k
'eduwnaars gaan er tegenaan
fant anderen doen toch niets
de angst
van een
premier
Red power: vreedzame Indianenkreet
ZATERDAG 31 JANUARI 1970
Ze is achter in de dertig en ai tien jaar weduwe. Drie kinde
van wie de oudste ai bijna negentien. Mamma werkt, want
is moeilijk je drie kinderen groot te brengen van een
luwenpensioentje. Het betekent een ongewone organisatie
ijdit onvolledige gezin: vroeg uit de veren, samen alles in huis
kant doen, brood voor tussen de middag en alvast het
ge gedaan voor de warme maaltijd 's avonds. De oudste
heeft het huishoudgeld, want ze is het eerst thuis. Zij doet de
boodschappen, koopt ook de kleren voor haarzelf, haar jongere
broertje en zusje en had laatst zelf al een lollige jumper voor
haar moeder op de kop getikt. Je kunt het niet helpen, maar
ervaart het voortdurend als pijnlijk, ook deze, toch echte moeder-
taak uit handen te hebben moeten geven.
ja, het marcheert alle-
aest en materieel komt dit
■etje er wel, De kinderen
ïlfstandiger geworden dan
igenootjes uit volledige
en. Ze wéten wat verant-
■delijkheid is.
iar het is je zoveelste bitte-
reduwe-ervaring als je aan
ivondeten je jongste al haar
Ibelevenissen speciaal aan
tdste hoort vertellen. Net zo
'toen je enkele weken gele-
je elfjarige dochtertje met
alleen in huis achter
laten, al had ze dan de
foon onder bereik. Mamma
nu eenmaal werken,
huis, op kantoor, en haast
rep je weer in huis. Door
tot je in bed stapt,
lancipeerde weduwe heet
En de buitenwacht zegt:
Die redt het, zeg. Om er soms,
erger dan een klap midden in je
gezicht aan toe te voegen: je
bent nu zo zelfstandig, dat je
natuurlijk nooit meer wilt trou
wen....
En daar hunker je juist zo
naar. Naar een begrijpende, ga
ve man, voor wie je al die zoge
naamde zelfstandigheid onmid
dellijk prijs zou willen geven.
Maar ja, waar vind je die? En
zo word je ouder met als per
spectief dat je straks je kinde
ren een voor een zult zien uit
vliegen. En jij? Alleen.
IHet is een schamele poging
om iets van de weduwenproble-
matiek over te brengen. Een
problematiek waarvan niet-ge-
troffenen zich doorgaans geen
voorstelling kunnen maken.
Weduwen en weduwnaars zijn
er altijd geweest en zullen er
altijd blijven, nietwaar?
En ja, dan die weduwnaars.
Man, 44 jaar, ook drie kinderen,
kan geen hulp krijgen. Na en
kele mislukte pogingen met
huishoudelijke hulpen de ene
wilde direct al „meer" en de
andere liet na korte tijd weer
afweten heeft hij de kinde
ren maar bij familie onderge
bracht. Hij bezoekt ze elk
weekeinde en leeft verder als
vrijgezel: kookt zijn eigen potje
en houdt verder het huis zo
goed mogelijk schoon.
Geweldig, deze „oplossing",
als je na je vrouw, ook je kin
deren moet afstaan. Man, wat
ben je prikkelbaar, zeggen ze
tegen je op het werk. En jij dan
maar weer met een opgewekt
masker voor....
Overdreven allemaal? Helaas
werkelijkheid. Ga maar eens
praten met bestuursleden van
de nu enkele jaren bestaande
Weduwen- en weduwnaarsbond,
in feite de eerste „instantie" die
in deze oeverloze problematiek
is gedoken. Luister naar de cri
de coeur van een toch overigens
heel nuchter man als de tweede
voorzitter, de heer .J. van der
Heijden, die, door eigen bittere
ervaringen gedreven, deze bond
(inderdaad alweer een nieuwe,
maar zo verschrikkelijk nodig)
hielp oprichten.
Hij zegt, bewogen: We ergeren
ons wild aan de lauwheid en
gezapigheid tegenover het
vraagstuk van de 600.000 wedu
wen en weduwnaars in ons
land. Vergeleken met ons zijn
bejaarden en homofielen (ik
veroordeel niks hoor, begrijp
me goed) de troetelkinderen van
f Het doen van voorspellingen over de val
n een regering is een riskante zaak. Vele
(litici hebben dat de afgelopen jaren onder-
rnden. En ook deze regering is meer dan
ns theoretisch de laan uitgestuurd door een
j Ifverzekerde oppositie. De laatste voorspel-
ig kwam van PvdA-voorzitter Vondeling, die
nog dit jaar rekent op vervroegde verkiezin
gen. Vandaar dat de spanningen bij de socia
listen over wat het beste Links is, op het eerste
gezicht zijn verdwenen en Nieuw Links en
Demokratisch Appèl eensgezind de schouders
onder de haast failliete socialistische inboedel
hebben gezet.
in
haal
57 W
•eze voorspellingen van op-
itiepartijen zijn door de vier
xingspartijen altijd met een
loedig. ironisch lachje af-
a. Het kabinet sloft met
schoenen verder door de
derlandse politiek en slaat af
toe een blunder(tje).
Het parlement blijft lief. Ten-
nste, dat denken we. Want de
lerale fraktievoorzitter Gecrt-
la heeft voor het eerst in het
nbaar toegegeven, dat het
toch aardige voorspellin-
n kan doen. Momenteel staat
VVD op winst. En als we
irtsema moeten geloven (en
irom niet) veel winst.
'at heeft hem aan het den-
gezet en op een bijeen-
131 in Rotterdam dacht hij
dop verder. Stel dat de KVP
de verkiezingen in maart
r de provinciale staten een
te nederlaag lijdt (niemand
fi?f>lt daaraan, het samengaan
ARP rïi CHU behoedt de
VP voor een catastrofe). De
VD is goed voor winst, met de
lelastingverlaging" nog vers in
kiezers geheugen.
In de praktijk zou het er op
'ïrkomen, dat de positie van
KVP in het kabinet aanmer-
iijk zou worden verzwakt. En
anders dan de VVD zou dat
innen opvangen. Een minis-
tspost minder voor de KVP
u die partij niet schaden, ge
en het „personeelstekort".
h dJ.^C conseouentie 's- dat de
.P rie confessionele partijen nog
asler aan de VVD zullen kle-
en. dan nu al het geval is. Het
abinet-De Jong blijft inzet van
e verkiezingen in 1971. De
VD kan dan een zware claim
!&gen op het regeringsprogram
n de liberalen onwelgevallige
aatsrechterlijkc hervormingen
^an in de ijskast.
Maar, dacht Geertsema in
qisc' °"erdam verder: het kan nog
3erIOci.er- Als blijkt dat de KVP
fysic len'ge veer aan de VVD moet
3), P f!en- zou het dan niet beter
Ün als de vier regeringspar-
wbé' 'en eens zouden gaan praten
gars* Vfr de samenstelling van het
kabinet? En vervroegde verkie-
ngen?
he wens is de vader van de
fdachte. En als politicus moet
6 Hooit hardop denken, vooral
I* die gedachte gaat «ver de
ondergang van een bevriende
partij. Want dan kunnen de be
vriende partijen verschrikkelijk
boos worden.
Dat werden ze dan ook. In
politieke kringen heet zoiets
„geprikkeld" zijn. Verschillende
„prikkelingen" achter elkaar
heet „ernstig ontstemd zijn". En
voor de stap van ernstig ont
stemd zijn naar crisis heb je
geen zevenmijlslaarzen nodig.
Zodat momenteel heel politiek
Den Haag gniffelt.
Die „prikkelingen" komen de
laatste tijd als een steeds snel
ler bewegende spiraal aan de
oppervlakte. Eerst de inflatie
correctie (Biesheuvel heeft het
Geertsema nog steeds niet ver
geven), dan de kwestie-De
Block, de „harde lijn" van
Beernink, de niet-gebouwde
woningen van Schut, Witteveen.
die het met De Block eens was
maar toch lekker bleef zitten,
Uni"
het tekort bij de B'JTW-op-
brengst, de loonwet. En nu dan
Geertsema, die niet meer ge
looft in een lang leven voor De
Jong en zijn club.
Wat zijn de oorzaken? De
CH-jongcren denken die gevon
den te hebben. Stakkato (hun
blad): „Het aanvaarden van de
metaal-cao schijnt weinig te
maken hebben met de instem
ming van het kabinet voor de
zakelijke inhoud van deze ar
beidsovereenkomst. De Jong zei
dat het kabinet de voor- en na
delen heeft afgewogen en daar
bij aan de rust aan het arbeids
front de voorkeur heeft gege
ven. De angst van Dc Block
voor een verdergaande inflatie
viel voor de rest van het kabi
net weg, door angst voor onlus
ten".
Angst dus. Angst voor Parijse
toestanden. Angst voor de vak
bonden. Dat zal Kloos en Mer-
tens deugd doen, met de loon
wet zo vlak voor de Eerste Ka
mer. Een door angst beheerst
kabinet zal in het parlement
nooit de „sterke man" kunnen
uithangen, zoals Beernink zo
graag wil. Is het dat wat Geert
sema bewoog tot zijn opzienba
rende Rotterdamse uitspraken?
Geertsema zei ook dat er in
de Nederlandse politiek een
„massa explosief materiaal"
aanwezig is. „We moeten oppas
sen dat dit niet tot zelfontbran
ding overgaat". Bedoelt hij
daarmee dat de angst, die dit
kabinet zou beheersen, dat ex
plosief materiaal snel tot ont
branding zou kunnen brengen?
Zo ja, dan krijgen we ver
vroegde verkiezingen en krijgt
Vondeling ook eens een keer
zijn zin. Zo nee, dan sukkelt het
kabinet mistroostig verder met
de wetenschap, dat de AR-frak-
tie de lont warm zal houden.
Of. zoals Biesheuvel zelf zo
graag zegt. het kritisch zal be
geleiden.
Premier De Jong en de minis
ters Beernink en Schut kunnen
intussen zeker zijn van de war
me belangstelling van de CH-
jongeren voor hun „stuntelig"
beleid.
Stakkato: ..Ten onrechte is
minister De Block afgetreden.
Met zijn stuntelige presentatie
was hij namelijk de meest re
presentatieve minister van het
kabinet-De Jong. Hierbij komt
dat De Block gewoon een aardi
ge man was en dat geldt voor
de rest van De Jong's clubje
evenzeer".
„Het zijn allemaal aardige
mensen, die alleen niet een land
moeten willen regeren. Wan
neer het dan toch moet (en het
moet red.) was het rechtvaar
diger geweest het kabinet goed
aan te pakken. Het veelbespro
ken vervangen van ministers
had nu moeten gebeuren. Om
een mentaliteits- en koerswijzi
ging aan te brengen was het
echter noodzakelijk in de kern
te beginnen: vervanging van de
minister-president".
„Dat offer was waarschijnlijk
te groot voor de gezagsgetrouwe
regeringsfrakties en daaraan
hebben Schut en Beernink het
te danken, dat ze gespaard zijn
gebleven".
Aardige hint voor CH-minis-
ter Beernink: 't zal je kind
maar wezen....
onze samenleving. En ook chris
telijk Nederland slaapt onover-
droten voort.
Synodes en concilies hebben
omvangrijke agenda's maar de
kwestie van de weduwen en
weduwnaars is er nimmer aan
de orde geweest. Een secretaris
van een der synodes zei pas nog
tegen me: Alweer een vereni
ging, meneer? Schei toch uit.
Laat die zaak maar aan de ker
ken over. Daar zijn onze diaco
nieën voor....
O ja? Ik zou zeggen: onder
zoek dat maar eens. Er gebeurt
niets. Onze bond heeft inmid
dels wèl het nodige gedaan, do
minee. Praat maar eens met ra
diopastor Klamer (een pakpaard
voor deze en andere sociale en
geestelijke noden). Hij zit er
middenin. Van hem zou u
kunnen leren wat deze schapen
in en buiten kerkelijke gemeen
tes tekort komen.
Partijen als D'66 die zoveel
pretenderen, reagéren zelfs niet
eens als afgevaardigden van de
WW-bond hen hebben benaderd
met hun wensen en grieven.
Daarentegen tonen gelukkig
PSP, ARP en CHU meer be
langstelling. Dat is dan tenmin
ste een begin.
Men kent ons bestaan niet. Er
is geen enkele belangstelling.
Vijf weduwnaars om nu
dit facet maar eens te belichten
hebben de koppen bij elkaar
gestoken en gaan proberen an
dere weduwnaars te helpen.
Maar dacht u dat zij op rozen
zaten? Van een hebben we de
huiselijke omstandigheden in
het begin al verteld. Hier zijn
die van de anderen.
Vader 38 jaar, twee zoons,
van 15 en 10. Geen hulp. De
oudste maakt elke dag na
schooltijd het eten klaar. Pa
doet boodschappen en de vaat
van de vorige dag na kantoor
tijd. 's Avonds doen ze de ka
mers en ander huishoudelijk
werk. Zaterdags wordt er ge
wassen, gelapt en gedweild,
zondags gestreken.
Vader, 36 jaar, heeft na twee
jaar zoeken een „technisch goe
de" hulp in huis genomen. Maar
mentaal? Over zijn huis en kin
deren heeft hij niets meer te
vertellen. Als hij thuis komt
gaat zij de deur uit.
Vader, 51, heeft zijn uitsteken
de baan overdag eraan gegeven
om nachtportier te worden, zo
dat hij zijn nog jonge kinderen
overdag kan verzorgen. Twee
andere kinderen uit zijn gezin,
dat tot op de dag van vandaag
nog geen hulp heeft, moesten in
een inrichting worden opgeno
men.
Vader, 36 jaar, heeft na twee
jaar zoeken een oude nicht in
huis genomen. Over zijn eigen
huis en zijn drie kinderen heeft
hij niets meer te vertellen. Als-
de kinders op bed liggen vlucht
hij 's avonds meestal het huis
uit.
Vader, 43 jaar, ook al met
drie kinderen, is de gelukkigste
van het kwartet, omdat zijn in
komenspositie heel goed mag
worden genoemd. Hij verspeel
de zijn hulp omdat hij niet ver
der wilde gaan dan zakelijke
omgang. Is nu via gezinshulp
tijdelijk geholpen en zoekt weer
een nieuwe hulp. Adverteerde
al voor honderden guldens (niet
aftrekbaar).
Deze vijf willen andere we
duwnaars helpen, omdat ze we
ten dat velen het nog slechter
hebben. Is het u, gelukkig ge
trouwde vaders, nog niet hele
maal duidelijk? Kunt u gemid
deld ƒ400 per maand neertellen
voor een hulp? Heeft u een
aparte kamer voor haar? IHoe
zou je zoiets moeten oplossen?
Je moet maar zo snel moge
lijk weer trouwen, zeggen de
mensen dan. Dat is het beste
voor de kinderen. O ja, met
wie? Als je een gelukkig huwe
lijk gehad hebt, moet je dan
voor de tweede keer maar aan
een avontuur beginnen? Erg
moeilijk, dat kunnen we u ver
zekeren.
Daarom: „we gaan er tegen
aan", zeggen deze vijf. We
gaan wat doen: kookcursussen
voor mannen; het uitwisselen
van eenvoudige recepten; zo nu
en dan een weekeinde organise
ren met onvolledige gezinnen, al
was het alleen maar voor de
kinderen. Kerken (vroeg de
Heer ons dan niet te zorgen
i voor weduwen en wezen?),
volksvertegenwoordigers en re
gering wakker schudden omdat
ze tot nu toe weigerden aan
dacht te besteden aan de inge
wikkelde problematiek van het
weduwe of weduwnaar zijn met
nog jonge kinderen.
Wat ook betekent het domweg
verwaarlozen van een belang
rijke groep mannen en vrouwen
(er zijn 600.000 weduwen en
weduwnaars) die zwaar belem
merd wordt in zijn taak la
ten we het dan zo eens stellen
zijn bijdrage te leveren aan
een gezonde samenleving.
De nood is groot. Geestelijk
(hoe weinig weduwen en we
duwnaars worden begrijpend en
offervaardig door familieleden,
of vrienden begeleid?), lichame
lijk (hebben getrouwden zich
wel eens ingedacht dat duizen
den mensen soms van de ene op
de andere dag voor het pro
bleem van de onthouding wer
den gesteld?) én materieel (de
fiscus begrijpt de problematiek
niet en de overheid in het alge
meen verleent onvoldoende fa
ciliteiten).
Waarom de vijf weduwnaars
samen met de nog jonge Wedu
wen- en Weduwnaarsbond aan
de gang gaan? De heer Van der
Heijden: Omdait anderen het niet
doen. Omdat het overgrote deel
van de Nederlanders niet wil ge
loven dat hun echtgenoten of zij
ook dood kunnen gaan.
Omdat we te trots zijn om het
erbij te laten zitten.
Omdat we het gewoon vertik
ken om alcoholist te worden.
Omdat we niet op de zak van
de gemeenschap willen teren.
Voor onze kinderen is het
waard alles te doen en te geven
wat nog mogelijk is. Dat zou
onze levenskameraad, die weg
is, ook zo hebben gewild!
Ondanks eigen moeilijkheden maken wer
kers van de Weduwen en Weduwnaarsbond
(postbus 3135, Rotterdam) vaak nachtelijke
overuren om allerlei activiteiten van dc grond
te krijgen. De meest recente zijn:
oprichting van jongerengroepen vanwege
specifieke problemen die in onvolledige gezin
nen rijzen
informele instuifavonden bij jongeren
weekends voor onvolledige gezinnen met
jonge kinderen
gecentraliseerde bemiddeling bij het ver
krijgen van bonafide verzorgsters in moeder
loze gezinnen
oprichting werk- en pressiegroep die ge
richt werkt voor lotsverbetering van wedu
wen en weduwnaars (met name via facilitei
ten van de overheid)
centraal adviesorgaan, waarin velerlei
deskundigen zitting .hebben
vorming van gespreksgroepen in Gelder
land en Limburg ter voorbereiding van nieu
we WW-afdelingen
stichting van overkoepelend orgaan voor
alle organistaies van alleenstaanden (WW-
-bond, Ned. Vrijgezel lenbond, Divortium
(bond gescheiden vrouwen), Ned. bond vrou
wen werkzaam in bedrijf en beroep en nog
enkele andere bonden).
De Amerikaanse Indianen zijn weer op het oorlogspad. Niet
zoals in de films en tv-series, waarin zij meestal als verraderlijke
vijanden van de blanken worden gedoodverfd, maar op een
zelfde manier als in de Gelderse Achterhoek, waar 'Indianen in
oorlogstooi' een treinoverval ensceneerden om aandacht te vesti
gen op dreigend onrecht: hef opheffen van een spoorweg
verbinding. Zo 'bezetten' Amerikaanse Indianen het eiland Alca-
traz in de Baai van San Francisco, waar vroegr de zwaarste mis
dadigers hun straf moesten uitzitten. Zij deden dat om in heel
Amerika de aandacht te vestigen op de enorme achterstelling,
waaronder zij gebukt gaan.
Onder het motto „Red Power"
(Rode Macht) dat overigens veel
minder geladen is dan het begrip
Black Powe (Zwarte Macht) eisen
de Indianen het recht op, hun ei
gen zaken te bedisselen. Dat bete
kent: vrijheid van godsdienst; vrij
heid om betrokken te worden bij
beslissende processen, die ook
het leven der Indianen beïnvloe
den; de vrijheid, hun kinderen op
te voeden via een onderwijs dat
zin heeft en hen in staat stelt op
te groeien to* Indiaanse volwasse
nen, inplaats van schaduwen van
de „bleekgezichten."
Vele Indianen hebben sterk de
overtuiging, dat de wereld van de
blanke man met haar alles over
heersende „consumptie." haar
lucht- en waterverontreiniging en
haar zenuwslopend levenstempo in
feite een decadent bestaan is. Zij
geloven, dat voor hen de funda
mentele waarden anders zijn. „De
Indiaan hecht waarde aan een
boom, een grasspriet of het wild,
dat op het lanc leeft, aldus een
van hun woordvoerders, die verder
zei: Voorzover ik het kan beoorde
len is het enige dat het bleekge-
zicht kan zien een dollarteken."
Sinds de tweede wereldoorlog is
een nieuwe Indiaanse generatie
opgegroeid, die op de hoogte is
van de gewoonten van de blanke
man en qoed ingelicht is over het
leven buiten de reservaten, waarin
de Indianen zich van de onbe
trouwbare buitenwereld hadden af
gesloten. Z!i zijn nu niet langer
bereid, gelaten ellende en een
tweederangs staatsburgerschap te
aanvaarde" Hun krijgstrommels
roepen echter niet op tot geweld
en vernietiging, maar tot vrede en
rust en wat het belangrijkste is
maatregeien, die het behoud
van de Indiaanse levenswijze mo
gelijk maken.
Jarenlang zijn de Amerikaanse
Indianen een zwijgende minderheid
gebleven. Beroofd van hun land.
verslagen in een gruwelijke oorlog
en verbannen naar het reservaat
bleven zij geïsoleerd van de blan
ke samenleving rondom hen Hun
teleurstelling en armoede hielden
zij lang voor zichzelf. Maar nu zijn
zij buiten de reservaten getreden,
zij plakken rode stroken op auto
bumpers met teksten als: „Voer
niet langer oorlog tegen de India
nen" en „De Indianen aan de
macht"; zij zetten wegen af en
eisen tol; zij houden badgasten te
gen, die stukken strand langs de
Stille oceaan aan de westelijke
grens van hun reservaten veront
reinigen.
De Indianen hebben de grootste
kindersterfte in Amerika. De ge
middelde levensverwachting is
voor hen Ai jaar tegen een natio
naal gemiddelde van 65. De behui
zing behoor tot de slechtste. De
werkloosheid onder de Indianen is
bijna tien maal zo groot als onder
de rest van de bevolking. Het ge
middelde gezinsinkomen bedraagt
slechts 1500 dollar per jaar.
Slechts één percent van de Indi-
aanse kinderen op lagere scholen
heeft Indiaanse onderwijzers of
een Indiaanse hoofdonderwijzer.
Gebleken is dat de vorderingen
van alle kinderen in de regel tv/ee
of drie jaar bii die van de blanken
achterstaan
De „nieuwe Indianen" roepen op
tot een Indiaans nationalisme, ge
baseerd op het wettige eigen
domsrecht van de Indianen op hun
land en het recht op eigen wijze te'
groeien en te bloeien. Evenals
voor vele anaere afhankelijke of
koloniale volken betekent dit nieu
we nationalisme gedeeltelijk herle
ving van de trots op en belangstel
ling voor Indiaanse traditie en cul
tuur. Oudtijdse toverplechtigheden.
traditionele dansen en muziek en
zelfs belangstelling voor de oor
spronkelijke Indiaanse godsdien
sten schijnen zowel in de reserva
ten als daarbuiten op te leven.
Een kleine fabriek van electroni-
ca in het reservaat van de Yankton
Sioux in Zuid-Dakota is een voor
beeld van stammenprojecten, die
men wil opzetten. De fabriek, ge
vestigd In een gemeenschapszaal
van een kerkgebouw heeft geen
prikklokken. In feite is er geen
directie. De stam regelt alles zelf.
Er zijn ook geen vaste arbeidstij
den. Een Indiaan kan er werken
als hij wil. Dit betekent, dat hij
soms 24 uren achtereen en soms
een week helemaal niet werkt. Het
kunnen familieverplichtingen zijn,
die hem van het werk afhouden,
maar ook: ander werk of het ver
langen, te gaan vissen of jagen
Elke maand krijgt hij loon naar
werk. En de fabriek bloeit, op Indi
aanse wijze
De Indiaan beschouwt zichzelf
niet als behorend tot één enkel
volk. Inteqendeel. HIJ is een Nava
jo, een Sioux, een Irokees. Er
bestaat dan ook niet veel „natio
nale eenheid" in de leiding. Als
men uitgaat van de gedachtengang
der stammen en men ziet het
verschil in traditie, levensbeschou
wing en inzichten, aldus een
deskundige, begrijpt men hoe het
komt, dat zo goed als onmogelijk
een algemeen leider kon opstaan.
De grootste en invloedrijkste
groep is het Nationaal Congres
van Amerikaanse Indianen (NCAI)
in Washington. Maar de grootste
stam die van de Navajo's
met 110.000 leden is er niet bij
aangesloten
Vele wel aangesloten stammen
betalen hun jaarli|kse contributie
niet en nemen vrijwel nooit deel
aan de werkzaamheden van de or
ganisatie, wiei voornaamste taak
het is. een wakend oog te houden
op wetgeving en rechtsbedeling.
De leiding van het NCAI toont de
laatste iaren een onverzettelijker
houding. Een Mescalero - Apa
che-leider zei onlangs: „Wij zijn
misselijk van schijnmaatregelen en
teleurgesteld door beloften, die
men nooit voornemens was te hou
den. Wij zijn het allemaal beu."
Inmiddels marcheerden buiten jon
ge Indianen van wie vele studen
ten, met borden waarop geëist
werd, de verantwoordelijke autori
teiten in staat van beschuldiging te
stellen.
Veel van deze jongere, meer mi
litante Indianen noemen hun lei
ders Uncle Tommy Hawks," het
Indiaanse equivalent van een
„Oom Tom." een neger, die voor
de blanken kruipt. De belangrijkste
organisatie onder de Indianen die
hoger onderwijs genieten of geno
ten hebben, is de Nationale Indi
aanse Jeugdraad die in 1961 ls
opgericht. De belangrijkste presta
tie van deze raad is wellicht ge
weest, dat zl, de laatste twee zo
mers op drie verschillende uni
versiteiten het initiatief heeft geno
men tot het instellen van leergan
gen ter bestudering van het Ameri
kaanse leven en zijn relatie tot de
Indianen.
In stedelijke gebieden is een
nieuv/e groep opgericht, die zich de
American Indians United noemt en
evenals de Jeugdraad hoofdzake
lijk bestaat uit mensen, die niet in
de reservaten willen leven en ook
niet' stamsgewijze zijn aangesloten.
Het doel va>- de groep, die werkt
met een subsidie van 90.000 dollar
van de Ford-stichting, is de talrijke
in steden werkende Indiaanse so
ciale centra bijeen te brengen in
een los federatief verband.
Er bestaan ook kleinere groepen
met leden onder verschillende
stammen. Zii verschillen in omvang
en middelen en weerspiegelen de
verscheidenheid, die de Indianen
verdeeld houdt, ondanks de luider
wordende kreten van Red Power.
