Toebereiden op
wacht op de vrouw
het werk, dat
BLAD ZIJ
BOUW EENS
EENBRUNCH
Fijn voor
de school
dialoog
Profiteer er nog van
ZATERDAG 11 NOVEMBER 1967
Mevrouw Richters-Wolvius (presidente NCVB):
Ze is jong, lang, slank, vitaal, de presidente van de punt te komen. Vroeger was
Nederlandse Christen Vrouwenbond, mevrouw A. H. het domweg: voor-echtelijk ge-
Richters-Wolvius. Haar agenda was de hele dag volge
boekt met o.a. een rit heen
't Is weer lang
donker. Op za
terdag slapen
we allemaal
(voor zover dat
kan) lang uit
en we ontbijten
laat. Met het
gevolg dat onze
dag een beetje
raar ingedeeld wordtalles
wordt later. Kijk, en dat is
slaohtsverkeer is ontoelaatbaar.
Iets anders is dat het toch gebeur-
i weer naar Amersfoort in de-, merkt ze op. „De PSVG en
stromende regen en slecht zicht. Er was redactiever- NCVB zijn er om te helpen bij
het doordenken van deze proble-
te komen tot een eigen
zienswijze."
Vrouwelijk
Ze denkt niet dat i
gadering.
Het blad De Christenvrouw komt bjj alle 95.000 leden.
Eén of twee belangrijke onderwerpen worden per jaar in
alle afdelingen gebracht. Deze onderwerpen komen in
het blad aan de orde. Zo zorgt de NCVB voor coördinatie
tussen blad en afdelingen. De twee onderwerpen waarom tr
T-.°P dezelfde manier 95.000 man-
het dit verenigingsjaar gaat, njn „Democratie en gezag nen jn éép bond samm kunncn
en Massamedia' worden gebracht. „Mannen heb
ben geen behoefte om in zo'n
Daarmee ls ook het beleid van dat ik nooit in de praktijk ge- l)r.0ïr™t?n£1 J?,™?.'
deze presidente getekend: niet in werkt heb. Het leuke is, als je in mannan ,mon ai m
het knusse vrouwenclubje blij- allerlei besturen zit, dat jezelf de J ._h d vprkpliik en
ven, maar de maatschappij in. basiskennis hebt, ik heb er als _nni<.„ha_npliji(.„..istipiL
Voor mevrouw Bichtefs niet het ware aan „geroken." al NCVR u tkhjlu
moeilijk, zij timmert dagelijks De belangstelling van mevrouw van de M.VB is zicnzelt
aan de weg. Voor haar huwelijk Richters richt zich vooral op de ïf
haalde ze het diploma van de geestelijke volksgezondheid. Zorg mannen-organisaties, „Ja
School voor Maatschappelijk voor de niet-gehuwde moeder, Te-
Werk. „We trouwden meteen, zo- lefonische Hulpdienst, Diaconaal Het zou verrijkend zijn voor
jaar het gerefor- bet hele leven als de stem van de
meerd maatschap- vrouw meer werd gehoord. Na-
tuurlijk is er een indirecte in-
pelyk werk in vioeci vja de partner maar
Rotterdam, het de directe inspraak van de vrouw
heeft of had haar wordt te weinig beluisterd. De
zorg en tijd. "°uw een.typiscl!.ÜÏÏE Ï5
breng. Het moet vanzelfsprekend
Sinds mei dan zijn dat je als man-en-vrouw-sa-
het voorzitter- im het leven en el zijn
ichep ven de betten verdiept."
NCVB. Moeilijk De vrouw zonder partner mist
os oon lorieew, dan toch maar indirecte
om 95.000 leden inspraak merken „e op Laat
aaneen te sme- Zjj zjch vooral beschikbaar stel
den? „Maar dat len, vindt mevrouw Richters. „De
is helemaal niet vrouw die kwaliteiten heeft moet
de bedoeling! Het ^™id ttot ve^uhing van
5 bestuursfuncties. Veel mannen
leuke is juist dat wjuen wej niimte geven aan de
je met zoveel vrouw, maar vinden bij haar wei
vrouwen van ver- nig bereidheid, omdat ze zichzelf
schillende kerke- niet capabel vinden,
lijke afkomst het wat ik' het belangrijkste pro-
zo fijn met elkaar bleem vind op dit ogenblik voor
kunt hebben, al- de christenvrouw? Die is niet an-
Kocie- ders dan voor vrouwen,
Meer inspraak dus. Op de hoogte
by het licht van blijven van de hedendaagse pro-
het evangelie. De blematiek.
vruchtesap, van tomaten, si
naasappels of grapefruit bijvoor
beeld. Daarna zorgen we voor eie-
ook van pas.
eikaars belangen
MEVROUW RICHTERS
de maatschappij in
tijdschriften. En zelfstudie, die
gericht is op man-vrouw verhou-
moderne theolo- Je vak bijhouden zodat als de ding Ik heb gelukkig goede
gie komt nauwe- jlinderen de deur uit zijn en het huishoudelijke hulp, én een
lyks aan bod. We „tweede leven" begint, je niet
omzeilen het niet, thuis blijft zitten maar een ver
frissende inbreng hebt voor je
rein. We snijden niet zoveel ker- ™an- Zodat je weer mee kunt
kelijke zaken aan, dan hebben doen aan de °Pbouw van de
we geen bestaansrecht meer.
Geen doublures
atschappij, en toegerust bent
om functies te aanvaarden, hetzij
gesalarieerd of in bestuurlijke
zin. De vrouw van de toekomst
zal gewoon meer naar buiten
We hoeden ons voor doublures moeten treden, overal deel aan
met bijvoorbeeld de gereformeer- hebben, voor zover haar persoon-
de of hervormde vrouwenvereni- lijke omstandigheden dat toela-
gingen. Het gaat de NCVB om ten. Mijn leven heeft zich nooit
Studies
Nederlandse
Huishoudraad
Wie iets meer wil weten
consequenties van hoogbouw we bieden wel plaatsruimte aan
voor het gezinsleven en de voorlichting, we brengen onder Laten we meedoen aan open
huishouding, (wat is de invloed de aandacht Parallel met de gespreksgroepen als christen
ervan op de lichamelijke en NCVB zou je de Christelijke Plat-
geestelijke volksgezondheid?) telandsvrouwen Bond kunnen wat leren
doet er goed aan het rapport te noemen. We vangen elkaar geen atheïst,
bestellen naar aanleiding van de vliegen af en hebben een gezellig de ander. Wij zijn als christenen
studiedag. „Wonen in Hoog- en informeel contact. Wij zijn er procentueel ver in de minder-
bouw". Vooral het menselijk ele- niet om de bond groot te maken, heid,
ment is hierbij naar voren geko-
men. Het rapport kost 3, of
4,50 waarbij de gehouden inlei- Natuurlijk heeft ook de begrijpen van de ander. Schuw
dingen dan in uw bezit komen, man-vrouw-verhouding aandacht gesprekken met andersdenkenden
Over de was is ook het laatste gekregen. Hoe kan het anders als niet! En niet uit evangelisa-
woord nog niet gesproken. De Ne- de presidente in het hoofd- tie-oogpunt!" zegt ze fel.
*---** bestuur van de PSVG zit? Via
het secretariaat is de hij-zijfol-
dcr verspreid en propaganda ge
maakt voor het blad Gezond Ge-
ningen die het was- en droogpro- Zin. Marv Zeldenrust-Noordanus 22 kiest het vak van zlJn vacJer,
van een assuradéursbe-
drijf, de zoon van 21 is cineast en
teit kunnen wc niet langer ver
zwijgen. Ik vind dit hele onder
werp persoonlijk", zegt
Richters.
Meedoen
daar kan je voor jezelf
de houding van de
de ontmoeting met
stellen altijd t
derlandse Huishoudraad heeft
er een uitgebreide studie aan ge
wijd. Het accent daarvan is ge
legd op ruimtelijke voorzie-
Mevrouw Richters heeft vier
kinderen. De oudste dochter van
24 studeert rechten, de zoon van
installatie en ventilatie.
Wie alles wil weten over'was
sen en drogen kan terecht bij dit
rapport, dat het uwe wordt voor
5. Evenals het eerstgenoemde
bestellen via girorekening
de jongste (19) doet eindexamen
gymnasium. „Het is natuurlijk
verleidelijk na een dag hard wer
ken je benen over elkaar heen te
slaan en uit te blazen. Maar dan
„De verantwoording ligt hier zijn er man en kinderen die aan-*
228950 t.n.v. Penningmeester bij ieder voor zich. Hoe interpre- dacht van moeder vragen. Dus
Stichting Nederlandse Huishoud- teren wij de gangbare moraal als sta je op en ga je gezellig ko-
raad te 's Gravenhage, op het christenvrouw? Het is heel moei- ken. luister je naar verhalen. Het
strookje vermelden wat u wenst, lijk om tot een bepaald stand- is een voortdurend afwegen van
"WK
Kinderen hebben vandaag gelukkig hun
eigen modeHet zyn geen miniatuur-grote
mensen die moeten denken aan de vouw in
hun pantalon of het onberispelijke witte
kraagje. Hun kleren hebben ritsen, en zak
ken waar je wat in kunt stoppen; en vooral:
ze zijn kreukvrij en kunnen tegen een vlek
je-
Dit meisje gaat door de herfst met een
lekker ruim jurkje en een bijpassende bla
zer, gemaakt van dralon. Goede kinderdracht
voor naar school.'
Eindelijk een vrouw aan
het woord die dagelijks
(al bijna twintig jaar)
achter het stuur zit. De
afstanden mogen er zijn!
Want in haar nieuwe auto
die zijn nu tien weken
heeft, heeft zij er al weer
twaalfduizend kilometer
opzitten.
Het is mevrouw X. uit D.
Zij vertelt: „Ik rijd al twintig
jaar elke dag en mijn man
zegt nog steeds: „O, denk er
om, O, pas op, O, kijk die
fiets, Heb erg in die hoek,
Heb erg in die zijweg, Heb
erg hier- en Heb erg daarin.
Heb je je richting al aan?" Je
zou er iets van krijgen als je
er naar zou luisteren. Telkens
zeg ik: „Ja, man."
Als het helemaal donker is
zegt hij: „Heb je je lichten
ook aan?" en ik zeg weer: „Ja
man, al zo lang." Altijd zegt
mijn man: kalm aan, ook als
ik zeventig rijd. Hij maakt
mij er altijd op attent dat er
een bord staat van vijftig kilo
meter, maar nog nooit heeft
hij gezegd dat einde vijftig
voorbij is. Ik doe het niet,
maar ik maak me sterk dat
als ik vijftig km bleef rijden
hij er niets van zou zeggen.
Nu heb ik het voorrecht dat
ik elke dag kan rijden (ik doe
het nog ontzettend graag).
Mijn man heeft geen rijbewijs
dus kom ik wel aan mijn trek
ken. Toch zijn er massa's vrou
wen die wèl een rijbèwys heb
ben maar wiens man altijd
wil rijden zodat zo'n vrouw
nooit de kans krijgt en zodoen
de ook nooit echt rijvaardig
heid krijgt. En als ze dan eens
één keer MOGEN rijden zit
de man op- en aanmerkingen
te maken omdat zij zo stunte
lig rijdt. Wat dan ook hele
maal geen wonder is; dan
krijg je als vrouw de zenuwen
van die mannen.
Dankbaar
Ik rijd voor de zaak honder
den kilometers per dag met
mijn man naast mij en ben zo
gewend aan zijn op- en aan
merkingen dat ik bet bijna
niet meer hoor en er zo wei
nig mogelijk op reageer. Man
nen die heel de week met de
wagen weg zijn moesten zo
flink zijn om op zaterdag te
zeggen: „Zeg vrouw, ga jij nu
eens lekker een eindje rij
den." AI zou het maar zijn
van Dordt naar de Moerdijk
en terug, daar zouden al veel
vrouwen hun mannen dank
baar voor zijn."
Nu heren, u hebt het ge
hoord. Wij zijn mevrouw X
dankbaar voor haar gezellige,
lange brief en veel sterkte op
de weg mevrouw!
Voorin
Hetgeen mevrouw B. te N.
schreef was ons uit het hart
gegrepen. Mevrouw B. aan het
woord: „Het verbaast ons al
tijd weer dat zoveel ouders,
die goed voor hun kinderen
zorgen, dit in de auto niet
doen. De kleintjes zitten voor
in op schoot, soms los achter
in, wat bij flink remmen ge
vaarlijk kan zijn. Wij hebben
voor ons dochtertje een veilig
heidsgordel gekocht, die mid
den op de achterbank gemon
teerd is. De heup- en schou
derbanden zijn verstelbaar zo
dat ze dit tuigje kan dragen
van haar eerste tot ca. zesde
jaar. In het begin zat ik naast
haar, omdat ze toen nog omrol-
Kaatje V. wordt in een zie
kenhuis verpleegd; dank zij de
auto heeft zij iedere zaterdag
bezoek. Allereerst beterschap,
Kaatje! „Ik word in Bergen
op Zoom verpleegd. Mijn moe
der woont in Goeree-Overfiak-
kee; «naar dank zij de auto kan
ik iedere week bezocht wor
den. Vanuit mijn woonplaats
brengt mijn broer moeder met
zijn auto naar het veer. Aan
de andere kant staat mijn an
dere broer weer met de auto
om haar naar mij te brengen.
Anders was het een reis om
de wereld; nu is het hele ge
zin 's zaterdags met de auto in
de weer om mij een gezellige
dag te bezorgen."
Vader verkocht hem voor vijf
entwintig gulden én kocht
een nieuwe fiets. En wij? Wij
liepen weer!"
Ook de vader van mevr. Y.
te d. H. had al gauw een auto,
G. te d. H. heeft maar: „Er was niemand die er
verstand van had. Daardoor
gemak in. Wat hadden we een der heeft later vaak gezegd:
plezier van onze auto. Ik kon „Die man is rijk geworden
mijn ouders gaan halen als ze van mijn eerste auto." Tussen
op bezoek kwamen, en zelf haakjes, een heerlijk bezit een
gingen we met onze drie kin- auto!"
deren naar de grootouders. Waarom een ergernis al dat
niet graag willen missen." deren. Spoorwegen begunsti
gen? Eenmaal Baam, drie uur
Tboo onderweg!"
Wordt er een bijdrage gewei-
Mevrouw B. te S. zegt: „Het gerd terwijl er een grote slee
op ons voor de deur staat? vraagt de
was ongeveer 1925
de als we een hoek omgingen.
Nu zit ze altijd alleen. Erg"
praktisch vind ik ook dat het
tuigje in huis aangedaan kan
worden, zodat in de auto al
leen een brede band door een
lus van het tuigje gehaald mijn vader de kans een twee- 0„.. o»..u-
hoeft te worden. De kinderen dehands auto te kopen; hij punt dat elke bijdrage vrijwil-
zitten niet strak in het tuigje, kostte vijfenveertig gulden, lig is en met dank aanvaard
ze kunnen zitten, staan of lig- Toen begon de pret. Gingen wordt. Ik heb er niets mee te
we uit dan moest ik als oudste maken hoe een ander zijn
de auto aanslingeren. Begon
hij te ronken dan moest ik t
van de dokter. Toen kreeg tie hief met vrijwillige bijdra-
J~ gen en stel me op het stand-
Nog iets: wat
te d. H. schrijft over de Spoor
wegen meer begunstigen. Dat
klinkt aardig maar kan niet
altijd. Als wij naar familie
gaan doen we er met de auto
ongeveer drie kwartier over.
Gaan we met openbaar ver
voer, dan eerst met een bus,
daarna een flink eind lopen in
tor weer afsloeg. We hebben Wij danken allen die aan
er een paar jaar pret van ge- deze gezellige dialoog hebben
had; op het laatst kreeg vader meegedaan, en rekenen op vc-
niemand meer mee, want je len in ons volgend gesprek:
wist wel wanneer je wegging, van beroep huisvrouw. Natuur-
echter niet wanneer je terug- lijk zijn ook dan heren wei
een drukke stad, daarna nog kwam. Want de auto had nog kom met hun nuchtere kijk
eens een bus. hetgeen ruim wel eens kuren, maar wa? wil op vele zaken. Volgende week
twee uur tijd kost. Dat is, je voor vijfenveertig gulden! starten we.
Natyurlijk staat er een gezellig
broodmandje op tafel met allerlei
- soorten brood: roggebrood,
nu een goede gelegenheid tot knackebrood, witbrood, bruin-
liet geven van een brunch.
Een brunch stamt uit Ame-
ika. Het woord is een sa-
mentrekking van breakfast Wa( drinken we bij Mn
en lunch; ontbijt en koffie- brunch? Alles wat maar lekker
maaltijd. U kunt er heel goed is. Karnemelk of melk, koffie,
een brunch-party van maken. thee- chocolade, vruchtesap.
i Maar houdt u van een kop helde-
Omdat er geen sterke drank rg goep dan .g dat Qok gezenjg.
aan te pas komt en de aan- we besluiten dit bijzonder ont-
vangstijd omstreeks elf uur bijt met t
ligt, kunt u op zo'n ontvang-
partij uitstekend een gezin
met jonge kinderen te gast
vragen.
Omstreeks elf uur dus, dat wil
zeggen dat de gasten met een le- mast, dan zorgen
ge maag komen. Tegen een servies. Een fleurig ontbijtlaken
glaasje vruchtesap thuis kan de 's ook op zijn plaats bij een
gastvrouw niet protesteren. brunch, dan wit servies erbij.
Tijden, de brunch wordt alles fin er kinderen van de Partij
geserveerd wat bij ontbijt en kof- f'P h?« Prettig om onder het
,h„i. hel. tafelkleed een molton of plastic
gezellige slaatjes die u tevoren dag zijn de winstpunten. Denk
De Hollandse bloemkool wordt bloemkool, kleine paprika, 70 gr.
Hier komen de recepten.
Bloody hot Poire Flavia
250 gr. aardappelen, stukje Pocheer per persoon een gehal
veerde, geschilde en van klokhuis
ontdane peer 10 minuten in een
suikerstroopje. Afkoelen en uit-
ze tweemaal gestoord door de lekken. Kook een mooie, gladde
postbode en de telefoon. We be- vanillevla van 1. melk, Vz va-
kijken haar werkkamer: groot bu- nillestokje, 2 eieren, 30 gr. maize-
laatste moet wel om bij te blij- werkster én huisnaaister, nog reau- foto's en reprodukties, een na en 50 gr. suiker. Afkoelen,
ven: essays, geschiedenis, goede echt ouderwets. wand gevuld met boeken, en op mengen met L stijfgeklopte
Koken ben Ik dol op en lk geef «aM wit Delfts vaasje met slagroom
ook graag een diner aan huis." r0?e "abyroosjes. Deze sfeer la
i 3 eetlepels rum. On
der in een glazen schaal de peren,
schenk de vla daaroverheen.
IJskoud serveren.
Vroeger had ik een oom die
niet sterk was. En omdat zijn
vrouw wat men noemt „vermo
gend" was, deed hij bijtijds zijn
praktijk hij was internist
over en ging reizen. Winters op
Sicilië, in Noord Afrika, zoiets.
Ik was nog klein, ik herinner
me vaag verhalen over een huis
buiten Rome, dat zij eens hadden
en waar altijd de toiletzeep weg
was. Die bleek door ratten te wor
den opgegeten. Zoiets onthoud je
als kind. Maar wat ik meer dan I
iets anders onthield was wat oom
zei ten aanzien van zijn graf. El
ke keer dat zij ergens neerstre
ken, zo vertelden mijn „grote"
studerende neven en nichten, 1
klom oom even naar het kerkhof
ter plaatse.
„Want" zei hij „jullie moeten
nooit met me slepen". Die woor
den vergat ik nooit. Die speelden
zelfs de vorige keer bij het schrij
ven van de Open Brief door mijn
hoofd. Is door die woorden in mij
een gevoel ontstaan, dat ik tot op
vandaag niet kan afleggen? Doen
het hoe en waar van onze laatste
rustplaats er minder toe voor
mij, sindsdien? Bracht die
uitspraak me, klein als ik was,
aan het denken?
Het moet haast wel. Iedereen
weet van zichzelf hoezeer indruk- 1
ken en uitspraken, in onze jeugd
ervaren, meespelen in wat wij
later „onze houding" noemen.
Misschien was ik heel anders ge
weest in dit opzicht als ik b.v.
een moeder had gehad die elke
dag het grafje van een voor mijn
geboorte gestorven broertje of
zusje had bezocht. Ik realiseer
me dat ten volle. Ook heb ik
voorzien dat iemand me op de
Open Brief van de vorige keer
zou antwoorden met de vraag:
mevrouw, gelooft u eigenlijk in
de opstanding der doden? En:
Gaat er niet iets verzoenends uit
van de aarde, Chris, iets van
rust, ben je er niet even nog
dicht bij de geliefde, dat is toch
niet allemaal zelfbedrog?
Ja, ja, zou ik tegen allebei wil
len zeggen. En nog meer dan ja.
Ik zie het rondom me, bij gewo
ne, nuchtere mensen: dat hevige
heimwee naar een graf ver weg;
een vriendin van me kreeg na
drie dochtertjes en een zoontje
een tweeling: twee jongens. Bei
de waren mismaakt, de ene stierf
na de geboorte. De tweede werd
door haar acht maanden lang dag
en nacht verzorgd, toen stierf hij
ook. Het gezin moest kort daarop
vluchten en, eenmaal hier in Ne
derland, viel het terug op functie
en herenhuis, alsof er niets aan
de hand was geweest.
Na een jaar overviel mijn
vriendin een dodelijk heimwee
naar het grafje. Was het novem
ber, regen, kou? ik weet het niet
meer. Maar het bracht haar ertoe
haar drukke gezin aan deze en
gene toe te vertrouwen, en zich
als verpleegster te verhuren op
een boot voor Mekka-gangers, zij
die zo rustig, evenwichtig, zacht,
vriendelijk was. Dat kan.
Het is ver af van oom's filoso
fie, maar het kan ook de nuch
terste van nu overkomen. Je
weet het nooit van jezelf.
Het is omgekeerd ook niet zq
dat degene, die het minst heeft
beleefd het meest filosofisch
praat Oom had veel beleefd,
maar hij was de dreiging van de
dood voorbij. Het was zijn rust
die hem zo deed spreken. Ik ge
loof, dat mij juist die toon van
de rust frappeerde als kind, ik
werd er nieuwsgierig naar.
En zo is al vroeg voor mij de
opstanding der doden niet ge
weest de kadastraal vastgelegde
plek, die de bij de burgerlijke
stand eertijds ingeschreven mens
teruggeeft.
Maar het begin van een nieuw
leven, waarin wij ongestoord en
onbeperkt 'deelhebben aan
Christus, zonder achternaam, zon
der voornaam van nu, zonder
eerste of tweede huwelijk, zonder
(netjes invullen) gehuwd of onge
huwd. Dat is niet aan de orde,
dat ligt achter ons, er is een nieu
we werkelijkheid. En zo spreekt
het mij aan dat de aarde, de war
me grond, een nabijheid doet voe
len van de geliefde, immers, dat
doet ook een foto of een
handschrift, en denk eens aan
het prachtige slot van de Woeste
Hoogte waar de verteller, staan
de bij de drie grafstenen zegt:
„Ik bleef nog bij hen talmen on
der die milde hemel; zag hoe de
nachtvlinders fladderden tussen
de hei en de klokjes, luisterde
naar de zachte wind, ademend
door het gras, en vroeg mij af
hoe men zich ooit een onrustige
sluimering kon denken voor wie
sliepen in die rustige aarde".
Maar en dit is mijn maar
van de vorige keer dit maak
je als het op de laatste vragen
aankomt je kinderen niet wijs.
Er is verschil tussen het open
aanvaarden van de werkelijkheid
(stof zijt gij) en het zoeken naar
en ontvangen van troost. Troost
is geen bedrog maar zij wordt
het als we onze kinderen die
troost voorhouden als werkelijk
heid.
Of met andere woorden: als de
kleine doorvrager zegt: is opa
hier onder de steen- en je begint
met te antwoorden: eigenlijk is hij
hier niet, zijn ziel is in de hemel.
Dan kon je wel eens klem zitten.
Want bij ziel en hemel is geen
eind aan de vragen. En boven
dien: troost dat je? Weet je zelf
wat dat is? Of heb je het er maar
altijd bij gelaten?
Het liefst zou ik zeggen: ja, we
hebben opa's lichaam hier gelegd,
en als we hier zijn, is het net of
we even met hem kunnen praten,
niet echt natuurlijk, maar omdat
het hier zo stil is, kijk, en dan is
het net of hij toch nog bij ons is.
en dat geeft troost. Dan zitten,
lijkt mij, alle gevoelens eerlijk
op. hun plaats. Dan kun je ver-
Vooral ook omdat er opa's zijn
wier graf niet is te vinden. Of
het moet zijn aan de Birma spoor
weg, in Dachau of in de Stille
Zuidzee.
Als je niet meer zeggen kunt:
daar is hij, wat is het dan een
troost te zeggen: hij is dichtbij,
hij is hier, in mijn herinnering,
in mijn hart. Zonder ziel en li
chaam-kwestie. Maar met het be
gin van een nieuwe werkelijk
heid voor ogen.
CHRISTINE
