ARABIER: BLOED EN DOOD
Nina de Nur vertelt:
,Ik geloof in het
Cs?
(jrOdard filmmeester tlGSjt
niets te zeggen
TBC ontdekt in
woonoord van
Ambonnezen
Egypte herstelde de
watervoorziening
in Sinaï-woestijn
Gevangenen - tribunaal
sprak oordeel uit
Gibraltar mag
kiezen: Spanje
of Engeland
DONDERDAG 15 JUNI 1967
Nina de Nur, de vrouw die Joden en Arabieren
bij elkaar bracht, heeft zoals we gisteren aan
kondigden in Tel Aviv haar verhaal verteld
aan onze speciale verslaggever Piet Snoeren. Nie
mand heter dan zij kan uitleggen, dat de problema
tiek van het Nabije Oosten wel degelijk kan worden
opgelost mits men maar handelt naar het woord
van de oude Joodse schriftgeleerde Hillel de Ver
draagzame, die de ingewikkelde leer van de Thora
eens heeft samengevat in deze vorm: „Doe anderen
niet aan, wat gij zelf niet aangedaan wilt zijn".
jyjTNA de Nur vertelde: Ik ben een Sabra dat wil zeggen een Jodin die in Israël geboren is. Mijn
grootvader was een van de tien mannen die in 1909 Tel Aviv hebben gesticht. Van hem heb ik eerst
over de Arabieren gehoord, toen ik op zijn knie zat en toen hij vertelde, hoe zij nacht na nacht door
de bende overvallen werden. Het begon ze te vervelen en ze namen de hoofdman in dienst als huis
knecht. Toen was het afgelopen met de overvallen. Zo heb ik als een klein meisje geleerd, dat de Ara
bier hetzelfde is als bloed en dood.
v uil
Zo ging het door totdat de wereldoor
log mij wezenlijk veranderde. U moet
weten, dat ik een van de eerste
Israëlische vrouwen was, die werd toe
gelaten tot het Britse leger. Dat ging
heel moeilijk in die dagen. Ik kwam in
Egypte terecht in een groot legerkamp
In de woestijn.
Op zekere dag woedde daar een
landstorm. Ik zag ergens vreemde heu
veltjes. Ik liep erop af en ontdekte,
idat het Arabische arbeiders waren, die
zich tegen de storm probeerden
beschermen door hun boernoesen over
zich heen te trekken. Er kwam een
oppasser aan, die ze met een zweep
omhoog joeg, maar ik pakte zijn pols
vast en toen durfde hij niet me
TOEZICHT
De volgende dag was ik belast met
het toezicht op de Arabische arbeiders.
Ze kregen per dag van de Britse offi
cier niet meer te eten dan een sneetje
brood en een beetje knoflook. Wel kre-
|gen ze marihuana om op de been te
blijven.
I En door samen te zingen bleven ze
op de b"en. Prachtige, poëtische liede
ren. Ik had tranen in de ogen als ik
daar in de woestijn met ze mee zong.
Met veel moeite kreeg ik zo nu en dan
van de Britse officier toestemming om
Arabier, die er bijzonder slecht
jaan toe was, naar de dokter te sturen.
Meestal zeiden ze: Oosterse honden,
je moet ze niet als mensen behandelen,
laar als werktuigen. De Britse officie-
ranselden de Arabische arbeiders
[vaak genadeloos af. Er was een Egyp
tisch jongetje, dat mij stiekum kwam
aarschuwen als er weer zo'n beul be-
Dan deed ik snel lipstick en
at extra poeder op en ging erheen,
u ben ik oud en dik, maar toen was
jong en mooi, begrijp je?
Als ik eraan kwam hielden de offi-
ieren meteen op met slaan en begon-
en ze met mij te praten. Ja, ik de
ïodin, was goede vrienden met de Ara-
lische arbeiders. Weet u wat ik dacht?
k wist van de Duitse massamoorden
Ik dacht: als ik hier goed ben voor
ie Arabieren is er ginds in Europa
misschien wel iemand goed voor een
Jood. Door samen te zingen en te wer
ken heb ik de Arabieren leren begrij-
)en. En andere Joden met mij.
tn 1946 was er in Kairo een opstand
egen de Engelsen. Ik heb de Arabie
ren met eigen oren horen roepen: Jo-
üen, help ons om de Britten eruit te
[ooien, want jullie zijn echte vrienden.
Cunt u zich dit op dit moment nog
voorstellen?
HAAT
Nu wil ik praten over baat In
datzelfde kamp was een Britse offi
cier. Hij had een madonnabeeldje op
zijn bureau. Ik moest hem iedere
morgen passeren- Dan stond hij op
en siste in mijn gezicht: „Ik krijg je
wel, smerige Jodin, want jij persoon
lijk hebt Christus aan het kruis
geslagen". Een paar maal heb ik het
uitgehouden zonder iets terug te zeg
gen. Het was een weddenschap met
een vriendin.
Later, bij de bevrijding van het con-
entratiekamp Bergen Belsen heb ik
tem weer ontmoet. Ik had juist de
askamers gezien en de stapels lijken,
lij ook. „Wil je me nu nog krijgen,
Teddy?" vroeg ik. Hij lachte. „Dat niet
illeen," zei hij, „maar nu weet ik ook
loe we het moeten doen."
Over zulke dingen denk je na. Ik
wam tot de volgende conclusie: als er
groep mensen is die iemand haat,
is het mijn taak als Jodin om er
ets aan te doen. De bloedige traditie
an mijn ras eist dit van mij.
LEZEN
Teruggekomen in Tel Aviv ben ik
erschrikkelijk veel over de massa-
ïoord van de nazi's gaan lezen. Ik
vilde het begrijpen. Nu weet ik dat
ivlke dingen te verklaren zijn, maar
oen was ik nog jong. Ik las toevallig
et boek Salamander van een anonie-
ie schrijver. Het ging over de liefde
an twee Joodse mensen tegen de ach-
ergrond van ghetto's, progroms en con-
entratiekampen. Dat hield eei
oodschap in.
Die boodschap luidde: de enige
Taak die zin heeft, is liefde- Een half
aar lang heb ik geprobeerd om de
ehrijver te vinden. Hij bleek als een
ïonnik te leven in een donkere kei-
er. Hij had in Auschwitz de gelofte
edaon zijn verdere leven als hij
'et zou overleven niet anders meer
zullen zijn dan een gewoon mens
m de boodschap over te brengen die
de vlammen van de crematoria niet uit
ijn hoofd hadden kunnen drijven. De
nige wraak is liefde. Ik heb een half
aar moeten smeken voordat hij mij
vilde trouwen.
VLUCHTELINGEN
U wilde zojuist weten, waaruit de
iaat van de Arabieren tegen de Joden
'oortkomt Wie zal dit zeggen? Wie
'eet waar de haat uit voortkomt? Ze
hebben ons kleine Israël niet nodig. Ze
ibben levensruimte genoeg. De vluch-
elingenkampen? Inderdaad denken
'eel mensen, dat hun probleem ligt bij
de bijna een miljoen Arabieren die
ia de strijd van 1948 uit Israël zijn ver-
Ireven en sindsdien op de terugkeei
"aar hun dorpen hebben zitten wach-
«n. Maar ik geloof er niet ln.
krachten te kort. Waarom heeft Nasser
ze dan niet daar naar toe gebracht,
waar ze nodig en nuttig waren? In
plaats daarvan hield hij ze onder de
bekende omstandigheden vast
Gazastrook. En om familieleden in Kai
ro te mogen bezoeken hadden ze nota-
bene een speciaal visum nodig.
Ik wil er ook op wijzen, dat veel
Joden hier in Israël vinden, dat de
vluchtelingen inderdaad de kans moe
ten krijgen terug te keren. Onze orga
nisatie vindt dat ook. De Egyptenaren
weten daar van. Waarom heeft men
dan nooit een poging gedaan om met
ons in contact te komen? Op grond
van al deze argumenten meen ik, dat
de vluchtelingenkampen niet de bron
zijn van de haat, maar slechts een han
dig uitgespeeld onderdeel van de alge
haatcampagne.
SHOCKTHERAPIE
Nu hebben we dus een stuk vani
Jordanië vol Arabieren bij. Ik weet
niet, hoe dat moet. Ik vind: deze
oorlog is een shocktherapie geweest,
zoals die ook in ziekenhuizen wordt
toegepast- Ik help hen. In ieder -ge
val is dit voor het eerst in de
geschiedenis, dat Joden de kans krij
gen, direct met de Arabieren te pra
ten. Die kans hebben wij nog nooit
gehad.
Ik geloof heilig in de dialoog. Ik ge
loof ook, dat het lang zal duren, want
de situatie hier in het Nabije-Oosten
is geen levende situatie, maar een eeu
wenoud fossiel. Wij kennen elkaar
woonweg niet meer. Maar, toen ik in
1953 in verband met de kookwedstrijd
voor het eerst door een Arabische
vrouw werd uitgenodigd, was ik als
een kind zo opgewonden. Toen ik naar
haar toe ging, voelde ik mij als een
dorp vol zonlicht. Het was een heel
mystieke ervaring. Ik zag, hoe een
zaam de Arabieren in Israël waren.
De volgende dag heb ik er over de
radio over gesproken. Ik had het ge
voel, dat mijn stem een uitnodiging
bevatte, die uitging naar de Arabieren.
Wij vrouwen voelen dit in de moe
derschoot. Met ons hart, heb ik gezegd.
Misschien kunnen wij tezamen al die
mannen overwinnen, die denken, dat
de mens met zijn hersens kan voelen.
IN PRAAG
gen. Dan zegt ze schouderophalend:
„Het land heeft een Roode-Kruispost
waar alles wit en zuiver is. Wij zijn
een Roode-Kruispost voor de geest".
Het werk is inmiddels al veel verder
dan de huiselijke bijeenkomsten. Er
zijn krachten gemobiliseerd voor we
derzijdse uitwisseling op alle denkbare
maatschappelijke terreinen. De Joodse
academici maken zich op voor taken
in onderontwikkelde Arabische gebieden
en vice versa. Er komt een onderzoek
instituut, dat het probleem we
tenschappelijk gaat aanpakken.
Godsdienstige en politieke overtuigin
gen spelen bij dit alles geen rol.
TROUWEN
Nina de Nur heeft in de heksenketel
van het Nabije-Oosten genoeg meege
maakt om zulke elementen buiten de
deur te houden. Zij heeft een dochter
zestien jaar. Ik stel de klassieke
vraag: „Mag zij van u met een Ara
bier trouwen?" Nina de Nur barst in
lachen uit en de dochter ook. „Ze mag
alles, wat haar gelukkig maakt. Dat
spreekt vanzelf in dit huis. Ik wens
haar een man toe, die haar gelukkig
kan maken, ook al is het toevallig een
Arabier of een neger".
Zij zegt, nu ernstig: „Ik ben ervan
overtuigd, dat in Nederland, in Frank
rijk, overal ter wereld Joden en Ara
bieren op dezelfde universiteiten stude-
i. Maar praten doen ze niet met el
kaar. Ze gaan elkaar uit de weg. Over-
ter wereld moeten comité's voor
Joods-Arabische samenwerking
men. De studenten van vandaag zijn
ers van morgen. Wilt u het
idee doorgeven naar Nederland?" Ik be
loof het en ik heb dit bij deze ge-
LIEFDESBOODSCHAP
Niet, omdat ik veel hoop heb, dat
haar liefdesboodschap het aanschijn
van het Nabije-Oosten snel en ingrij
pend zal veranderen. De boodschap
van Christus luidde nauwelijks anders,
dacht ik zo, en hoe ver zijn wij in
2000 jaar gekomen?
Wel vind ik het verhaal van
Nina de Nur nu erg belangrijk. En
ik laat haar zelf zeggen, waarom.
Arabieren in Bethlehem ten tijde
dat het stadje nog in handen van
de Jordaniërs was
ARNHEM Men kan, wanneer uien zich op filmgebied be
weegt, aan een figuur als Jean-Luc Godard niet voorbij gaan.
Geen filmtijdscbrift of er staat wel iets over deze regisseur ver
meld. Zijn vraaggesprekken en zijn opmerkingen over de film
en de filmer worden graag gereleveerd en voor vele jongere
cineasten is het werk van deze Fransman wel het einde.
j beivierookte J„A
Niemand zal willen ontkennen dat
hij vaktechnisch een phenomeen
Hij weet wat hij wil, zijn heelden zijn
veelal raak, zijn kleurgebruik is su
bliem het is dus logisch dat hij op het
grote filmpalet van de Internationale
Filmweek in het kader van het Hol
land Festival niet mocht ontbreken. Zo
werden we dan dinsdag geconfron
teerd met zijn nieuwste film „Deux ou
trois choses que je sais d'elle" (Er zijn
twee of drie dingen die ik van je
weet) en dat „je" is de stad Parijs, een
wereldstad als andere, waarin
bouwd en afgebroken wordt, waarin
men werkt aan de toekomst.
Een vehaal is er niet; wat het wel
is valt moeilijk te zeggen. Hij haalt
heel wat overhoop in zijn film en dat
BARNEVELD In het Ambonne
zen-woonoord „De Biezen" in Barne-
veld zijn bij negen kinderen gevallen
tuberculose ontdekt. De kinderen
zijn inmiddels in een sanatorium opge
nomen.
Volgens de longarts van het districts
consultatiebureau te Ede, dokter H. E.
H. Ellen, bestaat er geen gevaar voor
uitbreiding van de ziekte, daar deze in
het beginstadium is ontdekt
Zo maar een willekeurige groep
Arabische vluchtelingen. Zouden
er nog eens betere tijden voor
hen aanbreken?
Het is een heel merkwaardig citaat
uit de mond van een Sabra een
Jodin, die in Israël geboren is. Zij
zegt namelijk, met haar Bijbelse
voorliefde voor vergelijkingen:
„De toestand in het Nabije Oosten
is als een dal vol melaatsheid, je
moet er binnen gaan als een non,
wie er niet binnen gaat als een
non, heeft er niets te maken." Ik
vind dit een citaat, dat met vuur
rode, vlammende letters op een of
andere muur in het gebouw van
de Ver. Naties in New York zou
moeten staan.
dent ontmoette. Hij vroeg, of ik uit
Kairo kwam, want ik spreek hun taal
vloeiend. Ik zei: „Nee, ik ben een Jo
din uit Israël". Wacht maar
wij hebben een atoombom voor jullie
klaar liggen. Ik zei: „Maar jongen
toch, wij zijn hier samen in een vreem
de stad, kunnen wij die paar minuten
niet beter besteden door erover te pra
ten hoe wij contact met elkaar kunnen
krijgen?".
Daar had ik het wachtwoord. Con
tact. Terug in Tel Aviv heb ik mijn
huis opengesteld als ontmoetingspunt
tussen Joden en Arabieren. Het
afschuwelijk moeilijk, het ijs te bre
ken, maar het lukt. Nu zijn er verschil
lende gespreksgroepen, tot in de Negeb-
woestijn toe met de Bedoeïnen. Dit
houdt in: hier in Israël zijn huizen
waar Arabieren en Joden samen
chen en samen huilen. De Arabieren
huilen wanneer ze een film over de
concentratiekampen zien. En het was
Arabier, die onlangs tegen mij zei:
ik dank Allah dat wij verschillend
zijn, want verschillen maken het tapijt
van de wereld zo wonderschoon.
LABORATORIA
Tot zover het verhaal van Nina de
Nur. Zij noemt de hulzen in Israël,
waar Joden en Arabieren elkaar pro
beren te begrijpen, laboratoria van
liefde. Het serum dat het Nabije
Oosten kan genezen. Zij wordt wel
eens uitgescholden om haar werk
wat zij doet. Zeker in deze oorlogsda-
Procureur eiste vier jaar
ARNHEM Voor de tweede
maal heeft het gerechtshof in Am-
hem gisteren in hoger beroep de
schietpartij in de apostolische kerk
in Nijmegen op 27 februari '66
behandeld. De 48-jarige Am
sterdammer A. D., die de schoten
heeft gelost op zijn vriendin en
een zuster van dat meisje ver
wondde, handhaafde eerder afge
legde verklaringen dat hij in de
veronderstelling verkeerde een
alarmpistool te hebben gehanteerd
en geen echt schietwapen.
De procureur betwijfelde dit en
wees op verklaringen van personen
die samen met D. in de gevange
nis hebben gezeten. De Amsterdammer
zou, toen over het alarmpistool werd
gesproken, hebben gezegd: „Ik ben
niet achterlijk", „ik ben niet gek" en
„Ik heb nu eenmaal a gezegd en moet
nu ook b zeggen".
De gedetineerden, aldus de procu
reur, vonden het absurd dat iemand
met een pistool ging schieten in de
mening verkerende dat het een alarm
pistool was.
Hij voerde verder aan dat in de ge
vangens een „tribunaal van gedetineer
den" was samengesteld dat tot de con
clusie kwam dat hun medegedetineer
de strafbaar moest worden geacht.
Pleiter argumenteerde dat het leven
van D. in de gevangenis bijzonder
zuur _werd gemaakt en dat beklaagde
door de harde pressie en geestelijke
druk zich heeft willen rehabiliteren en
daarom die verklaringen had afgelegd..
De raadsman was het niet eens met de
procureur dat het bewijs nu van alle
kanten zou zijn geleverd en vroeg
vrijspraak.
De procureur-generaal handhaafde
GENEVE De Egyptische re
gering heeft de watervoorziening
van het schiereiland Sinaï her
steld, zo heeft het interantionale
Rode Kruis in Genève vernomen.
Vorige week was vanuit Kaïro de
bevoorrading via een buisleiding
onder het Suezkanaal bij Ismailia
stopgezet in verband met de Isra
ëlische opmars.
In het Sinai-gebied bevinden zich
zoals gemeld nog duizenden Egyp
tische militairen, die van honger en
dorst dreigen om te komen. Het Rode
Kruis in Genève noemde de alarmeren
de berichten over de toestand van deze
militairen „sterk overdreven". Vanuit
de lucht hoopt het Rode Kruis te kun
nen vaststellen hoe de situatie precies
is. Israëlische autoriteiten hebben tot
nu toe nog geen toestemming gegeven
voor het uitvoeren van deze vluchten.
Israël wil wel zo snel mogelijk een
actie beginnen om de militairen die
nog in de Sinai zwerven, te redden.
VLUCHTELINGEN
De Jordaanse regering heeft de Ver.
Naties gevraagd om voedsel en kleding
voor de naar schatting 150.000 vluch
telingen uit het gebied ten westen van
de Jordaan. Een derde van deze
is nu voor de tweede maal van
LONDEN De Britse regering heeft
besloten de bevolking van Gibraltar te
laten kiezen tussen handhaving van de
band met Engeland of overdracht van
het gebied aan Spanje.
Als de bewoners van Gibraltar zich
voor bestendiging van de banden met
Engeland zouden uitspreken, zullen zij
het recht behouden later van mening
te veranderen. Mochten zij bij nader
inzien voor Spanje kiezen, dan zal En
geland direct onderhandelingen begin
nen met Madrid.
Engeland hoopt' hiermee een einde
te maken aan het geschil met Spanje,
dat de afgelopen maanden aanspraak
maakt op Gibraltar.
BRUSSEL Arbeiders van de alu-
miniumfabriek Laminoirs de l'escaut
te Burcht bij Antwerpen zijn gister
middag ertoe overgegaan de fabriek te
bezetten.
Zij deden dit nadat bekend was ge
worden dat de directie van plan is het
bedrijf, dat circa 600 man in dienst
heeft, op 15 september te sluiten. De
arbeiders hebben de machines stilgezet
en de poorten gesloten.
echter zijn eis van vier jaar met af
trek en vroeg onmiddellijke gevangen
neming. Het hof willigde dit verzoek
niet in. Over twee weken zal het ar
rest wijzen.
huis en haard verdreven: in 1948 moes
ten lij al wijken voor de nieuwe staat
Israël.
Vluchtelingen hebben verslaggevers
verteld dat zij niets mochten meene
men van de Israëlische soldaten; hun
geld en paspoorten werden in beslag
genomen. Velen worden nu in kampen
ondergebracht, die worden gebouwd
op veertig kilometer ten noord-oosten
van de hoofdstad Amman. Ook zijn er
noodcentra ingericht in scholen
moskeeën.
KRIJGSGEVANGENEN
Generaal Eyal van de Israëlische
strijdkrachten heeft bekendgemaakt
dat zijn troepen vorige week negen
Egyptische generaals hebben gevan
gen genomen. Voorts werden aan de
Egyptische, Jordaanse en Syrische
fronten tien kolonels en ongeveer drie
honderd lagere officieren krijgsgevan
gen gemaakt. Het totaal aantal krijgs
gevangenen bedraagt 5.500.
Het Suezkanaal zal gesloten blijven
zolang zich ten oosten van het Kanaal
nog Israëliërs bevinden. Hun aanwezig
heid vormt een bedreiging voor de
scheepvaart, aldus minister van bui
tenlandse zaken van Egypte, Riad, gis
teren op een persconferentie. „Men
moet de agressor beletten door middel
van geweld voordelen te behalen", zei
hy.
Er houden op het ogenblik 136
waarnemers van de Ver. Naties toe
zicht op het naleven van het bestand
aan de grenzen van Israël, Egypte, Jor
is niet zo erg op zichzelf, maar wat
wel erg is, is dat Godard, goed
beschouwd, geen enkele boodschap
heeft. Hij redeneert en filosofeert er
maar op los over de tegenwoordige sa
menleving, de situaties waaronder de
moderne mens leeft, over de krachte
loosheid van onze taal, over de onmo
gelijkheid het leven te ontleden, want
(zo zei Menno ter Braak reeds) wie het
leven tot op de kern wil ontleden,
voor die valt de deur na zijn ontleding
toe. De liefde is niet toereikend om
ons volmaakt gelukkig te maken en
zelfs het beeld is niet in staat ons te
zeggen wat er volgens Godard, gezegd
moet worden.
Gevallen
Hij werkt hier als de doktoren die
een patiënt onderzoeken en doorlichten
en ernstige, misschien wel dodelijke
kwalen constateren, er met elkaar
over spreken maar intussen de patiënt
laten voor wat hij is...
Maria Vlady is de centrale figuur in
zijn film en hij laat haar van alles
zeggen, gepast en ongepast, maar als
hij dan alles overhoop heeft gehaald
en zijn film sluit als een reclamefilm,
met uitgespreide artikelen op een
grasmat, dan kriigt men de neiging te
vragen „Nou, en...?, meneer Godard?"
De film geeft daar geen antwoord
op. De fascinerende teksten, die zo op
het eerste gehoor heel wat verbergen
blijken achteraf een storm in een glas
water te zijn. Godard laat ons met
zijn film in de mist. Hij heeft niets te
zeggen en dat is voor een groot
meester regisseur heel erg. Daar
mede valt ook zijn door velen hoogge
roemde film.
Sla nooit een vrouw
De Tsjechische film van Zdenek
Podskalsky „Sla nooit een vrouw, zelfs
niet met een bloem" vormde wel een
grote tegenstelling tot de film van Go
dard. De thans 44-jarige regisseur,
die studeerde aan de filmhogeschool te
Praag, heeft met deze film een come-
die gecreëerd die klinkt als een klok.
Ongecompliceerd, lichtvoetig en met
een leuke naïviteit spoedt dit verhaal
zich naar een kostelijk slot.
Het handelt om een man, een goede
veertiger, Ludvik (gespeeld door Vlasti-
mil Brodsky), die een veelzijdig musi
cus is en in een orkest speelt. Maar
zijn probleem is dat zijn hulpeloosheid
en schuchterheid een grote aantrek
kingskracht uitoefenen op de vrou
wen. Zijn ridderlijkheid en gevoelig
heid beletten hem echter ook maar
met één vrouw te breken.
De gevolgen blijven natuurlijk niet
uit Op een van de tournee's van het
orkest wordt de charmante-Bohumila
(Jana Brejchové) verliefd op hem en
zij is een doorzetter en woj-dt zodoen
de de aanleiding tot alle mogelijke en
onmogelijke voor Ludvik onaangename
situaties.
Op een slechte dag wijst zijn vrouw
hem de deur. Bohumila wi! dat Lud
vik met haar trouwt, maar hij weigert
en om hem te tarten gaat ze nu trou
wen met een vroegere vriend van haar.
Had Ludvik nu maar niet op het ogen
blik van haar huwelijk langs het stad
huis gereden dan was hij de dans nog
ontsprongen doch Bohumila ontdekt
hem en springt bij Ludvik in de
wagen. Nu eerst pas breken de com
plicaties goed los in wilde achtervolgin
gen... totdat de oplossing komt...
Podskalsky heeft dit simpele verhaal
zo geestig verteld, dat men vrolijk ge
boeid blijft tot het einde. Het is weer
een Tsjechisch product dat er zijn
mag. Geen problemenjacht, maar koste
lijke ontspanning, amusement van het
eerste plan. Deze film op het program
ma van de filmweek is een goede
greep geweest.
De twee hoofdrolspelers waren bij
deze Nederlandse première aanwezig
en zij kregen een overweldigend ap
plaus van het publiek. Het is een film
om te onthouden wanneer zij in roula
tie komt
Maria Vlady, die de hoofdrol
speelt in Godards film: weet
twee of drie dingen van je." i
