r was voor De Gaulle
maar één land: Frankrijk
BANTOES GAAN
UIT TRANSKEI
NAVO
vattingen consequent in praktijk gebracht
Kroon moet jongen
beschermen tegen
r/n overleden opa
Dorpelingen
kapen bus
Personeel
EEG
in staking
3
DINSDAG 10 NOVEMBER 1970
|""^E GAULLE interesseert mij slechts
ui
als historische figuur. Deze woor
den - van de generaal zelf afkomstig - zijn
typerend voor het optreden van deze om
streden Fransman, die nu zelf „geschiede
nis" is geworden. Er was voor hem maar
één land, Frankrijk. En aan de belangen
daarvan was alles ondergeschikt. Zoals dat
in de geschiedenis van dat land meermalen
is gebeurd - met catastrofale gevolgen
soms.
3 tj Reeds als kleine jongen was Charles de Gaulle diep onder
de indruk van twee dingen: de geschiedenis van zjjn land en die
.van het leger. Zij zouden bepalend zijn voor zyn verdere leven,
lat steeds meer als doel had, Frankrijk nieuw aanzien in de
cereld te geven.
)oor J. DEN BOEF
Als goed kenner van de geschiede-
hejis wist De Gaulle, dat zijn land te
30Ijiaken had gehad met twee mogend-
leden, die zijn positie konden bedrei
gen. Dat waren Duitsland (of wat
laar voor 1871 onder verstaan werd)
Engeland. Hij realiseerde zich dat
fransen en Duitsers een vorm van
amenwerking moesten vinden, zodat
;n eind zou komen aan de telkens
sragkerende oorlogen. Ook besefte
'j, dat Engeland steeds trachtte in
iropa te domineren, door Frankrijk
Duitsland tegen elkaar uit te spe-
£j NADELIG
1 In wezen was dit dan ook de ach-
van De Gaulles optreden in
jonden na de Franse nederlaag in
40. In dit licht moet men de vehkla-
ng zien, die hij in die bewogen
jagen tot de Fransen en hun bondge
richtte: „Frankrijk heeft een
ag verloren, maar Frankrijk heeft
n#|een oorlog verloren".
De Gaulle besefte als geen ander,
at het voortbestaan van zijn land
bctls Europese mogendheid op het spel
iwtond, nadat maarschalk Pétain met
ee Duitsers een wapenstilstand had
00 esloten. In de voortdurende wedij-
va er tussen Londen en Parijs bevond
tankrijk zich tenslotte in een uiterst
adelige positie.
Een groot .redenaar is met de
laulle heengegaan. Zo sprak hij in
964 een menigte toe in Straatsburg.
De Gaulle drong zich dan ook aan
Jngeland op om te voorkomen dat er
ia beëindiging van de strijd op het
continent- door anderen over het lot
'an Frankrijk zou worden beslist.
Hij bleek de situatie bijzonder
ïoed te hebben aangevoeld. Het is be
tend, dat met name de Amerikaanse
«resident Roosevelt wel eens heeft
«verwogen, Frankrijk na de Duitse
«apitulatie een jaar lang door een
ïeallieerde bezettingsmacht te laten
«sturen. In die tijd zouden verkie
zingen gehouden en een regering ge-
'ormd moeten worden. De Gaulle
haalde daar echter een streep door
zowel Roosevelt als Churchill
moesten hem tenslotte als leider van
6e vrije Fransen accepteren.
Churchill zei eens dat van alle
kruisen, die hij tijdens de oorlog
moest dragen dat van Lotharingen
(symbool van De Gaulle) het zwaarst
j Was. Later voegde de Britse
staatsman er echter aan toe: „Altijd,
Jelfs als hij onsympathieke dingen
deed, leek hij de personificatie van
frankrijk de' grote natie met al
haar trots, autoriteit en ambities.
Roosevelt noemde De Gaulle „de
wuid met een messias-complex". De
Amerikaanse president wilde met
hem breken. In 1943 adviseerde hij
Churchill, de generaal gouverneur
van Madagascar te maken. De Britse
premier liet echter weten, De Gaulle
liever niet te zien rondstappen als
een combinatie van Jeanne d'Arc
en Clemenceau. Door zijn eigen weg
te gaan wist De Gaulle gedurende de
oorlogsjaren zijn positie op te bou
wen.
Ook doorkruiste hij het optreden
van Pétains Vichy-regering. Enge
land en de Ver. Staten wilden dit
regiem zoveel mogelijk ontzien om te
voorkomen, dat de Duitsers ook de
rest van Frankrijk zouden bezetten.
Later schreef De Gaulle over zijn
positie in Londen: „Ik moest van de
grond af beginnen. Geen volgelingen
en geen reputatie in Frankrijk. Daar
buiten geen goodwill of begrip. Ik
moest „autoriteit" verwerven!
Hij weigerde zijn optreden te be
perken tot dat van leider van een
Franse regering in ballingschap.
Eveneens verijdelde hij Britse pogin
gen, Franse militairën te doen inlij
ven bij Britse eenheden om aan een
oorlog deel te nemen, die niet de
hunne was.
Al voor de tweede wereldoorlog
deed De Gaulle als militair en histori
cus van zich spreken. Nadat nij de
militaire academie van Saint Cyr
(waar hij de „lange asperge" werd
genoemd) had verlaten, kwam hij on
der commando van kolonel Henri
Philippe Pétain.Twintig jaar lang
was zijn carrière nauw verbonden
met deze man, die eens zijn aartsvij
and zou worden. Het was Pétain, die
De Gaulle „de betekenis van het be-
velvoeren leerde". In 1916 werd De
Gaulle gewond door de Duitsers ge
vangen genomen. Pétain eerde hem,
door zijn heldhaftig gedrag te vermel
den.
Na 32 maanden in gevangenkam
pen ea waaruit hij vijf keer trachtte
te ontvluchten keerde hij in
Frankrijk terug. Hij trouwde met
Yvonne Vendroux, dochter van een
biscuitfabrikant in Calais. Zelf kwam
hij uit Lille (Rijsel), waar hij op, 22
november 1890 werd geboren. Het
eerste kind van het echtpaar werd
genoemd naar Pétain. Deze inmid
dels maarschalk geworden be
noemde De Gaulle in 1927 tot zijn
aide-de-camp.
De grote bewondering voor Pétain
weerhield De Gaulle er tenslotte niet
van, zijn eigen afwijkende me
ning uit te dragen. Hij deed dat in
1934 in zijn boek „Het leger van de
toekomst". Daarin hield hij een pleir
dooi voor een klein beroepsleger, ge
groepeerd rondom met tanks en
pantserwagens uitgeruste divisies.
Het boek had in Frankrijk slechts
weinig belangstelling, in tegenstelling
tot Duitsland.
Jp advies van zijn generaals liet
Hitier het zich in zijn geheel voorle
zen. Hij deed er zijn winst mee,
maar Pétain besteedde er geen aan
dacht aan. Zozeer was de maarschalk
overtuigd van de superioriteit van
zijn verdedigingsstrategie en een
massale inzet van de infanterie.
In 1940 zou blijken, hoezeer De
Gaulle het bij het rechte eind had.
De Duitse tanks rolden het verouder
de Franse verdedigingssysteem in
korte tijd op. Alleen De Gaulle wist
met zijn pantserdivisie bij Abbeville
de Duitsers terug te drijven.
Hij werd ijlings tot generaal bevor
derd en als onderminister van oorlog
in het kabinet van Reynaud opgeno
men. Speciaal belast met het onder
houden van de contacten met de
Britse regering vloog hij enkele ma
len naar Londen. Hij bevond zich
daar, toen hij vernam, dat Pétain
voor de Duitsers was gezwicht. De
Gaulle weigerde echter zich hierbij
neer te leggen. In een toespraak voor
de BBC sprak hij de 'inspirerende
woorden betreffende de verloren
slag, die nog geen verloren oorlog
was.
de Pétain zijn briljante leerling bij
verstek ter dood veroordelen...
In zijn Londense periode deed De
Gaulle rondom zich een ijzige at
mosfeer ontstaan om autoriteit en
prestige te verkrijgen. „Prestige", al
dus een uitspraak van De Gaulle
zelf, „kan niet worden gehandhaafd
zonder geheimzinnigheid. De mensen
hebben weinig eerbied voor wat ze
goed kennen. Elke cultus heeft zijn
tabernakel, maar een groot man is
zelden groot in de ogen van zijn be
dienden".
In een van zijn vooroorlogse boe
ken had de generaal al geschreven,
wat de taak was van een militaire
leider: „Hij kan zich niet handhaven
zonder een sterke dosis egoïsme,
trots, hardheid en listigheid. Niets
komt autoriteit beter ten goede dan
het zwijgen bewaren. Ook is het
noodzakelijk, dat het doel, waarmee
de leider zich vereenzelvigt, het ken
merk Van grandeur draagt.
Roept men het optreden van De
Gaulle in de herinnering terug, dan
kan men constateren, dat hij zijn op
vattingen steeds oonsequent in prak
tijk bracht.
GELOVIG
De Gaulle was een gelovig katho
liek. Alles wat met godsdienst te ma
ken had beschouwde hij echter als
een privé-aangelegenheid. In zijn
mémoires herinnerde de generaal
aan een voorval uit de tweede we
reldoorlog. Roosevelt had kardinaal
Spellman naar De Gaulle gezonden
om hem te overtuigen van de juist
heid van bepaalde aspecten van de
Amerikaanse buitenlandse politiek.
De generaal schreef: „Deze eminente
prelaat benaderde de problemen van
deze wereld met eenzelfde ijver, als
waarmee hij God diende. Maar de
grootste toewijding kon niets veran
deren aan het feit, dat zaken zaken
In een anecdote liet men de gene
raal tijdens een bezoek aan een pro
vincie zeggen, van alle te zijner ere
georganiseerde plechtigheden de mis
te prefereren. Voordat de verbaasde
prefect een „passend antwoord" kon
vinden lichtte De Gaulle toe: „Ja, de
kerk is werkelijk de enige plaats,
waar men het woord tot mij richt,
zonder dat ik iemand hoef te ant
woorden".
BEVRIJDER
In augustus 1944 werd hij enthousi
ast begroet in het bevrijde Parijs.
Anderhalf jaar daarna leek hij zijn
roem echter al te hebben overleefd.
Om te ontkomen aan de herleefde
partij-intriges had hij een kabinet
van nationale eenheid gevormd,
waarvan ook de machtige commu
nistische partij deel uitmaakte.
Toen de communisten zich terug
trokken besloot De Gaulle af te tre
den, omdat hij geen willoos werktuig
wilde worden van de overige partij
en. In de beslotenheid van de Boisse-
rie, zijn buiten in het dorp Colombey-
les-Deqx-Eglises trok hij zich terug
om te wachten op het ogenblik, dat
Frankrijk opnieuw een beroep op
hem zou doen. Twaalf jaren duurde
deze afzondering. En vroeg men hem
in die jaren, hoe het met Frankrijk
ging, dan antwoordde hij zonder aar
zelen: „Slecht, want ik word ouder".
Enkele malen trachtten zijn aan
hangers zijn terugkéer in de politie
ke arena op legale wijze mogelijk te
maken. De belangrijkste poging werd
gedaan door de RPF (Rassemblement
du Peuple Frangais). Deze beweging
kon De Gaulle echter geen jneerder-
heid in het parlement bezorgen en
leidde een kort bestaan.
INTRIGES
Overigens had De Gaulle in de
twaalf jaren van afzondering niet
stil gezeten. In Parijs buitelde het
ene kabinet na het andere. Als nieu
we kabinetten geformeerd moesten
worden was De Gaulle een van dege
nen, die een rol achter de schermen
speelde zij het dan in negatieve
zin.
Het duikelen van de vele kabinet
ten was niet het werk van De Gaul
le. Wel had hij invloed op de rivalise
rende krachten in het parlement, die
slechts een doel kenden: een mi
nistersfunctie en zo mogelijk het pre
mierschap te bekleden. Ook de Russi
sche ambassadeur Vinogradof was een
trouw bezoeker van de ivoren toren,
waarin De Gaulle zich had terugge
trokken.
Dat de situatie in Algerije zo ex
plosief was geworden was voor een
deel het gevolg van de ondermijnen
de rol, die De Gaulle speelde. Enkele
kabinetten hebben getracht, de weg
naar onafhankelijkheid voor de Alge
rijnen te openen. Zij werden echter
ten val gebracht, omdat de intrigeren
de groepen in Parijs Algerije wilden
behouden als een Franse provincie.
Het viel dan ook niet te verwonde
ren, dat Algerije tenslotte de aanlei
ding werd tot de terugkeer .van De
Gaulle. Het leger, nog maar nauwe
lijks bekomen van de nederlaag in
Indochina, stond ook in Algerije
machteloos tegenover de opstandelin
gen. Om de „eer" te redden maakte
het gemene zaak met de blanke kolo
nisten, die.de grond onder hun voe
ten voelden wijken. Parijs kreeg
overal de schuld van.
„BEGREPEN"
Nadat hij de macht had overgeno
men, zonder de staatsgreep te veroor
delen, verklaarde De Gaulle tijdens
een bezoek aan Algiers: „Ik heb u
begrepen". De opstandige elementen
kwamen echter bedrogen uit. De
twaalf jaar lang misleide generaal
moest al spoedig tot de ontdekking
komen, dat het leger in Algerije voor
een verloren Zaak vocht. En toen
Onder de talloze spotprenten van
de Gaulle is deze van de Zweed
Martin Lamm uit 1964 een van de
geslaagste. Bijschrift uit die tijd:
„Europa?ja, dat ben ik."
•vVj
VOORSPELLING
Het was op 27 april 1927, dat
maarschalk Pétain tot de studenten
en leraren van de militaire school te
Saint Cyr had gezegd: „Luistert naar
kapitein De Gaulle. Luistert met aan
dacht. Want de dag zal komen, dat
een dankbaar Frankrijk een beroep
op hem zal doen". Toen deze
voorspelling in de bewogen dagen
van 1940 was uitgekomen, liet dezelf-
De Gaulle tijdens een van zijn
dramatische televisie-toespraken.
men dit in Algiers begreep, kwam
het leger opnieuw in opstand, nu te
gen De Gaulle, door wie het zich
verraden voelde.
De generaal bleek echter de
langste adem en de sterkste zenuwen
te hebben. Hij sloot een akkoord met
de Algerijnen, dat vele jaren tevoren
op veel voordeliger condities breikt
had kunnen worden. Het gevolg was
een massale uittocht van alles wat
Frans was. Met de koloniën ging het
evenzo. De door de generaal gevorm
de gemeenschap, waarvan Frankrijk
en zijn Afrikaanse koloniën deel uit
maakten, viel spoedig uit elkaar. Alle
maakten zij zich naar het voorbeeld
van Guinée los van het moederland.
Ook in Europa slaagde de opzet
van de generaal niet. Hij kon Frank-
rijks partners in de EEG niet zijn
wil opleggen ook al deden zij wel
eens water in de wijn. Wel gelukte
het hem, Frankrijk nieuw aanzien te
geven, echter ten koste van zijn bond
genoten.
ENGELAND
Steeds was De Gaulle er op uit te
verhinderen, dat Amerikanen en Brit
ten namens Europa zouden spreken.
Daartoe besloot hij, Frankrijk via de
EEG tot spreekbuis van Europa te
maken. Om dat te bereiken moest hij
de Europese landen in militair op
zicht van zijn land afhankelijk ma
ken.
Het akkoord inzake de kernbewape
ning tussen de Ver. Staten en Enge
land (door Kennedy en Macmillan te
Nassau gesloten) werd dan ook
prompt door de generaal aangegre
pen om zijn veto uit te spreken over
Engelands toelating tot de EEG.
Het Europa van de Oeral tot de
Atlantische oceaan bood in de ge-
dachtengang van De Gaulle geen
plaats voor Engeland. Hij had zijn
eigen „continentale stolsel". Verhin
derd moest worden, dat Engeland op
nieuw invloed zou krijgen op het Eu
ropese en met name het
Frans-Duitse krachtenspel.
HET OOSTEN
Het was de verdienste van de late
re bondskanselier Erhard geweest,
dat De Gaulles plannen schipbreuk
leden. Erhard verzette zich openlijk
tegen het eigenzinnige optreden van
Adenauer, dat de Bondsrepubliek tot
een vazal van Frankrijk dreigde te
maken. Dat was dan ook de bedoe
ling van De Gaulle, die nog niet zo
lang geleden verklaarde, dat de
Duitsers voorgoed in een toestand
van onderworpenheid moeten blij
ven. Sedertdien richtte de generaal
het oog naar het Oosten, waar hij
steun hoopte te krijgen voor zijn po
gingen, de Duitsers klein te houden.
Het woord „krachtenspel" kreeg
ook hier een diepere betekenis. Het
was een kwestie van de een tegen de
ander uitspelen. De Russen probeer
den De Gaulle voor hun eigen wagen
tje te spannen. Het ontging hun ech-
ter niet, dat de generaal de Duitsers
bescherming met zijn kernmacht aan
bood, voor het geval zij zouden wor
den aangevallen. „De Russen weten,
dat ik Moskou kan vernietigen", zo
voegde hij er veelbetekenend aan toe.
CHINA
Typerend was ook de opmerking,
die De Gaulle zich in een gesprek
met Chroesjtsjef liet ontvallen, nl.
dat China eens het communisme zou
begraven, als het zou zijn gecentra
liseerd en geïndustrialiseerd. Op een
ander ogenblik voorspelde hij, dat
alle Russische gebieden ten oosten
van de Oeral door de Chinezen op
geëist zouden worden.
Veelbetekenend voegde hij er aan
toe, niet te willen, dat Fransen ster
ven in een oorlog met China voor
Russische bezittingen in Azië. Op de
vraag, wat er zou gebeuren, als
West-Europa zou worden aangeval
len door een land als China, dat bui
ten het bereik van De Gaulles kern
macht ligt, antwoordde De Gaulle:
„Dat is een probleem van een andere
generatie".
(Van een onzer verslaggevers)
DEN HAAG Een in
Zeeland wonende Ambonese
jongen zegt moeilijkheden te
hebben met zijn reeds lang
overleden grootvader. Ook
de familieraad van de Am
bonezen weet er geen raad
meer mee en heeft de hulp
van de Kroon ingeroepen.
De voorzitter van de af
deling van de Raad van
State, zal zich volgende week
met deze tere zaak bezighou
den. Die voorzitter is dr. L.
J. M. Beel.
De jongen is een kind van
ouders, die na zijn geboorte zijn
getrouwd. Uiteraard kreeg hij de
achternaam van de moeder, dit
tot vreugde van de grootvader
van moederszijde. Dochter en
schoonzoon hebben hem beloofd
dat zij dit zo zouden laten, ook
als zij met elkaar zouden trou
wen.
Nadat man en vrouw waren
getrouwd, besliste de familieraad,
het kind te erkennen om het ge
zin bijeen te houden.
Daardoor kreeg de baby toch
de achternaam van de vader, te
gen de wens van de ene grootva
der in.
De jongen was inmiddels gaan
varen. Tijdens zijn zwerftochten
over de wereldzeeën verscheen
hem naar zijn zeggen steeds zijn
grootvader, die hem wilde mee
nemen. Hier kon de matroos niet
tegen.
Van nature is hij erg vrolijk,
maar na het zien verschijnen van
zijn grootvader werd hij erg
neerslachtig en weigerde dan te
eten. Zijn meerderen lieten hem
ter verpleging opnemen in een
psychiatrische inrichting maar de
artsen daar concludeerden, dat
hem niets mankeerde. Hij werd
dan ook uit de inrichting ontsla
gen.
De ouders van de jongeman zijn
nu bang, dat de grootvader hem
het leven zo moeilijk zal maken
dat de jongen de hand aan zich
zelf zal slaan. Daarom wordt de
Kroon gevraagd in overeenstem
ming met de wil van opa de ach
ternaam van de iongen maar te
wijzigen.
UMTATA Bantoes verlaten
met treinladingen tegelijk Trans
kei, het „paradepaardje" van de
Zuidafrikaanse regering aan de
Oostkust voor de Bantoes. Dit
bericht een correspondent van
het Britse persbureau Reuter in
Umtata, de hoofdstad van
Transkei.
Duizgnden verlaten het hun toege
wezen gebied wegens gebrek aan
werk en trekken naar de „blanke"
streken, waar de industrie nog steeds
arbeidskrachten kan gebruiken.
FRANEKERADEEL Enkele
jeugdige inwoners van het Frie
se dorp Ried hebben gistermor
gen een bus gekaapt. Zij pro
testeren hiermee tegen het feit
dat hun dorp volgens de nieuwe
dienstregeling geen directe ver
binding meer zal hebben met
Leeuwarden.
Op het moment van de kaping bij
de bushalte in Ried, zat de bus vol
met passagiers. Enkele meisjes gris
ten opeens de contactsleutels weg. De
chauffeur moest onder symbolische
bedreiging met een mes uitstappen,
waarna hij naar een plaatselijke café
werd gedirigeerd om koffie te drin
ken.
Op verzoek van chauffeur J. Plan-
tinga weer aan het werk te mogen
gaan, reageerden de jeugdige kapers
met: „Laat ze de bus maar komen
halen."
De directie van de busonderneming
en de burgemeester van Franekera-
deel kwamen er aan te pas om een
en ander Weer in het gareel te bren
gen.
Van de 450 inwoners van dit Friese
dorp maken dagelijks ongeveer twin
tig gebruik van de nu verdwijnende
verbinding met Leeuwarden. De bus
kaping is nog maar een eerste stap.
De dorpelingen hebben aangekondigd
een nieuwe actie te zullen onderne
men.
BRUSSEL Het EEG-persOneel in
Brussel heeft gistermiddag om 12.00
uur hel werk voor 12 uur neergelegd.
De staking, die volledig wordt ge
steund door de christelijke en socia
listische vakbonden is bedoeld als
waarschuwing.
Een woordvoerder van de perso
neelsleden, de Westduitse jurist
Theodor Holz zei dat, indien voor 14
november geen bevredigend antwoord
op de eisen wordt gekregen al het
werk van de Europese commissie en
haar vertakkingen stil wordt gelegd.
Volgens een officiële verklaring van
de bonden past de staking „in het
kader van een actie die tot doel heeft
voor de EEG-functionarissen het ele
mentaire recht fe verwerven dat alle
werknemers bezitten, namelijk om
met hun werkgever te kunnen onder
handelen over beslissingen die hen
zelf betreffen".
De grieven van de ambtenaren zijn
niet gericht tegen de Europese com
missie, die wel tot dergelijk overleg
bereid is, maar tegen de Europese
ministerraad „die geen procedure wil
aanvaarden waarin een dialoog wordt
mogelijk gemaakt."
De staking komt aan de vooravond
van het ministerieel overleg aangaan
de de salarissen en een algemene
herziening van het statuut van de
Europese ambtenaren. Het EEG-per-
soneel wenst o.a. dat de salarissen elk
jaar aan de kosten van levensonder
houd worden aangepast en niet eens
in de twee of drie jaar worden her
zien.
Transkei si door de regering voor
de 3.500.000 Bantoes bestemd als hun
„traditionele geboorteland". Het ge
bied kreeg in 1963 gedeeltelijk zelf
bestuur, in het leiden van de „eigen
soortige ontwikkeling".
Maar de ontwikkeling van Transkei
verliep niet zo vlot dat alle huidige
1.500.000 bewoners een redelijk be
staan konden vinden. Zo begon de
uittocht. De meeste „emigranten" zijn
kostwinners tussen de 20 en 50 jaar.
De industriële ontwikkeling van
TRanskei is achtergebleven. De voor
uitzichten op een economische leven
svatbaarheid van het gebied be
langrijk voor de regeringsplannen in
zake uiteindelijke onafhankelijkheid
schijnen gering. De regering heeft
wel werkgelegenheid geschapen on
der meer door het bouwen van een
bierbrouwerij, een theefabriek en het
bevorderen van de bouwnijverheid.
Ondanks tekort ana werkgelegen
heid is de levensstandaard van veel
Bantoes de afgelopen tien jaar geste
gen. Dit is te danken aan de kostwin-
ners die elders werk zijn gaan zoe
ken, aldus ds. Aubrey Phipson,. die al
twintig jaar als zendeling in dit ge
bied werkzaam is.
Daartegenvoer staan honderddui
zenden die geen minimuminkomen
kunnen bereiken. Velen van hen hel
pen bij de voedseluitreiklng in de
hongersnoodgebieden of sjouwen ste
nen voor de bouwvakkers. Baantjes
waarmee zij ƒ1,50 per dag verdienen
om tcoh nog wat eten te kunnen ko
pen, aldus de Reuter-correspondent
in Transkei.
(Vervolg van pagina 1)
Dé Westduitse minister van defen
sie, Helmut Schmidt, verklaarde nog
dat de Oostpolitiek van de Bondsre
gering onlosmakelijk verbonden is
met een krachtig westers bondge
nootschap.
De voorzichtige pogingen om een
opening naar het oosten te vinden,
pasten geheel in het grotere patroon
van het westelijk beleid van onder
handelingen met de Warschau-pact-
landen. „Wij gaan ervan uit dat wij
ons, indien deze pogingen mislukken,
niet in een ongunstiger positie dan
voorheen mogen bevinden. Wij zullen
ons daarom niet in avonturen stor
ten", aldus minister Schmidt.
De bondsregering deelde niet de
opvatting van hen, die menen dat ge
lijktijdige integratie in West-Europa
en toenadering tot Oost-Europa on
verenigbaar is. „Zij die deze opvat
ting huldigen, houden nog steeds vast
aan de ideeën en politieke opvattin
gen van de vijftige jaren en het tijd
perk van confrontatie, dat zowel pre
sident Nixon als bondsklanselier
Brandt willen beëindigen", zo stelde
minister Schmidt.
DEN HAAG NAVO-secre-
taris-generaal Manlio Brosio
meent dat de Sow jetunie niet
alleen een defensief beleid voert,
maar ook een expansieve poli
tiek voorzover deze niet tot een
groot conflict met de Verenigde
Staten leidt.
„Rusland beschouwt zich als de
grootste Europese mogendheid en
staat klaar om een leidende rol in
Europa te gaan spelen wanneer de
gelegenheid zich voordoet."
„Een conferentie over de Europese
veiligheid kan het instrument bij uit
stek zijn om te komen tot een nieuw
regionaal Europees veiligheidssysteem,
dat onvermijdelijk door de Sowjet-
unie zou worden overheerst", aldus
Brosio.
Evenals minister Luns wees hij
erop dat de landen van het War
schaupact slechts hebben gesproken
over een vermindering van de
vreemde troepen in Europa, terwijl
de NAVO-landen een evenwichtige
vermindering van alle troepen voor
staan.
Het einddoel van de communisti
sche landen is het verzwakken en
vernietigen van de NAVO en het
elimineren van de Amerikaanse aan
wezigheid in Europa, waarschuwde
Brosio.
