Hollanders hebben geen
geld over voor kunst
TIP-PARADE
op HET
LOO
OPEN
BRIEF
BLAD ZIJ
"Daad
Een gootsteen voor
vele karweitjes
dialoog
ZATERDAG 22 APRIL 1967
TK was vroeger een lastig schoolkind. Ik werd op de lagere school altijd de
klas uit gestuurd. Bij (na) tekenen verfde ik de lucht paars of groen. Daar
waren ze boos om, 'khad een vier voor tekenen.
Op de kostschool in België ging het beter. Daar waren ze heel ver met de
vrije expressie. Ik kon goed leren, zingen en dichten. Met gedichten ben ik nog
niet in de openbaarheid getreden".
Dit zegt Trees Suringh, die uit 190 werken van 100 kunstenaars onlangs prijs
winnaar werd van de Salon van de Maassteden 1967 voor haar schilderkunst
„op grond van de homogene inzending, de verrassing van de nieuwe ontwikke
ling in het werk en de overtuigende wijze waarop dit gebracht is".
ressen die over
ieder onderwerp
dat wij op Blad-
Zij aansnijden
klaas. Mode, Bui-
tenshuiswerkende
huisvrouw, Win
kelen of de Baby
Een ervan is
mevrouw Deur-
loo, die de door
haar verdiende
Tip-parade aan
Prinses Margriet
pREES (36) is tenger, heeft een spits gezicht en
een kort geknipt donkerblond al grijzend kap-
fcZ. Ze draagt een leren rokje, daarop een fel
arsige jumper met zwarte col, paarse oorknop-
n, waarin een zwart rondje, zwarte huissloffen
beige beatkousen.
Ze is bezig de chaos te ordenen die een verhui-
ng meebrengt. Op zo'n oud trappenhuis in
'rooswijk aan de Goudse Rijweg te Rotterdam
eeft ze drie kamers met keuken bemachtigd.
In deze volksbuurt wonen veel gezinnen op één kale
!ap. Maar ze heeft een aardig achteruitzicht met zo-
aar nog een bloesemboom. De stad benauwt haar
et, boeit haar eerder. Ze werd geboren in Arnhem.
gymnasium A deed ze de Academie in Rotterdam,
ider (Beer Suringh) is kunstschilder en zus Hanneke
ehuwd, een kind) óók. Rivaliteit tussen die drie?
au wel ij ks.
Hannie Suringh doorliep de Vrije Academie in Den
aag, haar werk is surrealistisch. Vader schildert vrije
c" ivengezichten en portretten, werkt nu expressionis-
eh. „Ik vind vooral zijn landschappen heel leuk, ze
n nog niet tentoongesteld."
Als je jezelf in mocht delen, waar zou je je dan
laatsen?
„Ik houd niet van hokjes. Het ellendige van Holland
dat we iedereen in een hokje stoppen. Als je er niet
o i past, heb je het dikwijls heel moeilijk, dan weten
pijhet niet meer. Ik begon expressief, daarna abstract.
u werk ik meer naar de natuur, meer geabstraheerd.
ontwikkelt je gewoon."
Ie
Trees is haar „Griekse" periode voorbij. Die ontstond
a een kunstreis door Griekenland. Het vele wit, de
inchte bouwwerken vinden we terug in subtiele expres
ses van Zeeland. Warm wit, met grijze en blauwe
.jbetsen suggereren het wijde Zeeuwse landschap met
»ndom water en verre luchten. Vandaar de verrassing
ij de jury.
Haar nieuwe werk heeft frisse, soms helle kleuren.
k!et die strakke helle kleuren
rijgt ze mooie perspectieven.
fat op het eerste gezicht ge
lilde vlakken in primaire kleu-
ïn lijken, blijken etalageruiten
ij avond te zijn. De stad fas-
ndneert Trees. De schoonheid
vin de techniek, van de alle-
aagse dingen zoals een strak
d Jgetrokken bankgebouw, ver-
eerslichten, de stad bij avond,
zpnder mensen, een heel strak-
weg en dat alles in lakverf.
,Met olieverf kun je lagen op-
ggên! lakverf ^SineïSraak
„ZE moet wel een pocket-rekje vol met Tip-
parades hebben" dachten wij zo. Want mevrouw
N. Deurloo-Thorenaar doet iedere maand mee aan
Uw mening Uw ervaring en Dialoog. Haar
keus? Heel dikwijls: Tip-Parade. Dit handige boekje
vol met tips geeft ze aan elk bruidje in haar om
geving.
Vorig jaar ging er een exemplaar naar „de bruid
van het jaar", prinses Margriet.
„Ik kreeg deze brief," zegt me
vrouw Deurloo trots. We lezen:
„Hare Koninklijke Hoogheid
Prinses Margriet heeft mij ge
vraagd U haar hartelijke dank
te willen overbrengen voor Uw
gelukwensen ter gelegenheid van
haar huwelijk en voor het bijzon
der aardige boekje „Tipparade"
dat U haar stuurde.
De Prinses heeft Uw goede
wensen zeer op prijs gesteld en
zal zeker veel gebruik kunnen
maken van de praktische raadge
vingen voor de huishouding."
Het is niet de eerste keer dat
in huize Deurloo aan de Kraaien-
laan 24 in Den Haag koninklijke
post arriveerde. Het is een hob
by van zoon Rick, nu dertien
jaar, om vorstelijke personen ge
lukwensen te zenden. Hij heeft
een plakboek met een telegram
van koningin Anne Marie:
„heartfelt thanks for your con-
Hi j las in de Nieuwe Haagse
Courant (waarop zijn ouders al
20 jaar zijn geabonneerd) dat
prins Claus van Haagse Hopjes
hield en stuurde prompt een
doosje. Op 13 juni 1963 kreeg
Rick een brief van het secreta
riaat van koningin Fabiola:
Beste vriendje, de Koningin
heeft uw brief met veel genoe
gen ontvangen. Aanvaard, Beste
Vriendje, mijn genegen groeten...
Zijn plakboek bevat post van
verscheidene vorstenhuizen.
Prins Bernhard bedankte hem
voor de aanvulling van zijn oli
fanten-collectie. Vader Deurloo
maakt namelijk voor zijn zaak
vele reizen naar het Verre
Oosten en bracht voor Rick een
curieus doosje vol met piepklei
ne olifantfiguurtjes mee. Hij
hoorde dat prins Bernhard oli-
Mevrouw Deurloo heeft intus
sen 27 Tip-Parades verdiend
door haar belangstelling voor en
medewerking aan Blad-Zij. Ze
gaf ze eadeau aan de buren die
haar exemplaar wel eens leen
den. Toen Paula, de oudste doch
ter van negentien, die sociologie
studeert aan de Vrije Universi
teit, van het bedankje van de
Prinses hoorde, zei ze: „Mam,
krijg ik ook zo'n boekje?" Lach
end antwoordde haar moeder:
„Kind, het staat al op je bureau
in je Amsterdamse studenten
flat."
Ze heeft er voor alle drie haar
kinderen alvast één gereser
veerd. Ook de zeventienjarige
Hugo krijgt er een als hij gaat
trouwen, maar zover is het nog
niet
Dan neemt mevrouw Deurloo
ons nog mee door haar huis,
waarvan ze al eens schreef dat
het op een museum leek. Ze zei
niets te veel. Van onder tot bo
ven bewonderen we kunstige
woorwerpen en schilderijen, alle
een herinnering aan een buiten
landse reis van de heer Deurloo.
neille gewend. Wij zijn een ren-van-de-keizer-theorie, over
nieuwe generatie. Daar moet de doorgezaagde fles, opgesta-
men ook aan wennen. Die reis-
beurs naar Griekenland was gaatii
fijn. In eigen land sta je dan kunstenaar zijn naam zet.
weer helemaal fris tegenover ,,je kunt zeggen: het is artis-
de dingen. tiek gedaan. De Zero-beweging
ligt me niet. Pop-art? Heeft iets
In 1959 kreeg ik koninklijke enorm vitaals. Dada? gezond,
subsidie, de prijs van Oostende vruchtbaar, dat houdt het le-
in 1963, de Europaprijs met gou
den medaille (geen geld!). Eens
per jaar een opdracht. In kleu-
Hil-
jn. Als het niet raak is,
erk meteen verknoeid,
rakke lijnen lijken liniaal-
echt, zijn nochtans met de hand
etrokken. Het is niet gezegd
at ik daarmee door zal gaan."
Met die felle kleuren be
ukt ze haar perspectief, bij
norbeeld
legersberg, muurschilderingen
Pg in het Groothandelsgebouw van
landbouwwerktuigen, heel moei
lijk.
„Portretten. Wie kent zich- t
zelf? De ander ziet je soms 'èn Turkse
zonder pose, meer onthuld. En ziek.'
is de opdrachtgever dan tevre-
ven erin.
Knokken
Trees Suringh zet af en toe
een mooi concert op terwijl ze
schildert; klassiek, soms beat,
Beatles bijvoorbeeld, jazz niet.
„Ook Franse chansons zijn fijn,
Griekse volksmu-
ecuei oil- ------ een miskend genie zoals
bekroonde den met j°Vw VISle? Ik v""1 wel De Tijd schreef? „Nee, ik heb
runnel". Nee, de stad benauwt ?at ?r ateliergebrek is. Dat heb plezier in het werk. Als
1 Te, in ,.7„i z-fc je in Amsterdam ook. Hier hen ie vrii geïsoleerd. Ee
aar niet „Je zit wel in de
ank maar daar moeten ande-
experts zich maar mee bezig "J* w.at te tankeren
fcuden» e niets is volmaakt."
Ze vouwt zichzelf op, handen
om de knieën geslagen. Wat ze
van Zero vindt? „Ook met ob-
ben je vrij geïsoleerd. Een schil
der vindt een meisje leuk om
mee uit te gaan. In het werk is
de vrouw zijn concurrent. Er
gens is dat isolement dus lo
gisch, vindt ze.
De aanklacht van vele ionee je**®1* kun je kunst maken. Ook O ja, ik hing ook in Boymans
[unstenaars tegen de stad? met nieuwe materialen kun je vorig ,aar vanwege het lustrum
Baar wordt je werk eenzijdig 3"' arfstteke
meent Trees. Kritiek op
e oudere generatie? Akkoord,
ie is er altijd. We zijn allemaal
1 laar mensen. Als die kritische
tingeren nu zelf een een daad
zaken die me niet aanspreken"
bekent ze eerlijk.
„De kunstenaar laat
waar hij op dat ogenblik mee ken. Daarom ben ik echt verrast
elIüdenl."wMneM" ^"oudeï beziü is" verdedigt ze m«n kle- met ie vrijs
vandaag". Als vrouw steken
je niet zo gauw in de hoogte.
Daar moet je enorm voor knolc-
•u rordt, verlies je veel van
eherpe kritiek."
Haar stadsgezichten zijn geen
anklacht, hoewel de mens erin
ntbreekt, overigens ook in haar
ïndschappen. Eén enkele mo
orrijder bijvoorbeeld, verder
trakke felle lijnen in polder-
andschap.
Kan ze ervan komen, van de
ichilderkunst? (Tikje bitter)
J°iHollanders hebben geen geld
Sver voor kunst. Je verkoopt
.Alleen als er subsidie op is. Wel
J' ommige kleine dingen. De
taJnensen zijn aan Appel en Cor-
Op de Ideal Home Exhibi
tion in Londen was de Sink-
a-Matic te bewonderen. Dat
is een geheel nieuw soort
gootsteen met twee bakken,
taken zoals het mixen van voed
sel en het schoonmaken van me
talen voorwerpen.
Uit Amerika, waar men voor
aan gaat als het om arbeidsbe
sparende zaken gaat, is het
tezamen niet groter dan de schoonmaken van de braadslee
gemiddelde gootsteen. Deze verleden tijd. Tenminste
nieuweling doet de afwas.
wast de kleren, mengt eten en
maakt het zilver schoon.
keukenprinses die een alumi
nium braadslee kocht die men
na het gebruik kan weggooien.
Ze mag het geval natuurlijk
schoonmaken (dat is namelijk
mogelijk), maar het loont het
Er is reeds een order uit Ame- J UJ
rika voor 50.000 stuks ter waarde werk niet, want de prijs is de
van 15 miljoen gulden ontvan- moeite niet waard. Vier stuks in
gen. Een Belgische klant bestel- één pakket zijn verkrijgbaar
de er vijfhonderd. De Sink-a-
Matic heeft voor het wassen van
3.6 kg kleren slechts vijf minu
ten nodig. Het wonder maakt de
vuile borden voor een maaltijd
voor 49 dollarcents (ƒ1,76). De
slee kost dus nog geen 45 cent.
De aluminium slee is van zeer
dun materiaal gemaakt. Toch
zal zij bij normaal gebruik niet
van drie gangen van een gezin doorbuigen. De afwerking stelt
vier personen m zeven mi
nuten schoon.
Het is ook mogelijk hulpstuk
ken op de pulsator aan te slui-
de gebruikster in staat haar by
de beide korte kanten beet te
pakken. In de Verenigde Staten
de gootsteen in elke grote le-
ten voor andere huishoudelijke vensmiddelenzaak te koop.
We worden overspoeld
met artikelen over prinses
Beatrix. Maar gebeurte
nissen rond haar geboorte
zoals die beleefd werden
door „de gewone man"
zijn altijd vermakelijk. Zo
het verhaal van mejuf
frouw D. te S.
Zij kende een Engelse brie
venbesteller uit Hull-Enge-
land die veel belang stelde in
de geschiedenis van ons land
en het huis van Oranje. Ter
gelegenheid van Beatrix ge
boorte zond zij he»p...
Wij laten de Engelsman
zelf aan het woord: „Ik kreeg
Uw brief en voelde dat er
zaad ingesloten was. Ik zeide:
ha-ha, ik heb een mooie tuin,
uit deze zaaden zal ik
mooi bloemen groeien. Ik geef
ook zaaden ervan aan vrien
den, zij waren er blij mee en
dachten dat het voor een
nieuw soort bloemen was die
daar in Holland groeien. Ik
deed het zaad in een bak
grond, daarover dik glas.
Enige tijd later ontmoette
ik een Hollandse zadenhande-
laar, ik zei: „Neemt U mij
niet kwalijk maar als u een
zaadhandelaar ben, misschien
weet u t:on welke bloemen
dien zaaden zijn. Ik heb ze
pas van Den Haag ontvan
gen." „Hij zei: „Ja, men eet
ze met beschuit of boterham."
„Zo", zei ik," Ze zijn van sala
de natuurlijk?" Hij lachte en
begon er van te eten. Ik ver
telde mijn vrienden wat ik ge
leerd had, en het „sprookje"
werd gauw rondgebracht
Nog dikwijls vragen mijn col
lega's: „Heeft u een paar zaa
den voor mijn tuin. Frank'*"
Baby-uitzet
Heel andere herinneringen
heeft mevrouw T. V. te S. aan
de geboorte van Beatrix. Zij
was toen in verwachting van
haar achtste kind en kleertjes
waren er niet. ..Toen werd be
loofd dat als er genoeg was
wij in aanmerking kwamer
voor de baby-uitzet die
geschonken werd bij de geboor
te van de Prinses. Het kindje
liet op zich wachten en werd
pas begin maart geboren. Toch
kreeg ik nog een compleet ba
by-uitzet in een mand met een
oranje lint doorregen, en in
oranjeletters het monogram
JB".
Niet geleerd
Heel goed herinnert me
vrouw V. te R. zich nog de
geboorte van koningin Juliana:
..Het was in die tijd nog zo,
dat het ongepast geacht werd
als kinderen (ik was toen elf
jaar) zouden weten dat de Ko
ningin in verwachting was.
Hoewel de betekenis ervan
ons in zekere zin ontging, leer
den we lang van te voren
versjes, waarvan er een Degon:
..Laat luid de blljmaar noren
er is een Prins (es) geboren"
Die dertigste april hadden
we aardrijkskundeles op school
en het huiswerk voor deze les
had ik niet geleerd. Het zweel
orak me uit bij de gedaenh
dat ik een beurt zou krijgen
Het geluk was met mij: plotse
ling begonnen de klokken te
luiden en de meester draafde
de school uit.
Even later kwam hij terug
en riep: „Kinderen, jullie mo
gen naar huis. het is feest. Ei
is een Prinsesje geboren." Het
wérd feest, de grootste vreugde
op dat moment was voor mij
toch dat de aardrijkskundeles
niet doorging!
Eerder thuis
Mevrouw A. te C. kan zich
die blijde dag ook nog heel
goed herinneren: „Ik weet nog
dat mijn vader iets vroege
thuis kwam. misschien twee-
uur eerder. Het was voor or.s
feest dat vader er was, jvant
normaal lag ik al in de koffe-
als hij thuis kwam. En wij
maar roepen: „Vader er is
Op bed
Hoe reageren kinderen op
de komst van de baby? Hier
volgt een reactie die me
vrouw O. te R. gaf toen zij
acht jaar was en moeder ver
telde dat er weer een kindje
kwam (het zesde). „Ik zei he
vig verontwaardigd: „Waar
om gaat u ook altijd op bed
liggen, dan komt er natuur
lijk weer een babytje, blijf
nu eens op de stoel zitten,
dan komt het niet. U hebt het
'och zo druk."
Moeder keek vader eens
aan en ze glimlaehen beiden,
waarvan ik niets begreep. Nu
in deze tijd ('k Ben nu zelf al
oma) zou zo'n vraag wel goed
beantwoord worden. Ik weet
nog heel goed dat „moeder op
bed" een grote vraag voor me
..Het is waar, in onze tijd
werd misschien te weinig over
die dingen gesproken" zegt me
vrouw W. te S. die ook al oma
is, „maar nu soms te veel. On
ze meisjes hoor ik wel eens
praten over „Twee of drie kin
deren is meer dan genoeg en
„Je moet ze voor je veertigste
faar krijgen" enz
Och, ik glimlach er maar om,
de praktijk is immers heel an
ders! Het valt me juist op dat
ondanks voorlichting, de pil en
groter dan kleiner wordt.'
Mevrouw A. te C. zorgde
voor twee nichtjes toen hun
mama een baby kreeg. „Toen
alles achter de rug was, gingen
wij naar hun huis toe. Het
meisje van drie jaar vroeg:
..Mammie, heeft de Here Jezus
het zelf gebracht? Je staat
dan even te kijken, van wat
moeten we daar nu op zeggen'
naar bijdehante zusje van vijf
loste het praktisch op door de
opmerking: „Welnee, daar
heeft hij toch zijn engelen
Geboorte brengt soms ver
driet. Mevrouw R. te R. kan
daarover meepraten. Toen haar
oudste zoontje geboren werd,
werd die dag het Westen van
Rotterdam gebombardeerd. De
gewonden werder in het zie
kenhuis gebracht. Het was een
vreselijke dag.
Anderhalf jaar later werd
een dochtertje .geboren, men
dacht toen dat de invasie zou
komen, kleren en schoenen
stonden onder het bed zodat in
tijd van nood direct gevlucht
kon worden.
Anderhalf jaar daarna was
mevrouw R. weer in verwach
ting. „Toen werden onze kin
dertjes heel ern«*:e ziek. na
drie weken stierf ons dochter
tje. Enkele uren brachten
we ons zoontje naar hs' zieken
huis, de dokters gaven geen
hoop meer. Het was een wanho
pige tijd, ik had de kinderen
drie weken zelf verzorgd, dag
en nacht in de weer. en plotse
ling niets meer.
Mijn man werkte b"'*en de
stad. en het zou nog drie we
ken voor het nieuwe kindje
kwam. Verdrietig ging ik naar
bed. de andere morgen gebeur
de het wonder, 't kindje werd
geboren, een jongen. Wat w
Mijn
ter geworden,
het rijke bezit
Eerder
Tot slot een advies van
zuster C. D. tc L. „Soms staat
er op het geboortekaartje (be
halve naam. datum enz.) de
toevoeging: „Moeder en kind
maken het goed." In de derde
week gaat het meestal niet zo
goed. Dan is er veel bezoek
en de jonge moeder komt
door al de drukte helemaal
achterop.
De was 's avonds nog niet
in de kast. het rusten schiet
erbij in, de voeding laat het
afweten. Ervaring heeft ge
leerd dat het helpt op het
kaartje erbij te laten druk
ken: „Wij willen u heel graag
onze baby laten zien. Wilt u
bij voorkeur komen In de da
gen dat de kraamhulp er nog
is?" (eventueel tijden in over
leg met de kraamhulp). Ieder
een vindt het aardig om uitge
nodigd te worden en velen ge
ven aan het verzoek gehoor.
IK ben blij dat ik het onder
werp van veertien dagen gele
den even heb laten rusten. Er zijn
nog enige reacties gekomen en
door een en ander, niet het minst
ook door de tijd, ben ik wat mil
der gestemd dan eerst.
Het is heel moeilijk hier niet te
spreken. En zo heb ik dan ook
eerst proberen aan te duiden dat
dienst, liefde, een levensgeheim is.
Een geheim dat tegen vlees en
bloed ingaat. Dagelijks nieuw wor
den is een kwelling, ook mij een
kwelling. Daarom wilde ik geen
lesje geven maar naast mijn
briefschrijfsters taan.
HET is ontzettend moeilijk
om nooit te vergelijken. Om
nooit iets te wensen wat een an
der dan toch maar hééft. Ik voel
dat wel, ik sta niet tegenover ie
mand die zo redeneert. Maar som»
steiger ik even.
Bijvoorbeeld als iemand roept;
ja, ze zeggen van me: „Jij? jij
bent met geen goud te betalen!
en daarom geven ze me dan maar
een schijntje". Dat is niet waar.
Je wordt voor iemand die
lagere school heeft als mede twee
nijvere handen en een halfbakken
diploma (in de wereld geroepen
terwille van taakomschrijving ter
verkrijging van subsidie), heel aar
dig betaald. Er wordt ook zonder
dat het hoeft nog bovendien aan
je gedacht, en wat er met geen
goud te betalen is, is je blijde
hart. je bereidheid, en die mate
rie, beste vriendin, is een geheim.
A LS een neurochirurg een
A moeilijke operatie verricht
heeft, wordt zijn patiënt naar de
ziekenzaal gereden, een ver
pleegster helpt hem. ook zijn er
dienende geesten die vloeren en
wastafels schoonhouden, andere
die het linnengoed verzorgen. Ook
zijn er instrumentmakers, veilig
heidsspelden-fabrikanten en elek
triciens nodig geweest, mensen die
kranen voor vaste wastafels ont
werpen, mannen die machines uit
denken die bijv. matrassen ma-
Al deze mensen worden verschil
lend gewaardeerd, zij hebben alle
maal iets moeten leren, maar er if
natuurlijk wel enig verschil tus
sen leren vloerwrijVen, langzaam
heen en weer met een soort elek
trische bezem, en het priegelen in
iemands hersenmassa.
Al deze mensen dienen, ook zijn
zij allen nodig. Ook hebben zij
allen een gouden hart en die kant
van hen is dan ook niet te beta
len. Maar dat er verschillen in ca
paciteiten zijn, staat toch wel
vast, meen ik.
En dat de een na jaren ingespan
nen studie en in een leven van
werken, onder nog groter spannin
gen voor het dragen van zulk een
verantwoordelijkheid, hoger wordt
beloond dan iemand die enkel uit
huis heeft te lopen en de handen
uit de mouwen te steken, is m.i.
duidelijk.
Wat jij nu doet, briefvriendin,
is steeds jezelf voor de gek hou
den dat het je gouden hart is dat
maakte dat je niet meer leerde,
niet „hoger" kwam.
Je verwijt anderen, de
maatschappij, de omstandigheden,
dat er nu nog geen vaart in je
leven zit, en je kijkt naar de
mensen die van je diensten ge
bruik maken en meer geld hebben
dan jij met een blik van: mijn
geld zit in jouw zak. Kijk, en
daar steiger lk nu even.
Want je noemt het nu geweten
(„ben ik goed-gek of niet") maar
het is gewoon onrust Daarom ben
ik blij dat de vorige week een
ander onderwerp hier gediend
heeft, want nu weet ik weer iets
beter wat het is: niet te begeren
wat „in iemands poorten is", wat
in iemands hoede gegeven is.
Elk mens heeft eigen verant
woordelijkheid. blijf van elkaar
af. gun elkaar leven. Dan word je
rustig, zo werd ik weer mild. Ach,
wat doet het er toe. Aan geld is
geen einde. Als je kregelig wordt
in je werk van nu, stap er dan
uit, verdien meer en ga eens na
of je gouden hart er blijder, rusti
ger van wordt. Beter dan grom
men en brommen, want dan valt
er van overgave ook niet veel te
bespeuren.
TXJEN ik meen, de vroegere
•- kroonprins van Duitsland eens
bij Ford was (hij had daar in de
fabriek gewerkt) hield Henry
Ford een rede voor zijn werkne
mers over arbeidsvoorwaarden. De
ze laatste waren in de ogen van
de Europeaan verbluffend en hij
keek dan ook zeer verbaasd, toen
er na Henry Fords woorden een
gemor opsteeg.
Wat willen ze nu nog? vroeg hij
aan Ford. „Meer", zei deze en
is dat niet een verschrikkelijke
conclusie? Zijn wij dat niet alle
maal ten voeten uit?
DE gedaante van deze wereld
gaat voorbij. Wij nemen dat
graag aan als het maar niet te
direct op onszelf behoeft te wor
den betrokken. Als bij ons dienst
en liefde voor de medemens maar
in een prettige financiële ruim*#
kunnen bloeien. Als het allemaal
maar niet zo minimaal, bekrom
pen is. Vandaar bij ons dat éne
rukje meer
Hoe zou ik je daarin ongelijk
kunnen geven? Hoe. zonder mij
zelf belachelijk te maken? Alleen:
laten we God achter onze oogmer
ken laten zien. Dwars door onze
verzinsels heen. Zodat ons streven
nog binnen zijn ontferming valt.
Zodat gebod en liefde samenval
len. Zodat we zó los komen van
kortstondig welzijn dat we alle»
cadeau krijgen Baantje Salari».
Plaatsje op aarde.
