenstralen, infra
rood, alcohol en injectienaalden ge
bruikt werden. Hij bestudeerde het
boek van dr. De Wilde over de tech
niek van Vermeer. Hij kocht in Enge
land tubes verf gemaakt van gemalen
lapus lazuli die het befaamde blauw
opleveren (kosten ƒ20.000 per tube)
en ging het giftige loodwit gebruiken
in plaats van het ongevaarlijke zink
wit. In een oud manuscript las hij
welke olie Vermeer gebruikte in
plaats van lijnzaadolie.
In zijn villa in Nice bouwde hij
bovendien een elektrische oven Want
de verf moest snel drogen en wel zo
dat deze niet zou barsten. Bekend
was dat ook Rembrand en Vermeer
hun olieverf door verwarming ge
droogd hadden. Nadat hij eerst een
doek van een zeventiende-eeuwse
schilder had gekocht en geheel met
puimsteen had schoon gemaakt, pro
beerde hij de olieverf te bakken door
telkens andere combinaties toe te
passen.
Het lukte hem een lange tijd niet
om de verf te drogen zonder dat deze
ging bladderen. Tot hij een mengsel
van phenol en formadehyde aan zijn
verf had toegevoegd. Toen droogde
hij zijn doek gedurende vier uur in
de oven. Het lukte. Het craquelé ver
hevigde hij bovendien doo.r het hele
doek rond een staaf te draaien waar
door er ook horizontale scheurtjes
ontstonden.
Gedurende zes maanden schilderde
hij. toen de Emmaüsgangers. Hij zette
tenslotte de naam Vermeer eronder
en het meesterwerk was klaar, nadat
hij de scheurtjes nog met Oost-Indi
sche inkt had gevuld die, na droging,
er uit zou zien als eeuwenoud stof,
zelfs onder een microscoop.
ROMAN
Om het schilderij, dat zelf9 zonder
enige voorkennis van zijn vrouw, tot
stand was gekomen, te verkopen, had
hij een hele roman verzonnen Hij
wist dat Vermeer samen met Ita
liaanse schilders had gewerkt. In de
„onbekende jaren" zou Vermeer wei
eens paar Italië gereisd kunnen zijn,
waardoor zijn Emmaüsgangers in
Italië gebleven was. Hij verkreeg van
de grote kunstkenner en expert dr. A.
Bredius een certificaat van echtheid,
nadat deze het schilderij grondig had
onderzocht dat hij zogenaamd in
Italië had kunnen aankopen.
De toen 81-jarige noemde het de
vondst van de eeuw. Toen kwamen
de kunstkopers opzetten. Daar boven
uit torende het Rotterdamse Museum
Boymans, formeel de Stichting Mu
seum Boymans, die voor het schil
derij 550.000 betaalde. En dat waren
guldens van voor de oorlog.
Van het moment af dat Van Mee
geren na zijn Grote Tien Jaren waar
in. hij als een vorst kon leven, tiental
len huizen in Amsterdam kocht en
zelfs in Hotel Riche in Den Haag een
eigen atelier had, zijn bekentenis had
gedaan, brak er een storm los die
vele jaren zou voortduren. Er werd
een beroep gedaan op de Belgische
professor dr. P. Coremans, directeur
van de Laboratoria der Belgische
Musea om de bewering van Van
Meegeren te onderzoeken
Van Meegeren had gesteld dat hij
de Emmaüsgangers op een doek had
geschilderd waarop de „Opwekking
van Lazarus" had gestaan, terwijl
..Het laatste avondmaal" op een doek
stond waarop kinderen met een bok
ken wagen stonden. Men trof er bij
onderzoek echter een Jachtscène op
aan. Dat zou betekenen dat Van
Meegeren aan geheugenstoornissen
zou kunnen lijden Het cobaltblauw
dat in de zeventiende eeuw onbekend
was, kwam wel voor in andere valse
Vermeers, maar niet in „Het laatste
avondmaal" en de Emmaüsgangers.
TRIOMF
Van Meegeren had gewenst,
dde. De rechtszitting werd zijn
Iriomf over de critici, de ex-
in eigenlijk ook over Goering
om de tuin had weten te lei
aar die zou slechts kort duren:
est wegens een hartaandoening
faleriuskliniek worden opgeno-
raar hij na een dodelijke hart-
op 30 december stierf, op
ge leeftijd.
mee was de affaire Van Mee-
nog lang niet afgelopen. Op 5
eptembcr 1950 werd zijn bezit
sterdam geveild, wat voor de-
die zijn faillissement hadden
Taagd om nog iets van bun
*ug te krijgen, niet meer ople-
ROTTERDAM De universi
taire wereld in de Maasstad is in
beroering. Ondanks de plannen
voor een rijksuniversiteit volgen
de verschillende instellingen nog
hun eigen weg. In maart doet de
Nederlandse Economische Ho
geschool een belangrijke stap op
weg naar een grotere mate van
democratisering. Van 15 tot en
met 18 maart wordt de NEH-
raad gekozen. Op 13 februari,
als de kandidatenlijsten per ge
leding zijn ingediend, zullen de
verkiezingen voor dit belangrij
ke instituut losbarsten.
In feite zullen er drie verkiezingen
zijn, namelijk één voor de dertien le
den van het wetenschappelijk corps,
één voor de elf studenten-leden en
één voor de zeven leden van het niet-
wetenschappelijk personeel. Samen
met de drie leden uit de kring van
het Trustfonds zal de NEH-raad uit
34 leden bestaan. Als deze raad een
maal is gekozen zullen curatoren en
senaat hun bevoegdheden als hoogste
colleges binnen de hogeschool neer
leggen ten gunste van de NEH-raad.
Margiuaal
De machtspositie van deze raad
wordt duidelijk getekend door zijn
recht de begrotingen vast te stellen,
heeft dan alleen het Algemeen Be-
Binnen de Hogcschoolgemeenschap
stuur van het Trustfonds het recht
van vernietiging van besluiten van de
NEH-raad kano vergaan als ze in
recht is slechts marginaal omdat het
Trustfonds alleen maar tot schorsing
of vernietiging van besluiten van de
NEH-raad kan overgaan als ze in
strijd zijn met wettelijke reglemen
taire bepalingen of met bepalingen
die voorwaarden zijn voor erkenning
en bekostiging van de NEH door het
rijk", aldus de rector magnificus van
de NEH, prof. drs. H. W. Lambers.
door
Steef Lobenstein
Hij is er trots op dat de Economi
sche Hogeschool op eigen kracht een
nieuw regclement heeft ontworpen,
dat tegemoet komt aan de wensen tot
democratisering die in deze tijd le
ven. Dit reglement wijkt op een aan
tal punten af van de wet universitai
re bestuurwhervorming 1970, die ook
wel bekend staat als de wet Veringa.
In de NEH-raad hebben drie verte
genwoordigers van de maatschappij
zitting tegen tenminste zes in de uni
versiteitsraad uit de wet Veringa. Het
uitvoerend orgaan van de NEH, het
College van Bestuur, wordt gevormd
door vier leden, te weten de rector
magnificus, twee leden die worden
gekozen door de NEH-raad en die
kunnen worden teruggeroepen en één
lid die wordt aangewezen door het
Algemeen Bestuur van het Trust
fonds. „Deze afzetbaarheid wijkt af
van de wet Veringa", aldus prof.
Lambers. „De één of twee leden van
het College van Bestuur die volgens
KUNSTHARS
Coremans stelde dat Van Meegeren
een kunsthars had gebruikt dat pas
in 1907 ontwikkeld was. Maar in 1951
ontdekte de Brusselse professor in de
chemie Meurice hoe natuurlijke bind
middelen chemisch reageerden op de
ondrzoeksmiddelen van prof. Core
mans: ze reageerden als de syntheti
sche stof die in 1907 was ontdekt. Dit
werd bevestigd door prof. Grob uit
Basel.
In 1948 dook een foto op van een
schilderij van Hondius waarop de
v.; Jachtscène voorkwam die onder „Het
V laatste avondmaal" zou gezeten heb
ben. Een handelaar beweerde het in
1940 aan Van Meegeren verkocht te
hebben. Maar zelfs qua formaat bleek
het niet te kloppen met de resten die
zich ond'er „Het laatste avondmaal"
bevonden.
Een climax bereikte de verwarring
toen Van Beuningen in april 1956
prof. Coremans voor het gerecht
daagde omdat deze „valselijk" gesteld;
zou hebben dat zijn „Laatste avond
maal" niet van Vermeer was. Core
mans diende toen weer een aanklacht
in wegens smaad.
Voor de rechtbank in Amster
dam begon op 29 november 1947
het grote proces. Achter de recht
bank het schilderij dat nu weer
in Boymans-Van Beuningen komt
te hangen. Terwijl getuige-des-
kundige Coremans voor het hek
je zijn verklaringen aflegt, luis
tert links in de beklaagdenbank
Han van Meegeren aandachtig
toe.
In mei 1952 stierf Van Beuningen
en zijn erven wilden de aanklacht in
trekken. Prof. Coremans eiste echter
genoegdoening. De door van Beunin
gen geëiste 1 miljoen B. fres schade
vergoeding werd niet toegekend,
maar de ervan van Beuningen moes
ten wel 750 000 B. fres aan prof. Co
remans betalen.
Nog in november 1955 volgde er
een rechtszaak voor de Zwolse recht
bank tegen de gebroeders P. en L.
Krijnen die in opdracht van Van
Beuningen onderzoekingen hadden
verricht, maar daarvoor dc som van
300.000 hadden willen hebben in
plaats van de ƒ99.000 die ze wel had
den gekregen. Die verklaarden bo
vendien dat de documenten over het
transport uit Nice van het schilderij
op 22 mei 1941 vervalst waren. Het
schilderij zou al in 1939 in Laren zijn
geweest.
Overigens had prof. Coremans in
1949 in de villa van Van Meegeren in
Nice tussen twee triplexplaten een
tweede „Laatste avondmaal" gevon
den dat veel leek op dat van de heer
Van Beuningen.
Van Meegeren heeft van zijn triomf
maar kort kunnen genieten. Hij zal
de toekomstige bezoekers van Boy-
mans-van Beuningen die weer komen
kijken naar de Emmaüsgangers, in
elk geval geleerd hebben hoe relatief
een oordeel kan zijn terwijl er nog
altijd experts zijn voor Kvie het geen
uitgemaakte zaak is dat we hier met
een v. Meegeren en niet met een
Vermeer of een andere zeventiende
eeuwer te doen hebben.
Bovendien stellen de exposanten:
bekijk het schilderij Dos van de hele
geschiedenis er om heen en reageer
dan pas. Maar als ,De Emmaüsgan
gers" nu een® „De nachtwacht van
Boymans-van Beuningen" wordt?
Wat zal het Rijksmuseum dan lachen
dat het geen vafëe Vermeers bezit.
Prof. drs. H. W. Lambers
de wet Veringa door de universiteits
raad worden gekozen, hebben name
lijk voor ten minste twee jaar zitting
in dit college".
Een ander belangrijk verschilpunt
is dat de NEH geen quorum kent bij
de opkomst voor verkiezingen. De
wet Veringa vermeldt een quorum
van 35 procent. Als dit percentage
niet wordt bereikt, krijgen de desbe
treffende geledingen naar evenredig
heid minder zetels.
Afwijkingen
Waarom wijkt de NEH-structuur af
van de wet Veringa?
Prof. Lambers: „We hebben altijd
een grote mate van autonomie gehad.
In de vroege zomer van 1969 bestond
al de behoefte om te komen tot een
nieuwe structuur. Met medewerking
van alle geledingen zijn we in een
tijdsbestek van ongeveer een jaar tot
overeenstemming gekomen. In maart
1970 kon het echte spel beginnen.
Toen we het eens waren over de
vorm van de nieuwe bestuursstruc
tuur zijn we gewoon doorgegaan met
de voorbereiding van de invoering er
van We hebben ons niet gehaast om
de wet Veringa voor te zijn. We heb
ben bewust gekozen voor wat we zelf
hebben gedaan. Toen het wetsont
werp van Veringa gereed was, bleken
er afwijkingen te zijn".
Is de bestuurshervorming al in
kannen en kruiken?
Prof. Lambers: „De statuten van de
Stichting de NEH moeten volledig op
de helling. Dat is een groot juridisch
werk. Een commissie is daarmee be
zig. De verschillende faculteiten heb
ben ook niet stilgezeten. De juridische
faculteit is al klaar met de bestuurs
hervorming. De economische faculteit
hoopt van de zomer met de nieuwe
regeling klaar te zijn. Alleen in de
sociale faculteit is men het nog niet
eens over de te volgen procedure. Er
zijn nog wrijvingen tussen het facul
teitsbestuur en de studenten".
DEN HAAG De minister van
economische zaken, mr. R. J. Nelis-
sen, heeft in een brief aan de Tweede
Kamer laten weten dat de regering
de realisering van een staalproject op
de Maasvlakte voor nationale econo
mie van belang acht. De regering
stelt daarbij voorop dat een aan
vaardbare oplossing moet worden ge
vonden voor de milieuhygiënische as
pecten van deze vestiging.
In zijn brief zegt de minister ver
der dat de beslissing over de uitgifte
van het terrein geheel in handen ligt
van de gemeente Rotterdam. Zij zal
moeten besluiten het terrein van
Hoogovens-Hoesch uit te geven. De
prijs die voor de grond moet worden
betaald, moet tussen het bedrijf en de
gemeente worden o%rereengekomen.
Verder is de medewerking van ge
deputeerde staten van Zuid-Holland
nodig, die op grond van de nieuwe
wet op de luchtverontreiniging een
vergunning zal moeten afgeven. Hel
rijk verleent medewerking binnen de
convenantscommissie, waarin technici
van het rijk, de gemeente Rotterdam,
het Openbaar Lichaam Rijnmond en
de provincie gezamenlijk voorwaar
den vaststellen voor de
milieuhygiëne
Over de verkeersvoorzieningen ten
behoeve van de bereikbaarheid van
de Maasvlakte merkt de minister op
dat de thans in aanbouw zijnde
Suurhoffbrug de belangrijkste scha
kel zal zijn tussen de te vestigen
industrieën op de Maasvlakte en het
achterland. Deze Suurhoffbrug zal
volgens de bestaande plannen om
streeks 1972 gereed komen voor
zwaar railtransport.
Deze schaal is van essentiële bete
kenis, niet alleen voor de vestiging
van een staalproduktiebedrijf, maar
ook voor de aanvoer van installaties
voor de op de Maasvlakte te vestigen
elektrische centrale, en voor andere
mogelijke industriële vestigingen.
SCHEVENINGEN Vijftien
cent voor het scheren en een
kwartje voor het knippen. En
toch hadden de kappers het toen
vaak beter dan nu. Leo Beerends
(76) uit de Roerstraat heeft
recht van spreken. Hij knipte
zich in de achterliggende jaren
door een huizenhoge bos zwarte,
bruine, grijze en blonde haren
naar een zestigjarig kappers ju
bileum. Duizenden Schevening-
se koppen (vaktaal) kregen ka
rakter dank zij de vaardige hand
van haarkunstenaar Beerends.
Reeds op z'n zestiende jaar nam de
heer Beerends kam en schaar ter
hand. Het zijn na zestig jaar nog
steeds de voornaamste gereedschap
pen De tondeuse kende men in 1921
ook al. In 1930 kwam de elektrische
„haarsnijmachine".
De eerste baas van de heer Bee
rends moest zijn dochter afstaan aan
de jonggezel, die zich in menig op
zicht een vlot leerling toonde. Zeven
kinderen betekenden een potentiële
aanvulling van de klantenkring, wel
arbeidsintensief maar weinig lucra
tief. De kinderen Beerends moesten
zowel voor vader als voor de meester
van de schaar het hoofd buigen.
„Vroeger had men niet zoveel noten
op de zang", vertelt de heer Bee
rends, zelf nog in het bezit van een
weelderige haardos. „Het was een
kwestie van opknippen, liever te kort
dan te lang. Tegenwoordig heeft men
met dat lange haar zoveel wensen,
dat ik me daaraan niet waag. ik zou
het eens kunnen verknoeien! Nee,
met dat lange haar kan ik niet dwe
pen.
De mannen gaan nauwelijks inog
naar de kapper. Als vroeger een vis
ser na drie weken weer met de schuit
binnenkwam, moest z'n haar er weer
af en flink kort."
De heer Beerends heeft vanwege dc
oorlog vele nationaliteiten onder het
mes gehad. „Allereerst had ik veel
moeite om in m'n winkeltje in de
Roerstraat te mogen blijven, omdat
Scheveningen tot Spe.rrgebiet was
verklaard. Op eigen risico mochten
we blijven. Ik bad het in de oorlog
erg druk, omdat er nog maar twee of
drie kappers in Scheveningen waren."
De Duitsers kwamen ook regelma
tig om zich van hun wilde haren te
laten ontdoen. Met een harde
vuistslag op de tafel commandeerde
de Feldwebel kapper Beerends naar
de bunkers op het strand om ook
daar de bezetters onder handen te
nemen. De kapper zorgde wel, dat het
scheermes niet uitschoot en de zak
aardappelen en een zuur brood kwa
men dan wel weer van pas in het
grote gezin. Na de bevrijding vielen
ook de Canadezen en Engelsen in
handen van kapper Beerends.
Na de leertijd begon de heer
Beerends op 12 februari 1921. van-
door
Henk Houtman
daag precies vijftig jaar geleden, al«
zelfstandige ondernemer in een win
kel in de Weststraat in Scheveningen.
In verband met de afbraak van de
panden moest de heer Beerends met
gezin en handel verhuizen. De nieuwe
vestiging aan de Prins Willemstraat
was ook al geen lang leven bescho
ren.
Een nieuwe verhuizing voerde naar
de Keizerstraat, de legendarische
winkelstraat van Scheveningen. He
laas zat de heer Beerends weer in de
verkeerde hoek en moest zijn pandje
worden opgeofferd voor verbreding
van de Jan Kistenstraat. In een voor
malig café aan de Roerstraat 1 werd
het kappersgezin eindelijk met rust
gelaten.
Het was toen 1936. Op advies
van de dokter zocht de heer Beerends
korte tijd de frisse buitenlucht als
kwitantieloper, maar zodra de eerste
buitjes in september vielen, sprong de
kapper alweer enthousiast om de be
kende stoel-met-het-rolletje-in-je-
nek. „Voor het kappen (bij heren heet
het knippen) van vrouwen voel ik
niet veel, hoewel er meer mee te ver
dienen is. Ik geloof dat ik ze te lastig
vond," constateert de jubilaris.
Gekke dingen meegemaakt? Leo
Beerends: „Tja, die oude Scheve-
ninger bijvoorbeeld, die niet goed
'werd. We legden hem plat op de
grond en waarschuwden de GG en
GD. Hij was met geen mogelijkheid
tot z'n positieven te krijgen. Zullen
we hem naar het ziekenhuis brengen,
overlegden de broeders maar plotse
ling kwam de oude baas overeind en
in onvervalst Schevenings zei hij:
„Nee hoor, niet naar het ziekenhuis."
Een andere klant overleed in de kap
persstoel. dat kan je ook in 60 jaar
tijd meemaken. De heer Beerends
heeft ook eens rap benen moeten ma
ken met een van woede briesende
vrouw op de hielen: „Ik had naar
aanleiding van een weddenschap haar
man kaal geknipt!"
Scheren doet de Scheveningse coif
feur niet meer. Enige jaren geleden
overleden de laatste twee klanten, die
die zich nog lieten scheren en aange
zien de zeep en het scheermes toch
praktisch „op" waren, werd deze be
drijfsactiviteit afgestoten.
Als hobby schrijft de heer Bee
rends kerkmuziek. Drie missen wer
den voor de radio uigtezonden. Hij
staat bij dc Buma ingeschreven en
dat levert per jaar een paar tientjes
op. Ze'f zingt hij al 55 jaar in het
koor Laus Deo van de r.-k. kerk An-
tonius Abt. En hoe komt nu een kap
per van z'n eigen haar af? Leo Bee
rends: „Dan ga ik naar een collega,
die ook in hel koor zingt. Dat kost me
wel vier gulden. Als ik het zelf zou
kunnen doen, zou het mc maar twee
gulden kosten. Ik werk goedkoper."
