Warmte door oude dinöee
P0NTIAC
Deurne wil zomerschool
voor zwakke leerlingen
VOORU
HERKANSING VOOR GEZAKTEN
Leesmaphouder
moet kort
geding betalen
De kaarsenstad kreeg een antiekbeurs
Examen in auto
met automatische
versnelling
Huib Goudriaan
Blije gezichten, fijne horloges
P0NTIAC TIJD JUISTE TUD
15
VRIJDAG 17 OKTOBER 1969
AMSTERDAM Leesportefeuille-
houder P. Sanders uit Dordrecht
heeft zijn kort geding tegen uitgeve
rijen van geïllustreerde weekbladen
verloren. De president van de
Amsterdamse rechtbank heeft gister
morgen het bevel om opheffing te
krijgen van het leesverbod gewei
gerd.
De heer Sanders werd veroordeeld
tot de kosten van het geding ƒ350.
Mr. U. W. H. Stheeman overwoog dat
hij niet kan inzien waarom de uitge
verijen, hun distributieorganisatie
en een tijdschriftengrossier in Dor
drecht zich niet met het door hen
aangewende middel het leve
ringsverbod tegen de leesporte
feuille-exploitant te weer zouden mo
gen stellen.
Dit middel heeft niets met de wet
economische mededinging van doen.
De uitgeverijen De Spaarnestad en
de Geillustreerde Pers hebben van de
aanvang af het standpunt ingenomen
en dit steeds gehandhaafd, dat zij er
bezwaar tegen hebben dat hun
tijdschriften in deze portefeuilles
zouden worden opgenomen. In de le
veringsvoorwaarden stond het alle
maal.
Hoewel de Marva-uniformen eigen
lijk weinig tekortkomen aan êlégance
foto rechts) is het nieuwe seizoen
ingeluid met de invoering van een
nieuw „kostuum", aan de mode aan
gepast. De ontwerper George Pisa,
die samen met de kledingadviseurs
van de marine deze uniformen cre-
eerde. Het resultaat is een gracieus
geheel. Een enkele rij knopen; de
revers sluiten gelijk aan en lopen
iets rond, een gladde rok de plooien
zijn vervallen), met een Diorplooi
aan de achterzijde (foto links).
CAPELLE A/D IJSSEL
Een oude pook, een pollepel of een beddepan het zijn
niet alleen maar doodgewone gebruiksvoorwerpen van onze voor
ouders. Ze moeten de twintigste-eeuwer, bard op weg te vervreem
den van de door hemzelf geschapen mechanische wereld, het ge
voel geven weer thuis te zijn.
Mevrouw Alice de Looze-Van der Dussen: „Antiek is in onze
tijd modern hek ik ergens gelezen, en daar zit wel wat in, hè?
Er is toch geen huis, of er is wel een oud stukje in de kamer? Ik
jlenk dat dit komt omdat alles erg strak is, de muren zo glad zijn,
geen enkel huis een tierelantijntje heeft en alles daardoor zo kil is.
De interieurs ook; er is dikwijls centrale verwarming en er is
dan geen kachel meer, waar je met z'n allen omheen kan zitten;
en neem de keukens, die zijn ook zo spierwit en strak. Wil je een
jeetje warmte in je huis brengen, dan kan dat alleen met oude
lingen. Ze vormen misschien de compensatie van een tekort."
i In Capelle a/d IJssel, voor-
tad van Rotterdam waar kazer-
e-achtige flats in de horizon
ijten, bewoont het echtpaar De
ooze een overigens modern
ais-in-een-rijtje, met vertrek-
lang niets meer. Achteraf bleek dat
het briefpapier, dat we haden laten
drukken, wat te duur was uitgevallen
We zijn toen de mensen gaan opbel
len en hebben uitgelegd wat de be
doeling was. Ten slotte hebben er 37
stands gestaan."
(Van onze onderwysredacteur)
DEURNE Bij de opening
van het nieuwe schoolgebouw
van het Peelland-college heeft
rector Th. G. A. Hoogbergen,
bekend als pionier bij de uitvoe
ring van de Mammoetwet, een
voorstel gedaan voor het organi
seren van een zomerschool.
Zwakke leerlingen zouden in de
zomer kunnen worden bijgespij
kerd en andere leerlingen zouden,
op basis van vrijwilligheid, ver
rijkingscursussen kunnen volgen.
Ook ouders zouden hiervan kun
nen profiteren.
De heer Hoogbergen constateerde
dat het in Deurne door bijzondere
maatregelen en een grondige menta
liteitswijziging gelukt is het fatale
percentage afgewezenen (altijd 25
procent volgens de „wet van Posthu
mus") terug te brengen tot maximaal
13. Maar hiermee is het probleem
van het zittenblijven niet opgelost en
ook niet het vraagstuk van de ex
tra-begaafden en de leerlingen die
zich binnen het vakkenscala van de
school niet voldoende kunnen ont
plooien. Daarom pleitte hij voor het
houden van een zomercursus van
vier weken om achterstanden in te
lopen.
Bij een zomervakantie van twee
maanden zou de zomerschool de
geringere uitkering dan ze nu ont
vangen.
Een vakantieuitkering ontvangen
ze inderdaad nog niet, maar wél een
extra zomer- en winteruitkering.
Komt dit niet op hetzelfde neer?
Bejaarden die hele dagen uit het
raam zitten te kijken, zijn misschien
invalide bejaarden. Zijn ze dit niet,
dan verkiezen ze waarschijnlijk zélf
om de gehele dag voor het raam te
zitten. Nodig is het dan niet.
Wil mevrouw Soetens ook nog eens
de namen en adressen vermelden en
die doorgeven aan de provinciale
commissies die belast zijn met het
toezicht op de bejaarden-oorden, van
die verpleeghuizen waarvan de ver
pleegden reeds om vijf uur de nacht
ingaan en de volgende morgen om 8
uur hun ontbijt op bed krijgen? Ik
ben er zeker van, dat deze commis
sies hiertegen zonder twijfel snel
maatregelen zullen nemen. Ditzelfde
geldt ten aanzien van de gesignaleer
de klachten over het niet schillen
van fruit, enz.
De uitdrukking „bejaardengedoet
je" voor de bejaardentehuizen is
eveneens sterk overdreven. Mevrouw
Soetens scheert de zeer veel goede
tehuizen wel wat al te erg over één
kam met de helaas ook nog bestaan
de slechte tehuizen.
Het lijkt mij nogal vanzelfspre
kend, dat bejaarden die reeds sukke
len niet worden opgenomen in „be
jaardentehuizen". Sukkelende bejaar
den behoren thuis in een „verpleeg
huis" of althans in een „verpleeg-af-
deling" van een bejaardentehuis.
Mevrouw Soetens schijnt weinig
weet te hebben van het verschil tus
sen de functie van het bejaardenhuis
en die van het verpleeghuis.
Naar mijn-mening is het rapport
van mevrouw Soetens zeer opper-
vlakking en rammelen haar con
clusies aan alle kanten.
L. P. VAN DER WILDE, VAN HO-
GENDORPLAAN 107C VLAARDIN-
GEN.
Gastvrouw
„Mijn man mijn handen staan
allebei links heeft de stand getim
merd en ik heb gebeitst." Mevrouw
De Looze laat haar vingers zien:
„Kijk, het gaat er nu een beetje af.
Het was een heel karwei, want ik
had nog nooit een verfkwast vastge
houden."
Mevrouw De Looze zwerft al zo
lang ze antiek verzamelt, graag rond
op antiekbeurzen („ook als ik niks te
kopen had"). Daardoor heeft ze in de
antiek wereld wel wat kennissen. Het
sprak dus vanzelf dat ze gastvrouw
was op de in Gouda gehouden beurs.
Haar man die verkoopleider is bij
een grote zaak, die overigens niets
met antiek heeft uit te staan zette
de commerciële en organisatorische
puntjes op de i.
Het werd een groot succes: ruim
5600 bezoekers. Het echtpaar bena
drukt dat het de beurs ook uit com
merciële overwegingen heeft georga
niseerd. „Toch is het ook een hobby,
en niet zozeer winstbejag, maar het
is een hele organisatie en we moesten
er natuurlijk uitspringen. We hadden
bij voorbeeld twee jongens nodig om
kaartjes te scheuren, eën caissière en
een nachtwaker."
Maar van de opbrengst kon nog
een bedrag worden gegireerd op re
kening van Unicef. „Ik vind dat een
sympathiek fonds; de kinderen in de
wereld moeten zoveel lijden, maar je
staat zo machteloos."
Nu de antiek- en curiosa-markt zo
goed is geslaagd, hopen de De Loozes
15 en 16 november er weer een (ook
in Gouda's Kunstmin) te organiseren.
„Maar dan in de St. Nicolaassfeer.
We zijn ook van plan voor een kin
derbewaarplaats te zorgen. Ik heb
zelf twee kinderen, en ik weet dat al»
je een uur op zo'n beurs rondloopt
dat voor een kind een eeuw is. Vori
ge week zag ik nog een man in de
hal zitten met slapende kinderen: ma
kwam hem dan aflossen.
iHet was fijn publiek, dat echt
geïnteresseerd was. Er werd zelfs ge-
Foto's: Herbert Behrens
discussieerd over Chinees porselein.
Ik heb er zelf ook een beetje gepin
geld en die koperen blaker daar, en
een weegschaal in de keuken, meege
bracht."
In tegenstelling tot de beurzen in
Delft en Breda was het antiek dat in
Gouda te koop was, ook bereikbaar
voor de „gewone portemonnee". Me
vrouw De Looze: „In Delft en Breda
staan heel bijzondere stukken, maar
daar zijn vaak zulke bedragen mee
gemoeid dat zelfs rijke mensen ze
laten kopen door deskundigen. In
Gouda waren er munten van een gul
den te koop, maar ook een bankje
van 3000 gulden."
Twee wensen
eerste twee en de laatste twee weken
omvatten; in het midden van de va
kantie is er dan een maand vrij. Eén
school zou de cursus moeten orga
niseren voor een groep van vijf tot
tien scholen.
Iedere leerling die onvoldoende
resultaten behaalde, krijgt op de cur
sus de kans om voor ten hoogste
twee vakken zijn achterstand in te
lopen. De cursus telt per vak 40 les
sen waarin de gehele jaarstof wordt
doorgenomen. In principe zou de zo
merschool alle schoolvakken moeten
aanbieden.
Verder kunnen leerlingen die er in
teresse voor hebben vrijwillig naar
de zomerschool gaan voor maximaal
twee vakken van bijvoorbeeld: teke
nen, schilderen, handvaardigheid, fo
tografie, filmkunst, muziek, to
neelspeelkunst, computerkunde, sta
tistiek, sterrenkunde, Russisch, Spaans,
discussietechniek. Die cursussen zou
de school kunnen aanbieden bij vol
doende belangstelling (bijvoorbeeld
20 leerlingen).
Certificaat
Zowel de lierhalings- als de verrij
kingscursussen moeten steunen op
een financiële bijdrage van de ou
ders; de overheid subsidieert het te
kort. Na de herhalingscursus volgt er
een nieuw overgangsproefwerk of
eindexamen; bij een goed resultaat
gaat men alsnog over of is men
alsnog geslaagd. Bij verrij
kingscursussen wordt aan leerlingen
met voldoende prestaties een certifi
caat uitgereikt.
In principe zouden de verrij-
kingscursussen ook toegankelijk moe
ten zijn voor niet-leerlingen, bijvoor
beeld ouders. De school levert hier
mee een bijdrage tot de „éducation
permanente" en bevordert de inte
gratie tussen schooi en bevolking-
De heer Hoogbergen denkt ook aan
cursussen die specifiek tot het terrein
van het beroepsonderwijs horen zóals
autotechniek, metaalbewerking en
huishoudonderwijs.
DEN HAAG De minister van
verkeer en waterstaat, drs. J. A.
Bakker, wil het mogelijk maken dat
op korte termijn door iedereen het
rijexamen kan worden afgelegd in
een motorvoertuig met een geheel of
gedeeltelijk automatische schakeling.
Een wijziging van het wegenver
keersreglement is dan echter noodza
kelijk.
Het afleggen van het rijexamen
met automatische versnelling is tot
dusver aan beperkingen onderhevig.
De bewindsman acht het echter niet
wenselijk personen die in de toe
komst hun rijexamen hebben afge
legd in een auto met automatische
schakeling aan het verkeer te laten
deelnemen in een auto die niet is
voorzien van een automatische scha
keling.
ALICE DE LOOZE-VAN DER DUSSEN:geen huis of er
staat wel een oud stukje in de kamer
in beddepan, tangen, polle-
J en een oude wieg, waar zo
IETÏ wat flessen wijn in staan.
In het huis van de familie De
Looze mogen de resultaten van acht
jaar verzamelen worden gezien. Me
vrouw De Looze is weg van oude
gebruiksvoorwerpen. „Ik ben erg
voor dingen die vijftig tot honderd
jaar geleden door de mensen werden
gebruikt: een weegschaal, gewichten
kandelaars. Hier heb ik een oud
schaaf je. Ik stel me zo voor dat het 's
avonds werd gebruikt er was geen
radio of televisie en de mensen
maakten veel zelf.
Dit is een sigarenhouder van me
taal. De eigenaar deed daar zijn
zondagse sigaar in en stak het dan in
1zijn vestjeszak."
Aan de wand heeft ze heel wat
hangen: tangen en haken om gloeien
de stukken houtskool uit het vuur te
halen of een stoof weg te trekken,
een schaar om iets uit 'het vuur te
halen, pollepels, een beddepan „met
een echte oude stok eraan, die hem
zo waardevol maakt."
Ze heeft twee grote wensen.
Een echte gaper (die soms bij
apothekers aan de gevel han
gen) en een eigen antiekwinkel
tje. „Zo'n gaper zou ik dolgraag
willen kopen, maar ik kom er
nooit een tegen."
De sfeervolle hoekjes in haar
huis" doen denken aan zeven-
tiende-eeuwse stillevens. Maar
mevrouw De Looze laat de rust
niet altijd domineren. „Ik hou
nogal van veranderingen en
sjouw wat af met het verplaat
sen van meubels."
Soms moet er ook veranderd
worden, omdat er nieuwe aan
winsten zijn, want: „Het huis
kan volstaan, maar een verza
melaar heeft nooit genoeg."
Achter het huis: een smeedijzeren hek
rootste van Randstad
Langzaam, maar kennelijk onont-
bmbaar, werd mevrouw De Looze
een verwoed verzamelaarster.
n haar man bezocht ze de antiek-
urzen en -markten. „We kwamen
eal eens in Brabant, waar er zo'n
a of tien zijn. In maart zei ik eens
jWe zaten in de auto, en kwamen
"Tig tegen mijn man: Wat gek dat
)li ons in de buurt niets is."
en opmerking die tot gevolg had,
de heer en mevrouw De Looze
loipen door het bevriende echt-
r Bezemer) 11 en 12 oktober in
|da een antiek- en curiosamarkt
iniseerde van een omvang tot
Per ongekend in de randstad Hol-
re probeerden het eerst in Capel-
/d IJssel, maar zo'n ruimte als de
iëteit Kunstmin in Gouda, was
niet te vinden. En wat tegen-
rdig erg belangrijk is: er is daar
een grote parkeerruimte." Bo-
flien ligt Gouda in het hart van
indstad.
isloten werd dus de antiekmarkt
rouda te houden en mevrouw De
e verzamelde via advertenties in
ten en telefoonboeken adressen
500 antiquairs. Op een dinsdag
en de uitnodigingen de deur uit
e donderdag daarop waren er al
met een stand wilden komen,
ir toen hoorden we een week
Bejaarden
Mijne Heren,
Ik wil graag aannemen, dat me
vrouw Soetens het erg goed bedoelt
met haar reportage over de „zwijgen
de bejaarden" en haar handtekenin
gen-actie. Het is m.i. echter een enor
me „zwart-wit" tekening geworden,
die op vele punten onjuist is.
Kan mevrouw Soetens ons ook ver
tellen op grond waarvan zij tot de
conclusie is gekomen, -dat de bejaar
den het minst deel hebben aan de
welvaart? Wat denkt ze van de
werknemers die het minimumloon
ontvangen?
Ze zegt, dat de bejaarden er erger
aan toe zijn, maar dat zijn beslist
niet de bejaarden die in een bejaar
denhuis wonen en een uitkering ont
vangen op grond van de Algemene
bijstandswet. Die categorie heeft een
maandelijks bedrag aan zak- en kle-
dinggeld, dat de werknemers met het
minimumloon zich beslist niet kun
nen veroorloven.
Het bejaardenpasje is m.i. ook aan
vechtbaar. Ieder die dat wil kan op
grond van dat pasje constateren, dat
de bejaarden tot „de bedeelden" be
horen. Dat lijkt me niet aantrekke
lijk voor vele bejaarden.
Dat de bejaarden verbannen wor
den uit het levensritme, lijkt me al
evenmin juist. Het is wél een erg
groot woord. Op allerlei terreinen
wordt getracht de bejaarden bij het
levensritme ingeschakeld te houden.
Ik denk hierbij aan „Welfare work",
bejaardensociëteiten, enz.
Dat het bejaardenoord een opslag
ruimte is, ben ik al evenmin met
mevrouw Soetens eens. Bejaarden die
pas na vele dagen ziek of dood in
hun eigen woning worden aangetrof
fen zijn m.i. de keerzijde van die
medaille. Een bejaarden-oord lijkt
me dan toch wel aantrekkelijker.
Volgens het rapport van mevrouw
Soetens hebben de bejaarden „part
noch deel" aan de welvaart. M. i.
zouden, zonder de welvaart, die zeer
betrekkelijk is, maar waarover men
tegenwoordig veelal de mond vol
heeft, de bejaarden het waarschijn
lijk nog steeds moeten doen met de
Armenwet 1919 en dus met een veel
profectus f 106,—
met datum, f 127,—
dameshorloge vanaf 169,50
n vol antiek. Maar tien jaar
leden, toen we trouwden, was
t bij ons modern ingericht en
ng er werkelijk helemaal niets
n de muren. Mijn interesse
jor antiek is een jaar of acht
leden gekomen met een van
tón eerste stukken, een petro-
\imlamp.
goud f 174,-
doubló i 1.15,-
