De
vao
tiendaagse Yeldtoeht
predikant
D
Libanon-driekamp:
boeiend volleybal
Lykke-Eugen aan
kop in Zesdaagse
door ds.
F. D. Emous
Post uit
Zesdaagse
ALTIG-POST OP DERDE PLAATS
17
DINSDAG 12 DECEMBER 1967
Die drukke, vrije, laatste dagen...
grote
kamer
in
j trok
n zijn
Nor-
be-
Zijn
TWEEDUIZEND KIJKER!» IN E-HAL
ROTTERDAMMERS GOED OP DREEF
(Van een onzer sportredacteuren)
ROTTERDAM De Internationale driekamp van de Rotterdamse
volleybalclub Libanon mocht dan niet geheel volgens schema worden af
gewerkt. een groot deel van de 2000 toeschouwers mocht dan reeds voor het
einde naar huis gaan. het neemt allemaal niet weg dat de volleybaldemon
stratie die maandagavond in de Rotterdamse Energiehal werd gegeven een
eclatant succes is geworden. Niet in het minst voor Libanon zelf dat met het
aantrekken van „dure" buitenlandse topteams een financieel risico droeg
.dat niet onderschat «nocht worden. Maar de tribunes rond het speelveld wa
ren practisch geheel gevuld, zodat de kosten royaal konden worden gedekt.
OM1NEEdoet u zo door de week nog wel
eens wat?** *t Was een dame van middelbare
3 3 leeftijd, die me de vraag stelde: volgens ons
niet erg thuis in kerkelyke zaken, maar in elk
geval met belangstelling voor het iverk van een medebewo
ner van onze planeet.
club, wijkvereniging, en ga zo maar
door. Overal moest de dominee bij zijn.
Vielen de Kerstdagen midden in de
week, dan werd het programma hele
maal samengeperst en werden twee
kerstfeesten op één dag gevierd als dat
ftiaar enigszins kon. Hij hoopte dan
maar, dat de post die week niet al te
veel zou brengen en er zich geen
ernstige ziektegevallen zouden voor-
Toen barstte hij los op een vergade
ring ter voorbereiding van het kerst-
programma: „Broeders, u kunt me ver
tellen, wat u wilt, maar ik vier dit jaar
maar één kerstfeest en dat is het kerst
feest met de gemeente in haar geheel."
Hij bedoelde: „u ziet me niet op al
die kerstvieringen van kringen en
clubs. Ik wil de hele wijk bij elkaar
hebben in de kerk en wie dan nog
apart kerstfeest wil vieren, kan zijn
gang gaan, maar ik rep me niet meer
van het éne kerstfeest naar het dnde-
re. De voorzitters kunnen net zo goed
openen en sluiten als ik."
Dat is hem eerst wel kwalijk geno-
»mn, men. Er waren er, die hem maar erg
JJAAR. de vraag was ernstig ge- ,m vonden ste, j voor: Kn dominee.
t ^ee"?v u" V V duS aa! die geen kerstfeest wil vieren! Maar
gestoken. Ik heb haar verteld, dat i langzamerhand groeide er begrip voor
er ook nog zo iets was als catechisatie j zijn standpunt en het kerstfeest van de
(twee of drie avonden per week), huis- ^waïn er: zonder pauze met cho-
kerkeraadsverga-
Wanneer het gezicht achter
de vraag niet zon ernstige en
tevens welwillende uitdrukking
had gehadzou ik op de vraag
niet zijn ingegaan. Misschien
zou ik dan gezegd hebben:
Wat dacht u? Wij werken al
léén maar zondags en dan nog
maar twee maal anderhalf
uurNu ja, dan is het nog
een vrij lange dienst
U weet wel, zo in de trant van de
grapjas, die na een vernuftige bere
kening tot de conclusie kwam. dat er
door de onderwijzers maar één dag
per jaar gewerkt werd, endat was
de Koninginnedag, die uiteraard uit
viel, omdat de schooljeugd dan vrij
had.
Vijf poten
ziekenbezoek,
deringen, commissievergaderingen (stel
je voor: in Nederland en dan géén
„commissies"?), de voorbereiding voor
de preek, die je immers maar niet zó
uit je mouw schudt, maar duchtig moet
prepareren, dan nog de corresponden
tie, de studie thuis, de huwelijksinzege
ningen en begrafenissen, de gemeen
te-avonden en de bijeenkomsten, waar
men je ambtshalve verwacht en verder
ig te tiles, wat ik hier misschien vergeet
nder «ter te schrijven,
t zij' i Aan het eind van het gesprek zat een
zei dame tegenover me, die onbewust
i van het feit, dat deze uitdrukking tot
dat I het kerkelijk jargon is gaan behoren
het uitriep: „Maar dan moet u wel een'
sdhaap met vijf poten zijn!" Er flitste
door tnijn brein, dat tegenwoordig vijf
poten niet eens genoeg meer zijn.
En ik dacht aan „De Pastorie van
Mastland" van ds. C. van Koetsveld,
vanwaaruit een gezapige rust over je
heen komt, als je je erin verdiept; aan
de oude dominee Stigter van Berkel en,
Rodenrijs, die op Maandagochtend de
d)
colademelk en kransjes, maar wel met
een zakje snoep voor de kinderen en
een kerstverrassing voor de volwasse
nen bij het naar huis gaan.
Wat ik er zelf van denk? Och, de
ui. up omstaucHeheden hebben zich wel ge-
«d vond om de gemeenteleden die hij
zondags in de kerk had „gemist" op te
intrede gedaan, de kerstfeesten worden
stijlvoller gevierd dan vroeger vaak het
geval was en de versnippering is in
veel gemeenten niet meer zo groot.
Maar in principe geef ik mijn schoon
vader gelijk: we moeten er voor zor-
zoeken en zeer pastoraal de mantel uft
te vegen.
En wee de deserteur, die geen ge
gronde redenen kon aanvoeren, om zijn
wegblijven te verklaren. Hij moest de e Ao
ripk de sna maar een none laten ^en» dat het Kerstkind niet onder de
neit en ae spa maar een poos laien
rusten en deemoedig luisteren naar de
boetepreek, die hem in elk geval die
week zó bijbleef, dat hij zich wel tien
maal zou bedenken, voordat hij wéér
eens zou gaan spijbelen!
de kerstversiering
Goed uitgerekend
1\TU IK TOCH eenmaal goed op dreef
was, de koffie bijzonder goed
smaakte (dominees zijn doorgaaans
geen asceten), het weer buiten gerede
aanleiding gaf. om het gesprek nog wat
voort te zetten, zei ik: „Maar de
drukste tijd is toch de tiendaagse veld
tocht".
Ja, daar had ik weer een uitdrukking
uit het kerkelijk spraakgebruik gebe
zigd en die moest in elk geval ver
klaard worden.
Nu was mijn gesprekspartner haar
vaderlandse geschiedenis nog niet hele
maal vergeten. Ze wist zich te herinne
ren. dat van 2 tot 12 augustus 1831 de
Nederlandse troepen België waren bin
nengevallen, maar de wijk moesten ne
men, omdat Koning Willem I geen oor
log met Frankrijk durfde te riskeren
en de grote mogendheden Nederland in
de steek lieten.
Ze vroeg me of ik nog wel wist, dat
Van Speyck voor Antwerpen de lont in
het kruit had gestokenJa, daar
stond me nog wel iets van voor, maar
hoe we nu aan die uitdrukking „de
Tiendaagse Veldtocht" waren gekomen,
in verband met de kerstdrukte van de
predikanten daar kon ik haar geen
antwoord op geven.
Wel was het mezelf duidelijk, dat die
tien dagen in elk geval goed uitgere
kend waren, want als je begint bij 22
december, dan kom je ergens bij 1 ja
nuari uit.
Tiendaagse veldtochtJa. daar lijkt
die tijd, die je doorbrengt met kerst
feesten voor te bereiden en te vieren
veel op. Voeg daarbij nog de diensten
op de zondagen „daartussen" plus die
van de oudejaarsavond en de nieuw
jaarsmorgen, dan kan ik me het gezeg
de van een van de ouderlingen in mijn
tweede gemeente goed begrijpen: „do
minee, we zullen u op de nieuw-
jaarsmiddag maar behoorlijk met rust
laten, want we hebben zo de gedachte,
dat u dan meer in uw stoel hangt, dan
zit."
Maar één keer
OVER DE TIENDAAGSE veldtocht
gesproken: ik herinner me nog,
dat mijn schoonvader, destijds pre
dikant in Amsterdam, er een beetje
tegen op zag. Daar kwóm weer die
reeks kerstvieringen: dameskrans. Zon
dagsschool, diaconie, jongemannenvere-
niging (die had je toen nog), meisjes-
Niet uiterlijk
TA, ALS IK NOG denk aan die
ouderwetse kerstvieringen: wat
een respectabel aantal kannen choco
lademelk werd er leeggeschonken en
wat een karrevrachten sinaasappels
werden er verorberd!
Er wordt verteld, dat prof. dr. A. H.
de Hartog op een kerstmorgen moest
preken in een van de Amsterdamse
kerken en bij zijn binnenkomst de
preekstoel versierd zag met dennegroen
en bloemen. Hij moet toen hebben uit
geroepen: „wèg met dat groen; het is
hier geen féést, maar een begrafenis!"
Inderdaad; het kerstgebeuren mag niet
schuil gaan onder de kerstversiering en
onder de kerstdrukte.
Daar hadden we het over: de drukte
van de tiendaagse veldtocht. De domi
nee hoopt, dat tijdens die veldtocht
geen onvoorziene omstandigheden zich
zullen voordoen, zodat hij in tijdnood
komt. Want het plan de campagne is
uitgestippeld en alles sluit precies aan-
Mag ik u eens een verhaal vertellen
van zo'n onvoorziene omstandigheid?
Op één van de donkere dagen, vlak
vóór het kerstfeest fietste ik, diep in
mijn kraag gedoken, tegen een sterke
gure wind in over de dijk. die de schei
ding vormde tussen ringvaart en polder
in mijn tweede gemeente. De wind
blies door iedereen heen, die tot de
lichtgebouwden behoorde. Trouwens:
welgedane mensen kwamen praktisch
niet meer voor: we schreven: December
1944.
Daar. waai de dijk een bocht maak
te, om langs Schiphol te draaien, de
grens van mijn gemeente, stond een rij
kleinere huizen. De vroeger aaneen
gesloten reeks was door het oorlogsge
weld onderbroken. Door de gaten blies
de storm, die er plezier in had, om je
hoed onder de rand aan te vallen en
die in een ogenblik van verslapping
van de aandacht met vaart in het wa
ter te doen belanden. Hij kréég me niet:
de ene hand aan het stuur, de andere
hand ergens bij mijn hoofd tornde ik
tegen windkracht zeven op.
Beste stemming
"LIET WAS die middag nogal voor-
spoedig gegaan. De mensen waren
thuis, 't ging met de zieken gelukkig
goed en het dagprogramma was tegen
alle verwachting in afgewerkt.
In een beste stemming, voorzover dat
in die boze hongerwinter mogelijk was,
trapte ik naar huis. 't Liep tegen zes,
toen ik meer zwaaiend dan koers hou
dend het pad naast de pastorie opreed
en de bemodderde fiets ergens in het
donker van de loods neerzette....
Eten!.... Die avond was het er in vol
doende hoeveelheid.
Vrienden uit Friesland hadden een
dertig-tonnertje naar de uitgehongerde
randstad weten te koersen en kerks en
niet-kerks, secte-man of atheïst, arm
en rijk: ze hadden allemaal een voor
raadje gekregen van die kruimig gele
aardappelen, die ook de verstoktste
asceet zouden doen watertanden.
'k Had zelf meegedaan met het uitwe
gen en rondbrengen; en op de kar ge
zeten, was het een soort lange Sinter
klaasavond geworden voor mezelf,
want overal werd je met open armen
ontvangen. Er waren er ook bij hon
ger maakt vindingrijk die nog een
extra portie probeerden te bemachtigen
met de mededeling, dat er in het gezin
nog wel een paar kinderen gedoopt
moesten worden
Die avond zouden de gele, kruimige
aardappels op tafel staan. En ze ston
den er! Een dampende schaal, waar we
straks als wolven op zouden aanval
len....
Het gebed was uitgesproken, mijn
vrouw had de inhoud van de schaal op
de borden uitgedeeld, toen er gebeld
werd: de jongste zoon van een der drie
artsen, die mijn gemeente rijk was:
„Of de dominee onmiddellijk naar de
Nieuwe Meerdijk wil komen; oma
Blom is stervende" Nog zie ik, hoe
mijn vrouw de dampende eigenheimers
onder het deksel van de schaal
plaatste. Of het helpen zou? Oma Blom
woonde een flink eind weg en de storm
had er nog een schepje bovenop ge-
Uit het schemerdonker van de nood
verlichting naar de nóg donkerder dijk,
die door de regen, die af en toe neerge-
zwiept werd, als een grauw-glimmend
lint het hoge water en de lage polder
van elkaar scheidde, als aanvaller
belegerde.
Tegen de storm in naar de rij
huisjes, waar ik nauwelijks drie kwar
tier geleden vandaan was gekomen.....
Hoe te beginnen
tegen de zijgevel en stap het klei'
ne portaal binnen. Daar staat opa
Blom, badend in tranen. Dat hij nu op
zijn leeftijd 81 jaar zijn vrouw
nog eerder moet zien heengaan! Zij is
nog zoveel jonger: pas 77.
Wie zal hém nu verzorgen? Niemand
kan de taak toch overnemen? Gods
gen zijn ondoorgrondelijk en aanvaar
den valt niet mee. Als je zolang samen
oud geworden bent, dan kun je elkaar
heleméél niet missen!
Een enkel woord van bemoediging,
en dan vraag ik, waar oma ligt. Ik wil
graag even naar haar toe. Opa blijft
achter in het keukentje, terwijl ik op
de tast via een trapje de weg naar de
huiskamer tracht te vinden.
't Is er aardedonker, maar een kuch
je verraadt de plaats, waar oma ligt.
Voorzichtig lopend vind ik de weg naar
de hoek, waar het geluid vandaan
komt. Oma ligt in de bedstee. Eén deur
staat half openHoe moet ik
gesprek beginnen? En: is er zelfs nog
wel een gesprek mógelijk met deze'
stervende?
Ik schaam me over de afgesleten
woorden, die ik bezig ben uit te spre
ken, maar ik moet toch érgens een aan
knopingspunt krijgen: „dag, oma Blom,
hoe gaat het ermee?"
Mijn ogen zijn langzamerhand ge
wend aan het donker en een beweging
in de bedstede verraadt, dat het li
chaam zich langzaam opricht; oma'
hand vindt de mijnewel, wel, dat
vind ik aardig dominee, dat je me eens
op komt zoeken. Zie je, ik lig al een
paar dagen op bed.
Mens. wat is die bronchitis toch
lastig; en je komt er in deze tijd van
het jaar zo slecht van af. Het hoesten
is al wat minder en de dokter heeft
gezegd, dat ik morgen maar eens pro
beren moet er een uurtje uit te ko-
Oma Blom en ik volkomen verrast
we praten nog wat; 't gaat over de
kerkgang en het komende kerstfeest.
Lezen gaat moeilijk: alleen In de keu
ken is nog wat licht van een olielamp
je. Een kort gebed.... en wé nemen
afscheid.
Aardappels koud
/~)PA BLOM is. al wat rustiger als
ik terugkom. Een schouderklop,
een stevige handdruk en dan stal
ik weer buiten in de storm, die, nu de
tranen van opa Blom minder overvloe-l
dig stromen, op zijn beurt nog eens
extra mee gaat huilen.
Hongerig en nat kom ik thuis. De
aardappelen zijn koud en als ze opge-|
warmd worden ook minder geel en
kruimig. maar ze smaken zelfs dubbel
Twee dagen na het Kerstfeest rijd ik
over de Nieuwe Meerdijk. 't Is rustig
weer: bijna geen wind en de tempera
tuur is zelfs aangenaam. Ik fiets langs
het huisje van Oma Blom. Even kijk ik
naar rechts. Maar ik kijk verkeerd! Aan
de linkerkant van de dijk staat ze op
het vlondertje langs het water en is
ijverig bezig met het vóórspoelen van
de was.
Ik neem mijn hoed af... zwaai met
mijn arm en roep: Goede morgen,
oma!" Maar het is, alsof mijn ogen
nog méér willen zeggen: Oma Blom,
je bént er nogen hoe!
ding met andere aan de tiendaagse
veldtocht wel eens een gespannen ka
rakter kan geven. Eigenlijk is het pro
gramma al overladen, en toch.... het
„gewone" werk gaat door, al staan in
die tien dagen de catechisaties dan «til.
Maar het kan ook gebeuren, dat er
ineens iets uitvalt en dan kun je de
vrijgekomen uren benutten, om even
op adem te komen.
Het was al een aantal jaren na de
oorlog, dat ik zo'n kans kreeg. Een ver
gadering ging plotseling niet door en
dat was de kans, dat mijn vrouw en ik
de spanning van de veldtocht even
konden ontvluchtenEen kopje koffie
in het centrum van Rotterdam.... even
uit de drukte van het werk ('t was in
die dagen 's avonds vrij rustig
binnenstad).... even iets anders zien en
Maar ook speltechnisch verliep de
zaak naar wens. En daaraan droeg
verrassenderwijs Libanon al evenzeer
zijn steentje bij. Het zou tegen zowel
Spartak Praag als AZS uit Warschau
slechts korte twee-setters spelen om
beide gastteams op temperatuur te
brengen. Libanon weerde zich even
wel zo goed dat het tegen Spartak
zelfs met setwinst (1512) startte en
daarna energiek de overigens niet op
volle kracht gelanceerde aanvallen
van de Tsjechen opving. Dat kwam
in de setstanden 415 en nogmaals
415 overigens niet geheel tot uit
drukking.
Ook tegen AZS werd Libanon be
paald niet van het veld geveegd. De
wat slordig spelende Polen hielden
tot 7—7 Libanon langs zij. Toen
moesten de Rotterdammers met coach
v. Savooijen in het team de Po
len onder aanvoering van de briljant
spelende captain Wagner en de kei
hard inslaande Jasiukiewitcz laten
gaan: 915. Maar in de tweede set
was Libanon het meest succesvol. Bij
14—10 lag men geheel in gewonnen
positie. Toen AZS evenwel de
duimschroeven aandraaide ging ook
de tweede winst met 1614 naar de
Polen.
Slechts drie sets
Het duel tussen Spartak en AZS,
de grote strijd van de avond kon
door het uitlopen van de speeltijd in
de „trainingspartijen" niet in vijf
sets worden uitgevochten. Het wer-
Geen „baan'
TY/TJ STREKEN in een restaurant
neer; er was een „strjjkje", we
luisterden, terwijl we van het
bruine vocht genoten en na drie kwar
tier stapten we op. De route naar de
uitgang liep langs het podium; vlak
daarbij was de garderobe en ik weet
nog goed, dat de bassist zich naar me
toeboog en zei: „ik ben een beetje ja
loers op u, mijnheer u gaat fijn naar
huis en ik zit hier nog te spelen tot
vannacht één uur".
'k Had mijn antwoord klaar cn repli
ceerde: „En wat dacht u dan van mij?
Ik werk overdag; van september tot
april ook bijna alle avonden en zondags
óók nog". Het kwam er hartgrondig uit:
„nou, mijnheer, dan hebt u ook een
r...baan". Glimlachend over mijn eigen
overdrijving ging ik de draaideur door.
Neen. ons werk is niet te „vergelij
ken", het is eigensoortig. Het kan boei
end of enerverend zijn, ondankbaar of
„mooi", veeleisend of bevredigend maar
het is geen „baan".
ui En wanneer we in de buurt zouden
de komen van de ontboezeming van de
bassist, dan is het niet het veelomvat
tende, verantwoordelijke, al te zeer ge
varieerde of het taaie volharding eisen
de, dat vermoeit, maar veeleer de ge
dachte, dat we nooit klaar komen of
zijn; dat we vaak in de rij van ar
tiesten worden gezet, die op min of
meer geslaagde wijze, of helemaal niet
geslaagd een bepaalde kunst beoefenen.
den er drie, waarbij AZS door eén
wat grotere slagkracht met 21 wl«t
te winnen.
Het verzet van Spartak verraste
overigens iedereen na de matige
resultaten die de Tsjechen zaterdag
in Den Haag hadden genoteerd. Spar
tak speelde gevarieerder dan AZS,
maar miste aanvallend de allure van
de Poolse studenten die aanvallend
zuiver blind voeren op de slagkracht
van Ambrozlak en Jasiukiewicr
alsmede de geweldig hard opslaande
Serorzyusti.
Deze laatste besliste dicht bij half
twaalf ook de strijd toen na een lich
te voorsprong van Spartak beide
teams fel. maar vermoeid strijdend
tot 1212 gelijk op waren gegaan.
Met Serorzyusti aan slag, drukten de
Polen de wat trage Tsjechen naar
verlies: 15—12.
De eerste set was verrassend voor
Spartak geweest: 1511. Via 3—3 en
67 kwam Spartak met 107 voor
om daarna via 1211 naar 1511 uit
lopen. De toeschouwers konden
toch ongelijk. Hij speelt voor de'
En nu ik over die drukke tijd van mensen, die hem om één uur 's(
óók maar vergeet. Straks staat en tok
kelt en strijkt hij weer in een ander
het jaar schrijf, moet ik onwillekeurig
denken aan de uitroep van de bassist.
Is het waar, dat wij predikanten zo'n
„baan" hebben als hij in zijn taal op
die manier kwalificeert?
Zit het 'm in het aantal vrije dagen ons niet vergeet en die
of uren?, in het al of niet aanwezig zijn I werk tóch accepteert.
tot de boom.
Ook in de tweede set leek Spartak
ver te komen: 51, maar toen kwam
Keales zo ongelukkig op de grond dat
hij tnet een naar later bleek
niet al te ernstige knieblessure naar
het Dijkzigt-ziekenhuis moest wor
den vervoerd. He ritme bij Spartak
was er toen even uit: 88 waarbij na
spannend gevecht 1213 de Polen
wonnen: 12—15.
Spartak en AZS. dk? maandag
per metro, bus en boot een tocht door
Rotterdam maakten, vertrokken van
daag naar Hengelo.
Olympisch vuur
wordt zaterdag
ontstoken
ATHENE Zaterdag zal In het
Griekse Olympia het vuur ontstoken
worden dat tijdens de Olympisch*
Winterspelen in Grenoble moet bran
den. De ceremonie in Olympia zal
worden bijgewoond door koning
Konstantijn, afgevaardigden van het
Griekse Olympische Comité en dé or
ganisatie in Grenoble.
Via Athene wordt het Olympisch
vuur naar Frankrijk gevlogen waar
na ruim zevenduizend estafettelopers,
skiërs en wielrenners ervoor zullen
zorgen dat het vuur op zes februari
om twee minuten over half vijf in
het Olympisch ijsstadion van Greno
ble wordt binnengebracht om daar
tot 18 februari te branden.
Ziek in bed
AMSTERDAM Peter Post
andere mensen, die verscheen maandagmiddag niet In de
Dan is het. dat we weieens een rap
portcijfer krijgen, terwijl het getal
vreemd moet zijn aan deze arbeid. Dan
zijn het de spanningen, die opgeroepen
worden door het verkeerd verstaan van
goed bedoelde adviezen, of het
beschouwd wordén als een wereld
vreemd mens, die niet met zijn beide
benen op de grond staat en dus geen
verstand heeft van het gecompliceerde
leven in de moderne tijd.... of als een
apotheker, die uit allerlei laatjes hét
prima werkende geestelijke poedertje,
pilletje of drankje tevoorschijn moet
toveren en wéé als hij per vergissing de
verkeerde mengverhouding toepast!
restaurant
hem op hun beurt vergeten zullen.
Wij „spelen" voor de ANDER, Diej
broddel-
AMSTERDAM Frits Pfenninger
lachte breed uit. Hij had na vijftig
temporonden met een venijnige spurt
voor Palle Lykke en 'de Australiër
Ron Beansch zijn een-en-veertigste
auto in zesdaagsen veroverd en nam
de ovatie van de uitverkochte hal
er waren maandagavond meer dan
12.000 toeschouwers bij de Amster
damse zesdaagse gretig in ont
vangst. Pfenninger vond het alleen
jammer dat hij deze triomf had moe
ten boeken terwijl Peter Post ergens
ver weg in een zaaltje van hel
RAI-gebouw ziek te bed lag.
Want nu de „scheiding van Zürich" i
de partners van zovele zesdaagsen uit I
elkaar heeft gehaald, had Pfenninger
met Post in de baan willen bewijzen
dat die voorgaande auto's door zijn j
kracht waren binnen gehaald.
Intussen is het getal 41 een ma
gisch cijfer in deze Zesdaagse van i
Amsterdam geworden. Post immers
moest hier zijn 41e zesdaagse zege
behalen en daarmee het fameuze re
cord van Rik van Steenbergen bre
ken. Voor de lange Amstelvener is
die droom evenwel door zware
koortsen wat vervaagd.
FEtJEmORD
Maar ondanks het ontbreken van
Post leeft de Zesdaagse-sfeer in en j
om de piste op volle toeren. De dui-
zenden onder wie het gehele eerste
elftal van Feijenoord en de leden van
de schaatskernploeg, waren getuige
van een boksdemonstratie van
oud-Olympisch en oud-Europees
kampioen Bep van Klaveren. Judoka
Wim Ruska wierp in zijn competi
tie-speciaal tien tegenstanders met
heup- en schouderworpen op de
mat. Ererondes van Ove Kindvall,
Ard Schenk en Fedor den Hertog
werden luid bejubeld.
De strijd op de baan had ook nog
iets bij te dragen tol de sfeer, want
in de jacht over onbekende afstand
kwamen De Roo-Pfenninger en
Renz-De Loof weer bij de leidende
koppels.
Na een roerige nacht, waarin Rudi
Altig bij afwezigheid van Peter Post,
op Renz-De Loof moest rijden waar
door hij een ronde achter raakte, zag
de stand bij dc neutralisatie vanmor
gen om vijf uur er als volgt uit:
1. Lykke - Eugen, 263 punten, op 1
ronde: Renz - De Loof 252 ptn., Altig
- Post 227 ptn. (Post is geneutra- i mans - Beansch 84 ptn.; op 38 ron-
liseerd wegens ziekte). De Roo - I den: Schuuring - Vlanen 184 pnt.; op
baan bij de Amsterdamse Zesdaagse.
De Amstelvener had last van
maagstoornissen en lag In bed. Aan
vankelijk had men Post respijt gege
ven tot maandagavond 7 uur. Maar
tegen middernacht bleek Post nog al
tijd 38.1 graad koorts te hebben.
Besloten werd dan ook de neutra
lisatie van Post te verlengen tot de
maximale termijn. Mocht Post van
middag om 1 uur nog niet in staat
zijn de strijd voort te zetten, dan is
hij uit de koers genomen.
Het reglement van de Zesdaagse
geeft de wedstrijdleiding het recht
een zieke renner voor maximaal 24
uur te neutraliseren.
De maagstoornissen van Peter Post
zijn veroorzaakt door het drinken
van te koude dranken. De
Zesdaagse-arts dr. Farber heeft Post
laten overbrengen naar een klein
zaaltje in de RAI.
Intussen regelt Post's koppelgenoot
Rudi Altig zijn koers naar die van de
Deen Pal! Lykke. Dit betekent dat
Altig steeds in de baan moet blijven,
wanneer ook de Deen op de fiets zit.
Wedstrijdleider Arie van Vliet zei
maandagavond: „Daarbij moet je wel
wat door de vingers zien, want het is
voor Altig haast onmogelijk om zich
dan precies aan de regel te houden".
Pfenninger 199 ptn.; op vier ronden:
Foré - Verschuuren 89 pnt.; op 5 ron
den: Janssen Koel 168 ptn.; op 10 I
ronden: Duyndam - Berghetto 186 j
ptn.; op 11 ronden: Karstens - Seve-
reyns 104 ptn.; op 24 ronden: Wagt-
47 ronden: Zoet - Nijdam 149 punten.
In de Zesdaagse van de Toekomst
voor amateurs vergrootte het Neder
landse koppel De Wit - Bongers zijn
voorsprong op de naaste concurren
ten tot twee ronden.
